-მარიამ რას ბოდიალებ?(თაკო)
-რაც დავინახე იმას ვამბობ (მე)
-მარიამ ეგებ ლექსოს დალა...........(ლუკას გავაწყვეტინე)
-არანაირი ლექსო ლუკა, ნებიბისმიერთან ეღალატა მაგრამ ლიზიკოს დედასთან არ ვაპატიებ, ვეცადე გამეგო ლიზიკოს ამბავი და გავუგე კიდეც, მასთან მივდიოდი ლუკა რომ მეთქვა ყველაფერი, მაგრამ იქ კარგი სურათი დამხვდა, მეზიზღება თქვენი ძმაკაცი, მძულს, ნეტავ საერთდ არ გამეცნო, ნეტავ იმ დღეს არ გადავერჩინე, ეხლა ასე ხომ არ მეტკინებოდა გული ?(უკვე ტირილზე გადავედი)
-მარიამ დაწყნარდი გთხოვ (ნინა მოვიდა)
-ნინა მომენატრები(მე)
-მოიცა დაბრუნებას არ აპირებ ? (გაბო)
-არ ვიცი გაბო, ან რა დამჩენია აქ?(მე)
-ჩვენ მარიამ (ბექა)
-წავედი (მე)
-იქნებ დაფიქრდე (ლუკა)
-დასაფიქრებელი არაფერია ლუკა (მე)
-სად მიდიხარ?(თაკო)
-იქ სადაც მელოდებიან (მე)
-არ მინდა რომ ლექსომ რამე გაიგოს. ალბათ ევროპაში ვიმოგზაურებ(მე)
-კარგათ მარიამ (ლუკამ მომეხვია)
-არ გინდა გაგაცილოთ?(ბექა)
-გული უფრო დამწყდება )(მე)
ბავშვებისათითაოდ მოვიდნენ და მეხუტებოდნენ , ბოლოს კი ტაქსსი გავაჩერე და აეროპორტში მივედი. რეგისტრაცია გავიარე და ჩასხდომაც დაიწყო. გული დამწყდა, როცა იქვე მდგომ წყვილებს ვუყყურებდი, თუ როგორ ემშვიდობებოდნენ ერთმანეთს, მე კიი............. მე არავინ მყავდა გვერდით რომ გამოვმშვიდობებოდი, რათქმა უნდა ჩემი ახირების გამო
-მარიამმმ (ვიღაცამ დაიყვირა როცა უკვე თვითმფრინავის სადგომისკენ მივდიოდი)
უკან მივიხედე და ლექსო დავინახე რომელსაც, დაცვის თანამშრომლები გამოსვლის უფლებას არ აძლევდნენ. ცრემლებმა გაიკვლიეს გზა და უკან მივტრიალდი, არ მინდოდა მისი სახის დანახვა. გული საშინლად მტკიოდა
-მარიამ ეს არ გაააკეთო (ისევვ დაიყვირა)
მაგრამ, მე როგორც უგულო ადამიანმა, რომელსაც გული ერთი საათის წინ ამოგლიჯეს, მის ხმას ყური არ ვუგდე და თვითმფრინავში უკანმოუხედავად ავედი.
-მე შენ მიყვარხარ მარიამ (ისევ უიმდედოდ დაბოხებული ხმით დაიყვირა ლექსომ.
