მანქანაში მხოლოდ მე და უჩა ვიჯექით.დაძაბულობისაგან და ნერვიულობისაგან სუნთქვა მიჭირდა,მოუსვენრად ვიფშვნეტდი ხელის თითებს და გულდასმით ვუსმენდი მის დარიგებებს.
_ არ ინერვიულო,სიმშვიდე შეინარჩუნე,თვალების ცეცებას ნუ დაიწყებ აქეთ-იქეთ,რომ რამე არ იეჭვოს მაინც….მისმენ?_ ალბათ ჩემმა არეულმა გამომეტყველებამ დააეჭვა.
_ კი,კი გისმენ_ მკვირცხლად ვუპასუხე.
_ თუ რამე გითხრა გასაღიზიანებლად ნუ გამოყვები,როცა ამ დიპლომატს მიაწვდი ეცადე,რომ ეს კარგად გამოჩნდეს აი იმ შენობის მხრიდან,ხომ იცი ფოტოები უნდა გადაიღონ_ ყავისფერი დიპლომატი მომაწოდა_ აქ ყველა ის საბუთი და ნივთია,რომელიც მოითხოვა,ყოველი შემთხვევისათვის,იქნებ შეამოწმოს.
_ კარგი_ დაძაბული მორჩილად ვუქნევდი თავს.
_ მზად ხარ?_ ჩემი თითები მის ძლიერ ხელის მტევნებში მოიმწყვდია და ტუჩებთან მიიტანა,ფრთხილად მაკოცა.
_ მე შენი იმედი მაქვს.
_ გჯეროდეს ,რომ არასოდეს გაგიცრუებ იმედებს_ ხელი გამიშვა და მთელი ძალით მკერდზე მიმიკრა,როგორ მჭირდებოდა ამ წუთას ეს სითბო და მზრუნველობა,ხელები მის მკერდზე მივაწყვე და მივეხუტე,თავს ისე ვგრძნობდი,როგორც ჩვილი დედის მკლავებში.
_ რომელი საათია?_ თავაუღებლად ვკითხე.
_ ჯერ სამის ნახევარია.
_ რომელზე წავიდე?
_ ათი წუთი ,რომ დააკლდება.
_ მანამდე ასე ვიყოთ კარგი?
_ კარგი, ასე ვიყოთ ტკბილო_ თვალდახუჭულმა და მის მკერდზე მიკრულმაც კი ვიგრძენი თუ როგორ გაეხსნა ბაგე ღიმილისაგან,მესმოდა თუ როგორი გამალებით ბაგიბუგობდა მისი გული,მისი სიყვარული და სითბო უსიტყვოდ შეისმინა და მიიღო ჩემმა გულმა ,რადგან ესეც იმავე რითმში ძგერდა მისი სიყვარულით და სითბოთი გაჯერებული.ენით აუწერელი სიმშვიდე და თავდაჯერებულობა შემმატა ამ ჩახუტებამ,მთელი არსებით ვგრძნობდი ამ წუთას თუ რატომ მიღირდა სიცოცხლე.
მაჯაზე დავიხედე უკვე სამს ათი წუთი აკლდა,ამ სასიამვნო და თბილ მომენტებში დრო,როგორ სწრაფად მიჰქროდა.უთქმელად ავიღე თავი მისი მკერდიდან,რაღაც წამები მის თაფლისფერ სევდიან თვალებს ჩავაცქერდი,ლოყაზე ნაზად ვაკოცე და მანქანიდან ისე გადმოვედი უკან აღარ მიმიხედავს.
გეზი ისევ იმ სკამისაკენ ავიღე,სადაც წინა კვირას შევხვდი.ჯერ არ მოსულიყო.პირველი ვიყავი.უჩამ გამაფრთხილა კიდეც ამაზე,რომ სავარაუდოდ დაიგვიანებდა,იმის შესამოწმებლად მყავდა თუ არა აკიდებული კუდი.
მშვიდად ჩამოვჯექი და ბავშვებისკენ გავიხედე ბურთით,რომ ერთობოდნენ.თან შეუმჩნევლად გადავისვი ხელი პერანგზე მკერდთან,სადაც მინიატურული მიკროფონი,მქონდა დამონტაჟებული.ამით ჩემსა და მამაჩემის საუბარს მოისმენდნენ და ჩაიწერდნენ.
