დივანზე ვარ გადაწოლილი,თავი ხელის ჩამოსადებზე გადამიდია და გახშირებით ვსუნთქავს.ეს,ალბათ,იმის ბრალია,რომ მისი ნაკოცნი კისერთან შემრჩენია ისე,როგორც ჩიხისოდენა საჩუქარი.მეღიმება,მაგრამ მხოლოდ გულში.ეს უკანაკნელი გარეგანად არ მეტყობა.ვიღიმი და ჭერს ვუყურებ,თითქოს ზემოთ რაღა ინტიმურ ფანტასტიკურობას ველი.არ ვიცი,მაგრამ მაინც მეღიმება.
ფეხზე ვდგები და გახსნილ ხალათს ტანზე ვიტმასნავ.გაზაფხულის სურნელება შემოდის ღია ფანჯრიდან და მას ნიავიც მოჰყვება.ეს ნიავი მიყვარს.არ ვიცი,მაგრამ ადრე მიყვარდა.მე ხომ ამ თვეში დავიბადე და ამიტომ მიყვარს,ალბათ,ამიტომ არის ასეთი განსაკუთრებული ჩემი აპრილი.
ოდნავ მცივა.ალბათ,ის მაკლია,თორემ სულ გავთბებოდი და დავდნებოდი.ზემოთ ვიხედები,მაინტერესებს,თუ მაგვიანდება,იქნებ დროა,წავიდე,ჩემდა სამწუხადოდ თუ საბედნიეროდ,საათ გაჩერებული.როგორ ვერ ვიტან ამ ფაქტს,მგონია,რომ დრო ჩერდება და არსებობა წყდება.ისევ მახსენდება ის მზის დაბნელება,გუშინ რომ იყო,ისევ მეღიმება და ხალათს ვიძრობ.სარკის წინ ვდგავარ და ანარეკლს ვუღიმი,მართლაც სექსუალური ვარ.
ტელევიზორის ხმა მესმის მეორე ოთახიდან.ალბათ,დამრჩა.მას არასდროს ვუყურებ,თუმცა ზოგჯერ ვრთავ ხოლმე,უბრალოდ ვრთავ და წარმოვიდგენნ ხოლმე იმ დროს,როცა კოცნის დანახვისას თვალებზე ხელს ვიფარებდი.,ეს მართლაც საოცარი რამ იყო.რა მალე გადის დრო,განა საკვირველი არ არის.მიყვირს,ძალიან მიკვირს.
მოკლე შავ ქვედა ბოლოს ვიცვამ და ზემოთ დეკოლტიან თეთრ პერანგს,ფეხზე მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს ვირგებ,ისევ მეღიმება.დღეს ჩემი პირველი დღეა,პირველ სამსახურში.
გარეთ გავდივარ და თმაზე ხელს ვისვამ.მეშინია,რომ ნიავმა არ გამიფუჭოს ძლივს გაკეთებული ვარცხნილობა.
ის-ისაა კარები უნდა შევაღო და სამუშაო ადგილი დავიკავო,როცა ტელეფონის ვიბრაცია სიმშვიდეს მიფრთხობს.ვიცი ვინც იქნება,ვიცი,ეს ის არის.ისევ რაღაც ზედმეტად სექსუალურ რაღაცას მწერს,მეღიმება და ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის.
„სექსუალური შენ“-ასე ბოლოვდება მოწერილი,ისევ მეღიმება,მინდა მივწერო,მაგრამ თავს ვიკავებ.არ მინდა,პირველ დღეს დავაგვიანო,ეს სამსახური ჩემთვის მნიშვნელოვანია,თანაც ძალიან,ძალიან მნიშვნელოვანი.
ფეხაკრეფით ავდივარ კიბეებზე და ვიღიმი,ვიღიმი უმისამართოდ,მაგრამ ეს გულს ძალიან სიამოვნებს.სარკეში ვიხედები და ტუჩსაცხს ვისვამ.მიხდება,ნამდვილად მიხდება.კიდევ კარგი საკუთარ თავში გაწონასწორებული ვარ და თამამი ნაბიჯებით მივაიჯებ.უეცრად მიღიმის შუახნის მამაკაცი და მეც ვუღიმი.
