***
ვერავინ გაიგებს თუ რამხელა სიხარული იგრძნო ეკემ ამ დროს,ეგონა მეხრე ცაზე დაფრინავდა ვერაფრით შორდებოდა ლილეს მადისაღმძვრელ ტუჩებს,მაგრამ ბოლოს ჰაერი რომ აღარ ეყოთ მოშორდნენ ერთმანეთს
-იცოდე შემპირდი რომ მეტს აღარ მომატყებ-უთხრა ლილემ გაბრწყინვებული აწყლიანებული თვალებით
-გპირდები-უთხრა და მაგრად მოესხვია გოგონას,ამ დროს კი ოთახში ცოტნე შემოვიდა
-ოხ მოუსწრიათ გვრიტებს შერიგება-თქვა სიცილით და აწითლებულ დაიკოს მეორე მხრიდან მოუჯდა
-მიხვდე ეხლა და გახვიდე იქნებ-შსუღრინა ცოტნემ ეკეს და დას სიცილით მოეხვია
-ეგეთი უმადურიც კი არ ვარ წეღან შენ დამითმე ახლა მე დაგითმობ-უთხრა სიცილით,ლილეს ერთი გაუღიმა და კარიდან მოუხედავად გავიდა
-ლილე ხომ იცი შენი ბედნიერება ყველაფერს მირჩევნია,უბრალოდ მინდა შენგანაც გავიგო რომ ეს ნაბიჯი დაფიქრებულად გადადგი,მინდა გავიგო რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ დაივიწყე,დაივიწყე განვლილი ოთხი წელი,მე ხო იცი მაინც შეგამჩნევ და უფლებას არ მოგცემ მასთან იყო თუ შენ იმ ყველაფერს არ დაივიწყებ,უბრალოდ შენთვის ვიძახი ამას აბა წარმოიდგინე რა იქნება ყოველ კამათზე რომ მიაძახებ გახსოვს მაშინ რა მიქენიო?ხოდა ახლა მინდა დავრწმუნდე რომ შენ ასი პროცენტით ბედნიერი ხარ-უთხრა და ლილეს გახედა
-ცოტნე შენ ხომ არ იცი არა ახლა რა ბედნიერი ვარ, ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ,ხომ იცი რომ გაუაზრებლად არ გადავდგამდი ამ ნაბიჯს ისედაც თავს შენს გამო ვიკავებდი,ეხლა ჩემი ლაპარაკი უთავმოყვარეო გოგოს ლაპარაკს გავს ვისაც არ აინტერესბს რა უქნეს აწყენინეს,თუ გამოიყენეს, მაგრამ შენც ხომ იცი არა მე რამდენი ვიტანჯე,ისიც ხომ იტანჯა არა,ოთხი წელიორივემ საკმარისად გადავიხადეთ და ახლა აღარ მინდა მეტი დრო დავკარგო,მეც ხომ მინდა ბედნიერი ციყო სულ ხომ არ დაციტამჯები?-უთხრა და თვალები აუცრემლიანდა ცოტნე კი მაგრად მოეხვია
-ვსო მჯერა იცოდე მეტი აღარ იტირო ეხლა შენ სულ ბედნიერი იქნები და მხოლოდ ზედმეტი სიხარულოსაგან თუ იტირებ მორჩა დამთავრდა კაი?-უთხრა და აწყლიანებულ თვალებში ჩახედა
-კი მაგრამ მე ახლაც ბედნიერებისგან ვტირივარ უბრალოდ მომავალი წარმოვიდგინე და -უთხრა ლაღი სიცილით
***
ბიჭებთან
-იმასთან რა ხდება როგორაა რას ამბობენ?-წარმოთქვა ეკემ
-არ ვიცით ცუდად არისო შეიძლება ვერ გადარჩესო-თქვა ალექსანდრემ
-ლილე მეცოდება ამდენს ვეღარ გადაიტანს იმ აზრს ვერ შეეგუება რომ ადამიანი მის გამო მოკვდა,კარგად ვიცნობ და ძალიან გაუჭირდება-თქვა სინანულით ცოტნემ-როგორ ვერ დავიცავით.
***
ლილე უკვე კარგად იყო ფეხზე დგომაც შეეძლო და მალე გაწერდნენ კიდევაც ნიკოლოზზე კი არაფერს ეუბნებოდნენ,არადა ცნობისმოყვარეობა კლავდა აინტერესებდა თუ რა მოხდა ეკესა და ნიკოლოზს შორის,ისიც აინტერესებდა როგორ იყო ნიკოლოზი, რაც არ უნდა ექნა სიკვდილოსთვის არ ემეტებოდა თანაც მისი ხელით.
