ფეხით მივუყვები ქუჩებს და წვიმა მასველებს,თუმცა იმდენად ვარ გართული ფიქრებში,იმდენად მტკივა და იმდენად განვიცდი მომხდარს,რომ ამას ყურადღებას არ ვაქცევ.რუსთაველს მივუყვები მობუზული,სიცივისგან და ნერვიულობისგან აკანკალებული,აღარ წვიმს,მაგრამ მაინც ცივა,ქუჩის მუსიკოსების ჯგუფს ვუახლოვდები,სამნი არიან ერთი გიტარაზე უკრავს,მეორე ხმას აყოლებს,მესამე კი ქუდს მიშვერს,იმის ნიშნად,რომ ფული ჩავუყარო,ჯიბეს ვისინჯავ და მახსენდება,რომ ფული არ წამომიღია,ბოდიშის ნიშნად მხრებს ვიჩეჩ და ვუღიმი.ყველაფერს ხვდება,მიღიმის და ქუდს მიშვერს,ვშეშდები.თვალებში ვუყურებ,კეთილად მიღიმის და ვხვდები,რომ ჩემს გასაჭირს ხვდება,ზედაპირულად მაგრამ მაინც.გული სითბოთი მევსება.გულაჩუყებული ქუდში ვყოფ ხელს და რკინის ლარიანს ვიღებ,თავს ვუკრავ და იქვე გაჩერებულ ავტობუსში ავდივარ.
ამ ბიჭის საქციელს ვუფიქრდები და ვხვდები,რომ მე ის ძველი სარა აღარ ვარ,ის ამაყი,თამამი,უდარდელი,უხეში სარა აღარ ვარ.სიყვარულმა შემცვალა,ჩემში მიმალული გულუბრყვილო და შეშინებული გოგონა გააღვიძა,ასე მონდომებით რომ ვცდილობდი გულის ყველაზე ბნელ კუნჭულში მიმეძინებინა.ცრემლები თავისით მომდის.თავს შუშას ვადებ და ღამის თბილისს ვუყურებ.მხოლოდ მან,ღამის ქალაქმა იცის ჩემი ყველა ფიქრი და ტკივილი.
სახლში ფეხაკრეფით შევდივარ და ოთახში ვიკეტები.წყალის ქვეშ ვდგები და მომხდარს ვაანალიზებ,პირველად ცივი გონებით ვსჯი მომხდარს.ჩემს შოკოლადის შხაპის გელს სხეულზე ვისმევ და გეგა მახსენდება,მისი ნათქვამი chocolate ყურში ექოდ მეორდება და სიამოვნებისგან თბილი ტალღა მივლის სხეულში.ოთახში ხალათით ვბრუნდები და საწოლზე ვწვები.კუთხეში ვიკუნტები,თვალებს ვხუჭავ,რა იქნება ჩემი ''ღამის ქურუმი'' დაბრუნდეს,ყელში ბურთი მეჩხირება და ვხვდები,რომ ძველებურად უკვე აღარაფერი იქნება.სოფიას ნათქვამი მახსენდება და გულში საშინელი ტკივილი მივლის,შვილის გაჩენა უნდა ქალბატონს,გაბრაზებული ვხტები საწოლიდან და ნერვიულად ვიწყებ სიარულს.მამაჩემზე მომდის გული,ამ სიბერეში რა შვილი აუტყდათ,მალე შეიძლება შვილიშვილი ეყოლოთ,ესენი კი შვილის გაჩენას გეგმავენ.არა მაინც რამ აფიქრებინა სოფიას 43წლის ასაკში შვილის გაჩენა?სულ გამოაშტერა ეს ხალხი სიყვარულმა.ღმერთო როგორ მეცოდება გეგა,მე ჯანდაბას მაგრამ ის ხომ ბიჭია,ჯერ ძლივს შეეგუა დედის გათხოვებას და ახლა პატარა ლაწირაკის გაჩენაც მოუნდათ ჩვენს ''ძაან თანამედროვე''მშობლებს.ისევ გულის რევას ვგრძნობ მაგრამ რაღაც არ გავს ეს უბრალოდ შეგრძნებას.ჟანგბადს ხმაურით ვაწვდი ფილტვებს და ტანსაცმელს ვიცმევ.შიმშილს ვგრძნობ და ვხვდები,რომ დაბლა ჩასვლა მომიწევს,ძალიან არ მინდა,მაგრამ იძულებული ვარ.ჯერ კიდევ ნესტიან თმებს,უკან ვიყრი და დაბლა ჩავდივარ. მამაჩემი სამზარეულოში მხვდება და ინტერესიანი მზერით მომჩერებია,მე არაფერს ვიმჩნევ და მაცივარში ვიჭყიტები.აქ ჭამას არ ვაპირებ,ლანგარს ვიღებ და ქათმის სალათს,იოგურტს და ბანანს ვალაგებ,არც შავი შოკოლადი მავიწყდება.
