-საავადმყოფოდან რომ გამოვედი ტაქსი გავაჩერე მთელი გზა ვეფერებოდი მიას თმაზე და იმ ყველა ფერზე ვფიქრობდი თუ რამდენი რამ მოხდა დღეეს და რამდენი რამ გადავიტანეთ ჩვენ ორივემ,ისიც კარგად ვიცოდი რომ ორივეს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი იწყებოდა და ახლა ყველას წინაშე მე და მიას მოგვიწევდა პასუხის გება.მიას პასუხს არ და ვერ ვთხოვდი მის საქციელზე რადგან ვიცოდი რა დონემდეც უყვარდა ბექა და ისიც ვიცოდი მათი ურთიერთობა მალე ამ ამბით რომ დაგვირგვინდებოდა თუმცა მე ამის შემდეგ ქორწილსაც ველოდი რადგან ბექა არ იყო იმ ტიპის ბიჭი საყვარელი ქალი და შვილი მიეტოვიბინა,ამაზე მე და მია აუცილებლად ვილაპარაკებთ თუმცა მისი საქციელიდან ვხვდები რომ მისი და ბექას ურთიერთობა უკვე დასრულებულია ისევე როგორც ჩემი და დამიანესი,ახლა ყველაზე მეტად ჩემს თავზე უნდა ვფიქრობდე.განა ასე არ ვართ ადამიანები?პირველად ყოველთვის ჩვენს თავზე ვფიქრობთ შემდეგ კი თუ დრო გვრჩება სხვებზე,მაგრამ მე ყველა არ ვარ და არ შემიძლია ტიპური ქართულ ოჯახში გაზრდილი გოგოსავით მოვიქცე რომელთაც სწორ საქციელად მიაჩნიათ ადამინის გაჭირვების დროს მიტოვება.მია ჩემი ცხოვრების აზრია და რაც არ უნდა გაააკეთოს მემად ვერ მივატოვებ თუმცა იმ ტკივილის რომელიც მან ამ საქციელით მომანიჭა ვერსად წავუვალთ.
ამ ფიქრებში ვიყავი სახლს რომ მივადექი,მია ტაქსში დავტოვე მისი სალშ შეყვანა სწორ საქციელად არ მიმაჩნდა ვიცოდი მამაც რომ სახლში იქნებოდა და ამიტომ.კარი ჩკეტილი დამხვდა არ დამიკაკუნებია ჩემი გასაღებით გავაღ,ყურადღება ავარიდე მშობლებსა და სხვა ნათსავებს რომლებიც საჭორაოდ იყვნენ მოსულები და ჩემს ოთახში შევედი აქაც მესმოდა როგორ გვლანძღავდნენ და გვთათხავდნენ ერთ დროს ის ხალხი რომელიც ასე გვაქებდა და თავისად გვიჩემებდა და სწორედ ახლა ჩემი ცხოვრების უკვე ერტი თვეა 22 წლის განმავლობაში მივხვდი რომ მთელი ცხოვრება ფარს ადამიანებთან ერთად გამიტარებია,მამიდა რომსაც დედის მაგიერ მყავდა საფიცრად იდგა და სხვა ალებთან ერთად მატანდა წყალს მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი დის უარყოფა არ შემიძლია,ამასობაშ ჩემოდანის ჩავალაგე და ოთახიდან უნდა გავსულიყავი კარებთან მამაჩემი რომ დავლანდე,შიშმა შემიპყრო ვიცოდი მისი ხასიათი და იმიტომ,მაგრამ როცა ახლოს მოვიდა და შევხედე მის ტანჯულ სახეს წავაწყდი,მიუხედავად იმისა რომ მამას არასდროს ვუცევივარტ და ამის გარეშე გვზრდიდა შებოჭილად და დედა ხელსაც არ იშურებდა რთულ სიტუაციაში მაინც ის მეგონა იღელვებდა ჩვენზე და მამა ისევ ცივად შემოგვხედავდა მაგრამ არა!აქაც შევცდი და ამ დღის განმავლობაშ ერთადერთი კარგი ამბავი ალბათ ეს იყო რადგან წლებია მამის სიყვარულს და თბილ გამოხედვას ვნატრობ