შორიდანვე მოვკარი თვალი,როგორი მედიდური და კმაყოფილი სახით მოაბიჯებდა.სახეზე ირონიითა და ზიზღით გაჯერებული ღიმილი ჰქონდა გადაკრული.მომიახლოვდა თუ არა მოწყვეტით დაეხეთქა სკამზე,საზურგეს მიაწვა და მკლავები გარდი-გარდმო შაჰივით შემოაწყო,თავი ჩემკენ მოატრიალა და აგდებით მკითხა.
_ როგორ არის საქმე ქალბატონო,მოიტანე ,რაც გითხარი?
_ კი.
_ ყოჩაღ,კარგად გიმუშავია_ მრავლისმეტყველად აქაჩა წარბები_ აბა სადაა?
_ აი აქ მაქვს ,რაც ითხოვე….. ნუ ითხოვე ცოტა გადაჭარბებული ნათქვამია_ თავი მაინც ვერ შევიკავე ირონიისაგან.
_ თავს იმით ვიმშვიდებ,რომ ბოლოჯერ გხედავ,თორემ აქვე გაგიდებდი წიხლქვეშ მაგ ენის ტლიკინისთვის_ სიბრაზისაგან თვალები უელავდა.
_ სად არიან ჩემი ძმები ან ჩემი მამამთილი?_ მისი აგრესი დავაიგნორე.
_ აწი შევხვდები,შენ ეგ არ ინერვიულო უშენოდაც მოვრიგდებით განაწილებაში.
_ კარგი_ ფეხზე წამოვდექი,ისიც მომყვა,ჩემოდანი წინ წამოვწიე,მაგრამ ჯერ არ ვაპირებდი მიცემას,ჯერ კიდევ მწონდა სათქმელი მასთან_ მთელი ცხოვრება იმიტომ გძულდი,რომ დედას ვგავდი,იმიტომ,რომ ჩემს სიცოცხლეს მისი სიცოცხლე შეეწირა,მაგრამ მე არცერთში არ ვარ დამნაშავე,ჩემი წილი ბრალი არცერთ შემთხვევაში არ მიმიძღვის.როგორ ფიქრობ მე არ მაკლდა დედა,როცა მცემდი? როცა მიყვიროდი? როცა მონასავით მამუშავებდი ბოსტანსა თუ ბოსელში? როცა მტკიოდა,მშიოდა,მწყუროდა ან უბრალოდ სითბო და სიყვარული მინდოდა?_ მაქსიმალურად ვცდილობდი,რომ თავი მომეთოკა და ისე მელაპარაკა_შენგან არასოდეს მღირსებია თბილი მოპყრობა ან სიტყვა.ახლა არც კი გიკითხავს სად ვარ ან როგორ ვარ,მაგრამ მე გეტყვი.არაჩვეულებრივად ვარ,მყავს ულამაზესი და უსაყვარლესი ორი ანგელოზი.გვერდით კი მიდგას მამაკაცი,რომელსაც ვაღელვებ,ვადარდებ და ვუყვარვარ. მან მასწავლა სიცოცლის სიყვარული და ფასი,მან დამიბრუნდა ღიმილი სახეზე,სიხარული კი გულში,მან მე ოჯახი მაჩუქა,სითბო და მყუდროება და შენ მოდიხარ და მთხოვ მათ ვუღალატო? შენ გინდა მე,რომელსაც მთელი სამყარო მაჩუქეს ვუღალატო და შენ გიერთგულო,რომელსაც ჩემი სუნთქვაც კი ტვირთად გაწევს?_ გარეგნულად ვცდილობდი,რომ თავი მომეთოკა მაგრამ შინაგანად ვკანკალებდი,შიგნეული მეწვოდა,ჩემდა უკითხავად წამსკდა ცრემლები,აქამდე,რომ უხმოდ მისმენდა მამაჩემი,ახლა გიჟივით მეტაკა მარჯვენაში და ჩემოდანი გამომგლიჯა,იქვე ბორდიულზე შემოდგა ცალი ფეხი,ზედ დაიდო და გადახსნა,ალბათ აინტერესებდა იყო თუ არა შიგნით რამე,მას მერე რაც ახლა ჩემგან მოისმინა,თვალი მოავლო და ისტერიულად გადაიხარხარა,ჩემკენ შემობრუნდა და რაღაცის თქმა
დააპირა მაგრამ სწორედ ამ დროს იგრძნო კეფაზე ცივი იარაღის შეხედა და მის ზურგს უკან მოესმა უჩას სიტყვები.
