****
დილით ანდროს კარგ ხასიათზე გამოეღვიძა, გონებაში გაუელვა წუხანდალმა მარისთან გატარებულმა ღამემ და გადმოტრიალდა მისკენ რომ კიდევ ერთხელ ჩახუტებოდა, მაგრამ ღიმილი სახიდან წაეშალა როდესაც საწოლის მეორე მხარე ცარიელი დახვდა.

***
მარიმ ღიმილიანმა დატოვა ანდროს სახლი და სასტუმროსკენ გაეშურა, ერთი სული ქონდა როდის წამოიყვანდა რევის და თავის მამიკოს გააცნობდა. სასტუმროში მისულს ელენას და რევის ისევ ეძინათ, არ უნდოდა მათი გაღვიძება და დაელოდა სანამ გაიღვიძებდნენ. მაგრამ ლოდინმა დიდხანს გასტანა, არც რევი და არც ელენა გაღვიძებას არ აპირებდნენ. დიდი ხნის ლოდინის მერე ორივემ გაიღვიძა, ჯერ პატარა რევიმ გაიღვიძა და ელენაც გააღვიძა. მარი ელენას აჩქარებდა და ნერვიულობდა, გოებაში სიტყვებს ალაგებდა თუ როგორ წარუდგენდა რევის ანდროს.

სამივე ანდროს სახლის კართან იდგნენ და კარის გაღებას ელოდებოდნენ. კარი მარიამ გააღო და გაკვირვებულმა შეხედა,მარის მისი გამოხედვა არ მოეწონა.
- შენ? დაბრუნდი?
- ხო, რა მოხდა?
- არ გელოდით! ნერვიულად ჩაილაპარაკა მარიამ
- ვერ გავიგე?
- შემოდი, შემოდი, მარიამ გზა დაუთმო და ელენას და პატარას დანახვისას გაშტერდა. ადგილიდან არ იძვროდა.
- ეს......
- ეს რევია. გაიღიმა მარიმ, - თქვენი შვილიშვილი. მარია ვერ იჯერებდა რომ პატარაა მისი ანდრეის შვილი იყო. სიხარულისგან ცას ეწია ისე უხაროდა პატარა რევუს ამბავი.
- კი მაგრამ აქ რა მოხდა? იკითხა მარიმ როგორც კი სასტუმრო ოთახსი შევიდნენ, მაგიდა წაქცეული იყო და რამდნიმე ვაზა ნამსხვრევებად იყო ქცეული. მერე მარი ანდროს ოთახისკენ გაიქცა და იქ დანახულმა შოკში ჩააგდო, იქ ყველაფერი დამსხვრეული იყო და ყველაფერი უწესრიგოდ ეყარა ირგვლივ.
- ანდროს ეგონა რომ მიატოვე, გაისმა მაქსის ხმა.
- არ მესმის, ჩაილაპარაკა მარიმ
- დილით რომ არ დახვდი ეგონა რომ მიატოვე და აქ რომ იყოჩაღა სახლიდან გავარდა. დაკავშირებას ვცდილობთ მაგრამ ტელეფონს არ პასუხობს,
- არა , არაა , სასოწარკვეთილმა ამოთქვა მარიმ.

***
ანდროს მთელი დღე ეძებდნენ მაგრამ უშედეგოდა, თავიდან ტელეპონზე დარეკვა შეიძლებოდა მაგრამ არავინ პასუხობდა, ახლა ტელეოფონიც გაითიშა. არბი მას ყველგან ეძებდა მაგრამ მის კვალს ვერ მიაგნო, ეძებდნენ მაქსიც და მარიც მაგრამ ანდროს კვალი არ ჩანდა. ასე გავიდა ოთხი დღე, ანდროსგან არაფერი ისმოდა, ისევ ეს გაურკვევლობა, არავინ იცოდა ანდრო სად წავიდა და ვერც მის პოვნას ახერხებდნენ.