-აქეთ შებრძანდით-ამბობს და მითითებს.
-გამარჯობა-ვაღებ თუ არა კარს,ახალგაზრდა მამაკაცი მხვდება.
-გამარჯობათ-ვპასუხობ.
-უფროსი უკვე ნახეთ?
-არა-გაკვირვებული სახით ვპასუხობ და არ ვიცი რა ვთქვა.
-იქით შედით ან თავად გამოგყვებით-ამბობს და ფეხზე დგება.მიხაირა მისი ყურადღება და ყელს მაღლა ვსწევ.ძალიან კარგი.
რამდენიმე წუთში მეორე კაბინეტში ვართ.ეს უფრო დიდი და უფრო წარმოსადეგია,ყველაფერი გასაოცარია,ისეთი,რომ ადამიანზე შესანინშნავ შთაბეჭდილებას დატოვებს.
-ეს არის?-კითხულობს ახოვანი შესახედაობის მამაკაცი და ფეხზე დგება.
-დიახ-მოწიწებით პასუხობს ჩემ გვერდით მდგომი,რომელიც,ალბათ თანაშემწეა.
-დაბრძანდით-მკაცრი კილოთი ამბობს.
-კარგით-დამფრთხალი ჩიტივით ვჯდები და სახიდან ღიმილი მიქრება.სჯობს ტელეფონი გავთიშო,თორემ ისევ გამაცინებს რამე,ნამდვილად გამაცინებს.
-ანუ გამოცდილება გაქვთ?
-მცირეოდენი-ვპასუხობ და თითებს ერთმანეთში ვხლართავ.
-ჰო,წავიკითხე შენს რეზიუმეში.
-ჟურნალისტია-პფეხზე მდგომი აზუსტებს და შემდეგ ოთახიდან გადის.
-ძალიან კარგი-კომპიუტერში რაღაცას ბეჭდავს და შემდეგ ჩემკენ იხედება-ანუ დაიწყებთ მუშაობას? ამისთვის მზად ხართ?
-რასაკვირველია-თავდაჯერებული გამომეტყველებით ვპასუხობ და ფეხზე ვდგები.
-ჯერ არ დამიმთავრებია?
-გისმენთ-ფეხს ფეხზე ვიდებ და მის სიტყვებს ველოდები.ერთი სული მაქვს,როდის დაამთავრებს ფილოსოფიას,ნადმვილად გადავიღალა.ალბათ,მოსაწყენი ადამიანი უნდა იყოს.
-ცხრიდან შვიდამდე,ასეა მიღებული ჩვენს რედაქციაში.
-გასაგებია-არ ვუკვირდები მის ნათქვამს.მგონი,ამას დიიდ მნიშვნელობა არც უნდა გქონდეს.სიმართლე რომ ვთქვა,ერთი სული მაქვს როდის გავალ მის კაბინეტიდან და როდის დავხედავ ტელეფონის ეკრანს.არ ვიცი ასეთი რა მჭირს,მაგრამ ეს დიდ სიამოვნებას მანიჭებს.მგონი,
-გაბრძანდით-ამბობს ისე,რომ არც კი მიყურებს,მეც ვდგები და გარეთ გავდივარ,ძლიერად ვსუნთქავ და კაბინეტისკენ მივიწევს.ეს ჩემი სამყოფელია.მგონი,დღეს არაფერს დამავალებენ,ესეც კი კარგია.ტელეფონს ვუყურებ და ისევ სასიამოვნოთ ვთრთი:
-სექსუალურო შენ,ძალიან მენატრები..როდის შევხვდეთ?“-საქმიანი კითხვა კიდევ უფრო მაფორიაქებს.შეხვედრა ნამდვილად მწყურია,თან როგორც.რეალურად დიდი ხანია არ შევხვედრირვართ.მართალია მხოლოდ ორი დღეა,მაგრამ მაინც მგონია,რომ კისერზე დატოვებული კოცნა ნე;ლ-ნელა ქრება.ისეთი შეგრძენაბა მაქვს ხოლმე,რომ ის წავა და ფასს დაკარგავს,მაშინ თუ ხშირად არ ვნახავთ ერთმანეთს.
