მეორე დილით დემეტრემ გამაღვიძა, მეძახდა საუზმე მზადაა და ჩამოდიო. გამიკვირდა, გულწრფელად გამიკვირდაა... საწოლიდან თავი ძლივს წამოვწიე, ზნტად ავდექი, სააბაზანოში შევედი დილის პროცედურები ჩავიტარე, ღამის მოკლე პენუარი ტანსაცმლით ჩავანაცვლე და ტანის ნაზი რხევით ჩავედი პირველ სართულზე და პირდაპირ სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი. საოცარი სურნელი ტრიალებდა, ომლეტი და სალათი მოემზადებინა ახლა კი ყავას აკეტებდა. მიხვდა რომ შევედი, ჩემსკენ შემოტრილდა და საყვარლად გამიღიმა, მეც გულწრფელი ღიმილი მივაგებე.
-დილამშვიდობის-ვუთხარი ნამძინარევი ხმით
-დილამშვიდობის-მომიგო ომახიანად-როგორ გეძინა?
-მადლობა, მშვენივრად, ისეთი დაღლილი ვიყავი მალევე ჩამეძინა შენ როგორ გეძინა?
-მადლობა, მეც მშვენივრად მაგრამ დარწმუნებულივარ ერთად რომ დავიძინებთ სრულ ნეტარებაში ვიქნებით-ხმამაღლა გადაიხარხარა და თვალი ჩამიკრა
-არც იოცნებო-მივუგე უკვე გაღიზიანებულმა
-კარგი კარგი დაწყნარდი მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ დილაუთენია ჩხუბი არგვინდა კარგი?-მითხრა ღიმილით მეც უხმოდ თავი დავუქნიე. 2 წუთში უკვე მაგიდასთან ვიჯექით და საუზმეს შევექცეოდით. დემეტრე საოცარი მზარეული აღმოჩნდა, გაოცება ვერ დავმალეე.
-მმმ.... უგემრიელესიაააა..... საოცარი მზარეულიხარ დემეტრე, სენგან ძალიან მაგარი დიასახლისი დადგებოდა-ვუთხარი და გადავიხარხარე. "როგორთუ დიასახლისი მიწოდე"-სახე მიიღო დემეტრემ და წამიერად მოიღუშა რაც მე მხედველობიდან არ გამომრჩენია და საყვარლად დავეჯღანე, მასაც გაეღიმა. საუზმობისას აღარ გვიჩხუბია ბევრი ვილაპარაკეთ და საკმაოდ ბევრიც ვიხალისეთ დიდი ხნის ნაცნობებივით ვსაუბრობდი ერთმანეთს ბევრი რამეც გამოვკითხეთ.
საუზმის შემდეგ მისაღებში ვისხედით და რაღაც კინოს ვუყურებდით, როცა უეცრად დემეტრემ მითხრა:
-ანიიი...
-გისმენ დემეტრე.
-დღეს საღამოს მეგობრები კლუბში მივდივართ ხოდა შენც წამოოიყვანე შენი გოგოები და წამოდი არ გინდა?
-აუ რავი, კლუბებში სიარული დიდად არ მხიბლავს-ტუჩები მოვპრუწე და თვალები საყვარლად ავაფახურე
-აუ მიიდიი რა გთხოვ, ეს ერთხელ ჩემი ხათრით, ჰააა წამოო რააა-შემეხვეწა პატარა ბავშვივით.
-აუ კაი მარა რაჩავიცვა ეხლა ის უნდა მოვძებნო, კაი ეხლა გოგებს დავურეკავ.
