-მარიამ სად მიდიხარ? -გზაში ლექსოს სიტყვები მესმოდა , მაგრამ რაც ძალა და ღონე მქონდა მივრბოდი, რომ გავქცეოდი ამ რეალობას, მინდოდა რომ ტყუილი ყოფილიყო. ვიცოდი რომ ლექსოსთვის უნდა მეკითხა, მაგრამ ამის ძალა არ მქონდა. უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი რატომ მომატყუა. ვერანაირ ემოციას ვერ ვგრძნობდი, მინდოდა მეყვირა , მაგრამ ვერ ვყვიროდი. ტირილი მინდოდა და ეგეც ვერ მოვახარხე. მთაწმინდაზე ავედი და დავჯექი. ერთწერტილს მივაშტერდი და რამდენიმე საათი ესე ვიჯექი, საერთოდ არაფერზე ვფიქრობდი. შემდეგ ავდექი და სახლში წავედი. შესულს ნინაც იქ დამხვდა
-მარიამ სადხარ გირეკავდით(თაკო)
-ბიჭები სად არ გეძებდნენ (ნინა)
-რა გჭირს გოგგო ამოიღე ხმა (თაკო)
არაფერზე ვუპასუხე ავდექი დაჩემს ოთახში შევედი, კარები გადავკეტე და საწოლზე ჩამოვჯექი
-მარიამ გაააღე კარები (ნინა)
-მარიამ (თაკო)
-თავი დამანებეთ (მე)
-როგორ დაგანებოთ? კარგად ხარ? რა დაგემართა (ნინა)
არაფერი ვუთხარი და ისინიც მოშორდნენ კარებს. მხოლოდ ეხლა გავიაზრე ყველაფერი, თითოეული სიტყვა და მოქმედება. მივხვდი რომ ყველამ იცოდა ლექსო რასაც მალავდა, მაგრამ არავინ მითხრა. ისიც მივხვდი ტასომ რატომაცთქვა ლექსოზე და ჩემზე უკეთეს სიურპრიზს გიწყობსო, ისიც გავიგე თუ რას ნიშნავდა, გაბოს, ნინის , თაკოს, ლუკას და ბექას ნათქვამი: „ ბოლოს რა იქნება?“ „თვითონ გაარკვევენ „ დდა სხვა მრავალი ფაქტი. მაგრამ ხომ შეეძლოთ , რომ უბრალოდ ეთქვათ, ასე ხომ გავუგებდი, ეს ჩემამდე იყო და ვაპატებდი. ლექსომ მომატყუა მთავარი ეს არის, მან თავისი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილი დამიმალა. მეც როგორ გავსულელდი, ამდენი მინიშნებით როგორ ვერ მივხვდი რომ ლექსოს შვილი იყო ლიზიკო, თან საოცრად გავდა მას. ეხლა რა უნდა გამეკეთებია? მე ორივე მთელი გულითსემიყვარდა. არ ვიცოდი როგორ მოვცეულიყავი, დაფიქრება მჭირდება. უნდა დავფიქრდე და მომხდარი გავაანალიზო. ცოტახნით ჩამეძინა კიდეც. რომ გამომეღვიძა, ბავშვების ხმა გავიგონე. მივხვდი რომ ბიჭებიც აქ იყვნენ. ტელეს დავხედე და ლექსოს უამრავი გამოტოვებული ზრი მქონდა, რამდენიმე სმსც , მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. სააბაზანოში შევედი წყალი გადავივლე, მოვწესრიგდი და ოთახში გავედი. ყვეა იქ იყო ლექსოს გარდა და რაღაცაზე იცინოდნენ. კუთხეში დავდექი და ვუყურებდი. ობოლი ცრემლი ჩამომივარდა და ისიც შევიმშრალე. არ მესმოდარატომ მომატყუეს, ვერ ვხსნიდი ამ ყველაფერს
-მარიამ?(ლუკამ შემამაჩნია და შემდეგ ყველამ მე გამომხედა)
-იცი მაინც რამდენი გეძებეთ?(ბექა)
-რა დაგემართა? ან სად იყავი? (გაბო)
-ამათ მაინც გაეცი პასუხი, ჩვენ თუ არ გველაპარაკები (თაკო)
-მარიამ შეგიძლია ხმა ამოიღო (ლუკა)
-რა მოგივიდა არ იტყვი (ბექა)
-ლექსოს დავურეკავ ეგებ მან მაინც იცოდესრა დაგემართა (ლუკა)

-ლექსოსთან დარეკავ დასახლიდან წავალ, ისე რომ დიდი ხნით ვერ მიპოვოთ (მე)
-გოგო რეეებს ბოდიალებ?(ნინა)
-აგვიხსნი მაინც რაგჭირს?(თაკო)
-ან რატო ხარ გაღიზიანებული?(ბექა)
