თვალებს ნელ-ნელა ვახელდი. ყველაფერი ბუნდოვნად ჩანდა. გარემოს თვალი მოვავლე. მივხვდი რომ სახლში არ ვიყავი. თეთრი ოთახი, ცისფერი ფარდები. უეცრად კარი გაიღო და თეთრ ხალათიანი, ახალგაზრდა გოგონა შემოვდა. აპარატს დახედა, შემდეგ კი რაღაც ჩაიწერა.
-როგორ გრძნობთ თავს? -მკითხა რბილი და წყნარი ტემბრით.
-ცუდად. -მეც ამოვიწრუკუნე და ლოგინში შევიშმუშნე.
-თქვენს დანახავად არიან მოსულები და თუ გსურთ შემოვუშვებ.
-ვინები არიან?
-როგორც ვიცი, მარი, ეკა და კიდევ სამი ბიჭი ახლავთ.
-მარი და ეკა შემოუშვით მარტო.
ექთანმა თავი დამქნია და პალატა დატოვა. წუთიც არ იყო გასული რცა მარი და ეკა პალატაში შემოვდნენ.
-სოფი როგორ ხარ? -მკითხა ეკამ და იქვე მდგარ სკამზე, ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-არ ვიცი ეკა, არა! -თვალები ძლიერ დავხუჭე და სახე დავმანჭე.
-რატომ არ მითხარი სიმართლე სოფი?
-ბავშვი როგორ არის? ხომ კარგადაა? მითხარი რომ ... რომ...
-სოფი დამშვდდი. -მარი ჩემთან მვდა და ხელზე ხელი მომკიდა. -სოფი ბავშვი.... ბავშვი დაკარგე.
ამ დროს დაიწყო ცრემლებმა დენა. როგორ მინდოდა ჩემი პატარა რომ დაბადებულიყო. როგორ მოვუვლიდი. უკვე გეგმებს ვაწყობდი როგორი ოთახი ჰქონოდა. ჩემი პატარა აღარ არის.

ამ ამბის შემდეგ სამი წელი გავიდა. მე უკვე 21 წლის ვარ. ძალიან შევიცალე და ამას მარტო მე კი არა, სხვებიც ამჩნევენ. ადრე თუ მეამტი და ცოტა მკაცრი ვიყავი, ახლა უფრო მკაცრი ვარ. ვინც მომესურვება, ყველას ვაწვალებ. ეკამ იმშობიარა ტყუპებზე, გოგო და ბიჭზე. ბიჭი ერთ კვირაშივე დაეღუპა რადგან ფილტვებზე პრობლემა ჰქონდა და დამოუკიდებლად სუნთვას ვერასდროს შეძლებდა. ექიმმა უთხრა რომ ეს ნერვიულობისგან იყო გამოწვეული. გოგონა, ანუ ნუციკო ჯანმრთელი იყო. ეხლა ის ორი წლის არის. მამას გავს. მასაც მისნაირი თაფლისფერი თვალები აქვს და წაბლისფერი თმები. გარეთ რომ გამყავს ყველას ჩემი შვილი ჰგონია. საბა და ლუკა ერთი წლის წინ ესპანეთში გადავიდნენ საცხოვრებლად რადგან სასწავლებელი დაამთავრეს და საქართველოში ცხოვრება აღარ უდოდათ. რაც შეეხება მარის და ნიკას, ისინი თითქმის ერთი წელია რაც ერთმანეთს დაშრდნენ, რადგან ნიკამ მარის უღალატა. მარის დაბადებისდღე იყო. ყველანი მარისთან ვიყავით. ნიკა ეუბნებდა რომ ცოტა დაკავებული იყო და მერე მოვიდდა. ყველანი რომ წავედით სახლებში, მარი ნიკასთან ასულა. სახლში არავინ დახვედრია. გარეთ რომ გამოვიდა, დაინახა ნიკა როგორ კოცნიდა ვიღაცას. მარი მაშინვე წამოსულა იქიდან. ნიკას ბევრი ახსნა და განმარტებები არ დაუწყია მარისთვის. დედაჩემი მაია? მას სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს. ვატოს კი ხუთ წლიანი. მოკლედ წარსული აღარ მაიტერესებს. ისინი აღარ არსებობენ ჩემთვის. ახლა ჩემი აწმყო სულ სხვანაირია. დემეტრე. გაინტერესებთ ვინ არის? ის ჩემი ახალი "შეყვარებულია". ძალიან მომწონს ეს ბიჭი. სულ მახალისებს. სულ ჩემს გვერდით არის. ის ორიწლის წინ გავიცანი მესამე კურსზე. თავისებური ტიპია. ბევრ გოგოს მოსწონს რაც სიმართლე გითხრათ არ მაღიზიანებს. ვთვლი რომ მართლაც საუკეთესო შემხვდა.

-მარი??? ხომ გამოხვალ დღეეს? -მობილურით ვალაპარაკებოდი მარის თან მაგიდას ვშლიდი.