ყვე;ლას ყურადღება მიიიპყრო, მგზავრები ფანჯრიდან უყურებდნენ
-ვინ არის ესეთი უგულო, რომ არ პატიობს ? (ჩემს უკან ერთერთმა თქვა)
-ალბათ იმ გოგოს ჭკუა არ აქვს ესეთ ბიჭს უარს, რომ ეუბნება(წამოიძახა მეორემ)
მე? მე ვეღარაფერს ვგრძნობდი, ვეღარაფერზეც ვფიქრობდი. ცრემლებიც აღარ მომდიოდა. თვითმფრინავი აფრინდა და მეც ძილს მივეცი თავი.როგორც კი ჩავფრინდი გერმანიაში და აეროპორტში დიდი ხნის უნახავ მამაჩემს მოვკარი თვალი, უდიდესი ბედნიერებით ავივსე, ყველაფერი გადამავიწყდა, გავიქეცი და ხელები მოვხხვიე
-ჩემო გოგო, ჩემო ლამაზო, მარიამ ვერ წარმოოიდგენ შვილოო როგორ მომენატრე (მამა)
-მეც მაა უზომოდ მომენატრე (ცრემლები წამომივიდა)
მანქანაში ჩავსხედით და სახლშიც მივედი, აქ მხოლოდ ერთხელ ვიყავი ნამყოფი. ეს სახლი უზომოდ მომწონდა, დიდი ორ სართულიანი, ლამაზი ბაღითა და აუზით . იმ ოთახში შევედი რომელიც ყველაზე მეტად მომწონდა, აივნიდან ლამაზად გაშლილ ყვავილებს დაჰყურებდა. მოვწესრიგდი და მამაჩემთან ჩავედი, ჩვენს გარდა ამ სახლში 3ადამიანი იყო, ორი სახლის მოსამსახურე და ერთი მებაღე, სამუშაო დღის დასრულების შემდეგ ერთი თეთრთმიანი მოხუცი, მაგრამ ძალიან საყვარელი ქალი ჩვენთან ცხოვრობდა, ენა ასე თუ ისე ვიცოდი, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ გამართულად ვსაუბრობდი, ხშირად ვამახინჯებდი სიტყვებს, მაგრამ აქ დიდი ხანი დარჩენას არ ვაპირედი
-აბა რა მოხდა მარიამ (მამაჩემმა ჩაი მომიტანა და ჩემს მოპირდაპპირე სავარძელში ჩამოჯდა)
-არ მინდა ხასიათი გავიფუჭო, შენი ნახვით ისეთი გახარებული ვარ (მე)
-მეც ჩემო გოგო
-აუცილებლად მოგიყვები, მაგრამ მოგვიანებით, ეხლლა ჩემს ოთახში შევალ და ნინას დაველაპარაკები (ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი, თავბრუსხვევა ვიგრძენი და იქვე მაგიდას დავეყრდნე, შეშინებული მამაჩემი მომვარდა
-რა გჭირს მარიამ ?
არ მინდოდა არაფრის თქმა, მაგრამ მკერდი ისე ამტკიბვდა რომ ტკივილისგან სახე დამემანჭა
-მამა რაღაც წარმონაქმნები მაქვს და თბილისში ოპერაციის გაკეთება მირჩიეს
-რას ლაპარაკობ მარიამ? ხვალვე წავალთ ექიმთან (მამაჩემი/)
-ნინას დაველაპარაკები უკეთ ვ არ
წამოვდექი და ოთახში ავედი, ნოუთბუქი ავიღე და ნინას დავურეკე
-მარიამ, როგორ იმგზავრე?(ნინა)
-მანდ ვინმე არის?(მე)
-კი ლუკა
-რას შვები მარიამ (ლუკა)
-კარგად ვიმგზავრე (მე)
-მარიამ აეროპორტში ლექსო იყო მოსული?(ნინა)
-კი შენ საიდან გაიგე ?(მე)
-მთელი facebookაჭრელებულია მაგ ვიდეოთი (ლუკა)
-რაა?(დავიყვიირე )
-ეხლა სად არის?(მე)
-არ ვიცით მარიამ, არაფერი ვიცით (ნინა)
-ეკუნასთან მოძებნეთ (მთელი ირონია ჩავაქსოვე
-მარიამ არ გინდა (ლუკა)
ტკივილმა ისევ მომიარა და სახე დამემანჭ
-მარიამ რა გჭირს?
