იმ ავადსახსენებელ, ძალადობრივ ღამეს ყველანაირი გაგებით განადგურდა მარტა და ერთი შეხედვით თითქოს დამშვიდდა. მომდევნო დილით, დამნაშავის სახით მომზირალ დედამთილს და მამამთილს, რომლებიც გოგონას მუდარის ხმამ და კივილმა, კარგად მიახვედრა რა ხდებოდა მათი ვაჟის საძინებელში, სულაც არ შეხვედრია ჩვეული აგრესიით.
ბურანში მყოფი, თითქოს ნარკოტიკული საშუალებების ქვეშ მყოფი განაგრძობდა ცხოვრებას, არსებობას უფრო. არ ლაპარაკობდა, აღარც პრეტენზიულობდა და გათიშულისთვის ორჯერ-სამჯერ უნდა გაგემეორებინა სათქმელი, რომ გაეგო. არ ახსოვდა ჭამა, საკუთარი ხელით კვებავდა ქუჯი, რომელსაც მექანიკურად უღებდა პირს. დედამთილი ისევ უკმაყოფილო იყო, ღმერთო, რა შეგცოდეთ ასეთი, ამნაირი უნიათო რძალი რომ გვარგუნეო, შვილის საცოდაობით გულდათუთქული აღაპყრობდა ხოლმე თვალებს ზეცისკენ. ქუჯის ჩამქრალ მზერას რომ დაინახავდა ხოლმე მარტასკენ მიმართულს, „მოგიკვდეს დედააა“ წამოიძახებდა და დანანებით აკანტურებდა თავს. რამდენიმე თვის შემდეგ, უშვილოა, უნდა გავაგდოთო, ამის ჩიჩინი დაუწყო ვაჟს და ...
- ქალი არა ხარ, დედა? - შვილის თვალებში დანახულმა პატივისცემის ნაკლებობამ შეაშინა ქალი და შეეცადა, უფრო თბილად მოქცეოდა მარტას, მაგრამ ერთი ჩვეულებრივი ქართველი დედა იყო და ვერ იტანდა ქალს, რომელსაც არ შეეძლო, მისი ერთადერთი და განუმეორებელი ვაჟი შეეყვარებინა...
თვე თვეს მისდევდა. ერთ საწოლში ეძინათ მარტას და ქუჯის. სექსიც ჰქონდათ. უფრო სწორად, ქუჯის ჰქონდა მორივით დაგდებულ თბილ სხეულთან.
უბედური იყო ქუჯი, იქნებ მარტაზე მეტად უბედურიც.
ერთხელ, მთელი ძალით გაარტყა გოგონას სახეში, რომელსაც თავი გადაებრუნებინა, თვალი ღამის შუქით განათებული ფანჯრისთვის გაეშტერებინა და უბრალოდ ელოდა, როდის დაასრულებდა მისი სხეულის ჯიჯგვნას კაცი.
- იმ ღამემდე, მეზიზღებოდი როგორც კაცი. - მშვიდად უთხრა მარტამ. - იმ ღამის შემდეგ კი, კაციც აღარ ხარ ჩემთვის.
მწარე რეალობის გასიგძესიგანებით გამწარებული ქუჯი, მის მკერდზე დამხობილი, ხმამაღლა ბღაოდა და მთელი ძალით იკრავდა მარტას სხეულს. - მიყვარხარ, მიყვარხარ... - იმეორებდა და ამაოდ ელოდა, ურეაქციო მარტასგან შებრალებას. ჰო, უბედური იყო ქუჯი.
წელიწადნახევარი განვლეს ამ ყოფაში. ერთ დღესაც კი რაღაც საქმე გამოუჩნდა ქუჯის თბილისში და გადაწყვიტა მარტასთან ერთად წასულიყო.
