მივხვდი რომ ასე უმოქმედოდ შეუძლებელი იყო ჯდომა,სულაც არ შემეძლო გულ-ხელ დაკრეფილი დავლოდებოდი მშვიდად ჩემს ნიშნობას. ამიტომ გადავწყვიტე ერეკლესთვის მიმეწერა.
ტექსტი რამდენჯერმე წავშალე, უბრალოდ არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, მაგრამ ჩემი აზრით უმოქმედობა უარესი იქნებოდა.
-ერეკლე ბევრი ვიფიქრე.
მხოლოდ ეს მივწერე და ავფორიაქდი,იქნებ უკვე გვიანიც იყო ჩემი პასუხი. იქნებ აღარც მოეწერა და აღარც აინტერესებდა. ბოლოს გულმა ვეღარ გაძლო და კვლავ სმსი მივაყოლე.
-სულ ერთია ხო ?
ამაზე ალბად, თვითონაც აღელვდა, რადგან ცხოვრება ბევრ შანსს სულაც არ გვაძლევს და პასუხი სასწრაფოდ მომწერა.
-რა სულერთია ბოთე, ჩამო გიცდი.
სმსის ხხმაზე თითქოს დედამიწა დაინგრა, სიხარულით მივვარდი ტელეფონს და სმსის წაკითხვისას, კვლავ ჩამეღვარა სითბო სხეულში, გამიბრწყინდა თვალები და წამოვხტი.
სწრაფად დავიფარე ქუდი, ჩავიცვი ჩექმები და ღუნღულა პალტო.
ახლა მხოლოდ ფანჯრიდან გადახედვა და ლურჯი ავტომობილის დანახვა მაკლდა.
ასეც მოვიქეცი,კვლავ დავინახე ლურჯი ავტომობილი და სიხარულისგან რამოდენიმე ცრემლიც ჩამომვარდა.
ყოველთვის, ყოველთვის მაინტერესებდა, რატომ ის,რა არის მასში ასეთი განსაკუთრებული. ხშირად ვეკითხებოდი საკუთარ თავს.
პასუხი კი დღევანდელი გადმოსახედიდან ძალიან მარტივია.
ზუსტად მაშინ როცა ყველაზე ყველაზე მეტად მჭირდებოდა ის, ჩემს გვერდით ჩნდებოდა და არ მაძლევდა უფლებას სისულელეები ჩამედინა.
ბევრი აღარც დამიყოვნებია კარი გავიხურე და კიბეებზე სასწრაფოდ ჩავირბინე, მანქანას შემოვუარე, როდესაც ერეკლეს მოვკარი თვალი,სასწრაფოდ ჩავჯექი ავტომობილში და დიდი სიჩქარით მოვშორდით იქაურობას.
ბოლოს ერთ ლამაზ ადგილას გავჩერდით, შემიძლია ვთქვა რომ მთელი დათოვლილი თბილისი ხელისგულივით მუსჩანდა.
მე ვაცნობიერებდი რომ ეს იყო ბედნიერება, და არაა გუკასთან ერთად ძვირადღირებულ რესტორნებში სიარული, მატერიალისტი არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ მშობლები ყოველთვის მიბიძგებდნენ მატერიალიზმისკენ.
ერეკლემ ხელი გადამხვია, წინ ულამაზესი ხედი გვიმშვენებდა მხედველობის არეებს.
-რა მოიფიქრე მარია ?
მითხრა და მთელ სხეულში დამიარა ჟრუანტელმა.
-იცი რამდენი ვიფიქრეე ? უბრალოდ მივხვდი რომ ყველაზე ძვირფასი ხარ, თუმცა მყავს კიდევ, ერთი გამორჩეულად ძვირფასი.
ვუთხარი და გავუღიმე.
სავარაუდოდ ვერ მიხვდა ვიზე ვამბობდი ისე შეიშმუშნა და დაფიქრდა.
-ვინარის ეგ ძვირფასი?
- ის ჩემი ძმაა, 4წლის ლუკა ქვია, მის გარეშე არც ერთ ნაბიჯს არ გადავდგავ, ვერ დავტოვებ.
-მოიცა შენ რაა ამით იმას იძახი რომ მთანხმდები გაპარვაზე და ლუკაც მოგყაავს ?
-ჰოო, ჩემი მშობლები მას ისე დაუნგრევენ ცხოვრებას როგორც ეს მე გამიკეთეს, არავინაა ისეთი ვისაც მას ჩავაბარებ და დამშვიდებული ვიბედნიერებ.
- ეგ არაა პრობლემა, ვაფშე დავგაზოთ საფრანგეთში ტო, ვიცხოვროდ მშვიდად და ბედნიერად პატარა ლუკასთან ერთად, არ გრცხვენია ?
შენი ძმა ჩემი ძმაა, დაიმახსოვრე პატარავვ.
ხელები კიდევ უფრო მჭიდროდ ჩამჭიდა და მთელი არსებით ჩამეხუტა, ახლა უკვე მისი გულისცემაც მესმოდა.
-გამიმართლა.
-რატომ ?
-იმიტომ რომ ყოველთვის თბილი ოჯახი მინდოდა, მე გიპოვეთ.
-მშობლები არ გყაავს ?
-არა მამიდამ გამზარდა და ოთხი წელია ისიც გარდაცვლილია, არასდროს არაფერი მეკლდა მამაჩემმა იმდენი ქონება დამიტოვა, მხოლოდ ოჯახის ნაკლებობა და მისი თბილი გარემო მჩრდილავდა.
თქვა უიმედოდ და თოვლს დააშტერდა.
-იცი ყველაზე კარგი ის არის რომ ერთმანეთი ვიპოვეთ და დღეიდან არანაირი ნაკლებობა არ გვექნება.
ვთქვი და ახლა მე ჩავეკარი.
-კანიშნა, წინ დიდი ბედნიერებები გველოდებიან.
თქვა და საათს დახედა.
- პირველის ერთი წუთი, შობას გილოცავ ჩემო პატარა, მე შენ მიყვარხარ, შენ ჩემი პირველი ნამდვილი გრძნობა ხარ.
მაბედნიერებს შენი თვალები, რომლებიც თოვლივით ბრწყინავენ სიხარულისგან.
ახლა თოვლს მოვავლე თვალი, მართლაც ბრწყინავდა არე-მარე. ჩამეცინა, ეს ხომ ყველაზე ყველაზე კარგი შობა იყოოო.
-მე მხოლოდ, ვაკანსიას ვეძებდი. ღმერთმა კი შენი თავი მაჩუქა.
მაშინ პირველად შეეხნენ ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს, უბრალოდ ასეთი უსაზღვროდ ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ.
მალე სახლში დამაბრუნა და სამზე უკვე მზად მყოფი მე და ლუკა სასწრაფოდ ჩამოვედით სახლიდან და გავუდექით გზას დიდი ბედნიერებებისკენნნ ........