-ნინა არ ვიცი რა გითხრა...... დაიწყო მამაჩემმა საუბარი...არ მეგონე ასეთი ძლიერი თუ იქნებოდი,შენა არ იცი თუ რატომ ვარ ასეთი შენთან და შენს დასთან,მე თქვენ მიყვარხართ თუმცა ის ტრავმა რაც მე წლების წინ მივიღე არ მაძლევს საშუალებას მოგიახლოვდეთ და გულში ჩაგიკრათ,თან მშობლიური სიყვარული ჩემთვის უცხოა რადგან უგრძნობ გარემოში ვიზრდებოდი,20 წის ვიყვაი რომ შემიყვარდა და მასთნ ცხოვრებასაც ვაპირებდი თუმცა სანამ ხელს ვთხოვდი დედაშენმა წინა საღამოს მითხრა რომ ორსულად იყო,არაფერი მითქვამს იმ დღეს მისთვის მეორე დღეს კი სახლშ მომაკითხა,მერე ისე მოხდა რომ მშობლებმა მასზე დაქორწინება მაიძულეს,ალბათ უფრო ეს იყო იმის მიზეზი რომ შვილი შემზიზღდა შემძულდ ადა რადგან საყვარელ ქალთან დამაშორა,ამან დიდი როლი იქონია ჩემი თქვენდამი ურთიერთიბის ჩამიყალიბებაშ,თუმცა იყო მომენტები და შეგრძნებები შენთვის და მიასთვის შემიხედავს და გულშ უცნაური შეგრძნება მიგრძვნია.და სწორედ ამიტომ მე არ შემიძლია თქვენ ასე გაშვება......... ხელი ჯიბისკე აიყო,თუმცა მე ამას მნიშვნელობას უკვე აღარ ვაქცევდი მან თქვა რომშვილი შეზიზღდა კიმაგრამ როგორ? როგორ შეიძლება შვილი შეგძულდეს?......... აი გამომართვი ამ ბარათზე ცოტა ფულია რამოდენიმე ხანს გეყოფათ,თუ კიდევ ვიშოვი და მექნება მოგცემ.......თავზე მაკოცა და თვალეშ ჩამხედა.......ახლა წადი არ მინდა გული გატკინო,მიუხედავად ყველაფრისა მე თქვენი პატიება არ შემიძლია თუმა ბედიანაბარა არ დაგტოვებ და დაგეხმარებით
სახლიდან გაბრუებული გამოვედი ბარათი ხელშ მეკავა დავხედე და მამაჩემის დანაზოგების ბარათი იყო,მ ფულს უკვე რამდენი ხანია აგროვდება მანქანისთვის ახლა კი ჩვენ მოგცა არ მჯეროდა თუმცა ფაქთი ხელში მეკავა.ტაქსიში ჩავჯექი მიას დაძნებოდაბარგი მივეცი და გეზი სასტუმროსკენ ავიღეთ,გადავწყვიტე ერთი დღე იქ გაგვეტარებია მერე კი ბინასაც მოვძებნიდი და გადავიდოდით,ფულიჯერ გვეყოფოდა თუმცა სამუშაო უნდა მეშოვა მიას კი ეს წელი უნდა დაემთავრებია სკოლაშ და მეთრმეთეში უნდა გადასულიყო,მანამდე მუცელი არ უნდა დაეტყოს წესით,მერე კი რა იქნება არ ვიცი.სახლი მეორე არა მაგრამ მესამე დღეს ვიშოვე და გადავედით,კიდევ კარგი ავეჯი იყო,თორემ რა უნდა მექნა არ ვიცოდი,მართალია ძველი იყო თუმცა დაზიანებული არა.