თითქოს ყველაფერი დალაგდა,მაგრამ ჩემში არა,გარეგნულად არაფერს ვიმჩნდევდი,ხშირად ვიღიმოდი ხოლმე,საერთოდ ამ თემას აღარ ვეხები,წინად თუ სულ ალეკო მეკერა პირზე ახლა მასზე ლაპარაკსაც კი ვუკრძალავდი ყველას,არც ის მინდოდა ვისნმეს ჩემი სახელი ეხსენებინა მასთან,ვიცოდი რომ ეს აღიზიანებდა და ვცდილობდი მისგან თავი შორს დამეჭირა.ისე ძალიანაც აღარ მტკიოდა,ან უბრალოდ მივეჩვიე ტკივილს,ან არ ვიცი საერთოდ ერქვა თუ არა ჩემს არსებობას ცხოვრება.ჩვეულებრივად ვიქნეოდი,ბავშვებთან ერთადაც ვჩერდებოდი ვცდილობდი სულ ღიმილიანი ვყოფილიყავი,გიგა სულ მეხუტებოდა და თბილ სიტყვებს მეუბნებოდა,ცდილობდა გარიყულად არ მეგრძნო თავი,ამ სიტუაციაში გიგას თანადგომა რომ არა ალბათ ვერც გადავიტანდი ამდენს,საოცარი ადამიანი იყო,ყოველთვის ცდილობდა გავემხსნევებინე და გვერდში მდგომოდა,მიუხედავად იმისა,რომ აკო მისი ძმაკაცი იყო მაინც ჩემი მხარე უფრო ეჭირა ყოველთვის.ლადოც კარგი ტიპი იყო,უბრალოდ ის არ ერეოდა ჩვენს ურთიერთობაში,თორემ ჩემთან მიმართებაში ისიც ძალიან თბილი და მეგობრული რჩებოდა.უკვე ყველაფერი გამისულერთდა. დათომ დამირეკა ჩემთან ამოდითო,ბავშვებს დავურეკე და ავედით
-ჩემი გოგონები მოვიდნენ!-მოგვეხვია
-მოგვენატრე წუპაკო-გაეკრიჭა თეკოდა სასტუმრო ოთახში შეაჭრა
-როგორ ხარ ნია?-ხელკავი გამომდო და სასტუმრო ოთახში შევედით
-კარგად ვარ-გავუღიმე
-თუ ნამდვილად ეგრეა მიხარია,ხდება რამე ახალი?
-საერთოდ არაფერი-ისევ გამეცინა
-არაფერი უთქვამს?
-არა
-რთული სიტუაციაა,მაგრამ მოვა,აი ნახავ მოვა,შეუძლებელია ადამიანს ესე უყვარდე და ესე რამდენიმე დღეში გადაუყვარდე
-შეუძლებელი არაფერია დათო,თუ მოინდომებ რამდენიმე დღეში კი არა 1 საათში შეიძლება ადამიანზე გული აიცრუო,სწორედ ეს დაემართა აკოსაც,ვეგუები,მშვიდად ვარ.
-იმაზე ძლიერი აღმოჩნდი ვიდრე მეგონა-გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა
-როცა სხვა გზა არ გაქვს უბრალოდ ეგუები
-ნამდვილად გიყვარს?
-ყველაფერზე მეტად,ამაზე მეტი სიყვარული მგონი არარსებობს,მისი ერთი ჩახუტება იცი რამდენად მიღირს? ყველაფერს დავთმობდი მისთვის,მაგრამ უფალმა შანსი მომცა და არ გამოვიყენე,გამომიგზავნა ადამიანი,რომელიც მზად იყო ჩემს გამო ყველაფერი გაეკეთებინა,მე ვერ დავინახე,უბრალოდ ძალიან გვიან მივხვდი ამას.ყველაზე ძნელია დაივიწყოის თითოეული სიტყვა,ოცნება და გამოხედვა რომელიც მან მაჩუქა,მე კი დავიჯერე.ყველაზე მეტად იმას ვნანობდი,რომ ჩემი სიყვარული არ დავიცავი,ყველაზე სუსტი და მშიშარა აღმოვჩნდი,არ დავაფასე ყველაზე საუკეთესო. ელენემ მომწერა სოციალურ ქსელში
-როგორ ხარ ჩემო გოგო?
-კარგან ნენე შენ?
-რავიცი არამიშავს,არ მოუწერია იმ დამპალს?
