დილით დინა საწოლში არ დახვდა.
„წავიდა!“ – გაფიქრებისაც კი შეეშინდა. ადგა. სააბაზანოში არ იყო. ოთახიდან გამოვიდა და დერეფანს გაუყვა. სამზარეულოს კარებში გაჩერდა. ცალი მხრით კედელს მიეყრდნო და ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა. კოსტას პერანგში გამოწყობილი დინა გაზქურასთან ტრიალებდა. ხმაურზე შემოტრიალდა.
– გაიღვიძე?
არაამქვეყნიური ეჩვენა კოსტას მისი ღიმილი. კედელს მოშორდა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა. ძალიან ახლოს დაუდგა დინას, წელზე მსუბუქად მოჰხვია ხელი და სამზარეულოს ზედაპირზე შემოსვა.
– ფეხშიშველი ხარ და გაცივდები. – ყურთან ძალიან ახლოს უჩურჩლა.
დინამ ორივე ხელი შემოხვია და თავი მკერდზე მიადო. კოსტამ თავზე აკოცა.
– მომიყვები?
– თუ ჩამომსვამ?!. ასე მიჭირს აზრების დალაგება.
კოსტამ ხელში აიტაცა, სკამზე ჩამოჯდა და დინაც კალთაში ჩაისვა.
– ასე უკეთესია?
– უარესია.
– სამაგიეროდ სასიამოვნოა. – უფრო მოხერხებულად მოითავსა კოსტამ კალთაში.
დინამ თავი მიადო მის მკერდს და დაიწყო:
– პირველად ქალბატონმა ლიდიამ გამაცნო შენი თავი. ჯერ გამეცინა, მაგრამ მერე მივხვდი, მისგან თავის დაღწევა არც ისე ადვილი საქმე იყო და თითქოს შევეგუე, რომ მინდოდა თუ არა მომიწევდა შენთან შეხვედრა. მერე შემთხვევით გავიგე, რომ ერთი ჩემი ნაცნობი, ქალატონი ნაირა, მუშაობდა თქვენს ორგანიზაციაში, ოღონდ როგორც დასუფთავების სააგენტოს თანამშრომელი. ძალიან მინდოდა, სანამ შეგხვდებოდი, მანამ მქონოდა შენზე გარკვეული წარმოდგება. ნაირა დეიდა დედას მეგობარი იყო და ბავშვობიდან ვიცნობდი, ამიტომ არ მომერიდა და ვთხოვე, როგორმე თავისთან სამსახურში წავეყვანე, რომ უბრალოდ მენახე. გნახე... – დინა გაჩუმდა.
– არ მოგეწონე?
– სურვილი გამიჩნდა შენს ოთახში შემოვსულიყავი და შემოვედი. ხელის კანკალით დავწერე პირველი წერილი.
– როგორ ახერხებდი ამ ყველაფერს?
– ნაირა დეიდა მეხმარებოდა. ისე, მას შენც იცნობ. – ქვევიდან ეშმაკურად ახედა. – საპირფარეშოში გქონდათ საუბარი.
– მოიცა ის ქალბატონი, ვედროთი ხელში?
– იმ წერილის დადება მას ვთხოვე.
ოთახში კოსტას ტელეფონი აწკრიალდა. კოსტა წამოდგა, დინა სკამზე დასვა. აქედან ფეხი არ მოიცვალოო – და საძინებელში შევიდა. ორ წუთში დინაც გავიდა. კარებში გაჩერდა. კოსტა ტელეფონზე საუბრობდა. ძალიან შეშფოთებული ხმა ჰქონდა. ლიდიას ელაპარაკებოდა. მათი საუბრიდან რა დასკვნაც გამოიტანა, იმის აღქმა კი ტვინმა ვერ შეძლო. სადღაც შორიდან ჩაესმოდა კოსტას სიტყვები:
– რას ამბობ, ლიდია. როდის?.. კი მაგრამ... როგორ ვუთხრა დინას?.. ვერ გადაიტანს... საცოდავი ქალი.
მერე კოსტას შეშინებული სახე ახსოვს და საშინელი ტკივილი გულის არეში. საშინლად უნდოდა ეყვირა, ძალიან ხმამაღლა ეყვირა, მაგრამ ვერ შეძლო, ხმაც ვერ ამოიღო.
– დინა... – კოსტა კედელთან ჩაკეცილ დინას მიუახლოვდა, გვერდით მიუჯდა და გულში ჩაიკრა.
– კოსტა, მიშველე გეხვეწები, – ჩურჩულით ძლივს ამოთქვა დინამ და ორივე ხელით მის მკლავებს ჩაეჭიდა. – აუტანლად მტკივა, გთხოვ მიშველე, არ მინდა მტკიოდეს, ძალიან რთულია.
– დინა, ყველაფერს გაფიცებ, დამშვიდდი. – აუტანელი იყო მისთვის ასეთი დინას ყურება, ათასჯერ რთული საკუთარი უსუსურობის შეგრძნება.
– მტკივა, კოსტა... გემუდარები მიშველე, მითხარი რომ სიზმარია... მითხარი რომ მომეჩვენა. მომატყუე გთხოვ. – მთელი ძალით უჭერდა თავის სუსტ თითებს.
კოსტა ცოტაც და ჭკუიდან გადავიდოდა. წამოდგა, მსუბუქად აიტაცა ხელში და საწოლზე დააწვინა. თვითონაც გვერდით მიუწვა და ხელები მოჰხვია. დინას ხმა აღარ ამოუღია. გაუნძრევლად იწვა. მთელი სხეული მოუდუნდა და თითქოს გაეთიშა სამყაროს. კარგა ხანი იწვნენ ასე. დინა ვერაფერს გრძნობდა, კოსტა ყველაფერს. დინა ზედმეტი სტრესისგან გაეთიშა გარესამყაროს, კოსტას კი დინას ტკივილი სტკიოდა.

****
რთული გასახსენებელი იყო ის დღეები კოსტასთვის. ასეთი დინას ყურება ეძნელებოდა. გამოფიტულის, ჩამქრალის, სულ სხვანაირის. უგრძნობი იყო დინა, ზედმეტად უგრძნობი. ღამე დამამშვიდებლის გარეშე ვერ იძინებდა. მისი ფსიქიკა აშინებდა კოსტას, ძალიან სუსტი იყო დინა და გამზრდელი ბებიის დაკარგვამ საერთოდ ბოლო მოუღო.
