ვერ მივხვდი სერვერს რა დაემართა, გამოქვეყნებული თავები ქაიშალა. ამიტომ გუშინდელი და დღევანდელი თავების გამეორება მიწევს, ვინც უკვე წაიკითხეთ ბოდიშს ვიხდი.

მეექვსე თავი

შეიძლება ითქვას პოპულარობის ზენიტში მყოფი საკუთარი მდგომარეობით ვტკბებოდი. როგორც ყოვეთვის ტელევიზორი ქართულ არხებზე მქონდა ჩართული. ტელევიზიით ერთ-ერთი ქართული შოუ გადიოდა. წამყვანმა მეტიჩარა ხმით აღნიშნა, რომ როგორც იქნა საქართველოში ერთ-ერთი ყველაზე სასურველი სასიძო, უშიშროების მინისტრი, თემურ წიკლაური შეყვარებული გახლდათ. როგორც სანდო წყაროები ატყობინებდნენ, წყვილი მალე დაქორწინებასაც გეგმავდა.
ბედნიერი შეყვარებულების ფოტოც აჩვენეს. თემო სადღაც, გვერდზე იყურებოდა, სახე უცინოდა და უცნობ ობიექტს ხელს უქნევდა. გვერდს საშუალო სიმაღლის, ტუჩებ დაბერილი, ყავისფერ თმიანი ქალი უმშვენებდა. ეკრანზე გამოსახულება მომენტალურად დავასტოპე და ფოტოს გაოგნებული მივაჩერდი.
- რა მოხდა? - ჩემი რეაქცია არ გამოპარვია თემურიკოსთან მოთამაშე ტატიანას - ეს ხომ ვახოს სიძეა, სალომეს ქმარი? ცოლი მოჰყავს? პრინციპში ეს მოსალოდნელიც იყო. უკვე ამდენი წელი გავიდა, ის კი ისევ ისეთი სიმპატიურია... - თითქოს ჯიბრით არ ჩუმდებოდა ქალი.
ვგრძობდი რომ ძალა მეცლებოდა, თითქოს თვალთ დამიბნელდა. რა გამოდიოდა, თემური მართლა მკვდრად მთვლიდა?.
- დამივიწყა, თურმე მართლა დამივიწყა. - ვბუტბუტებდი ჩემთვის და ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი.
- რატომ ტირი? სიუჟეტის გამო? - უკვირდა ტატიანას.
- არა, ის არაფერს შუაშია. უბრალოს ბავშვობა გამახსენდა, სალომე და თემო, მათი გახსენებისას კი გული ძალიან მტკივა.
ალბათ ჩემმა პასუხმა არ აკმაყოფილა. აშკარად ეჭვით მიმზერდა და დაჟინებით აგრძელებდა კითხვების დასმას:
- შენი ბავშვის მამასაც ხომ თემური ერქვა? ისიც თქვენი ბავშვობის მეგობარი იყო?
- კი, - ვცდილობ მშვიდი ტონი შევინარჩუნო, - მასაც თემო ერქვა. - ხმა ცივი მქონდა არაფრის მთქმელი. საინტერესოა როდემდე შევძლებდი მისგან სიმართლის დამალვას? ტყუილები მძულდა. განსაკუთრებით ჩემთვის ახობელი ადამიანების მოტყუებას ვერ ვიტადი. ჩემი ნება რომ ყოფილიყო, ტატიანას ჩემს ვინაობას კარგა ხნის წინ გავუმჟღავნებდი, თუმცა ვახოს ვერ ვითანხმებდი.
- ქალია მაინც, სადმე არ წამოსცდეს. როგორც შენ ენდობი ტატიანას, ანალოგიურად ის ენდობა სხვას. ის სხვა - კიდევ ვიღაცას, და ასე დაუსრულებლად. საბოლოოდ კი იგებს ქვეყანა. - მტკიცე ტონით მაფრთხილებდა კაცი.
არადა ახლა?! ვუმზერდი ტატიანას და ვგრძნობდი, რომ ყველაზე მეტად ამ წუთებში მჭირდებოდა მისი თანადგომა. ალბათ იგრძნო რაც ხდებოდა ჩემს გულში, კითხვების დასმა შეწყვიტა და ჩამეხუტა.
- რით შემიძლია დაგეხმარო? - სიბრალულით მკითხა მან.
- ალბათ არაფრით. უბრალოდ სულში მტკივა და .... - ცრემლები ისევ მისით იკვლევდნენ გზას, მინდოდა გაჩერება, მაგრამ თავს ვერ ვიკავებდი. - მან დამივიწყა, საბოლოოდ დამივიწყა. - ვსლუკუნებდი მის მკერდში თავჩარგული.
- ვერ ვხვდები რა გჭირს ან ვისზე დარდობ. ვახოს დავუძახო? - ვხვდებოდი, რომ არაადეკვატურად ეჩვენებოდა ჩემი საქციელი. აშკარად აფიქრებდა ჩემი მდგომარეობა.
- არ გინდა, ისიც განერვიულდება. უბრალოდ ნერვებმა მიმტყუნეს, სულ ცოტა ხანი მჭირდება და ისევ ძველი ანასტასია ვიქნები. - ტკივილით ვიღიმებოდი მე.
სათქმელად იოლი იყო, შესასრულებად კი ძნელი. ტატიანა ოთახიდან გავიდა თუ არა, ეკრანზე გაშეშებულ გამოსახულებებთან ერთად ისევ მარტო დავრჩი.
- ამაში გამცვალა?! მე მაინც მჯობდეს ეს დამპალი. ეს როგორ უნდა მოიყვანოს? - ტკივილს სიბრაზე, განრისხება ცვლიდა. გული ბოღმით ამევსო. - მე რით მჯობია? - ყურადღებით ვაკვირდებოდი ქალს - ერთი ხელოვნურად აწყობილი ნაშაა. ნეტა მკერდი მისია? - ვფიქრობდი მე - კარგად მოვლილი კია, ხომ იცი?! - ქალბატონი სოფი წულაი! - აცხადებდა წამყვანი მის სახელს.
სახელსა და გვარს ვგუგლავ და ვეძებ. ყვითელი პრესა აჭრელებულია წყვილის კლუბებსა და სხვადასხვა კურორტებზე გადაღებული ფოტოებით.
- რას ერჩი? თურმე ერთობოდა ბიჭი. სად ცალია ყოფილი ცოლის მოსაკითხად? - ისევ ვბრაზდებოდი მე.
ჩემი კონკურენტი ოცდახუთი წლის იყო. ხუთი წლით ჩემზე პატარა. ტვინში მირტყავდა ეს ხუთი წელი. თურმე მოდელი გახლდათ და „აბოდებდა თემოზე“ ისე უყვარდა. იქნებ პირიქითაც იყო და თემოს „აბოდებდა“?! აი მესმის ისტორია, ალბათ კარგად დაამშვიდა ბიჭი. ან ჭიდებოდა კი დამშვიდება?!
მოკლედ ჯერ სასოწარკვეთილი ვიყავი, შემდეგ გაცოფებული, ამის შემდეგ კი შურისძიებას ვგეგმავდი. და რადგანაც თემო ძალიან შორს იყო, შური ტელევიზორის პულტზე ვიყარე. საწყალი კედელს მივანარცხე და ნამსხვრევებად დაიშალა. ესეც ასე. ახლა პულტიც საყიდელი მქონდა.
