-მე შენი სახე არ მომწონს, ამ ბოლო დროს საკმაოდ ფერმკრთალი ხარ-მანქანაში მჯდომს გადახედა მეგის.
-კარგი რა ბექა, მამაშენი რომ დავინახე სირცხვილისგან კინაღამ მოვკვდი ადგილზე, მერე ისეთი თვალებით გვიყურებდა და ისე შემომხედაა რამდენიმე დღის წინ მომხდარი ამბავი ზედ შუბლზე მეწერა მეგონა-სევდიანად გაუღიმა მეგიმ.
-კარგი რა რას ამბობ, თითქოს მამაჩემს არ იცნობდე, -ღიმილით გახედა, ცალი ხელით დაიჭირა საჭე და მეორე ხელი კი გოგონას მოცახცახე ხელებისკენ წაიღო, ერთი აიღო და ედ ხელის გულზე აკოცა, მეგის შვების ოხვრა აღმოხდა, ყველაფერი ერთბაშად დაავიწყდა და მოეშვა ბექას ცხელი ტუჩების შეხება რომ იგრძნო-იცოდე ეგეთი აზრები თაავში აზრადაც კი არ გაიფრინო, უეჭველი ნუნუკა ეტყოდა რამეს, ის დაურეკავდა და ალეკო ასე აცუნდრუკებული მაგიტომ იყო, ელოდა როდის ვეტყოდი მე, ხომ ხედავ თავად არც კი მკითხა რამე.
-ხო, ეგ მეც შევამნიე მოლოდინის თვალებით დაგვყურებდა ორივეს, ელოდა რომ რაღაცას ვეტყოდით.
-ცუდად რატომ გახდი? თავბრუ რატომ დაგეხვა? ფერი რატომ დაკარგე? სუნთქვა რატომ შეგეკრა.
-ვაიმე ბექა-ისტერიკული სიცილი აუვარდა მეგის-ცალკე მაინც შემეკითხე ან ამოისუნთქე მაინც.
-მიპასუხე, იქნებ შენ ჰა..?-და მისი მუცლისკენ გააპარა თვალი
ამჯერად მეგი ლამის გადაბჟირდა, ბექას დაქაჩულ თვალებე უარესად ხდებოდა, ბოლოს რამდენიმე წუთის შემდეგ როგორც იქნა დაწყნარდა და ბექას გახედა.
-მეგი მე გკითხე
-რა მკითხე?
-უფრო სწორად მიგანიშნე-შეუსწორა ბექამ
-რა? ის რომ ორსულად შეიძლება ვიყო?-და ისევ სიცილი აუვარდა
-მეგითქო-სახე დაასარიოზულა ბექამ
-კაგი რა ბექა?-მეგიმაც უცებ აიკრა სერიოზული სახე-რა ორსულად, რამდენიმე დღის უკან გვქონდა სე...სი და მის შემდეგ თავს ვიცავთ, პირველივეს რომ რამე ყოფილიყო ჯერ მაინც არ მექნება სიმპტპმები, ეს გეშლება ამხელა კაცს.
-როცა ამბავი შენ გეხება, არაფერი არ ვიცი ანუ?
-ანუ ის რომ ბექა არ შეიძლება რომ ორსულად ვიყო თან ასე მალე.
-აბა სიმპტომები?
-გადაღლილობის ბრალია, ნერვიული სტრესის და რა ვიცი კიდევ რის.
-ანუ შანსი არაა?-მთელი გულის ტკივილით და და ოხვრა ამოაყოლა თან ბექამ.
-არა-წერტილი დაუსვა მეგიმ, ხელი ნაზად ჩამოუსვა სახეზე და ფანჯარაში გაიხედა.
ბარში მისულებს გაცეცხლებული სალომე დახვდათ.
-მეგი შენ,-ვეღარ დაამთავრა სათქმელი ბექამ მეგის ტანს ხელი რომ აუსვა და ნაად უჩურჩულა ყურში რაღაც და ბიჭებისკენ წავიდა მისასალმებლად-მგონი რაღაცეები უნდა მითხრა ხოომ?
-მე კარგად საალ, შენ-გაუცინა მეგიმ და რამდენიმე დღის უნახავი დაქალი გულში ჩაიკრა, მანაც უცებ მოხვია ხელები და როგორც ჩვეოდა ყელში აკოცა და მაშინვე უკან გადადგა ნაბიჯი.
