ასე ადრე არასდროს გამღვიძებია. ვიზმორები, საბანს გვერძე ვაგდებ და ვდგები. სააბაზანოში შევდივარ, თავს ვიწესრიგებ, ტანსაცმელს ვიცვამ და ოთახიდან გავდივარ. დედა სამზარეულოში ფუსფუსებს. მმ...რა გემრიელობების სუნი მცემს, ნეტა ნათია რას მიკეთებს. დედას უკნიდან ვეხუტები, ჩემსკენ ტრიალდება, მიღიმის და შუბლზე მკოცნის.
- ჩემი ლამაზი გოგო...
ჩაის ფინჯანში მისხამს და მაწვდის. თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებ, მაინტერესებს ნათია რას ამზადებს. მას ეღიმება და ბლინიან თეფშს მაძლევს.
- აუ ნათია, ყველაზე მაგარი დედა ხარ მსოფლიოში...
დედას ლოყაზე ვკოცნი და ჩემი ჩაით და ბლინებით ოთახში ვბრუნდები. ლეპტოპს ვრთავ, ფოტოაპარატს ვაერთებ და სურათების გადატანას ვიწყებ. სანამ სურათები ლეპტოპშ გადადის, მე ჩაის და ბლინებს შევექცევი. აჰამ, როგორც იქნა რჩება პროცედურა, სურათებს ვადიდებ და ვიწყებ მათ დათვალიერებას. ჰმ...არაა ცუდი სურათები, რას ერჩი ანა შეგძლებია ფოტოგრაფობა. ღიმილი სახეზე მაშრება, როცა ჩემი და ალექსანდრეს სურათს ვაწყდები. არა...ეს მე არ გადამიღია. არა ნამდვილად, როგორ გადავიღებდი აქ ხომ ვკოცნი. მმ...კოცნა...მოფერება...ალექსანდრე. ტუჩებზე ცერა თითს ვისვამ, მომნატრებია მისი ტუჩები. ნეტა ახლა რას აკეთებს, იქნებ მასაც ვენატრები. ოხ ანა რა დიდი წარმოდგენა გაქვს საკუთარ თავზე რა. ფიქრებიდან მობილურის ხმას გამოვყავარ. ნატალი მთხოვს უნივერსიტეტში ადრე მივიდე. ჰმ...ნეტა რახდება. ალბათ ისევ რაღაც მოხდა. ალბათ ისევ რეზი. სასფრაფოდ ვიღებ ჩანთას და ქურთუკს ვიცვამ. ოთახიდან გავდივარ, დედას ვემშვიდობები და სახლს ვტოვებ.

. . .
უნივერსიტეტის კარებს გიჟივით ვაღებ, თვალებით ნატალის ვეძებ. შემოსასვლელში არ ჩანს, ალბათ გარეთაა. გარეთ გავდივარ, ბავშვებს ვესალმები, მაგრამ ნატალი არც აქ ჩანს.
- ეჰეი ანა რამე ხდება? (ნიკა)
- ნატალის ვეძებ...
მობილურს ჯიბიდან ვიღებ, ნატალის ნომერს ვკრეფ და ვურეკავ. ცოტახანში ბიბლიოთეკის კარს ვაღებ. ნატალი ბოლო მაგიდასთან, თავჩაღუნული ზის. მასთან მივდივარ და ვეხუტები.
- ჩემი გოგო...(ანა)
ნატალი თავს მაღლა წევს და ცრემლიანი თვალებით მიყურებს.
- რა მოხდა ნატალი?
- რეზი...რეზიმ მაკოცა...
გაოცებისგან პირს ვაღებ, არ მჯერა რომ რეზიმ ნატალის აკოცა. ის ხომ, ის ნატალის დათ აღიქვამს. ან იქნებ ვცდები და ასე არაა, იქნებ რეზისაც უყვარს. ან იქნებ...არ ვიცი უნდა გავარკვიო. ჩემი გოგო აქ იტანჯება, როგორმე უნდა დავეხმარო, მაგრამ როგორ...
- პატიებას მთხოვდა, ჩამეხუტა, თვალები დამიკოცნა. მერე მიყურებდა და...ბოლოს მაკოცა.
- იქნებ...
- არა ანა არ ვუყვარვარ...
- გითხრა, რომ არ უყვარხარ?
- არა, მაგრამ ვიცი, ვგრძნობ რომ არ ვუყვარვარ.
- იქნებ ჯობს რომ დაელაპარაკო და გაარკვიო ნატ?
- არ ვიცი, მეშინია...
- რისი გეშინია ნატ. მე ვფიქრობ რომ უნდა დაელაპარაკო და ურთიერთობა გაარკვიოთ...
- მეშინია, რომ დავკარგავ.
- დამიჯერე არ დაკარგავ ნატ, უბრალოდ დაილაპარაკებთ და მოაგვარებთ ყველაფერს.
- ჰო...ალბათ ჯობს...
- ახლა დამშვიდდი, ლექციაზე ავიდეთ და მერე რეზის დაელაპარაკე კარგი?
- კარგი...
ნატალი ხელისგულებით ცრემლებს იმშრალებს. ღიმილით ვუყურებ მას. ისიც მიღიმის და ცოტას მშვიდდება.