მეხუთე დღს, საღამოს როც აყველა ერთად იჯდა და ანდროს დაკარგვის ამბავს განიხილავდნენ კარი ვიღაცამ შემოაღო, ყველა იმედოვნებდა რომ ეს ანდრო იქნებოდა და ასეც აღმოჩნდა. მათ სიხარულს საზღვარი არ ქონდა, მაგრამ მარის მაშინვე გაახსენდა როგრ ინერვიულა ეს ხუთი დღე და ანდორსკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა და მთელი ძალით მოუქნია ხელი. ანდრო ერთხანს გაკვირვებული უყურებდა, მერე სიბრაზიგან ხელები მომუშტა და მარის მხრებში ჩაავლო ხელი და ეზოში ძალით გაიყვანა.
- ველური მეტკინა ხელი გამიშვი, ანდრომ მას ხელი მას შემდეგ უშვა რაც კედელზე ააყუდა და მის წინ დადგა. ერთხანს უყურეს ერთმანეთს, მარი ანდროს გახშირებულ სუთქვას გრძნობდა სახეზე, იმასაც გრძნობდა როგორი გაბრაზებული იყოო ანდრო, არც თვითონ იყო ნაკლებ დღეში.
- იმ დილას სად წახვედი? მკაცრად თქვა ანდრომ
- შენ სად იყავი ეს ხუთი დღე? კითხვა შეუბრუნა მარიმ
- კითხვა დაგისვი და პასუხი მჭირდება, მკაცრად თქვა ანდრომ
- მეც დაგისვი კითხვა და მეც მჭირდება პასუხი, დაუყვირა მარიმ
- ხომ გითხარი რომ ჩემთან ყვირილი არ გაბედო თქო, ხმამაღლა უთხრა ანდრომ
- შენც ბევრ რამეს დამპირდი მაგრამ არაფერი შეასრულე, კბილებში გამოსცრა მარიმ.
- ახლა წარსულს მოვეშვათ და ამიხსენი სად იყავი? მკაცრად ჩაილაპარაკაანდრომ
- გამოიჩინე ჯელტმენობდა და შენ გამეცი პასუხი სად იყავი ეს ხუთი დღე, გაუმეორა მარიმ.
- შენ გეძებდი, თვალი თვალში გაუყარა ანდრომ, - თბილისში ვიყავი
- მე? გაიკვირვა მარიმ
- ხო შენ?
- ვერაფერი გავიგე, გაიკვირვა მარიმ
- გოგო, აბა რა გეგონა სახლში დავჯდებოდი როცა დილის რვა საათზე აღმოვაჩინე რომ ჩემს საწოლში არ იყავი?! მარი გაოცდა.
- შენ გეგონა რომ...
-ხო მეგონა რომ მიმატოვე, მეგონა რომ სამაგიერო გადამიხადე, ჯერ დაბრუნდი და გამაბედნიერე მერე კი გაუჩინარდი. შენი ახლიდან დაკარგვას ვერ გადავიტანდი, ვერ ავიტანე ის აზრი რომ დამტოვე და ვეღარასოდეს გნახავდი.
- ადრო მე შენ რა გითხარი? ჩემი სიტყვები შენთვის არაფერს ნიშნავს? იმ ღამესაც გითხარი რომ ჩემთვის ერთადერთი ხარ და არ მაინტერესეებს შენი კანი გლუვია თუ შრამებით სავსე, მე ისეთ მიყვარხარ როგორიც ხარ, მე ის ანდრო მიყვარს რომელიც ტყეში გავიცან ჩემი დაკარგვის დღს, ის ანდრო მიყვარს რომელმაც გადამარჩინა და სახლში მომიყვანა, ის ანდრო მიყვარს რომელმაც ცოლად შემირთო, ის ანდრო მიყვარს რომელმაც მითხრა რომ მისთის სულერთი არ ვიყავი, ის ანდრო მიყვარს რომელმაც მითხრა რომ ჩემთვის იცოცხლებდა.
- ვიცი, ვიცი მაგრამ იმ დილით რომ აღარ დამხვდი გონება გადამეკეტა, მარტო ის მიტრიალებდა თავში რომ ჩემგან წახვედი და ვიგრძენი რომ უშენოდ ერთი წუთიც ვერ გავძლებდი, ჩემი ოჯახის გამოც ვერ ვიცოცხლებდი ერთი წუთი შენს გარეშე, მინდოდა შენგან მიმეღო პასუხი კითხვაზე თუ რატომ დაბრუნდი და მეორე დღეს რატომ მიმატოვე.
- ანდრო, ანდრო, ამოიოხრა მარიმ, ხუთი დღის უკან გითხარი რომ შენი დამწვარი სახე მე არ მანაღვლებს, ისიც გითხარი რომ ჩემი არ უნდა გცხვენოდოს, მე რომ გიყურებ სახე არ უნდა დამალო. მეც სახე უნდა დავიწვა რომ შემ კონფორტულად იგრძნო თავი? სევდიანად ამოილაპარაკა მარიმ
- ეგ სისულელე აღარასდროს თქვა, ანდრომ მხრებში ჩაავლო ხელი და თვალებში ჩახედა. - აღარ გაიმეორე ეგ სისულელე!