გაოცებული თემურიკო მიმზერდა და ვერ ხვდებოდა რამ გამოიწვია ჩემი ხასიათის ასეთი სწრაფი ცვლილება. შეშინებული ბავშვი ფეხებზე მომეხვია და ხმამაღლა ატირდა. შვილს ძლიერად ვიკრავდი გულში.
- მაპატიე, არ მინდოდა, მაპატიე.... - ვეფერებოდი და ცრემლიან თვალებს ვუკოცნიდი.

ჩემი დეპრესია და ნერვიულობა რამოდენიმე დღე გაგრძელდა. დატვირთული რეჟიმი ამჯერადაც ხსნად მომევლინა. ფიქრისა და ნერვიულობისთვის დრო არ მრჩებოდა. ბოლომდე საქმეში ჩევერთე.
- ჯანდაბამდის გზაც ჰქონიათ! - ვფიქრობდი მე -დავუმტკიცებ რომ ასე იოლად ვერ მომიშორებს, მუხლის ჩოქებზე მთხოვს პატიებას და არ მივიღებ!
იცით ბევრჯერ მიფიქრია, რომ სტიმული, ბიძგი ყველა საქმეში საჭიროა. აქამდე თუ წარმატება მიამიტურად სიყვარულის გამო მსურდა. ამჯერად შეურაწყოფილი ქალის პოზიციიდან მივუდექი საქმეს. ეს შეგრძნება კი ბევრად განსხვავდებოდა პირველისგან. ზუსტად ვიცოდი რა იყო ჩემი საბოლოო მიზანი და ამ გზაზე აღარავის ვინდობდი. შოუ-ბიზნესის სიბინძურეებით ადრე არ ვინტერესდებოდი, ამჯერად კი ინტრიგების ეპიცენტში აღმოვჩნდი.
ალბათ ჩემი ცვლილება არ ხიბლავდა ვახოს. მის პოზიციასაც ხშირად აფიქსირებდა.
- მესმის სალომე, რაც გჭირს. მაგრამ... ბოლოს და ბოლოს კაცია. ამდენი წლების შემდეგ, ნუთუ მართლა ფიქრობდი, რომ მის ცხოვრებაში არავინ იქნებოდა?!
- ვერ გავიგე რის თქმას ცდილობ? შენის აზრით ის მხოლოდ რიგითი ნაშაა? ცოლად მოჰყავს. სხვაობას ვერ ამჩნევ? ფეხებზე დამიკიდა. მომიშორა. თითქმის ყველა ინტერვიუში აქცენტს ვაკეთებ, რომ შვილი მყავს, ვაჟი. ის კი ერთხელაც არ დაინტერესდა, არც კი მოინდომა მისი ნახვა. - ვცხარობ მე.
- რომც დაინტერესდეს, როგორ ახსნის რუსეთში ცნობილ მომღერალთან ვაჟის ყოლას? - ისევ მიამიტური ხმით მეკითხება ვახო.
- საკმარისია! - საბოლოოდ გამოვდივარ წყობილებიდან - მუდამ მის დაცვას ცდილობ, ახსნას მის ნებისმიერ ქმედებას უძებნი. ჩემზე საერთოდ არ ფიქრობ? - ვსაყვედურობ მას.
- შენზე რომ ვფიქრობ ამიტომაც გეუბნები, მორჩი თემოს გამო ბღავილს. საკუთარი ცხოვრება გაქვს. თუ მან დაგივიწყა, ესე იგი დროა შენც ამოიგდო თავიდან. წარსულს ნუ მისჩერებიხარ. მაგალითი თვითონვე მოგცა.
- იქებ რაღაც მიზეზი აქვს? იქნებ... - ვხვდები რომ გულის სიღრმეში მეც მის გაგამართლებელ მიზეზებს ვეძებ, მაგრამ უშედეგოდ.
- ვერაფერი გაგიგე რა გინდა. - საბოლოოდ ბრაზდება ვახოც - თაყვანისმცემლები არ გაკლია. იქნებ მისცე რომელიმეს შანსი?
- არა, არ შემიძლია. - ცივ უარზე ვარ მე.
- ვერც შეძლებ, თუ არ მოინდომებ. მოჩვენებებისა და წარსულის ლანდების ლოდინში აწმყოს ვეღარ ამჩნევ. ახლოს არავის უშვებ. დამიჯერე, გთხოვ. თუ თქვენ ორს ერთად ყოფნა გიწერიათ, სულ რომ ათი ცოლი მოიყვანოს, მაინც შენთან დაბრუნდება. მაგრამ თუ თვითონ არ მოინდომა, ცალმხრივად ვერაფერს შეძლებ. გესმის ჩემი? ასეთი სიყვარული გაგაწამებს. დაიტანჯები. საკუთარ თავს შეხედე და შემდეგ იმ პლასტმასების თოჯინას. როგორ შეიძლება ასეთი არსების გამო ნერვებს იშლიდე? ქალზე რომელზეც თვით დიდი მაესტროც კი ოცებობს. - მეხუმრება ის.
- შენ მაინც ხომ იცი, რომ ეგ ყველაფერი სისულელეა? - მეცინება მეც.
- მე ვიცი, მაგრამ სოფიმ არა. - თვალს მიკრავდა ვახო. - სისულელეებზე ფიქრს მორჩი. ამ ბოლო დროს ისეთი დაძაბული ხარ, რომ შენი განწყობა გადამდები გახდა. ბავშვი მეცოდება. თვალებში შემოგციცინებს. შენი თითოეული სიტყვა და მოქმედება მის გონებაში ილექება. შენ კი ვერაფერს ამჩნევ. რას მისტიხარ წარსულს? შენი ცხოვრების აზრი მისი აღზრდა უნდა იყოს. შენ კი ვიღაც ნევრასტენიკი ქალის გამო იშლი ნერვებს და ბავშვსაც ტკივილს აყენებ.
- რა იცი რომ ნევრასტენიკია? - მეცინება მე.
- ვიცი, სახეზე შეხედე და მიხვდები. თუ არაა და შენს ხელში დარწმუნებული ვარ მალე გახდება! - ისევ ხუმრობს ვახო.
მისი მცხვენოდა. როგორი ძნელი საღიარებელიც არ უნდა ყოფილიყო აშკარად მართალი იყო. ამ საუბრის შემდეგ საკუთარი ტკივილი გულში ღრმად ჩავიმარხე. გარშემო მყოფებისთვის ისევ თვალებ ფახულა, მუდამ მომღიმარი ანასტასია ვიყავი. ალბათ ასე სჯობდა, ალბათ ასე უკეთესი იყო.

თემო
დრო იმაზე სწრაფად გადის მე რომ ვისურვებდი. თითქმის ოთხი წელი გავიდა იმ ავბედითი ღამის შემდეგ. გაზაფხულია. აპრილი, აღდგომის მეორე დღე. ორშაბათი, როგორც ყოველთვის წვიმს. უკვე მერამდენედ ვთამაშობ ამ ფარსს. ყოველ წელს დედაჩემი საგულდაგულოდ ემზადება სააღდგომოდ სასაფლაოზე გასასვლელად. ოჯახში მიცვალებული, რომელსაც ასე ელოლიავება და თითოეული ჟესტით ეფერება სალომეა. დიახ ეს სპექტაკლი მას ეკუთვნის. მის საფლავზე გავდივართ. ირონიულად მეღიმება. ბევრჯერ დავფიქრებულვარ, ნეტა სინამდვილეში ვის ვგლოვობთ?!