გოგოებს ვუთხარი და წამოვალთო თქვეს მეც მალევე გავუთიშე. დღე ჩვეულებრივ გავიდა 9 საათისკენ ოტახში ავედი რომ კლუბში ჩასაცმელად კაბა ამერჩია, მალევე მოვნახე. შავი საკმაოდ მოკლე კაბა ჩავიცვი უკან ამოღებული იყო ზურგზე და ტანზე კარგად მომჯდარი, მკერდიც კარგად მეკვეთებოდა, სამკაულიც შევურჩიე და შავი მარალქუსლიანი ჩავიცვი. დაბლა ჩავედი დემეტრე უკვე მელოდა, მასაც საკმაოდ მოხდენილად ეცვა, არ დავმალავ ან როგორ უნდა დავმალო და საკმაოდ სიმპატიურად გამოიყურებოდა. ხელი ჩამკიდა და სახლიდან გავედით, მანქანასი ჩავჯექით და სულ მალე კლუბშიც მივედით, ყველა იქ დაგვხვდა. ბავშვებს მივესალმე და სმა დავიწყეთ, დავინახე როგორ უჟუჟუნებდნენ ერეკლე და ნინი ერთმანეთს თვალებს და გამეღიმა, მარიზე და ლუკაზეც იგივეს თქმა შემეძლო, აი ლიზის კი უკვე ყავდა თავისი სატრფო, გვერდით ეჯდა, საკმაოდ სიმპატიური ბიჭია ნიკა ქვია. რამდენიმე ჭიქა მქონდა დალული და ბარტან მივედი, კოქტეილი დავლიე და საცეკვაოდ გავედი, ერთმა ბიჭმა დამიწყო ცეკვა, წელზე ხელი შემომხვია და ცინიკური მზერა მომაპყრო.
-გამიშვით ახლავე, როგორ ბედავთ!-მივუგე მაშინვე, მართლა არ მესიამოვნა...
-გაჩუმდი საყვარელო, დარწმუნებულივარ ძალიან გესიამოვნა ჩემი შეხება, წამოდი აბა იქით გავიდეთ, და პატარა საქმე მოვაგვაროთ კარგი?
-ხელი გამიშვითქო რომ გითხარი გასაგები ნარ იყო შენთვის?! ვინ გგონივარ?! ვიღაც გარყვნილი იდიოტი ტიპიხარ, მოდიხარ ჩემთან და რეებს მელაპარაკები, ახლავე მომშორდი.
-ენა გააჩუმე და წამომყევიი!!!-მითხრა და სულ ძალით წამათრია საპირფარეშოსკენ, იქვე კედელს ამაყუდა და ეცადა რომ ეკოცნა რაც ძალა და ღონე მქონდა წინააღმდეგობას ვუწევდი, მაგრამ მაინც ვერაფერს ვახერხებდი, საპირფარეშოს კარები შეაღო და ეც შიგნით შემიყვანა, კედელს ამაყუდა და ხელი ჩემს ფეხს ააყოლა, ცრემლების დიდი ნაკადი მომდიოდა მაგრამ ვერაფერს ვახერხებდი, რაც შემეძლო დიდ წინააღმდეგობას ვუჭევდი და ვყვიროდი, შველას ვითხოვდი მაგრამ ვინ გაიგებდა ამხელა ხმაზე აწეული სიმრერების ფონზე. კაბის ბრეტელი გადამიწია და მხარზე დამიწყო კოცნა, უსიამოვნოდ გამცრა ტანში და უფრო მეტად ვუმატე ტირილს, უფრო ხმამაღლაც ვკიოდი მაგრამ ძალა ნელ-ნელა მეცლებიდა, ყველაფერი დაიბურა და გაუფერულდა, თვალებში ჩამდგარი ცრემლების გამო ისედაც ძლივს ვხედავდი და ახლა საერთოდ დაიბურა გამოსახულება. ბრეტელი მეორე მხარესაც გადაწია, ჯერ ერთ მხარზე მაკოცა შემდეგ მეორეზე და ყელზე გადაიცაცვლა, იმდენად არ მსიამოვნებდა მისი ამ იდიოტის შეხება რომ მის ერთ მოკარებას სიკვდილი მერჩივნა.ხელი კაბის ქვეშ შემიცურა და საჯდომზე ხელი მომიჭირა. უცებ ვირაცამ კარები რასაც ქვია შემოანგრია, და ბოლო ხმაზე დაიწყო ღრიალი
