-ყველაზე საშინელი ქმარი ხარ-ამოვიტირე და გაბერილ მუცელზე ხელი მოვისვი
-ვმუშაობდი ვანდა რამექნა?-თბილად მითხრა რომამ და წელზე ფრთხილად მომხვია ხელი
-უკვე 6 თვის ორსული ვარ შენ კი არასდროს წამომყოფიხარ ექიმთან-უარესად ავტირდი მე
-გპირდები აუცილებლად წამოგყვები შემდეგში, ხომ იცი სამსახურში ბევრი პრობლემა მაქვს.-გაბრწყინებულმა მითხრა და მოწყვეტით მაკოცა თუჩებზე
-მე მაინც გაბრაზებული ვარ შენზე! ამიტომ სანამ არ გადამივლის ბავშვის ოთახში დაიძინებ-გამოვუცხადე და სამზარეულოში გავედი, გაბრაზებულმა გადმოვუღე თბილი საჭმელი თეფშზე და მაგიდაზე დავუდე
-შემოდი ჭამე-გავძახე და მაცივარში იოგურტის საძებნელად შევძვერი
-იოგურტი პარკშია, მისაღებში დავდე-მითხრა ღიმილით და გემრიელად შეექცა საჭმელს
-უნივერსიტეტს ვეღარ გავაგრძელებ ხო?-ამოვიხვნეშე მე და რომას საწყალი თვალებით გავხედე
-აკადემიური ხომ აიღე? ბავშვი რომ წამოიზრდება ძიძას დავუქირავებთ რამოდენიმე საათით და ისევ გააგრძელებ სწავლას-მითხრა პირგამოტენილმა ლუღლუღით
-თუ საჭმლის დროს ლაპარაკს გააგრძელებ გაგეყრები-გავიცინე მე და ენა გამოვუყავი
-შენ ეგრე იძახდი, ჩემს ძაღლს სახლიდან თუ მოისვრი გაგეყრებიო თუმცა მამაშენიც მშვენივრად ხედავს-ეხლა მან გამომიყო ენა
-მოიცა, ჯერ ბავშვი გავაჩინო, გაგაზრდევინო და მერე აუცილებლად გაგეყრები-შუბლშეკრულმა ვთქვი და მისაღებში დივაზე წამოვეწქი.
#2 თვის შემდეგ
-გთხოვ რა დამეხმარე-საწყალი სახით გავხედე ბადალიანს
-აბა რას ვიზავ-ჩაიცინა მან და ფრთხილად წამომაყენა ფეხზე
-მშია რა რომაა-დავიწუწუნე მე
-აუ პატარაა-ამოიწუწუნა მან
-გთხოვ რა ცოტას კიდევ შევჭამ-მუდარის თვალით გავხხედე
-გოგო მარტო მუცელი ხარ, ხომ თქვა ექიმმა ცოტა ჭამე და დღეში სამჯერო. ჯერ 12 საათია და მესამედ მთხოვ გაჭამო-ამოიწუწუნა რომამ
-არგიყვარვართ მე და ჩემი შვილი შენ, წადი შენი სახლიდან-თვალები ამიწყლიანდა და გაბრაზებული ნელა დავეშვი სავარძელზე.
-ნუ სულელობ! რომ მიყვარხართ და ჩემი პატარა პრინცესები ხართ მაგიტომ ვღელავ თქვენზე.-სავარძლის სახელურზე დაჯდა რომა და მუცელს ნაზად მოეფერა.
-შენ მე იმიტომ არ მაჭმევ საჭმელს რომ არ გავსუქდე, მსუქანი ცოლი რაში გჭირდება-შუბლშეკრულმა ამოვისლუკუნე და ხელი ვკარი, სავარძლიდან გადავაგდე ხოლო შემდეგ თავი ხელებში ჩავმალე
-ვაიმე, არა ეს რა ჩავიდინე-ხელები ზემოთ აწია რომამ და საწყალი სახე მიიღო
-19 წლისა მეგონა გაიზარდამეთქი მაგრამ სულ ტყუილად, 5 წელი კიდევ უნდა დამეცადა, არა 5 ცოტაა, 10 წელი-ბუტბუტებდა და თმებზე ხელს მისვავდა რომ დავემშვიდებინე.
-ჩემთან ერთად დაიძინებ?-ამოვისრუტუნე მე
-აბა ხელს მიშლიო?-გაოიცა მან
-ესეცაა უბრალოდ 1 თვეა ერთად არ დაგვიძინია და მომენატრა შენთან ერთად ძილი-გავიღიმე და დიდი მუცლით როგორც შემეძლო ისე მივეხუტე.