-მოიცა შენ რა უკვე ბექას სუნამოებსაც ხმარობ-ყველამ იცოდა სალომეს შეუდარებელი ყნოსვის ამბავი, სამეგობრო მონადირე დაგეშილ ძაღლს ეძახდა.
-არა რა მისი სუნამო, მოსაცმელი მომაფარა და მისი სურნელია, ნუ მოიფიქრებ რა რაღაცეებს -და მეგობარს თვალი აარიდა.
-ყოველთვის ვხვდები რომ რაღაც რიგზე ვერ არის, ან არ არის, ყოველთვის ვხვდები როდესაც რაღაც გჭირს- და თვალებში ჩახედა მეგის
-კი სალო გეთანხმები რაღაც ჭირს, ნუ ბოლომდე არა მაგრამ დიდ სიხარულს მომანიჭბს რომ გაუჭირდება,-ზურგს უკან მოესმა სალოს ბექას ხმა და წამში ამოუდგა გვერდით, ბექამ გააზრებაც კი არ აცადა სალომეს რა უთხრა, ხელმკლავი გამოდო, მეგის ანიშნა გამოგვყევიო და მაგიდასთან მივიდნენ.
მეგი დიდი სიყარულით მოიკითხეს მეგობრებმა, პაატა რაღაც სხვანაირად უყურებდა, თბილი მოციმციმე თვალებით , მეგიმ მის გვერდით მდგომ ბექას ტელეფონი უცებ ამოაცა, რომელიც სასმელის მოსატანად მიდიოდა, ტუჩებით ანიშნა ,,მჭირდებაო“ და ისევ ჩაება ბავშვებთან საუბარში.
-დღეს ჩემთან მობრძანდები და ყველაფერს დაყაჭავ სანამ უსაფუძვლო ეჭვები შემიტანია შენს პატიოსნებაში-ღიმილით გახედა სალომ მეგის და ყურთან უჩურჩულა.
-შენ ამ ბოლო დროს რაღაც ხო ჰა...-ორაზროვად გაუღიმა მეგიმ
-ეგ საღამოს, რა საღამოს ღამე ჩემთან რჩები ხვალ კვირაა, ყოველგვარი წინააღმდეგობების გარეშე-თვალები დაუქაჩა სალომ და თაზოს მალულად თავი დაუქნია.
-მეჩვენება თუ თქვენ მანდ ცალკე ერთობით? ან რა გაქვთ ამდენი საჭორაო?-თაზო გოგოებთან მივიდა და მეგის თავზე აკოცა. მეგიმ ბექასკენ გააპარა თვალი და შესამჩნევი ცვალებადობა დაინახა მის სახეზე, მეგიმ თვალი აარიდა და მოცინარ სალოს გახედა, რამდენიმე წამში ტელეფონი განათდა და შეტყობინება მოუვიდა.
,,Sheni megobari romaa, eg imas ar nishnavs rom sheuzlia rodesac unda movides da gakocos“-მეგის მესიჯის კითხვისას სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.
,,chemi shetyobineba sheni sasacilo araa, da mag borotuli gimilistvis daisjebi”-ახლა მეორე შეტყობინება მოუვიდა სანამ პასუხზე ფიქრობდა.
,,kidev kargi daaayole rom ici megobaria da siamovnebit agixsni yvelafers da davelodebi damsjelobit periods.”
-არ მითხრა ახლა რომ ბექას მიწერე თორე თავში ჩაგარტყამ რაღაცას მართლა.-როდესაც ტელეფონი დადო მეგის სალომ შეუღრინა ბექამ თვალ-მოუშორებლად.-რომელიც ღიმილით კითხულობდა ბართან მჯდომი და არ ჩქარობდა მაგიდასთან მისვლას.
-მოგვიანებით მოგიყვები ყველაფერს-მეგიმ გაუღიმა და ბავშვებს ანიშნა მაგიდასთან მოგროვდითო.
ყველა კარგად გაერთო, თოზომ და ბექამ ისე უცებ გაუგეს ერთმანეთს ვინმეს დიდი ხნის მეგობრები ეგონებოდათ, მეგიმ ამ ყველაფერს ფხიელი თვალით ვერ ვვუყურებო და უხმოდ გამოცალა ორი ჭიქა, განგებ არ იმჩნევდა ბექას დაქაჩულ თვალებს, რომელიც ანიშნებდა თვალებით, ,,მეტი აღარ გინდაო“ მაგრამ ყველა საკმაოდ გამოთვრა, ვის ახსოვდა თაზოს დაპირება და სალოსთან სახლში ქეიფის გაგრძელება.