ერთ დღესაც გაწერის დღეს უკვე კარგად იყო ოდნავ სუსტადაც კი აღარ გრძნობდა თავს ოთახში იყო ემზადებოდა როცა ეკე შემოვიდა და გვერდით მოუჯდა
-საბუთებს აწესრიგებენ და ერთ საათში გაგვწერენ-უთხრა ბიჭმა და გოგონას გვერდიდან მოეხვია
-ეკე-გაისმა გოგონას მკაცრი ხმა-უნდა მომიყვე-გააგრძელა ისევ ისე ლაპარაკი რაზეც ეკეს ჟრუანტელმა დაუარა არ უნდოდა მოყოლა სულ ეუბნებოდა ახლა არა სხვა დროს მოგიყვებიო მაგრამ ახლა ხვდებოდა რომ არ გაჭრიდა მისი უაზრო საუბარი
-ახლა?-მაინც ჩაეჭიდა ბოლო იმედს
-ახლა-უთხრა გოგონამ და ეკეს გახედა და ის ერთადერთი იმედიც დაუკარგა
-ადრე მე და ნიკოლოზი ძმაკაცები ვიყავით თან განუყრელი შენი ძმაც და დანარჩენსბიც ჩვენთან იყვნენ მაგრამ მე და ის ყველაზე ახლოს ვიყავით, ყველაფერი იცოდა ჩემი და მეც ყველაფერი ვიცოდი მისი,ისიც ვიცოდი რომ მის დას ვიღაც ბიჭი აწუხებდა ჩვენი მტერი ბანდიდან,ხოდა ერთ დღესაც მაგან მე ჩამაბარა თავისი და რო მოვდივარ მე საქმე მაქ და ეს საღამო გეხვეწები პროსტა ყურადღება მიაქციეო,მეც მეთქი კი რა პრობლემაათქო და დამშვიდებული გავუშვი,იმ საღამოს ანასტასიამ მისმა დამ მთხოვა ძაან გთხოვ ჩემი მეგობრები არიან კლუბში და ჩვენც წავიდეთო მეც დავთანხმდი იქ ვიჯექით ვიღაც გოგოს ყვირიილი რომ გაისმა ოღონდა ძალიან არა მაგრამ ჩვენ მაინც გავიგეთ,წამოვხტი და დასახმარებლად გავიქეცი,ვიღაც ბიჭს უნდოდა შენიტოლა გოგოს გაუპატიურება და ძლივს მივუსწარი,ის ბიჭი მაგრად ვცემე რომ მოვბრუნდი იმ გოგოსთან თვალებით ანასტასიას ვეძებდი მაგრამ ვერსად დავინახე,უცბად მივედი მოს დაქალებთან რომლებიც ტირილით სკდებოდნენ და მთელი ხალხი მათ უყურებდა,გოგონა სწრაფად ჩამოვსვი და მათთან მივირბინე რომ ვკითხე სად არი ანა-თქო მაგათმა იმ ნაგავმა გაათრია ბარიდან და სადღაც წაიყვანაო,გავგიჟდი გავაფრინე არ ვიცოდი რა უნდა მექნა მაშინვე ტელეფონი ამოვიღე და ნიკოლოზს დავურეკე,რომ გაიგო ანაზე ეგრევე აქ წამოვიდა და არაფრის თქმა არ დამაცადა ისე გამარტყა სახეში,მეც ვიცოდი რომ ხელი არ უნდა მიმებრუნებიბა ვიცოდი რომ დამნაშავე ვიყავი და უბრალპდ თავჩახრილი ვიყავი ბევრი ეძება ნიკოლოზმა მაგრამ ვერსად იპოვა,შემდეგ სულ გაგვიფუჭდა ურთიერთობა ერთმანეთს გადავემტერეთ და ერთდროს ძმაკაცები ხელჩართულ ბრძოლაში ჩავებით ეს კი იცი რითიც დამთავრდა,ანას დედას ჯერ კიდევ შავები აცვია და დაკარგულ შვილს გლოვობს, მას საფლავიც კი გაუკეთეს რადგან უკვე არანაირი იმედი აღარ ქონდათ რომ ანა ცოცხალი იქნებოდა,ნიკოლოზიც სულ იქ დადის და დაკარგული დის საფლავზე ტირის-ამოიოხრა და თვალები დაუსწვდიანდა-ახლა შეგიძლია რაც გინდა ის მითხრა მე უკვე ყველაფერი მოგიყევი-უთხრა და მომლოდინე თვალებით გახედა ჩუმად ატირებულ ლილეს ახლა ნიკოლოზი გოგონას უფრო ეცოდებოდა
-აქ შენი ბრალი არაფერი არის აბა იმ გოოგნას ხომ არ გაწირავდი იმ ურჩხულის ხელში ჩასაგდებად-უთხრა და მაგრად მოეხვია-ახლა მითხარი როგორ არის ნიკოლოზი-უთხრა და გახედა ეკეს
-ცუდადაა-თქვა და გაშეშებულ გოგონას გახედა