-გოგო!!!! ნერვებს ნუ მიშლი ეხლა!! შენს დაბიდუბზე არ მოვალ? -ისეთი ჩაყვირა მობიურში, კინაღამ ხელიდან გამივარდა.
-ნიკამ მთხრა მე უნდა მოვიდეო და შენ... შენ ხო უარს არ იტყვი?
-არა! სულ , ეგ იქნება თუ არა.
-საბა და ლუკაც იქნებიან გოგო. გუშინ ჩამოვიდნენ მაგრამ ზეგ მივდივართო.
-ხო გოგო დამირეკეს. მაგრად გამიხარდა.
-აი გოგო ცოტნეს ხომ მოიყვან? -საწყალი ხმით ვთხოვე მარის.
-კი მოვიყვან.
-სალო და რიჟაც მოდიან იცი?
-ვაიმე არა ვიცი გოგო. ვინები არიან?
-ჩამი მამიდაშვილები არიან. ერთი თვეა საქართველოში დაბრუნდნენ.
-ანუ ვინები ვიქნებით?
-ესეიგი... მე, შენ, ცოტნე, დემე, ნიკა, საბა, ლუკა, სალო და რიჟა.
-კაი, მაშინ მოვემზადები მე და მოდივართ.
-მიდი და არ დაიგვიანო.
მარის მობილური გავუთიშე და სუფრის გაშლა გავაგრძელე. როგორც იქნა რვა საათიც გახდა. პირველი ნიკა, ლუკა და საბა მოვიდნენ. საჩუქრები მომიტანეს. როგორ მომნატრებია სამივეს ერთად ნახვა.
-ჩემი ბიჭები. -გავუპრანჭე ნათქვამი.
-ყრუუ! კარბზე არიან გააღე! -მითხრა ლუკამ და მეც გიჟივით გავიქეცი. არები რომ გვაღე მარი და ცოტნე დახვდნენ.
-მობრძანდით.
-გილოცავ დაო! -ისთი ჩამეხუტა რომ კინაღამ გამჭყლიტა.
-მობრძანდით. -მეც მივუთითე. როგორც კი ნიკამ მარი და ცოტნე დაინახა, თვალები გადმოუცვივდა. ლუკა და საბა მარის ადაეხვივნენ. ცოტნეც გაიცნეს. ნიკა კი წარბშეკრული იჯდადა ყოველ მეორეს თვალს არ აცილებდა.
უეცრად მისაღებში, სალი და რიჟა გაჩნდნენ.
-სალიიიიიი, ნუკიიიი!
-სოფფფფ! -ერთმანეთს ისე ჩავეხუტეთ თითქოს ციმბირიდან იყვნენ ჩამოსულები.
-მოდით დაჯექით. გაგაცნობ ამათ. ესეიგი. ეს ნიკაა, ეს ლუკა და საბა, ეს კი მარი და მისი შეყვარებული ცოტნე. ბავშვებო ესენი კი ჩემი მამიდაშვილები, სალი და რიჟა ანუ ნუკი.
-სასიამოვნოა -თქვა საბამ და მერე ყველა აყვა.
მოკლედ მაგიდას მივუსხედით. მარი და ცოტნე ერთმანეთის შეხვედრის ისტორიას ყვებოდნენ. ნიკა გაცეცხლებული უყურებდა ორვეს. შემდეგ მუსიკები ჩავრთეთდა ვიცეკვეთ. უეცრად ოთახში დიდი ბუშტებით დემეტრე გაჩნდა და ისე შევკივლე სიხარულისგან რომ ალბათ ყველა დაყრუვდა.
-დემე რატომ დააგვიანე?
-სიხარულო ბოდიში რაა... არ ვიცი როგორი ბეჭედი მოგეწონებოდა.
-რააა??
დემეტრემ ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოიღო, ძირს დაიჩოქა და მითხრა.
-მინდა ჩემი ცოლი გახდე!
მეც ჩავმუხლე და მაგრად ჩავეხუტ.
ამას ყველას დადებითი ოვაცია მოჰყვა. ყველა გვილოცავდა. შემდეგ ისევ გავაგრძელეთ დროს ტარება. ყველა სახლებში წავინენ, დავრჩით მარტო მე და დემეტრე. ჩემი ბიჭი სუფრის ალაგებაში მომეხმარა, სახლიც მიმალაგებინა და ლოგინზე წამოწვა. უეცრად ჩემი მობილური აწკრიალდა. უცხო ნომერი იყო.
-ალო......გისმენთ...... ვინ გნებავთ........ ალო.......
არავინ ხმას არ იღებდა, მხოლოდ შხრიალი ისმოდა.
-რომელი ხარრრრთ...... -კიდევ ვიკითხე და ხმა რომ აღარ ამოიღო მობილური გავთიშე და დემეტრეს მივუწექი.
-ვინიყო სიხარულო??
-რავი დემე, არავინ არ იღებდა ხმას და ალბათ შეეშალათ.
-კარგი დავიძინოთ, დაიღალე ძალიან დღეს.
დემემ ხელები მომხვია და იმ წამსვე ტკბილად ჩამეძინა.