დაკრძალვის დღეს იმდენად ცუდად იყო, რომ კოსტამ არჩია სახლში დაეტოვებინა. დინაც არ შეწინააღმდეგებია, ამის თავი ნამდვილად არ ჰქონდა. დინასთან ნონა დარჩა.
მიწას მიაბარეს ქალბატონი ნელი. უკვე დინასთან ბრუნდებოდა, ნონამ რომ დაურეკა.
– კოსტა, საავადმყოფოში მივდივართ. – ნონა ცდილობდა მაქსიმალურად მშვიდი ხმა შეენარჩუნებინა.
– რა მოხდა? – საკმაოდ ხმამაღლა მოუვიდა, ვერ გააკონტროლა ემოცია კოსტამ.
– საჭესთან ზიხარ? – ათრთოლებულ ტუჩებს ძლივს იმორჩილებდა ნონა და ხმაც ებზარებოდა.
– რა მოხდა? – იღრიალა კოსტამ და გაუცნობიერებლად მიაჭირა ფეხი პედალს. მანქანამ სიჩქარეს უმატა.
– დამშვიდდი, არაფერი ისეთი... დინა გახდა ცოტა ცუდად.
– სად ხართ? რომელ საავადმყოფოში? – უკვე გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას შუა ტრასაზე.
– ჯერ არ ვიცი, სასწრაფოს მანქანაში ვართ და მივდივართ. – უკვე ცრემლები ვეღარ შეიკავა ნონამ და სლუკუნით უპასუხა.
– ტელეფონი მიეცი ექიმებს.
ნონამ ტელეფონი მიაწოდა და ცრემლები მოიწმინდა. კოსტასთან ცდილობდა მაგარ გოგოდ გამოჩენილიყო, თორემ დინას გადაფითრებულ ტკივილიან სახეს რომ უყურებდა, ლამის გაგიჟებულიყო. ჯერ მაშინ გაათავა ერთი სიცოცხლე იატაკზე ჩაკეცილი რომ დაინახა, ისიც ძლივს მოიფიქრა სასწრაფო გამოეძახა.
ლიფტს არ დალოდებია კოსტა. უსასრულო ეჩვენა კიბეები, მერე ეს უსაშველოდ გრძელი დერეფანი და სკამზე მობუზული ნონას დანახვამ საერთოდ გამოაცალა ძალა.
– კოსტა... – მისკენ წამოვიდა აცრემლებული ნონა.
– გთხოვ, ამიხსენი რა მოხდა? – შეეცადა მაქსიმალურად მშვიდად ყოფილიყო. – ექიმი სად არის?
– მითხრეს, ცოტა ხანში მოვა და დაგელაპარაკებათო. – ნონამ შეხედა და შეკრთა. აუტანელი ტკივილი ამოიკითხა კოსტას თვალებში. – არაფერია, კოსტა, უბრალოდ ამ დღეებში ძალიან ინერვიულა და... გაუვლის, აუცილებლად კარგად იქნება. – მისი დამშვიდება სცადა.
საუკუნედ ეჩვენა წუთები ექიმის მოსვლამდე.
– თქვენ ვინ ბრძანდებით პაცინტის? – კოსტას მიმართა პალატიდან გამოსულმა ექიმმა.
– მეუღლე ვარ. – ხმას ძლივს იმორჩილებდა კოსტა.
– დიდი სტრესი გადაიტანა ეტყობა. როგორც ჩანს დამამშვიდებლებსაც იღებდა.
– როგორ არის? – ვეღარ შეძლო მეტი მოეთმინა.
– თვითონ არა უშავს, მაგრამ ნაყოფის შენარჩუნება ვერ შევძელით. ამდენი ნერვიულობა და თან დამამშვიდებლები...
ეგონა მოესმა. ერთ წუთს ისიც კი მოეჩვენა, რომ სუნთქვა შეწყვიტა. სისხლი საფეთქლებზე მოაწვა და თავის გაკონტროლება უჭირდა.
– რა ნაყოფის? – კედელს მიეყრდნო კოსტა წონასწორობა რომ შეენარჩუნებინა.
– როგორ არ იცოდით, რომ ფეხმძიმედ იყო?
„ფეხმძიმედ იყო...“ – ვერ შეძლო გააზრება.
– ხუთი კვირის იყო ნაყოფი, წესით უნდა გცოდნოდათ. – მხრები აიჩეჩა ექიმმა, – დაახლოებით ნახევარ სათში შეგეძლებათ ნახვა. – დაემშვიდობა და წავიდა.
კოსტა გაქვავებული იდგა. ადგილიდან ვერ იძვროდა.
„ფეხმძიმედ იყო... არ იცოდით?.. ხუთი კვირის...“
„ფეხმძიმედ იყო... არ იცოდით?.. ხუთი კვირის...“
„ფეხმძიმედ იყო... არ იცოდით?.. ხუთი კვირის...“
„ფეხმძიმედ იყო... არ იცოდით?.. ხუთი კვირის...“
მილიონჯერ გაიმეორა გონებაში. შეუძლებელი იყო, ხუთი კვირის ორსული ვერ იქნებოდა.
დაახლოებით ხუთი კვირის წინ პირველად ნახა დინა...
დაახლოებით ხუთი კვირი წინ მის წინ იდგა და რაღაცას გრძნობდა მის მიმართ კოსტა...
დაახლოებით ხუთი კვირის წინ მის სახლთან ღამე გაათია კოსტამ...
დაახლოებით ხუთი კვირის წინ ჯვარი დაიწერა მასზე...
დაახლოებით ხუთი კვირის წინ ჭკუის დაკარგვამდე უყვარდა კოსტას...
დაახლოებით ხუთი კვირის წინ მზად იყო ყველაფერი დაეთმო მისი გულითვის...
ზედმეტად რთული აღსაქმელი იყო ეს ყველაფერი. მთელი ძალით მოიქნია ხელი და მუშტი კედელს დასცხო.
– კოსტა. – ჩურჩულით ამოთქვა ნონამ. ასეთ კოსტას პირველად ხედავდა. კოსტას, რომელსაც ნებისმიერ სიტუაციაში შეეძლო საკუთარი თავის კონტროლი, ახლა ორივე ხელით კედელს იყო მიყრდნობილი და არ იცოდა რა ექნა. ცხოვრებაში პირველად არ იცოდა კოსტა დადიანმა რა უნდა ექნა. როგორ მოქცეულიყო შესვლის და მისი ნახვის უფლება რომ ექნებოდა, რა უნდა ეთქვა? მთელ დედამიწაზე ერთადერთი საყვარელი ადამიანითვის სათქმელი არაფერი ჰქონდა.
