ზუსტი მეცნიერება.
ნაწილი 5.
მთელი გზა, ძალიან დაძაბული იყო, თმის ბოლოებს ნერვიულად იხვევდა, ხან იწნავდა, ხან რას შვრებოდა და ხან რას.
იცით ყველაზე მეტად რა აფიქრებდა და აწუხებდა? როგორი იქნებოდა მათი ერთობლივი ცხოვრება?! შეცვლიდა, თუ არა მათ პიროვნებებს? რა თქმა უნდა, მამაკაცის ცხოვრების წესს გარკვეულწილად შეცვლიდა, ყოველ შემთხვევაში, ყველაფერი არ იქნებოდა ისე, როგორც ადრე იყო, თუმცა, არც ძალიან მკვეთრად გადასხვაფერდებოდა ის, რასაც აქამდე აკეთებდა.
ყველაზე მეტად, რაც უნდოდა შვილის ყოლა იყო და ახლაც არის, თუმცა... თავიდანვე ჰქონდა ჩაფიქრებული, რომ აუცილებლად იშვილევდა პატარას, თუ ლაზარე დართავდა ამის ნებას.
– ლაზარე...
არ იცოდა, როგორ უნდა ეთქვა მისი სურვილი, მაგრამ მაინც მოუწევდა ერთ დღეს თქმა და დიდი აზრი არ იდო იმაში, როდის და რა მდგომარეობაში ეტყოდა ამ ყოველივეს მამაკაცს.
ეშინია მისი რეაქციის.
– გისმენ, – ჩვეულებრივად უპასუხა კაცმა ისე, რომ თათასკენ არ შეუხედავს.
– მე... – ცოტა ხანი შეყოვნდა და აზრების დალაგება სცადა. არა, ეს უნდა თქვას, სასწრაფოდ თანაც. – როცა გავიგე რომ აუცილებლად შენი ცოლი უნდა გავმხდარიყავი, მაშინ ისეთ ასაკში ვიყავი, ვერც გავააანალიზე მომხდარი და გავაგრძელე ბავშვური ცხოვრების რიტმით სიცოცხლე, თამაში, თამაში და კვლავ თამაში, დაახლოებით ამ წესისამებრ. მაგრამ, როცა წამოვიზარდე, ბევრ რამეზე დავიწყე ფიქრი, მათ შორის შვილზე. და მე ვიცი რომ საკუთარი შვილი არასდროს მეყოლება, ნუ იღელვებ, ამას შეგუებული ვარ უკვე. მთავარია შვილი მყავდეს, არ აქვს მნიშვნელობა, მე გავაჩენ თუ არა, მთავარია მე გავზრდი და აღვზრდი ისე, როგორც საკუთარ შვილს. მაინტერესებს შენი აზრი, ამ ყველაფერთან დაკავშირებით. სხვა შემთხვევაში, შენი ცოლი რომ არ გავმხდარიყავი ჯერ, მე არაფერს გეტყოდი ისე ვიშვილებდი პატარას, მაგრამ ახლა... ახლა, ერთად უნდა ვიცხოვროთ და ვალდებულიც კი ვარ, შენი აზრი გავითვალისწინო, რადგან თუ შენ იტყვი რომ ,,არა'', ბავშვს ვერ ვიშვილებ. – ღრმად ამოისუნთქა და გულ ამოვარდნილმა შეხედა თვალებში, იქნებ რაიმე რეაქცია მაინც დავიჭიროო, მაგრამ არაფერი.
მგონი, ასეთი ცარიელი გამომეტყველება, არც არასდროს არ ჰქონია ლაზარეს. აი, ერთი ფაქტორი გამოჩნდა უკვე იმისა, რომ თათას გულს რამდენიმე დარტყმა გამოეტოვებინა.
და მაინც, ისევ სრული სიცარიელეა.