_ თქვენ ეჭვმიტანილი და დაკავებული ხართ შანტაჟისა და გამოძალვის ფაქტზე,თქვენ გაქვთ დუმილისა და ადვოკატის აყვანის უფლებალ,დანარჩენს განყოფილებაში გაიგებთ.
უკან არც კი მიუხედავს მკვლელი მზერა მე დამასო და კბილებში გამოცრა
_ შენი დედა…… შე ჩა…..ო,.....
ორი ნაბიჯით მისკენ მივიწიე და ხელში ჩაბღაუჭებული ჩემოდანი გამოვგლიჯე.
_ მე არასოდეს ვუღალატებ მათ ვისაც ვუყვარვარ და ვინც მიყვარს,როგორ იფიქრე,რომ შენ დაგაყენებდი ჩემს ოჯახზე წინ?არასოდეს,მშვიდობიანი მგზავრობა შენც,შენს ბიჭებსაც და ჩემს მამამთილსაც,თქვენნაირებს განსაკუთრებულ დახვედრას უწყობენ ციხეში_ გამარჯვებული და თავდაჯერებული გავეცალე გზიდან,რომ ორ პოლიციელს,რომელთაც უკვე ხელბორკილი დაედოთ მისთვის
გზა დამეთმო და გამეტარებინა.მე გავიმარჯვე,ღმად ჩავისუნთქე,ვიგრძენი,როგორ შემომეხვია წელზე ხელი,ეს უჩა იყო,უკვე აღარ მესმოდა მამაჩემის გინება და წყევლა,რომელიც მე მეკუთვნოდა,ჩემთვის მთავარი აი ეს თვალები იყო,რომელსაც ბედნიერი ჩავცქეროდი და ჩემს ნათელ მომავალს ვხედავდი მასთან ერთად.
……..
ის და მეორე დღე ყველაზე მძიმე იყო ჩვენს ცხოვრებაში,განსაკუთრებით კი უჩას ცხოვრებაში.მე მეტნაკლებად შეგუებული ვიყავი ოჯახის ღალატს და გარიყვას,მაგრამ ჩემი ქმრისათვის ეს უდიდესი დარტყმა იყო და ცდილობდა ეს ყველაფერი მედგრად გადაეტანა.
მეორე დილით დაურეკა ლაშამ ,რომ მამამისიც და ჩემი ძმებიც დაკავებულები იყვნენ.ამ ოპერაციაში უჩას არ მიუღია მონაწილეობა,უბრალოდ არ შეეძლო.მაგრამ განყოფილებაში უნდა წასულუყო.
_ გინდა წამოხვიდე?_ განადგურებული სახე და ხმა ჰქონდა.
_ არა_ მტკიცედ გავაქნიე თავი_ იქნებ შენც არ წახვიდე_ შევევედრე და ხელები შემოვხვიე.
_ არ შეიძლება,მე იქ უნდა ვიყო.
_ შენ თუ გინდა და გჭირდება წამოვალ.
_ არა,არა,კარგად ვარ,არ იდარდო_ გამიღიმა თავზე ფრთხილად გადამისვა ხელი და უკანმოუხედავად გავიდა ოთახიდან.
ვიცოდი,უკვე საკმაოდ კარგად ვიცნობდი საიმისოდ,რომ მიმხვდარიყავი,ეს მხოლოდ სიტყვები იყო ჩემს დასამშვიდებლად.ვხედავდი,ვგრძნობდი თუ რა ცეცხლი ტრიალებდა მის გულში,მაგრამ ამას მხოლოდ თავად უნდა გამკლავებოდა,რომ თავი უკეთ ეგრძნო და დამშვიდებულიყო.

…….
დღეს განსაკუთრებული დღე გამითენდა.უცნაურად აჟიტირებული ვიყავი,გულში და სულში ზეიმი მქონდა მაგრამ გარეგნულად ვღელავდი,დაბდურასავით ყველაფერი ხელიდან მივარდებოდა.სიხარულისათვის ორი მიზეზი მქონდა:
ერთი_ ყველა ვისაც ჩვენთვის ცუდი სურდა ციხეში იჯდა და სასამართლოს განაჩენს ელოდა,უჩას თქმით ჯაბას 10 წელი ელოდა,ხოლო ჩემს ძმებს და მამამთილს 7-7.
