– ლილე! მე... – სიტყვა შეწყვიტა - მე შენ... ოხ მაგის.... – ლაშა ნერვიულობდა, მე კი – ზურგის ტკივილი მიმატებდა
– წავიდეთ! – თქვა და კიბეს დაუყვა, მეც უკან მივყევი. ზურგი კი ისევ მტკიოდა, თან მაინტერესებდა რა უნდა ეთქვა ჩემთვის.
გასასვლელში მელოდებოდ.
- ლაშა მე სახლში მინდა წასვლა! გიოს ვეტყვი და წავალ! – ვუთხარი და უკვე იმდენად მტკიოდა ზურგი ტკივილისგან სახე დავმანშჭე.
– ლილე რა გჭირს? – გაკვირვებულმა მკითხა ლაშამ
– არაფერი! – სახე ისევ დავმანჭე და თვალიდანაც ამ დროს წამომივიდა ცრემლები.
– ლილე კარგად ხაარ! – ხელები მხრებზე მაგრად მომკიდა
– ზურგიი! – წაგივლებასავით გამომივიდა როცა მის მოქმედებაზე ისევ მაგრად ამტკივდა ზურგი.
– რა ზურგი! – ლაშამ მაშინვე ზურგით დამაყენა მისკენ
– რატო არ მითხარი ლილე! – ცოტაც და მიყვირებდა
– მტკივაა! – ტირილი დავიწყე
– მართლა რა ბავშვუი ხარ! – მითხრა და თავისი პიჯაკის გახდა დაიწყო
– მთელი ზურგი ჩამოგიკაწრავს კედელზე, სულ სისიხლიანი გაქ! – მითხრა და უფრო შემაშინა კიდეც. შემდეგ კი თავისი პიჯაკი მომახურა მხრებზე
– ასე გქონდეს თორემ ყველა ნახავს, ისე გავიდეთ აქედან რომ ვერ შეგვამჩნინონ! – ხელი მომკიდა და პატარა გვირაბისკენ წამიყვანა რომელიც გზამდე გადიოდა, შემდეგ მის მანქანაში ჩამსვა, თვითონაც დაიკავა ადგილი, მანქანა დაქოქა და გზას გაუდგა ნინოს სახლისკენ.
– გაგისვრი ამას! – ვუთხარი და პიჯაკისკემ მივუთითე
– ამას არაფერი უჭირს! – ჩემსკენ არც მოუხედავს, მანქანაც ძალიან სწრაფად მიჰყავდა.
ცოტახანში სახლში ვიყავით. მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ისევ ძალიან ამტკივდა ზურგი.
– იმედიათ ეძინებათ! – ჩაიჩურჩულა ლაშამ, უკვე პირველი იყო და ალბათ მართლაც ეძინათ. კარი ლაშამ შეაღო და შევიდა, მეც უკან მივყევი.
– ზევით ავიდეთ! – მიბრძანა და მეც უკა მივყევ. ოთახში შევედი თუარა მაშინვე კარადასთან მივარდა ლაშა და კოლოფიდან პირველადი დახლმარების ყუთი გამოიღო.
– საწოლზე დაჯექი და ეს მოიძვრე! – მითხრა ლაშან და პიჯაკზე მიმითითა. მეც ისე მოვიქეცი როგორც მითხრა.
– გეტკინება! – მითხრა და ზურგის მხარედ მომიჯდა. მე მოსალოდნელი განსაცდელისთვის მვემზადე და თვალები მაგრად დავხუჭე, ზედა ტუჩი კი ქვედაზე მაგრად მოვიჭირე. აი დამადო სპირტით გაჟღენთილი ბამბა ლაშამ ზურგზე.
– აუუუ! – ტირილით დავმანჭე სახე
– უნდა გაუძლო! – მითხრა და განაგრძო საქმე
– აუ ლაშა დედასგეფიცები ძაან მტკივა! – ცრემლებით დასველებული სახით გავხედე
– ასე დავტოვოთ აბა? რომ დაგანახა რას გიგიავს! – სერიოზული სახით მითხრა
– ამით მაშინებ! – ტირილით ვუთხარი
– არაუშავს! – უდარდელად ჩაილაპარაკა და ისევ დაიწყო ჩემი წამება.
* * *
დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ დამთავრდა ჩემ ცხოვრებაში ფიზიკურად ყველაზე მწარე ტკივილის წუთები რომელიც 30 წუთის ნაცვლად 30 საათად მეჩვენებოდა.
