დილით საწოლში ნია გაბუსული იჯდა ხელები გულმკერდზე გადაეჯვარედინებინა და ერთდროილად ისმენდა ექიმის და ბერდიას საყვედურებს.
-ასე არ შეიძლება შვილო_ეუბნებოდა ექიმი_იმუნიტეტი საგანგაშოდ დაბალია.
-დემეტრე უთხარი რატო აქ იმუნიტეტი დაბალი.იქნებ თავის ყურით რომ მოისმინოს მერე მაინც შეიგნოს რამე_სიბრაზის პიკზე იყო ბერდია
-ეს იმიტომ რომ კვებას არ არეგულირებთ პატარა ქალბქტონო_ბერდიას სიტყვები გაიმეორა ექიმმა_ჯანსაღად უნდა იკვებოთ ბოსტნეული წვნიანები ხილის წვენები და ასე შემდეგ.თუარადა უბრალო გაციებაც კო შეიძლება ისე გაგირთულდეთ რომ ორი კვირა ფეხზე ვერ წამოდგეთ_დაარიგა ექიმმა_ახლა მე წამლებს გამოგიწერთ ასევე დღიურ რაციონს.ეს თქვენი ჯანმრთელობისთვისაა აუცილებელი.

რაექნა ნიას ხმა ვერ ამოიღო როგორც კი რამის თქმას დააპირებდა ბერდიას მკაცრ გამოხედვას შეეჩეხებოდა ხოლმე რომელიც თვალებით ეუბნებოდა ხმის ამოღებაც კი არ გაბედოო.როგორ ვერ იტანდა,როგორ უნდოდა მამაკაცის უნაკლო სახე ერთი მწარე სილით დაემშვენებინა მაგრამ ვინ მისცა ამის გამბედაობა.თავიდანვე დომინანტი იყო ხვიბლიანი მათ ურთიერთობაში და ეს ყოველთვის ასე დარჩებოდა.ექიმმა დანიშნულება რომ გამოწერა ფეხზე წამოდგა ნიას მქლე გამოჯანმრთელება უსურვა და კარისაკენ წავიდა
-ახლა ექიმს გავაცილებ და შენ მერე მოგხედავ_დაემუქრა ბერდია ნოას და ექიმთან ერთად კარებში გაუჩინარდა.ფეხზე წამოფრინდა ნია უნდოდა კარი ძლიერად მიეჯახუნებინა და ხვიბლიანი კიდევ უფრო გაებრაზებინა მაგრამ დერეფანში საუბარს მოკრა ყური.
-ბერდია შვილო ერთი თითისტოლა გოგოსთვის ვერ მოგივლია_დამთბარი ხმით ეუბნებოდა ექიმი
-ეჰ დემეტრე შენ არ იცი როგორი ჯიუტი და თავნებაა.ჩემი ნერვული სისტემის მტერია.ისე სწრაფად და უბრალოდ გამოვყავარ წყობიდან რომ გააზრებაც კი მიჭირს.მალე ალბათ მეც დამჭირდება ექიმი
-ჩემო ბიჭო შენ გულის ექიმი დაგჭირდება მალე.მგონი ახლაც გჭირდება.
-რასგულისხმობ?
-შევამჩნიე როგორი თვალებით უყურებდი
-კარგი რა დემეტრე ჯერ ბავშვია.თან ახლა ამის დრო არაა.
-კიბატონო მაგრამ ჩემი სიტყვები დაიმახსოვრე.
-კარგი კარგი_ჩაიცინა ბერდიამ_წამოდი გაგაცილებ