მომდევნო ორი თვე იყო საშინელება,ღამით მიას გამოოღვიძბა მისი ყვირიკის გამო და დეპრესია,ორჯერ ც ცადა თუმცა ბავშვის გამო გადაიფიქრა,როცა მისი და ბექას დაშორების მიზეზი ვკითხე თავიდან არუთქვამს თუმცა შემდეგ მითხრა რომ მას საერთოდ არაფერი უთქვამს ისე წასულა საზღვარგარეთ,იმდღს კი მასთნ სახლშ მივიდა და შინ რომარ დახვდა სიმართლე დედამისს უთხრა რომლემაც იქედან გამოაგდო და ხალხში დაამცირა,ექიმს რომ მივაკითხეთ გაბადრულმა გვითხრა ტყუპებზეა ორსულად და ორივე ჯანმრთელია თუმცა ზედმეტი ნერვიულობა ბავშვებს ავნებსო;
-მია გთხოვ თავს ნუ იტანჯავ,უკვე დედა გქვია შენზე თუარა მათზე მაინც იფიქრე
-ნინა არ მინდა რმ დედა მერქვას
-რას ამბობ მია?როგორ არ გინდა?-აღშფოთება ვერ დავმალე მის ნათქვამზე
-ხო ნინა არ მინდა მიყვარს ისინი მაგრამ არ ვარ იმდენად ძლიერი რომმათ დედოა გავუწიო
-კარგი მაგაზე რმ დაიბადებიან მაშნ ვილაპარაკოთ ჩემო კარგო-მია გარეგნუკად ჩემზე ძლიერი ჩნდა ყოველთვის მაგრამ ახლა როცა მას ასეთ მდგომარეობაში ვუყურებ ვხვდები რომ ვცდებოდი თნ მწარედ,შეტევების რიცვმა იმატა და უკვე ექიმმა სერიოზული შიშებბი გამითქვა ბავშვების ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით,ასე გავიდა მისი ფეძიმობის დრო,როცა სახლში არ ვიყავი ის ფსიქოლოგთნ იყო ხოლმე და იმის არ მეშინოა რომ რაიმეს დაუშავებდა თავს,თნ იქ სხვების გასაჭირსაც ისმენდა ,ყვლა თავისას ყვებოდა და ერთამანეთის ტკივილს იზიარებდნენ,მარტო ფსიქოლოგტან მიღებაზე კი უარი თქვა იქნებ რომ გავიგებ სხვები ჩემზე ცუდად არიან მომეშვას და ამდენი აღრ ვიფიქროო მაგრამ არაფერი გამოუვიდა ისევ ისე იყო თუმცა რაღაც წინსვლა ქონდა,თავის ამბავზე უკვე ყველას უყვებოდა
-ნინაააააააა-გავკიოდა ჩემი და ჩმს სახელს და მივხვდი რაც ხდებოდ ასწრაფად ავდექი და ჩვიცვი რაც ხელშ მომხვდა და მიას ოთახისკენ წავედი თნ საწრაფოშიც ვრეკავდი,მიას ჩცმაშ დავეხმარე და ამასობაშ სასწრაფი=ოც მოვიდა.დილის ექვს საათზე უკვე დეიდა ვიყავი თუმცა ექიმებმა ერთი ბავშვი ვე რგადაარჩინეს მიას რომ ეს უთხრეს დამამშვიდებლის თვიდან გაკეთება მოუხდათ,სწორედ მაშინ გადავწყვიტე რომ პატარა ანაბელს ჩემს ბელს მე გავზრდიდი და მას დედობას მე გავუწევდი,ვერ შეველეოდი მის გაშვილებას ან ბავშვთ სახლშ წაყვანას რადგან ორი დღის შემდეგ მიამ შვილზე უარი განაცხადა და ფსიქიატრიულში გადაყვანა მოგვიხდა მისი არა ადეკვატური საქციელის გამო.მანდვილად არ მეგონა ტუ მია ამ დონემდე მივიდოდა მისმა დიდმა სიყვარულმა უფრო დიდი უკუჩვენება გამოიწვია და ახლა საშინლად იტანჯებოდა,დაკარგა ერთი შვილი და მეორეს თვითონ უარყოფდა ამას რატომ ან როგორ აკეთებდა არ ვიცი მაგრამ ფაქტს ვერსად გავექცეოდი.