-სარა მგონი სალაპარაკო გვაქვს არა?-კართან მაწევს მამა სიტყვას.ვჩერდები,ტუჩებს მკაცრად ვკუმავ და ვცდილობ პირზე მომდგარ სალანძღავ სიტყვებს გარეთ გამოსვლის უფლება არ მივცე.
-სარა, მოდი დაჯექი და ვილაპარაკოთ.-თბილი ხმით მიმეორებს და მეც გული მითბება,ვბრუნდები და მის წინ ვჯდები.
-გისმენ
-სოფია...-თითებს ნერვიულად იმტვრევს და ცდილობს სიტყვებს თავი მოუყაროს.
-არაფერი მაინტერესებს გიორგი,რაც გინდა ის ქენით,შენც და ჩემმა ახალგამოჩეკილმა ''დედიკომ''-ბოლო სიტყვას აგრესიულად ვამბობ და ორივე ხელის საჩვენებელი და შუა თითების მოხრით ბრჭყალებში ვსვავ.-არავის წინაშე ვალდებული, არ ხართ თავი იმართლოთ.გინდა შვილი გააჩინეთ,გინდა ლეკვი.ჩემთვის სულ ერთია.მე დედაჩემთან მივდივარ ამსტერდამში.-ვაყრი ნერვიულად და ვერც ვხვდები,ისე ვიხსენიებ ნიკოლს დედად,მამას ნერვიულად ეცინება და თავს ხრის.
-როდის გახდა ნიკოლი დედა და მე გიორგი?-ჩამწყდარი,გატეხილი ხმით ამბობს და თმებს ნერვიულად ისწორებს.სუნთქვა მეკვრის,ქვედა ტუჩი მიკანკალებს და მებრიცება,მამა,ჩემი ერთადერთი მცველი,მეგობარი და მესაიდუმლე ჩემთვის უცხო გამხდარა.გულში ტკივილი მივლის,ის წლები მახსენდება,ღამ-ღამობით მის ოთახში რომ შევდიოდი,ატირებული და მის მკერდზე ვიძინებდი,მახსენდება,როგორ მონდომებით მვარცხნიდა თმებს და მიკეთებდა ნაწნავს,როგორ ცდილობდა ჩემთვის ბლინების გაკეთებას,რამდენჯერ დაუწვავს ხელი ამ დროს.რამდენჯერ უცდია ჩემთვის უდედობა შეემსუბუქებინა.მახსენდება,როგორ მაწყნარებდა ჩაკეტილ სივრცეში ატირებულს და ცოტა მაკლია ატირებამდე.ლანგარს ვიღებ და სამზარეულოდან გავდივარ.ცრემლები ჩამომდის,სირბილით ავდივარ კიბეებზე და მიკეტილ კარს ვეყრდნობი.არა, სარა აღარ ვიტირებ,მორჩა,არ ღირს ტირილი.ახლა მხოლოდ ჩემს თავზე ვიფიქრებ,სხვა ყველაფერი სულერთია.დიახ, წავალ ამსტერდამში,შეიძლება ეს გაქცევაა,მაგრამ ასე აჯობებს.აქ უკვე სული მეხუთება,თუ საჭიროა სწავლასაც იქ დავამთავრებ.საწოლზე ვჯდები და ჩემი გადაწყვეტილებით კმაყოფილი,მადიანად შევექცევი საჭმელს.
********
დილით გაბრუებულს მეღვიძება,წამოდგომას ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის, თავბრუმეხვევა.ტუმბოზე დადებულ შოკოლადს ვწვდები და ერთ ფილას ტუჩებს შორის ვიქცევ,მერე გეგა და ის კოცნა მახსენდება,თითქოს მსიამოვნებს,მაგრამ შოკოლადის გემოს ვგრძნობ და...სააბაზანომდე ძლივს ვაღწევ,ნიჟარას ორივე ხელით ვეყრდნობი.როცა ყველაფერი რჩება,სახეზე წყალს ვისხავ,სარკეში ვიყურები,იქიდან შეშინებული,თვალებდაწითლებული სარა შემიმცქერის.სააბაზანოდან მოწყვეტილი გამოვდივარ და საწოლზე ვიკუნტები.
*****
შუადღისას მეღვიძება,ტანსაცმელს ვიცვამ და ელენესთან მივდივარ.
