თანდათან აზრზე მოვდიოდი. ვგრძნობდი რომ მანქანაში ვიჯექი. ხელებიდა ფეხები შეკრული მქონდა. თვალები რომ კარგად გავახილე, წინ მჯდარი ო მამაკაცი დავინახე. სახეებს ვერ ვხედავდი, მაგრამ ვიცოდი რომ ჩემთვის უცნობი ადამიანები იყვნენ. მალე მანქანა რაღაც პატარა სახლის წინ გაჩერდა. ეტყობოდა რომ ქალაქგარეთ ვიყავით. მანქანიდან ისე გადამათრიეს მიწაზე ფეხსაც ვერ ვადამდი. შენობაში შემათრიეს და იატაკზე დამაგდეს. ყველაფერმა ტკივილ დაიწყო.
-მტკივა. -ამოვიკრუსუნე საცოდავათ.
-ოჰო, ტკივა გოგოს! -თქვა მსუქანმა.
-ვინ ხართ? -გავაგრძელე კრუსუნით ლაპარაკი.
-მალე გაიგებ ლამაზო! -მითხრა გამხდარმა და მობილურს დასწვდა. თვაებს აქეთიქით ვაცეცებდი. მეშინოდა, მტკიოდა, მციოდა. ყველაფერ უსიამონოს ვგრძნობდი.
-გაარჯობა, ვატო!
ვატო? ამ სახელის გაგონებაზე გავღიზიანდი. ნუთუ მან მომიტაცა! რაში ვჭრდები! რა უნდა ჩემგან! რატომ გადამეკიდა!
- ...
-ჩვენ გვყვავს შენი ბო*ი!
-...
-რა იყო, შენს სოფის არ იცნობ?
-...
-ან ფულს მომიტან ან კიდევ შენს ძუ*ნას ჩავაძაღლებ!
გამხდარი მამაკაცი ჩემსკენ წამოვიდა, მბილურს ხმა აუწია, რომ ვატოს ხმა გამეგო და სახესთან ახლოს მოწია ხელი.
-ვატო. -ისევ დავიკრუსუნე.
-სოფი, როგორ ხარ! მისმინე, არ ინერვიულო, მოვალ და წამოგიყვან, გპირდები, მოვალ...
მხოლოდ ეს სიტყვები გავიგე მისი, შემდეგ კი გახდარმა მობილური მომაშორა და მეორე ოთახში გავიდა.
ვფიქრობდი ვატოს სიტყვებზე. ვფიქრობდი მასზე. მესიამოვნა მისი ხმის გაგება. მესიამოვნა როცა მითხრა რომ შემპირდა და წამომიყვანდა. ნუთუ ვგრძნობ მის მიმართ რამეს? არა! ეს ხომ შეუძლებელია!
ამ ფიქრებში გართულს, გარედან ხმაური შემომესმა. ფანჯარაში ვერაფერს ვხედავდი. კედელს ზურგით მივეყრდნე და ვცადე ფეხზე წამოვმდგარიყავი. გაჭირვებით ავდექი და ხტუნვა ხტუნვით მივედი ფანჯარასთან და ნანახმა გამაგიჟა. ვატო, ლუკა და საბა, იმ ორ კაცს გამწარებით ურტყამდნენ. ორივე ძირს ეგდო და გონება დაკარგული ჰქონდათ ამდენი ცემით. ვატომ როგრც კი ფანჯარაში დამინახა მაშინვე სახლში შემოვარდა და კარებში გაშეშდა. მეც იმ წუთას ტირილი დავიწყე და ისევ იატაკზე დავეცი. რა მატირებდა არ ვიცოდი. ვატო მაშინვე ჩემთან მოვიდა და ჩამეხუტა. ხელფეხი გამიხსნა, ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა. გავიგონე პოლიციის მანქანების სირენების ხმა. როგორც სჩანდა ის ორი მამაკაცი დაიჭირეს. ბიჭები კი ოფიცერს ელაპარაკებოდნენ. მე მალევე ჩამეძინა.

დილით რომ გავიღვიძე, მამაჩემის სახლში ვიყავი. იქაურობას თვალი მოვავლე. სავარძელზე მარი და ეკა ისხდნენ. რომ დამინახეს რომ გამეღვიძა, მაშინვე ჩემთან მოვიდნენ და ერთი მარცხნიდან და მეორე მარჯვნიდან მომისხდნენ საწოლზე.
-როგორ ხარ სოფი? -მკითხა მარიმ და ხელზე ხელი დამადო.
-რავიცი. -ვთქვი და გავუღიმე.
-რამე ხომ არ გტკივა? -მკითხა ეკამ.
-მთლიანი სხეული. -ვთქვი და თვალები მაგრად მოვხუჭე.
-კარგი მაშინ გავალ მე და მერე შემოვალ. -მითხრა ეკამ და გავიდა.
-სოფი, ვატოს დაუბრუნეს ფული. -თქვა მარიმ.
-ანუ მოგვარდა ყველაფერი. -გამიხარდა ამ ამბის გაგონება.
-კი მოგვარდა და არ ინერვიულო. -მარი ჩემსკენ დაიხარა და ჩამეხუტა.
-აუ სახლში მინდა რააა. -უკვე ბუზღუნი დავიწყე.
-ეგ დათოსთან მოაგვარე, მე ნუ მომაშტერდები საწყალი თვალებით.
-ხო კარგი ვეტყვი.
შუადღისით მამას ველაპარაკე სახლში წასვლაზე. დიდხანს იყო უარზე მაგრამ როგორც იქნა დამთანხმდა. საღამოს უკვე სახლში ვიყავი. მოგვიანებით მარი და ნიკა ამოვიდნენ ჩემთან დასარჩნად, ღამე მარტო რომ არ ვყოფილიყავი. გადიოდა დღეები. იმ ამბის შემდეგ, ორი დღე უნივერსიტეტში არ მივსულვარ. მერე კი ჩვეულბისმებრ გავაგრძელე ცხოვრება.
მაისის მიწურულია. ღამის თორმეტი საათია და ჯერ კიდევ ვერ ვიძინებ. ხან ასამდე დავითვალე, ხან ორასამდე. მოკლედ რა აღარ ვცადე და მაინც ვერ შევძელი დაძინება. კარგახნის ლოგინში წრიალის შემდეგ, ვიფიქრე და გადავწყვიტე ბარში წავსულიყავი.

------
შაფასეთ <3 პ.ს ვიცი რომ პატარაა და ვეცდები გავზარდო... ბოდიშით