- მაშინ ნუ გრცხვენია ჩემი! მუ ფიქრობ შენ სახეზე. ტირილით თქვა მარიმ და ანდროს მოეხვია. -ანდრო მინდა ისე გიყვარდე როგორც მე მიყვარხარ! მინდა ჩემზე ფიქრის დროს გული გამალებით გიძგერდეს ისე როგორც მე. მინდა ჩემში ეჭვი არ გეპარებოდეს.
- ისე მიყვარხარ შენ ვერც კი წარმოიდგენ, ჩაილაპარაკა ანდრომ, - ტკივილამდე მიყავრხარ გაიგე? თავი ააწევინა მარის, - შენ გარეშე გატარებული ეს დრო საშინელება იყო ჩემთვის, არ მეგონა ასე თუ ვინმე შმიყვარდებოდა, გაიცინა ანდრომ, - უშენოდ სიცოცხლე არ შემიძლია,შენ ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ, შენ ჩემი გული მიისაკუთრე, მე აღარ მეკუთვნის ჩემი გული ის შენია! შენი გაიგე! შენში ეჭვი არ მეპარაება მაგრა, დგება დრო როცა ვფიქრობ რომ არ გიმსახურებ, დგება დრო როცა ჩენ მეცოდები ჩემს გვერდზე. დგება წუთები როცა ვფიქრობ რომ უკეთეს იმასურებ!
- ანდრო, შენ ხარ ჩემთვის საუკეთსო, შენზე უკეთესი ჩემთვის არ არსებობს. აღარასდროს გაუჩინარდე უთქმელად, აღარასოდეს მოიქცე ასე!
- გპირდები რომ ჩემს გამო აღარ იტირებ!
- მინდა რომ პირობა შეასრულო! გაუღიმა მარიმ
- გპირდები.
- მინდა დამპირდე რომ შენი სახის აღარ შეგრცხვება და ჩემთან ისეთი თმამი ქნები როგორის ჩენ გინოდა რომ მე ვყოპფილიყავი პირველი ღამის მერე. ანდროს ჩაეღიმა როცა გაახსენდა როგორ წაგლიჯა ხელიდან მკერზე აფარებული ზეწარი მარის და დასცინა რომ მას მისი სცხვენოდა.
- გპირები ჩემო “ქართველო“.
- ანდრო ხშირად ქართველს რატომ მეძახოდი და ახლაც მეძახი? ანდროს ჩაეღიმა
- ეს შენი ასე ვთქვათ ზედმეტ სახელია, მომწონს ასე რომ გეძახი, შენ ჩემი "ქართველი" ვარ, გაიცინა ანდრომ.
- მაშინ შენ ჩემი აფხაზი, გადაიხარხარა მარიმ.
- მე და შენნ ვერ შეგვაჩერა დიდი ხნის მტრობამ "ქართველებსა" და აფხაზებს შორის. სიყვარულმა გაიმარჯვა ჩვენს შემთხვევში. წელიწად ნახევრის წინაც იგივე მოხდა, ბევრი აფხაზი მიხვდა რომ თქვენ ჩვენი მტრები არ ხართ და ჩვენი მტერი ისაა ვინც ამდენი წელი მეგობრად მიგვაჩნდა. მე დიდი ფიქრის მერე მივედი იმ დასკვნამდე რომ "ქართველების წინააღმდეგ არ ვიბრძოლებდი, ზოგს უფრო დიდი ხანი დასჭირდა ამ აზრამდე მისასვლელად მაგრამ საბოოოდ სიყვარულმა და ადამიანობა გაიმარჯვა და საქართველო ისევ ერთიანია, ჩვენ ისევ ერთი ქვეყნის შვილები ვართ და რაც მთავარია ერთმანეთი გვიყვარს.
- ანდრო უშენოდ არ მინდა ვვარსებობდე!
- არც მე! ჩაილაპარა ანდრომ და ტუჩებზე ეძგერა, კოცინდა დიდხანს და ნაზად. მარი გრძნობდა ანდრო ხელებს სარაფნის ქვეშ და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა, ხედავდა როგორ უხშირდებოდა ანდროს სუნთქვა და როგორ ცდილობდა მისთვის ქვედა საცვლის გახდას,
- ანდრო გაჩრდი, ვინმე არ გამოვიდეს
-არავინ გამოვა იციან რომ ვლაპრაკობთ, ჩაილაპარაკა ანდრომ ისე რომ მისთვის კოცნა არ შეუწყვეტია.
- ადრო აქ არა, გაჯიუტდა მარი
- წამოდი, მარის ხელი ჩაჰკიდა და ეზოდან გაიყვანა. მანქანა რამდნეიმე წუთი ატარა ადრომ მერე კი ტყეში შეაყენა.
- ანდორ მანქანაში? გაუკვირდა მარის.
- ხო აქ და ახლავე, ტუჩებზე ეძგერა მარის
- გიჟი ხარ, ჩაილაპარაკა მარიმ
- შენი წყალობით, ჩაილაპარაკა ანდრომ და კოცნა განაგრძო.

