გვიანი იყო უკვე როცა მესტიაში ჩავედით, გული დამწყდა დღეს ,რომ ვეღარ მოვახერხებდი იქაურობის დათვალიარებას, მაგრამ არაუშავს ხვალინდელი და მომდევნო დღეები წინაა.
მანქანა ჭიშკართან გააჩერა, გააღო და შიგნით შეიყვანა, სახლი კომფორტული და გემოვნებით მოწყობილი იყო
-აუ მიდი რა ნივთები გამოიტანე, მანამდე მივალაგებ აქაურობას და იცოდე-თითის აწევით დავემუქრე- ხვალიდან ყველაფერს დამათვალიერებინებ!
-როგორც შენ მეტყვი-სიცილით გავიდა გარეთ.
მანამდე საჭირო ნივთები მოვიძიე და იქაურობა წესრიგში მოვიყავანე, დაღლილი სავარძელში ჩავესვენე
-აუ მშია- "არ შემაგრგო დასვენება!" ეგრევე დავისისინე ჩუმად
-მეც ,რომ არ მშიოდეს დარწმუნებული იყავი ეგრე დაძინება მოგიწევდა
-იქნებ არც ვაპირებ დაძინებას
-ანდრეაააა...
-კაი კაი, მიდი მაჭამე
უკვე მაცივარში შეწყობილი პროდუქტებიდან რაც მინდოდა ავარჩიე და გამოვალაგე, მალევე გავამზადე ჩემი საყვარელი ადვილად მოსამზადებელი კერძი და ქმარსაც დავუძახე, ამჯერად ჩუმად ჭამა, მართლა ძალიან შიოდა როგორც ჩანს
-სასწაული ცოლი მყავხარ რა...
-ნუ ცანცარებ რა-არადა როგორ გაუხარდა გულს,მაგრამ მე მაგას ვაღიარებდი, არა რომელ ხმამაღალ აღიარებაზე არის საუბარი როდესაც ჩემს თავსაც კი არ ვუტყდები და სულ გავურბივარ ამ აზრს.
საშინლად დავიღალე , მგზავრობამაც იმოქმედა და ძილის მეტი საერთოდ არაფერი არ მინდოდა ამ მომენტში, წარმოვიდგინე რბილ საწოლში თავი და სიამოვნებისგან გამაკანკალა, ეგრევე წამოვხტი ფეხზე, უცებ ავალაგე და დავრეცხე ჭურჭელი, მეორე სართულზე ავედი სასწრაფოდ მოვნახე ჩემი პენუარი-არადა როგორ ვერ ვიტანდი,მაგრამ ახლა ისე არაფერი აღარ არის...პირსახოცსაც დავავლე ხელი და მინიმალურ დროში შევძელი წყლის გადავლება ,ახლა კი სისრულეში მოვიყვანე ის რაც რამოდენიმე წუთის წინ მინდოდა...საშინლად კარგი შეგრძნებაა...
დილით როდესაც თვალები გავახილე და გავაანალიზე სად ვიყავი ბედნიერებისგან კიდევ უფრო გამეღიმე.დღეც პოზიტიურად დავიწყე , სულ სიმღერით ჩავედი სამზარეულოში. ცეკვით და ხმადაბალი ღიღინით შევწვი ჩემი საყვარელი კვერცხიანი პურები , ორი ჭიქაც გამოვიღე და უკვე ყველაფერს ერთმანეთში არეულს კოვზით კიდევ ვურევდი უფრო,რომ გახსნილიყო ..ზუსტად შუა მზადების პროცესში ვიგრძენი მხურვალე ხელების შემოხვევა ჩემს მუცელზე-ან უბრალოდ მე მეჩვენება ასე,მომენატალურად გავშეშდი ერთ ადგილას
-მე არ მეტყვი რატომ ხარ ასეთ კარგ ხასიათზე?-გამაგიჟებს ეს მე , მისი ასეთი ქცევებით და საშინლად ვნებიანი ხმის ტემბრით
-რაიყო არ შეიძლება?- მე რისი მე ვარ ყველაფერი ,რომ არ გავაფუჭო
-კი როგორ არა-ჩემი ხმის ტემბრის და პასუხის შემდეგ უცებ მომშორდა და განზე გადგა...მეტი ღირსი ხარ! უცებ შევამკე ჩემი თავი, რა მინდოდა ვერ ვიყავი ჩუმად?მაგრამ არა როგორ შეიძლება მე ,რომ გავჩუმდე.ჩემს თავზე ნერვებ აშლილმა ავიღე ორივე ფინჯანი და უკვე ხასიათ წამხდარმა დავიკავე ჩემი ადგილი.