– არ გთხოვ და არ გეუბნები, რომ აუცილებლად ჩემი შვილის მამა იყო, რა თქმა უნდა, ხალხში იქნები, მაგრამ ცხოვრებაში, ჩვენთან, შენ როგორც გადაწყვეტ ისე იქნება. ხალხისთვის თვალის ასახვევად, ხანდახან შენც მოგიწევს ბავშვის მამობა. – განაგრძო ისევ თვითონ საუბარი, როცა მამაკაცმა ხმა არ ამოიღო.
– მაგრამ, შენ ,,მთხოვ'' თუ არა ბავშვის მამობას, მე მაინც მისი მამა გამოვდივარ. ჩემი გვარი ექნება და მეც მივიღებ მის გაზრდაში მონაწილეობას.
ეს თქვა თუ არა ლაზარემ, ცივმა ოფლმა დაასხა გოგონას, იფიქრა, ვსიო, შანსი აღარ მაქვსო და კინაღამ იქვე ატირდა. თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, რამხელა ძალა დასჭირდა იმისთვის რომ იქვე არ დაეღვარა ცრემლი...
– ისიც იცი რომ ხალხის აზრი არ მაინტერესებს. ასე რომ, როგროც კი ოფიციალურად გავხდებით ცოლ-ქმარი, საბუთები მერე მოვაგვაროთ. – ოდნავ ჩაიღიმა მამაკაცმა, როცა თათას თვალებზე ცრემლი შენიშნა.
ოღონდ ეს ცრემლი არ გამოსძახოდა წუხილს, ბედნიერების ცრემლები კი, არაა სანერვიულო.
– თუ ხალხის აზრი არ გაინტერესებს, რა საჭიროა ის მასკარადი, რაც ქორწილში უნდა მოვაწყოთ და ის ტყუილი, ნათესავებს რომ ვახვევთ თავს? – ასლუკუნებულმა თათამ ათიანში გაარტყა, როცა ამას მიხვდა, ეგოისტურმა ბედნიერებამ მოიცვა მისი მთელი სხეული და გონება.
– მინდა! – მკაცრად გასცა დასმულ შეკითხვაზე პასუხი და ისე შეხედა თათას, პირდაპირ ეუბნებოდა მისი თვალები:
,,ხმა არ ამოიღო, თორემ მოგკლავო''
– 1- 0 ჩემო კარგო! – სარკასტულად შეხედა გოგონამ და თვალი ჩაუკრა.
ამაზე მხოლოდ ცინიკურად ჩაეცინა მამაკაცს და სიჩქარეს უფრო მოუმატა.

– ყველაფერი ჩაალაგე? – გასძახა თავის საძინებელ ოთახში კარგა ხნის შესულ თათას ლოდინისგან დაქანცულმა ლაზარემ.
– აჰამ. მოდი, დამეხმარე გამოტანაში – შეეხვეწა მამაკაცს და საყვარლად გაეკრიჭა.
– ბავშვი ხარ. – თვალი შეავლო ლაზარემ აცანცარებულ თათას და ღიმილით დააყოლა სიტყვები.
– არაუშავს, სამაგიეროდ, შენ მყავხარ მოხუცი. ანუ, გამოდის რომ ერთმანეთს ვავსებთ, ვანეიტრალებთ. – ენა გამოუყო კაცს და თავისი ტელეფონი ამოაძრო შარვლის ჯიბიდან.
– ოჰ, როგორ გაქვს ენა მოსაკლები და ვიზრუნებ იცოდე ამაზე, მე! – საყვარლად დაუქნია გოგონას საჩვენებელი თითი, თითქოს გააფრთხილასავით.
აღარაფერი უთქვამს თათას კაცის კომენტარზე, ისე დაურეკა ირაკლის. მე ჩავალაგე ბარგი და უკვე მივდივარ, ჭკვიანადო, - ისე გააფრთხილა ეს, ამხელა კაცი, თითქოს აქამდე ირაკლის მარტოს არ უცხოვრია და მთელი მისი არსებობის მანძილზე, თათა უვლიდა და ევლებოდა თავს.

