გავიდა ერთი კვირა. დემე აღარ გამოჩენილა. პირველი ორიდღე ველოდი როდის გააჩერებდა მის შავ მანქანას ჩემი მანქანის გვერდით. შემდეგ დამავიწყდა. აი ასე უბრალოდ. ვინმეს რომ ეკითხა დემე აღარ გამოჩენილაო ვეტყოდი ეგ ვინ არისთქო, ისე ვიყავი უკვე სამსახურის საქმეში გადართული. მე და ლაზარე ერთმანეთს შევეწყვეთ ოღონდ სიყვარულის მხრივ არა. ყველაფერიმოსწონს რასაც ვაკეთებ. მეც მიხარია.

დღეს დილით ადრე გამეღვიძა. კარგ ხასიათზე ვიყავი. სამსახურისთვის მომზადება დავწყე და თან მუსიკები ჩვრთე რომ უფრო გავხალისებულიყავი. თანსაცმლის არჩევა არ მიჭირს მაგრამ დღეს რატომღაც უჯრაში დიდხანს ქექვა მომინდა. ბოლოს ავარჩიე შავი შარვალი და მოკლე მკლავიანი საროჭკა. ფეხზე კი უბალოდ პრაქტიკული ფეხსაცმელი ჩავიცვი. სამზარეულოში რომ შევედი დედა ლეპტოფში ''იქექებოდა''.
-ყავა? ჩაი?
მან საპასუხოდ ხელი ჩამიქნია და საქმე განაგრძო. მე ყავა გავიკეთე, პლასტმასის ჭიქაში ჩავასხი და თავზე დავაფარე რადგან წაღებას ვაპირებდი. დედას დაუკითხავად გასაღები ავიღე და რორც ყოველთვის დიდი სიხარულით გავემართე სამსახურში. ჩემი ''კუკლა'' ანუ მანქანა კომპანიის ავტო სადგომზე დავაყენე და შენობისკენ გავემართე. სანამ კიბეს მივუახლოვდებოდი კარებიდან ნაცნობი სილუეტი გამოჩნდა. ეს დემე იყო.
-დემე! -სიხარულისგან შევკივლე დამისკენ გავემართე.
-ბეა! -მანაც იგივე გაიმეორა და ჩემსკენ წამოვიდა.
ძალიან გამიხარდა. თითქოს გულს ესიამოვნა. მივედი და ინსტიქტურად ერთმანეთს გადავეხვიეთ.
-სად დაიკარგე?
-რავი აბა. ხან სად ხან სად. კარგი უნდა გავიქცე და ბეა და შევხვდებით ალბათ კიდევ.
-ნახვამდის.
მისმა ნახვამ დილის ხასიათი უფრო გამიხალისა. თითქოს მომენატრა. არაა არაა! ბიჭებისკენ არც გავიხედები. მკაცრად ვუთხარი ჩემს თავს და შენობაში შევედი. როგრც იქნა მივაღწიე ჩემს ადგილს. ლაზარე უკვე მოსული იყო. როგრც კი დამინახა ხელით მანიშნა შემოდიო. მეც შევედი და მის წინ მოპირდაპირედ მდგარ სავარძელზე ჩამოვჯექი.
-ბეა ხვალ წვეულება იმართება.
-რასთან დაკავშირებით? -მეც ვიკითხე და წარბები ავწიე.
-უცხოეთიდან ერთერთი ცნობილი კომპანიის მეწილეები ჩამოდიან და წვეულება იმართება.
-უკვე ჩამოსულები არიან?
-კი უკვე აქ არიან. ახლა საქმეს შეუდექი.
-კარგი.
მეც გავედი და საქმე გავაგრძელე. როგორი სიმპატიურია. არა არა დემე მოგწონს და ლაზარე როგორ. ორივე? არ არსებობს. ამაზე ფიქრში ერთი საათი გავატარე. შემდეგ ლაზარეს მოტანილმა ''ტონა'' ფურცლებმა მუშაობაზე გადამრთო.
