პალატაში ექიმი შემოვიდა დასამშვიდობებლად
-იმედია გამოგვივლი ხოლმე ოღოდს სხვა კარგი საქმის გამო, ასეთ მდგომარეობაში აღარ, მოკლედ 1 თვეში ტომოგრაფიისთვის მოხვალ, ჰო კიდე თავი არ დაიტვირთო მაინც ამდენი ხნის შემდეგ მაინც დასუსტებული ხარ, აი ეს წამლები მიიღე, და მხოლოდ ნატურალური საკვები, აბა კარგად.-ხელში პატარა ფურცელი გამომიწოდა და პალატიდან გავიდა, ჩემი დათვი ნატამ წამოიღო ყვავილები მე მიმქონდა გზადაგზა ვჩერდებოდი ფეხები მიბუჟდებოდა მაგრამ მაინც, ვცდილობდი არ შეემჩნიათ ჩემთვის, ლიფტში შესვლისას ამოვისუნთქე, მანქანამდე ლადოზე ჩმოკიდებული მივედი. ჩვჯექი თუ არა მანქანაში დავისვენე, ფეხებიც აღარ ბჟუალებდა
-სად მივდივართ?.- ინტერესით გავხედე ლადოს
-შენს სახლში, ვერ გაიგე ექიმმა რა გითხრა დაისვენეო.
-კარგი, შენ ხომოხვალ ხოლმე?
-ყოველ დღე
-ძალიან, კარგი.- მერე ნატას გავხედე გაჭედილი იჯდა მანქანაში, დათვი ზედ ედო მართო ცხვირი გამოყო რო ესუნთქა, სახლში მისვლისას თამრო შემომეგება როგორც მიტხრეს და მაშინვე სამივე სამზარეულოში გაგვაქცია, ისე სწრაფად მოხდა ყველაფერისახლის შეთვარიელებაც ვერ მოვასწარი, სუფა გაშლილი ჰქონდა ყველა ჩვენ ცვენ ადგილას დაგვსვა და თვითონ გვერდით მომიჯდა
-როგორ ხარ შვილო?
-ახლა უკეთესად, მაგრამ ვერ გიხსენებთ
-ეგ ყველაფერი ვიცი და აუცილებლად დაგეხმარები ყველაფერის გახსენებაში
-მადლობა.- მაშინვე ხაჭაპურისკენ გამექცა ხელიც და თვალიც მაგრამ, თამრომ გამაჩერა
-შენთვის ბულიონი მაქ
-აუ, არ მიდნა მარტლა ავდმყოფი კი არ ვარ
-არა, არ შეიძლება, ეს ლადოს და ნატას.- სიცილით გახედა ორივეს და მე ბულიონით სავსე ჯამი დამიდო ცხვირწინ
-ამდენს ვერ შევჭამ
-ჭირვეული ბავშვივით ნუ იქცევი
-კარგით რა.- ზიზღით დავიწყე ჭამაროგორც იქნა დავამტავრე და კიდე ხაჭაპურისკენ გავიწიე, მაგრამ სადღა იყო, ერთი ნაჭერი ეგდო საწყლად ცივი
-მადლობა რომ დამიტოვეთ.- შეფხუკუნებული წამოვდექი ფეხზე და თავბრუ დამეხვა, მაგიდას დავეყრდენი და რამოდენიმე წამი ასე ვიყავი, მალევე გადამიარა გავსწორდი და ჩემს ოთახში წავედი, არ მკითხავთ საიდან გამახსენდა ჩემი ოთახის ადგილმდებარეობა, აი ასე გამახსენდა
-სად მიდიხარ?- ამედევნა ნატა და თან დათვი წამოაყოლა, უკან ლადო მოყვებოდა იმის უკან კი გაკვირვებული თამროს მზერა
-ჩემს ოთახში
-და სადაა ეგ?
-შენი ოთახის გვერდით შავი კარია.- ჩვეულებრივად ვუპასუხე და ზურგი ვაქციე
-თქვი რო ღადაობ?
-ნწუ, წამოწოლა მინდა.- შევაღე თუ არა კარი ნატას წივილი გავიგე
-"აეე გაახსენდაო"- თავი გავაქნიე და ლოგინზე დავეშვი, უცანურად ვგრძნობდი თავს ალბათ მეძინებოდა და მაგიტო, ლადოს დავემშვიდობე და წავიდა, მითხრა თუ რამე დაგჭირდება დამიძახეო.
