მას შემდეგ ,რაც მამაკაცები მარტო დარჩნენ ბერიძეების ოჯახში, დილის ერთმა რუტინულმა ტრადიციამ დაიმკვიდრა თავი- მამა-შვილს ერთად უნდა დაელიათ ყავა,სანამ თავიანთ სამუშაოზე განაწილდებოდნენ და ეს მხოლოდ ყავის სმა არ იყო.განიხილავდნენ აწმყოს,იხსენებდნენ წარსულს და გეგმავდნენ მომავალს.აგერ უკვე 5 წელია,რაც გიორგის მხოლოდ თემო ჰყავს ,თემოს კი გიორგი,ერთმანეთის ცხოვრებით ცხოვრობდნენ,სუთქვავდნენ და არსებობდნენ.ორივე დივანზე მოკალათებული გაფაციცებით ადევნებდნენ თვალს 9 საათიან საინფორმაციოს,თან ცხელ ყავას ნეტარი სახლით წრუპავდნენ.
-ხომ ხედავ არა შვილო,როგორ უკან და უკან მიდის ჩვენი ქვეყნის ეკონომიკა?-კომენტარი გაუკეთა იმ წუთას გამოცხადებულ სიახლეს გიორგიმ და გვერდით მჯდომისკენ მთელი სხეულით შებრუნდა-მე აღარ მაქვს არც ის შემართება და არც ის ხალისი,დროა უკვე შეეშვა ამ ფოტოგრაფობას,შენც კი ამჩნევ,რომ ეგ საქმე არაა შემოსავლიანი,მე კი მარტო ვეღარ ვართმევ თავს ამ პლანტაციებს-ამოიოხრა და ჭიქა იქვე პატარა მაგიდაზე შემოდგა.
-და რა გავაკეთო მამაჩემო პლანტაციებში ამ ჩემი ფოტოაპარატით?მანდარინებს გადავუღო ფოტოები?-ისე ახარხარდა,რომ ცხელი ყავა ლამის კალთაზე გადაიღვარა.
-იცინე,იცინე-დანანებით,მაგრამ შეპარული ღიმილით გააქნია თავი-კაცი მალე 32 წლის ხდები და ვერა და ვერ დასერიუზულდი,ნეტა დედაშენი იყოს ცოცხალი,მასე არ გაჭიკჭიკებდა.
-ეჰ ნეტამც იყოს და სულ ზღვაში მოვისროდი ამ აპარატს-სევდიანი თაფლისფერი თვალები მიანათა კედელზე დაკიდებულ დედის ფოტოს,რომელსაც ძალიან ჰგავდა და გაუღიმა-ხუმრობა იქეთ და მართლა,ეს ბოლოა,მეტ შეკვეთას აღარ ავიღებ,დღეს და მორჩა.
-რა შეკვეთაა ასეთი?
-სკოლისთვისაა,დაწყებით კლასს დამამთავრებელი წლის ფოტო უნდა გადავუღო,მეგობარმა მთხოვა,ეს იყოს და იმ კვირიდან შენს გვერდით ვარ,უფრო სწორად შენს და ძვირფას მანდარინების გვერდით-ისევ აუცახცახდა მხრები სიცილისაგან.
-შენ იკრიჭები და ეგ მანდარინებია,რომ გვაჭმევს და გვაცხოვრებს-იწყინა გიორგიმ,ჭიქა ხმაურით დადგა მაგიდაზე,დიპლომატს ხელი დაავლო და ოთახი ცერემონიალურად დატოვა.
მამამისს ხუთი თითივით იცნობდა,ამიტომ არც გამოკიდებია,იცოდა ეს გაბრაზება საღამომდე გადაუვლიდა,ან რა აზრი ჰქონდა მათ გაბუტვას?სახლში მას მერე ,რაც დედა დაეღუპა მხოლოდ ის და მამა ცხოვრობდნენ.რამდენჯერ უსაყვედურია მშობლებისათვის,ერთი და ან ძმა კიდევ გაგეჩინათ ჩემთვისო ,მაგრამ წარსული ვის მოუბრუნებია?ამიტომ მათი გაბუტვა დიდი-დიდი 2 საათს გასტანოს.ფშტვენა-ფშტვენით წამოხტა დივნიდა და სირბილით აუყვა კიიბეებს მისი საძინებლისაკენ.რეკორდულ დროში გამოეწყო,მისი საყვარელი ფოტოაპარატი გვერდულად გადაიკიდა მის განიერ მხარბეჭზე და ისევ სირბილით დაუყვა კიბეებს.