ვერ შევიდა...
ვერ შეძლო...
ახლა არა...
დინასთან ნონა შევიდა. პირველი ბავშვი მოიკითხა. კარებთან მდგომი კოსტა მეორედ მოკვდა... იცოდა... დინამ იცოდა... ყურებში ჩაესმოდა დინას ქვითინი და ფეხზე დგომას ძლივს ახერხებდა. როგორ უნდოდა ეყვირა, მთელი ძალით ეღრიალა, ეტირა... მაგრამ არ შეეძლო კოსტა დადიანი არასდროს ტიროდა.

****
სახლში ბრუნდებოდნენ. გადაფითრებული სახით იჯდა მანქანაში დინა კოსტას გვერდით. არც ერთი იღებდა ხმას. ორივემ იცოდა როგორ უჭირდათ რამის თქმა.
– ბებიაჩემის სახლში წამიყვანე. – სიჩუმე დინამ დაარღვია.
– სუსტად ხარ. – თავიც არ მოუბრუნებია ისე უპასუხა.
– გააჩერე, ტაქსით წავალ.
კოსტას სვლა არ შეუნელებია ისე განაგრძო გზა.
– გააჩერე კოსტა, არ წამოვალ იმ სახლში. – კარის სახელურს წაეტანა დინა.
– გაუშვი კარებს ხელი! – მთელი ხმით იღრიალა კოსტამ და სისწრაფეს უმატა. ადამიანს აღარ ჰგავდა. ნელ-ნელა უმატებდა სიჩქარეს, თავს ვეღარ აკონტროლებდა.
– შენ გგონია სიკვდილის მეშინია? – ზედმეტად უემოციო იყო დინა. – შენებზე იფიქრე.
ერთიანად მოეშვა კოსტა. ნელ-ნელა შეანელა სვლა და ბოლოს სულ გააჩერა. მანქანიდან გადავიდა და კარებს მიეყრდნო. დინამ დაინახა, როგორ ამოიღო სიგარეტი და მოუკიდა. სავარძლის საზურგეზე გადაწვა და თვალები დახუჭა. საერთოდ არაფერი ანაღვლებდა უკვე. სხვა დროს ასეთ კოსტაზე გული მოეწურებოდა, მაგრა ახლა ვერაფერს გრძნობდა. აღარც მისი ღრიალი აკრთობდა და იმაშიც დარწმუნებული იყო, რომ წაიყვანდა ნელის სახლში. არც შემცდარა...
როგორც კი სახლის კარები შეაღო, მაშინვე საძინებლისკენ წავიდა და ნელის საწოლზე წამოწვა. უბრალოდ ძალა აღარ ჰქონდა. დასვენება და გონების გათიშვა უნდოდა,
კოსტამ ნონას დაურეკა და მოსვლა სთხოვა. ნონა ოც წუთში მოვიდა.
– ნონა, გთხოვ, სანამ უკეთ გახდება, მასთან დარჩი... უბრალოდ სხვას ვერავის ვთხოვ.
– არ ინერვიულო, კოსტა. რომ არ გეთხოვა მაინც დავრჩებოდი.
კოსტამ ხელი მოჰხვია და თავზე აკოცა.
– ვერ დავიჯერებ... სიგიჟემდე უყვარხარ. გამორიცხულია...
– თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე, რა დროც არ უნდა იყოს. – შეაწყვეტინა და კიდევ ერთხელ მოეხვია.
– ეჰ, კოსტა.. კოსტა...
წავიდა... დინა კარების ხმამ მაინც შეაკრთო. რაღაც ჩასწყდა გულში. რაღაც ძალიან ძვირფასი.
გაგიკვირდებათ, მაგრამ კოსტას არაფრის ახსნა არ მოუთხოვია.
უბრალოდ წავიდა...
კარები გაიხურა და იმის მერე არც უცდია მისი ნახვა. მხოლოდ რამდენიმეჯერ ნონას შეეხმიანა და მოიკითხა.
რეზისთანაც კი არ ულაპარაკია ამ თემაზე. უბრალოდ დაივიწყა, თითქოს ცხოვრების ის ეპიზოდი საერთოდ დაბლოკა. არც ფიქრი უნდოდა და მითუმეტეს არც ლაპარაკი. სამსახურში ორ კვირიანი შვებულება აიღო და მამა თვდორესთან ჩავიდა ანანურში. არა, აღსარება არ ჩაუბარებია, უბრალოდ გული გადაუშალა მეგობარს.
პირველად ლიდიამ სცადა დალაპარაკებოდა. რეზის სთხოვა და ანანურში ჩააკითხა. კოსტამ უბრალოდ მოუსმინა მის მონოლოგს და არაფერი უპასუხა. რეზის საერთოდ არაფერი უკითხავს. ხვდებოდა ახლა არ იყო მზად ამაზე სალაპარაკოდ. ყველაზე კარგად მას ესმოდა რა ხდებოდა მის გულში. ყველაზე ზუსტად რეზიმ იცოდა მისი გრძნობების შესახებ. ხვდებოდა რომ ფიქრი სჭირდებოდა. იმაში დარწმუნებული იყო, რომ კოსტა აუცილებლად იპოვიდა ძალას და დასვამდა წერტილს. შეიძლება ყველაზე მტკივნეულს თავის ცხოვრებაში, მაგრამ მაინც დასვამდა. იმიტომ რომ ასეთი იყო კოსტა დადიანი. არასდროს აძლევდა თავს სისუსტის უფლებას. ახლაც უჭირდა, მაგრამ მაინც ძლიერი იყო. რეზის ახსოვდა მერვე კლასში მოტეხილი ხელის ძვალი, გამაყუჩებილის გარეშე რომ გაასწორებინა ექიმებს. ქალბატონ ლალის ექიმები ასულიერებდნენ. კოსტა კიდევ იდგა და ერთი ნაკვთიც არ შეუხრია. მთელ სახეზე სიმწრის ოფლი ასხამდა, მაგრამ არც კი წამოუკვნესია. მაშინ ნახა რეზიმ პირველად ასეთი კოსტა – ძალიან ძლიერი.