დღევანდელმა დღემ ნორმლურად ჩაიარა

დილით სასიამოვნო სიომ გამაღვიძა. კარგ ხასიათზე ვიყავი. დღეს სამსახურში წასასვლელი არ ვიყავი და ამიტომ მინდოდა სათანადოდ მოვმზადებულიყავი წვეულებისთვის. მითუმეტეს ლაზარე იქ იქნებოდა. რაც დამემართა იმისმერე თავს ვაიძულებ რომ კაცისკენ თვალი არ გამექცეს და მე კიდევ რაზე ვფოქრობ. სიმართლე რომ ვთქვა მომწონს მაგრამ მეშინია. ამაზე ფიქრი მალევე შევწყვიტე და თეას დავურეკე რომ მაღაზიაში გამომყოლოდა. გავემზადე და მანქანით თეას მივაკითხე.
-გოგო როგორ ხარ? -სწრაფად შემოხტა მანქანაში და ღვედი შეიკრა.
-რავიცი შენ?
-რვიცი. აბა ლაზარეს ვეპრანჭებით?
-აუ რა ლაზარე გოგო ღადაობ?
-აღიარე რომ მოგწონს.
ამ სიტყვების გაგონებაზე თავი გავაქნიე და მანქანა დავძარი.
-ყოფილი შემხვდა.
-ღადაობ?
-და რატო ვითომ?
-სად შეგხვდა?
-გუშინ წინ თუ რავი როცა, სკვერში ვიყავი და იქ.
-რაო მერე?
-მაპატიე, მიყვარხარო.
-შ*გ ხო არ აქ მაგას გაფიცებ?!
-რათ უნდა კითხვა მაგას. არ იცი რო აქ? -გამეცინა და თეაც ამყვა.
-და ის BMW-ანი ბიჭი სად დაიკარგა?
-გოგო გუშინ ვნახე, კომპანიიდან გამოდიოდა.
-ეგეც მოგწონს ხო?
-აუ რა მომწონს გოგო.
-ოჰ, მე რაღას მატყუებ?
-კაი ხო ორივე კაგი ტიპია მაგრამ არც ერთი მიზიდავს.
-კაგი ხო კარგი.
მალევე მივედით დანიშნულების ადგილას. დიდხანს ვარჩიეთ კაბა და მისი შესაფერისი ფეხსაცმელი, მაგრამ ტყუილად არ გვიწვალია. სახლში ხუთზე მივედი. ყუთიდან ამოვიღე ულამაზესი წითელი კაბა. წელს ქვემოთ მოკლე იყო და იშლებოდა. ფეხსაცმელიც ისე მოუხდა რომ ჩემი თავი ბარბი მეგონა. თმა მაღლა ავიწიე და მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე. როგორც იქნა საათის ისარი შვიდს მიუახლოვდა და გიჟივით გავექანე წვეულებზე. გზაში ბევრი რამ მომდიოდა თავში. ლაზარეს მოვეწონებოდი? ვაიმე თმა როგორ მაქ? მიხდება კაბა? ამასობაში კი უშველებელ სასტუმროს მივუახლოვდი. შესასვლელში კართან გრძელი ხალიჩა იყო. გარშემო კი ჟურნალისტები იყვნენ და ფოტოაპარატის სინათლეები არ წყდებდა. როგორც ქნ მივუახლოვდი ხალიჩის დასაწყისს მანქანიდან გადმოვედი და გასაღები მომსახურე პერსონაჟს მვეცი რომ მანქანა სადგომზე დაეყენებინა. დავიბენი. ყველა მე მიყურებდა. თავი ოსკაროს დაჯილდოვებაზე მეგონა. ვფქრობდი რა გავაკეთე ისეთი კარგი მაგრამ მერე გამასენდა რომ ევროპაში ერთერთი ცნობილ კომპანიაში ვმუშაობდ და რა გასაკვირი იყო. კარს მივუახლოვდი და გულმა სწრაფად დამიწყო ფეთქვა.