ამ ამბიდან ერთი წელი გავიდა როცა მია უკან დაბრუნდა უკვე სულ სხვა გაზრდილი მია დამიბრუნდა,როცა ბავშვთან მივიდა და მას მოესიყავრულა ცრემლებმა უფრო მეტა გამოხეთხეას და ქვითინიც დავიწყე,თუმცა მისი დეოდბის სურვილი არ გამოუთქვამს,ჩემთან ცხოვრობდა ისევ იმ ბინაში,მე კიდევ სამსახური ისევ დავკარგე რადგან სულ ვაგვიანებდი რადგან ბელასთნ დარმჩენი არავინ მყავდა,ახლა მია დარჩბოდა და მიხედავდა,არ ვიცი როგორ თუმცა ცხოვრებას აგრძელებდა და სკოლაშ სიარლის გაგრძელება და მისი დამთავრებაც მოინდომა ვცდილობდით,ყოველშემთხვევაშ რომ ბელას დედის ვინაობა არ შეგვემჩნია და ისე გვეცხოვრა,ბავშვი დედას მე მიძახდა,პიველად როცა მიამ გაიგონა დედა როგორ დამიძახა ცრემლები ვერ შეიკავა და თირლი აუტყდა.გული მატკინა იმ ფაქტმა რომ მია ასეთი უძლური იყო ამ საკითხთან დაკავშირებით.
მიმტანად ვიშოვე სამსახური როცა თვალში ნაცნობი სილუეი ამოვიცანი.ეს ლიზა და მისი დაქალი იყო ნია,მე არ შემეძლო მათთნ მისვლა და მათი სახეების ნახვა ამიტომ სხვას ვთხოვე მალევე აიღო ჩანთა ლიზამ და წავიდა,მისი მეგობარი კი იქ დარჩ
-ეი უკაცრავად-დამიძახა და მისკენ მივბრუნდი სახე ეცვალა მივხვსი მიცნო-ანგარიში თუ შეიძლება
-ახლავე
-მოიცა ნინა,რაღც უნდა გითხრა
-მე თქვენთან სასაუბრო არაფერი მაქვს
-მოიცადე ეს მიას შვილს ეხება-ამის თქმაზე კი უკან მივბრუნდი
-კი მაგრამ ანაბელთნ შენ რა გინდა?
-ვინ გითხრა რომ მე ანაბელთან მაქვს საუბარი?მე მის ვითომდა დაღუპულლ შვილზე გეუბნები
-მოიცა როგორ?
-გთხოვ დაჯექი და გეტყვი-მის მაგიდასთან მივედი და მის პირდაპირ დავჯექი-ბავშვი არ მომკვდარა ის ბავშვი ლილიმ წაიყვანა და ახლა ლიზა ზრდის-პირი დავაღე რაღცის სათქმელად როცა გამაჩუმა-გთხოვ მაცადე ამ ყველაფრის მოყოლა გადავწყვიტე და მაცადე გითხრა გთხოვ,ადრე ლიზამ აბორტი გაიკეთ რამაც მისი უშვილობა გამოიწვია,წლები უყვარდა დამიანე ის ბავშვიც მისი იყო მაგრამ რატომ მოკლა არ ვიცი მაშინ დამიანესაც უყვარდა მაგარამ ლიზა გართობის მოყვარული იყო და ეეს არაფრად ჩთვალა,მერე კი როცა დაკარგა მისი სულელური ს აქციელის გამო,არ ვიცი როგორ მაგრამ დამიანე შეაცდინა,მასტ დაწვ შემდეგ კი გმოუცხადა ორსულად ვარო,მისი უშვილობის ამბავი კი მარტო მე და დედამისმა იცოდა,მერე კი გაიგეს რომ მია იყო ორსულად დრო დაამთხვიეს და ბავშვი ლიზასად გაასაღეს არ ვიცი ორსულობის დროს როგორ არიდებდა დამიანეს თვს მაგრამ არ მიკვირს ის და ლილი ძლიან გაიძვერა ხალხია და მათთან გაკარებაც კი არ ღირ ამ ამბავს კი ახლა იმტომ გიყვები რომ მნამდე გეძებე თუმცა ვერ მოგაკვლიე,დამიანეს და ბექას კი ამ ამბავს ვერ ვეტყვი ლიზა ამას არ მაპატიებს შენი იმედი კი მაქვს რომ მე არ გამთქვამ-ჩნთიდან ფული ამოიღი მაგიდაზე დადო და წავიდა მე კიდე გახევებული დამტოვა სკამზე.მერე დღსვე მივედი ლილის სახლში და იქ დღე დავათიე იცოცხლე მაგარმ ტყუილად ლიზა და დამიანე ბავშვთნ ერთდ ლონდონში ყოფილა საცხოვრებლად გადასული და ლიზა აქ ხშირად ჩამოდის თურმე დედასთნ,ლილის ვერაფერი დავაცდენიე,სასამმართლოში ჩივილსაც ვაპირებდი მაგრამ დამასწრო და მისი შეურაწყოფისათვის მიჩივ;ლა თუმცა მისთვის ხელი არ დამირტყავს ამიტომ ვერაფერი დმაკლო და გაფრთხილებით შემოიფარგლა სასამრთლო.ჩემ ჩივილს კიაზრი არ ქონდა სასამართლო მისი ხალით იყო სავსე,როგორმე დამიანეს უნდა დავკავშირებოდი მაგრამ არ ვიცოდი შევძლებდი თუარა მასთან საუბარს.