-სექსუალურო მეც,მიყვარხარ-ვეუბნები საკუთარ თავს და ამ დროს კარი იღება.
-რაო?-ვუბნევი უცნობის ხმაზე.მგონი,ისე ხმამაღლა გაომივიდა,რომ გაიგო.ნეტავ სამსახურიდან არ დამითხოვოს.
-საკუთარ თავთან დიდი ხანია,რაც საუბრობთ?-ეს ის უფროსია,ვაიმე გული.
-უკაცრავად,მე არ მინდოდა,რომ..
-არაფერია,ისე როგორია?
-დაივიწყეთ.დღეს რას დამავალებთ?
-რაღაც სტატია არის მისახედი,მთავარ გვერდზე ნახეთ-მითითებს და ირონიულად იღიმის.
-კარგით-ვიტრუნები და ველოდები როდის გავა,შემდეგ ფეხზე ვდგები და ფანჯარასთან ივდივარ,ამ პერანგში ლამისაა სული გამძვრეს,ძალიან მცხელა.
„დღეს“-ვწერ მას და ტელეფონს მაგიდაზე ვდებ,ძალიან დავიღალე.სკამზე ვთავსდები და სტატიას ვუყურებ,რამე უნდა მოვუხერხო,თორემ ვერავინ მიშველის,ვერც ჩემი სექსუალური მე და ვერც ის,ისევ მეღიმება.
რაღაცას მივხვდი.ღიმილი,მგონი,სიყვარულის ატრიბუტია,განუყოფელი ატრიბუტიი.
***
სამსახურიდან დაღლილი გამოვდივარ.დაღლილი,მაგრამ არ დაქანცული.ენერგიულად მივაბიჯებ და ვიღიმი.დღეს მას უნდა შევხვდე.მის სახლის გზას ინსტინტურად ივუყვები.მგონი,ეს უკანასკნელი გონებაში ჩამიჯდა,იქნებ გულშიც..ეს საოცარი რამ არის.
ლიფტს ვიძახებ და ისევ ვხვდები მის სართულზე,მისი კარები შავია,შავი და ელეგანტური,როგორც ის..შესაძლოა,ასეთი მე მეჩვენება,მაგრამ არ ვიცი.ალბათ,ის არის მნიშვნელოვანი,რაც გარეგნულად ჩანს და არა ის,რაც შიგნიდან არის.დიახ,ასეა,ასე..მე მუდამ გარეგნულ მხარს ვაქცევდი ყურადღებას.მომწონდა ლამაზი სამოსი,არ მაინტერესებდა მისი ბუნებრიობა,მიყვარდა უჭიო ვაშლი და სულ არ ვფიქრობდი სასარგებლო იყო თუ არა...იქნებ ბოროტი და სექსუალური ბიჭებიც მიყვრდა,ისეთები,რომ დაცემამდე დაგალევინებდნენ და მერე თავბრუს დაგხვდევდნენ,თუმცა არასდროს დავფიქრებულვარ,რომ,შესაძლოა,ნამდვილი მამაკაცი ის არის,ვინც ფხიზელ მდგომარეობაში გასხამს თავბრუს.ვფიქრდები,მგონი,ასეთი ჯერ არ შემხვედრია.
განსხვაებული გრძნობა მეუფლება.ამ გრძნობას სახელს ვერ ვარქვევ,მგონი.უჩვეულო განცდა მიპყრობს და მინდა მალე დავინახო ის.მისი თვალები მწვანეა.ამ ფერის თვალებიანი კატა არ მიყვარს,მაგრამ მამაკაცი ძალიან მიმზიდველი და გამაოგნებელია.მისი შავი თმა და ქოჩორი ახლაც მეძახის,თითქოს მისკენ მიხმობს.
კარებზე ზარს ვრეკავ და თმას ვიშლი.ის მეუბნება,რომ ასე უფრო ვაგიჟებ.ორიოდე წუთში კარს აღებს და მასთან შევდივარ.ამდენი ომოცია აღარ მინდა,მთავარია,მას შევეხო.