გაღიზიანებული ვუმზერ მოფუსფუსე დედას. ვიცი რომ გულის სიღრმეში მართლა უყვარდა სალომე, მაგრამ მის მიმართ სითბოს არასოდეს გამოხატავდა. ის დღეც მახსენდება ჩემს სასამართლო პროცესზე, როგორ წყევლიდა მას და ყველა უბედურებაში უმოწყალოდ მხოლოდ სალომეს ადანაშაულებდა. წარსულის გახსენება არ უყვარს, ალბათ სინდისი აწუხებს. იშვიათად ვლაპარაკობთ ჩემსა და სალომეს ურთიერთობაზეც. აშკარად უჭირს ჩემთან ამ თემაზე საუბარი. მაგრამ ხშირად შემინიშნავს როგორ დაჰყურებს მის ფოტოს და ყლაპავს ცრემლებს. უკვე მერამდენედ სთხოვს პატიებას. უკვე მერამდენედ ემუდარება შეწყალებას.
მეცოდება დედა. მისი ტკივილი მტკივა. ბევრჯერ მიფიქრია სიმართლე გამემხილა, მაგრამ ვერ შევძელი. მეშიანია, რომ შემიძულებს. ბრალს დამსდებს, რომ ვერ შევინარჩუნე ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი, ყველაზე საყვარელი ქალი. გავუშვი, ჩემი ცხოვრებიდან წასვლის საშუალება მივეცი. თუმცა ის ხომ დედაა, ჩემი დედა. არა მგონია მისაყვედუროს, ალბათ გულის სიღრმეში რაღაც გამამართლებელს მიპოვის, აუცილებლად გამამართლებს.
მე კი ეს აღარ მსურს. საკუთარ თავს დღემდე ვერ ვპატიობ. ბიჭები გამუდმებით მიმტკიცებდნენ, რომ ეს ყველაზე ოპტიმალური და სწორი გამოსავალი იყო. მე კი ეჭვი მაწუხებს, დღემდე ვერ მოვინელე. ცოტა მეტად რომ მომენდომებინა, იქნებ გამომსვლოდა? მაგრამ ასე არ მოვიქეცი. თითქოს ვუღალატე მასაც და საკუთარ გულსაც. ვგლოვობ. არა დაღუპულ სალომეს, არამედ ჩემს დაკარგულ გრძნობებს, ჩემს დაკარგულ ოჯახს.
ერთად-ერთი ადგილი სადაც მისვლა მსიამოვნებს, დიმკას ოჯახია. ვუმზერ მას მის მოსიყვარულე მეუღლესთან ერთად. მის ორ ვაჟკაცს, პატარა გოგონას. და ვოცნებობ, წარმოვიდგენ, თითქოს მე და სალომე ისევ ერთად ვართ, გვყავს შვილები, მელოდება და მასაც ისევე უბრწყინავს თვალები ჩემს დანახვაზე, როგორც დიმკას მეუღლეს. ალბათ უცნაური სტუმარი ვარ, ძირითადად ჩუმად ვზივარ, ჩემს ფიქრებში წასული. მასპინძლებიც მიეჩვივნენ ჩემს პერიოდულ ჩაფიქრებებს. ბავშვებმაც კი იციან, რომ ამ დროს არ უნდა შემაწუხონ. ხელს არ მიშლიან. ვფიქრობ და ისეთი ბედნიერი ვარ. არ იფიქროთ თითქოს წარსულს მივტოროდი. არა. უბრალოდ პერიოდულად ნოსტალგია, მონატრება მაწუხებდა და ამ გრძნობებს დიმკასთან ვივსებ.
უკვე მერამდენედ მთავაზობს დიმკა, ვახოსთან დაკავშირებას, მაგრამ უარზე ვარ. თითქოს მეშინია, არ იფიქროთ რომ სალომეს უსაფრთხოების გამო ვღელავ. არა. ზუსტად ვიცი, რომ ვახო არაფერს გაუჭირვებს. მაგრამ მეშინია, იმ ტკივილის გამო, რასაც სალომეს ხმის გაგონება მომაყენებს. არ შემიძლია. ალბათ მაზოხისტი ვარ. თითქოს ტანჯვა მსიამოვნებს. საკუთარ თავს მისი მონატრება მივუსაჯე და ეს სასჯელი პირნათლად უნდა მოვიხადო. სიგიჟეა? ალბათ უაზრობაც, მაგრამ ასე მირჩევნია. ალბათ ცოტა გიჟიც ვარ. არ გამოვრიცხავ.
ინერციით მივყვებოდი ჩემთვის შედგენილ სცენარს. გრძნობებისგან დაცლილი ვარ, გამოფიტული. ვიღიმები, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ეს ღიმილიც ყალბია, ჩემსავით ორპირი. სალომეს წასვლიდან თითქმის ხუთ თვეში გამოვედი ციხიდან, მაგრამ რატომღაც თავს ისევ პატიმრად ვგრძნობ. საშინელი შეგრძნება ყოფილა. თითქოს გარეთ ვარ, მაგრამ ისევ ტუსაღი, საკუთარი გრძნობების ტუსაღი.
გარშემო მყოფები ვერ ხვდებიან ჩემი გაუცხოვების მიზეზს. ყველაფერს სალომეს გარდაცვალებას აწერენ. პრინციპში ნაწილობრივ მართლებიც არიან. მიზეზი სალომეა. მისი მონატრება.
წარა - მარა მიღებები, შეხვედრები. არჩევნები, კარიერული წინ სვლა. გზა პატიმრობიდან - მინისტრობამდე. ვფიქრობ თავი გავყიდე. კარიერა ვიყიდე. სალომეს ფასად. ამიტომ მიღწეულს ისე ვიღებ თითქოს წარმატება მეკუთვნოდა, მე ხომ ამხელა საზღაური გადავიხადე?!
მომწონს საკუთარი იმიჯი. თითქმის შევეჩვიე ასეთ ცხოვრებას. მუშაობა, ბიჭებთან ერთად გართობა, საღამოს მორიგი ახალი ქალი. შემდეგ ნაბახუსევი. არ მინდა გათენება და გვერდით გახედვა. ერთი სული მაქვს ჩემს თვალის გახელამდე ღამის სტუმარი წავიდეს. თუმცა ასე იშვიათად ხდება. როგორც წესი უმეტესობას სურვილი აქვთ მეორე დღესაც გააგრძელონ ალერსი, დიასახლისის როლის მორგებას თავხედურად ცდილობენ. ცივად, მაგრამ ეტიკეტის დაცვით ვცდილობ სტუმრები გავისტუმრო. რა თქმა უნდა ვპირდები რომ დავურეკავ, მაგრამ მათთან არასოდეს ვრეკავ. ასეა თითქმის ყოველ დღე. დედაჩემი უკმაყოფილოა. არ მოსწონს ჩემი ცხოვრების წესი. თუმცა მისი აზრი არ მაინტერესებს.
