-არა ხომ ვამბობ ამ გოგოს ვინმე უნდა გავურიგოთქო-სალომეს ნომერი ციმციმებდა ეკრანზე
* ხო სალო-მშვიდად უპასუხა გიომ
*ბექა, მეგის ვერ ვპოულობ, სიჭინავაც დაეძებს, არ იცი სადაა?-ანარვულებუ ხმა ქონდა სალოს, მეგის გარკვევით ესმოდა მისი ხმა.
*ჩემთანაა სალო-ორივენ იგრძნო როგორ ზრუნავდა მეგობარზე, როგორი ძვირფასი იყო მისთვის მეგი-ბებოსთან ვართ და მალე დავბრუნდებით, შენ სად ხარ?
*ბავშვებთან ერთად კაფეში, არანორმალურები ხართ, როგორ იპოვეთ ერთმანეთი მიკვირს-ბრაზი გამორეოდა ხმაში სალოს.-დროზე ჩამოეგდეთ. მაგ ქალბატონს უთხარი ტელეფონტან ერთად მტკვარს გაყევითქო.
*კარგი რა სალო, ჩემთანა-გაეღიმა ბექას და მეგის დაღვრემილ სახეზე ხელი ჩამოუსვა, ტუჩის კუთხეს გაუყვა და გაიღიმეო ანიშნა,-მალე ჩამოვალთ, ვინ ხართ? მოვალთ მანდ იქნებით?
-თაზო, მარი და მაკა, მალე ჩამოხვალთ? მარტო ვარ სახლშ და ჩემთან ავდივართ გოგოები, თაზომ მე გაგიყვანთო და გზიდან დაგვირეკე.
-კარგი შეგეხმიანებით-ბექამ ტელეფონი გათიშა, მეგის ტუჩებზე სწრაფად აკოცა და სამარეულოში მოფუსფუსე ბებოს გასძახა.
-ბებო ჩვენ უნდა წავიდეთ გვეჩქარება გველოდებიან.
-კარგი ბებო, ესენი წაიღე-ბებოს დიდ პარკში ნამზადი ჩაედო,- შიმშილით ნუ მოიკლავ თავს, ამოირბინე ხოლმე და მეც ჩამოვალ მალე.
-ნუ ნერვიულობ ნუნუკა, შენი მანჩო ყოველ დღე მოდის და სადილსაც მიმზადებს და სახლსაც კეთილ სინდისიერად ალაგებს.-ბექამ პარკი ჩამოართვა ბებოს და მაინც ჩაიჭყიტა შიგ.-უფ, როგორ მიყვარხარ ნუნკა.
-რა სახელებია ეგ ბექა? ის ქალი არ გადამირიო, დამხმარედ აგიყვანე რომ მშიერი არ მომიკვდე, მანჩოს ნუ ეძახი მანანა ქვია.
-კაი რა ნუნკა, კაი წავედით ჩვენ- შუბლზე აკოცა ბექამ და მეგის ანიშნა წავედითო.
-კარგად ბებო-მივიდა მეგი და მთელი გრძნობით ჩაეხუტა მთელი არსებით. -მადლობა ბე შენ ამ უძვირფასესი საჩუქრისთვის.
-მადლობა შენ ჩემო მშვენიერო, მხოლოდ შენ გინატრებდი მის გვერდით მთელი ცხოვრება.
-მშვენიერო ქალბატონებო, დიდი ბოდიში ამ იდილიას რომ გირღვევთ მაგრამ ამ მშვენიერ ქალბატონს ეჩქარება და თუ არ მივა მალე შეიძლება ტორნადო ამოვარდეს წყნეთში და მარტო ჩვენ სახლში დატრიალდეს.
-მოვდივარ- მეგი კარისაკენ გაეშურა
- მალე მინახულეთ ბებო ისევ, სანამ ჩამოვალ თბილიში აქ მარტო ვარ, იქაც მაგრამ ეს გადარეული ხანდახან მაინც მნახულობს როცა შია მაშინ მაინც.
-კარგი ბებო მალე მეყოლება სახლში.
-ნეტა ბებო ნეტა.
სახლიდან გამოსულებს ხმა არ ამოუღიათ, მეგი ჩუმად დასცქეროდა მის ბეჭედს, ბეექა კი სიამაყეს განიცდიდა, ეამაყებოდა მისი სიყვარული და საყვარელი ბებო, ყველაზე მეტად ბეჭდის ისტორიამ მოხიბლა. როგორ უნდოდა მასაც სიცოცხლის ბოლომდე გაყოლოდა ეს სიყვარული, როგორ უნდოდა მეგისც ასე თბილად და სიყვარულით ესაუბრა მასე, მისი სახელის ხსენებისას მასაც ასევე მონატრებითა და სიყვარულით ანთებოდა თვალები, არა არ უშვებდა იმას რომ მეგის არ უყვარდა უბრალოდ ჯერ დრო ჭირდებოდა რომ მის გულში არსებული ნაკვერცხალი დიდ ცეცხლად ქცეულიყო.