-შემოდი,რა გჭირს?ფერი არ გადევს.-კარის ხელით იჭერს და ოთახში მატარებს.
-არაფერი ცუდი დღე მქონდა.-დივანზე ვჯდები და ის გულისრევა მახსენდება,მთელი დღე ამ ამბავზე ვფიქრობ და ვერ ვხვდები რა მჭირს.ალბათ ყველაფერი ნერვების ბრალია.
-მომიყევი.-მოსასმენად ემზადება ელენე.
-მამაჩემს ვეჩხუბე,სოფიას ბავშვის გაჩენა უნდა-ვამბობ და ისევ ცუდად ვხდები,არ მინდა ელენემ რამე შეამჩნიოს და თავს ვიკავებ,თუმცა არ გამომდის.-ტუალეტში შევალ ხო?
-კაი-გაკვირვებით შემომცქერის ელენე,მე ყურადღებას არ ვაქცევ და უნიტაზს ვეხუტები.რა მჭირს?რამემ მომწამლა?ისე ცუდად ვარ,რომ მგონია მთელი შინაგანი ორგანოები ამოსვლას ლამობენ.თავს ვიწესრიგებ და ელენესთან ვბრუნდები.
-ლიკამ დარეკა,ბარში არიან,გველოდებიან-მიცინის ელენე.
-მეზარება.
-კარგი რა სარა, ასე არ შეიძლება,რაც სოფიას სახლში გადახვედი სულ ჩამოგვშორდი,გასაგებია,ნოეს ნახვა არ გინდა მაგრამ ჩვენ რა დავაშავეთ?-თვალებს წკურავს ელენე.
-ხო კარგი,წავიდეთ-ახლა ნამდვილად არ მაქვს მასთან კამათის თავი.
ბარში ლიკასთან ერთად გიგა და ნოეც გვხვდება,ვცდილობ არაფერი შევიმჩნიო და ყველას ვკოცნი,ნოე ტუჩებს მიშვერს,ამის დანახვაზე ისე ცუდად ვხდები,ძლივს ვახერხებ თავის მოთოკვას და ლოყაზე ლოყით ოდნავ ვეხები.ნოეს უკვირს,თუმცა არ იმჩნევს.მათი დანახვა ცოტა მამხიარულებს და მომხდარიც მავიწყდება.თავს ლაღად ვგრძნობ და მარტინისაც სიამოვნებით მივირთმევ.
-მწვანე ზეთისხილი მინდა-ვეუბნები გიგას,გაოცებული შემომყურებს.
-როდის მერე შეგიყვარდა?
-ოო,მინდა რაა-მობეზრებულად ვბუსხავ ტუჩებს და კიდევ ერთ მარტინს ვსვავ.
-საღამო მშვიდობისა-მესმის საოცრად ნაცნობი და მონატრებული ხმა,ვშეშდები,უკან მიბრუნებას ვერ ვბედავ,თუმცა რა საჭიროა,ისედაც ვხვდები,რომ გეგაა.შეიძლება დავჯდეთ?-კითხულობს გეგა და მე მიყურებს.
-რა თქმა უნდა-ნერწყვს ძლივს ვყლაპავ.გეგას გვერდითა მაგიდიდან სკამი მოაქვს და ჩემსა და ნოეს შუა ჯდება.ლევანი ელენეს უჯდება.გეგა ლიკას და გიგას ეცნობა,ნოეს უკვე იცნობს.დაძაბულობისგან მთელი სხეული მტკივა,გვერდით მიბრუნებას ვერ ვბედავ,გეგა დაჟინებით მომჩერებია,მე უხერხულობის დასაფარად უაზროდ ვიცინი გიგას ხუმრობებზე.ნოე კოპებს კრავს,მაგრამ მისი ეჭვიანობა სასაცილოდ არ მყოფნის. გეგა ჩემს მარტინის იღებს და სულმოუთქმელად სვავს,ნოეს უკვე ძარღვები ებერება,მე სასმლისგან ტვინი მერევა და უკვე აღარ მაინტერესებს რას იფიქრებენ ჩვენზე.მაგიდის ქვეშ,ბარძაყზე გეგას ხელის შეხებას ვგრძნობ,დენი მარტყავს და გული აჩქარებულად იწყებს მუშაობას,მიჭერს,მტკივა,მაგრამ მაინც მეცინება,გამომწვევად ვუყურებ და ფრთხილად ვიშორებ მის ხელს.ტუჩის კუთხეში ეღიმება.ღმერთო რა საყვარელია,როგორ მინდა კოცნით დავახრჩო.ლევანი,ელენე,ლიკა და გიგა საცეკვაოდ გადიან,გეგა მხარზე მხვევს ხელს და საზურგეს ეყრდნობა,თავს გვერდზე ხრის, ნოეს თვალს თვალში უყრის და ისე უყურებს ტანში ჟრუანტელი მივლის,ვგიჟდები გეგას პროფილზე.ნოე სკამიდან დგება და გარეთ გადის.სიამოვნებისგან სუნთქვა მეკვრის,გეგა თვალებში მიყურებს და მგონია მზერით მეფერება,ეს გრძნობა ფიზიკურ სიახლოვესაც კი წონის.მეღიმება.