-ეკე წამიყვანე ნიკოლოზთან უნდა ვნახო- თქვა გოგონამ ეკეც იმის ნიშნად რომ დათანხმდა.წამოდგა და ლილეს ხელი ჩაჰკიდა,ლილე უკვე წასასვლელად გამზადებული მიემართებოდა ნიკოლოზის პალატისაკენ და გული საშინლად სწრაფად უძგერდა,ეშინოდა იმისი რასაც შიგნით ნახავდა,სასტიკად ეშინოდა ამისი,და აი მიადგა პალატის კარებს ეკეს აცრემლეებული თვალებით გახედა და უთხრა აქ დიდხანს ვაპირებ ყოფნას და შენ წადი ბიჭებთან ეგენიც აქ არიან კაფეტერიაშიო,თვითონ ფრთხილად შეაღო პალატის კარი,პალატაში ნიკოლოზი იწვა ხელებზე კი უამრავი წვეთოვნები და სხვადასხვა რამეები ჰქონდა გაკეთებული, თვალები ნახევრად გახელილი სუსდად სუნთქავდა ლილე მიუახლოვდა და გვერდით ჩამოუჯდა
-გეხვეწები მაპატიე არ მინდოდა რომ ასე ცუდად ყოფილიყავი უბრალოდ მინდოდა რომ ეს ყველაფერი გამეჩერებინა მაშინ მხოლოდ ეს აზრი მიტრიალებდა რომ იქ არ უნდა მივსულიყავით თორემ შემდეგ ყველაფერი ცუდად გაგრძელდებოდა,იმედია ოდესმე შეძლებ და მაპატიებ-უთხრა და ასლუკუნდა
-კი მაგრამ შენ რისთვის მთხოვ პატიებას?-უცბად მოლბა და გაიკვირვა გოგონას საუბარი-ეს ხომ მე ვცდილობდი რომ მომეკალი-უთხრა და თვალები დახარა აშკარად გრძნობდა დანაშაულს
-შენ მიზეზი გქონდა და რომც მინდოდეს ვერ გაგამტყუნებ შენ გულში ძალიან დიდი დანაკარგია და ბოროტებაც ამან გამოიწვია ისე კი დარწმუნებული ვარ რომ შენ არ ხარ ცუდი ადამიანი ეკემ მომიყვა,მომიყვა ყველაფერი თქვენი ძველი მეგობრობის შესახებ,იმის შესახებ თუ როგორ კარგად ოყავით ერთად,მაგრამ ამ ერთმა ადამიანმა ყველაფერი დაანგრია დაიჯერე არც ეკეს ბრალი არ არის აქ არაფერი
-თუ ყველაფერი იცი მაგის თქმა როგორ შეგიძლია?მისი ბრალია ჩემი დის სიკვდილი-თქვა ისევ ირონიულად,რატომღაც ვერავინ ამჩნევდა მათ უკან მდგარ ჩუმად მომტირალ გოგონას ისე იყვნენ გართული ლაპარაკში
-არა შენ ხომ არ დააცადე მას ახსნა იქ თურმე ვიღაც გოგოს ყვირილი გაუგია მის დასახმარებლად წასულა და იქ მისულს გოგონა დახვდა რომლის გაუპატიურებას ვიღაც მთვრალი ბიჭი ცდილობდა,ეკეს უხემია ის ბიჭი და რომ მობრუნებულა ანა აღარ დახვედრია,მაგრამ შემთვის არაფერი უთქვამს იმიტომ რომ ამაში თვითონაც იდანაშაულებდა თავს ფიქრობდა რომ ეს ყველაფერი მისი ბრალი იყო,მაგრამ ერთი წამით მის ადგილას წარმოიდგინე თავი შე რა არ დაეხმარებოდი საცოდავ გოგონას?-უთხრა და დადარდიანებულ ბიჭს გახედა
-იცი?მამამისი მე არ მომიკლავს-უთხრა გატეხილი ხმით-უბრალოდ მაშინ რომ დავურეკე მთვრალი მოვდიოდი ანას საფლავიდან და მინდოდა მისთვის ჩემი ცრემლები მეზღვავებინა,როგორ არ მითხრა ის ყველაფერი ახლა ხომ ყველაფერი სულ სხვანაირად იქნებოდა ფიქრობ ოდესმე მაპატიებს?-კითხა გოგონას,ძალიან უკვირდა მასთან ბოლომდე გახსნილი რომ იყო,მასში ძალიან კარგი მეგობარი დაინახა იმ წამიდან როცა გოგონა მოვიდა და აქეთ დაუწყო ბოდიშების მოხდა სხვანაირად მასზე არც შეუხედავს
-გაპატიებს შენ სთხოვე და გაპატიებს-უთხრა გახარებული სახით და მისი ხელი დაიჭირა გასამხნევებლად-მართლა სთხოვ პატიებას?-კიდევ ვერ იჯერებდა უხაროდა რომ ეს ორი შერიგდებოდნენ
-ცდა ბედის მონახ...-ვერ დაამთავრა სათქმელი როდესაც კარებში მდგარ გოგოს მოკრა თვალი-ლილე ეკეს ჩემს მაგივრად მოუხადე ბოდიში კაი?