ამ საშინელი ამბბიდან უკვე სამი წელი გავიდა და ამჟამად უკვე ორი წელია რთ ქალთან ვმუშიბ დმლაგებლად მიამაც იშვა სამსახური და დროს ისე ვანაწილებთ რომ ანაბელთან რომელი ჩვენგანი მაინც დარჩეს.
საბნიდან თავი ამოვყავი და მაღვიძარას გავხედე რომელიც არაფრის დიდებით არ დუმდება და ჩემ ძილის ანგელოზებს აფრთხობს,საათს როგორც კი შევხედე ლოგინიდან წამოვხტი და ოთახიდან გავიქეცი ყვირილით
-მია დროზე ადექი,თორე სკოლაში დაგაგვიანდება!-მიამაც თავი წამოყო და საათზე რომ დაიხედა იმ წამსვე წამოხტა ლოგინიდან და მეორე ოთახში გავიდა,კარები გააღ და თავი შეყო თბილად გაეღიმა და შევიდა,პატარა მოუსვენარს უკვე ეღვიძა და თავისთვის ტიკტიკებდა,მე რო დამინახა ოთახში შევედი ტიტინი უპრო ხმამაღლა დაიწყო
-დე დე -იძახდა და თავის პაწუა ხელებს ჰაერში იშვერდა ამაზე ჩემს დას ტირილი აუვარდა და ოთახიდან სააბაზანოში გავიდა,ამის დანახვისას ცრემლები ვეღარ შევიკავე და ბავშვს ვეფერე ,მერე დავწყნარდი და ბავშვს ჩავაცვი და ოთახიდან გავიყვანე მეორე ოთახში შევიხედე და
-მია გთხოვ არ იტირო რა!მე მივხედავ ყველაფერს რა-თან ველაპარაკებოდი და თან ცალი ხელით ცრემლებს ვწმენდდი,ბოლოს შუბლზე ვაკოცე-კარგი გვეყო სენტომენტები და სკოლაში წადი ნამტირალევ მიას შევხედე რომელიც სკოლში წასასვლელად ემზადებოდა-მია გთხოვ არ იტირო რა!მე მივხედავ ყველაფერს რა-თან ველაპარაკებოდი და თან ცალი ხელით ცრემლებს ვწმენდდი,ბოლოს შუბლზე ვაკოცე-კარგი გვეყო სენტომენტები და სკოლაში წადი-უკვე ერთი თვეა სკოლაში დაწყებითებს სწავლი თნ პარალელურად სწავლობს და წელს ამთავრებს.მიუხედავად იმისა რომ ანაბელი დიდა უკვე 5 წლისაა მაინც ასეთი ჩვევა აქვს დილას ისე ტიკტიკებ როგორც ორი წლის ბავშვი საერთოდ ძალიან მხიარულია და ენა ეშლება რაღც სიტყვებს სწორად ვერ ამბობს.
-არ შემარცხვინო ხო იცი მთელ იმედებს შენზე ვამყარე!