-სანდრო ჩამოვიდა და ჩემთან ამოდით თუ გინდათო-ბექას წამოცდა, თუ განგებ თქვა, მერე ღიმილით დააყოლა-ყველასთვის საჩუქარი მაქვსო.
-ვაუ საჩუქრეებიიი-გადაიკისკისა სალომ და არყის ჭიქა აიღო-საჩუქრებს და სანდრო ძიას გაუმარჯოს.
ბექამ რაც მეგი გაიცნო სალოც მაშინ გაიცნო, მაგრამ მეგისთან თავიდანვე სხვა დამოკიდებულება ქონდა აი სალო კი მისი ჯიგარი დაიკო იყო, ხანდახან საქმეს უფუშავდა თორე .... ისე ძაან მაგრად უყვარდა, ამიტომ იყო რომ მისი ოჯახი სალოსაც კარგად იცნობდა და მეგობრობდნენ კიდეც.
-გაუმარჯოს-ერთად ატყდა ყიჟინა.
-წავიდეთ და ვნახოთ სანდრო-ფეხე ძლივს წამოდგა პატა
-წავიდეთ- აყვა ნინიც
-მოიცა ნინი-ღიმილით და თვალებ მოჭუტულმა გახედა მეგიმ, თვალებზე ხელი მოისვა ხომ არ მეჩვენებაო-შენ ხარ და არ მეჩვენები?
-არა მეგილო მე ვარ და ყურადღება არც კი მომაქციე რომ მოვედი
-მოდი ამ ჭიქით-დივანე ,,კარგად“ გასწორდა მეგი-ნინის გაუმარჯოს რომელიც არ დამინახავს როდის მოვიდა იმის მიუხედავად რომ ერთ მაგიდასთან ვსხედვართ.
ყველამ ღიმილით დალია ნინის სადღეგრძელო, მეგი ღიმილიანი სახით არ იმჩნევდა მის წინ ძარღვებ დაბერილი და ბექას ირონიული სახის მიმიკებს, ბექაც მიხვდა მეცხრე მესიჯე რომ მესიჯების წერას არი აღარ ჰქონდა, რადგან მეგიმ ტელეფონი ჩანთაში ჩააგდო და ხმაც გამოურთო.
ექვსნი ერთ მაგიდასთან სენსაცია იყო, რომ თითქმის ვეღარ ხედავდნენ ერთანეთს, სალომეს ცეკვის თავიც კი აღარ ჰქონდა ისეთი მთვრალები იყვნენ.
ბექა კი შედარებით ცოტას სვამდა, თვალებ ჭინკებ ათამაშებული უყურებდა სასმელისგან გათამამებული მეგის საქციელს, რეპლიკებს, ბექას მისი შმხედვარე ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
-ანუ მივდივართ ხომ?-ფეხზე წამოდგა ბექა და სამეგობროს გადახედა, მეგიმ მის ხელში მანქანის გასაღები რომ დაინახა, წამში აინთო განგაშის სიგნალი, იმ წამს გამოფხილდა და სწრაფად წამოდგა ფეხზე.
-ბექა ტაქსით წავალთ ყველანი-ჩამქრალი თვალებით გახედა ბექას
-რატო მე ბევრი არ დამილევია, თან ჩემთან მივდივართ ყველა და ხვალ დავარიგებ ბავშვებს
-გთხოვ რა-ცრემლ მორეულმა გახედა ბექას და ხელი გაუწოდა გასაღები მომეციო, მანაც უხმოდ გაუწოდა, ხელში ჩაუდო და ნაზად გადაუსვა თითები ისევ ნაცნობი ჟრუანტელი იგრნო, სანამ ვინმე რამეს შეამჩნევდა მანამ გამოსწია ხელი მეგიმ და ჩანთაში ჩაიდო გასაღები, ბექას კი ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
ბარიდან მალე გამოლაგდენ, ერთმანეთს ეკიდებოდნენ.
-მე მეგი უნდა წავიყვანოო სალომ და მეგის მხრებე ჩამოეკიდა, ამ ყველაფერს ბექა ჩუმი მუქარით შეხვდა და მან პატა ,,გამოიტანა“ ბარიდან, ნინის კი თაზო მოქონდა. სასაცილო შესახედავები იყვნენ, სამი წუთიც კი არ უცდიათ ტაქსი მოვიდა, წინ თაზო ჩასვეს მისი გაბარიტებიდან გამომდინარე, ბექამ მეგი მოისვა გვერდით მერე სალო, პატა და ბოლოს ნინი. ძლივს ჩაეტიენ, ბექა მალულად დააცოცებდა მეგის სხეულზე თითებს და შუმჩნევლად კოცნიდა. რის გამო მუჯლუგუნს ან ჩქმეტას ღებულობდა.