-მაგ ბედნიერებას თუ მაღირსებთ ქალბატონო-გაიცინა მანაც და ფრთხილად დამაწვინა ლოგინზე, შემდეგ კი გვერდით მომიწვა, მშვიდად მეძინა მიუხედავად იმისა რომ შუადღის 10 საათი იყო. კვირა იყო და დასვენება ჰქონდა ბადალიანს თორემ არ მეღირსებოდა საღამოს 6 საათამდე მისი სახლში მოსვლა. უკვე 5 საათი იყო რომ გავიღვიძე, ისევ ისე ვიწექით, რომა ფხიზლად იყო, მშვიდად მეფერებოდა თმებზე და თვალი ჭერისთვის გაეშტერებინა.
-ბავშვი რომ დაიბადება ქორწილი გადავიხადოთ?-მკითხა როდესაც შენიშნა რომ მღვიძავდა და შუბლზე მაკოცა
-არა, თან მოვნათლოთ და თან ჯვარი დავიწეროთ, კარგი? არმინდა ქორწილი-ყელში ვაკოცე, და შემდეგ თვალებში ჩავაშტერდი.
-როგორც იტყვი, ძალიან მომენატრე, ერთი სული მაქვს მაგ მაიმუნი მანდედან გამოძვრეს-ჩაიცინა მან და ეხლა თვითონ დამიწყო ყელში კოცნა
-მინდა რომ მშობიარობას დაესწრო-განვუცხადე მე
-აბა არმინდაო 1 კვირის წინ რომ მითხარი?-გაიცინა მან
-ეხლა მინდა-ენა გამოვუყავი მე
-კარგი, 1 თვეღა დარჩა, თუ ნაკლები არა, ძალიან მიხარია-მუცელზე მაკოცა
-შენ ჩემი იკითხე, უკვე წიხლებს მირტყავს-თბილას ვთქვი და მუცელს მოვეფერე
-დღეს თორნიკე ამოვა, მაგას და ნინის უჩხუბიათ და საშინლად გაბრაზებული იყო-თავი უკმაყოფილოდ გააქნია ბადალიანმა
-ვაიმე როდის? ნინის უნდა დავურეკო-წამოვიყვირე და სწრაფად ვტაცე ხელი ტუმბოზე დადებულ ტელეფონს
-ხმამაღლა ჩართე რა-ჩაიცინა და ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა
-გისმენ-მოგუდული ხმით მიპასუხა ნინიმ
-როგორ ხარ?-ვკითხე ისე თითქოს არაფერი ვიცოდი
-მშვენივრად ვარ, დღეს შენთან მოვდივარ, სალაპარაკო მაქვს-ხმაზე აშკარად ეტყობოდა რომ ტიროდა
-კარგად ხარ? რატომ ტიირი?-გამოვიდებილე თავი მე
-თორნიკეს ვეჩხუბე, ცხოვრებაში აღარ ვნახავ, მძულს მეზიზღება-უფრო ატირდა ნინიკო
-იცი რა ცოლისდავ? აქ არმოხვიდე, მეთვითონ გამოვასეირნებ ვანდას-ჩაჰყვირა ყურმილში რომამ და სასწრაფოდ გათიშა ტელეფონი
-ნორმალური ხარ?-გაოცებულმა გავხედე რომას
-სასწრაფოდ წადი და გაარკვიე რაზე იჩხუუბეს, მე თორნიკეს დაველაპარაკები და ბოლოს შევაჯამოთ, შემდეგ კი შევარიგოთ, ადექი ტანსაცმელს გავამზადებ-მხიარულად მითხრა და სწრაფად გამოაღო კარადა, გრძელი ყვავილებიანი სარაფანი გამოიღო ორსულებისთვის განკუთვნილი და ჩაცმაში დამეხმარა, ფეხზე წითელი ბალეტკები ამოვიცვი და სწრაფად დავტოვეთ სახლი, მითუმეტეს იმისა რომ ლიფტს ვერ ვიტანდი, მაინც მომიწია ლიფტით სეირნობა, მეცხრე სართულზე ვცხოვრობდით და რთული იყო 8 თვის ორსულისთვის ამხელა გაზაზე სიარული, 6 თვემდე ჩვეულებრივად დავდიოდი თუმცა როდესაც მუცელი საგრძნობლად გამეზარდა უკვე ლიფტით ვსარგებლობდი.