-აკოს?-გამეცინა-არა
-მოკლედ რა! მაღიზიანებს ეგ ბიჭი! წუხელ მომწერა სხვა მომწონსო
-ყოჩაღ აკოს-ტანში გამცრა
-შენარ იცნობო,ძალიან მამშვიდებს და გვერდში მიდგასო
-ძალიან კარგი,მიხარია
-შენ ხომ არიცი ვინ შეიძლება იყოს?
-არა გოგო,წარმოდგენაც კი არ მაქვს
-არ დაიჯერო,იმიტომ მითხრა ეგ რომუეჭველი იცოდა გეტყოდი
-არვიცი ნენე,თუ მართლა მასეა მიხარია,რომთავს ბედნიერად გრძნობს,იმედია ის გოგო მაინც დააფასებს.
-სისულელეს ნუ ამბობ,ეგ შენს გასაღიზიანებლად თქვა,მე ვუთხარი თუ მართლა სხვა მოგწონს ნიას უთხარითქო რომიმედები აღარ ქონდესო და მე არ ვეტყვიომითხრა
-რა ვალდებულია რამემითხრას,თავისი სათქმელი 1 თვის წინ მითხრა და დაამთავრა,ტავისი ცხოვრება აქვს,ვისთანაც უნდა იმასთან იქნება
-ვერ ვეგუები! ვერ ვეგუები მათან შენს გარდა ვინმეს
-მოგიწევს შეეუო-გამეცინა
-რა აღარ ვუთხარი,ტვინი გავუბურღე მარა რათ გინდა,შეაყარე კედელს ცერცვი
-ვაიმე,რამდენჯერ გაგაფრთხილეთ ჩემზე ნუღარ ელაპარაკებითთქო? ვიცი რომ დახმარება გინდათ,მაგრამ უარესად აღიზიანებთ და მორჩა საერთოდ დაიხურა ეგ თემა.
-ადამიანს აღარ გავ ნია,ვერ ატყობ რომყოველდღე გალეშილი მთვრალია? თუ არაყი არაქვს ლუდით თვრება,თავს დაიღუპავს
-იცი როგორ მტკივა ასე რომ იქცევა? მაგრამ არ მიკარებს ახლოს და რა გავაკეთო ნენე? იქნებ კარგიც იყოს ვინმე ახლის გამოჩენა? იქნებ მანმაინც მისცეს ცხოვრების სტიმული
-სისულელებს ნუ ლაპარაკობ გოგო,სხვა არც არსებობს,უბრალოდ ამით უნდა გაგამწაროს
-არვიცი რა დაეტაკა,ან რა მოხდა მის ცხოვრებაში ისეთი,რომასე აუცრუვდა გული,მაგრამ ფაქტი ისაა რომ ჩვენი ამბავი დასრულდა.
-ვნახოთ,დრო გვიჩვენებს ყველაფერს
ნეტავ ვინ უნდა იყოს ის გოგო,ვინც მისი ყურადღებამიიქცია,ძალიანმაინტერესებდა,მაგრამვცდილობდი ეს ინტერესი დამემალა,თუმცა გიგას მაინც ვკითხე გადაკვრით.უნივერსიტეტში ვიყავით ცარიელ აუდიტორიაში და ბიჭებს ველოდებოდით,როგორც იქნა გიგამ ამოაღწია
-პაწუწ,როგორ ხარ?-გადამეხვია
-კარგად შენ?-გავეკრიჭე
-აუ დავიღალე მაგრად
-სადაა დანელია?-კითხა სალომემ
-საბლაა ბიჭებთან
-დგენერატი ეგ,აბა ამოვალო?
გიგამ გადმომხედა,მივხვდი,რომ ჩემს გამო არ უნდოდა ამოსვლა
-უკვე იქაც აღარ უნდა მოსვლა სადაც მე ვარ-გამეცინა
-რას ქვია? თუ არუნდა ნუ უნდა,ეგრე როგორ შეიძლება?-აწიკვინდა ელენე
-ჩემს გამო ხომ?-გიგას გავხედე ღიმილით
-არა-თავი გაწია
-კარგით რა,უკვე იმდენი დარტყმამივიღე მაგ ადამიანისგან ეს ერთიც არ მომკლავს ნუ გეშინიათ,გიგა თქვი გისმენ
-ავიდეთ მაღლათქო და რატოვო,გოგონები არიანთქო,ვინ გოგონებიო,სალომე ნენე,თეაკო და ნიათქო,და მერე ამოვალმეეგ რო წავაო-დამნაშავის თვალებით გადმომხედა
-ეგარაფერი,ნუ იყურები მასე,უკვე მივეჩვიე-გავუღიმე
-გადამრევთ მე თქვენ! ნორმალური ადამიანებივით რომ მოიქცეთ არ შეგიძლიათ?-გაბრაზებულმა თქვა სალომემ
-ვცდილობ არ შევიმჩნიო ალეკო,მაგრამ რა ვუყო? გამოდის ან მე უნდა ჩამოგშორდეთ ან ის,კარგით მე წავალ-ჩანთან ხელი დავავლე და გარეთ გამოვედი-ყველაუკან გამომყვა
-ნია,მოიცა!