ის დუმილი რომელიც ჩამოწოლილი იყო საშინლად არ მომწონდა, უფრო მეტი დრო მქონდა მეფიქრა იმაზე თუ რატომ არ მომეწონა როდესაც ხელები გამიშვა და დამტოვა ისე... ნუთუ...არაა გამორიცხულია!
-დღეს ახლო ტერიოტორია დავათვალიეროთ და გვიან კოშკზე აგიყვან ,ხვალ კი ზღვის დონიდან 1770მეტრზე მწვერვალზე ავიდეთ გინდა?
- მინდა ,მერედა როგორ- სიხარულით იმის წარმოდგენაზე თუ რამაგარი იქნებოდა მომვალი დღეები გაუზრებლად ავდექი და ლოყაზე ვაკოცე, გავაცნობიერე თუ არა რაც ვქენი ამ მიზეზით გავიმართლე თავი, მაგრამ მეორე მემ არ შემარჩინა -"დააბრალე ახლა მაგას არადა მოგეცა თუ არა შანსი ეგრევე გამოიყენეო" აი როდესაც ანდრეას თბილი ღიმილი და სიხარულით სავსე თვალები დავინახე არც ბოროტი მე მახსოვდა და არც კეთილი.
მგონი პირველად ვიყავი ჩემი თავის ასეთი კმაყოფილი, უფრო ახლოს მიმწია მასთან, ერთი ხელი წელზე მეორე კი კისერზე მომკიდა და ახლა უკვე მე ვიყავი მისი კოცნის მოლოდინში, უფ იცოცხლე ისე ამიჩქარდა გული როცა დაიხარა და ახლა უფრო ახლოს იყო ჩემს სახესთან, ტუჩები კიდევ უფრო ახლოს მოწია, თითქოს ეხებდა კიდეც მაგრამ ეგრეც არ იყო , ნელა და აუღევლებლად აუყვა და ბოლოს შუბლზე მაკოცა...უკან გაიწია და
-მაშინ მიდი გაემზადე და გავიდეთ-თვალი ჩამიკრა და ახლა უკვე ოთახიდან გავიდა.- ეს რაიყო??...ვეკითხებოდი ჩემს თავს, დამტოვა აქ ასე , უხ ანდრეა მე შენ გიჩვენებ სეირს , ეგრევე გავმწარდი და აღარ ვიცოდი რა მექნა....
მალევე გამოვიცვალე და ბრაზი მისი ოთახის კარზე ვიყარე ,მთელი ძალით დავუბრახუნე მერე კი ხმამაღლა გაბრაზებული ტონით ვუთხარი
-მალე რა ვერ ჩაიცვი! - აი როცა უკვე მისი სიცილის ხმა გავიგე უფრო მომინდა მისთვის სამაგიეროს გადახდა
-კაი რაიყო , კარს მაინც რას ერჩი - "შენ ნახე თუ არ გაგაგიჟო" სასწრაფოდ დავიწყე გეგმის შედგენა გონებაში ხმამაღლა კი არაფერი არ მითქვამს.
გვიანობამდე დავდიოდით მესტიის ქუჩებში. ჩემი დაჟინებული თხოვნით კაფეშიც შევედით რადგან საშინლად მომინდა კუბდარი, ძალიან კარგი გარემო იყო ,ერთი კედელი კი სპეციალურად იყო გამოყოფილი მინაწერებისთვის ,რომლებსაც იქ მყოფები ტოვებნენ.
