დღეები წამის უსწრაფესად გადიოდა,იმ უბედურ დღეებს როდი გავდა რომლებიც მიიზლაზნებოდნენ და წინ არაფერს მახვედრებდნენ.ყველაფერი შეიცვალა როგორც ზღაპარში.დანიმ ყველა ჩემი ოჯახის წევრი დაახლოვა ახლა ჩემი მშობლები მხოლოდ სამსახურით კი არა შვილებიდაც ინტერესდებოდნენ.დანიც ყველას უყვარდა,წარმოუდგენელია ჩემთვის ის ადამიანი რომელსაც დანი არ შეუყვარდებოდა.ბევრი მემუდარა რომ მამამისტან წავყოლოდი,მაგრამ არ ვიცი ჩემი სიჯიუტის ან უბრალოდ ჩემი მდგომარეობის მიუღებლობით არ წავყევი,რაზედაც მთელი მისი ქორწილის ღამეს ვფიქრობდი.მაგრამ როგორც ყოველთვის დანი ფეხებთან გახეული მდიდრული საქორწინო კაბით ისევ შემოსკუპტდა ფანჯარაში.
-რა მოხდა? ჩემ მხმაში სიხარულიც და შეძრწუნების გრძნობა იგრძნობოდა.
-არაფერი,გეგონა იმ იდიოტს გავყვებოდი?ვიცი ბატონო სემ თქვენ ნახევარს შეუძლია მოქმედება მაგრამყველაფერს გაზღვევინებ,ყველაფერს.
-რა შენ გეგონა რომ მამაშენი ინვალიდს გაგაყოლებდა?
-გეყოს თავის მართლება.
-როგორ გამოიქეცი?
-რავიცი ქორწილზე საოცრად კარგი მუსიკა და საჭმელი იყო ასე რომ იქედან გაქუსვლა ცოტა ხნით გადავდე აი საძინებელში კი არაფერი მომეწონა მეშენი მირჩევნია.
-აჰა- სიცილისგან კინაღამ გული შემიწუხდა ერთ წუთზე მეტს ვიცინე როცა სიძის სახე წარმოვიდგინე.-მოიცა ჯვარი დაიწერეთ?
-არა ავიჩემე რომ ჯვარი რაღაც ისტორიულ ადგილას უნდა დაგვეწერა და ეს საქმე გადავადებინე მარტო ხელი მოვაწერე მასზე.ოღონდ ბებიაჩემის სახელი და გვარი დავწერე არ ვიცი ეგ რამდენად გაამართლებს ,მაგრამ მაინც.
-მაპატიე რომ ჩემს გამო ამდენი წვალება მოგიწია.
-არაუჩავს ჩემს გამო უფრო მეტი მოგიწევს.
-ძალიან ლამაზი ხარ!
-ჩემი აზრით აზიელ პატარძალს ვგავარ რა საჭირო იყო ამდენი თვლები ერთ კაბაზე?
-გიხდება.
-მართლა?რომ მცოდნოდა სურათებს არ ამოვაშლევინებდი ფოტოგრაფს.
-მოიცა ფოტოგრაფი როგორ მოისყიდე?
-ისეთი მთვრალი იყო ეძინა მეც კიდე ყველა სურათი ამოვუშალე.
-მამაშენი ალბათ ძალიან ნერვიულობს?
-არაუშავს,ცოლად დოყლაპიას გამაყოლა უნდა ინერვიულოს.
-ნეტა ახლა უკვე,დაიწყო სიძემ შენი ძებნა?
-რავი აბა.-უცებ კაბა აიწია და მაქმანებიანი წვივსაკრავიდან ტელეფონი გამოაძრო.-მაპატიე მამაჩემს დაველაპარაკები.