-არაფერი (მე)
-იტყუები, ანალიზების პასუხებში რა ეწერა?(ნინა)
-რა ანალიზები?(ლუკა)
-არაფერი. არ ამიღია (მე)
-როგორ არა მარიამ, თაკო იყო მისული ასაღებად და უთხრეს, რომ უკვე წაიღესო (ნინა)
-მარიამ რამდენი წარმონაქმნი გაქვს შვილო? ექიმი მირეკავს და ხვალ ჩაგწერ (მამაჩემი შემოვიდა ოთახში)
-არ ვიცი მამა(მე)
-კარგი საყვარელო, ბოდიში ხელი შეგიშალე(მმითხრა და გავიდა)
-რა წარმონაქმნები?*((ნინა)
-ისეთი არაფერი (მე)
-მარიამ !(ნინა)
-მკერდში წარმონაქმნები მაქვს (მე)
-ეს როგორ დაგვიმალე (ნინა)
-არ მინდოდა თქმა)
-არასწორად მოიქეცი მარიამ(ნინა)
-ნინა ლექსო უპოვიათ სადღაც კაფეში გამოთვრა და არაფერი ახსპოვს წავალ მე სახლში მივიყვან საყვარელო (ლუკა)
ცრემლები ჩამიდგა თვალებში
-არ იტირო კარგი?(ნინა)
-ესეთი დასასრული არ მინდოდა ნინა (მე)
-მესმის ჩემო კარგო (ნინა)
-მე ხომ შემეძლო ლიზიკოს ამბავიმეპატიებია, მაგრამ მან..... მან რა გაააკეთე ნინა, გული საშინლად მტკივა(მე)
-რომ მოფხიზლდება დაველაპარაკები (ნინა)
-არ გინდა შეეშვი(მე)
-მარიამ ვიცი რომ მაქ სულ სხვა ამბავი იყო, ლექსოს არ უყვარდა ეკუნა, ალბათ თვითონ შეუძვრა თორემ ლექსო მაგას არ გააკეთებდა(ნინა)
-ნუ ამართლებ, რაც არ უნდა იყოს მიღალატა გესმის მაინც ამ სიტყვის მნიშვნელობა, თუმცა საიდან უნდა გესმოდეს, ლუკა ხომ არაჩვეულებრივი ბიჭია. ლექსოს რომ არ ნდომებოდა, ძალით ვერავინ აიძულებდა(მე)
-არ ვიცი რა ვთქვა (ნინა)
-ნინა ეხლა უნდა გავიდე (მე) დროებით
-გკოცნი მრიამ (ნინა)
გამოვრთე ნოუთბუქი და დასაწოლად გავემზადე, ღამით ფიქრებმა ისევ თავი იჩინეს და ტირილი ამიტყდა. მტკიოდა თითოეული სიტყვა და გამოხედვა, შეხებაც კი რომელიც ლექსოსთან მაკავშირებდა, ვიცოდი რომ ამ ადამიანს დიდი ხანი ვერ დავივიწყებდი, ან საერთოდ ვერ ამოვიგლეჯდი გულიდან, ჩამეძინა. დილით მამაჩემის ხმამ გამომაღვიძა
-მარიამ საყვარელო ადექი, ექიმთან დაგვაგვიანდება
ავდექი გავემზადე და ქვევით ჩავედი
-დილა მშვიდობისა (მივედი და ვაკოცემამჩემს
-დილა მშვიდობისა, წაავიდეთ?(
-კი
წავედით საავადმყოფოში, რაღაცეები გადამიღეს, ანალიზები ამიღეს, გამსინჯეს და ბოლოს ექიმი გამესაუბრა, ჩემდა საბედნიეროდ ამ ქალმა ინგლისური იცოდა და მეც თავისუფლად დაველაპარაკე
-საშიში არაფერია,ოპერაცია არ არის აუცილებელი, სულ რამდენიმე წარმონაქმნია და შეგვიძლია წამლებით გავაქროთ, თუ რათქმაუნდა გათხოვებას არ აპირებთ