საწყალი თვალებით უყურებდა ლაზარეს სადარბაზოში, თან თავს კიცხავდა, როგორ ავკიდე ამხელა სიმძიმეო, მაგრამ აბა რა ექნა? თვითონ ვერ ჩაიტანდა და... სხვა გამოსავალი არ იყო. რაც აუცილებელი იყო, მხოლოდ ის ჩადო და კი გამოუვიდა ამხელა ბარგი. თუმცა ლაზარეს საეროდ არ ეტყობოდა რომ ამხელა სიმძიმე რაიმე გავლენას ახდენდა მასზე. ისე ბუმბულივით ააფრიალა ხელში და ისე ჩაიტანა მანქანამდე, ერთხელ არ შეჩერებულა.

როგორც კი შევიდნენ სალხში, ამოუხსნელი სიამოვნება იგრძნო ორივემ, ერთმანეთს შეხედეს და ოდნავ შესამჩნევლად გაუღიმეს.
როგორიც არ უნდა იყოს მათი რეალობა, მათ მაინც მოუწევთ ერთად ცხოვრება მთელი დარჩენილი სიცოცლის განმავლობაში, ამას ვერ გაექცევიან და ვალდებულები იქნებიან ერთმანეთი აიტანონ. არ აქვს მნიშვნელობა იმას რომ ისინი ვერ არიან ისეთი ცოლ-ქმარნი, როგორიც უნდა იყვნენ, მაგრამ არავინ არ იცის რა მოხდება. არავინ არ იცის რა მარცვალი ჩავარდება მათ შორის და არავინ არ იცის ის, თუ, როგორ განვითარდება მოვლენები.
საჭიროა მოთმინება და დრო.
– ჩვენ, ერთ ოთახში უნდა დავალაგოთ ჩვენ-ჩვენი ბარგი. – გამოუცხადა ლაზარენ თათას, რომელიც აწ უკვე მისი სახლის დათვალიერებით იყო გართული.
– ჰო, ვიცი.
აბა, რას იფიქრებდნენ, როდესაც მამაკაცის ნათესავები მოვიდოდნენ, ცოლ-ქმრის საძინებელი ოთახი ცალ-ცალკე დახვედროდათ.
როგორი ამაზრზენია ამხელა ტყუილი.
და მაინც, გიწევს რომ აიტანო და გაუძლო.
– მე, იმ საძინებელ ოთახში დავიძინებ ხოლმე. – უთხრა ლაზარემ და ბარგი ,,საერთო საძინებელში'' შეიტანა. – ამოალაგე შენ, მე, შხაპს მივიღებ და უნდა წავიდე, საქმე მაქვს. – გააფრთხილა გოგონა, საჭირო ატრიბუტები შეიტანა სააბაზანოში და მალევე მიიხურა კარიც.
ძალიან დაიქანცა თათა, მართლა არ ჰქონდა იმის ძალა რომ ახლავე ამოელაგებინა ყველაფერი, ამიტომ ეგრევე შეწვა საღამურებითურთ ლამაზ და დიდ ლოგინში.
თუმცა, ბარგის ამოლაგებით ვერც მოიკლავდა თავს, ძაანაც რომ სდომებოდა, რადგან ოთახში მხოლოდ ერთი რამ იდგა და ისიც ლოგინი იყო, სადაც ახლა ეძინა თათას.
სახლის მოწყობა გადაიფიქრა ლაზარემ თავისი გემოვნებით, თათა გააკეთებს ამას, მან უკეთესად იცის რა სჭირდება სახლშიო.

ისე ტკბილად ეძინა მთელი ღამის განმავლობაში, როცა გაეღვიძა, სახე საშინლად უკმაყოფილოდ დამანჭა. არა, მაინც რამ გააღვიძა ამ დილა უთენია?!