-რას აკეთებ შე ნაძირალა, როგორ გაბედე მასთან მახლოება ნა***ვაროო!!!-ვიროდა და ჩემი სხეულიდან მოშორების შემდეგ იმ გარე*წარს გამეტებით ურტყამდა-დედას მო*****ავ შე ახვ*როოო... როგორ გაბედეეე!!!-მე უკვე გონებას ვკარგავდი მაგრამ დაფიცება შემიძლია დემეტრეს ხმა იყო, თვალები დამეხუჭა და ვიკეცებოდი როცა ჩემს წელზე მისი თბილი ხელები სევიგრძენი, ხელში ამაფრიალა ისე თითქოს ბუმბულივით მსუბუქი ვყოფილიყავი, გულზე ძლიერად მიმიხუტა და სასწრაფოდ გაეცალა იმ ტერიტორიას. თვალები ისევ მეხუჭა მაგრამ როდესაც გრილი ჰაერი შევიგრძენი მივხვდი რომ კლუბიდან უკვე გამოვეყვანე დემეს, მანქანაში ჩამსვა მძღოლის გვერდითა სავარძელში, მანქანას მოუარა, მძღოლის ადგილი დაიკავა და დიდი სისწრაფით დაძრა მანქანა. მალე გააჩერა ავტომობილი და ისევ ხელში ამიყვანა, საფერთქელზე მაკოცა და ყურთან რაღაცეებს მჩურჩულებდა, მისუსტებული ვიყავი, სიტყვებს ვერ ვარჩევდი, კარის ხმა გავიგე და მდივანზე მიმაწვინა, ცოტა ხანში რაღაცის მძაფრმა სურნელმა გამომაფხიზლა, როგორც ჩანს თითქმის გულწასული მეს გამოფხიზლებას ცდილობდა დემე, თვალბი ძლივძლივობით გავახილე. გამოსახულება ბუნდოვანი იყო, თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე და უკვე ჩვეულებრივ ვხედავდი ყველაფერს. ოთახს თვალი მოვავლე, ჩვენი სახლის მისაღებში მდივანზე ვიწექი, დემეც ტავთან მეჯდა და თმაზე რითმულად მისვამდა ხელს. დემეტრეს დანახვა ისე არასდროს გამხარებია როგორც ახლა, ნაღვლიანად გამიღიმა მაგრამ ნერვიულობა მაინც ეტყობოდა სახეზე.
-გამოფხიზლდიი? ღმერთო ანი როგორ შემეშინდა, ჩემი ცხოვრებაა...მაპატიე ანი, მაპატიეე გთხოვ, მაპატიე რომ ვერ დაგიცავი იმ ახვარი ტიპისგან მაპატიე რა გთხოოვ-მუდარე ხმით მელაპარაკებოდა და თვალები ცრემებით ავსებოდა სადაც დიდი სევდა იკითხებოდა-მაპატიე ჩემიგოგო, მეორედ ასე არარ დაგტოვებ ოღონდ ახლა მაპატიე კარგი? ვიცი, ვიცი რომ ჩემი ბრალია მე რომ არ მეთხოვა იქ წამომყევითქო არაფერი მოხდებოდა, უკანასკნელი არაკაცივარ მაგრამ ეს ერთხელ ეს ერთხელ მპატიე რა ჩემო პრინცესა...-ვუსმენდი მას და თვალებიდან ცრემლები უწყვეტად მდიოდა, მახსენდებოდა იმ არაკაცის საქციელი და მეცოდებოდა დემე რომელიც ასე განიცდიდა იმას რაც დღეს მე გადამხდა თავს და თანვს იდანაშაულებდა იმაში რაშიც დამნაშავე არ იყოო....

___________________
აი ბავშვებო ესეც ახალი თავი იმედია მოგეწონებათ, ვეცადე კარგი გამომსვლოდა, ძალიან გთხოვთ კომენტარები არ დაიშუროთ რა შემიფასეთ ნაწერი, შენიშვნებიც დაწერეთ, შემდეგ თავს რაც შემიძლია მალე დაგიდებთ მიყვარხართ და ველოდები თქვენს შეფასებას <3