-ცოტნე-
კაბინეტში შესულმა ცოტნემ და ჯონიმ კარი შეიკეტეს და მაგიდას მიუსხდნენ. კომპიუტერს მიუსხდნენ და ბაჩაბას გამოგზავნილ ვიდეოების ყურება დაიწყეს. ყველაფერი თვალნათლივ ჩანდა... შავი მერსედესის მარკის ჯიპი, დიდი სისწრაფით მოდის. ეჯახება გზაზე გადამსვლელ გოგონას... მანქანა მოშორებით ჩერდება და მანაქნიდან გადმოსული გოგონა, სირბილით მიდის თიკოს მომაკვდავ სხეულთან. შორიახლოს ჩერდება, რამდენიმე წამის შემდეგ, უახლოვდება იმუხლება და ეხება. კაცი რომელიც საჭესთან იჯდა მანქანას არ შორდება. მერე გოგოს უახლოვდება და მანქანაში იძულებით სვამს. მომაკვდავ გოგონას მარტო სტოვებენ. მანქანა ადგილს სწყდება და რამდენიმე მეტრის გავლის შემდეგ კარი იღება და გოგონა მანქანიდან ხტება.როგორღაც ისევ ახერხებს ადგომას და თიკოს მიმარრთულებით მიდის. თუმცა, რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ, გულწასული ვარდება მიწაზე. მას მამაკაცი უახლოვდება ხელში იყვანს და მანქანაში აბრუნებს, შემდეგ თვითონაც ჯდება საჭესთან და კამერის ობიექტიდან უჩინარდება...
ბიჭებმა ყველაფერი გარკვევით დაინახეს, მაგრამ მაინც რამდენჯერმე უყურეს ვიდეოს.
ტვინში სისხლი ჩაექცა ცოტნეს, სახეზე ფერი აღარ ედო. როგორია უყურო იმ მომენტს, სადაც შენი და,ლამის მოკლეს და შემდეგ, თითქმის მკვდარი მოატოვეს.
-ვინ არიან გაარკვიე?-ისევ ეკრანს მიშტერებულმა, კრიჭაშეკრულმა იკითხა ცოტნემ.
-კი გავარკვიე. კაცი, ლადო იოსელიანია, ქალი- განგა დოლიძე, სულ რამდენიმე დღის წინ შეუღლდნენ. ლადო იოსელიანი თბილისში ერთ-ერთი ძლიერი გამომძიებელია. გოგონა კი 20 წლის სტუდენტია. ფსიქოლოგიის ფაკულტეტის 2 კურსის სტყდენტი. ოჯახი სიყვარულით შექმნეს. გოგონას დედა და და ჰყავს, მამა წლების წინ გარდაეცვალა. ლადოს არავინ ჰყავს განგას გარდა. თუმცა... არის ის რაც ძალიან მაბნევს. ვერ გავიგე ეს ორი ფაქტი ერთმანეთთან რა კავშირშია...-თავზე ხელი გადაიტარა ჯონიმ.
-რა?-ინტერესით მიაჩერდა ცოტნე.
-შენ ხომ მთხოვე რომ იმ ვატოზეც გამერკვია? ხოდა, ამასაც მივხედე და აღმოვაჩინე, რომ ვატო და ეს ნაბი*ვარი ლადო, ერთმანეთს იცნობენ. თანაც უბრალო ნაცნობები კი არ არიან, ვატო ლადოს ხელის მომკიდე იყო ქორწილში.
ცოტნე ფეხზე წამოდგა, ოთახში რამდენჯერმე გაიარ-გამოიარა, სახეძე არაფერი ეხატა. ეკატერინეს შემდეგ კარგად ისწავლა გრძნობების შენიღბვა. თუმცა ჯონიმ იცოდა რომ ახლა ზღვარძე იყო ცოტნე და ციტაცდა აფეთქდებოდა. არც შემცდარა, რამდენიმე წამში ცოტნე მაგიდას მივარდა და განრიხებულმა, ყველაფერი ერთი ხელისმოსმით დაბლა გადმოყარა.
-ვერ გავიგე რა ხდება? ესენი ვინ არიან ბანდაა და ჩემი ოჯახის განადგურება უნდათ? არც ერთს ვაცოცხლებ, თიკოს რომ რამე მოუვიდეს. სამივეს მწარედ ვაზღვევინებ. ყველაფერი გამიგე მაგ ლადოს შესახებ. სადაა, რას აკეთებს, რას ლაპარაკობს, რას ჭამს... ყველაფერი... მწარედ ვაძღვევინებ თიკოს ამბავს. ეს ვიდეოები წაიღე და რამდენიმე ასლი გააკეთე.