– მოვრჩი! – მითხრა ის სიტყვა რომელიც ახლა ჩემთვის საოცნებო იყო. ტირილისგან მთლიანად ჩამწითლებოდა თვალები. მითხრა თუარა მაშინვე ფეხზე წამოვდექი.
– მალამოც წაგისვი და სახვევიც გაგიკეთე. – ისიც წამოდგა. მე სახიდან ცრემლები მოვიშორე
– რო ტირი მაშინაც რა ლამაზი ხარ! – ცხვირწინ დამიდგა და ღიმილით მითხრა
– ლაშა! მორჩი, ვერ გამასულელებ! – ვუთხარი და ლამის ისევ ავტირდი
– კაი! კაი დავბრუნდები მე! – მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
მე მაშინვე სააბზაანოში შევედი პიჟამაც შევიტანე და სარკეს მივადექი. ზურგი დიზიე მქონდა გადახვეული. კაბა არ გამსვრია, გავიხადე და პიჟამა მოვრგე, ტანის დაბანა ზურგის წყალობით ვერ მოვახერხე. ხელპირი დავიბანე და დავიძინე.
დილით 11–ზე გამეღვიძა. გამიკვირდა, რგორც წესი ადრე ვდგები ხოლმე. მაშინვე ავდექი, ლაშას და ნატას ისევ ტკბილად ეძინათ.
გამოსაცვლელებს ხელი დავავლე და საბაზანოში შევედი. სახვევები დიდი წვალებით მაგრამ მაინც მოვიხსენი, თან მეშინოდა ძალიან ცუდი შესახედი არ იყოს მეთქი, მაგრამ არცისე ცუდად იყო საქმე როგორც ლაშა მეუბნებოდა, უბრალო დიდი ნაკაწრები, ალბათ სანამ დამიმუშავებდა მართლაც ცუდი შესახედი იყო. ტანი დიდი სიფრთხილით დავიბანე შემდეგ კი ჩავიცვი: თეთრი მოკლემკლავიანი მაისური, ჯინსის ვიწრო შარვალი, შავ – თეთრი კლეჩატი პერანგი და კრემისფერი დაბალყელიანი შუზები, თმა ჩავიწენი და დაბლა ჩავედი.

– დილამშვიდობისა! – მივესალმე სამზარეულოში შეკრებილ ხალხს. ნატას და ლაშას მეტი ყველა იყო
– გუშინ რატო გაგვეპარეეე? – დაბღვერილმა მკითხა ნინომ.
– ცუდად ვიყავი და წამოვედი! – სახეზე აღელვება დამეტყო მგონი
– მერე გეთქვა და ჩვენ წაგიყვანდით! – ახლა ლუკა მომიბრუნდა
– ან ჩემთვის გეთქვა! – გიო
– არ მინდოდა შეწუხება! – ვუთხარი და სკამზე ჩამოვჯექი
– ისე კარგად გაერთეეთ? – იკითხა დედამ
– კი ძაან კაი იყო! – უპასუხა ლუკამ
– კიი! – დაეთანხმა ნიკა.
– საუზმემდე რამით გაერთეთ! – ღიმილით გვითხრა გვანცა დეიდამ
– მე ტყეში წავალ! – მაშინვე გახარებული წამოვხტი ფეხზე
– ოხ რა ორიწლის ბავშვის ჭკუა გაქ! – მითხრა დედამ
– წავედიი! – უკვე კართან ვიდექი
– საიიით! – მომესმა უკნიდან ლაშას ხმა, მე მისკენ შევბრუნდი
– ტყისკენ! – ღიმილით ვუთხარი რაზეც გაეცინა
– შეიძლეება უბრალოდ წამოვიდე და გიყურო როგორ ნადიროობ? – მკითხა, მე მხოლოდ თავი დავუქნიე
– ორ წუთს მაცალე! – მითხრა და ზევით ისევ აბრუნდა, ორ წუთში ჩამოვიდა და ჩვენც წავედით
– შენი ფხით უნდა ინადიროო? – გამახსენა გუშინდელი ჩხუბი
– არა მშვილდ–ისარი მაქ! – ვუთხარი და ჩემს ეზოში შევედი სადაც უამრავი მუშა ირეოდა ერთმანეთში
მუშებს ღიმილით მივესალმე და ჩემი კაკლის ხესთან მივედი, ფუღუროდან მშვილდი და ისრები გამოვიღე და ლაშას გავძახე შემოდითქო რომელიც ისევ ჭიშკართან მელოდებოდა. ისიც შემოვიდა.