-რატო?-გაუკვირდა გოგოს
-მგონი ჩემი და მოვიდა ჩემ წასაყვანად აუ ვკვდები უკვე?-იკითხა შეწუხებული ხმით
-რა კვდები გაგიჟდი?-კითხა ახლა უკვე შეშინებულმა
-აი კარში მარტო მე ვხედავ ეხა ანას?-თქვა და თითით კარისკენ ანიშნა ლილეც დენდარტყმულივიგ შებრუნდა და გოგონა თვითონაც რომ დაინახა სულ გააფრინა
-ვაიმე ეს გოგო ანაა?-კითხა შეშინებულმა და საწოლისაკენ უფრო მიჩოჩდა
-შენც ხედაავ?-კიდევ ვერ გამოსულიყვნენ შოკიდან
-კი-უთხრა გოგომ
-მე ვარ ცოცხალი ვარ-ძლივს ამოიღო ხმა გოგონამ
-ცოცხალი ხაარ?-თითქოს ამ წამს მოეგოო გონს ისე შეყვირა-ცოცხალი ხარ ხო ეხა?მთელი ოჯახი რო გავსკდით ტირილით მაშინ არ იყავი?სად იყავი ამის დ...შ... მთელი ქვეყანა გადავატრიალეთ და ვერსად გიპოვეთ სად იყავი ჰა თუ მაინც და მაინც ჩემი სიკვდილამდე მისვლა იყო საჭირო შენ რო გენახე და გაგხსენებოდა ოჯახი-თქვა და მის ხელზე ბეჭედს რომ დახედა სულ გააფრინა გოგონამ კი აცრემლებული თვალები ჩამალა და თქვა
-ოჯახი მყავს ქმარიც და შვილიც
-აა ბოდიში ყოფილი ოჯახი გამოვდივართ და ვინაა შენი ქმარუკელა ხო ვერ გვეტყვი ან როგორ გამოექეცი იმ მხეცს ტყვეობიდან თუ მობეზრდი და გაგაგდო-ირონიულ ლაპარაკზე გადავიდა ნიკოლოზი
-არ გამოვქცევივარ და არც ტყვეობაში ვყოფილვარ ჩემი ნებით წავყევი უბრალლოდ გატაცება გავითამაშეთ-უთხრა და ძარღვებდაბერილ ძმას რო შეხედა თბალებიდან ცრემლებმა დაიწყეს დენა რაც არ უნდა რთული ყოფილიყო ახლა უნდა მოეყოლა ყველაფერი რომ შემდეგ აღარ ეწვალა
-იმ სირთან ერთად ცხოვრობდი ამდენი ხანი?შენ გეგონა რომ გეთქვა მიყვარსო მე დაგაშორებდი?ურჩხული გეგონე ალბათ მაგრამ იმას ვერ მიხვდი თუ რამდენად დიდი ურჩხული ხარ შენ,შენს გამო ბავშვობის ძმაკაცებს ჩამოვცილდი,მტრად მოვეკიდე, შენ გამო ზედმეტად ბევრი დავკარგე თუნდაც დრო,შენს საფლავზე გატარებული დრო და ცრემლები,ყოველ დღე მივდიოდი იქ და ახლაც გავაგრხელებ იმიტომ რომ უნდა დაიმახსოვრო შენ ჩემთვის ხუთი წლის წინ მოკვდი და დაგმარხე,მე ჩემი და დავმარხე და მას მივტირი კიდევ,მე ჩემი უსაყვარლესი დაიკო მიწას მივაბერე და შენ ვიღაც უცნობი გოგო მოდიხარ და მეუბნები ამ ყველაფერს?არა შენ ის არ ხარ მე ის დიდი ხნის წინ დავმარხე-თქვა და თვალები გვერდით გაატრიალა რომ მისთვის აღარ შეეხედა ლილე კი გაშტერებული უყურებდა მათ-აი ჩემდიშვილს რაც შეეხება მის ნახვას ნაღდად ვერ დამიშლიტ-თქვა ისე რომ არც განძრეულა გოგონა კი ატირსბული გავარდა პალატიდან.


იმედია მოგეწონებაათ მ თავით დასრულებას ვპირებდი მაგრამ უცბად რაღაცამ დამარტყ და აი კიდე გაგრძელდა მადლობა იმედია ისიამოვნებთ თანაც ალინა დიდი გამოვიდა