მგონი, მაშინ პირველად ინანა მარტას დედამ, შვილი რომ არ წამოიყვანა თავის დროზე და ქუჯისთან დატოვა. მარტას უსიცოცხლო თვალებმა დააფეთა. მას მართლა სჯეროდა, რომ მის შვილს აუცილებლად შეუყვარდებოდა ქუჯი, ის ხომ საკმაოდ მიმზიდველი ბიჭი იყო. რა მოსატანი იყო, რატისთან გაჩაღებული ბავშვური სიყვარულობანა. თანაც, ქუჯის შეეძლო, მარტას ნებისმიერი სურვილი შეესრულებინა, ოღონდ მას მოენდომებინა და გაუჩენელს გაუჩენდა. ეგონა, დედურქალური ინტუიცია სწორად კარნახობდა, რამდენი ოჯახი შექმნილა ასე. თავადაც მოიტაცა თავის დროზე მარტას მამამ და კი ცხოვრობდნენ ბედნიერად. არა, თავიდან მასაც გაუჭირდა, არ უყვარდა ცხონებული, მაგრამ შეუყვარდა, მერე მარტა გაჩნდა და ასე, მარტივად მოგვარდა ყველაფერი... მარტა კი, უყურებდა შვილის უინტერესო გამომეტყველებას, ზერელე ქცევას ყველასა და ყველაფრისადმი და პირველ რიგში საუთარი თავისადმი და ხვდებოდა, შეცდა. შეცდა და მერე როგორ.
- რა გჭირს შვილო, ეს რა დღეში ხარ? - გულმოკლულმა ძლივს შებედა საკუთარ შვილს კითხვა.
- მეითხები კიდეც? - მიიღო პასუხი. ემოციაც იყო, ზიზღი, დიდი დოზით.
ერთიანად დაკუნტული გაეცალა ქალი.
თავის ოთახში იჯდა. საწერ მაგიდაზე დაგდებულ თავისივე სურათების ალბომს მოკრა თვალი და უინტერესოდ გადაშალა. ფოტოები, როცა ახალშობილი იყო, მერე ბაღის, სკოლის. რამდენიმე ფოტოზე რატიც იყო, ოდნავ არ აჩქარებია გულისცემა მისი დანახვისას. სამაგიეროდ საკუთარმა ფოტოებმა, ძველმა მარტამ აუძგერა გული ძველებურად. უყურებდა კარადის მოზრდილ სარკეში საკუთარ ანარეკლს, ადარებდა ფოტოზე გამოსახულს და მგონი, სწორედ მაშინ მიხვდა სხვაობით შეძრწუნებული, რომ რადაც უნდა დაჯდომოდა, ბოლო უნდა მოეღო არსებული ყოფისათვის, თორემ საკუთარი თავისადმი საბოლოოდ დაკარგავდა პატივისცემას.
რამდენიმე დღე იბუყბუყა მის გაბოროტებულ გონებაში ერთმა ფიქრმა. მხოლოდ კონკრეტულ მიზანზე და საბოლოო შედეგზე იყო ორიენტირებული. ერთ საღამოსაც მტკიცე გადაწყვეტილებით მიუჯდა თავის ოათახში მტვერდადებულ კომპიუტერს. „გაიძულებ ქუჯი, გაიძულებ.“ - თითქმის ნასიამოვნებმა ჩაილაპარაკა და გაცნობის საიტების ძებნას შეუდგა. ახლა არც ახსოვს, კონკრეტულად რომელ საიტზე შევიდა. სიტუაციაში მალევე გაერკვა და საუბრის დაწყებას დააკლიკა. არ დალოდებია რას მოწერდა მოსაუბრე, სწრაფად დაიწყო ტექსტის აკრეფა... - სექსი მინდა შენთან, მისამართი რომ მოგწერო, მომაკითხავ, წამიყვან?... - უყოყმანოდ გაგზავნა და პასუხს გაფაციცებული დაელოდა.
...დარწმუნებული ხარ?... -იყო პასუხი.
... დარწმუნებული ვარ...