მანქანაში მოკალათდა,ჯიბიდან ფურცელი ამოიღო ,სადაც იმ სკოლის მისამართი ეწერა,სადაც უნდა მისულიყო-ბათუმი,პუშკინის 63, # 4 საშუალო სკოლა-ღვედი შეიკრა და გასაღები გადაატრიალა.
...................
-სად არის თათია ის ფოტოგრაფი აქამდე?უკვე 10 საათი ხდება,პირველი გაკვეთილიც გაცდა უკვე-დირექტორის ხმას სიბრაზე დაეტყო და დაძაბულობისაგან აბუზულ სიფრიფანა ქალს თავზე წამოსდგომოდა,მამლაყინწასავით ეფოფრებოდა.
-არ ვიცი ქალბატონო მანანა,დილითაც დავურეკე და გავაფრთილე 9 საათძე მოსულიყო,მაგრამ ჯერ კიდევ არ ჩანს-დამნაშავის ხმით ამოილუღლუღა.
-ეს შენი პირველი სადამრიგებლოა და ასეთ საქმეებს ცოტა სერიოზულად უნდა მოეკიდო თათია-მიხვდა,რომ მისმა ხმის ტონმა ქალი დააფრთო და ცოტა შეარბილა.
-აწი გავითვალისწინებ ქალბატონო მანანა-მოკრძალებით გაუღიმა.
-ბავშვები,სად არიან?
-სპორტდარბაზში იცდიან მშობლებთან ერთად,ეზოში გვსურდა ,მაგრამ ამინდმა ჩაგვიშალა-დანანებით მიატრიალა თავი ფანჯრისაკენ,ქალი ანგრევდა არემარეს.
-არაუშავს, ერთი ფოტოც სკოლის ფოიეშიც გადააღებინე,ერთიც საკლასო ოთახში-მითითებებს ჩვეული სიმკაცრით იძლეოდა.
-დიახ ქალბატონო....საუბარი ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა-უკაცრავად-მოიბოდიშა და ჩანთში ხელი ჩაყო,ნომერს დახედა-აი ფოტოგრაფი რეკავს ქალბატონო მანანა......გისმენთ.
-მოვედი ქალბატონო და სკოლის კართან ვდგავარ,რომელ სართულზე ამოვიდე?
-დიახ,დიახ, ახლავე ჩამოვალ-შვებით ამოისუნთქა და დირექტორს დაემშვიდობა და პირველი სართულისაკენ აიღო გეზი.ფოიეში არავინ დახვდა,ეზოში გავიდა მის მოსაძებნად.კიბის ბოლოში შემაღლებულ ადგილზე ჩამომჯდარი მამაკაცი დაინახა,დაასკვნა,რომ ის იქნებოდა,კოსტუმი ხელებით მჭიდროდ შემოიხვია სხეულზე ქარის გამო და სირბილით ჩაუყვა საფეხურებს.თემომ მაშინვე შეამჩნია მისკენ მომავალი ქალი,ფეხზე წამოდგა და მიკენ შებრუნდა.საშინელი ქარი იყო,საიდანღაც მისნის მსხვრევის ხმა შემოესმა,ფოტოაპარატი მჭიდრობ მობღუჟა ხელში და ქალისკენ წავიდა.კიდევ ერთი ფანჯარა ჩაამსხვია ქარმა,წამიერად მოკრა თვალი თუ როგორ დაეშვა მეორე სართულიდან ყვავილის ქოთანი,მკვირცხლად გადააფრინდა სამ საფეხურს,ქალს ხელი უბიძგა და გვერდზე გააგდო,რომ არა მისი სწრაფი რეაგირება ქოთანი თათიას დაეცემოდა თავზე,ახლა კი მათ შორის დაიფშვნა .შეშინებულმა და დაბნეულმა შეჰკივლა,პირზე ხელი აიფარა და დაბნეული თვალებით ვაჟს ახედა.
-მაპატიეთ-ხელები უმისამართოდ აიქნია,რომ ასე აეხსნა მისი საქციელი.