იცოდა ლიდიამ ბევრის მოლოდინი რომ არ უნდა ჰქონოდა და აღარც ჩაძიებია. დინასთანაც დადიოდა ლიდია, თუმცა მისთვის არც არაფერი უკითხავს. ისედაც ხედავდა რა დღეში იყო. უბრალოდ მარტოს არ ტოვებდა. ხვდებოდა რომ ახლა დინას ბევრად მეტად სჭირდებოდა ადამიანები, რომლებიც ტკივილს დაავიწყებდნენ. ნონაც არ სცილდებოდა გვერდიდან, ღამეც კი არ ტოვებდა მარტოს. თუმცა ყველაზე მთავარი აკლდა დინას, ის ვინც წესით ახლა მის გვერდით უნდა ყოფილიყო. ვისი ბრალი იყო? ახლა ყველაზე ნაკლებად მნიშვნელოვანი ეს იყო დინასთვის. უკვე ამ ბოლო დროს ბევრი რამე გამხდარიყო მისთვის სულერთი. ცხოვრებაც კი. სამაგიეროდ ნონასთვის არ იყო სულერთი, რომ მიხვდა არცერთი აპირებდა პირველი ნაბიჯს გადადგმას, თვითონ ჩავიდა კოსტასთან.
კოსტას გაუხარდა ნონას დანახვა, ზუსტად იცოდა რისთვისაც ჩავიდა, მაგრამ მაინც გულრწფელად გაუხარდა. იცოდა კითხვის გარეშეც მოუყვბოდა ნონა დინაზე.
– დაბრუნებას როდის აპირებ? – მაშინვე ჰკითხა, როგორც კი სალაპარაკოდ დასხდნენ. მამა თევდორემ მარტო დატოვა, მიხვდა მარტოს უნდა ელაპარაკათ.
კოსტამ არაფერი უპასუხა.
– ვერ გცნობ, კოსტა, მართლა ვეღარ გცნობ. როდემდე უნდა იყო ასე? – გაჩერდა შეხედა, რომ მიხვდა პასუხს არ აპირებდა, ისევ თვითონ დაამატა. – წადი და დაელაპარაკე.
– ფეხმძიმედ იყო და არაფერი უთქვამს. – თითქმის ჩურჩულით ამოთქვა კოსტამ. – არის კიდევ რამე სათქმელი?
– იდიოტი ხარ, კოსტა, ყველაზე დიდი იდიოტი. გთხოვ ნუ დაუშვებ ყველაზე დიდ შეცდომას და ნუ დაკარგავ. ცხოვრებაში ერთადერთი შენღა დარჩი, მეტი აღარავინ ჰყავს. შენ მაინც დაუბრუნე სიცოცხლის აზრი, უყვარხარ კოსტა, ყველაზე მეტად უყვარხარ და ეს უღებს ბოლოს გაახილე თვალები, გეხვეწები. – უკვე ყვიროდა ნონა.
– უცნაური სიყვაული სცოდნია. გამანადგურა, ყველანაირად ბოლო მომიღო, მიწასთან გამასწორა. საკუთარი თავი წამართვა და ვუყვარვარ? მადლობელი ვარ... ამდენიც არ მითხოვია. – ნელ-ნელა ხმას უწევდა. – შენ გგონია მე მომწონს ასეთი კოსტა? ვერ ვიტან, მეზიზღება... და სწორედ იმან მაქცია ასეთად. მზად ვიყავი ყველაფრი მიმეცა, მზად ვიყავი მისი ცხოვრებით მეცხოვრა, მზად ვიყავი ყველანაირი მიმეღო... მისი გულისთვის ყველაფრისთვის ვიყავი მზად, მაგრამ ყველაზე მტკივნეულ ადგილზე დამარტყა. მაშინ, როცა ჯვარი დავიწერეთ, სხვისგან დაფეხმძიმდა. – უკვე ადამიანის სახე დაეკარგა კოსტას.
– შენგან იყო ფეხმძიმედ, შენგან! – ნონას ამ სიტყვებმა მეტყველების უნარი წაართვა კოსტას.
– ხვდები მაინც რა აბსურდს ამბობ? – ძლივს ამოთქვა, როგორც კი მეტყველების უნარი დაუბრუნდა. – ამის მცირედი შანსიც რომ ყოფილიყო...
– ღმერთო, რა უპასუხისმგებლოები ხართ ეს კაცები. სად იყავი იმ ღამით სანამ ლიდიასთან დინას ნახავდი?
კოსტამ ფერი დაკარგა.
– კარგად გაერთე? ეს გახსოვს? – ნონამ ჩანთიდან პატარა ქაღალდი ამოიღო და კოსტას თვალწინ აუფრიალა.
კოსტა ორივე ხელით მოაჯირს ჩამოეყრდნო. როგორ არ ახსოვდა. ნონა თვალწინ თავის სავიზიტო ბარათს უტრიალებდა, რომელიც იმ დილას სასტუმროს რესეფშეთან დატოვა და ზედ პირადი ნომერიც მიუწერა.
– ღამე ვისთან ერთად გაატარე, გახსოვს? – მხარში ხელი მოკიდა და უხეშად შემოატრიალა ნონამ. – რა საჭიროა ერთი ღამის გართობა გახსოვდეს, არა?
კოსტა ერთიანად გაფითრბული უყურებდა, თავიდან ბოლომდე იაზრებდა ყველაფერს, რა მოხდა იმ დილით. როგორ წამოვდა, როგორ დაუტოვა ფული... ხვდებოდა თანდათან როგორ კარგავდა კონტროლს. არაადამიანური ხმით დაიღრიალა და გამეტებით დაუშინა მუშტები კედელს. ესე იგი თავის ბრალი იყო, ესე იგი მან გაანადგურა დინა, ესე იგი...
– კოსტა გთხოვ, ახლა უნდა დამშვიდდე. ჯერ კიდევ არაფერი არ არის გვიან. დაელაპარაკე. ნუ მიატოვებ. ეცადე ყველაფერი გამოასწორო. რთული იქნება, მაგრამ შენ შეძლებ, ვიცი. დარწმუნებული რომ არ ვყოფილიყავი არც მოვიდოდი. – ცრემლები ახრჩობდა და ისე ეხუტებოდა კოსტას.
კოსტამ შეძლო და თავი ხელში აიყვანა. შინაგანად მთელი სხეულით კანკალებდა, მაგრამ გარეგნულ სიმშვიდეს ინარჩუნებდა.
რამდენიმე წუთის შემდეგ უკვე თბილისი გზას ადგნენ. კოსტა ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა.
– რამდენი ხანია, რაც იცი?
– საავადმყოფოს მერე ვილაპარაკეთ მე და დინამ. ვხვდებოდი, რომ რაღაც ისე ვერ იყო. თვითონაც ამოთქვა, გულში ვეღარ იტევდა.