ამ სიტყვებზე გული შემეკუმშა, მახსოვს მე და ლექსო რომ ვსაუბრობდით ხოლმე, ერთხელ მითხრა ცოლად რომ მოგიყვან დიდ სახლს ვიყიდითო
-არა არ ვაპირებ გათხოვებას (ვუთხარი)
რამდენიმე წამალი გამომიწერეს , ჩვენც ვიყიდეთ და სახლში დავბრუნდით. 3თვიანი მკურნალობის კურსი გავიარე. უზომოდ მაბედნიერებდა მამაჩემთან ერთად ყოფნა, ასე ლექსოზე ნაკლებად ვფიქრობდი ხოლმე, მამაჩემის კომპანიაც დავათვალიერე, მთელი გერაინია შემოვიარე. წარმონაქმნები მთლიანად გამიქრა და მეც ევროპაში მოგზაურობა გადავწყვიტე
-დროებით ჩემო ლამაზო (მემაჩემი მომეხვია)
-მომენატრები მაა (ვუთხარი და დავემშვიდობე)
ევროპის 10 ქვეყანაშივიმოგზაურე 6თვის განმავლობაში. დილით ქალაქების სილამაზით ვტკბებოდი, ღამით კი ისევ ლექსოზე ფიქრი მომეძალებოდა ხოლმე. ნინას ვეხმიანებოდი ხოლმე. პატარა გოგო შეეძინა და მარიამი დაარქვეს. სასწაულად ლამაზი ბავშვი ყავდათ. ლიზიკოც ძალიან მომენატრა, ამ ბავშვმა თავისი სილამაზით და სიმხიარულით მომხიბლა, ვგიჟდებოდი , როცა მის ფოტოებს ვნახულობდი ხოლმე, მისი ნახვის სურვილი უფრო მიმძაფრდებოდა. ყველა ძალიან მენატრებოდა და ვხვდებოდი, რომ მათ გარეშე ცარიელი ვიყავი.
ალბათ მონატრება იყო მთავარი მიზეზი იმისა რომ საქართველოში დაბრუნება გადავწყვიტე. რამდენიმე დღე ვყოყმანობდი, მაგრამ ბოლოს ბარგი ჩავალაგე და აეროპორტში მივედი, სულ რამდენიმე საათში უკვე ჩემი ბინის კარები შევაღე, ღამე იყო, შუქი ავანთე და ოთახს თვალი მოვავლე. ბევრმა მოგონებამ იხეთქა ჩემში და იქვე იატაკზე ჩავიკეცე, ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზა და ისევ დამისველეს ღაწვები, ყველაფერი მტკიოდა
-მარიამ? შენ ხარ? არ მჯერა ნუთუუ....(უკან მივიხედე და კარებთან ატუზული ნინა დავინახე
-ნინაა(დავიკივლე და მისკენ გავიქეცი, მაგრამ მოვხვიე ხელები და მთელი სახე დავუკოცნე) მომენატრე ნინნნ
იქვე ტახტზე ჩამოვჯექით
-ღმერთო მარიამ არ მჯერა......... შუქი დავინახე, მეგონა თაკო იყო ამოსული, შემოვედი და ქერა თმით, რომ დავინახე, ვიღაც იატაკზე იჯდა, გულის ცემა გამიორმაგდა, არ მჯერა ჩემო გოგო რომ აქ ხარ. იცი მაინც როგორ მომენატრე.
-ნინა სად ხარ ამდენი ხანი?(კარებში ლუკა შემოვარდა და ჩვენც მისკენ შევტრიალდით)
-უკაცრავად სხვაგან მოვხვდი (თქვა და უკან გატრიალდა, წამი არ იყო გასული, რომ ისევ შემოტრიალდა) მარიამ? შენა ხარ?(გაღიმებულმა გამომხედა.