-არა ნინა იმედებს აღარ გაგიცრუებ-ახლა მან მომწმინდა ცრელმები
-მი მი მია-დაიდუდღუნა პატარა მოუსვენარმა რომელიც ამდენი ხანი ჩვენ გვიყურებდა
-ხო ჩემო ლამაზო გოგო-ტირილი თავიდან აუვარდა
-კაი გვეყო ახლა დააგვიანებ გამომართვი ბვშვი და ჩავიცვამ მეც აბა ასე ხო არ წამოვალ თამილას ჭორაობა ნახე მერე-ვუთხარი დას სიცილით,5 წუთში მეც მზად ვიყავი და ბინიდან გავედით,მანქანაში ჩავჯექით და ანაბელი ბაგა-ბაღში დავტოვეთ,მერე მია მივიყვანე სკწამე წავედი სამუშაოდ ჯერ მარკეტში მივედი და ჩემო ფორმა ჩავიცვი,დახლთან დავდექი,3ზე ვედი მიას გავუარე და სახლში დავტოვე,მერე კი ერთი სახლის დასალაგებლად წავედი
-ლია ბებო მოვედი-გავძახე სახლის პატრონს რომელიც ძაან კარგი ქალია
-მოდი შვილო მოდი სამზარეულოში ვარ
-კარგი რა ბებო ხო იცი რო შენთვის არ შეიძლება ბევრი მოძრაობა მე მივხედავ-გავძახე მისაღებიდან და თან მოსაცმელს ვიხდიდი,საკიდზე დავკიდე ჩანთასთან ერთად და სამზარეულოში გავედი,
-კი მაგრამ ბე.....-ხმა ჩამიწყდა როცა სამზარეულოში ბექას წავაწყდი
-გამარჯობა ნინა-არხეინად მომესალმა ისე თითქოს დანაშაული ჩემი ოჯახის წინაშე მას კიარა მე ჩამედინოს
-ოხ შე არაკაცო-წავედი მუშტებით მისკენ ამაზე დაიბნა სიტუაციას ვერ მიხვდა,უცებ აზრზე მოვიდა და ხელები გამიკავა
-მორჩი-იმხელაზე იღრიალა შემეშინდა მაგრამ მაინც ვერ გავჩერდი და რაც 2წლის მანზილზე ჩემი ბედის გამო ვერ ვიტირე ახლა დაიწყე და თან მას ვამკობდი ლამაზ ლამაზი სიტყვებით,ლია აზრზე ვერ მოვიდა ბექაც ისე იყო,უცებ კარის ხმა გავიგე და თავი უკან მივატრიალე,კარებში დამიანე დავინახე ეს უკვე ზედმეტი იყო ერთი დღისთვის და გული წამივიდა ბექამ ჩემი დაჭერა ძლივს მოასწრო.
ბექა და დამიანე ძმაკაცები ე.წ დაცემა ბიჭებს რომ ვუწოდებთ ზუსტად ისეთბი არინა და რა საერთო აქვთ მათ ჩემთან? მოგიყვებით ბექა ჩემი დის შეყვარებული იყო, თუმცა ნიშნობამდე არ მისულა ბექას დედის და მისი დის წყალობით.დამიანე კი ჩემი საქმრო იყო და ქორწილი ერთ თვეში უნდა გვქონოდა სანამ ეს ამბავი მოხდებოდა.
გონს საავადმყოფოში მოვედი თავზე ბექა და დამიანე მადგნენ
-მია-ჩუმად ვთქვი როცა კარებში ჩემი და დავინახე ჩემ დანახვაზე ოთახში გიჟივით შემოვარდა თან ყავდა ბელაც,ოთახში ისე შემოვარდა ბექა და დამიანე არ დაუნახავს და ჩემსკენ გამოიქცა და ტირილით
-დაიკო როგორ ხარ -მითხრა ტირილით
-დედიკო დეიდა ხო კარგადააა-დაიწყო ნელა და ენის ჩლიფინით ლაპარაკი ბელამ მიას მიმართულებით.ამის გაგონებზე კი მე ინსტიქტურად ბექასკენ გავიხედე,რომელიც სრულ გაურკვევლობაში იყო
-როგორც ჩანს დრო არ დაგიკარგავს-უთხრა მიას დამცინავი ტონით,მიამაც ახლა შეამჩნია მისი აქ არსებობა და ამას ზმე როგორც ველოდი ისე არ შეხვედრია
-ლაჩრები ლოდინად არ ღირან!-უთხრა მისკენ მიუტრიალებლად ბექას
-რა ლაჩრები გოგო სიყვარულს მეფიცებოდი და უჩემოდ ერთი წელი ვერ გაძელი,მაგრამ ბავშვით თუ ვიმშჯელებთ ჩემთან ყოფნის დროსაც გყოლია ჩემი შემცვლელი
-რას ლაპარაკობ?-ახლა კი აწყლიანებული თვალებით მიუბრუნდა-მე არ დაგიცადე თუ შენ?ჩემთან დაწექი იმ ღამეს მითხარი ორ კვირაში მივდივარო და წადი რა უნდა მეფიქრა?