– რატომ აქამდე არ მითხარი? – სინანულით შეხედა კოსტამ.
– არ იყო ჩემი სათქმელი. ახლაც არ უნდა მეთქვა მე, მაგრამ...
კოსტას აღარაფერი უპასუხია. თვითონაც ხვდებოდა, რომ ერთადერთი დამნაშავე თვითონ იყო. ის რაც დინამ გადაიტანა... ან როგორ გაუძლო? თბილისამდე ხმა აღარ ამოუღიათ.
მარტო ავიდა კოსტა. გასაღები ნონამ მისცა და თვითონვე გააღო კარი. დინა მისაღებ ოთახში კედელზე მიყრდნობილი, იატაკზე იჯდა. არ გაკვირვებია, იცოდა რომ კოსტა იქნებოდა. მიხვდა სადაც მიდიოდა ნონა. არ შეწინააღმდეგებია, ამის თავი ნამდვილად არ ჰქონდა.
კოსტა ოთახში შევიდა. უზომო ტანჯვა ეხატა სახეზე.
– რატომ მოხვედი? – ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოიწმინდა დინამ.
– დინა, ვიცი... გამართლება არ მაქვს, დამნაშავე ვარ.
– რამდენად დამნაშავე? – ფეხზე წამოდგა და წინ დაუდგა. – მიპასუხე! რამდენად დმნაშავე? – სახეში უტიფრად უყურებდა. კოსტა ხმას ვერ იღებდა. – რა სასჯელი ეკუთვნის ადამიანს მეორე ადამიანზე ფეხების შეწმენდითვის?
– დინა, გთხოვ...
– ხელი არ მახლო! – თითქმის იყვირა დინამ. კოსტას ხელი ჰაერში გაუშეშდა. – რას მთხოვ? დავივიწყო? გაპატიო? შეგიყვარო? დაგაგვიანდა, მეტისმეტად დაგაგვინდა. – კოსტას ფერი აღარ ედო სახეზე. – მიყვარდი, ძალიან მიყვარდი. პირველივე ნახვიდან, პირველივე წერილიდან. პირველად მიყვარდი. ბოლო წერილის მერეც კი შენს აჩრდილად ვიქეცი. ყოველ საღამო გაცილებდი სახლში, ყოველ საღამოს შენთან ერთად ვიჯექი ბარში. გულის წასვლამდე მაღელვებდა ჩვენი შეხვედრა. იმ საღამოს შენთან ერთად მეც დავლიე. მერე რა რომ სხვა მაგიდასთან ვიჯექი? მაინც შენთან ერთად ვსვამდი. გამბედაობას ვიკრებდი. მოვიკრიბე და მოვედი. თითოეული წამი მახსოვს. თითოეული შემოხედვა, თითოეული სიტყვა. შენ კიდევ დაივიწყე. მე ყველაფერი მოგიძღვენი, შენთვის კი არაფერს ნიშნავდა, მე შენ ჩემი თავი გაჩუქე, შენ კიდევ ჩემში ფული გადაიხადე. იმ დილას მეღვიძა, მაგრამ განძრევას ვერ ვახერხებდი. ჩემთვის ზედმეტად მნიშვნელოვანი იყო ის ყველაფერი და ამ მნიშვნელოვანის მეშინოდა. შენ კიდევ წახვედი და... იმ წუთას მოვკვდი პირველად. მომექეცი ისე როგორც უბრალო მეძავს. არ მახსოვს როგორ ჩამოვედი ნომრიდან, სამაგიეროდ ზედმეტად კარგად მახსოვს იმ გოგოს მზერა და დამცინავი გამომეტყველება. მახსოვს ჩემი რამდენიმე გაუგებარი სიტყვა და მისი ცინიკური პასუხი: „თქვენმა მეგობარმა უკვე ყველაფერი გადაიხადა.“ შენი სავიზიტო ბარათი დამანახა. მეც არ ვიცი რატომ გამოვართვი და უკანმოუხედავად გამოვედი იქიდან. იქ სული მეხუთებოდა, არსებობა მიჭირდა. ხელს მწვავდა სასტუმროდან გაუცნობიერებლად წამოღებული ფული... დიახ ის ფული ავიღე და წამოვიღე. შენ მიყიდე, მე კიდევ ჩემი თავი მოგყიდე. სიკვდილზე მეტად მეშინოდა შენი ნახვის, მაგრამ მაინც მოვედი. მეც არ ვიცი რატომ. იქნებ იმიტომ რომ გულის სიღრმეში მაინც მიყვარდი და შენგან დანაშაულის გამოსყიდვას ველოდი? ვერც კი მიცანი და მაშინ გადავწყვიტე, რომ გეტკინებოდა, შენც ისე გეტკინებოდა, როგორც მე მტკიოდა. თითოეული ჩემი ნაბიჯი, თითოეული ჩემი სიტყვა უნდა გტკენოდა, ყველაზე მწარედ უნდა გხსომებოდი. ამით შენ გიღებდი ბოლოს და საკუთარ თავსაც ვანადგურებდი. საქორწინო კონტრაქტმა საერთოდ ბოლო იმედიც გადამიწურა. ისევ ფასს იხდიდი ჩემში... შენში ყველაზე მეტად ფულს ვერ ვიტან და უკვე ორჯერ სცადე ჩემი ყიდვა. – დინა თავს ვეღარ აკონტროლებდა. მიტრიალდა, საძინებელში შევარდა და იქიდან ფულით და ქაღალდებით დაბრუნდა. – აქ არის ყველაფერი. ჩაიხრჩო იქნებ მაგ შენს ფულში. – სახეში შეაყარა ფულიც და საქორწინო კონტრაქტიც. უბრალოდ ქაღალდებმა კოსტამდე ვერ მიაღწიეს და შუა ოთახში იატაკზე გაიფანტნენ. დაახლოებით ორი წუთი ხმას ვერ იღებდა, ძალას იკრებდა. – ცოტა ხნის წინ გავიგე, რომ ფეხმძმედ ვიყავი. შენ არ იცი რას ნიშნავდა ეს ჩემთვის, ამ ბავშვმა ყველა წყენა დამავიწყა. შენ ყველაზე საუკეთესო მაჩუქე. ძალას ვიკრებდი და გონებაში აზრებს ვალაგედი, ეს ყველაფერი როგორ ამეხსნა შენთვის. ვაპირებდი კიდეც იმ დილით, მაგრამ... ისევ ხელი მკარი, გადაწყვიტე ისე დაგედანაშაულებინე, რომ არც კი გეკითხა მე რას ვგრძნობდი... მორჩა, კოსტა, აქ დასრულდა ყველაფერი. ჩვენ აღარ ვარსებობთ. – ხელი საქორწინო ბეჭდისკენ წაიღო და შეეცადა მოეხსნა.