მისთვის ნათელი იყო ის ფაქტორი რომ ძილს ვერა და ვერ შეიბრუნებდა, ამიტომაც თხელი ხალათი მოიცვა და ბარგთან ჩაიმუხლა. რაც არ უნდა იყოს, და ვინც არ უნდა იყვნენ ლაზარე და თათა ერთმანეთისთვის, მაინც ძალიან ერიდება, თუნცად ხალათით გასვლა იქ, სადაც მამაკაცი შეიძლება იყოს. ამიტომ, რაც პირველი მოხვდა ხელში, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, ჩაიცვა, სააბაზანოში მოიწესრიგა თავი და დიდი შემართებით გავიდა გარეთ, მაგრამ ჰოი საოცრებავ, ლაზარე უკვე წასული დახვდა სავარაუდოდ სამსახურში, თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს ახლა იმას, სად არის ლაზარე და სად არა, მთავარი ისაა რომ სახლში არ არის და სავარაუდოდ დიდი ხანი არც იქნება.
მიუხედავად იმისა რომ თათა საღამოს ელოდება გოგონებს, იქამდე მისვლა არ გინდათ?! თუ გავითვალისწინებთ იმას რომ ძალიან ეშინია სახლში მარტო ყოფნის და მითუმეტეს ისეთ სახლში ყოფნის, სადაც ცხოვრებას მიჩვეული არაა, საღამომდე ვერ გახლებს მარტო.
მობუზულმა დაიკავა ადგილი სავარძელში და ლაზარეს დაურეკა, თუმცა იმაზეც კარგა ხანი იორჭოფა, ღირდა თუ არა, დარეკვა.
– ლაზარე, სად ხარ?
მაქსიმალურად შეეცადა რომ ხმაში არ დატყობოდა ის მწუხარება, რასაც ნამდვილად გრძნობდა. უბრალოდ, იმიტომ რომ სცხვენოდა.
– საქმეზე გავედი. რა ხმა გაქვს?
– მარტო არ მინდა ყოფნა. მალე მოხვალ?
– მალე მოვალ. რა სულელი ხარ, რისი გეშინია? – უმალ მიუხვდა მამაკაცი დარეკვის მიზეზს და ამით უფრო უარესად გააწითლა თათა.
– ნუ დამცინიხარ. არ მეშინია! – დაბღვერილმა, მკაცრად უთხრა და ლაზარეს ჩაცინება, უკუ აგდო.
– არა, აბა, შენ როგორ შეგეშინდებოდა. ნტ, ნტ! – ლამის იყო ახარხარხარებულიყო ლაზარე. – კარგი, წავედი მე და ჭკვიანად. დაურეკე შენ დაქალ მარიამს და ამოვა, რას იფრთხობ დილას? – ურჩია კაცმა და პასუხს დაელოდა, რომ მალევე გაეთიშა ყურმილი.
– მარიამი... მოიცადე, შენ საიდან იცი მარიამის შესახებ? – თვალები დაჭყიტა იმხელაზე, ლამის ბუდიდან ამოუცვივდა.
– მეჩქარება, ჭკვიანად! – პასუხს თავი ნაკლებად ოსტატურად აარიდა და არ დაელოდა თათას, ისე გათიშა ტელეფონი.
გამკიცხავად გადაიქნია თავი გოგონამ და წამსვე განახორციელა ქმედება: ,,ზარი ახლობელთან.''

•11•
დილა მშვიდობის! ხალისიან და ბედნიერ დღეს გისურვებთ!
სიმართლე გითხრათ, ამ ისტორიის გაგრძელება გეგმაში არ მქონდა, მაგრამ ჩემმა დაქალმა, N7-მა ,,მაიძულა'' :დ
ნუ, არ ვიცი, საერთოდ როგორ ხართ ამ ისტორიისადმი განწყობილი და რა თქმა უნდა, ველი შეფასებას, როგორც ყოველთვის.