-ალო! მამა,მე უკვე შორს ვარ თუ გინდა რომ სახლში დავბრუნდე და ყველაფერი ძველებურად იყოს მე შენი რჩეულის მეორედ ნახვა არმინდა ... არაფერი უბრალოდ არ მინდა...კი მყავს...როცა დრო მოვა მაშინ...არა მაშინ არ დავბრუნდენი... ხალხმა? რაც უნდა ის იფიქრონ...გითიშავ...მეორედ აღარ გამიმეორო.-ტელეფონი გამორთო და ლოგინზე მიაგდო.
- რამოხდა?
-ჩემზე გაბრაზებულია.
-მაპატიე.
ჩემთან მოვიდა კალტაში ჩამიჟდა და მომეხვია,ჩემს მგრძნობელობა დაკარგულ ფეხებში ჟრუანტელმა გაიარა და მთელ ტანზე მომედო.
-არაუშავს,არ მინდა რომ მამასთან ვჩხუბობდე,მე ხომ მხოლოდ ის მყავს,შენ ძალიან ბედნიერი უნდა იყო იმიტომ რომ დედაც გყავს მამაც,შენი დაც და ძმებიც.მეკი მამაჩემის გარდა არავინ მყავს,გეფიცები შენ რომ არა იმ იდიოტს ცოლად მამაჩემის ხათრით გავყვებოდი.მაგრამ ამას საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებ როცა შენ დაგინახავ.
-იცი ვიცოდი რომდაბრუნდებოდი! თორე ასე მშვიდად მე ვერ დავრჩებოდი,მაპატიე რომ მამაშენთან წაგაჩხუბე.
-არაუშავს მამასაც არავინ ყავს ჩემ გარდა ხვალესვე შემირიგდება , აი შენ კიდევ მერე მოგხედავ,გეფიცები რამეს მოგამტვრევ.
-შენ რა მუდმივად ჩემი ფიზიოთერაპევტი გინდა იყო? შეგიზლია სტატუსი შეიცვალო.
-ეგ რა წინადადება იყო?
-შეიძლება.
-რა არა რომანტიული ხარ.
-ჰმ შეგიძლია ცოტა ხნით ადგე?
-კი რა თქმა უნდა.
მე წამოვდექი და ფრთხილად ორი ნაბიჯი გადავდგი.მერე წავბორძიკდი მაგრამ უკან ერთი დიდი ნაბიჟის გადადგმა და ეტლში ჩავარდნა მოვასწარი.
-ეგ უკვე რამდენი ხანია რაც ხდება?
-სამი დღის წინ ერთი ნაპიჯი გადავდგი.
-შეგიძლია თავიდან გაიმეორო?
-კი მაგრამ დაცემი სმეშინია.
-მე აქ ვარ მოიცა, ვიდეოს გადაგიღებ.
-კარგი რა ბავშვი ხომ არ ვარ?
-მიდი,მიდი.
მეც ავდექი და დავიწყე ნელა მოძრაობა ყოველ ნაბიჯზე მთელ ფეხზე ნემსები მერჭობოდა მაგრამ როცა დამის ცრემლ ნარევ ღიმილიან სახეს ვუყურებდი ეგ ნემსები საერთოდ მეკიდა.უკვე კარებამდე მივედი მერე უკან წამოვედი მართალია ძალიან მოუხერხებლად და მტკივნეულად მაგრამ ჩემზე ბედნიერი ალბათ არავინ იყო.მე ფეხზე ვიდექი და ვუყურებდი არაამქვეყნიურად ლამაზ პატარძალს რომელიც ისე ძალიან მინდოდა რომჩემი ყოფილიყო,მთლიანად ჩემი,მხოლოდ ჩემი.ღმერთო რაზე ვფიქრობდი როცა მისი ქორწილის დღეს ჩემს ოთახში ვიჯექი ? რომ დამეკარგა რა მოხდებოდა?
-მადლობა რომ ჩემთან ხარ.