დავდე თუ არა ბალიშზე თავი ჩამეძინა, ღრმა ძილით თითქოს 1 თვის უძინარი ვყოფილიყავი და საოცრება ის იყო რომ ჩემი ბავშვობა იყო ის მომენტი გამახსენდა დედაჩემმა რომ ნატა გააჩინა და მერე გავიგეთ დაიღუპაო, როგორ ეჭირა მამაჩემს ნატა ხელში მე კი ნინაზე მქონდა ჩაკიდებული ხელი და ვტიროდი, უმისოდ როგორ უნდა მეცხოვრადა მასზე ვფიქრობდი, მერე დასაფლავება გამახსენდა, როგორ ვიზრდებოდით, რა რთული წლები გამოვიარეთ, გავიზარდეთ და მე აქედან წავედი წავედი თითქოს უასასრულოდ მაგრამ 9 წლეის მერე დავბრუნდი და ისევ აქ ვიყავ, ყველაფერი თვალწინ დამიდგა ყველა წვრილმანი, თითოეული მათგანი ვისაც ვიცნობდი, და ბოლოს გაიჟივით წამოვხტი, რადგან რაღაცას ვეჯახებოდი, ხო ეს იყო ის დაჯახება რამაც ყველაფერი დამავიწყდა, ყველაფერი გაამხსენდა სიხარულით ტირილი დავიწყე მაგრამ სიხარულს ტანჯვაც მოყვა თორნიკე ჩემი გულის "მღეღნელი" გამახსენდა და ახლა ამაზე უფრო ვუმატე ტირილის, ამ ოთაში იყო ყველაფერი აქ დაიწყო ჩვენი სიყვარული, თუმცა ჩვენი არა ჩემი, ისევ მიყვარდა ვგრძნობდი და გული მტკიოდა, თორნიკე ნეტა არასროს ვუკითხივარ...
სასწრაფოდ წამოვდექი ფეხზე საათს დავხედე და 4 ხდებოდა, ოთახიდან გამოვედი, სამზარეულოში ჩავედი წვენი ავიღე და ნატას ოთახში ავედი, ნატა ნოუთბუქში იყო ჩამძვრალი ვერც შემამჩნია რო შევედი
-ნატა.- ხმადაბლა ვუთხარი და ცრემლები მოვიწმინდე
-რამე მოხდა? ტიროდი?.- შეშინებული წამოდგა
-გამახსენდა, ნატა ყველაფერი გამახსენდა სიზმარში ვნახე, გამახსენდიტ ნატა.- მაგრად მოვხვიე ხელები დაისევ ტირილი დავიწყე
-მაგრამ მარტო თქენ არა, ისიც გამახსენდა, ისევ მიყვარს ნატა ისევ მინდა ნახვა, რატო მომექცა ასე?
-დაწყნარდი, არ გიყვარს უბრალოდ გაგახსენდა, არაფერი მალე გადაგივლის, ახლა მტავარი ისაა რომ გაგახსენდა ყველაფერი, ჩემი და ისევ ჩემი მოკო იქნები
-ნახვა მინდა
-ვისი?
-თორნიკეს ნახვა მინდა, ხვალვე წავალ სკოლაში და ვნახავ
-გაგიჟდი ? არ წაგიყვან
-ლადოს ვეტყვი, უნდა ვნახო უნდა ყველაფერი ვუთხრა არ შემიძლია ასე
-არსად არ წახვალ, არ უნდა ნახო
-ნატა გთხოვ, ბოლოჯერ
-არ მატყუებ? რაც არ უნდა გიტხრა?
-რა უნდა მითხრას?.- ეჭვებში ჩამაგდო მისმა ნათქვამმა
-მნიშვნელობა არ აქვს
-შენ რაღაც იცი!
-არა არაფერი არ ვიცი, წაგიყვან და მალევა წამოგიყვან, ხვალ დილით, იცოდე პირობა პირობაა ბოლოჯერ.
-კაი
-და ხვალ ვისი დაბადებისდღეა?
-მგონი შენი.- მოჭუტული თვალებით გავხედედა მერე მაგრად ვაკოცე ლოყაზე
-კი, მართლა გაგხსენებია
-აბა! აუ ახლა რა ვაკეთო გეხვეწები აქ ვიქნები რას აკეთებ?
-კონსპექტებს ვწერ შუალედურისთვის
-ჩემი ჭკვიანი, მოდი რამე კინოს ვუყუროთ, მერე გააგრძელე.
-კაი.- მთელი საღამო კინოს ყურებაში გავატარეთ საღამოს მამიკო მოვიდა, საჩუქრით ტელეფონი მომიტანა და დააყოლა იმედია ავრიებში აღარ დაილეწებითო.

***
დილით ნუ დილით რა 11 საათზე გამერვიძა, მაშინვე "გავლამაზდი" და ნატასთან გავედი ისიც იცმევდა
-რა ლამაზად ხარ.
-მადლობა, შენ უფრო ლამაზი ხარ.- თავზე ვაკოცე და გარეთ გამოვიყვანე
-მალე წამოვიდეთ რა, 12 ლექცია მაქ
-კაი რა პრობლემაა.- სკოლასი მისვლისას, ყველა გაოცებული მიურებდა, ალბათ ეგონათ მკვდრეტით აღდგაო, ყველას სათიტაოდ მივესალმე, ნატა მანქანაში დაჯდა და დრო დამინიშნა
-მას როგორ ხართ?
-ვა ბექა, კარგად შენ?- გამიხარდა რო ამედევნა გვერდით და გამომელაპარაკა
-კარგად, თორნიკესთან მიდიხარ?
-ჰო აქ არის?
-კი, თან ახლა გაკვეთილი არ აქვს როგორც ვიცი
-ძალიან კარგი
-თქვენ ისევ დაბრუნდებით?
-არა, არამგონია ისე გამოგივლით ხოლმე
-მაგარია.
-კარგი შევალ ახლა მე და გნახავთ ხოლმე.- მხრებში გავსწორდი თმა უკან გადავიყარე და დინჯი ნაბიჯით წავედი კარისკენ, კარზე დავაკაკუნე და...

---------
-აჰა ესეც შემდეგი თავი<3 ველოდებითქვენს კომენტარებს.