- თურმე პატარა შეეძინა! - დილით აფორიაქებული მოვიდა დიმკა.
-ვის? - ცივად ვეკითხები.
- სალომეს. მოსკოველი სტუმრები მყავდა. ვახოსთან მეგობრობენ, კარგად იცნობენ ანასტასიასაც. ბიჭი შესძენია..
- კარგია. შენ კი ღელავდი. ხედავ ეგ გოგო არ იკარგება. უკვე შვილიც ყავს. - ირონიას ვურებ ხმაში. თითქოს რაღაც ჩამწყდა. მეტკინა. - ნეტა მამა ვინაა? - საკუთარ თავს ვეკითხები.
- რა თქვი? - სიბრაზისგან პილპილდება დიმკა. - ამას სერიოზულად ამბობ? ბავშვი ანასტასიას მოსკოვში გამოჩენიდან რამდენიმე თვეში დაბადებულა.
- გაჩუმდი. - თითქმის ბოლო ხმაზე ვღრიალებ მე. - არ მინდა მოსმენა. არ მაინტერესებს. ამ ჟურნალებს კითხულობ? - სეიფიდან რუსულ ჟურნალებს ვიღებ, ანასტასიაზე გამოქვეყნებული თითოეული სტატია მუქი ფლომასტრით მაქვს მონიშნული. - თუ არ გინახავს გათხოვებ, ან სულაც გაჩუქებ. არ მაინტერესებს მაგ ქალის ცხოვრება. უკვე აღარ მაინტერესებს! - სიბრაზისგან ვცახცახებ.
- შეცდომას უშვებ, მოვა დრო და ინანებ! - არ ჩუმდება დიმკა.
- უკვე იმდენჯერ შემეშალა ერთით მეტი არაფერს დამიშავებს! - ისევ ირონიულად მეცინება.
- შენი საქმის შენ იცი! - ცივად ამბობს ის და კაბინეტიდან გადის.
დავიღალე. მონატრებით, ეჭვიანობით, მასზე ფიქრით დავიღალე. ვცდილობ მარტო ღამითაც კი არ დავრჩე, გვერდში მუდამ ვიღაც მყავდეს. მაგრამ ძილში? სიზმრებიც კი შემაძულა. იქ ხომ მუდამ სალომეა. თვალებს ვხუჭავ, ისევ ჩნდება. მისი ლანდი თან დამყვება. თითქოს აქ მყავს. ჩემთანაა. სულელივით მიხარია, ვეხვევი, ვეფერები და სწორედ ამ დროს მეღვიძება.
- დროა საკუთარ ცხოვრებას მიხედო. ოჯახი გჭირდება! - უკვე მერამდენედ მიჩიჩინებს დედაჩემი.
- ოჯახი ჩემთვის არაა! - კბილებში ვცრი მე.
- შეგიყვარდება, შეიძლება ისე ძლიერად აღარ, მაგრამ ნელ-ნელა შეგიყვარდება. - ისევ იმეორებს ის.
მეცოდება. ამ რამდენიმე წელიწადში აშკარად მოვინელე დედა. თმები გაჭაღარავებია. ამდენი დარდისგან ნაოჭები მოემატა.
- ვნახოთ დედა, ვნახოთ! იქნებ დავქორწინდე კიდეც. - ვამჩნევ რომ ოჯახის შექმნის იდეა მეც მომწონს. ახალი ავანტურაა, გასართობი.
ეს გადაწყვეტილება დიმკას ყველაზე დიდ უაზრობად ეჩვენება.
- რა სისულელეა, - როგორც ყოველთვის პირდაპირ მეუბნება ის - ასეთ შეცდომას არ დაუშვებ. ცოლი უკვე გყავს.
- ჩემო დიმკა რა მიამიტი ხარ. ჩემი ცოლი კუკიაზეა დასაფლავებული და შენ ეგ ყველაზე კარგად იცი. - ირონიას არ ვიშურებ მე.
ამ წლების განმავლობაში ერთმანეთის ხასიათი კარგად შევისწავლეთ. მართალია ჩუმადაა, მაგრამ ზუსტად ვხვდები რასაც ფიქრობს. სალომეს მიმართ მისი ოჯახის განსაკუთრებული დამოკიდებულაც ვიცი. მათთვის ის კუმირია.
- ის ჩემი რძალი არასოდეს იქნება. ეგ გაითვალისწინე... - მუქარით მაფრთხილებდა მეგობარი.
ვითომ ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა: - ვინ ის?
- შენი მომავალი ცოლი.
გულმა რეჩხი მიყო - ჩემი მომავალი ცოლი? - არ მესიამოვნა, არ მომეწონა, მაგრამ მაინც არ შევიმჩნიე, ძალით გავიცინება: - რა თქმა უნდა. - ყრუდ ვამბობ მეც.



მეშვიდე თავი
ანასტასია კოვალიოვა
სალომე
დეკემბრის დასაწყისში საახალწლო გეგმა-გრაფიკი წარმომიდგინეს. თვალებს არ ვუჯერებდი ახალი წლის შესახვედრად თბილისში მიწვევდნენ. გული სიხარულით ამევსო, თუმცა სადღაც შიგნით მაინც მეშინოდა. როგორც იქნა ამდენი წლის შემდეგ საქართველოში ვბრუნდებოდი. ემოციების კონტროლი მიჭირდა.
- დარწმუნებული ხარ, რომ შეძლებ? ალბათ მთავრობის წარმომადგენლებიც იქნებიან. მსგავს ღონისძიებებს ყოველთვის ესწრებიან!
- შევძლებ. ჩემი დაბრუნების დროა. ჩრდილში ყოფნა აღარ შემიძლია. ადრე თუ გვიან ეს უნდა მომხდარიყო და მოხდა კიდეც.
- ფრთხილად იყავი. დაცვა კი გამოგყვება, მაგრამ მე არ ვიქნები. - სერიოზული, დაძაბული სახით მიმზერდა ვახო. -კარგად აწონ - დაწონე თითოეული ნაბიჯი. თითოეული სიტყვა.
- ნუ გეშინია. პატარა გოგო ხომ არ ვარ? კარგად გამზარდეს, თავს გავიტან.
- ვითომ?- ისევ ეჭვი ეპარება მას. - თავს მოუფრთხილდი!. - მზრუნველი ხმით მეუბნება ის.
- იმედია ჩემს დაბრუნებამდე ასეთი სახე არ გექნება. - მეცინება მისი ჩაფიქრებული სახის შემხედვარეს.
- თავს მოუფრთხილდი. შენს თავზე თუ არა ჩემზე იფიქრე. იმედია ვინმე მოსაკლავი არ გამიხდება... - თვალებს ჭუტავს და გვერდულად იღიმება. ვინმეში სავარაუდოდ თემოს გულისხმობს. ზუსტად ვიცი, რომ ბავშვობის მეგობარს არასოდეს ავნებს, მაგრამ....
თითქოს ჩემს ფიქრებზე მცემს პასუხს: - ამ ცხოვრებაში ჯერ შენ ხარ და შემდეგ ყველა დაარჩენი. ეს გახსოვდეს.
