Chocolate 15 თავი
ორსულად ვარ,ორსულად ვარ,მიგუგუნებს ყურები,აზრზე ვერ მოვდივარ,გაოგნებული და თავზარდაცემული ვუყურებ ექიმს,რომელიც მელაპარაკება,მე კი მისი არც ერთი სიტყვის არ მესმის.ყურები დახშული მაქვს და მხოლოდ პირის მოძრაობაზე ვიგებ რასაც ექიმი მეუბნება.ორსულობა,ნაყოფი 3კვირისაა,მდგომარეობა ნორმალურია,თავს უნდა გავუფრთხილდე... -გოგონა-მაფხიზლებს ექიმის ხმა,თვალებს ვაფხულებ და თავს ვაქნევ. -დიახ,გისმენ ექიმო. -გილოცავთ,შეგიძლიათ მამიკო გაახაროთ-მიღიმის ექიმი და მარტო მტოვებს,მამიკო გავახაროთ,მამიკო... მამა...გეგა... გეგას გახსენებაზე სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის,გული სიამაყით და ბედნიერებით მევსება.მუცელზე ხელს ვიდებ და ვეფერები,ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს გავთბი,მუცელი გამითბა.ჩემს სხეულში ჩემი ნაწილია,ჩემი და გეგას ნაწილი...სულ ერთი ციდა,თითქმის წერტილი,მაგრამ ის ჩვენი შვილია,ჩვენი ბედნიერება,ორივე ხელს სახეზე ვიფარებ და ტირილი მივარდება.მხრები მიცახცახებს და სუნთქვა მეკვრის.მე შვილი მეყოლება,შვილი მეყოლება,დედა გავხდები.ღმერთო,მე ხომ ჯერ 20 წლის ვარ,არც ოჯახი მაქვს და ამ ბავშვს რა უნდა მივცე?მე ამას შევძლებ,მე ეს გამომივა,მე შენ გაგაჩენ,გაგზრდი თუნდაც მარტოს,მე ვიქნები შენთვის ყველაფერი.მართალია მე და მამაშენს ერთად ყოფნა არ გვიწერია,მაგრამ შენ მაინც იქნები ჩემთან,შენ მაინც გამახსენებ მის თავს,შენ იქნები მისი საჩუქარი.მუცელს ფრთხილად ვეფერები და ტირილით ვესაუბრები. -დე,ვიცი მამაშენს შენი არსებობა გაახარებს,ვიცი დე,მე მჯერა მისი...ის შეიცვალა დეე..ვიცი ეს,მისი თვალები არასდროს ტყუიან დეე...რას იტყვი ვუთხრათ?ვუთხრათ დეეე?ვერ დავუმალავ შენს თავს დე,უფლება აქვს იცოდეს.-ჩემს თავში დარწმუნებული,ვდგები და კაბინეტს ვტოვებ,ურყევი გადაწყვეტილება მაქვს მიღებული გეგას უნდა ვუთხრა!უნდა იცოდეს!ვერასდროს ვუგებდი იმ ქალებს, რომლებიც შვილების არსებობას უმალავდა მამებს.ისიც ისეთივე პასუხისმგებელია შვილზე,როგორც მე!მერე რა თუ ეს ბავშვი,არასასურველ გარემოში,შეუმდგარ ურთიერთობაში დაიბადება და არასდროს ეყოლება ოჯახი?ასეთ სიძლიერეს არასდროს ვგრძნობდი,ყოველთვის ვთამაშობდი,რომ ძლიერი ვიყავი,მაგრამ გეგა მაინც მიხვდა,რომ სუსტი ვიყავი,ის საღამო მახსენდება,ნიკოლს რომ დავემშვიდობე და სადარბაზოში მტირალს გეგა,"ღამის ქურუმი" დამადგა თავზე,რა სუსტი ყოფილხარო რომ მითხრა,ამ მოგონებაზე უაზროდ მეღიმება და მანქანაში ვჯდები.