– ახლა რას აპირეებ? – მკითხა
– ღობეზე უნდა გადავძვრეთ! – ვუთხარი და ღობისკენ წავედი
– მართლა რა პატარა ბავშვივით დაძვრები! – მითხრა სიცილით და უკან გამომყვა
მე მაშინვე გადავძვერი ღობეზე, ლაშაც ადვილად გადმოძვრა და გავუყევით იმ გზას საითაც ყოველთვის ბედნიერი მივდიოდი, ეს ჩემი სამოთხეა.
ტყეში შევედით თუარა ლაშას ვუთხარი რომ ჩუმად ყოფილიყო და მშვილდ–ისარ მომარჯვებულმა დავიწყე იქაურობის თვალიერება. დავინახე ხეზე ჩემოსკუპებული ციყვი, მშვილდ – ისარი დავუმიზნე და ის–ის იყო ისარი უნდა მესროლა მისკენ რომ ლაშამ რაღაცას გამოდო ფეხი და ციყვიც მაშინვე სადღაც დაიკარგა.
– ჩემგან მონადირე არ დადგება ხოო? – საცოდავი სახით შემომხედა
– არამგონია! – სიცილით ვუთხარ
* *
ვერაფერი ვერ მოვინადირეთ, ლაშა ისე იქცეოდა თითქოს სპეციალურად ხმაურობდა იმ მომენტებში როცა ცოტაც და მოვკლავდი რამეს.
* * *
– რამე კარგი ადგილი გეცოდინება! იქ წავიდეთ! – შემომთავაზა
– კაი! – მეც დავთანხმდი და ჩემი საყვარელი ადგილისკენ წავედი
* * *
იმ ადგილას დიდხანს ჩუმად ვიჯექით.
– ახლა სად წავიდეთ? – სიჩუმე ლაშამ დაარღვია
– ბიბლიოთეკაში!– ვუთხარი
– კაი წამო! – ფეხზე წამოდგა და ხელი გამომიშვირა წამოდგომაში დახმარების მიზნით.
– დახმარების გარეშეც ხშირად ავმდგარვარ! – ვუთხარი და ჩემით წამოვდექი
* * *
– აქ უნდა ავიდეთ. მივანიშნე ერთერთ კიბეზე რომელიც გარედან მოჩანდა.
– ავიდეთ მერე! – მითხრა და უკან გამომყვა.
* * *
– მოვრჩი! – ვუთხარი დაახლოებით ორი საათის შემდეგ ლაშას და წიგნი მაგიდაზე დავაბრუნე
– ვაა! მე ცოტა დამრჩა და მოვრჩები! – მითხრა და სწრაფად განაგრძო კითხვა
სანამ კითხულობდა მე ვუყურებდი მის კითხვისგან დაძაბულ სახეს.
– ვსო! – მითხრა დაახლოებით 10 წუთში
– წავიდეეთ? – ვკითხე
– ხო! – მიპასუხა მან და ორივე ფეხზე წამოვდექით
– ნახვამდის! – დაემშვიდობა ლაშა ორ ბიბლიოთეკარს
– კარგად ბავშვებო! – გაგვიღომა ორივემ
ჩვენ დაბლა ჩავედით, მე კიბის მოაჯირს მოვაჯექი და ისე დავეშვი დაბლა.
– ორი წლის გოგონა! – სიცილით მომყვა უკან ლაშა, მეც გამეცინა
– სახლში არ მინდა წასვლა! – ახლა ის იყო ბავშვური
– არც მე! – ტუჩები მოვბრუცე
– კიდე წავიდეთ სადმე! – შემომთავაზა
– პარკში! სეტის პარკში! – სიხარულით ვუთხარი
– მართალიხარ წავიდეთ! – მითხრა და გზას გავუყევით. გზაზე ნაყინები ვიყიდეთ.
უეცრად ლაშან თითით ცხვირზე ნაყინი მომისვა და თვითონ სიცილი დაიწყო
– რას აკეთეეეებ! – სახე დავმანჭე და ერთადგილას გავშეშდი
– ახლა ტირილი არ დაიწყო ოღონდ! – სიცილით თქვა ლაშამ. მე ხელსახოცით მოვიშორე ნაყინი და ლაშას დაბღვერილმა შევხედე
– RUN! – თქვა ლაშამ და გაიქცა. მეც რაც შემეძლო გავეკიდე. სეტის ბაღამდე მივსდევდი, ის მაშინვე შეხტა პარკში, მეც იგივე გავაკეთე, რომ ვეღარ დავეწიე ნაყინი ვესროლე, სწორედ ამ სროლის დროს გამოიხედა და ჩემდაგასაკვირად ეს ნაყინი პირდაპირ სახეში შეეზილა.