----
-აზრზე ხარ? რომ დავურეკე იმ გოგომ გამაგონა, კარგი ეს ხო, მითხრა ტელეფონი დამრჩა სამსახურში და იქ იყო მისულიო, შემდეგ სახლში მივაკითხე, ეს *ოზი მისაღებში წამოსკუპულიყო და ყავას მიირთმევდა, თოკო ზურგით იჯდა, რომ დამინახა შევედი კალთაში ჩაუხტა, თორნიკემ კიდევ აკოცა და რომ არ დავენახე ალბათ იქვე ექნებოდათ სექსი, ჩემს თვალ წინ, არადა ისე ვენდობოდი, არ მეგონა ეგეთ რამეს თუ გააკეთებდა-ამოისლუკუნა ნინიმ და ფრთხილად ჩამეხუტა
-თავს გავუხეთქავ, რა დონის *აბიჭვარია, დღეს რომ მივალ იმედია სახლში არ იქნება თორემ ჩემი ხელით მოვკლავ-დავიგრგვინე და ხელები მაგრად შემოვხვიე ნინის
-კარგი მიდი ეხლა, არ დაგაღამდეს, ტაქსი გამოვიძახოთ და სახლში წადი, რომა ინერვიულებს-ფრთხილად მაკოცა მუცელზე და ტაქსს დაურეკა, ისიც 2 წუთში სახლთან გაჩნდა მე კი ფრთხილად დავჯექი და სახლისკენ წავედი. კორპუსთან მისულმა რომას დავურეკე
-თოკო ისევ მანდაა?-ვკითხე და სადარბაზოში კუთხეეში დასჯილი ბავშვივით ავიზუტე
-არა წავიდა, ჩამოვიდე?-გაიცინა მან
-ხო მიდი გელოდები-გავიცინე მეც და დაველოდე როდის ჩამოვიდოდა რომა რომ ლიფტით სახლამდე ავეცილებინა, 2 წუთში უკვე სახლში ვიყავი და ოდნავ გასიებული ფეხები მაგიდაზე მქონდა შემოწყობილი
-შენი ძმაკაცი ნამდვილი იდიოტია-გაბრაზებულმა გავხედე რომას
-ხო მაგრამ კაცია, მას ქალი სჭირდება, ეს ბუნებრივი იყო-თვალები გაუფართოვდა ბადალიანს
-ხო მაგრამ როდესაც იცი რომ გოგოს შენი ბინის გასაღები აქვს შენ ნაშები ბინაში უნდა აიყვანო? მითუმეტეს იცოდა რომ ნინი რაღაცას ეჭვობდა სატელეფონო ზართან დაკავშირებით-თვალები დავუბრიალე მე
-კარგი რა, ჩემი ბინის გასაღები შენც გქონდა მაგრამ ნაშები მშვებინრად...-უდარდელად მითხრა მაგრამ რომ გააცნობიერა რა წამოცდა მაშინვე დაატორმუზა და ფრთხილი მზერით გადმომხედა
-კიდევ კარგი იგივე ბინა არაა, თორემ თავზე რამეს გადაგამტვრევდი-შუბლი შევკარი და გაბრაზებულმა ოთახის კარი მივიჯახუნე შიგნიდან გადავკეტე და ფრთხილად დავეშვი საწოლზე.
#მშობიარობის დღე.
-ნანა დეიდა მიშველეთ რა-აცრემლებულმა გავხედე რომას დედას და მუცელზე ხელები მოვიხვიე თითქოს რამეს მიშველიდათქო.
-სასწრაფო გზაშია, ნუ გეშინია შვილო, ღრმად ისუნთქე, მეც ესე ვიყავი რომა რომ გავაჩინე-მამშვიდებდა ქალი და ცდილობდა ჩემთან ერთად ესუნთქა ღრმად,
-ტელეფონი მომაწოდეთ რა, მინდა რომას დავურეკო-ამოვიხავლე და ნანას ტელეფონი გამოვართვი, ერთხელ დავურეკე, გამითიშა, მეორედ დავურეკე და ისევ, მესამედ გამაგონა
-ვანდა, გთხოვ ძალიან ცუდ დღეში ვარ, ბევრი პრობლემა მაქ და ვერ დაგელაპარაკები, შეიძლება დღეს სახლშიც ვერ მოვიდე, მიყვარხარ-ჩურჩულით უთხრა რომამ და სასწრაფოდ გაუთიშა ტელეფონი, უფრო ატირებულმა გაიმეორა ზარი თუმცა მას სულ გამოერთო ტელეფონი.