მართალია მე მაშინ სუსტი ვიყავი,მაშინაც როდესაც "ღამის ქურუმთან" ვიყავი,მაშინაც როცა გეგას ვეცეკვებოდი ბარში,ხიდზეც სუსტი ვიყავი,მაგრამ ახლა ძლიერი ვარ,შენ გამაძლიერე დე,მარცხენა ხელს მუცელზე ვიდებ და ვეფერები.საჭეს აკანკალებული ხელებით ძლივს ვიმორჩილებ,როდესაც გეგას ზარი ფიქსირდება ტელეფონზე.სპიკერს ვრთავ და ვპასუხობ: -გისმენ გეგა -სარა,სად წახვედი?რატომ გამეპარე-მესმის გეგას აღელვებული ხმა და გულში სითბო მეპარება. -მიზეზი მქონდა გეგა. -ვიცი სარა,ვიცი და გთხოვ უფლება მომეცი აგიხსნა,არასწორად გაიგე სარა.. -აარ აქვს აზრი ახლა მაგაზე ლაპარაკს გეგა. -აქვს სარა,აქვს,ჩემთვის ეს ძალიან მნიშვნელოვანია-თითქმის ყვირის გეგა და ჩუმდება-ვერ გადავიტან შენს სიძულვილს სარა.. -არ მძულხარ გეგა. -გთხოვ,დავილაპარაკოთ სარა.ყველაფერს გეტყვი,ოღონდ ნუ დამემალები... -არც ვაპირებ,მითუმეტეს ახლა...-ძლივს ვიკავებ თავს,რომ ამწამს არ გავუმხილო ყველაფერი-მეც მაქვს შენთან საქმე,რაღაც უნდა გითხრა. -კარგი სარა,გზაში ვარ,ნახევარ საათში სახლში ვიქნები. -კარგი-ვეუბნები და ღიმილი გულს მითბობს-თავს გაუფრთხილდი გეგა,სწრაფად არ იარო-ჩემდაუნებურად ვამბობ და ისევ მუცელს ვეფერები,ახლა ჩვენ ძალიან გვჭირდები მამიკო. -სარა..-რაღაცნაირი დამფრთხალი,სითბოთი სავსე ამბობს გეგა და ბედნიერებისგან არ ვიცი რა ვქნა. ****** სახლში შესულს მისაღებში სოფია მხვდება,გაბრწყინებული სახით შემომცქერის და მეხვევა,მეც ვეხვევი,მის მიმართ არ შემიძლია გულცივი ვიყო,ყველაფრის მიუხედავად,ის მამაჩემის ცოლია,გეგას დედა და ჩემი შვილის ბებიაა,ნეტავ იცოდეს,არა რა სისულელეა,ვერც სოფია და ვერც მამაჩემი ვერასდროს გაიგებენ სიმართლეს ამ ბავშვზე.სოფია ხელს მკიდებს და დივანზე მსვავს,მერე ღრმად სუნთქავს და თვალებს ხუჭავს-რაღაც უნდა გითხრა სარა-თვალებს ახელს და ისეთი გაბრწყინებული შემომყურებს,გული ცუდს მიგრძნობს.გაკვირვებულს მეღიმება და ველოდები რას მეტყვის. -ორსულად ვარ სარა-ერთი ამოსუნთქვით მაყრის და პასუხის მოლოდინში შეწუხებული სახით მიყურებს.თითქოს ცივი წყალი გადამასხეს,მთელს ტანზე საშინელი ეკლები მაყრის,გაოგნებული და სასოწარკვეთილი ვუყურებ,მაგრამ სოფიას კი არა...გეგას,რომელიც შემოსასვლელში დგას და გაფითრებული ხან მე შემომცქერის,ხან სოფიას.მწარედ მეღიმება,დამცინის ცხოვრება,სასტიკად დამცინის,ისეთ ტკივილს ვგრძნობ გულში,ლამის მომკლას,მანადგურებს ეს ტკივილი,თავს ვხრი და ვყუჩდები.რა უნდა ვუთხრა,ვუყვირო?რა უფლებით?ვიტირო?რას შევცვლი?არ შეიძლება ახლა ჩემთვის ზედმეტი ემოციები,თავი ხელში აიყვანე სარა,ბავშვის გამო.