-რა აპირებ? -ჯონი ანერვიულდა. არ უნდოდა თავისი მეგობარი რაიმე შარში გახვეულიყო.
-არ ვიცი ჯონი. გააჩნია რა ამბავს მომიტან. საღამოს ყველაფერი მაგიდაზე მედოს.- ახლა უკვე ბატონი ცოტნე ლაპარაკობდა.
-გასაგებია - ოთახი დატოვა ჯონიმ.
ცოტნე სავარძელში ჩაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. საკუთარ თავს პირობა მისცა, რომ თიკოს ასეთ დღეში ჩაგდებისთვის, ყველას აზღვევინებდა. სამივეს მწარედ მიუზღავდა.

-განგა-
უკვე მეორე დღე გათენდა, რაც წყნეთში ვართ მე და ლადო. არაფერი შცვლილა, ერთ ოთახში ვიყავით ორივე, ერთ საწოლში ვიწექით. ვხვდებოდი, რომ არა მარტო მე, თვითონაც ცდილობდა არ შემხებოდა.
ლადოს დაძინებისთანავე ავდექი საწოლიდან და მთელი ღამე სავარძელში გავათენე ნახევრად მძინარემ. დილით კი ისევ საწოლში დავწექი. გაყინული ვიყავი და სითბოს შეგრძნებისთანავე ჩამეძინა.
ვგრძნობდი, რომ სიზმარში ვიყავი, ვიცოდი, მაგრამ ვერ ვიღვიძებდი... გოგონას ვხედავდი, რომელიც ბნელ გზაზე, ჩენგან ზურგით იდგა და ტიროდა. მასთან მისვლა მინდოდა, მინდოდა დამეწყნარებინა, მაგრამ ადგილიდან ვერ ვიძვროდი. პირს ვაღებდი, დაძახებას ვცდილობდი, მაგრამ ხმა არ ამომდიოდა... მხოლოდ დაჟინებით მივშტერებოდი და ადგილიდან დაძვრას ვცდილობდი.
უცებ ბნელ გზაზე მანქანა გამოჩნდა. მთელი სისწრაფით მტირალი გოგონასკენ მოდიოდა. „ფრთხილად“ მინდოდა მეკივლა მაგრამ ხმა ვერ ამოვიღე. მანქანა გოგონას სხეულს შეასკდა და გოგონას უსულოდ დავარდა მიწაზე. მანქანა სადღაც გაქრა. ამჯერად ადგილიდან განძრევა შევძელი. გოგოსთან მივედი და სახეზე დაფარებული თმა გადავუწიე. ჯერ უძრავად იწვა სხეული, მაგრამ მოულოდნელად თვალი გაახილა და შემომიბღვირა. „შენ მომკალი“ მითხრა თვალმოუშორებლად. „არა, არ მინდოდა“ ხმაც ამოვიღე. განზე გავხტი. გოგონა წამოიწია და მხრებში მტკივნეულად ჩამავლო ხელები „ შენ მომკალი“ გამიმეორა უმეტყველო თვალებით. „არა, არა...“ ვკიოდი გაუჩერებლად. მისი თითები უფრო მტკივნეულად ჩამესო მკლავებში. „გამოფხიზლდი. განგა“ მითხრა და კიდევ ერთხელ შემანჯღრია.
თვალები დავყიტე. თავზე ლადო წამომდგომოდა, ხელები მხრებში ჩაევლო და მანჯღრევდა, რომ გავეღვიძებინე. გაუცნობიერებლად, შეშინებულმა კივილნარევი ტირილი დავიწყე. სახე სულ სველი მქონდა, ოფლში ვცურავდი. ნერვებმა მიმტყუნა, ისტერიკა დამეწყო, ვტიროდი, ვკიოდი, ვყვიროდი. საწოლიდან წამოდგომას ვცდილობდი, მაგრამ ლადო ხელს არ მიშვებდა. ვფართხალებდი, ვიბრძოდი, მისი ხელებიდან დასხლტომას ვცდილობდი, რომელიც რკინის გისოსებად ქცეულიყო.
ლადოს ხმა მესმოდა, მაგრამ საკუთარი კივილის ხმა ისე ხმამაღლა ჩამესმოდა , ვერ ვიგებდი რა მეუბნებოდა.