-არ წახვიდე,სად მიდიხარ
-ნუ ბავშბობ რა!
-ნია,მოდი ჩემთან,მოდიმეთქი-გამომედევნა გიგა
-რა გინდა გიგა?-მობეზრებული მოვტრიალდი
-ხო იცი რომ ასეთი ქცევებით გულს გვტკენ? შენც და აკოც ზალიან გვიყვარხართ,დაველაპარაკები და ავუხსნი,რომასე არ შეიძლება და რაღაც დათმობაზე ისიც უნდა წავიდეს.-მომეხვია
უკვე აღარც ვიცოდი რა გამეკეთებინა,ეს ბიჭი ცდილობდა სრულიად გავეთელე.კარად მესმოდა,რომ სამაგიეროს გადახხდას ცდილობდა,მაგრამასეთი საქციელებით იმდენს გააკეთებდა,რომ ჩმში ყველა გრძნობას ჩაკლავდა და მტრებად ვიქცეოდით. უკვე ანტიალეკო გამომიმუშავდა. იმდენად მტკიოდა მისი ყოველი სიტყვა,რომ ცრემლებიც კი მადგებოდა თვალებზე,მაგრამ ვერ ვტიროდიმინდოდა ტირილიმაგრამმგონი ცრემლიც კი გამიშრა,აი რომგრძნობ რომთელი ძალით გინდა იტირო,იბღავლო,მაგრამ ვერ ტირი,იმიტომ რომ ცრემლები შეგაშრა. ნიკას იმხელაზე დავუღრიალე ერთხელ,რომ ჩემი თავისმეთვითონ შემეშინდა,ახლავე გამოდი შენი სახლის წინ ვარო,ისეთ გულზე გავედი ალბათ შუაზე გავგლეჯდი
-რა გინდა?!-დავუღრიალე-რა ჯანდაბად არ მეშვები? მომკალი ბარემ და დაასრულე,მომკალი ნიკა! მიდი რაღაც უცდი,არ მიყვარხარ,არა! არა! გესმის? ფეხებზე მკ*დია რაც გინდა ის ქენი,უკვე ისედაც მკვვდარი ვარ რაღა აზრი აქვს აწი საერთოდ რამეს! მომკალი და დაისვენე ბოლოსდაბოლოს,გილოცავ! გამოგივიდა ჩემი გაუბედურება! ეს გინდოდა ხომ?! კარგად შემომხედე! შემომხედე ადამიანს აღარ ვგავარ!-ჩავიკეცე და ნანატრმაცრემლებმაც არ დააყოვნეს.არ ვიცი მისი სახე არ დამინახავს,მხოლოდ ის ვიგრძენი როგორ მომკიდა ხელი და წამომაყენა
-მე არ მინდოდა შენი გაუბედურება,უბრალოდ მდენად მიყვარხარ,რომტვინში სისხლი მექცეოდა როცა სხვის გვერდით წარმოგიდგენდი. არ მინდა დაიტანჯო,მაპატიე ჩემი უაზრო ქცევები,თუ შენუჩემოდ ბედნიერი ქინები წავალ დამოშორდები,პირობას გაძლევ არასოდეს აღარ შეაწუხებ-რაო? მეგონა მომესმა
-ამას ახლამეუბნები?სიცოცხლეგამიმწარე და ახლამეუბები ამას?! თუ აქამდე შეგეძლო ჩემი ცხოვრებიდან წათრეულიყავი რატომ არ მოიქეცი ასე?! თუ უცდიდი სანამ გავმწარდებოდი?! არაკაცი ხარ! ნაგავი! აქედან წაეთრიე და თვალით აღარ დამენახო!-კბილებში გამოვცარი და სახლში გაგიჟებული ავვარდი,ნინომდაინახა და ოთახში შემომყვა
-რა ხდება დე?
-არაფერი,გადი რა გთხოვ,მარტო დამტოვე!




_____________________
ბოდიშიტ,ბეჭდვითი შეცდომებისთვის,მაგრამ ძლივს მოვახერხე წერაც კი,იმდენად გამიჭირდა ყველაფრის თავიდან გახსენება.