უაზროდ ვწევ თავს და გეგას ვუყურებ,მოტეხილი და სასოწარკვეთილი მეჩვენება,თვალები ჩამქრალი აქვს და ისეთი უსუსური ჩანს ამ წამს,გული მიკვდება.მხრები დანებებულივით ჩამოუყრია და მე მიყურებს,გული უარესად მეწურება,გადაწყდა გეგა ჩვენი ბედი.აქ მორჩა ყველაფერი.აქამდეც კი ვიცოდით,რომ ერთად ვერ ვიქნებოდით,მაგრამ ახლა შენს შვილზეც ვერასდროს გაიგებ გეგა.თვალებში ცრემლები მიდგება,მტკივა,სული და გული მტკივა,სხეული მეძაბება და ვგრძნობ კუნთები,როგორ მეჭიმება. -სარა-გაუბედავად იწყებს სოფია,თავს ვწევ და ვუყურებ,შეშინებული და დამფრთხალი მიყურებს სოფია და ვხვდები ჩემგან განაჩენს ელოდება. -გილოცავ სოფია-საშინლად მიჭირს ამის თქმა,მაგრამ ვხვდები,რომ სხვა ვერაფერს შევძლებ,მე არ მაქვს უფლებ მას რამე მოვთხოვო,ან ვუსაყვედურო.მას ოჯახი ჰყავს,ქმარი და ახლა შვილს გაუჩენს,მის შვილს ოჯახი ეყოლება,მშობლები,მე კი ვერაფერს შევცვლი,ვერ ვიქნები ეგოისტი,ვერ დავუშვებ,რომ ჩემს გამო ეს ბავშვი დაზარალდეს,ბოლოს და ბოლოს ის ჩემი და, ან ძმა იქნება.საცოდავად ვუღიმი სოფიას და მოწყვეტილი ვდგები დივნიდან,კიბეებზე ძლივს მივათრევ სხეულს და ჩემს ოთახში ვიკეტები.აკანკალებული შევდივარ აბაზანაში,წყალს ვუშვებ და ბოლო ხმაზე ვბღავი.ტკივილი შინაგანად მანადგურებ,საშინლად ვგრძნობ თავს,კედელს ვეყუდები და პირზე ხელს ვიფარებ რომ ხმამაღლა აღარ ვიტირო,გული საშინლად მიცემს,ვგრძნობ ვენები მებერება,მუცელში აუტანელ ტკივილს ვგრძნობ და იატაკზე ვსრიალდები.არა,არა ოღონდ ეს არა,დაწყნარდი სარა,დამშვიდდი,ამით ბავშვს ავნებ.ორივე ხელს მუცელზე ვიჭერ და ვცდილობ,ნერვებს აღარ ავყვე.ღრმად ვსუნთქავ და ნელ-ნელა ვმშვიდდები.მორჩა სარა,გეყოფა,შენ შვილზე იფიქრე,მისი არსებობა ახლა შენზეა დამოკიდებული.სხეულს ძლივს ვიმორჩილებ,რომ ავდგე.წყალს სახეზე ვისხავ,ორივე ხელით ნიჟარას ვეყრდნობი და ჩემს თავს ვუყურებ სარკეში.უნდა წახვიდე სარა,უნდა წახვიდე.ზედმეტი ხარ! *********** ორივე ხელები თავზე მაქვს შემოჭერილი და ვცდილობ დავმშვიდდე,ეს აუტანელი ტკივილი მკლაავს.სარა,ჩემი სარა,ჩემი გოგო დავკარგე,მორჩა,ჩვენ დავმარცხდით...როგორ მიხაროდა მასთან შეხვედრა,როგორ იმედიანად ვიყავი,როცა სარამ მითხრა საქმე მაქვს შენთანო,დარწმუნებული ვარ ვუყვარვარ,დარწმუნებული ვარ მაპატია.შეუძლებელია არ გაეგო ჩემი,შეუძლებელია ვერ ეგრძნო ჩემი ტკივილი და სიყვარული,შეუძლებელია ჩემს მოქმედებებში,ჩემს კოცნაში სითბო ვერ დაენახა.სარა ხომ ასეთი მგრძნობიარეა,ასეთი სუსტია.როგორ მინდა ხელი მოვხვიო და მასთან ერთად გადავიკარგო თბილისიდან,სამუდამოდ მოვწყდე ამ გარემოს,რომელიც ორივეს გვანადგურბს,ვიცი მასაც უნდა ეს,ვიცი ვჭირდები.