კოსტამ მისკენ წავიდა, ხელი ხელზე მოკიდა და ბეჭდის მოხსნის უფლება არ მისცა.
– გთხოვ, ოღონდ არ მოიხსნა... დინა... გთხოვ... – ხელი ზურგს უკან გაუკავა და მთელი ტანით აიკრო ზედ.
დინა აფართხალდა, ცდილობდა გასხლტომოდა ხელიდან, მაგრამ ვერ მოერია. კოსტას მთელი ძალით ჰყავდა გულში ჩაკრული და განძრევის საშუალებას არ აძლევდა. ბოლოს მოეშვა, თითქოს დანებდა. აცახცახებულ მხრებზე მიხვდა კოსტა, რომ ტიროდა. ამან ათჯერ მეტად მოუკლა გული. თავი ააწევიდა და თვალებში ჩახედა. შეცბა, უზომო ტკივილი დაინახა. თავი დაკარგა კოსტამ და ვერც მიხვდა ისე შეეხო მის ბაგეებს. კოცნიდა კოსტა და ამ კოცნაში ყველაზე დიდი ტკივილი ჩადო. ამ კოცნით კოსტა დინასთან ერთად ტიროდა. სხვანაირი ტირილი არც იცოდა, უცრემლოდ ტიროდა კოსტა დადიანი. იცოდა კოსტამ, რომ მიუხედავად ამ სისუსტისა, მაინც დაკარგა ყველაზე ძვირფასი. ზუსტად ხვდებოდა კოსტა ამ ამბორის გემოს. განშორების გემო ჰქონდა დინას ტუჩებს. იყო კიდეც განშორების.
– წადი კოსტა. – როგორც კი მოშორდა მის ბაგეებს, პირველი ეს უთხრა დინამ. – ყველაფერ წმინდას გაფიცებ, წადი. ნუ გამანადგურებ ბოლომდე, თავისუფლად სუნთქვის საშუალება მომეცი.
ნელ-ნელა გაუშვა ხელი, ნელ-ნელა მოშორდა. დინა ისევ იატაკზე ჩაჯდა, თავი მუხლებზე ჩამოდო და ისევ ატირდა. კოსტამ ვერ შეძლო ასე დაეტოვებინა. მივიდა, ხელში აიტაცა, საძინებელში შეიყვანა და საწოლზე დააწვინა. დინას სლუკუნი არ შეუწყვეტია. კოსტამ ვეღარ გაუძლო.
– მიყვარხარ, დინა, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ. პირველი დანახვიდან მიყვარხარ და ალბათ ბოლომდე. გახსოვდეს, ყოველთვის, ყველგან, სადაც არ უნდა ვიყო, თუნდაც სხვა პლანეტაზე, მაინც შენ იქნები ჩემთვის ის ერთადერთი. ნეტა იცოდე, როგორ არ მეთმობი, ნეტა იცოდე რას ვგრძნობ ახლა. ვიცი, უნდა წავიდე, იმიტომ უნდა წავიდე, რომ შენთვის ასე სჯობს, მაგრამ რა ვქნა რომ არ მეთმობი? დინა, გახსოვდეს, მთელი ცხოვრება დაგელოდები, შენ ოღონდ გაიფიქრე და მე მოვალ... შენს იქით გზა მაინც არ მაქვს. – ბოლოჯერ შეახო ბაგეები მის საფეთქელს და კარი გაიხურა.
დინა აღარ ტიროდა. გაუნძრევლად იწვა და საერთოდ აღარაფერზე ფიქრობდა.
ოთახში ნონა შემოვიდა. არაფერი უთქვამს, მხოლოდ მივიდა და მის პირისპირ, საწოლზე წამოწვა.
– არ შემიძლია ნონა, ახლა არა... ძალიან მეტკინა. როცა ყველაზე მეტად მჭრდებოდა მაშინ მაქცია ზურგი, თან ისე რომ სიმართლის გარკვევა არც უცდია.
– მისთვისაც ძნელი იყო, დინა. მე ვნახე კოსტა საავადმყოფოში... ასეთი მანამდე მართლა არ მინახავს. არ ვამართლებ მაგრამ... შენიც მესმის, დინა, გეფიცები მესმის. უბრალოდ გიყვართ ერთმანეთი და...
დინამ არაფერი უპასუხა, უბრალოდ ახლოს მიიჩოჩა და თვალები დახუჭა.

****
თითქმის მთელი დღე ეძინა დიანს. ღამით გაეღვიძა. საათს შეხედა. ოთხი საათი სრულდებოდა. წამოდგა. მაგიდაზე ნონას წერილი დახვდა:
„ისე ტკბილად გეძინა, რომ არ გაგაღვიძე. ხვალ გამოგივლი.
პ. ს. გაიღიმე.“
მართლა ჩაეღიმა დინას. ამისთვის მაინც იყო კოსტას მადლობელი, რომ მისი მეშვეობით ნონა იპოვა.
აღარც დაეძინა.
თითქმის თენდებოდა ტელეფონმა რომ დარეკა. მობილურს დახედა, რეზი ურეკავდა.
– გისმენ, რეზი. – აშკარად ღელავდა.
– დინა, მაპატიე ასე გვიან რომ გირეკავ.
– არა უშავს, არ მეძინა. ხომ მშვიდობაა? – საკუთარი გულისცემა ესმოდა დინას.
– დინა, კოსტა ხომ არ შეგხმიანებია?
– გუშინ იყო ჩემთან და წავიდა.
– ეგ ვიცი, მაგის მერე.
– არა, რეზი...
– შენგან რომ წამოვიდა, იმის მერე ვცდილობ ვიპოვო და არსად ჩანს. ტელეფონიც გამორთული აქვს.
– იქნებ ისევ მამა თევდორესთან დაბრუნდა? – ხმა აუკანკალდა დინას.
– იქაც დავრეკე... კარგი დინა, შენ არ ინერვიულო, იმედი მაქვს დილით სამსახურში მოვა. – რეზის გადაღლილი ხმა ჰქონდა, აშკარად მთელი ღამე არ ეძინა.
– ნონამ არაფერი იცის?
– არა, მანაც არაფერი იცის, პირველი ნონას დავურეკე. დინა, ლიდიასთვის და მშობლებისთვის არ გვითქვამს, რომ ჩამოვიდა, არ გვინდა ინერვიულონ.