- ვიცი. ყველაფერი კარგად იქნება. იმაზე კარგად შენ რომ გგონია. - იმედიანად ვამბობ.
- მეც ეგ მინდა.
გამგზავრებისთვის სამზადისი ორ-სამ კვირაში დასრულდა. თითოეული წუთი მკაცრად იყო გაწერილი. თბილისში ოცდაათში საღამოს ჩავფრინდებოდით. იმ დღესვე პატარა პრესკომფერენცია და ერთ-ერთ შოუში სტუმრობა. ოცდათერთმეტ დეკემბერს კონცერტი და საღამოს სტუმრებთა ლანჩი. პირველში ისევ მოსკოვში ვბრუნდებოდი.
წინასწარ გვაფრთხილებდნენ, რომ ქართველები ცოტა ექსცენტრიული ხალხი იყვნენ, ყოველთვის გეგმის მიხედვით არ მოქმედებდნენ. ამიტომ შიგა და შიგ შესაძლებელი იყო დასახული გეგმებიდან გადახვევებსაც ჰქონოდა ადგილი.
- გადახვევებში რას გულისმობთ? - ინტერესით ვკითხულობ.
- ექსკურსია, რესტორანი, გართობა. - ეცინება მაესტროს.
- „მართალია, გართობა გვიყვარს ქართველებს!“ - გულში ვფიქრობდი მე.

და, აი ამდენი წლის შემდეგ თბილისი. ისევ აეროპორტი. ისევ ტრაპი. ისევ დაცვა და გრძელი ექსკორტი. ოღონდ ამჯერად ბევრი ჟურნალისტი და პაპარაცი, რომლებიც წარა-მარა ფოტოებს გიღებენ და ცდილობენ დაცვის კოლიდორი გამოარღვიონ.
- თქვენი შთაბეჭდილება თბილისზე? - მესმის ვიღაცის ხმა.
- როგორ მოგწონთ საქართველო? - კითხულობს მეორე.
ხმას არ ვიღებ. უბრალოდ ხალხს ვათვალიერებ და ვხვდები, რომ თვალებით თემოს ვეძებ. ის კი არ ჩანს. გულში რაღაც ჩამწყდა. მაგრამ ისევ ვიღიმები, თვალები ცრემლებით მევსება და მიხარია, რომ ჩემი სათვალე უადგილო ცრემლებს ფარავს.
ერთ-ერთი შედარებით მოხერხებული რეპორტიორი დაცვას უსხლტება და ავტომობილში ჩაჯდომამდე მიკროფონს სახესთან მტენის.
- თქვენი შთაბეჭდილება თბილისზე? - ყურებამდე გაკრეჭილი, ბედნიერი სახით მეკითხება.
დაცვის თანამშრომელს ხელით ვანიშნებ, რომ დაშოშმინდეს და ღიმილით ვპასუხობ.
- ალბათ გეცოდინებათ, წარმოშობით თბილისელი ვარ. ამ ქალაქს განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს ჩემს ცხოვრებაში. მიყვარს და ბედნიერი ვარ კიდევ ერთხელ აქ სტუმრობით.
ასეც ასე, ჟურნალისტებს პატარა ინტრიგა ისედაც აქვთ. მთელი დღე დაკავდებიან, ეცდებიან მოიძიონ ინფორმაცია, სად დავიბადე, რომელ უბანში, ვისთან ვმეგობრობდი. მეცინება იმის გააზრებაზე, რომ ჩემი ბავშვობის შესახებ მხოლოდ ბუნდოვანი, არაფრის მომცემი პასუხები დახვდებათ. ვახო რომ აქ ყოფილიყო, ალბათ მისაყვედურებდა: - სიფრთხილეს კარგავო! - ჩემთვის ამას მნიშვნელობა აღარ ქონდა.
ავტომობილში მოვთავსდი. ღიმილით ვუქნევდი ხელს თაყვანისმცემლებს.
- ესეც ასე. უკვე თბილისში ვარ. აბა შენ იცი ანასტასია კოვალიოვა. ასეთი შანსი ალბათ აღარც გექნება!. - უკვე მერამდენედ ვეუბნები საკუთარ თავს.
ავტომობილი აეროპორტს ტოვებს, ინსტიქტურად თვალი ავტოსადგომისკენ გამირბის. აშკარად არ მეჩვენება. მაღალი სილუეტი შავ ჯიპში ჯდება. თითქოს გულის ცემა მიჩერდება.
- დიმკა? - გონებაში მყვირივარ მის სახელს. სახე სულელური ღიმილით მებადრება, -თუ დიმკა აქ იყო, ესე იგი ისიც აქვეა. - ვირწმუნებ თავს და თითქოს ვმშვიდდები.
საღამოს ათი საათი იქნებოდა, როცა სასტუმრო „მეტეხი პალასში“ მოვედით. ჟურნალისტების მეორე ტალღაც მოხერხებული ღიმილითა და თავის ქნევაში გავაცილეთ, როგორც იქნა საკუთარ ნომრებში შევედით. ის ის იყო შვებით ამოვისუნთქე და კარებზე კაკუნის ხმაც გაისმა. პროდიუსერი გახლდათ:
- ერთ საათში რესტორანში გელოდებით!
- მეგონა დასვენებას ვაპირებდით! - მიკვირს მე.
- უხერხულია, ქართული შოუ-ბიზნესის წარმომადგენლები ვახშამს აწყობენ შენს საპატივცემულოდ, სავარაუდოდ მთავრობის წარმომადგენლებიც იქნებიან.
- ალბათ თემოც! - კმაყოფილი ვფიქრობ.
სწრაფად ვემზადები. ბარგიდან რამოდენიმე საღამოს კაბას ვიღებ. რომელი ჩავიცვა? ამდენი წლის შემდეგ, ეს ხომ პირველი შეხვედრაა. გული ისე მიცემს თითქოს ისევ პატარა გოგო ვარ, სახიდან სულელურ ღიმილს ვერ ვიშორებ. თვალები მიბრწყინავს. ჩემი ცვლილება ისეთი შესამჩნევია, რომ ჯგუფის წევრებიც ვერ მალავენ გაოცებას:
- თითქოს ასხივებ, ასეთი არ გვინახიხარ! - ჩუმად მეუბნება პროდიუსერი. ლიფტში ყოფნისას, სარკეში საკუთარ გამოსახულებას ვაკვირდები. შავი გრძელი საღამოს კაბა მაცვია. თმები აწეული, ჩემს გამოსახულებას ვუღიმი, ლამაზი ვარ. ულამაზესი.
ლიფტთან ისევ ჟურნალისტები გვხვდებიან და დიდ, ვეებერთელა დარბაზშიც შევდივართ. ესეც ქართული ბომონდი. ელიტა. ადრეც ვაკვირდებოდი და ეხლაც თვალნათლივ შევნიშნე, რატომღაც ყველა ერთი სტილის იყო. თითქოს ერთი სტილისტმა დავარცხნა და ერთმა პლასტიკურმა ქირურგმა ააწყო. გქონიათ ასეთი შეგძნება?! მეჩვენებოდა თითქოს ერთი ადამინი მიმზერს რამდენიმე წყვილი თვალით. კარგად ნაცნობებივით მიღიმოდნენ.