მერე მისამართი მიწერა. საკუთარი სახლის არა, მეზობლის, აი ქუჯის ნათესავების. დინჯად, აუღეღელვებლად გამოეწყო. არ გაპრანჭულა, არც ლამაზი თეთრეული ჩაუცვამს, არც მაკიაჟზე უფიქრია. უბრალოდ საშინაო ტანსაცმელი ჩაანაცვლა საგარეოთი. სულ მალე მზად იყო. იცოდა, გარეთ გასვლა ჯერ არ იყო საჭირო, ლოდინი მოუწევდა,მაგრამ ეგ სურდა სწორედ, მომლოდინე მოხვედროდა თვალში სამეზობლოს.
- სად მიდიხარ, დედი? - კართან დაეწია დედა. - ქუჯის არ უთქვამს გასვლას თუ აპირებდი, სადაცაა მოვა ხო იცი.
- ქუჯი უნდა დამთავრდეს ჩემს ცხოვრებაში. - არ შებრუნებულა ისე უპასუხა. - გადაეცი, რომ ამაღამ არ მოვალ.
- რას ამბობ, მარტა?! - მკლავში წაეტანა შეშინებული ქალი.
- არც გაბედო! როგორი საცოდავი ხარ, ნეტავ იცოდე. - დაისისინა თვალების ბრიალით და უხეშად გამოგლიჯა მკლავი გამეხებულ დედას.
ნახევარი საათი იდგა მეზობლის ეზოს ჭიშკრის წინ ტროტუარზე და ინტერნეტით გაცნობილს, თუ ეთქმოდა საერთოდ გაცნობილი, ელოდა.
ვითომ მისასალმებლად და სინამდვილეში, იმის გასაგებად გამოსულ ქუჯის ნათესავ ქალს, თუ რატომ იდგა მარტა მათი ეზოს ჭიშკართან და სადმე ხომ არ მიდიოდა, ღიმილით უპასუხა, დიახ, ერთ მამაკაცს ველოდები, უნდა მომაკითხოსო. გაოგნებული ქალი კარგა ხანს უხმოდ უყურებდა, მერე სწრაფად შევარდა სახლში, ერთადერთი გადაწყვეტილებით, დაერეკა ქუჯისთან და მოეხსენებინა რა ხდებოდა. თუმცა, როგორც მერე მარტამ გაიგო, არ დაურეკავს. ქუჯის დედის წუწუნით დაღლილს გადაუწყვეტია, სჯობს, მოსახდენი მოხდეს, ქუჯიც დაისვენებს, მისი ოჯახიც და თუ მარტას ასეთი ოჯახის შეშნოვება არ უნდა, ეგდოს მასეო.

ათი წელი გავიდა თითქმის, იმ ღამეზე ფიქრს ყოველთვის გაურბოდა. ზოგჯერ ეგონა, არც არსებულა ის პიროვნება რომელსაც შეხვდა და ყველაფერი თავად გამოიგონა.
სპეციალურად არ შეუხედავს მისთვის სახეზე. ალბათ შეეშინდა, რაიმე ისეთი ემოცია არ ამოეკითხა რაც შეაჩერებდა. შეეშინდა, მეხსიერებაში კიდევ ერთი მამრი არ ჩაბეჭდვოდა, ან უბრალოდ, არ უნდოდა სცოდნოდა, ვისთან აკეთებდა იმას, რასაც აკეთებდა...
მხოლოდ ასაკით დაინტერესდა უცნობი. მიხვდა, ამოწმებდა, სრულწლოვანი თუ იყო. ამიტომ სწრაფად იცრუა, სრულწლოვანი ვარო და დიდი ფიქრის დრო აღარ მიუცია მისთვის, პირდაპირ გახდა დაიწყო...