ვგრძნობდი, როგორ მეცლებოდა ძალა... ყელი კივილისგან როგორ მტკიოდა... ნელ-ნელა ვწყვეტდი წინააღმდეგობას... კივილი-ტირილად მექცა, ტირილი-ქვითინად. საბოლოოდ შეწყვიტა წინააღმდეგობა ჩემმა სხეულმა და ლადომაც ხელი გამიშვა. უსიტყვოდ ვტიროდი...
ლადო გაშტერებული მიყურებდა. ვერ გაეგო რა ხდებოდა. რა მჭირდა. არც მე ვიცოდი ასეთი ისტერიკა რატომ დამემართა? რა მითხრა გოგონამ ისეთი, რაც არ ვიცოდი? რაშიც საკუთარ თავს არ ვადანაშაულებდი? მე მკვლელი ვიყავი, მე ის მოვკალი...
ლადო ფეხზე წამოდგა და ოთახში ბოლთის ცემას მოჰყვა. შიგადაშიგ გამომხედავდა და ისევ აგრძელებდა წინ და უკან სიარულს.
-რა გაწუხებს?- მკითხა მას შემდეგ, რაც ტირილი შევწყვიტე და ახლა ტირილისგან დაღლილი, სპაზმებს ვებრძოდი. ვცდილობდი ისევ ჩემი უემოციო ნიღაბი დამებრუნებინა, ისევ უსულგულო ზომბი გავმხდარიყავი... უგრძნობი არსება, რომელიც არავის პატივისცემას, ყურადღებას და მით უმეტეს სიყვარულს არ იმსახურებდა.
მისი სიტყვები რომ გავიგე, ხმამაღალი სიცილი ამიტყდა, გაუჩერებლად ვხარხარებდი, თავს ვერ ვიკავებდი, ვერ ვჩერდებოდი... ყურადღებას არ ვაქცევდი მის გაშტერებულ მზერას, რომელიც აშკარა შეშფოთებას გამოხატავდა...
წარმოუდგენელია, რას მეკითხებოდა? ისეთი მეამიტო სახით იყურებოდა, თითქოს ორი დღის წინ ჩვენ არ მოვკალით გოგონა,რომელსაც მთელი ცხოვრება წინ ჰქონდა. არაფერი, რა უნდა მაწუხებდეს? ერთი ადამიანის სიკვდილი რა სალაპარაკოა?..
არ ვიცი რამდენ ხანს ვხარხარებდი,მარგამ მუცელი რომ მეტკინა ცოტა დავწყნარდი. ასე სიცილ-სიცილით ფეხზე წამოვდექი, ხალათი შემოვიცვი და სააბაზანოში შევედი. თავის კანტურით გვერდზე ისე ჩავუარე, მისთვის არც შემიხედავს. შეშფოთებული მზერა გამომაყოლა. აბაზანის კარი დავხურე თუ არა, ისტერიკული სიცილი, ისევ ტირილში გადამეზარდა. იატაკზე ჩავჯექი და ისევ ქვითინი ამიტყდა. რა ჯანდაბა მჭირდა? ემოციებს ვეღარ ვაკონტროლებდი. თუმცა, ვიცოდი რაც მჭირდა, მე ხომ ფსიქილოგიას ვსწავლობდი... ნერვიული შოკი მქონდა... მაგრამ არ მაინტერესებდა. საღ აზრზე ყოფნას ისევ ასე მერჩივნა...

საღამოს სამზარეულოში ვიყავით ორივე. უხმოდ ვვახშმობდით. ვხვდებოდი ლადო როგორ მადევნებდა თვალყურს. დილანდელმა ჩემმა საქციელმა აშკარად დააფრთხო. მთელი დღეა ცდილობს დამელაპარაკოს, მაგრამ მე მხოლოდ დუმილით ვპასუხობ. ბაზობს, მაგრამ ხმას არ იღებს... ცდილობს თავი შეიკავოს, მაგრამ ამას რამდენ ხანს შეძლებს არ ვიცი. იმედია, მალე მობეზრდება ჩემი ყურება და ჩემს უბადრუკ არსებობასაც ბოლოს მოუღებს.
ყელში გაჩხერილი ბოღმის ბურთი ყლაპვას მიშლიდა, მაგრამ მექანიკურად მაინც ვჭამდი... ლადოს ტელეფინი აწკლიალდა.
-ვატო. -ურეაქციოდ უპასუხა ლადომ, თან ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია. -წყნეთში. რა იყო რა ხმა გაქვს? -წარბი შეკრა ლადომ. ვატოს ხმა მესმოდა. ხმამაღლა ლაპარაკობდა, მაგრამ სიტყვები არ გაირჩეოდა. -რატომ ბიჭო რა მოხდა?.. ხო მოდი, გელოდები.- წარბშეკრულმა დაკიდა ყურმილი და ჭამას თავი დაანება. სკამიდან წამოხტა და სამზარეულოში მარტო დამტოვა.