-კოშკზე არ ამიყვან?-პატარა ბავშვს ,რომ შეპირდები,დაგავიწყდება და მოწყენილი რომ გახსენებს აი ზუსტად ეგრე ვკითხე მეც
-კი წამო
წამით როდესაც თვალი ჩემს წინ მყოფ სილამაზეს გავუსწორე სულ დამავიწყდა მისთვის სამაგიეროს გადახდა, პირიქით მადლობის გადახდაც კი მომინდა,მაგრამ ეს მხოლდო წამიერი იყო !
ვარსკვლავებით გადაჭედილი ცა ისეთი ლამაზი იყო ,რომ შემძლებოდა ალბათ არც არასდროს წამოვიდოდი იქედან.დროს ვწელავდი და როგორც შემეძლო ისე ვაიგნორებდი სიცივეს , ბოლოს კი როცა უკვე ძვალ-რბილში გამიჯდა ნივებე და ნელ-ნელა დავიწყე კიბეებით ჩასვლა ქვემოთ.
-არ გეშინია ამ ღამით თავი ,რომ დაადე და მიდიხარ მარტო?-უკნიდან დამაწია სიტყვები ანდრეამ
-შენზე მეტი საშიში რამე მაინც არ იქნება ,ამიტომ არა-არ დავუგვიანე ჩემთვის ჩვეული მწარე პასუხი და გზა გავაგრძელე.
მხოლოდ მაშინ შევჩერდი ჩვენს სახლთან მდგომი მანქანა ,რომ დავლანდე და უკან ანდრეას მივუბრუნდა
-ესენი ვინ არიან?
-ფუ მაგათი...მაინც ჩამოვიდნენ-სიმწრის სიცილი დააყოლა და უფრო აუჩქარა ფეხს.
სახლში მისულებს კი ერეკლე და ნიკა დაგვხვდა.
-კაით რა ..კაით რა, არ გრცხვენიათ?-ეგრევე დაუღრინა ბიჭებს
-ეჰეეე, ქმარო რა ამბავში ხარ... რამაგარია ბიჭებო,რომ ჩამოდით-აი მეკი ნამდვილად გამიხარდა მათი ნახვა
-რაჯიგარი რძალი გვყავს, ამას გაუხარდა და შენ არა?
-ჰო შემოდით აწი თუ შემოდიხართ
-შემოვდივართ აბა რას ვშვებით და აუ ჰო რძალო გეხვეწები რა ჩემი საყვარელი ოთახი გამიმზადე
-მეც რაა -უცებ დააყოლა ნიკამაც
-ისე ბიჭებოდა...სამი ოთახი ,რომ არის მხოლოდ
-ხო მერა რა... ერთი მე ერთი ნიკას და ერთი თქვენ, ან მარტო შენ და შენი ქმარი გავაგდოთ-სიცილით დააყოლა,მაგრამ როცა ანდრეას გახედა ეგრევე დასერიოზულდა-ჰო კაი არ გავაგდოთ და აიტანე რა -თხოვნაც იგრძნობოდა მის ხმაში...-აი ახლა კი საერთოდ აღარ მიხაროდა მათი გამოჩენა.
აღარ დამიწყია მათთან ერთად გაპროტესტება, მეორე სართულზე ავედი და ოთახების გამზადება დავიწყე.
ქვემოთ,როგორც კი ბიჭები მარტო დარჩნენ ეგრევე უკმაყოფილოდ დაიწყო ანდრეად
-რაიყო თქვე *ემისებო, ახლა რო არ დამდგომოდით თავზე ისე არა?