მეც მივედი და ხელები მოვხვიე
-მოიცა ეს მარიამია?(ბავშვზეე ვანიშნე რომელიც ხელში ეჭირა)
-ხო, გაიცანი მარიამ ეს მარიამია (ნინა წამოდგა და კარებთან მოვიდა
-როდის ჩამოხვედი?(ლუკა)
-ნახევარი საათია(მე)
-ყველას ძალიან მოგვენატრე(ლუკა)
-მეც ძალიან მომენატრეთ და ზუსტად მაგიტო დავბრუნდი
ცოტახანი დარჩნენ და შემდეგ წავიდნენ, უკვე გვიანიაო
-რაღაც მინდა გთხოვოთ (მე)
-ხო გისმენთ (ნინაა)
-ხვალ ბიჭებს და თაკოს ამოვიყვანთ (ლუკა)
-ზუსტად ეგ უნდა მეთხოვა(მე
ბავშვები წავიდნენ, მეც ამოვალაგე ჩემი ნივთები და დავალაგე, მალე დავასრულე, შხაპი მივიღე და ჩამეძინა კიდეც. დილით გვიან გავიღვიძე. ზაფხულის თბილი დღე იყო. ავდექი შორტი, მაისური და კედები ჩავიცვი, ქერა თმა მაღლა ავიწიე და საჭირო ნივთების საყიდლად წავედი. ჩემი მანქანა გამოვიყვანე და მაღაზიები დავლაშქრე. შემდეგ გამახსენდა ბავშვები, რომ მოდიდოდნენ და მარწყვის ტორტიც ვიყიდე. მალე მივედი სახლში , მივალაგე ყველაფერი და კარზეც გაისმა ზარის ხმა. მივედი და გავაღე
-მარიამ არ მჯერა( თაკომ თვალებზე ხელი აიფარა)
-ვაიმე მარიამ ?(ბბიჭბმა შიყვირეს)
ყველა სათითაოდ ვნახე. აი ეს იყო ბედნიერება, ზუსტად ეს მაკლდა ამდენი ხნის განმავლობაში. ოთახში შევიპატიჟე და იქვე დასხდნენ
-მარიამი რატომ არ წამოიყვანეთ?(მე)
-დედაჩემთან დავტოვე (ლუკა)
-ნინა გამომყვები, ტორტი მაქვს და ვჭამოთ
-აუუფფ რა მააგარია ,(გაბო)
-ცივი ტორტი მაგრად გაასწორებს (ბექა)
-თან შენ რომ მარწყვის გიყვარს ზუსტად ეგ არის (ე)
-აუუ ნერწყვები მომადგა ცოტა ჩქარა (ბექა)
-მეც მოგეხმარებით (თაკო წამოვიდაგვყვა)
გამოვიტანე და გემრიელად მივირთვით
-მარიამ ზეგ კიკეთში მივდივართ და წამოხვალ?(ლუკა)
-რა კითხვააა რათქმა უნდა წამოვა (ბექა)
-არ ვიცი (მე)
-კარგი რა მარიამ (ნინა)
-მარტო თქვენ თუ მიდიხართ, მაშინ წამოვალ(მე)
სინამდვილეში, ძალიან მინდოდა ლექსოს ნახვა, მაგრამ ამ ეტაპზე ასე მერჩივნა
-მარტო ჩვენ მარიამ(თაკო)
ბავშვები მალე წავიდნენ, მეც ფილმს ვუყურე და დასაძინებლად წავედი. დილით ადრე გამეღვიძა. ჩავიცვი თმა გავიშალე და გარეთ გავედი. როგორ მომნატრებია აქაურობა. ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და ფეხით გასეირნება გადავწყვიტე. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ისევ იმ პატარა სკვერში მივედი. ისევ იმ სკამზე ჩამოვჯექი. მოგონებებმა იხეთქეს, მაგრამ არ მიტირია, ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და გვერდით მივიხედე, სკამზე პატარა სათამაშო დათუნია დავინახე და ხელში შევათამაშე
-ეს ცემია,მამიკომ მაცუქა (ნაცნობი ხმა ჩამესმა, გავიხედე და ვის ვხედავ? ლიზიკო იდგა ჩემს წინ, ცრემლი ჩამომიგორდა და სწრაფად მოვიწმინდე, არ ვიყავი მზად ამ შეხვედრისთვის
-მალიამ? იცი როგორ მომენატლე (მითხრა და პატარა ხელები კისერზე მომხვია
-მეც მომენატრე ლიზიკო, ძალიან მომენატრე
-სად იკავი?