გული ასმაგად მეძაბება,როცა ვხედავ,რომ აბაზანიდან ახალი გამოსულია,პირსახოცი აქვს შემოხვეული წელს ქვემოთ და ისე იღიმის,რომ თავს დაგაკარვინებს,ვცდილობწონასწორობა შევინარჩუნო.არ მინდა,რომ დავეცე,სჯობს,ძლიერი ვიყო.
-მალე რომ მოსულიყავი,ერთად შევიდოდით,მეორეჯერ მეზარება ნამდვილად-ამბობს და პირსახოცზე იკიდებს ხელს.იციხ როგორ ამიბნიოს თავგზა.
-მაპატიე-კბილებში ვცრი და თვალებს საძინებლისკენ ვაპარებ.ჩვენ ხომ იშვიათად ვსაუბრობთ,მეტიც,შესაძლოა,ითქვას,რომ არასდროს.როცა
ჩვენ შორის არსებული საუბარი მხოლოდ და მხოლოდ რომანტიკულ ურთიერთობებს ეხება.იმაზე ვსაუბრობთ,რომ ერთმანეთს ვიზიდავთ და შესაბამისად ეს არის მთავარი და უმთავრესი თემა.
სიყვარულზე არასდროს ჩამოგვიგდია სიტყვა,თუმცა უკვე ორი თვე ვხვდები და ლამისაა ერთმანეთი გავაგიჟოთ.ამ დროის მანძილზე არაფერზე მქონია პრეტენზია,რადგან ვიცოდი,რომ ეს ყველაფერი მავსებდა,მაბედნიერებდა და ამქვეყნიურობას მტაცებდა.
-სამსახური დაიწყე ჰო?
-ჰო-ვუქნევ თავს და კოსტიუმს ვიხდი.
-დღეს განსაკუთრებულად დამცემი ხარ,სექსუალურო შენ
-სექსუალურო მე?-ტუჩის კიდეზე ღიმილი ამკრია.ვერ ვხედავ,მაგრამ ვიცი,რომ ასეა.
-დღეს რაღაც ახალი სუნამოს სუნი აგდის არა?
-შენთვისაა-ვიღიმი და ვუახლოვდები.წამზე ნაკლებში მისი ხელები მიპყრობს,წელზე მხვევს ხელებს და ნელ-ნელა ზემოთ მიდის,თან მისი ტუჩები მეხება და ხავერდოვნად მელამუნება კისერზე,მეც ვეხები ტუჩებით მის სახეს და ხელებს კისერზე ვხვევ.ვცდილობ კომფორტულად დავიკავო ადგილი მისი სახის ჩემს ნაწილზე.ადრე მითხრა,რომ ერთმანეთის ნახევრები ჩვენ გვეკუთვნის.მისი თქმით,მე ორი ადმაიანის ნახევარი ვარ.ისე ეს საინტერესო რამ არის,მეტად საინტერესო.
კედელს მაყრდნობს და პერანგის ღილებს თითებს ნარნარით აწყდება.ეს მსაიმოვნებს.ტუჩებით ცდილობს გამაგიჟოს და კისრიდან დაბლა სწევს და ვნებიანად აცხრება ჩემს რბილ კანს.
***
ალბათ,კარგად მოქმედებს ეს გარემო ჩემს სამსახურზე.დილის შვიდი საათია,როცა ვაცნობიერებ,რომ შესანიშნავად გავატარეთ დრო,მაგრამ ამჯერადაც დამალევინა.რამდენიმე ჭიქით გამათამამა,სამან თავის რომანტიკულ საძენბელს მიმაშურებდა.მის ოთახში ყველაფერი უჩვეულოა.მგონი,მისავით უჩვეულო და საოცარი.ჯერ კიდევ ვერ შემისწავლია,თუ რა ჰკიდია მის კედელზე,კედელზე,რომელსაცმუდამ აწყდება ჩემი თვალებუ,მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ ითქვამს.
მის ტუმბოზე ბუმბულს ვაწყდები,ხელში ვიღებ და ყურის ქვეშ ვუსვამ.ვიცი,რომ ასე გაეღვიძება,მისი ნახვა მინდა სანამ სამსახურში წავალ.