მეორე_ დღეს ოპერაციას ვიკეთებდი.
ბავშვები ბაღში თენგომ წაიყვანა.ნელი საავადმყოფოსათვის საჭირო ნივთებს მიგროვებდა ჩანთაში,მე კი უკვე გამზადებული და მოწესრიგებული მისაღებ ოთახში დივანზე მოკალათებული ვიჯექი და ნერვიულად ვირწეოდი,თუმცა ეს სასიამოვნო,კარგის მოლოდინით განპირობებული მღელვარება იყო.საათი დილის ცხრას უჩვენებდა.ტელეფონმა გამომარკვია ფიქრებიდან.
_ ჰო ლიკუ_ გამიხარდა მისი ზარი.
_ როგორ ხარ მეგობარო,ხომ არ ნერვიულობ?_ მის ცქრიალა ხმაში ულევი პოზიტივი იგრძნობოდა.
_ ცოტას ბევრს არა_ გადმომედო მისი დადებითი ემოციები.
_ ჩვენ უკვე საავადმყოფოში ვართ,ხუთივენი და გელოდებით.
_ ჰოო? რა კარგები ხართ,როგორ გამახარეთ.
_ აბა რა გეგონა ასეთ დროს მიგატოვებდით? მისაღებში ვზივართ.
_ ოკ.მეც მალე მოვალ_ სავსე ვიყავი ამდენი ყურადღებისა და სიყვარულისაგან.ბედნიერების კურცხალი გადმომიგორდა თვალებიდან.
_ ყველაფერი მზადაა ტკბილო , წავიდეთ_ შემოსასვლელიდან გამომძახა უჩამ.
ღრმად ჩავისუნთქე,უმისამართოდ გავუღიმე ჩემს ტკბილ ცხოვრებას და ნათელ მომავალს,ფეხზე მხნედ წამოვდექი და კარისკენ წავედი.
გოგოების დანახვამ უზომოდ გამახარა,წინასაოპერაციო სამზადისს ნახევარი საათი დასჭირდა.ძალიან ვნერვიულობდი,მაგრამ იმაზე ფიქრი,რომ მალე უკეთ ვიქნებოდი მამხნევებდა და რაც მთავარია უჩას მზრუნველობა და სიყვარული ყველაზე ძლიერი სტიმული იყო ჩემთვის.გორგოლაჭებიან საწოლზე მოკალათებულს მინდოდა წასვლამდე მხოლოდ მისი სახე დამენახს,მისი ნათელი თვალები და თბილი ღიმილი.
_ მე აი აქ კართან დაგელოდები ტკბილო,არ ინერვიულო,ყველაფერი კარგად იქნება_ მზრუნველად მისმევდა თმასა და ყელზე თითებს და მიალერსებდა.
_ არ მეშინია,შენ როცა მყავხარ მაშინ არაფრის მეშინია_ მისი ხელები მჭიდროდ მქონდა მომუჭული და მკერდში ჩაკრული.
_ მიყვარხარ_ ტუჩებში მთელი გრძნობით და ვნებით მაკოცა,ეს ყველა ტკივილგამაყუჩებელს სჯობდა.ჩემი საწოლი ექთანმა საოპერაციო ბლოკისკენ გააგორა,ჩემი გონება,თვალები და გული კი მეტრეველთან დარჩა,რომელიც ცრემლიანი თვალებით კედელზე მიყრდნობილი მზერით მაცილებდა.
……
ერთი კვირის თავზე უკვე სრულიად ჯამრთელი და საღ-სალამათი გამომწერეს საავადმყოფოდან.ამდენი სიხარული და ბედნიერება უკვე თავბრუს მახვევდა,თუმცა ყველაზე მთავარი და მნიშვნელოვანი სიხარული და ბედნიერება წინ მელოდა,ზუსტად ორი თვის შემდეგ.
……
_ საყვარელო დღეს ,რომელ საათზე მოხვალ?_ მოულოდნელი სიახლისაგან ადგილს ვეღარ ვპოულობდი და ხმაზეც მეტყობოდა მღელვარება.