გაგულისებული დაბრუნდა ნია ისევ საწოლში.ბავშვი არაა??მე შენ გაჩვენებ ხვიბლიანო ვინ არის ბავშვი.მალე ექიმი კი არა ფსიქიატრი დაგჭირდება.იმუქრებოდა ნია და თან გეგმებს აწყობდა.მეორეს მხრივ ისიც იცოდა რომ ამ გეგმების შესრულება თითქმის შეუძლებელი იყო რადგან ბერდია კერკეტი კაკალი იყო.ყოველთვის მყარად იდგა თავის პოზიციაზე და არასდროს არაფერს თმობდა.ამ ფიქრებში იყო გართული ხვიბლიანმა კარი რომ დაუკაკუნებლად შემოაღო.
-კარი იმისთვისაა რომ დააკაკუნო_გაბრაზდა ნია
-გაჩუმდი_მკაცრი იყო ხვიბლიანი_ახლა მე ვილაპარაკებ შენ მომისმენ.არანაირი კომენტარები პრეტენზიები და ასე შემდეგ.ყოველ დილით 6 საათზე ჩემთან ერთად ირბენ_უთხრა და გოგონას პირზე ააფარა ხელი როდესაც შეამჩნია რომ რაღაცის თქმას აპირებდა_ხომ გითხარი პრეტენზიების გარეშე თქო.მე შენთან ამ თემის განსახილველად არ მოვსულვარ.ეს უკვე გადაწყვეტილია.გარგი ხო სად ვიყავი?კვირაში სამჯერ აუზზე ვივლით.ასევე ფიტნეს კლუბში.თორემ შენი სხეული ძაან მოდუნებულია.ხო და კიდევ თუ რამე პრეტენზიები გაქვს შეგიძლია შენთვისვე დაიტოვო იმიტომ რომ არ მაინტერესებს.კიდევ ერთი დღეს საღამოს ბათუმში მივდივარ სამსახურის თაობაზე.იცოდე სანამ აქ არ ვიქნები უჩემოდ ირბენ ჩემ მოტყუებას არც კი შეეცადო კარგად იცი რომ ვერ მომატყუებ.ასე რომ თუ შეიძლება პირი დახურე და მოემზადე სპორტული ცხოვრებისთვის
მხოლოდ მაშინ მიხვდა ნია რომ პირღია უსმენდა მამაკაცს რომელიც თავის ნებაზე ათამაშებდა გოგონას.სიტყვის თქმის უფლებას აც კი არ აძლევდა.ეს რაიყო? რა ძალა ჰქონდა მის სიტყვებს ასეთი რომ გოგონა პარალიზებული რჩებოდა ხოლმე.
-შენ კვებას იცოდე ბათუმიდანაც კი გავაკონტროლებ.არც კი გაბედო თამროს სისუსტით სარგებლობა_გამაფრთხილებლად დაუქნია თითი ხვიბლიანმა_და კიდევ ერთი.უკვე მეორედ გთხოვ ტუჩის კვნეტას გადაეჩვიე თორემ შეიძლება ერთ დღეს მეც მიმტყუნოს ნებისყოფან.

უკვე თხუთმეტი წუთი იყო გასული მას შემდეგ რაც ხვიბლიანმა ოთახი დატოვა.ნია კი ისრვ ისე იჯდა პირდაღებულო.ყველაფერი ერთად უტრიალებდა თავში არა რა იყო ეს?რატომ არაფერი არ უთხრა?რატომ არ გაუწია წინააღმდეგობა??რა ხდებოდა საერთოდ?? დიდხანს იფიქრა ნიამ მერე მიხვდა რომ პასუხს ვერ იპოვიდა და ფიქრისაგან ატკიებული თავი ძილოთ გაიყუჩა.


ყკვე ორი დღე იყო გასული რაც ხვიბლიანი ბათუმში იყო წასული.ნაი არც კი გამოსულა ოთახიდან.თითქის სიცარიელის შეგრძნებას მოეცვა.რაღაც აკლდა რაღაც კი არა ვიღაც.სულ რაღაც ორი დღე მაგრამ ნიასთვის მთელი საუკუნე.ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი შეამჩნია როგორ შემოვიდა სახლის ეზოში ხვიბლიანის მანქანა.მის სილუეტს რომ მოკრა თვალი ეგონა მეჩვენებაო.მაგრამ არა ნამდვილი იყო.გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა.ფეხზე წამოფრინდა უნდოდა ქვევით ჩასულიყო და ბერდიასთვის დაბრუნება მიელოცა.კიბეებზე ეშვებოდა როცა სამზარეულოდან ხვიბლიანის და თამროს საუბარი შემოესმა.
-დედა გენაცვალოს ასე ადრე რატომ დაბრუნდი.ხო თქვი ერთი კვირით მივდივარო
-ვიცი თამრი მაგრამ დღეს ნიას დედის დაკრძალვაა.მინდა სახლში ვიყო რომ რამე გაუთვალისწინებელი არ მოხდეს-ხო ეგ მეც ვიცი დედა.საბრალო გოგო.არაფერი უთხრა.
-ხო თამრო.შენ ის მითხარი ამ ორ დრეს როგორ იყოო?..

დანარჩენისთვის ყურადღება არ მიუქცევია ნიას.ჩუმად აიპარა ოთახში.ჩაიცვა ფული აიღო და ფეხაკრეფით ისევ პირველ სართულზე ჩავიდა.თამრო და ბერდია ისევ სამზარეულოში საუბრობდნენ.ჩუმად გაიპარა შემოსასვლელი ოთახისკენ.შეუმჩნევლად დატოვა სახლი ასევე ეზოც და თავი სამშვიდობოს რომ დაიგულა ნაბიჯს აუჩქარა.იქვე ტაქსი გააჩერა და მისამართი უკარნახა.იცოდა რომ ცუდაც იქცეოდა მაგრამ მხოლოდ ერთი ფრაზა უტრიალებდა თავში"დედა უკანასკნელ გზაზე უნდა გავაცილო"