-ეეე, ახლა მისმინე ! და მერე მადლობასაცს მეტყვი-ფეხზე წამოიჭრა ნიკა-ხო ცალ-ცალკე ოთახებში გეძინათ?-მოჭუტული თვალებით დააკვირდა და როცა პასუხად თავის დაქნევა მიიღო გააგრძელა- ხოდა ახლა გაანძრიე ტვინიდა მიხვდი,რომ უკვე ერთად მოგიწევთ,ამიტომ პირიქით მადლობა უნდა გვითხრა რა..
-თქვენ რო გიქრით ნეტა ისე რა..-მაინც არ გატყდა ბოლომდე სვანი, მაგრამ ახლა უვკე ეშმაკური და გამარჯვებული ღიმილით ქონდა სახე გაბრწყინებული
-უმადური...
-წავედით ჩვენ გვეძინება-უცებ წამოაყენა ნიკაც და თავიანთ ოთახებში შევიდნენ ,რომელიც ნატალის უკვე მზად ქონდა.
ანდრეაც ნელი ნაბიჯებით გაუყვა თავიანთი საძინებლის კარს, როცა შეაღო და პირსახოც მოხვეული ცოლი დაინახა ზურგით მდგარი ,რომელიც პენუარს არჩევდა ძვლივს საკმაოდ მოზრდილი ნერწყვი გადაუშვა სასულეში,მაშინ კი უფრო გაგიჟდა როცა ,როგორც ჩანს საერთოდ არ გაუგია მისი შესვლა, არც შეუმჩნევია და პირსახოციც მოიძრო და ნელი მოძრაობით რომელიც საშინლად მოქმედებდა ანდრეაზე ისე გადაიცვა. უკვე თავის შეკავებაც უჭირდა და ორიოდე ნაბიჯში დაფარა ის მანძილი რაც აშორებდა, სწრაფი მოძრაობით შემოაბრუნა მისკენ და ვნებამორეული მზერით შეხედა , მოწყურებული დაეწაფა მის ტუჩებს, ნელ-ნელა კი უფრო მომთხოვნი ხდებოდი მისი კოცნა,ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა მთლიანად დალაშქრა იქაურობა, პენუარის წყალობით კი უფრო გაუადვილდა მიმზიდველად მოღერილი მკერდის დაკოცვნა, ორივე ხელი თეძოებზე მოკიდა,ფეხებით მის ტანზე შემოისვა და ნელი ნაბიჯებით დაიძრა საწოლისკენ, მალევე მოექცა მის ზემოდან უფრო კომფორტულად და ისევ ისე აგრძელებდა მის ალერს.
როგორ მიჭირდა ამ ყველაფრიდან გამორკვევა, მაგრამ მალევე მოვეგე გონს, ვხვდებოდი რასაც ვაკეთებდი, მის ნებას დავყევი და მეც უფრო და უფრო ვყვებოდი ალერსში,ამჯერად მე ვუბიძგე და მის ზემოდან მოვექეცი, ისიც დაყვა ჩემს ნებას, წამით მოვშორდი და მის ვნება მორეულ მზერას წავაწყდი თუ არა ეგრევე მთლიანად მოვშორდი
-ცივი წყალი სააბაზანოში, აი ბალიში კი აქედან აიღე და შეგიძლია ხალიჩაზე უფრო რბილად დაწვე ვიდრე პირდაპირ იატაკზე.-უდარდელი ღიმილით და ხმით მივუგე, გამწარებულმა შემომხედა და ასეთივე კიდევ უფრო მძიმე ნაბიჯებით შევიდა სააბაზანოში და მგონი რაც ძალი და ღონე ქონდა ისე დაკეტა კარი
-კაი რაიყო , კარს მაინც რას ერჩი-გავახსენე მისი სიტყვები, თან ისეთივე სიცილით და ტონით როგორიც მას ქონდა დილით, კმაყოფილს კიდევ უფრო გამეღიმა, კომფორტულად მოვთავსდი საწოლში და ასევე კმაყოფილმა დავიძინე.

-------
ბოდიშით დაგვიანებისთვის.
კომენტარები თქვენთვის მომინდია <3