-შორს ლიზიკო (მე)
-მამიკოს და მე მოგვენატრე (ისევ გაიმეორა)
-მეც ძალიან მომენატრე შენ(მე)
-და ლექსო(ლიზიკო)
-ლიზიკო ნუ აწუხებ ქალბატონს (ვიღაც კაცი მოვიდა ლიზიკოსთან
-ეს მალიამია (ლიზიკო)
კაცს ავხედე და მისი ნაკვთებით მივხვდი, რომ ალექსანდრეს მამა იქნებოდა
-მალიამ ეს ცემი ბაბუაა (ლიზიკო
-სასიამოვნოა (მე)’
-იცით ლექსო მიყვება ხშირად თქვენზე, ფოტოებიცც კი მაჩვენა, მაგრამ რეალურად უფრო ლამაზი ხართ
-გმადლობთ(მე)
- ჩემიშვილი უკანასკნელი არაკაცივით მოიქცა, მესმის თქვენი , მაგრამ ახლა ის ძალი........
-გთხოვთ აღარ გააგრძელოთ......
-ლევანი შვილო, ლევანი მქვია
-ბატონო ლევან, ლიზიკოს ერთხელ დავპირდი, ნაყინის საჭმელად წაგიყვან თქო და თუ ნებას დამრთავთ შეიძლება , რომ წავიყვანო?(ე)
-უბრალოდ ლევანი დამიძახე
-სახლის მისამართი ვიცი მე მოვიყვან
-კი შვილო წაიყვანე
-მაგარიაა (დაიყვირა ლიზიკომ)
-წავიდეთ?(მე)
-წავიდეთ
კაფეში დავსხედით და ნაყინები ვჭამეთ. შემდეგ ცოტა გავისეირნეთ და სახლში წავიყვენე. ეზოთან ვიდექი და ლიზიკოს ვემშვიდობებოდი
-ისევ გნახავ ჩენო კარგო (ვუთხარი და ვაკოცე)
-მომენატლები (ლიზიკო)
-გაიქეცი მმიდი (მე)
-ალ მოდიქალ შენ?(ლიზიკო)
-არა ლიზიკო(მე)
-ლექსოს მოენატრე(ლიზიკო)
-ხო შეიძლება. ლიზიკო, მიდი ეხლა(მე)
ლიზიკოც წავიდა , მეც შევტრიალდი
-სად იყავი ლიზიკო?(ლექსოს ბოხი ბარიტონი გავიგე და გული გამიითთბა, რათქმაუნდა უკან არ მიმიხედავს , მანქანაში ჩავჯექი
-ვინ მოგიყვანა?(ისევ გაისმა მისი ხმა )
-მალიამმაა(ეხლა ლიზიკო ტიტინებდა
-მარიამმმაა?(გაიკვირვა) მარიამმმმ(მანქანა დავქოქე და ლექსოს ყვირილის ხმაც მოწვდა ჩემს სმენას. სახლში გულ ამოვარდნილი შევედი, მივიხურე თუ არა კარები, გოგოები შემოცვივდნენ
-რომ გეძახით არ გესმოდა?(თაკო)
ტახტზე ჩამოვჯექი და წყლიანი თვალები შევანათე გოგოოოებს
-რა მოხდა?(ნინა)
-ლექსოო........... ლექსო დავინახე, ლიზიკოოოცც.....(მხედველობის დასაწმენდად, თვალები დავაფახუნე და ღაწვები ისევ დამენამა,
-ნუ ტირი ჩემო გოგო (ნინა)
-მან დაგინახა?(თაკო)
-არა თაკო, ვერააა
გოოგოები საღამომდე დარჩნენ,წავიდნენ თუ არა ბარგი ჩავალაგე დახვალინდელი დღისთვის მოვემზადე. საწოლში შევწექი და ძილი არ გამეკარა. დღევანდელ დღეზე ვფიქრობდი, გვიან ჩამეძინა.