********ბერდიასთან********
თამრისთან ლაპარაკს რომ მოვრჩი მეორე სართულზე ავედი მინდოდა ნია მენახა ეს ორი დღე თითქოს საუკუნედ იქცა.ორი დღეა არ მინახია მისი ბავშური თვალები.მისი გაბუსული ტუჩები და უკვე მონატრება მაგიჟებდა.კარზე არც კი დავაკაკუნე ისე შევედი მაგრამ ნია არ დამხვდა.საწოლი ჯერ კიდევ აულაგებელი იყო.ალბათ სააბაზანოშია გავიფიქრე და კარზე დავაკაკუნე.არც იქ დამხვდა.მეორე სართულზე ყველა ოთახი შევამოწმე ჩემი ოთახის ჩათვლით მაგრამ არ იყო არსად იყო.
-დედა შევ*ცი.თამროოო_ჩავძახე ქვევით
-რაიყო შვილო რა გაღრიალებს?
-ნახე ნია ქვევით ხომ არაა?
-არაა დედა ქვევით არაა რახდება?
-ფუ ამის_ვიგინებოდი და თან კიბეებზე ვეშვებოდი_სახლში არაა გაიპარა წავიდა
-დედა მომკალი სად წავიდა შვილო??
-ვიცი სადაცაა_თავს ძლივს ვიკავებდი_წავალ და მოვიყვან_მანქანის გასაღებს დავავლე ხელი და კარი გამოვაღე.
-ქურთუკი მაინც ჩაიცვი დედაა
-არმინდა_ვუღრიალე თამროს_ახლა ისე მიხურს სხეული სიბრაზისგან....
-დამშვიდი დედა და ნუ გადარევ იმ გოგოს
-იმას შენი დაცვა არ სჭირდებაა.
ვითხარი და ეზოში გავარდი.მანქანის კარი გამოვაღე და სწრაფად გავედი ავტომაგისტრალზე.
-დამაცადე ნია ხომასურო.ნახავ ამისთვის რა მოგივა_ვიმუქრებოდი ჩემთვის და სიჩქარეს ვზრდიდი_დაისჯები.მწარედ ინანებ ჩემ მოთმინებასთან თამაშს..