-ამას არ ვაპატიებ-ამოიტირა და ამოიკვნესა როდესაც ტკივილი უფრო გაძლიერდა
-მოვიდა შვილო სასწრაფო,-დაიყვირა ნანამ და გოგონას დამშვიდება დაიწყო
#მესამე პირი
კიოდა, ტკიოდა და ცრემლები ღვარად მოდიოდა სახიდან, განა მხოლოდ ტკივილზე ფიქრობდა? იმაზეც უფრო ტკიოდა გული რომა რომ არ მოვიდა მასთან, მამამისზე იყო ჩაბღაუჯებული და ცდილობდა ამაში მაინც ეპოვა შვება. რომა კი ამ დროს თელავში იმყოფებოდა და გამწარებული ყვიროდა, რომ ამხელა კაცებმა ერთი დავალება ვერ გააკეთეს და მათ გამო კომპანია ლამის გაკოტრების პირას იყო. აზრადაც არ მოსვლია რომ შეიძლებოდა ვანდას მშობიარობა დაწყებოდა და მას რამე დასჭირვებოდა, მის ზედამხედველად ხომ ნანა ჰყავდა დატოვებული.გოგონა შეეძინათ, საოცრად ლამაზითქო ეხლა ხომ გითხრა ძალიან ბანალური გამოვა არა? იმიტომ რომ ახალშობილი თითქმის ყველა ერთნაირია. ჯანდმრთელი და უვნებელი იყო როგორც გოგონა ისევე დედაც, ბავშვს სახელი ვანდამ შეურჩია, ელენე, ძალიან უყვარდა ეს სახელი, ერთ დროს ოცნებობდა კიდეც ნეტავ ელენე მერქვასო. უკვე ღამის პირველი საათი იყო, დედასაც და შვილსაც ტკბილად ეძინათ, ამ დროს კი რომამ მანქანა კორპუსთან გააჩერა, სახლის ფანჯრებს ახედა, სინათლე არ ენთო
-ალბათ დაიძინა-ჩაილაპარაკა თბილად და ღიმილით შევიდა ლიფტში, კარის გაღება თავის გასაღებით მოუხდა, არ უნდოდა ვანდა გაეღვიძებინა, ფრთხილი ნაბიჯებით შევიდა ოთახში და ვანდა რომ ვერ დაინახა გაოცდა, ანერვიულებული გავარდა ბავშვის ოთახში და კარადა გამოაღო, არა! ვერ იპოვა! მშობიარობისთვის განკუთვნილი ჩანთა რომელიც ვანდამ გაამზადა ვერ იპოვა, სუნთქვა შეწყვიტა, თავის თავზე გაბრაზდა, ხმამაღალი ლანძღვით ჩართო მობილური და თან 9 სართული ისე ჩაირბინა კინაღამ მოიმტვრია ცხვირ-პირი
-დედა.. მითხარი რომ უჩემოდ აუ უმშობიარია-აღელვებულმა ჩაჰყვირა ტელეფონში და ღრმად ჩაისუნთქა
-საავადმყოფოს მისამართს მოგწერს თორნიკე და მოდი-ცივად უთხრა ქალმა და ტელეფონი გაუთიშა.
-არა, არა, ვაიმე-თავში ხელი შემოირტყა რომამ და სწრაფად დაადგა საავადმყოფოსკენ მიმავალ გზას. ნახევარ საათში უკვე გიჟივით მირბოდა ვანდას პალატისკენ.
-უკვე გვიანია, ბატონო, არ შეიძლება შესვლა, ნახვის საათები მხოლოდ 5იდან 7ამდეა-უთხრა ექთანმა და ოთახში არ შეატარა.
-სანამ საავადმყოფო ამიწიოკებია, გირჩევნიათ შემატაროთ-დაიგრგვინა ბადალიანმა და ექთანი უხეში ხელის მოძრაობით გაწია გვერდით შემდეგ კი პირდაპირ პალატაში შეაჭრა.