-მადლობა რომ მაძლევ უფლებას ვიყო შენთან.-მითხრა მან. მერე ჩემი ხელი მის მკლავებზე შემოიხვია მითხრა დამეყრდენიეო. და სავარძელთან მიმიყვანა მაგრამ არა იმ სავარძელთან რომლიდან ადგომა ისე ძალიან მინდოდა.სავარძელზე დავენარცხე და დანიც თან წავიყოლე,იმ სავარძელზე ვიყავითორივენი ჩახუტებულნი სანამ ოთახში შემომავლმა მზის მკაფიო სხივებმაარ გაგაღვიძა.
-როგორ მოგეწონა პირველი ღამე ჩემთან?-გავეხუმრე მე.
-მე ნამდვილი მინდა?
-რა?შენ როგორი ჩუმალა ყოფილხარ?
-არაფერიც მეშენთვის არაფერი დამიმალია.
-მოდი ჩემთან.
-აბა ახლა სად ვარ?
-მაინც შორს ხარ.
-ვიცი!
-ძალიან მაგარ ენერგიაზე ვარ გინდა ჩვეს ბაღში ვისეინოთ?
-საქორწინო კაბით? და შენი ოთახიდან რომ გავალ დედაშენი არ გადაირევა?
-რა გადარევს?
-რავი,აბა შენს გარდერობი შევათვალიერო?
-არამგონია მანდ რამე იპოვო.
-ეს შარვალი ვისია?
-ჩემი,მაგრამ ალბათ თორმეტი წლისას მეცვა.
-გარდერობს არ ანახლებ?
-კი უბრალოდ შემორჩა.
-რა მაღალი ყოფილხარ!
შარვალი კაბის ქვეშ ამოიცვა , ბოლოები გადაუკეცა რომ ასე ძალიან არ მგვანებოდა მამაკაცის სამოსს,მერე ჩემს საყვარელ მეტალიკის მაისურს მოკიდა ხელი.



-მაგაზე დედაჩემი მიხვდება რომ ჩემია ,ხშირად მაცვია.
-მეტალიკა მოგწონს?
-ძალიან.
-კიდებ უფრო შემიყვარდი ახლა.
-ჯერ სად ხარ.
-შენ მითუმეტესს.
ის დღე დანიმ ჩვენთან გაატარა.საღამოს დედამ და მან ერტობლივი ძალიბით გააკეთეს ვახშამი,მაგრამ დანის მამის მუდმივი ზარების გამო დანიმ ადრე დაგვტოვა და ჩემი გულიც წაყვა მას,ამჯერად შევთავაზე რომ წაგყვები მეთქი მაგრამ ჩემი იქ ყოფნა სიტუაციას უფრო გაამძაფრებდა.მოგვიანებით დასმირეკა და მითხრა
-სემ ყველაფერი კარგადაა!
-მამა ძალიან გაბრაზებულია შენზე?
-კი იყო,მაგრამ ახლა აღარ ბრაზობს.შენზეც დაველაპარაკე და მითხრა რაც გინდა ის ქენიო.მაგრამ...
-რა მაგრამ?
-სემ ერთი თვით ქალაგ გარეთ უნდა წავიდე.
-არაუშავს გპირდები ვარჯიშს თავს არ დავანებენ, ხშირად დაგირეკავ,სად უნდა წახვიდე?
-შორეულ ნათესავთან ,მამას უნდა რომ კარგად დავფიქრდე და ჰგონია რომ შენ მიშლი ხელს საღად აზროვნებაში.
-მერე ეგ მასეა?
-რათქმა უნდა შენთან რომ ვარ საერთოდ ვერ ვაძროვნებ ინსტიქტები მამოძრავებს.-ჩაიცინა მან.
-დამერე ეგ კარგია თუ ცუდი?
-შენ თვითონ გადაწყვიტე,ნუ გეშინია მატილდას ნერვებს ჩასვლის დღის თანავე მოვუშლი და მალე წამოვალ იქედან.
-შენი იმდე მაქვს. ვითხარი სიცილით მე და ტელეფონი გავთიშე.