***
სახლში რომ დაბრუნდნენ თერთმეტი საათი ხდებოდა, ყველა მათ უყურებდა და თვალებით ეკითებოდნენ სად იყავითო. მარიმ ელენას გახედა რომელიც არბის გვერდზე იჯდა და აშკარად დაძაბული და დარცხვენილი იყო.
- სად იყავით? შეეკითხა მარია
- დავილაპარაკეთ, ანდრომ ეჩმაკურად ჩაიცინა და მარის გახედა. მარიმ მიმოიხედა და პაატრა რომ ვერ დაინახა მარიას კითხა
- სად არის?
- მაღლაა, უპასუხა მარიამ და ადნროს გახედა
- ვისზე ლაპარაკობთ? გაიკვირვა ანდრომ.
- წამოდი, ხელი ჩაჰკიდა მარიმ და კიბეებზე ავიდნენ. მარი გრძნობდა როგორ დაიჭიმა ანდრს ხელი, მაგარმ ჯერ არაფრის თქმას არ აპირებდა. ოთახში შეიყვანა ადნრო და საწოლთან ახლოს დააყენა, საწოლზე კი პატარა რევი იწვა და უშფოთველად სუნთქავდა. ანდროს ჯერ გაურკვევლობა აღებეჭდა სახეზე, მერე მის თვლებში სხვადასხვა ემოციებს ხედავდა მარი. ანდრო ხან მარის უყურებდა ხან პატარას, მისი თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა, საწოლთან ჩაიმუხლა და პატარას მოეფერა. მერე ადგა, მარის თველებში შეხედა და გულში ჩაიკრა. მარი გრძნობდა ადნროს გახშირებულ სუთქვას, გრძნობდა როგორო სიძლიერით იკრავდა ის მას გულში, გრძნობდა მის ცრემლებს ყელში.
- მადლობა ასეთი საჩუქრისთვის, ჩაილაპარაკა ანდრომ და მარის შუბლზე აკოცა.
- ანდრო ეს შენი საჩუქარია! თველბში ჩახედა მარიმ
- ვერ მივხვდი? გაიკვირვა ანდრომ
- გახსოვს რომ გითხარი შენგან საჩუქარი მინდა მეთქი... გაღიმა მარიმ
- მახსოვს, გაეცინა ანდროს, მასინ მართლა ვერ მივხვდი რა გინდოდა. უფრო სწორად ჯერ ვერ მივხვდი მერე კი ვიფიქრე რომ ის ღამე იყო საჩუქარი.
- ეს მინდოდა, მარიმ პატარაზე ანიშნა.
- რა დაარქვი? ღიმილით კითხა ანდრომ
- რევი?
- რევი? წარბები აზიდა ადნრომ
- შენ რა ეჭვიანობ? გადაიხარხარა მარიმ
- უბროლ მიანტერესებს ვისი სახელი დაარქვი, სერიოზულად ჩაილაპარაკა ანდრომ.
-ჩემი გარდაცვლილი ბიძაშვილის, რომელიც ძმასავით მიყვარდა. ანდრომ საპასუხოდ გაუღიმა და გულში ჩაიკრა.

რაც მტრობას დაუნგრევია სიყვარულს უშენებია!

დასასრული!

არ ვიცი რამდენად გავამართლე თქვენი მოლოდინი მაგრამ ვფიქრობ ცუდი არ უნდა გამომსვლოდა. მეტი ვეღარ გავაგრძელე იმიტომ რომ სამსახურში ამ ეტაპზე ძალიან დაკავებული ვარ.

მინდოდა ეს იტორია დამეწერად და აქ მაინც დამებრუნებინა აფხაზეთი და მეჩვენებინა რომ სისხლი რომელიც დაიღვარა ომში ამაო არ ყოფილა.
ისტორიის დაწერა კი ლევან აბაშიძის ამბავმა გადამაწყვეტინა!!
მადლობა რომ კითხულობდით!