-შენ?-თავს ოდნავ სწევს და თმაზე ხელს ისვამს.
-ჰო,მე.
-რომელი საათია?
-შენი ნახვა მინდოდა.
-უი რას ვფიქრობდი,სურათი მინდა გადაგიღო-საიდანღაც აძვრენს ფოტოგრაფს და ჩემკენ სწევს.
-დარწმუნებული ხარ?
-რატომაც არა..-ისევ იღიმის და ცოტა ხანში სურათს უყურებს.ვატყობ,რომ კმაყოფილია,მაგრამ არ აპირებს,რომ მანახოს და,აი,ეს უკვე მაღიზიანებს.
-არ მანახებ?-ტუჩი უნებურად მეკვნიტება.
-სხვა დროს-ამბობს საყვარელ ფრაზას და ფეხზე დგება.
-ჩემ გამო?
-არ,უნდა ..-სწრაფად მიდის.
-კარგი-ვეძახი და ტანსაცმელს ვეძებ.წუხელის სად რა მიმოვფანტეთ აღარ მახსოვს-ჩემი პერანგი სად ისროლე?-ვეძახი მას და წარბებს მაღლა ვსწევ.ამ სიტყვებზე დედაჩემი მახსენდება;ის სულ მეჩხუბებოდა,რა ვიცი,სად ყრი შენს ტანსაცმელსო.
-არ ვიცი-საშხაპედან ისმის მისი ხმა..-თუ გინდა,შემოდი-თავს ჰყობს,მთელ სახეზე შხეფები აქვს.ეს მეტისმეტად სექსუალურად მიმაჩნია და თავს ვაქნევ.
-არა,არ მინდა..
-არა,შემოდი-ხელს მაჯაში მკიდებს და შემოფარებული ზეწარი მაშინვე მვარდება.
-ასე სჯობს-იღიმის და ტუჩებზე მაცხრება.
-ჩემი პერან..სიტყვას ვეღარ ვასრულებ და თამაშში ვუერთდები.
***
სასიავნოდ მივაბიჯებ,სულ არ ვფიქრობ რა ჰქვია ამ ურთიერთობას და ან რა უნდა ერქვას.სამსახურში ადრე შევდივარ და ჩემს კაბინეტში ვიკავებ ადგილს.ვუყურებ ხედს და ისევ მეღიმება,აქაურობა ძალიან მომწონს,მგონი,ძალიანზე მეტადაც კი,აქაურობა ისეთი ამაღელვებელია,რომ მინდა ალექსი მოვიყვანო.ვიცი,რომ მოეწონება.
გასაოცარია ,რომ მასზე ბევრი არაფერი ვიცი.მხოლოდ ის ვიცი,რომ ახალგაზრდაა,მხოლოდ ის ვიცი,რომ ალექსი ჰქვია..მხოლოდ რამდენიმე ფაქტი და ეს არის...მაგრამ ვამბობ,რომ ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს,ჯერჯერობით მის გვერდით თავს შეუდარებლად ვგრძნობ.არ ვიცი რა იქნება მერე,მაგრამ ჯერ,ჯერ,ყველაფერი რიგიანადა,არა,უკეთესადაც კი..
ოთახში უფროსი შემოდის და დავალებას მაძლევს,შემდეგ ფეხაკრეფით გადის და ისევ ვმშვიდდები.მგონი,ამ სამსახურმა ძალიან ამაღელვა.შუა მუშაობაში ვარ,როცა დედაჩემი მირეკევას,ის დიდი ხანია,რაც მეორე ქმართან ერთად უცხოეთში წავიდა და აქეთ საუკუნეა არ ყოფილა.ჰო,რაც შეეხება მამას,მისი ასავალ-დასავალი არ ვიცი.
-როგორ ხარ?-მიკითხვას ჩვეული ხმით.