ახლა წარმოუდგენლად ეჩვენება მსგავსი ქცევა, ვეღარასოდეს გააკეთებს ანალოგიურს. მაშინ კი, მაშინ ერთი სასოწარკვეთილი პატარა გოგო იყო, რომელიც თავს დატეხილმა განსაცდელმა კინაღამ გატეხა და იმ მომენტში, მხოლოდ საბოლოო შედეგზე ფიქრობდა.
ალკოჰოლის სუნმა დაძაბა თავიდან, ქუჯის ძალადობა გაახსენდა, მერე უცხო სურნელი იგრძნო უცნობის, სუნამოს სასიამოვნო არომატთან ერთად. ეს არ იყო ქუჯი, ეს სხვა მამაკაცი იყო, სხვა სურნელით, სხვა ხმით, აღფრთოვანებული რომ ეჩურჩულებოდა ყურში რაღაცას... რას არ ახსოვს. ეს, უცხო მამაკაცის თითები იყო, ადამიანურად, რბილად რომ დასრიალებდნენ მის სხეულზე, ქუჯის ხელებივით მომთხოვნად, მბრძანებლურად, ჩალურჯებამდე კი არ ჯიჯგნიდნენ. არ იფიქროთ, რაიმე, სიამოვნებისმაგვარი განიცადა იმ ღამით მარტამ. შვება იგრძნო უბრალოდ. შვება რადგან პირველად სექსმა არ მოჰგვარა გულის რევის შეგრძნება. იმიტომ რომ, პირველად, თავი ვიღაცის საკუთრებად არ იგრძნო, იმიტომ რომ, უცნობი საოცარი სიფრთხილით, ზრუნვით და გარკვეული თანაგრძნობითაც კი მოეპყრა, თითქოს მიხვდა დიდი სატკივარის მატარებელი რომ იყო გოგონა და ბოლოს, იმიტომაც რომ, დასასრულის სურნელი სცემდა მარტას, კოშმარის დასარულის და თავისუფლების სურნელი...

რამდენიმე დღე, წარმატებით გაურბოდა ლევანთან მარტო დარჩენას. ვატო და თეონა ატყობდნენ რაღაც რომ ხდებოდა და შეთქმულებივით დუმდნენ. დავითი საერთოდ ვერ გრძნობდა მის სიახლოვეს შექმნილ დაძაბულობას და აგრძელებდა გართობას მასზე გადარეული ადამიანების გარემოცვაში მყოფი. ერთხელ ბიძამისს გადაეკიდა, მარტას სკუტერით კატაობა უნდა და აკატავეო. ძლივს დააშოშმინა მარტამ, მისკენ დაკვირვებით მომზირალი ლევანი კი როგორც ყოველთვის, არ შეიმჩნია.
დილით, უთენია სანაპიროზე გასეირნებები შეწყვიტა. შეეშინდა, ლევანი არ აკიდებოდა. საშინლად არ უნდოდა, მასთან პირისპირ დარჩენა. ოთახიდან მხოლოდ მაშინ გამოდიოდა, როცა ქვედა სართულიდან ხმაური შემოესმებოდა და ხვდებოდა ყველას ეღვიძა.
არასდროს იყურებოდა კაცისკენ, გაკვრითაც კი აღარ შეუვლია მზერა პირველი ნახვის შემდეგ, მისგან კი ხშირად გრძნობდა დაჟინებულ მზერას. ძალიან დიდ დისკომფორტს უქმნიდა მისი ხმა, თითქოს საზიზღარი წარსული ულაწუნებდა სახეში. იშვიათად საუბრობდა ლევანი, ძმისგან განსხვავებით საკამოდ ძუნწი იყო და როცა ეს ხდებოდა, სწრაფი ნაბიჯით ეცლებოდა მარტა.