-მომენატრე.
მეც-ჩურჩულით ვეუბნები.მხარით მის მკერდს ვეხები,ჩემს თმებს თითებით ეთამაშება და თავს უბედნიერესად ვგრძნობ.
-ხომ გითხარი ამ ნოესთან გაკარებული არ გნახოთქო-მკაცრად მაგრამ თბილად მეუბნება.ღიმილს ძლივს ვიკავებ.
-ეჭვიანობ?-თვალებში ვუყურებ,ეღიმება.
-ვეჭვიანობ-მეუბნება და სიგარეტს უკიდებს,საშინლად მაღიზიანებს სუნი და ვკრთები.ოღონდ ახლა არა,ჯანდაბა ისევ გული მერევა.რა მჭირს?არა გეგამ არ უნდა მნახოს ასე.ნაძალადევად ვუღიმი,ფეხზე ვდგები და გავდივარ.
-საით?-მაჯაზე მკიდებს ხელს და წარბებშეჭმუხნული შემომცქერის.
-თავს მოვიწესრიგებ-კეკლუცად ვუღიმი და გავდივარ.
საპირფარეშოს მაგივრად გარეთ გავდივარ,ნამდვილად მჭირდება სუფთა ჰაერი.კედელს ვეყრდნობი და თვალებს ვხუჭავ.გადამიარა,მორჩა.
-რა ხდება თქვენ ორს შორის?-მაფხიზლებს ნოეს გაბრაზებული ხმა.
-რააა?
-რა ხდება შენსა და იმ პი ****ს შორის მეთქი?-თვალებიდან ცეცხლებს ყრის ნოე.
-როდიდან ვარ ვალდებული ანგარიში გაბარო-მეცინება და გვერდს ვუვლი.
-სარა-მკლავზე უხეშად მავლებს ხელს და მკერდში მიკრავს.
-გამიშვი იდიოტო!
-ჩემთან წამოხვალ!-მეჩურჩულება ვნებამორეული და ცდილობს მაკოცოს,მე წინააღმდეგობას ვუწევ.
-სარაა-გეგას ხმა ნოეს აკრთობს და ჩერდება,თუმცა ხელს არ მიშვებს.-აქ რა ხდება?
-არაფერი გეგა,ნოე უკვე მიდის,უბრალოდ მემშვიდობებოდა-უდარდელად ვეუბნები და ნოეს ხელებიდან თავს ვითავისუფლებ.
-ჩაჯექი მანქანაში!-მეუბნება გეგა და ნოეს თვალს არ აშორებს.
-გეგა...
-ჩაჯექიმეთქი-უხეშად იმეორებს და ისევ არ აშორებს თვალ ნოეს.ვიძაბები,ნამდვილად არ მინდა მათი ჩხუბის მიზეზი ვიყო,არასდროს არ მქონდა ასეთი გარჩევების ატანა.ვერ ვიტან ბიჭები გოგოს გამო,რომ ჩხუბობენ.კიდევ მინდაა რაღაცის თქმა,მაგრამ გეგა ისეთი თვალებით მიყურებს,უხმოდ მივდივარ მანქანისკენ.
თითქმის ათი წუთი ველოდები გეგას,ის კი არ ჩანს,ნერვიულობისგან ისევ გულის რევის შეგრძნება მაქვს,მაგრამ ვცდილობ თავი ხელში ავიყვანო.რადიოს ვრთავ და n`to-time იწყება, პირველივე აკორდი დამამშვიდებლად მივლის ტვინში.თვალებს ვხუჭავ და თავს მინას ვადებ. კარი იღება,ვგრძნობ როგორ ჯდება მანქანაში გეგა,მისი მზერა სახეს მიწვავს,მაგრამ არ ვინძრევი,ცოტა ხანს ჩუმად მიყურებს და მანქანას ქოქავს.მთელი გზა ჩუმად ვართ.მხოლოდ მუსიკა და ჩვენი გულების ძგერა ისმის...თითებზე მისი თითების შეხებას ვგრძნობ,მერე ტუჩებისას..