-წავედი მაგრამ მალევე გავიგე გათხოვდაო და კონტრაქტი გავაგრძელე -ყვიროდა ბექა
-მე შენ რო წადი შენთან ვიყავი.....
-ჩემთან რა გინდოდა?-არ აცადა სიტყვის დამთავრება,მიამ ტირილს უმატა-რა გინდოდათქო?-გაუმეორა უფრო ხმამაღლა მაგრამ პასუხს ვერ ცემდა
-იმის სათქმელად რომ შენი კოოორდინატები ჭირდებოდა მგრამ დედამისმ აარ მიცა,ერთი კვირა წასვლიდან რომ არ დაურეკე შეეშინდა,მაგრამ დედაშნმა ღრენით უთხრა ჩემი შვილი შენნაირს არ იმსახურებსო და იცი რატო?
-ნინა...-მუდარით დამიძახა ჩემმა დამ-მე ვეტყვი-მითხრა უკვე მტკიცე ხმით
-იმიტო რო ხარ და ამას ისიც ადასტურებს რო შენ ნაბიჭვარს ჩემს შვილს ტენიო-დაუყვირა ბოლო ხმაზე-ესეც არ იკმარ ხელი მომკიდა ჩემებთან მიმიყვანა და ჩემ მშობლებს ლანძღავდა ასეთი შვილი როგორ გაზარდედოთო მამაჩემმაც ვერ მოითმინა და დამარტა,დედაშენმ ა ესეც არ იკმარა მეზობლები შეყარა ყველას თვალწინ მლაძღა და რისი გულისთვის?იმისთვის რო ჩემი საყვარელი კაცისგან ქორწინების გარეშე ბავშვს ველოდებოდი,მან და ჩემმა მშობლებმა ხელი მომკიდეს და აბორტის გასაკეთებლად ექიმთან წამიყვანეს ვემუდარე თქვე შვილიშვილი მაინც შეიბრალეთქო მაგრამ არა არ გაჭრა მაინს მიმიყვანეს-ბექა მოსმენილს არ იჯერებდა დამიანეც სრულ გაურკვევლობაში იყო-კიდევ კარგი ნინამ გაიგო დროზე თორე არ ვიცი რა იქნებოდა გესმის მე ვერ შევძელი ჩემი შვილის დაცვა -მია ისტერიკებში ვარდებოდა მაგრამ მაინც აგრძელებდა-მერე მეც და ნინაც სახლიდან გამოგვყარეს,ნინამ იყოჩაღა და ბებიის დანატოვარი სახლი ცოტა შეარემონტა მისი დანაზოგით,ნინას კმაყოფაზე ვიყავი მთელი 9 თვე კი ტყუპები მეყოლა,გოგო და ბიჭი მაგრამ ერთი....-მია უკვე ძაან ცუდად იყო ბექამ მისი დახმარებაც ვერ მოიფიქრა მე უკვე შედარებით კარგად ვიყავი ლოგილინიან წამოვხტი და ექთანს დავუძახე
-ბატო დავითს დაუძახე დროზე-დავუყვირე ისედაც დამფრთხალ გოგოს მალე მოვიდა დათო მია ასე რო დაინახა იმ წამსვე მოვარდა
-მია ხო კარგად ხარ?ისევ გაუნმეორდა ხო?-მკითხა მე-ხო გითხარი ნინა არ ანერვიულოთქო-ტან მელაპარაკებოდა თან მიას წამალს უკეთებდა,აქამდე ჩუმად და ტირილის გზაზე მყოფი ბელა ხეში ავიყვანე და მის დაწყნარებას შევუდექი,დათომ დამამშვიდებელი გაუკეთა მიას და ოთახიდან გაგვიყვანა ყვლა დამშვიდება ჭირდებაო მარტო ბალა ვერ გამოყვივანე ძილის გზაზე წასულმა მიამ კი დატოვეო მითხრა
-ნინა გამაგებიე რას მეუბნებოდა მია-მკითხა როცა გარეთ გავედით და მეც მივხვდი რო მან არაფერი იიცოდა