-ვანდა, ვანდა, საყვარელო როგორ ხარ? რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ, და რა საშინლად ვგრძნობ თავს აქ რომ არ ვიყავი ამ მომენტში-ბუტბუტებდა და ცოლს თმებზე და სახეზე ეფრებოდა
-შენ ხარ რომა?-სუსტი ხმით თქვა ქალმა და თვალები გაახილა
-ხო მე ვარ, მაპატიე, გთხოვ რა მაპატიე-თვალები აუცრემლიანდა რომას
-შენმა შვილმა გაპატიოს-თქვა ვანდამ და ისევ თვალები დახუჭა
-ბავშვის ნახვა მინდა-ცრემლები მოიწმინდა და ჩაწითლებული თვალები ექთანს მიანათა
-კარგით, ოღონდ ცოტა ხნით, იმიტომ რომ პირველი შვილია, ვიცი და ძალიან კარგად მესმის რა გრძნობაცაა-თითი დაუქნია ექთანმა და ბავშვის სანახავად წაიყვანა
-შიგნით ვერ შეგიშვებთ მაგრამ აქედან შეგიძლიათ მთელი ღამე უყუროთ, აი ისაა, ვარდისფერ პლედში გახვეული, მარჯვნივ-აუხსნა ექთანმა და სწრაფად დატოვა, სიხარულისგან გული ლამის გაუსკდა, პატარა არსება რომ დაივანა ხელებს საყვარლად რომ იქნევდა და ტუჩებს აცმაცუნებდა, თუმცა თვალები დახუჭული ჰქონდა. მთელი ღამე იდგა და უყურებდა, როგორც კი გათენდა კი კვლავ ვანდასთან დაბრუნდა
-როგორ ხარ?-თბილად ჰკითხა თვალებდაჭყეტილ ცოლს და შუბლზე აკოცა
-ძალიან ნაწყენი ვარ შენზე და ძალიან გახარებული, მალე პატარა ელენიკოს შემოიყვანენ, უნცა ვაჭამო-თან აღფრთოვანებული საუბრობდა და თან ქმარზე ნაწყენი ცდილობდა ემოციები დაეწყნარებინა.
-ბოდიში, სამსახურში გაკოტრების პირასაა ფირმა, ცუდი მდგომარეობაა, არამგონია შვებულება მომცენ თუმცა ყველანაირად ვეცდები უფროსი დავარწმუუნო, მერე კი სულ შენთან ვიქნები, ძალიან მიყვარხართ თქვენ ჩემი პრინცესები ხართ-ეხლა ტუჩებზე აკოცა და ნაზად მოეფერა
-ბავშვი ნახე?-აღფრთოვანებით საუბრობდა ვანდა
-კი მაგრამ შორიდან-დაღვრემილმა თქვა რომამ
-იცი რა საყვარელია?-გაბრწყინებული თვალებით ახედა ქმარს
-ხომ დამაჭერინებ?-საწყალი თვალებით გახედა ბადალიანმა ვანდას
-არა, რომა, როდის იყო მამებს შვილები ხელში აჰყავდათ?-ირონიულად ჰკითხა ვანდამ და მამაკაცის შეკრული წარბები რომ დაინახა უფრო გახალისდა
-მე ის გითხარი დამაჭერინე რომ არ გამივარდეს და არაფერი შემეშალოს მეთქი-დაიბუზღუნა და ქალის გვერდით მდგარ სავარძელზე დაჯდა
-ის ისეთი პატარაა-სიყვარულით ჩაილაპარაკა ვანდამ
-აუ როდის ავიყვან-შუბლი შეკრა რომამ და მოთმინებით ელოდა როდის მოიყვანდნენ მის შვილს.
-პატარა ელენეც მოვიდაა-მხიარული ხმით შემოვიდა ექთანი და ბავშვი მოიყვანა.-დღეიდან ისიც ამ პალატაში იქნება, ხოლო ხვალ გაგწერთ-ამცნო ინფორმაცია და ბავშვი ვანდას ფრთხილად მიაწოდა, სახე გაცისკროვნებული ვანდა აღფრთოვანებით დაჰყურებდა პატარა ელენეს. სწრაფად წამოდგა რომა ფეხზე და დაკვირვებით დაუწყო თვალიერება პატარას რომელიც მადიანად შეექცეოდა რძეს.