-არა,რას ამბობთ,თქვენ მე გადამარჩინეთ-უხერხულად შეიმშმუშნა და კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი ძირს მიმოფანტულ თიხის ნამსხვერევს და მიწას.
-თუ ასეა გაგეცნობით,ბონდი,ჯეიმს ბონდი-ტუჩის კუთხე ეშმაკურად ჩაუტყდა.წამით შეყოვნდა ქალი,წარბები მაღლად აზიდა,მაგრამ არ დაიბნა.
-სასიამოვნოა,მატა ჰარი.
-მაშაყირებთ?
-მოგბაძეთ-სიცილი ვეღარ შეიკავა.
-ეს უბრალოდ ისე.....რომ თქვით გადამარჩინეთო.....კარგი მე თემო ბერიძე-კვლავ გაუწოდა ხელი და ქალის შემოგეგებული ნაზი და თხელი ხელის მტევანი მის ძლიერ მუჭში მოიქცია.
-თათია ხალვაში-ქალმაც გაუღიმა და ნათლად გამოჩნდა მისი ჩაწიკწიკებული თეთრი კბილები ვარდისფერ ბაგეზე.
-სასიამოვნოა თათია,აქ დაბარებული ვარ,მეოთხე კლასს ფოტო უნდა გადავუღო.
-მე დაგირეკეთ.
-ჰოო?-ესიამოვნა ეს ამბავი.
-წამობრძანდით სპორტდარბაზში გველოდებიან-თქვა და სხეულის ჰაეროვანი ნარნარით წინ გაუძღვა.რაღაც წამით ადგილიდან არ დაძრულა,თვალი ხარბად გააყოლა მის ჰაეროვნებას და სინაზეს,თავი ოდნავ შეარხია,ჩაეღიმა და უკან აედევნა.
ჯგუფში 23 ბავშვი იყო,მშობლებთან ერთად თათიაც მონდომებით დასტრიალებდა თავს სუყველას,ზოგს თმას უსწორებდა ,ზოგს კაბას და ა.შ.ბავშვებს შორის ფერიასავით დაფარფატებდა,მუდამ მომღიმარი და ხალისიანი.ხან ერთ ბავშვს მოეფერებოდა,მეორეს აკოცებდა,მესამეს გულში ჩაიკრავდა.ამ ყველაფერს თემო მონუსხული ადევნებდა თვალს.
-როგორ გაუმართლად ამ პატარებს-დანანებიტ გადაულაპარაკა თათიას.
-რატომ?-გაკვირვებული შემოუბრუნდა.
-თქვენ ,რომ ჰყავხართ,მე რომ ამათი ხნის ვიყავი ჩემი დამრიგებელი 65 წლის ჯმუხი და კაპასი შინაბერა იყო,რომლისგან მოფერება კი არა ღიმილიც კი არ მახსოვს,გიყურებთ და საშინლად მომინდა მეც თქვენს სადამრიგებლოში ვიყო-ვერ გაარჩევდით მისი ხმის ტონით,ეს ირონია,იყო,ფლირტი თუ უბრალოდ გულწრფელობა.
-ალბათ ამის დამახურებაა,რომ ასეთი ხართ-სერიოზული სახით შემოუბრუნდა.
-რას ნიშნავს ასეთი ?-ვერ მიუხვდა რეპლიკას.
-თათია ,სად გაქვს მობილური?-სიტყვის თქმა არ დაცალდა,დარბაზში თავი მისმა კოლეგამ, დაახლოებით მისი ხნის გოგომ შემოყო.
-რა ხდება ნეს?
-მოძებნე მობილური,ვერ გიპოვა შენმა საქმრომ და მე დამირეკა-სიცილით მობილური ჰაერში შეათამაშა-ხაზზეა მოდი.
თათია გადაბრული სახით ნესისკენ გაემარტა და არც კი მიუქცევია ყურადრება მოსმენილით გაოცებული თემოსათვის.


p.s.
ესეც ახალი ისტორია.ამ ისტორიას რადიკალურად განსხვავებული შინაარსი აქვს ვიდრე წინას,მოვლენებიც აბსოლუტურად სხვანაირად განვითარდება, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს.იმედია დაგაინტერესებთ <3