-რაზე ფიქრობ?-ფიქრებიდან მეის ხმამ გაოიყვანა.
-შენზე-წამით გაუსწორა სერიოული მერა და ისევ გზას გახედა.
-ჩემზე?- ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა ლიზის.-და რატო?
-ხო შენზე მაცდურო ქალბატონო-გაუღიმა ბექამაც და ტუჩებზე ცალი ხელი გადაუსვა-მომენატრა შენი დაწითლებული ტუჩები და მისი არომატული და გემრიელი გემო.-მაშინვე გააჩერა მანქანა, წამებში გაიხსნა უსაფრთხოების ქამარი და ველურივით ეცა მეგის, ტუჩებიდან ყელს ჩაუყვა, ყელიდან დეკოლტეს, მკერდამდე მივიდა. მეგის ჩუმი კვნესა უფრო ახელებდა და აგიჟებდა, უფრე მეტად აღაგზნებდა. მეგიც აყვა ალერსში ახლა მან შეუცურა ხელები კისერზე, პერაგის ღილებს გახსნა დაუწყო, შიშველ მკერდზე ხელები გადაუსვა კისერში კოცნის ბილიკს გაუყვა. მეგიმ იგრძო როგორ გააკანკალა ბექას, როგორ შეწყვიტა სუნთქვა და როგორ გამოტოვა გულმა რამდენიმე დარტყმა.
-ახლა გაჩერდი თორე აქ ჯარიმას დაგვიწერენ, რაც დიდად არ მანაღვლებს მაგრამ ხელი რომ შემიშალონ შემიძლია პირველივე ადგილზე მოვკლა, ამიტომ ჯობია საღამომდე მოვიცადოთ-ხელები დაუკავა ბექამ, მოწყვეტით აკოცა და პერანგის ღილები შეიკრა.
-ისევ-ტუჩები გაბუსა მეგიმ-დღეს უკვე მეორედ.
-გინდა სახლში წავიდეთ ან სადმე ბნელ ადგილას მე წინააღმდეგი არ ვარ, თუ გინდა უკეთესი შემომთავაზე, შენი მდგომარეობა ჩემთვის უპირველეს ყოვლისა მნიშვნელოვანია და მაგ ტუჩებს თავი დაანებე.-და გამობურცულ ტუჩებე ენა გადაუსვა
-ბექა რას მიკეთებ?-ვნებიანად დაჩურჩულა მეგიმ ტუჩებზე საყელოზე მოქაჩა და მთელი ვნებით დაეკონა ბაგეზე. როცა კოცნას მორჩნენ, უფრო სწორად ჰაერი ჩაისუნთქეს, ბექა სწრაფად დაუბრუნდა მის ადგილს, და მეგის აწეულ კაბას გახედა.
-კიდევ კარგი სახლთან ახლოს ვართ, სახლში მივდივართ, სალოს მიწერე რომ გაგვიანდება, ნუნუკას წნევამ აუწია და სასწრაფოს ელოდები, მე კიდე მთვრალი ვარ და აზრზე არ ვარ-ღიმილით გახედა და მანქანა სწრაფად დაძრა ადგილიდან.
ზუსტად სამ წუთში კორპუსის წინ იყვნენ, ბექა სწრაფ გადმოვიდა მანქანიდან, სწრაფად მოუარა და მეგი კი არ გადმოიყვანა ძალით გადმოაფრინა, სწრაფ შეიყვანა პადიეზში, ლიფტი გამოიძახა და მის ოსვლამდე იქვე კედელზე მიახუტა მეგი, ისევ ველურივით დააცხრა ტუჩებზე, ყელე, მკერდზე, დეკოლტეს ჩაუყა, მეგის გახშრებული სუნთქვა კი ჭკუას უკარგავდა და რეალობის შეგრძნებას უკარგავდა, როგორც იქნა ლიფტი ჩამოვიდა კარი გაიღო, ბექა კი ისევ მეგის მკერდში ჩაემალა ტუჩები.
-ბექა, ლიფტი მოვიდა, -ლივს ამოღერღა მეგიმ.
-რაო გეჩქარება როდის ავალთ?-ღიმილით ახედა მოხრილმა ბექამ, ნელ-ნელა გასწორდა და და ახლა ტუჩებზე დააცხრა.