-სამსახურის მეორე დღეა-ვეუბნები დიდი ენთუზიაზმით,აბა,რატომ უნდა ჩავკლა საკუთარ თავში ის,რაც ასე მიყვარს.ყველაფერს,რასაც ვაკეთებ,ენთუაზიამით ვუდგები და რასაც არა-რა..ენთუზიაზმის გარეშე არაფრის კეთება არ შემიძლია..ალექსთან ყოფნაშიც ვაქსოვ ამ უკანასნელს,ასე რომ არ იყოს,მისი კოცნაც კი არ გამომივიდოდა.
-გილოცავ,იზაა..-მას ძალიან უყვარს ჩემი სახელის შემოკლებ.ამბობს,რომ ასე უფრო მოსწონს და მც არ ვეწინააღმდეგები.
-რამე ხომ არ გინდა,მალე ჩამოვდივარ და?
-რა? ჩამოდიხარ?
-ჰო,ვიფიქრე,რომ შენს დაბადების დღისთვის ჩამოვიდოდი.რას იტყვი?
-ამმ გამიკვირდა-ვპასუხობ გაფართოებული თვალებით.
-რა გინდა.აბა? „აიფონის“ მეტი ვერსია აღარ გამოსულა..-დანანებით ამბობს.
-არაფერი არ არის საჭირო.შენ ხარ საჩუქარი,ალბათ-მეცინება და ამ დროს უფროსი შემოდის,ვუთიშავ და სამუშაოს ვუბრუნდები.
-იმედია,ეს ერთეული შემთხვევა იყო-გაბრაზება შეჰპარვია ხმაში.
-დედაჩემი იყო,ბოდიშით.
-თ არა.
-გრამატიკას მასწავლით?
-არა,უბრალოდ შენობით მიყვარს საუბარი.მგონი,არც ისეთი მოხუცი არ ვარ.
-როგორ გეკადრება,ახალგაზრდა ხარ-მეცინება მის ნათქვამზე,ის მართლაც ახალგაზრდაა,მხოლოდ ახლა ვუკრვიდები,რომ მის მაღალ ტანს ძლიერი სხეული ისე ამშვენებს,რომ თვალს შეგატოვებს..სახეზეც არ არის ცუდი,მგონი,იდუმალით სავსე თვალები აქვს.
-მხოლოდ 28 წლის ვარ-ამბობს და ეცინება.
-დიახ,მეც ეგ ვთქვი-მგონი,ეს კაცი საშინლად მძაბავს.
-კარგი,საქმეს დაუბრუნდი-პასუხად მხოლოდ თავ ვუქნევ და ეკრანს ვაშტერდები.ახალი სტატია,ისევ ახალი სტატია
***
-წვეულებაზე,იმედია,მოხვალ-მეუბნება ოთახის მეზობელი გოგონა და მიღიმის.
-დიახ,თანამშრომელი ხართ?-ეს ნამცვილად რიტორიკული კითხვაა.
-დიახ-მპასუხობს და იღიმის.მოსაწვევს ხელში ვკეც და ლიფტისკენ მივდივარ,შევდივარ და ღილაკს ვაჭერს,კუთხეში მდგარ უფროსს ვერ ვამჩნევს და თავისუფლად ვდგები,თანთაც ვისწორებ და კარებს ვაშტერდები,ერთი სული მაქვს,მალე გაიღოს.
-ვერ დამინახე?-გასვლისას მეკითხება და თვითონაც გადის.
-უკაცრავად.
-არ მიყვარს,როცა ბოდიშს მიხდიან,ეს მხოლოდ და მხოლოდ სიცრუედ მიმაჩნია.
მის სიტყვებზე გულში მეღიმება.კიდევ კარგი ჩვენი გზები იყრება და სულ სხვა მხარეს მივდივარ,“ტაქსის“ ვაჩერებ და ჩემი ბინის მისამართს ვეუბნები.
***
მეორე დღეს კვირაა და ალექსის სახლში მეღვიძება.ამჯერად ის მასწრებს გაღვიძებას,მაგრამ ძილს არც კი მიფრთხობს,მხოლოდ თავისით მეღვიძება.გაღვიძებულს მის დამანულ თმებსა და აწითლებულ თვალებს ვხედავ და ოდნავ ვიწევი.ვიცი,რომ ახლა ჩემს ტუჩებს შეეხება.