-და ეგებ თქვენ გჭირთ რაღაც? და თქვენს გამო ვარ იქნებ გაღიზიანებული? ან თუნდაც გამიტყდა რომ ბავშვობის დაქალმა მომატყუა? რატომ არ ფიქრობთ ამაზე?(ვთქვი და ტირილიდავიწყე, საშინლად არ მინდოდა სულიერ გავტეხილიყავი, მაგრამ ესე გამოვიდა. იქვე ჩამოვჯექი და გაშტერებულ ბავშვებს მივაშტერდი
-ბექა არაფერს მეტყვი?ნინა არც შენ? თაკო იქნებ გინდა რომ რამე თქვა? ლუკა? გაბო არც თქვენ ისურვებდით რამის თქმას? (მე)
ისევ გაცუმებულები ისხდნენ
-მითხარით რომ ლიზიკომ იხუმრა (მე)
-ლიზიკომ?(ბექა)
-არააა (ნინა)
-გესმის ნინა? გესმისმაინც რადამიმალე?(მე)
-მარიამმ........(ნინა)
-ლიზიკო მართლა ლექსოს შვილია?(ლუკას ავხედე ვიცოდი რომ სიმართლეს მეტყოდა) ლუკა მითხარი
-ხო მარიამ, მაგრამ ესს......(ლუკა)
-სხვა არ მაინტერესებს? ის მითხარით რატომ დამიმალეთ? ასე გაგებას არჯობდა რომ თავიდანვე აგეხსნათ?(მე)
-ლექსომმმ (თაკომ დაიწყო)
-ლექსომ ესე გადაწყვიტა და გოგოებმა რომლებსაც გენდობოდით, არაფერი მითხარით ამისშესახებ?(მე)
-ბოდიში მარიამ (ნინა)
-არ გვინდოდა ასე გამოსულიყო (ლუკა)
-და ხომ ხედავ რომ გამოვიდა? ლუკა თავიდან გეთქვათ გავიგებდი, მაგრამ უკვე თვეეებია მატყუებთ, როდის უნდაგეთქვათ? რომ არა ლიზიკო ვერც გავიგებდი. იცით მაინც როგორ შემიყვარდა ისბავშვი? არა არ გეცოდინებათ, გუშინ დედა რომ არ დაეძახა ჩემთვის სიმართლეს კიდევ დიდიხანი ვერ გავიგებდი(მე)
-მომისმინე მარიამ, ეს დიდი ხნის წინ მოხდა და ლექსო ამას დღებდე ნანობს. იმ გოგგომ საკუთარი შვილი მიატოვა დასამი წელია აარავის უნახავს. არც ლექსოს და მითუმეტეს არც ლიზიკოს(გაბო)
-და ლექსომ იცის რომ გაიგე?(ბექა)
-არ ვიცი (მე) ეხლა მასზესაშინლად ვარ გაბრაზებული და ვიცი რომჯერ ვერ დაველაპარაკები, ამიტომ თქვენს ძმაკაცს თქვენ თვითონ აუხსენით, თუ რატომ წა,ოვედი მისი სახლიდან (მე)
ვთქვი და ფეხზეწამოვდექი, აღარ მინდოდა ამსაუბრის გაგრძელება
-მარიამ სად მიდიხარ?(თაკო)
-ჩემს ოთახში (მე)
შევედი თუ არა ჩამეძინა.დილით გავიღვიძე და ტელეს დვხედე, უკვე შუა დღე იყო. არ მასვენებდალექსო ფიქრი. ვიცოდი რომ ამ ყველაფრის გამო 4წლიანი სიყვარული არ უნდა დამემარხა. ლიზიკო ხომ მეც შემიყვარდა. შევძლებდი რომ ის გამეზარდა, მაგრამ არ ვიყავი ბოლომდე დარწმუნებული რომ ლექსოს უნდა შევრიგებოდი. მოვწესრიგდი და სამზარეულლოში გავედი, საშინლად მშიოდა
-ნინა შენ აქ ხარ?(გამიკვირდა როცა ნინა დავინახე )
-ხო გუშინ აქ დარჩა (თაკო)
-მარიამ მოგვისმინე.... (დაიწყო ნინამ)
-მშია გვაქვს რამე საჭმელი?(მე)
-კიიი მოდი დაჯექი. ყავას დალევ?(თაკო)
-კიი (მე)
-საუბარი ნუ გადაგაქვს (ნინა)
-რა გინდა?(მე)
-ნუ მელაპარაკები გაციებული ტონით, ხვდები მაინცროგორ მტკენ გულს?(ნინა)
-და შენ ხვდები მნაინც რა დამიმალე?(მე)
-მარიამ რომ მოხვედი და თქვი ლექსოს დისშვილი გავიცანიო, მივხვდი რომ ლექსოს თავისი საიდუმლოს გამხელა არ უნდოდა (ნინა)
-ეგ არ გამართლებს ნინა. ნამიოკებით საუბარს გეთქვა (მე)
-მარიამ გულს მტკენ , ვიცი რომ უნდა მეთქვა, მაგრამ ლექსოსაც ვერ გავუტეხე(ნინა)
-და ლექსოზე გატეხვას ჩემთან გატეხვა არჩიე (მე)
-ეგ არ იყო ჩემი საქმე, მე მისსი საიდუმლოს გათქმის უფლება არ მქონდა (ნინა)
-მაგრამ როცა მე და ლექსო ერთად ვიყავიატ, ესხომ საერთო გამოდიოდა?(მე)
-მარიამ (თაკო) ჩვენ არაფერ შუაში ვართ.გაგვიგე არ შეგვეძლო რომ გვეთქვა.