დილით დამირეკეს და ისე გამაღვიძეს, მალე ჩამს სახლთან იყვნენ და წავედით კიკეთში. კიდევ ერთი ადგილი რომელიკც ლექსოს მომაგონებდა. დავბინავდით, მივალაგეთ. გვიან საღამოს შევედი იმ ოთახში, სადაც ლექსომ პირველად მაკოცა. ბალიშს ჩავეხუტე და ასე ჩამეძინა. მეორე დღეს მხიარულმა შეძახილებმა გამაღვიძეს. მეც მოვწესრიგდი და ღიმილიანი სახით ქვევით ჩავედი. ღიმილი სახეზე შემაშრა როდესაც ლექსო დავინახე. ყველა გაჩერდა, ლექსოც ჩემსკენ შემოტრიალდა. ვერ გავუძელი ამ სიჩუმეს და გარეთ გავიქეცი. იქვე გაშლილ მინდორზე დავდექი და ცრემლი შევიწმინდე. ვგრძნობდი მიახლოვდებოდა, მაგრამ არც კი შევტოკილვერ, ვგრძნობდი რომ მიყვარდა და მიყვარდა ისე რომ ვერასდროს დავივიწყებდი.
-დამივიწყე?(გვერდით ამომიდგა)
-დაგივიწყე?(უფრო ჩემსთავს ვკითხე)
-შენ ხომ იმისთვის წახვედი, რომ დაგევიწყებიე, ხოდა მაინტერესებს ჰქონდა თუ არა შედეგი? იქნებ მეც გამომადგეს
-ვერასდროს დაივიწყებ იმას, რისი დავიწყებაც ყველაზე მეტად გინდა(მე)
-გასაგებია (ჩაილაპარაკა)
შემდეგ ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, რომელსაც ვერ ვიტანდი. ორივე სადღაც შორს უსასრულოებაში ვიხედებოდით და არცერთი ვაპირებდით ხმის ამოღებას. მხოლოდ ჩვენი გაორმაგებული გულის ფეთქვა და გახშირებული სუნთქვის ხმა ისმოდა.
-მოგენატრე?(ლექსომ დაიწყო)
-მომენატრე(მე)
-ძალიან?(ლექსო)
-ძალიან (მე)
ისევ სიჩუმე,ერთმანეთისთვის არც კი შეგვიხედავს
-და შენ?(მე)
-,მე?..........(ლექსო)
შევტრიალდი და ისიც შემოტრიალდა
-მოგენატრე?
-მომენატრე(ლექსო)
-ძალიან?(მე)
-ძალიან
გამომხედა, წელზე ხელი მომხვია და მონატრებული კოცნა მაჩუქა
-აღარასოდეს დამტოვო (ლექსო)
-აღარ დაგტოვებ (მე)
-მიყვარხარ მარიამ! შენს გარეშე ერთი წუთიც კი ვერ გავძლებ (ლექსო)
-მეც მიყვარხარ
შემდეგ იყო უდიდესი ბედნიერება, ნიშნობა, შემდეგ ქორწილი, 2ბიჭი 1გოგო, ლიზიკო ვერასდროს გრძნობდა, რომ მარიამი მისი დედა არ იყო. მუდამ ბედნიერები იყვნენ, პატარა წინაღობასაც არ უშინდებოდნენ და ერთად გადალახვას ცდილობდნენ. მათი სიყვარული არაამქვეყნიური იყო, უყვარდათ მთელი გულით, სხეულით, სულით.......... სწორედ ეს სიყვარული იყო მიზეზი , როცა 50 ან თუნდაც 60 წლის შემდეგ, მარიამს გულის შეტევა დაემართა, მოხუცი ლექსო კი საოპერაციოსთან იდგა და ელოდებოდა როდის გამოვიდოდა ექიმი, მანაც არ დააყოვნნა
-გარდაცვალების დრო 8საათი და 44წუთი (ექიმმა ექთანს ჩააწწერინა
ამის მოსმენაიყო და ლექსო უღონოდ დაეცა საავადმყოფოს იატაკზე, რაა არ გააკეთეს , მაგრამ ლექსომ ცოლთან დადებული პირობა არ დაარღვია : „შენს გარეშე ერთი წუთიც კი ვერ გავძლებ მარიამ“
-გარდაცვალების დრო 8საათი და 45 წუთი

აი დასარულიც. პირველ რიგში ბოდიშს გიხდით რომ დავაგვიანე. იმედია მოგეწონებათ, მადლობა რომ კითხულობდით