იწვა ოდნავ და ცხვირზე ცხვირს მიხახუნებს,შემდეგ ტუჩებით მეხება სახის თითოეულ ნაკვთზე და მერე ასადგომად ხელს მიწვდის.
-ადექი.
-შესანიშნავია.
-რა გეგმები გაქვს?
-ფიტნესზე მივდივარ,მერე კი უნდაგამოვეწყო..
-სადმე მივდივარ?
-სამსახურებრივი წვეულებაა-ვპასუხობ და საშხაპისკენ მივდივარ.
-მარტო მიდიხარ?
-ჰო,აბა?0-მხრებს ვიჩეჩ.
-მეგონა,რომ წამოვიდოდი.
-არ არის საჭირო,ალექს.
-იზაბელ-ხმას უწევს და წარბებს სწევს-დარწმუნებული ხარ?-ზაწარს ხელის ერთი მოძრაობით მაშორებს და მკერდზე მიკრავს,ხელებს მუცელზე მხვევს და თავს კისერზე მაბჯენს.
-დამაგვიანდება-უკამყოფილოდ ვამბობ.
-არ მიყვარს წუწუნა ქალები.
-მე კი..-მაწყვეტინებს მისი ღიმილი.
-აუცილებად უნდა წამოვიდე.
-ადრე მსგავსი რამეებისადმი ინტერესი არ გქონდა?
-იქნებ იცველაბ ხოლმე რამე..
-არა,არა!-ვამბობს და უკნმოუხედავად საშხაპისკენ მივდივარ.ცხხელი წყალი მეხება და ორთქლის სუნი სიამოვნებას მგვრის.იქნებ ალექსი დავპატი.არა,ნამდვილად არ ღირს..ახლა ჩემს წვეულებაზეც მოუნდა წამოსვლა,აბაზანაში მაიც მამყოფოს მარტო,შხაპის ქვეშ..იქნებ ეს არის ერთადერთი ადგილი,სადაც თავისუფალი ვარ-ისევ მღრღნის ეს აზრი,აზრი,რომელიც დიდი ხნის წინ ჩავკალი.
***
-ეს ალექსია-ვაცნობ მას თანამშომლებს.
-ალექსი?-უფროსსაც ესმის ჩემი ხმა.რატომ მეგონა,რომ აქ არ იყო.
-დიახ,ალექსი.
-მიხეილი-ხელს ართმევს და ამაყად მიყურებს.მგონი,ასეთი მზერა ჯერ არასდროს უსტყორცნია.
-სასიამოვნოა-ამბობს ალექსი,როემლსაც ეტყობა,რომ ეს ვითარება არ მოსწონს.
ნახევარ საათში ვსვამთ.საკმაოდ ბევრს სვამს და მეც მაძალებს.იქებ იმიტომ,რომ აქაც აქვს რაიმის იმედი.არ ვიცი,აქვს თუ არა,მაგრამ ვიცი,რომ ის სულ სხვაგანაა.
მივხვდი.გამართლდა!ის კუთხეში მიმწყვდევს და ტუჩებზე თითებს მისვამს,შემდეგ ხელებს მაღლა მაწევიენს და ძლიერად მკოცნის.ჩემი სახელი შეუყვარდა,ალბათ.
-სექსუალური შენ?-მეკითხება ჩვეულად.
-სექსუალური მე.
-რა?-მესმის უცნაური ხმა.ეს ჩემი უფროსია,მგონი.მაშინვე ვიშორებ ალექსს.მეშინია,რომ სამსახურიდან არ დამითხოვოს,ეს ნამდვილად არ მინდა.
ალბათ,არ არის გასაკვირი,რომ ჩენი დიალოგი გაუკვირდა,ეს მეც მიკვირდა,ადრე..ეს ადრე წარსულ დროში იყო და უკვე მას ჩაბარდა კიდეც,დიახ,ჩაბარდა ისტორიას და ახლა სულ არ მეკუთხვნის,ახლა მეც შევეჩვიე სექსუალურ მეს.
____
ახლაი ისტორია..
ველი შეფასებებს,ჩემო ტკბილებო,თბილებო და ჩასაყლაპებო.
მიყვარხართ.