სტუმრებს შორის ნელი ნაბიჯით ვმოძრაობ. ვიღიმები, ვსაუბრობ და სწორედ ამ დროს სოფის და თემოსაც ვამჩნევ. გვერდი-გვერდ დგანან. იქვე ახლოს დიმკასაც ვხედავ.
ამ წლების განმავლობაში ბევრჯერ წარმომიდგენია როგორი იქნებოდა ჩვენი შეხვედრა. წარმოსახვაში სხვადასხვა სახის რომანტიული სცენები ენაცვლებოდა ერთმანეთს. სამწუხაროდ დღევანდელი რეალობა რედიკალურად განსხვავდებოდა ჩემი ოცნებისგან. მამაკაცი მტრულად მიბღვერდა შორიდან. ის და სოფი ნელ-ნელა მომიახლოვდნენ. ქალი პირფერულად მიღიმოდა, თემო კი აშკარად ცივად მიმზერდა. თვალს უხერხულად მარიდებდა და სადღაც სივრცეში იქცირებოდა.
- რა ჭირს? - ვიღუშები მეც.
- ანასტასია ძალიან მიხარია თქვენი ნახვა! - კარგი ნაცნობივით მესალმება სოფი. - მე სოფი ვარ წულაია! - ისე მეუბნება თითქოს მის სახელის და გვარის გაგონება დიდი პატივია.
- სასიამოვნოა. - ცივი ღიმილით ვპასუხობ.
დიმკა გვიახლოვდება. ისევ ძველებურად თბილად მხვდება, ბედნიერი ვარ. მინდა მოვეხვეო, თუმცა ღიმილით მაჩერებს. - ამდენი სითბოს გამოხატვა არ შეიძლება, უხერხულია და ცოტა საეჭვოც! - თვალს მიკრავს ის.
- მართალია! - ემოციებს ვიოკებ - მაგრამ ისე მიხარია შენი ნახვა!
- ვიცი! მშვენივრად გამოიყურებით ქალბატონო ანასტასია! გიხდება ახალი იმიჯი!
- იმას რა სჭირს? - თავით ვიღაც მამაკაცთან მოსაუბრე თემოზე ვანიშნებ - რატომ იბღვირება?
- რა გითხრა, ეგეც ახალი იმიჯია. - იცინის დიმკა.
- უცნაური იმიჯი აურჩევია! - ვგრძნობ რომ დიმკას გამოჩენამ დაძაბულობა მომიხსნა. აშკარად უკეთ ვარ.
- წასვლამდე შენი ნახვა მინდა! - ოდნავ ჩემსკენ იხრება და ისე მეუბნება, სხვამ რომ არ გაიგოს.
- ვეცდები, მაგრამ ვერ დაგპირდები. - ჩუმად ვპასუხობ მეც.
- ერთმანეთს იცნობთ? - ცნობისმოყვარედ კითხულობს სოფი.
- დიახ! თბილისიდან წასვლამდე რამდენიმეჯერ შევხვდით! - ჩემს მაგივრად პასუხობს დიმკა.
- უცნაურია!
- ალბათ! - ჩვენთან მოახლოვებულ თემოს ვუმზერ, რომელიც ისევ ჯიუტად დუმს და მიბღვერს. - როგორ ბრძანდებით, ბატონო თემურ?! - ოდნავ ირონიულად ვეკითხები - რამდენი ხანია არ შევხვედრივართ? დაწინაურებას გილოცავთ, გავიგე დაქორწინდით! - გადავწყვიტე ეს უაზრო ბღვერა დავასრულო, ბოლოსდაბოლოს როდემდე იქნებოდა ჩუმად? კითხვაზე ხომ უნდა მიპასუხოს?
უხერხულად ჩაახველა და ღრენით მპასუხობს: - გმადლობთ კარგად. მოლოცვისთვის მადლობელი ვარ. როგორც მივხვდი ჩემი მეუღლე უკვე გაიცანით.
- დიახ მქონდა ბედნიერება! გამეცნო... - ყრუდ ჩავილაპარაკე მე.
- თემოსაც იცნობთ? არასოდეს გითქვამს ძვირფასო! - მეტიჩარა, გაპრანჭული ხმით მიმართავს სოფი.
- არ მეგონა მნიშვნელოვანი თუ იყო! - ბურტყუნებს კაცი.
- მე და სალომე ვმეგობრობდით, თემოსაც მისგან ვიცნობდი! - არ ვჩუმდები მე. სალომეს ხსენება აშკარად არ სიამოვნებთ, სახე შეეცვალა ქალს.
- სალომესთან? - ხმა ჩაუწყდა მას. უცებ სახეზე სიბრაზე და მრისხანება აღებეჭდა - მაგ გოგოზე ამბობენ ერთი თავქარიანი და ცანცარა არსება იყოო. კაცების თავის ჭკუაზე ტარება ჰყვარებია. - ზიზღით ამბობდა ის.
შევკრთი. ასეთ სიტყვებს არ ველოდი. თემოს მივაჩერდი. შემდეგ დიმკას, რომელიც უხერხულად იშმუშნებოდა. არც ერთს აზრადაც კი არ მოსვლიათ, რომ გამომქომაგებოდნენ და სალომეს სასარგებლოდ რამე ეთქვათ.
- სალომეს ასე კარგად იცნობდით? - გაოცებული, დაბნეული ვეკითხები სოფის.
- არა. საბედნიეროდ არა. თუმცა თბილისი პატარა ქალაქია. აქ ყველამ ყველაფერი იცის. ვერაფერს დამალავ! - კმაყოფილი ღიმილით აღნიშნავს ის, საკუთარი სიტყვებით აშკარად ბედნიერია. - თურმე საყვარელს-საყვარელზე იცვლიდა! შემდეგ ამ მამაკაცებს ერთმანეთთან აპირისპირებდა და ამით ერთობოდა.
- შეუძლებელია! - ტკივილისგან ხმა ჩამიწყდა - სალომე ასეთი არ იყო.
- ორპირი იყო. თვალთმაქცი! ამბობენ მისი ბოსის საყვარელიც ყოფილა და მისი შვილისაც. მამა-შვილი თურმე ერთმანეთს ხოცავდნენ მაგ ქალის გამო.
გული ჩამწყდა. ცრემლები ძლივს შევიკავე. ბოღმამ კინაღამ დამახრჩო. სოფის სიტყვები კი არ მოქმედებდა, თემოს სიჩუმე და ირონიული გამოხედვა მიშლიდა ნერვებს.
- გარდაცვლილზე ასეთი ლაპარაკი არ შეიძლება. თქვენ იმით სარგებლობთ, რომ ვერაფერს იტყვის! - გაღიზიანებას ვერ ვმალავ.
- ჩვენს და საბედნიეროდ! - ირონიულად, კმაყოფილი იცინის სოფი.
გულში ვნატრობდი ეს ქალი სადმე ცალკე მყოლოდა. საბოლოოდ გამოვდივარ მდგომარეობიდან და კონტროლს ვკარგავ: - არ მეგონა მიცვალებულისაც თუ გეშინოდათ! საზიზღარი ადამიანი ხართ! ბოროტი და ბოღმა! სალომეს ხომ თქვენთვის არაფერი დაუშავებია...