********ნიასთან********

სასაფლაოსთან მიხლებზე ვიდექი ჩემი დედისთვის მიყრილი მიწა მუჭებში მქონდა მოქცეული და არაამქვეყნიური ტკივილი სულს მიძიძგნიდა.დავაგვიანე ისევ დავაგვიანე.უკანასკნელ გზაზეც კი ვერ გავაცილე დედა.მე არარაობა ვიყავი.ადამიანის ნაგლეჯი.უსულო არსება ფიტული. ღირსიც კი არ ვიყავი დედა გამეცილებინა მე ხომ ის მოვკალი.მკლავში ძლიერი ხელის ჩაჭიდება ვიგრძენი რომელმაც ფეხზე წამომაყენა.ისევ იმ ბრაზით ანთებულ თვალებს გადავაწყდი.იმ თვალებს რომლებიც ჩემთვის ახლა უკვე ყველაზე ახლობელი და ძვირფასი იყოო.
-გოგო სულ გადაირიე?_მიღრიალა მთელი ხმით_მითხარი ამიხსენი რაზე ფიქრობდი სზხლიდან რომ იპარებოდი თორემ კაცობას გეფიცები ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-ძალიან გთხოვ_ძალაგამოცლილმა ამოვიჩურჩულე.
-ამის დედა შევ*ცი რას მთხოვ რას მთხოვ_შემანჯღრია მთელი ძალით
-საშვალება მომეცი დედას უკანასკნელად დავემშვიდობო_სიტყვებს ძლივსღა წარმოვთქვამდი_მერე გპირდები ნორმალურ ცხოვრებას დავუბრუნდები.ახლა გთხოვ მომეცი საშვალებაა
-ნიააა_წამში მოლბა ხვიბლიანი და მკლავები ძლიერად შემოხვია გოგონას.გულმკერდზე აიკრა მოცახცახე სხეილი._ამას რატო აკეთებ.რატომ ტანჯავ საკუთარ თავს მითხარი??
-მე ეს დავიმსახურე_არვიცი საიდან მეყო ძალა რომ ეს სიტყვები წარმომეთქვა
-ჩშშ სისულელეს ნუ ამბობ.
-მე არავინ მყავს
-ცდები.ახლა კი წავიდეთ სულ გაყინული ხარ
ის იყო უნდა წამოვსულიუავით ტუჩებზე ბლანტი სითხე რომ ვიგრძენი.ცხვირიდან სისხლი მომდიოდა
-ბერდია_შეშინებულმა ვუთხარი_მე. მეეე..
ჩემი ხმის ტემბრის ცვალებადობა რომ იგრძნო გაოცებულმა დამხედა ზევიდან და წამებში ეცვალა სახე.
-წავიდეთ_ხელში ამიტაცა და მანქანამდე ასე მიმიყვანა.მერე თავისი მაისური გადაიძრო და სისხლის მოწმენდა დამიწყო.მე კი არაფრისთვის მიმიქცევია ყურადღება მხოლოდ მისი განიერი მხარბეჭის ცქერით ვიყავი გართული.მანაც შეამჩნია ჩემი მზერა და გაეღიმა.
-რას უყურებ პატარა ქალბატონო??_ტუჩის კითხეში ღიმილი შეეპარა
-ამას რატომ აკეთებ?_მისი კითხვა დავაიგნორე
-რას?
-თავბრუს რატომ მახვევ?
-ნია_გაეღიმა_კარგად ხარ?
-კი სავსებით?
-ხოდა შეწყვიტე მაშინ ჩემი პროვოცირება გთხოვ.
-უბრალოდ პასუხი მაინტერესებს.
უუთხარი თუ არა მაისურს ხელი შეუშვა მისკენ დამქაჩა,თმა ყურს უკან გადამიწია და ჩურჩულით მითხრა
-იმიტომ რომ შენ სამაგიეროდ ასმაგად მახვევ თავბრუს.
ტაომ დამაყარა და ლამის გონება დავკარგე არტერიაზე სველი კოცნა რომ დამიტოვა.მერე საჭეს მიუჯდა და ვითომც აქ არაფერიო სახლისკენ აიღო გეზი.მე კი კიდევ ერთხელ დამტოვა აფორიაქებული აღტაცებული და გაკვირვებული.მგზავრობამ ისევ თავისი ქნა.ისევ ჩამეძინა.ნახევრად ძილბურანში მყოფმა ვიგრძენი შიშველ გულმკერდზე როგორ ამიკრა.გაუაზრებლად ავასრიალე ხელი მის მკერდზე და ღიმილი ვერ შევიკავე როცა ვიგრძენი საპასუხოდ როგორ გააცახცახა.არვიცი კარი როგორ გააღო მაგრამ ვიგრძენი რომ სახლში ვიყავით რადგან უეცრად დათბა.თვალები არც კი გამიხელია თამროს ხმა რომ გავიგონე
-დედა ჩემი სიკვდილი ხო კარგადაა დედა_შესძახა თამრომ
-სუ თამრო არ გააღვიძო_სიტყვენით მიეალერსა ხვიბლიანი დედას_კარგადაა უბრალოდ დასვენება სჭირდება
-შენ რატი ხარ დედა უმაისუროდ სად წაიღე ასე როგორ შეიძლებააა?
-დაწყნარდი თამრო მოგვიანებით აგიხსნი ყველაფერს.მე კარგად ვარ
-კარგი დედა აიყვანე საწყალი გოგო დააწვინე
ფრთხილად აიარა კიბეები ხვიბლიანმა ნიას ოთახის კარი ფეხით შეაღო და გოგონქ ფრთხილად დააწვინა საწოლზე ფეხსაცმელები გახადა და პლედი დააფარ.ის იყო წამოსვლა დააპირა გოგონას სუსტი თითები რომ იგრძნო მის ხელებზე.
-ბერდია_წარმოთქვა ნახევრად მძინარე ნიამ_იცი ახლა ალბათ სვანეთში თოვს.
ღიმილი ვერშეიკავა მამაკაცმა და გოგონას სასთუმალთან მიუჯდა.
-ნამდვილად სვანეთში ახლა მართლა თოვს
-იცი ყოველთვის მინდოდა პირველ ფიფქებს მე შევგებებოდი.მენახა როგორ გადაათეთრებდა თოვლი ამაყად მდგარ მთებს..
-ნახავვ..გპირდები.
-არ წახვიდე რაა..
აქ დარჩი ჩემთან..
-არსად წავალ_თბილად გაუღიმა ბერდიამ და ცხელი ბაგეები შუბლზე მიაწება_მე ხომ შეგპირდი რომ შენ სიზმრებს ვუდარაჯებდი..მშვიდად იძინე მე აქ ვარ .
მძინარე ნიას გაეღიმა და საბოლოოდ დანებდა ძილს

დავბრუნდი ახალი თავით დაგვიანებისთვის ბოდიშს ვიხდი :*იმედია მოგეწონებათ შეცდომები მომიტევეთ :* ხო და რაც მთავარია კიდე მინდა ყველა იმ ადამიანს მოვიხადო მადლობა ვინც თბილი სიტყვები არ დაიაშურა ჩემთვისს