– იქნებ მათთანაა კოსტა?
– არა, ნონა იყო ასული და აქეთ ჰკითხეს ამბავი. – რეზიმ დინას სლუკუნი გაიგონა, – კარგი, დინა, სად წავიდოდა გამოჩნდება. არ ინერვიულო და კიდევ ერთხელ ბოდიში ამ დილაადრიანად რომ გაგაღვიძე.
– როგორც კი გამოჩნდება დამირეკე.
– კარგი, შენ არ ინერვიულო.
გათიშა...
ადგილდან ვერ ინძრეოდა დინა. იცოდა რომ ასე უპასუხისმგებლოდ არავითარ შემთხვევაში არ მოიქცეოდა კოსტა. რაღაც უჭირსო – დაასკვნა, ჩაიცვა და სახლიდან გავიდა. პირველად იმ ბარს მიაკითხა, სადაც ყოველთვის პოულობდა ხოლმე. დაკეტილი დახვდა. იცოდა, ამ დროს ღია რომ არ იქნებოდა, მაგრამ მეტი ვერაფერი მოიფიქრა. რამე უნდა გაეკეთებინა, თორემ მართლა გაგიჟდებოდა. მობილურს დასწვდა და კოსტას ნომერი აკრიფა. „მობილური ტელეფონი გამორთულია, ან გასულია მომსახურების ზონიდან.“ ცოტა აკლდა ტირილს. ასე უსუსრად თავი, მაშინაც არ უგრძვნია კოსტამ რომ დატოვა და ანანურში წავიდა. აღარ იცოდა რა ექნა. უკვე თითქმის თენდებოდა. ტაქსი გააჩერა და სახლის მისამართი უკარნახა. სახლში უნდა დაბრუნებულიყო. იქნებ იქ მოვიდესო, ბოლო იმედს ებღაუჭებოდა.
სახლთან მისულს კინაღამ მეტყველების უნარი წაერთვა, მის სადარბაზოსთან კოსტას მანქანა იდგა. სასწრაფოდ გადაუხადა მძღოლს და ორ წამში გადმოხტა მანქანიდან. მანქანასთან მიირბინა და კარები გამოგლიჯა. კოსტა გადმოვიდა. ნასვამი იყო, ფეხზე ძლივს იდგა.
– დინა... – ერთი ამოილუღლუღა და გაჩუმდა.
– არ გრცხვენია, კოსტა? ასე როგორ შეიძლება? დახოცე ხალხი ნერვიულობით. – გულზე მოეშვა დინას. უზომოდ აბედნიერებდა მის წინ მდგარი ეს მთვრალი კაცი.
– შენ?
დინამ არაფერი უპასუხა.
– შენც ნერვიულობდი? – თავი ააწვინა და თვალებში ჩახედა.
– წამოდი, კოსტა, სახლში ავიდეთ. – წელზე ხელი მოხვია და მხარში ამოუდგა.
– ადვილი სათქმელია... გამიჩერდა გული. – ჩაიბუტბუტა კოსტამ და დინას ხელი მოხვია. სიმართლე ითქვას შეეძლო კოსტას დამოუკიდებლად სიარული, მაგრამ ძალიან სიამოვნებდა დინასთან ახლოს ყოფნა.
მისაღებ ოთახში შეიყვანა და ხელი გაუშვა. კოსტა შებარბაცდა და დივანზე ჩამოჯდა.
– როგორ დაჯექი ასე საჭესთან? – საყვედურით სავსე თვალებით შეხედა დინამ.
– ნერვიულობდი. – კმაყოფილმა ჩაიღიმა კოსტამ.
– აქ იყავი, ყავას მოგიდუღებ. – სამზარეულოსკენ წავიდა დინა.
– არ მინდა ყავა, შენც აქ იყავი. – ჩაიბუტბუტა კოსტამ მაგრამ დინა უკვე სამზარეულოში იყო. ორი წუთი კარებზე მიყრდნობილი ცდილობდა გულისცემა მწყობრში მოეყვანა. სულს უხუთავდა მისი სიახლოვე. ზედმეტად ემოციურად რეაგირებდა მის შეხებაზე.
ყავით ხელში დაბრუნდა ოთახში, მაგრამ კოსტას უკვე ეძინა. ფინჯანი მაგიდაზე დადო, ოთახში შევიდა და იქიდან ადიელით ხელში დაბრუნდა. ფეხზე გახადა და მიაფარა. ტელეფონს დასწვდა და რეზის ნომერი აკრიფა.
– რეზი აქ არის, მოვიდა.
– ეგ უნამუსო ადამიანი, ერთი ტელეფონი მიაწოდე, მოუწევს ჩემი მოსმენა.
– ძალიან მთვრალია რეზი, ჩაეძინა.
– დინა, მოვიდე? რამე ხომ არ გჭირდება?
– არა, რეზი, დარჩეს აქ ამაღამ. ხვალ დილით კი ჩემი მოსმენა მოუწევს.
– კარგი, დინა. კიდვ ერთხელ ბოდიში, ასე რომ აგაფორიაქე.
– რისი ბოდიში, ჯერ კიდევ ჩემი ქმარია, უნდა მცოდნოდა... კარგი რეზი ნახვამდის.
ტელეფონი გათიშა და ერთხანს მძინარეს უყურა, მერე მივიდა, მის გვერდით ჩამოჯდა, თავი მკერდზე დაადო და მისი სურნელი შეისუნთქა. ალკოჰოლის მძაფრი სუნი ეცა, მაგრამ მისთვის ესეც ძვირფასი იყო. ესეც კოსტას არომატი იყო. ყველანაირი კოსტა უყვარდა დინას. წამოიწია და ყელზე შეახო ტუჩები. ისევ მკერდზე დაადო თავი და თვალები მილულა.

****
ძლივს გაახილა თვალები დილით კოსტამ. ოთახს თვალი მოავლო და გაახსენდა სად იყო. წამოჯდა და სახეზე ხელები ჩამოისვა. მაგიდაზე მდგარ მინერალურ წყალს დასწვდა და დალია. თავი მაინც საშინლად სტკიოდა. სამზარეულოდან ხმაური ისმოდა. „ალბათ იქაა“ – გაიფიქრა და წამოდგა. ტანსაცმელი შეისწორა და სამზარეულოსკენ წავიდა. დინა ბოსტნეულს ჭრიდა და კარებისკენ ზურგით იდგა. კოსტა, რომ ადგა გაიგო, მაგრამ არ მობრუნებულა. ერთხანს კარებში იდგა კოსტა, მერე შევიდა და მაგიდათან დაჯდა. დინამ წვნიანი დაუსხა და ისევ თავის საქმეს მიუბრუნდა. სიჩუმეს, მხოლოდ ბოსტნეულის ჭრის ხმა არღვევდა.