- ანასტასია, დაფიქრდით რას ამბობთ, თქვენ ჩემს მეუღლეს ესაუბრებით! - მუქარა ნარევი ტონით მაჩუმებს თემო.
გავშრი მოულოდნელობისგან. გაოგნებული ვუმზერდი, ასე რამ შეცვალა? რა დაემართა? ერთი სიტყვაც კი არ დასცდა ჩემს დასაცავად. ერთი სიტყვა! აღარაფერი მითქვამს. კბილი-კბილს დავაჭირე. ტუჩი მოვიკვნიტე, ცრემლების შესაკავებლად.
- კი მაგრამ, სალომე თქვენი მეუღლე არ იყო?! - ხმა ჩამწდარი ვეკითხები - ფერი ფერსაო, თქვემნზეა ნათქვამი! - ნაძალადევი ღიმილით ავღნიშნავ.
უკვე დრო იყო დარბაზიდან გამოვსულიყავი. ვგრძნობდი, რომ კონტროლს ვკარგავდი. ცოტაც და მთელ დაგროვილ ბოღმას ერთბაშად ამოვაფრქვევდი. ბარიდან ვისკის პატარა ბოთლი ავიღე და აივანზე გავედი. ერთი დღისთვის ნამდვილად საკმარისი სისულელე მოვისმინე. სასლემლს ვსვამდი და ვცდილობდი დარბაზში მომხდარი დამევიწყებინა. მაგრამ ვერ ვახერხებდი. თანდათან ალკოჰოლმაც იმოქმედა. საკუთარი თავი უფრო და იფრო შემეცოდა და ცრემლებმაც გზა მისით იპოვეს. სწორედ ამ დროს წამადგა თავზე დიმლა.
- ტირი? ვოცოდი, რომ ეს სიტყვები მძიმე მოსასმენი იქნებოდა. - მკერდში მიკრავს ის.
გული უფრო მიჩუყდება: - ამდენი სიბინძურე. თან თემო... ასე როგორ შეუძლია? ამის უფლება როგორ მისცა?
დიმკა ყურადღებით მაკვირდება: - შენზე იმდენი რამ იწერება. კაცების გულთა მპყრობელი ანასტასია კოვალიოვა! - ამაყად ამბობს ის.
- ეს მხოლოდ პიარია. ამ მეთოდს ბევრი იყენებს. შენ მაინც ხომ იცი? - მუდარით ვუმზერ მამაკაცს.
- ვითომ? - ეჭვით მიმზერს ის. - ძნელია ამ ყველაფერს ცივი გონებით მიუდგე.
- სისულელეა. - ვცხარდები მე- ამომშალა მისი ცხოვრებიდან. ჩემზე ათას სისულელეს საუბრობს. იცის როგორ მეტკინება. ასე როგორ შეიძლება? ერთხელაც არ მომიკითხა. იმ ტუჩებ დაბერილში გამცვალა!
- ძალიან გაუჭირდა შენი დავიწყება. შენ ხომ არ იცი. თითქოს ცდილობს ახალი ცხოვრება მოიწყოს.
- საკმარისია. ყველაფერი გასაგებია. გამომიყენა და მომისროლა. დამპალი, ღორი. - ვსლუკუნებდი მე - მისი შვილიც კი არ მოიკითხა.
- მისი შვილი? - თვალები გაუდიდდა დიმკას- ასეც ვიცოდი...
- დაივიწყე! - ტკივილით ვეუბნები მას- აქამდე ილუზიებით ვიკვებებოდი. თითქოს რაღაცის მჯეროდა. კარგია, რომ ჩამოვედი. ეს უნდა მენახა! ჩემი ყურით უნდა მიმესმინა.
- ანასტასია, მომისმინე. მეთაურმა მთხოვა გადმომეცა, თუ საქართველოში დაბრუნებას მოიფიქრებ, დაგეხმარებით. თუ გინდა განათლების ან კულტურის სამინისტროში მოგიწვევთ. საქმეს გამოგინახავთ, აქ იქნები გვჭირები...
ისტერიულად გამეცინა: - დამცინიხარ დიმკა? აქ რა დამრჩენია? ვის ვჭირდები? ვერ ხედავ შენი მეგობარი ახალ, ბედნიერ ბუდეს იწყობს!
- არ გინდა მაგ საკითხზე ფიქრი. აქ თუ იქნები ყველაფერი დალაგდება. მაგრამ თუ არ გინდა... მომისმინე არ გინდა ოჯახში მესტუმრო? ხომ იცი ჩემებს როგორ გაუხარდებათ? - აშკარად თემას ცვლის ის.
- ვიცი. - თბილად მეღიმება პატარების გახსენებაზე - მადლობ, მაგრამ სავარაუდოდ ვერ მოვახერხებ.
- იქნებ, მაინც? ...
- ეჰ, დიმკა... ამ ჭიქით შენ გაგიმარჯოს, როგორც ყველაზე ერთგულ მეგობარს! -ღიმილით ვადღეგრძელებ და დარბაზში ვბრუნდები.
შეძლებისდაგვარად სწრაფად ვტოვებ დარბაზს. შეუმჩნევლად ვიპარები და ნომერში ავდივარ. დაცვა კარებთან მელოდა.
- ქალბატონო ანასტასია, ხომ კარგად ბრძანდებით? - მეკითხება დაცვის უფროსი.
- დიახ. ცოტა დავიღალე. თუ შეიძლება არავინ შემაწუხოს. ხვალისთვის ენერგია მჭირდება.
- მესმის. თუ რამე დაგჭირდეთ, თქვენ მხოლოდ დაგვიძახეთ.
- მადლობთ. - თავს ვუქნევ და შევდივარ ნომერში.
შუქს არც კი ვანთებ. მოწყვეტით ლოგინზე ვვარდები. ეხლა კი შემეძლო ემოციების გამოხატვა. გულ ამოსკვნილი ვტიროდი. ძნელია იმის თქმა რამდენ ხანს ვტიროდი. უცებ სიბნელეში ტაშის ხმა გავიგონე. შევკრთი. გადმოვბრუნდი. სავარძელში მამაკაცის ლანდი ჩანდა. ლოგინდათ მყოფ აბაჟურს ხელი დავაჭირე. ოთახი განათდა და იქვე მჯდომი თემოც გამოჩნდა. ირონიული ღიმილით მიმზერდა და ტაშს უკრავდა.
- აი მესმის შოუ. სამსახიობოზე უნდა ჩაგებარებინა. მშვენივრად თამაშობ!
- აქ რას აკეთებ? როგორ შემოხვედი? - ლოგინზე მოვიკუნტე და ისე წამოვჯექი.
- არ შემეძლო შენი ნახვის სიამოვნებაზე უარის თქმა. - ისევ ირონიულად აღნიშნავს.
მისი ცინიკური ტონი მაღიზიანებს. ნერვებს მიშლის.
- აბა, არაფერი გაქვს მოსაყოლი? ამბობენ წარმატებული კარიერა აქვსო. ლოგინშიც კარგად დახელოვნებულხარ!
- ჩემზე უკეთესად შენ გცოდნია როგორ ვცხოვრობ. გისმენ. ეტყობა ბევრი საინტერესო ისტორიის მოსმენა მომიწევს. - ზიზღით ვეუბნები.