– ვაიმეეე! – სიცილი დავიწყე, მასაც სიცილი აუტყდა და სახიდან ნაყინი ძლივს მოიშორა, შემდეგ კი წყალთან მივიდა და სახე დაიბანა. მე სკამზე ჩამოვჯექი, ისიც გვერდზე მომიჯდა.
რაღაცეებით გავირთეთ თავი შემდეგ კი სახლისკენ წამოვედით.
* * *
სახლში როგორც კი შევედით მაშინვე ნატა მოგვეგება:
– სად იყავი ლაშააა! ამასთან ერთად ისე წახვედი ჩემთვის არც კი გითქვამს არააა? – ნატა გაბრაზებული იყო
– როგორც ხედავ! – ლაშამ უდარდელად უპასუხა
– რას ერჩი ნატაა? შენსგარეშე ვერსად უნდა გადადგას ფეხიი? – ახლა ნინო წამოენთო
– დიახაც ასად წავა ჩემს გარეშე! სად ბრძანდებოდით ქალბატონოოო? – ახლა მე მომიბრუნდა გაცოფებული სახით
– მე ის... – თქმას ვაპირებდი
– ამას შეეშვი! – შემაწყვეტიმა ლაშამ – მე ვერაფერს მეუბნები და ამას მიადექიი? გეხვეწები ისტერიკების გარშე რაა! – ლაშამ აგდებულად შეხედა
– ჰმ! – წაჰყვირა ნატამ და ოთახში აირბინა
– აუ ბავშვებოო! – დაიწყო ლუკამ – მდინარეზე წავიდეთ რაა! საღამოა და ასწორებს.
– აუ ხოოო! – დასთანხმდა ლიკა
– კაი წავიდეთ! – ნინოც დასთანხმდა
ნატამ რომ გაიგო ლაშაც მოდიოდა სულ დაავიწყტა ჩხუბი და მაშინვე აგვედევნა.
ცოტახანში ყველა მზად ვიყავით და მდინარისკენ წავედით. უკვე საღამოს 9 საათი იყო მაგრამ მდინარესთან მაინც ძალიან ბევრი ბავშივი ირთობდა თავს. ბიჭებმა კოცონი დაანთეს. მე საქმე ვერაფერი მოვნახე და გადავწყვიტე ცოტა გამესეირნა.
ერთ დიდ ლოდზე ვიყავი მიყუდებული და მდინარის ჩქეფებს ვუყურებდი დიდი ინტერესით როდესაც ცხვირწინ ბაჩო ამესვეტა, ისეთი წარბშეკრული სახით მიყურებდა შემეშინდა.


– ლაშსგან რა გინდა? – მომახალა
– რაა? – აკანკალებული ხმიტ ვკითხე
– ლაშასგანნ რა გინდა მეთქი? რატო გადაეკიდე? თავს აღარ დაანებებ? – მომახალა ისევ
– ლაშას გადავეკიდეე? მეე? არავის არ გადავკიდებივარ! – ვუთხარი
– რა არ გადაეკიდე გოგო! განა ვერ ვხვდებიი? დროზე თქვი რა გინდა მისგან, თუ ფული გინდა გადაგიხდი ოღონდ მოშორდი ლაშას! – ამაზე ცრემლები გადმომცვივდა, რა ფული, რის ფული, ღმერთო! ესეთი რამე ჩემთვის არავის უთქვამს ცხოვრებაში. ბაჩოზე მწარედ გავბრაზდი და მაშინვე მოვიშორე ცრემლები, ტირილიც შევიკავე და დაბღვერილმა დავიწყე:
– მისმინე! ფულით არაფერია ამას თუ ვერ ხვდები! ფული საერთოდ არ მაინტერესებდა არასდროს და ახლა გგონია დაგთანხმდებიი? მითუმეტეს დამნაშავე არ ვარ! ყველა თქვენნაირი ნუ გგონიათ ამ და–ძმას! რას გადამეკიდე! შემეშვი და თავი დამანებე! ლაშა გაინტერესეეებს? მიყვარს! – დავუყვირე ისე რომ არც გამიაზრებია რა ვთქვი, ამის შემდეგ კი ტირილი დავიწყე. მიყვარს მეთქი? ღმერთო სულ გამოვშტერდი. ამის გაგონებაზე ბაჩო გამწარდა და მთელი თავისი ძალით გამარტყა ხელი სახეში. მე ძირს დავეცი და ახლაღა შევამჩნიე ლაშა რომელიც სიძულვივით უბღვერდა ბაჩოს და ცოტაც და მოკლავდა, მგონი ჩემი ნათქვამიც გაიგო.