– ცდილობ დამანახო რა დავკარგე? – კოვზს ხელი მოკიდა კოსტამ.
დინას ხმა არ ამოუღია.
– დინა, არც კი ვიცი რა უნდა გითხრა, თავის მართლება სისულელეა, იმიტომ რომ არ მაქვს გამართლება. ძალიან გვიან მივხვდი, რომ რაც გიყვარს, იმისთვის თავგამოდებით უნდა იბრძოლო. მხოლოდ საკუთარ ტკივილზე და განცდებზე ვიყავი ორიენტირებული და არც კი ვფიქრობდი, ამ დროს რას გრძნობდი შენ. ცხოვრებაში პირველად მოვიქეცი ასე ეგოისტურად. – მცირე პაუზა გააკეთა და განაგრძო. – იმიტომ, დინა, რომ შენთან დაკავშირებული ტკივილი ყველაზე ძლიერია, იმედგაცრუება – ყველაზე მტკივნეული, შენი დაკარგვის შიში, საერთოდ სიკვდილის ტოლფასია. ვიცი, ახლა მომიწევს ავდგე და გავიდე ამ კარებიდან, მაგრამ მერე სად წავიდე, ეს აღარ ვიცი. რომ შემეძლოს ყველაფრის თავიდან დაწყება... ერთმა ჩემმა ნაცნობმა მითხრა: გრძნობას სიტუაცია არ სჭირდება, ის ან არის, ან არაო. მე კიდევ რა ვქნა, რომ არის? თან ისე, რომ... – გაჩუმდა, ძალიან მძიმე იყო მისთვის ეს ყველაფერი. გუშინდლიდან მოყოლებული გზააბნეული იყო კოსტა. პირველად 28 წლის განმავლობაში არ იცოდა როგორ უნდა ეცხოვრა.
დაახლოებით ხუთი წუთი იყო კოსტა ჩუმად. დინაც არაფერს აკეთებდა, ისევ ზურგით იდგა. ორივე ხელით სამზარეულოს ზედაპირს ჩამორდნობილი და უბრალოდ განძრევისაც ეშინოდა. კოსტა წამოდგა და დინასთან მივიდა. ისე ახლოს რომ ცოტაც და შეეხებოდა. ისევ ფეხშიშველი იდგა დინა. უნდოდა ეთქვა, როგორც მაშინ, გაცივდებიო და ხელში აეყვანა, მაგრამ ახალ უფლება აღარ ჰქონდა. ყველაზე მეტად სწორედ ეს უღებდა ბოლოს, რომ მისი შეხების უფლება არ ჰქონდა. ვეღარ გაუძლო დაიხარა და ყელზე მიადო ტუჩები.
– დინა, მიყვარხარ. – ტუჩების მოძრაობით გაარჩია დინამ კოსტას სიტყვები და ლამის ფეხები მოეკვეთა, მაგრამ არაფერი უპასუხა. ვერ შეძლო. სანამ დინა აზრზე მოვიდა, კოსტამ უკვე კარი გაიხურა და წავიდა.
ერთიანად მოწყდა დინა ადგილს და გარეთ გავარდა. ლიფტი ორ წამში მოვიდა და დინამ პირველ სართულს მიაჭირა.
კოსტა უკვე პირველ სართულზე იყო ჩასული ლიფტი რომ გაიღო და იქ დინა იდგა. მისი დინა და უღიმოდა. უნებურად მისკენ გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და თვითონაც ლიფტში შევიდა.
– რამდენჯერ უნდა გითხრა, ფეხშიშველი ნუ დადიხარ, გაცივდები-მეთქი? – ძალიან ახლოს დაუდგა კოსტა და თითქმის ჩურჩულით ამოთქვა ბოლო სიტყვები. დინამ კოსტასკენ მიიწიდა და მის ტერფებზე შედგა თავისი შიშველი ფეხები. კოსტამ წელზე შემოხვია ხელი და მთელი სხეულით აიკრო ზედ.
– როგორ მიყვარხარ შენ ხომ არ იცი. კოსტა აღარ გაბედო ჩემი მიტოვება, თორემ... – მეტის გაგრძელების უფლება კოსტამ არ მისცა, მის ტუჩებს მისწვდა და დაადუმა.
დროის შეგრძნება დაკარგეს. ასე იდგნენ და განძრევას არც ფიქრობდნენ. ვინ იცის რამდენჯერ გაიღო და დაიხურა ლიფტის კარები, ისინი კი უბრალოდ ამქვეყნად აღარ იყვნენ. შეეძლოთ მთელი ცხოვრება ასე მდგარიყვნენ და არავინ გახსენებოდათ.
– რა დაემართა ამ ლიფტს? გაგონილა, დღეში ორჯერ ფუჭდებოდეს? – კიბეებზე ჩამომავალი თამარა ბებოს ხმა, ალბათ მთელ რაიონს ესმოდა. – მოვკვდი ამ ხნის ქალი კიბეებზე სიარულით. – როგორც იქნა ჩამოვიდა პირველ სართულზე და ლიფტის „გაფუჭების“ მიზეზიც ნათლად დაინახა. – ღილაკზე თითის მიჭერა დაგავიწყდათ, გვრიტებო. – გაუნძრევლად მდგარ ჩახუტებულ წყვილს მიმართა, ქოლგა კაბინაში შეყო და მეხუთე სართულის ღილაკს მიაჭირა. ლიფტის კარები დაიხურა და მეხუთე სართულზე ავიდა. ლიფტში მდგომებს კი უბრალოდ სუნთქვის რიტმიც კი არ შეუცვლიათ. ახლა მეხუთე სართულზე იღებოდა და იხურებოდა ლიფტის კარები... უკვე მერამდენედ.
და მათ უკვე მთელი უსასრულობა ჰქონდათ...

დასასრული...


------------------------------------------------------

პირველ რიგში ბოდიში დაგვიანებისთვის... ვერაფრით მოვახერხე უფრო ადრე დადება <3
მიყვარხართ ყველანი და იმედი მაქვს ყველასთვის მისაღები დასასრული იქნება. ვეცდები რაც შეიძლება მალე დავბრუნდე, ალბათ სრული ისტორიით <3