-მართალი ხარ, თქვენ არ შეგეძლოთ, მაგრამ აიი ლექსოს კი ნამდვილად შეუძლია ამიხსნანს ეს ყველაფერი (მე)
-რას აპირებ?(თაკო)
-შევჭამ და მასტან წავალ (მე)
-ხო ჯობს თქვენ გაარკვიოთ (ნინა)
-თქვენ ვერ წარმოიდგენთ მე რა ვიგრძენი როცა ლიზიკომ დედა დამიძახა, ამის მერე უფრო მეტად შემიყვარდა ის ბავშვი (მე)
-ლიზიკო საყვარელი ბავშვია (ნინა)
-თან ლექსოს გავს (მე)
-შეურიგდები რომ რამე/?(თაკო)
-არ ვიცი, მაგრამ აამგონია 4წლიანი სიყვარული ერთი ხელის მოსმით დავანგრიო. მგონი შევურიგდები (მე)
-არ ინანებ დამიჯერე (ნინა)
-შენ ექიმთან იყვი?(თაკო)
-არააა, ვერ მივიცალე (გავუღიმე და სახლიდან გამოვედი)
გზაში კიდევ ერთხელ დავფიქრდი. მივხვდი რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე. არ შეიძლებოდა ყველაფრის ერთი ხელის მოსმით დანგრევა. თან ლიზიკოც მეცოდებოდა, ბავშვს დედა ჭირდებოდა, მას კი ჩემში ხედავდა. ლექსოს ბინას მივადექიკიბეეები ავირბინე და ბინის კარები ღია დამხვდა. გამიკვირდა. ოთახს თვალი მოვავლე და შიგნით არავინ დამხვდა. ლექსოს ოთახისკენ წავედი, კარები ფრთხილად შევაღე და რას ვხედავ: ლექსო ვიღაც გოგოსთან ერთად წევს სრულიად შიშველი. იმ გოგოს გაეღვიძა და ლექსოს კოცნა დაუწყო, მასაც გამოეღვიძა
-ეკუნა გაჩერდი (ამოიბლუყუნა და ის გოგო გვერდით გადააგდო. შემდეგ წამოდგონა სცადა და კარებთან ატუზული შემამჩნია
-იყავი ლექსო არ შეწუხდე, გზას ჩემითაც გავარკვევ(ვუთხარი და წამოვედი. როგორ ვენდე, ერთი დღე არ დავენახე და სხვაშ გამცვალა. ქუჩაში მივდიოდი, ვიღაცამ ხელი დამიჭირა და მისკენ შემატრილა
-მარიამ მომისმინე (ლექსო იყო, ხელი უხეშად გავაშვებინე და თვალებში ჩავხედე)
-მარტო არ უნდა დაგეტოვებია (დავიწყე)
-მარიამ არ .............(ლექსო)
-არ დამიძახო, არც გამეკარო და საერთოდ აღარ დამენახო. დამივიწყე, დაივიწყე 4წლიანი სიყვარული, რომელიც ჩემთან გაკავშირებდა, თუ რათქმაუნდა ესეც ყალბი არ იყო. იცი ეხლა რას ვგრძნობ ლექსო? ზიზღს , მეზიზღები, გული მერევა რომ გიყურებ. მშვიდობით (ვუთხარი და ტაქსი გავაჩერე)
-მარიამმ (დაიყვირა , მაგრამ მე უკვე წამოსული ვიყავი)
-ქალბატონო კარგად ხართ?(ტაქსის მძღოლ ა მკითხა
-არა არ ვარ კარგად (ვუთხარი და თავი ჩავხარე)
მალე მივედისახლში , შევედი და ყვეა იქ იყო.
-მარიამ?(ბექა)
არაფერი ვთქვი ჩემს ოთახში შევედი, კარები გადავკეტე და ბარი ჩავალაგე. მოვწესრიგდი, მამაჩემთან გადავრეკე ყველაფეი მოვაგვარე და ჩემოდნით ხელში გრეთგამოვედი
-რას აკეთებ? (ლუკა)
-მარიამ ეს რა არის?(ნინა)
- სკაიპიტ დაგირეკავ ხოლმე და შენი შვილი გამაცნი კარგი?(ვუღთხარი ნინას)
-არაფერი მესმის (ბექა)
-წასვლამდე ერთ კითხვაზე მიპასუხეთკარგი (მე)
-სად მიდიხარ?(თაკო)
-ეკუნა ლიზიკოს დედააა?(მე)
-ფუუ მაგისიი (ლუკამ თქვა და ხელი მაგიდას დააარტყა
-ლესომ რამე მიქარა?(ბექა)
-ხო ლიზიკოს დედაა (გაბო)
-ხო და არაფერი მიუქარავს ბექა, იმ ქალთან იწვა რომელიც მიი შვილის დედააა .