-ხომ შეიძლება მეც ავიყვანო?-ჰკითხა ექიმს და გაბრწყინებული თვალები მიანათა
-რათქმაუნდა, საჭმელს რომ დაამთავრებს შემდეგ-თავი დაუკრა ექთანმა
-თქვენ წადით მე შემიძლია ჩავაწვინო საწოლში-თქვა ვანდამ და ექთანს შეხედა
-კი მაგრამ დავალებული მაქვს თვალი გადევნოთ, სანამ ბავშვი დაწვება, შემდეგ წავალ-გაიღიმა ექთანმა და იქვე დაჯდა
-მომიყვანე რაა-დაიწუწუნა რომამ
-ჯერ ჭამოს-შეუბღვირა ვანდამ და შვილს თავზე ფრთხილად აკოცა
-თმები რატომ არ აქვს?-გაიკვირვა რომამ და შვილს დააკვირდა
-ზოგ პატარას არ აქვს თმა, ზოგს კი აქვს, ეგ ჩვეულებრივი მოვლენაა-გაიცინა ექთანმა
-და თვალებს რატომ არ ახელს-უფრო ჩაეძინა ბადალიანი
-იმიტომ რომ ჯერ 1 დღეა რაც დაიბადა, მთელი დღე თითქმის ეძინება, მხოლოდ საჭმლისთვის გაიღვიძებს-ამცნო ინფორმაცია ამჯერად ვანდამ
-დამაჭერინე რაა-კიდევ ამოიწუწუნა რომამ
-კარგი მოდი, ხელები გაშალე-ფეხზე ფრთხილად წამოდგა ვანდა, რომას ანიშნა ორივე ხელი წინ გაეშალა რადგან ბავშვი დაეწვინა
-ერთი ხელით თავი დაუკავე, ხოლო მეორეთი ტანი დაიჭირე-უთხრა და პატარა ხელზე დაუწვინა
-ეხლა რა ვქნა?-იკითხა შეშინებულმა რომამ და მის ხელებში მოქცეულ პატარას დააკვირდა რომელიც ხელებს სასაცილოდ იქნევდა
-ეხლა გყავდეს ეგრე-ენა გამოუყო ვანდამ და ლოგინზე გაწვა.
-ვანდა, გთხოვ რა ადექი, მეშინია-თვალებგაფართოებულმა თხოვა ცოლს და ბავში გულთან ახლოს მისწია არ გამივარდესო
-რისი? მეც მეშინოდა როდესაც სამშობიარო ტკივილები დამეწყო შენ კი სახლში ვერ მოვალო უბრალოდ მობილური გამორთე-წაისისინა ვანდამ და როდესაც რომას შეძრწუნებულ სახეს გადააწყდა ფეხზე წამოდგა და ბავშვი გამოართვა.
-მთელი სხეული დაჭიმული მაქვს, ეგრე დიდი ხანია არ შემშინებია-ამოიხვნეშა რომამ და იქვე სავარძელში დაჯდა. ვანდა კი ბავშვთან ერთად დაწვა.
-ღირსი ხარ. და საერთოდაც მე შენ არ გელაპარაკები-მოგუდული ხმით ჩაილაპარაკა და რომასთვის ყურადღება აღარ მიუქცევია
#1 თვის შემდეგ
-როდემდე უნდა იყო გაბუტული ჰა? არ გეცოდები?-ბავშვის ოთახში შევიდა რომა და ვანდა სასწრაფოდ ფეხზე ააყენა
-რამოხდა?-ნამძინარევი ხმით იკითხა ვანდამ
-მომენატრე და აღარ ვაპირებ შენი ბუტიაობა ავიტანო.-გაღიზიანებულმა უთხრა და ბაგეებზე ველურივით დააცხრა
-მიყვარხარ-ამოიჩურჩულა ვანდამ და ფეხები წელზე მოხვია ქმარს, რომა კი ღიმილით დაიძრა ოთახისკენ და ვანდას ზემოდან მოექცა.
-მეორეზე მუშაობა დაიწყო-ჩაილაპარაკა ბადალიანმა და სწრაფად შემოაძარცვა ტანსაცმელი ტანზე ქალს.
-სიყვარულს ხომ ყვეფერი შეუძლია?-იკითხა ვანდამ და რომას ქამრის გახსნა დაუწყო
-შეუძლია, აბა არ შეუძლია?-გაიცინა და ხარბად დაეტაკა ცოლის ტუჩებს..


ეს ამ ისტორიის დასასრული იყო, არვიცი რამდენად კარგი გამოვიდა მაგრამ მე ნამდვილად უკმაყოფილო ვარ, მეტი ნაწილი აღარ ექნება, ამიტომ თქვენი აზრი მაინტერესებს ძალიან. ესე მგონია ძალიან დებილურად ვწერ და არავის მოწონსთქო 
მიყვარხართ ყველა <3