მისი ჩახუტება მახსენდება,იმ საღამოს ბუხართან და ტანზე ცეცხლი მეკიდება,მე სარა მავსებს.სწორედ ისაა ვისაც მეორე ნახევარს ეძახიან,მის გაცნობამდე მე საერთოდ არ მჯეროდა მსგავსი სისულელეების,არც სიყვარულის მწამდა და არც იმაზე ვფიქრობდი სიყვარულს რამდენი ტანჯვის და ტკივილის მოტანა თუ შეეძლო. როცა სარასთან ვარ მგონია სამყარო ჩემია,თავისუფლად შემიძლია მის მკერდზე ჩახუტებულმა შევწყვიტო სუნთქვა,თუ კი მას ჰაერი არ ეყოფა,შემიძლია დავუთმო ჩემი გული თუ კი დასჭირდება... მიჭირს გრძნობებზე ლაპარაკი,არასდროს ვყოფილვარ დიდი მოლაპარაკე,ყოველთვის გულში ვიკლავდი ჩემს ტკივილს,სიხარულს და მწუხარებას.დედაჩემმა მამაჩემის ძმაკაცთან, რომ დაიწყო ურთიერთობა მაშინაც კი საშინლად ვიყავი,მაგრამ არც ეს ტკივილი მინახებია ვინმესთვის,გულგრილობით და ცინიზმით ვცდილობდი ყველაფრის დამალვას.მაგრამ სარასთან რაღაც მემართება,სარასთან ვიცვლები.მხოლოდ მან მოახერხა ჩემში მივიწყებული სითბოს გაღვიძება.პირველივე ნახვისას მივხვდი,რომ ის ყველასგან განსხვავებული იყო,არავის ჰგავდა,ყველასგან განსხვავებული იყო.ვხვდებოდი,რომ მასაც ტანჯავდა ტკივილი,მასაც უწევდა თამაში,ძლიერი გოგოს თამაში.ჩემს თავს არ ვუტყდები,თორემ მე სარა პირველივე ნახვისას შემიყვარდა,პირველ შეხებაზე ვიგრძენი,რომ ის ჩემი იყო. ახლა კი ვდგავარ და სოფიას სიტყვები მკლავს.ორსულადაა!სარას ვუყურებ და ერთიანად კანკალი მიტანს,მის თვალებში უსაზღვრო ტკივილი,სულის ტკივილი ჩანს,გული მეწურება.ვხედავ როგორ ეღიმება მწარედ და მის თვალებში ვკითხულობ რომ მემშვიდობება.მისი მზერა მეუბნება,რომ მორჩა,რომ ყველა გზა მოჭრილია.თავი ასე უმწეოდ არასდროს მიგვრძნია.ორივე ხელს კეფაზე ვიჭერ და მინდა ტვინიდან ამოვიგდო ეს ტკივილი,მე ახლა სარას ტკივილი უფრო მჭამს,მისი თვალები არ მაძლევს მოსვენებას... სამუდამოდ მორჩაო! ****** ტრაპიდან ჩამოვდივარ და ღრმად ვსუნთქავ,აუჩქარებლად მივდივარ მოსაცდელისკენ,არეულ ხალხს თვალს ვავლებ და მათში თვალებგაბრწყინებულ ნიკოლსა და მარიას ვხედავ,ორივე ხელებს მიქნევს და ჩემკენ მორბის.ჩანთებს ჩემოდანს ხელს ვუშვებ და მთლიანად აცახცახებული ვეხვევი ნიკოლს,მის თმებში სახეს ვრგავ და ჩემი ბავშვობის სურნელი თავბრუს მასხავს.დედიკო,მხოლოდ დედის მკერდზე ყოფილა შესაძლებელი გულის მოოხება. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ქალის და მამაკაცის ურთიერთობაში უპირველესი არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.