_ მოხდა რამე ტკბილო?_ ჩემმა მოუთმენლობამ დააეჭვა.
_ რომ მოხვალ გეტყვი_ მაშინვე გავთიშე და იმაზე ფიქრი დავიწყე რა ფორმით მეთქვა მისთვის ახალი ამბავი.ამისათვის კი ჩემი პატარა ანგელოზების დაჩისა და სოფოს დახმარება დამჭირდებოდა.გეზი მათი საძინებლისკენ ავიღე.
……
დაახლოებით 1 საათში უჩამ უკვე სახლის კარი შემოაღო,როგორც ჩანს ჩემმა სიტყვებმა ინტერესში ჩააგდო.
_ აბა რა უნდა მითხრა?_ შემოყო თუ არა სახლში თავი მაშინვე გამომძახა სამზარეულოში.
_ ასე მალე მოხვედი საყვარელო? _ მისმა მოსვლამ და მითუმეტეს ასეთმა ცნობისმოყვარეობად ძალიან გამახალისა.
_ ისეთი ხმა გქონდა,რომ ინტერესმა მომკლა_ გამიღიმა და სამზარეულოს მაგიდას მიუჯდა.
_ მამიკო მოსულაა_ მის ხმას ჩვენი გიჟებიც შემოყვნენ,ალყაში მოიქციეს მამამისი და ბზიკებივით შემოესივნენ,ისეთი ჟრიამული ატყდა ოთახში ,რომ ერთი სიამოვნება იყო ამ სანახაობის ხილვა.
_ მამიკო იცი დედამ დიდი ალბომი გვიყიდა მე და სოფოს,გინდა განახო?_ პასუხს არც დალოდებია მკვირცხლად ჩამოხტა მამის კალთიდან და მისაღებ ოთახში თავქუდმოგლეჯილი გავარდა,წამში მობრუნდა უკან დიდი წითელ ყდიანი ალბომით,ჩემსა და მამას შუაში ჩაეკვეხა და მაგიდაზე მძიმედ დადო და გადაშალა.მე,უჩა და სოფო,რომელსაც ჩემს კალთაში მოეკალათებინა ინტერესით ვადევნებდით თვალს თუ როგორ შლიდა სათითაოდ ფურცლებს და გვაჩვენებდა მისსა და სოფოს ერთობლივ ფოტოებს.
_ ეს მე და სოფო საქანელაზე,ეს მე ბურთით,ეს მამიკო სურამში,რომ ვისრიალეთ გახსოვს?,ეს დედიკო ფა სოფო ნაყინებს ,რომ ჭამენ_ ენას არ აჩერებდა დაჩი.
ბოლო გვერდზეც გადავშალეთ სადაც მხოლოდ ლამაზად გაფორმებული ჩარჩო იყო სურათის გარეშე.
_ მხოლოდ ეს ადგილი რატომაა ცარიელი?,აღარ გქონდა ფოტო? _ გაკვირვებული შემოგვხედა.
_ არა მამიკო ეს სპეციალურად დავტოვეთ_ ეშმალურად აათამაშა წარბები სოფომ.
_ რატო?_ გაიკვირვა
_ პატარა ძამიკოსთვის ან დაიკოსთვის_ ახარა დაჩიმ.
_ რაა?_ გაოგნებისაგან ყბა ჩამოუვარდა_ რა თქვა მაიკო დაჩიმ?_ ჩემკენ შემობრუნდა მთელი სხეულით,სახეზე თან აღფრთოვანება და თან გაოგნება ეწერა.
მე ემოციებს ვეღარ ვერეოდი,მხოლოდ ვიღიმოდი და ცრემლები მისდა უნებურად მეღვრებოდა ღაწვებზე.თავი თანხმობის ნიშნად დავუქნიე.მერე? მერე იყო ემოციების ზღვა,ჩახუტება,ცრემლები,ჩემს სხეულზე შემოჭდობილი პატარა და დიდი ხელები,ჩვენ ერთი ოჯახი ვიყავით,ერთიანობა,მამა,დედა,ორი შვილი და მალე მესამეც….დიახ ჩემი და უჩას შვილი….
❤❤❤❤❤❤
P.s.
ესეც დასასრული :(
დაახლოებით ერთ კვირაში დაგიბრუნდებით ახალი ისტორიით სათაურით
❤არ შემიძლია,ვერ გელევი❤