მაშინვე შევეშვი ჭამას. მაგიდა ავალაგე და თეფშები დავრეცხე. მისაღებში გავედი და სავარძელში მჯდარ ლადოს და ვატოს შევეჩეხე. რაღაცას გამწარებულები განიხილავდნენ. ჩუმად საუბრობდნენ, ამიტომ არ გამიგია ვატოს ხმა და მოსვლა.
-რძალო როგორ ხარ?-მითხრა ვატომ როცა დამინახა და გადამეხვია.
-შენ?-მისთვის არც შემიხედავს,მექანიკურად ვიკითხე.
-კარგად.ისე შენს გაკეთებულყავას კი დალევდა კაცი.-გამიღიმა ვატომ.
გულის რევა ვიგრძენი, ისე იქცეოდა თითქოს არაფერი ხდებოდა... თითქოს მან არ გააქრო ყველა სამხილი... რა თქმა უნდა ასე იქნებოდა, რადგან მე და ლადო ისევ თავისუფლად დავიარებოდით, ეს იმას ნიშნავდა, რომ ყველაფერი შეასრულა რაც ლადომ დაავალა... უხმოდ მივბრუნდი სამზარეულოსკენ.
-განგა,-ლადოს ხმამ გამაჩერა. -ჩემს კაბინეტში მოგვიტანე. იქ ვიქნებით. -მითხრა და ორივე კაბინეტში შევიდნენ.
ყავა გავაკეთე, ლანგარზე დავაწყვე ჭიქები და კაბინეტის კართან მისულმა, მათი ხმა გავიგონე და გავჩერდი.
-ბიჭო რა ვქნა ახლა მითხარი. ის საქმე როგორ გამოვიძიო, რომელიც თვითონვე ჩავფარცხე? რომლის სამხილებიც მე გავაქრე?-ვატოს აღელვებული ხმა გავიგე.
-უარი რომ უთხრა ასე დავიწვებით. ამას ვვარაუდობდი... ან მე მომცემდნენ ამ საქმეს ან შენ... ცოტნე კორინთელის დის საქმეს, სხვა დეტექტივს არც მისცემდნენ. ახლა ყველაფერი ისე იქნება როგორც ჩვენ გვინდოდა. -ლადოს საქმიანი ხმა მომესმა. -აუ მაგრად გამიტყდა რა, რაღა ეგ გოგო აღმოჩნდა... პატარაა თბილისიო რომ ამბობენ, მართალია ამის დედაც...
-ამ სიტუაციიდან რომ გამოვძვრებით ამაზე პასუხს მერე გაგებინებ შე . ეგ გოგო მართლა მომწონდა... ოღონდ, ახლა აქედან გამოვძვრეთ და...
მეტის მოსმენა აღარ შემეძლო... უნდა მოვშორებოდი აქაურობას... კარი გავაღე, შევედი ლანგარი უხმოდ დავდე მაგიდაზე და გამოვედი კაბინეტიდან. ოთახში სირბილით ავედი და ოთახის კარი ჯახუნით მივხურე...
ვინ იყო ეს უსულგულო ხალხი? ადამიანის სიკვდილზე ისე ლაპარაკობდნენ თითქოს კურდღელი ყოფილიყოს. რა გამეკეთებიდა აღარ ვიცოდი... ახლა უფრო დავრწმუნდი იმაში, რომ რამე რომ დამეშავებინა, ლადო ჩემებს მართლა მოკლავდა. აქამდე თუ ვამბობდი, რა გარანტია მაქვს, იქნებ მართლა რამე დაუშაოს ლანას და ქეთის მეთქი, ახლა სრულიად დარქმუნებული ვიყავი, რომ ორივეს მოკლავდა, ჩემი ნებისმიერი დაუფიქრიბელი საქციელის გამო. და ისევე არ იდარდებდა მათ სიკვდილს, როგორც არ დარდობდა, იმ საბრალო გოგონას სიკვდილს...
ჯოჯოხეთი გინახავთ ვინმეს? მე მასში ვცხოვრობდი.ჩემი ცოდვისთვის დედამიწაზევე ვისჯებოდი...



***
ბავშვებო მოვედი ახალი თავით.
ბოდიშს ვიხდი დაგვიანებისთვის. ველი შეფასებებს ჩემო კარგებო.
თქვენი მარი.