სერიოზულად ფიქრობდა თბილისში დაბრუნებაზე, მაგრამ...და იყო ბევრი მაგრამ, თეონას ფაქტორი თუ სხვა, ყველაზე მთავარი კი ის იყო, რომ ხვდებოდა, გაქცევას აზრი არ ჰქონდა. ადრე თუ გვიან დალაპარაკება მოუწევდათ, თავიდან არ უტყდებოდა თავს, მაგრამ იცოდა ეს. მერე, ტექსტებსაც ალაგებდა გონებაში, რომელთა საშუალებითაც უნდა შეეგნებინებინა კაცისთის, რომ ყველანაირი ურთიერთობებისთვის დაცლილი იყო უკვე. აი, ის კი აღარ იცოდა, რა აშფოთებდა ასე ძლიერ, რისა ეშინოდა.
ერთ დღეს, სამზარეულოსკენ მიმავალმა, სრულიად შემთხვევით მოისმინა თეონასა და ლევანის საუბარი.
- ე.ი. არ მეუბნები რა გადაიტანა წარსულში. - მშვიდი იყო ლევანის ხმა.
- თუ მოინდომებს, თავად მოგიყვება.
- შენ იცნობ მას, ადრეც შეხვედრილხართ, ხომ? - ცნობისმოყვარეობა იგრძნობოდა თეონას ხმაში.
- ...
- დუმხარ, სწორად მივხვდი ანუ. არ მეტყვი, სად და რა სიტუაციაში შედგა თქვენი გაცნობა, ან ახლა რატომ გაგირბის?
- თუ მოინდომებს, მოგიყვება თავად. - მსუბუქი ირონიით უპასუხა ლევანმა.
- ჰმ. - აშკარად, უკმაყოფილო იყო თეონა. - იცი, ყოველ დილით, რიჟრაჟზე, ზღვის ნაპირზე სეირნობდა ხოლმე. ისეთი ნატანჯი სახით ბრუნდებოდა მერე უკან, გული მიკვდებოდა და მართალია, საოცარი ბრძოლისუნარიანობით გამოირჩევა, რამდენჯერმე ისიც კი დავუშვი, რომ ერთერთი ასეთი გასეირნებიდან, შეიძლებოდა აღარც კი დაბრუნებულიყო. - თეონას სევდით სავსე ხმამ გული მოუწურა მარტას, ასეთ ტკივილს თუ აყენებდა ერთადერთ მეგობარს და გულშემატკივარს, არ იცოდა ნამდვილად. - თექვსმეტი წლისა ვიღაც ნაგავმა მოიტაცა და ცხოვრება დაუმახინჯა. ყველაფერი, მისი წარსულიდან, არ ვიცი, მაგრამ მისი უბედურების თავი და თავი ეს მოტაცება რომაა ეგ ნამდვილად ვიცი.
- ახლა რამდენი წლის არის? - ისე ჟღერდა ლევანის ხმა, თითქოს ახრჩობდა ვინმე.
- ოცდაშვიდის.
- ე.ი. მაშინ, ჩვიდმეტის იყო და მომატყუა. - თავისთვის ჩაილაპარაკა ფიქრებში წასულმა ლევანმა. - ასეთი პატარა და ასეთი ნატანჯი...
- მაშინ? როდის მაშინ, როცა გაიცანი?
- ჰო. - იყო მოკლე პასუხი. მერე სიჩუმემ დაისადგურა. ორივე ფიქრებში წავიდა.თეონა მიხვდა, აღარაფერს ეტყოდა მაზლი და მარტაც უხმაუროდ გაშორდა ოთახს.
მეორე დილით, პირველ სართულზე ჩასულ მარტას, მხოლოდ ლევანი და დავითი დახვდნენ მისაღებში. წსრაფად აიღო გეზი სამზარეულოსკენ, იქ ეგულებოდა თეონა.
- დედა და მამა თბილისში წავიდნენ. - დაეწია ბავშვის ხმა და ადგილზე გაშეშდა ახალი ამბით გაოგნებული, მერე მოტრიალდა და ლევანს დააშტერდა, შეთქმულების სუნი ეცა, კაცმა კი მშიდად გაუსწორა თვალი...