-დღევანდელი დღისთვის სასტიკად დაისჯები-ყურის ნიჟარაში უჩურჩულა ბექამ და სველი კოცნის კვალი დაუტოვა.
-სულ მოუთქმელად დაველოდები მაგ წუთებს- ახლა მეგიმ დაჩურჩულა, მხარზე თავი ჩამოადო თითქოს ეძინებოდა, მან კი ტუჩებით თარეში განაგრძო იქ, წელზე ბექას დაჭიმული ხელი იგრძლო მკერდთან კი შეკავებ-გახშირებული სუნთქვა.
-თავ-გზას მიბნევ მეგი-უთხრა და ზურგზე ააყოლა ხელი
-კარგი გავჩერდები ახლა მერე შემახსენე სად ვჩერდდები, თავიდან დაწყება აღარ მინდა ბოლომდე ვეღარ მივდივარ მერე, არ მაცლიან
-აუცილებლად შეგახსენებ-უთხრა ბექამ და წელზე მჭიდროს შემოხვია ხელი, მეგიმ კი მანქანაში მსხდომთ გადახედათ რამე ხომ არ შეამჩნიესო.
ყველა თავის სტიქიაში იყო, სალოს პატას მხარე მოეკალათა, ნინი მძღოლის სკამს ჩახუტებოდა უკნიდან და სავარაუდოდ უკვე ფშვინავდა.
-მოვედით-იდილია უცნობმა და ბოხმა ხმამ დაურღვიათ. ყველა უცებ გამოფხიზლდა, მანქანიდან გადმოლაგდენ, ახლა სამ-სამად ავიდნენ, მეგის და ბექას პაატა მოყავდათ, სალოს და ნინის თაზო, სალო საკმაოდ მხნედ გრძნობდა თავს, ათ წუთიანი წაძინების შემდეგ, რომელიც ბურდღუნით ლანძღავდა თაზოს.
-რა ჯანდაბამ გაგასუქა ამხელა კაცი, ან რას იყრი პირში ამდენსო.
ძლივს აიარეს ის ცხრა საფეხური და ლიფტთან მილაგდნენ და სასწაული როგორც იქნა ცხოვრებაშ ლიფტი დახვდათ და ლოდინი არ მოუწიათ, ბექამ სასწრაფოდ მოიძია ხურდა, ყუთში ჩააგდო და სასურველ ღილაკს თითი დააჭირა. საწაულად მალე ავიდა სასურველ სართულზე, მალე გამოლაგდენ და კართან მიეწყვნენ. ცოტა მოფხიზლებულმა პატამ ბექას ანიშნა გასაღები შინახეო და გაბმულად მიაჭირა ხელი ზარის ღილაკს. ხუთ წამშ კი კართან შრიალი გაისმა და კარიც გაიღო, ყველამ ერთად შეთქმულებივით დაიძახა
-სიურპრიზი-და ხარხარი ატეხეს.
-შემოდით-ღიმილით გახედა სანდრომ და კარს მოშორდა.
.................
საღამო მშვიდობისა ჩემო კარგებო და ლამაზებო, როგორ ხართ? მე კარგად და იმედია თქვენც. არ მოიწყინოთ, გაიღიმეთ, ყველაზე მძიმე მომენტშ გაიღიმეთ, ღიმილით ყველაფერს გადალახავთ, ცხოვრებას არ დანებდეთ და გაიმარჯვებთ. (რა შუაში იიყო ახლა ეს). (მაგრამ მაინც).
მოკლედ ბოდიში იმ შეცდომებისთვის რომელსაც მე ნებით-ან უნებლიეთ ვუშვებ, რადგან დაწერილს არასოდეს ვავლებ თვალს, არასოდეს ვასწორებ რადგან მწარე გამოცდილებიდან ვიცი მერე წავშლი, აქ თქვენ ერთგულ მკითხველებს ხომ ვერ დაგაღალატებთ? მაბედნიერებთ.... და კიდევ 1264 სიტყვაა აქ მინაწერის გარეშე...
აბა თქვენ იცით და იცით რა მინდა გთხოვოთ იქნებ მითხრათ როგორ დასასრულს ელით...