- ასე ნუ მიყურებ! - ბრაზდება ის - ისეთი სახე გაქვს, თითქოს რამეს გაბრალებ, არ ვიცოდი ასეთი კახპა თუ იყავი...
- საკმარისია. - ხმას ავუწიე მეც - შეურაწყოფის ატანას არ ვაპირებ. გაეთრიე ჩემი ნომრიდან. ნაძირალა ხარ და საკუთარი უსუსურობის დასამალად ყველაფერს კადრულობ. უნამოსოვ...
თემო ალბათ არ ელოდა ჩემგან შეტევას. თვალებში ისეთი სიშმაგე და სიბოროტე ქონდა, რომ რაღაც მომენტში შიშმაც ამიტანა. სავარძლიდან წამოდგა და ჩემი მიმართულებით წამოვიდა. ინსტიქტურად უკან გავიწიე. სამწუხაროდ წასასვლელი არსად მქონდა. კედელთან ჩიხში ვიყავი მომწყვდეული.
- მოკარება არც გაბედო იცოდე! - შიშისგან ხმა გამებზარა.
- არც კი მიფიქრია. შენს და სამწუხაროდ, კახპები არ მიზიდავთ! - ავად გამოსცრა მან. სახე იმდენად ახლოს მომიტანა, რომ მის სუნთქვას ვგრძნობდი. შიშისგან ვცახცახებდი. ჩემს წინ სრულიად უცნობი ადამიანი იდგა. გაბოროტებული, ეჭვიანობისგან დაბრმავებული, ყველაზე და ყველაფერზე დაბოღმილი.
- რამდენი მამაკაცი იყო შენს ცხოვრებაში? რამდენი გეხებოდა მისი ბინძური ხელებით? რას მერჩოდი? რა გინდოდა ჩემგან? რამდენი გკოცნიდა ამ ტუჩებში? - ხელებში ვყავდი მოქცეული და გაცლის საშუალებას არ მაძლევდა.
- ნაძირალა ხარ! ისეთივე ბინძური ჭორიკანა, როგორც მამალაძე! - კბილებში გამოვცარი მე.
ჩემმა სიტყვებმა აშკარად მტკივნეულად იმოქმედა. სახე მოეღრიცა.
- მამალაძეს როგორ მადარებ? ბრმად მიყვარდი, შენ კი...
- რა, მე - კი? გაეთრიე ჩემი ნომრიდან და ჩემი ცხოვრებიდანაც. მძულხარ, გესმის? ისევე მეზიზღები, როგორც ის ჭორიკანა, არაკაცი მძულდა. შენი მინისტრობა რა ვთქვი მე, როცა ელემენტარული სიმართლის გაგებაც კი არ შეგიძლია. მიმიფურთხებია შენთვისაც და შენისთანა მარიონეტებისთვისაც. მიმიფურთხებია...
- რაო, მაგარია ერთი ლოგინიდან მეორეში გადასვლა? გავიგე შვილიც გყოლია! - ცინიკურად აღნიშნა მან.
ბავშვის ხსენებაზე თვალთ დამიბნელდა. აზრი აღარ მომეკითხებოდა.
- არ გაბედო თემურიკოს ხსენება შენი ბინძური პირით. მასზე ნუ ლაპარაკობ. უნამუსოვ, სალახანავ! ბრმა ხარ. ნამუს გარეცხილი, გასაგებია ბავშვის ამბავი რომ არ გაღელვებს, მაგრამ მისი სახელს შენ ვერ ახსენებ. მამობა თუ არ გინდა...
უცებ ხმამაღლა გადაიხარხარა: - შენს ნაბიჭვარს ჩემს შვილად ასაღებ?
ვერ მივხვდი ხელი როდის მოვიქნიე. ისეთი ძალით გავარტყი, რომ ხელის გული მეტკინა. ლოყა მოისრისა.
- ბედი შენი, რომ ხელის გასვრა არ მინდა! - მუქარით გამოსცრა მან.
- როდის იყო ხელებს ისვრიდი? შენს საქმეს ხომ სხვა აკეთებს? - გესლს არ ვიშურებ მეც.
- გაჩუმდი, თორემ...
- გაგიმართლა, ჩემი შვილის მამა რომ ხარ. სხვა დროს ამ მუქარას არ გაპატიებდი. - არ ვთმობ პოზიციებს - აღარასოდეს გაბედო, ჩემი შვილისთვის ნაბიჭვრის დაძახება. თორემ გპირდები, ჩემი ხელით მოგიღებ ბოლოს.
ალბათ ძალიან გაავებული სახე მქონდა. გამწარებული, დაჭრილი მხეცის.
- რა თქვი? შენი შვილიო? ბავშვი რამდენი წლისაა? - თითქოს ეხლა გაიაზრა ჩემი სიტყვები, ყურადღებით აკვირდებოდა ჩემს მოქმედებებს, ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, ისევ თავდასხმისთვის ემზადებოდა.
- შენი საქმე არაა. - ავად, ღრენით ვპასუხობ.
- მითხარი, რასაც გეკითხები, ნუ მაიძულებ ძალით გათქმევინო. - ისევ მუქარაზე გადავიდა.
- როგორ ცუდად მიცნობ, თემურ წიკლაურო! - მწარედ მეღიმებოდა - როგორც უკვე გითხარი, ის მხოლოდ ჩემი შვილია. შენ მასთან არაფერი გესაქმება. რომც მოინდომო, მაინც ვერასოდეს გაუწევ მამობას. შენისთანა ნაძირალას მასთან არაფერი აკავშირებს.
- მორჩი ლაყბობას. იცოდე გადავამოწმებ და თუ მატყუებ...
- რას მიზავ? - ინტერესით ვეკითხები მე.
- ჩემი ხელით მოგკლავ, შენს სისხლს დავლევ! - ჩასისხლიანებული თვალებით მემუქრება ის.
სულელივით სიცილი ამივარდა: - ორჯერ არ კვდებიან. დაგავიწყდა ძვირფასო, მე ხომ უკვე მკვდარი ვარ?!
- მართლა უნდა ჩამეძაღლებინე და ამცდებოდა ამდენი წამებაც. ჩაგაგდებდი სადმე ღრმა ორმოში და ეგ იქნებოდა...
- ალბათ ასე სჯობდა. მაშინ ბედნიერი მაინც ვიყავი. - ჩამწყდარი ხმით ვეთანხმები მეც.
არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა, მაგრამ თავს დავდებდი, რომ ზიზღით აღარ მიყურებდა. მის მზერაში მხოლოდ იმედ გაცრულება და ტკივილი ჩანდა. ან იქნებ უბრალოდ მე მტკიოდა და ვფიქრობდი ისიც იგივეს განიცდიდა? რამდენიმე წუთით ჩუმად მიმზერდა, ღრმად სუნთქავდა, შემდეგ ხელი ჩაიქნია და ნომრიდან გავიდა.
ესეც ასე, სულ ეს იყო ჩემი „რომანტიული“ შეხვედრა. ისეც ჩემი თბილისი. არაფერიც არ შეცვლილა. მხოლოდ ტკივილი და შეურაწყოფა. მე კი როგორ სხვაგვარად წარმომედგინა, სულელი ვარ, მეოცნებე სულელი.