-რადა შენგან ორსულად დარჩა ტყუპები ეყოლა მაგრამ ერთი ვერ გადარჩა როგორც ექიმმა გვითხრა ორსულობის დროს ნერვიულობამ იმოქმედა მია ამან უფრო შეშალა და ერთი წელი მკურნალობდა ამის გამო სკოლაში ერთი წელი გაუცდა და ახლა ინაზღაურებს ძლივს გამოვიდა სიტუაციისდან და ახლა როცა შენ კიდე გნახა შეტევა დაემართა
-კი მაგრამ მე არ ვიცოდი..... რომ მცოდნოდა-დაიწყო ლუღლუღი
-ეს ბოლო კიდე არაა ა მერე გავიგე რო ბავშვი გადარჩა და დედაშენმა წაიყვანა ექიმი მოუსყიდია ვუჩივლე მაგრამ დამემუქრა არ გაგახარებთო და კინაღამ ბელა მოკლა,ამის მერე დედაშნთან მივედი მაგრამ მათთან ვერ ვნახე მერე გავიგე რო შენი ძვირფასი და უშვილო ყოფილა და იმისთვის მიუცია მიამ ახლაც არ იცის და ცოცხალ შვილს ტირის ყოველ დღე
-კი მაგრამ ლუკა მისი შვილი არაა?-იკითხა უკვე დამიანემ.
-არა ლუკა შენი ძვირფასი ცოლის შვილი არაა,შენი წართმევა ჩემთვის დედამისსაც და მასაც ისე უნდოდა რო ჩემ დას შვილი წაართვეს მანამდე კი ყველაფერი დაგეგმეს ვითომ მასთან იწექი მოწმედ კი მე გამომიყენეს იმ ღამეს დამირეკეს და მიითხრეს რო შენ საყვარელი გყავდა ხმა ვერ ვიცანი ეჭმა შემჭამა და შენთან წამოვედი ერთ ლოგინში გნახეთ მერე 9თვეში მოგადგა შენგან შვილი მეყოლაო არადა ბავშვი ჩემი დის ყოფილა,ქალბატონმა ლილიმ(ბექას დედამ)კი შენ უფროსთან საქმე ჩააწყო და საზღვარგარეთ გაგიშვა სამუშაოდ რადგან იცოდა სიმართლეს ადრე თუ გვიან გავიგებდი და მის წამოსაყვანად მოვიდოდი,შენც მათთან ერთად წადი-სათქმელი როგორც კი დავამთავრე ბექა გასასვლელისკენ წავიდა მას უკან დამიანე მიყვა,მე კიდე პალატაში დავბრუნდი თავ კიდე მეხვეოდა და ამდენი ემოციისგან უკვე ცუდად ვიყავი მია საწოლზე დაეწვინათ მე დივანზე დავწექი და თვალები დავხუჭე,როდის ჩამეძინა არ ვიცი მაგრამ გაღვიძებით ხმაურმა გამაღვიძა მია საწოლზე იჯდა კალთაში ბელა და კიდე ერთი ბავშვი ეჯდა ტიროდა,ბექას ეხუტებოდა და თან ბღაოდა
-აქ რა ხდება?-ვიკითხე და საწოლიდან ბელა ჩამოხტა
-დეიდა
-დეიდა?
-ხო ჩემმა დედიტომ მითხრა შენი ედიტო კიარა დეიდაააო
-ხო ჩემო ლმაზო დეიდა ვარ
-იცი მე რო ძმა მყავს ტან ტკუპი?
-რაა?
-დამიანემ მომიყვანა და ყველაფერი მითხრა-მია
-კი მაგრამ თვითო სადაა?
-წავიდა
არ შემიძია არ ვთქვა რომ მადლიერი ვარ თქვენი ვინც კითხულობთ ჩემს ამ 'ნაწერს' მადლობა ყველას,ფიზიკურად ვერ მოვახერხე მეტის დაწერა,11 კლასშ ვარ და წინ გამოცდები მაქვს სასწავლი მქონდა უამრავი,ამიტომ მეტი ვერ შევძელი დამეწერა :* უკვე ხვალ ახალ დავდებ ოღონდ სკოლის შემდეგ :*