-გეყოს ავიდეთ, უხერხულია ვინმე გამოვა-ხელის კვრით მოიშორა მეგიმ ბექა
-ამას სახლშ განანებ, ჩემ სახლში-ბექამ ჩემ სახლს ხაი გაუსვა-ორმაგად ამოვიღებ, სალომემ რომ დარეკოს ჩემი ხელით მოვკლავ-სერიოულად გახედა ბექამ, მეგი მიხვდა ახლა ვინმეს რომ შეეშალა მისთვის ხელი ნამდვილად არ დაადგებოდა კარგი დღე.-ტელეფონს ვეღარ ეღირსება და შენთან დარეკვას. ვაფშე გამორთე ტელეფონი ვითომ დაგიჯდა-გაუცინა ბექამ და ახლა ლიფტის კედელზე მიაყუდა მეგი, ის იყო ისევ უნდა ეკოცნა ახლა მეოთხეე გამოიახეს ლიფტი და სიბრაისგან კბილები დაკრიჭა-რაღა ახლა მოუნდათა ამათაც კიდე
-ვატყობ ბედი არ გიღიმის
-მაინც ვერ გადამირჩები ჩემთან-კბილებში გამოსცრა ბექამ და კაბა გაუსწორა.
ლიფტში შემოსულ მეზობელს ღიმილით მიესალმა დ აწყნარად დადგა მის უკან ბექა, მალულად აცეცებდა ხელებს მეგისკენ, მან კი მწარედ ამოიკვნესა.
-რა მოხდა ბექა კარგად ხარ?-მეობელი უცებ მიბრუნდა მისკენ
-მადლობა ნანული დეიდა, დღეს საშინლად დავიღალე სამსახურში და კუნთები მტკივა.
-ასეც არ შეიძლება შვილო, მთელი დღეა სამსახურში ხარ. შესამჩნევად მოიკელი, ცოლი მოიყვანე შვილო და მოგივლის, ბებიაშენს კი არაფერს არ უჯერებ.
-მალე მოვიყვან გპირდებით-გაუღიმა ბექამ და მალულად გააპარა თვალი მეგისკენ რომელიც დასჯილი ბავშვივით იდგა კუთხეში რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა.
-კარგი შვილო აბა შენ იცი, ბედნიერებას გისურვებ-გაუღიმა ქალმა და ლიფტიდან გავიდა.
კარი ბოლომდე დაკეტილი არ იყო ბექა მეგის მივარდა და საჯდომზე გემრიელად მოსცხო და უჩქმიტა.
-ჩქმეტას გაჩვენებ შენ მე-ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე
-ბექუნი ეგ შენთვის არ შეიძლება ყველა გეუბნება რომ ამ ბოლო დროს საგრძნობლად მოიკელი, შენ დასვენება და კარგი კვება გჭირდება.
-კარგი კვება და დასვენება?-ისევ გაიცინა ბექა-მიდი გადი-და უბიძგა გაჩერებული ლიფტიდან გასულიყო.
ბექას ბინაში პირველად არ მიდიოდა, ადრე როგორც მეგობარი, ძიძა და მომვლელი ისე დადიოდა, როგორც ბექა ეძახდა მას, ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა, ახლა სხვა სტატუსი აქვს, მალე ისევ სხვა სტატუსი ექნება. კართან რომ მივიდა, ბექა ჯიბეში გასაღებს ეძებდა, მეგიმ კი ფეხებში სისუსტე იგრძო, და იქვე ცივ კედელს მიეყრდნო. ბექას არ გამოპარვია მისი წამიერი ცვლილებაც კი.
-კარგად ხარ?-თბილად გაუღიმა, მხარზე ხელი ჩამოუსვა, ისევ იგრძნო როგორ გააკანკალა მეგის მისი შეხებისას, მისი უხმო თანხმობა მიიღო, კარს გასაღები მოარგო და წინ მეგი შეატარა.
მისაღებში შესულ ბექას
-ჯანდაბა ჯანდაბა -აღმოხდა და კბილები გააღრჭიალა.
მეგი კი თბილი და სათნო ღიმილით წავიდა მისაღებისკენ.
-რატო მაინც და მაინც დღეს-ბუტბუტება ბექა და თან კარს კეტავდა.

.....................................
ბოდიში რომ მოვიხადო? ვიცი არ მაპატიებთ. 700მდე ადამიანს ყოველ დღე იმედებს ვუცრუებდი, შემოდიოდნენ ამოწმებდნენ და ახალი თავი არ ხვდებოდათ. ვიცი რთულია აზრის გაწყვეტა, მერე მისი აღდგენა რა ხდებოდა წინა თავებში? მაგრამ ახლა შევეცდები მალე დავდო და აღარ გავწყვიტო თან რამდენიმე თავში ვაპირებ დასრულებას, იმედია მოგეწონებათ... (და მიზეზი იმისა რომ აქ ვერ ვდებდი მართლა სერიოულია).
სიყვარულით თქვენი ვირუსიანი ტეროოო...