. . .
რეზი და ნიკა, უნივერსიტეტის ეზოში სიგარეტს ეწევიან. რეზი ნატალიზე ფიქრობს. ფიქრობს კოცნაზე, უნდა გაიგოს რა ემართება. ბოლო დროს ნატალის მიმართ საგრძნობლად შეიცვალა. მასში საკმაოდ ლამაზ და სექსუალურ ქალს ხედავ. ეს გრძნობა აშინებს, არ უნდა რომ ნატალის გული ატკინოს. ის ხომ მისი პატარა ნატალია, გოგო რომელიც ყველაზე მეტად უყვარს. ვერ აიტანს მის გამო რომ იტიროს, ვერ აიტანს გული რომ ატკინოს.
- რა გჭირს , მთელი დღეა გელაპარაკები და შენ კიდე სადღაც დაფრინავ (ნიკა)
- არაფერ, რა უნდა მჭირდეს...(რეზი)
- ბავშობიდან გიცნობ და ვიცი რაგაც ხდება (ნიკა)
- ნატალის ვაკოცე...(რეზი)
- რა? (ნიკა)
- თავი ვერ შევიკავე და ვაკოცე...(რეზი)
- შენ სულ გამოს..ი ბლიად? რას ქვია ნატალის აკოცე? (ნიკა)
- არ ვიცი ნიკუშ, არ ვიცი. შეიცვალა, დაიხვეწა, დაქალდა და საკმაოდ გალამაზდა. (რეზი)
- რეზი...ნატალიზე ლაპარაკობ...(ნიკა)
- ვიცი, ვიცი. მაგრამ მის მიმართ საკმაოდ შევიცვალე. არ ვიცი რას ვგრძნობ, უბრალოდ მასთან ყოფნა მინდა. მინდა რომ სულ იცინოდეს და ბედნიერი იყოს. ვერ ვიტან მის ცრემლებს. როცა მასთან ვარ, მინდა სულ ვეხუტებოდე, ვკოცნიდე. (რეზი)
- გიყვარს? (ნიკა)
- არა...არა, ნატალი ხომ...არა არ ვიცი. (რეზი)
- ჩამოყალიბდი . ხო იცი არა ნატალი და ანა ჩემთვის რამდენს ნიშნავს? მათ გამო ყველას დავბრიდავ, არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება. შენც დაგბრიდავ თუ ატკენ. დავივიწყებ ვინ ხარ, იცოდე ნატალიმ შენ გამო რომ იტიროს მოგკლავ. (ნიკა)
- უნდა დაველაპარაკო...(რეზი)
რეზიმ ბოლო ნაპასი დაარტყა, სიგარეტი სანაგვეში ჩააგდო და უნივერსიტეტში შევიდა. ნიკამ თვალი გააყოლა მეგობარს, თან იღმოდა. იცოდა, ნიკამ იცოდა. ყველაფერს ხვდებოდა. ხო ასეა, იცოდა როგორ უყვარდა რეზის ნატალი. ბავშობიდან განსაკუთრებულად ექცეოდა, ბავშობიდან უყვარდა, მაგრამ ვერ ხვდებოდა. ახლაც ვერ ხვდება რომ უყვარს. საკმაოდ ამაყია იმისთვივს რომ აღიაროს ნატალის სიყვარული.

. . .
ნატალი და ანა ლექციაზე სხედან. უცბათ აუდიტორიაში რეზი შემოდის, ლექტორს ბოდიშს უხდის და ნატალი აუდიტორიიდან გაყავს. ისე მაგრად უჭერს გოგონას ხელს, რომ სადაცაა მოტეხავს. ნატალის ტკივილისგან სახე ემანჭება, მაგრამ ხმას არ იღებს. რეზი მანქანის კარებს აღებს, გოგონას სვამს, თვითონ კი მძღოლის მხარეს იკავებს ადგილს. მაქნანას ქოქავს და სასწრაფოდ წყდება ადგილს. გზაში არცერთი ხმას არ იღებს. რეზი მთელი ზალით უჭერს საჭეს ხელებს. ნატალი კი შიშისგან სავარძელს არის აკრული. ცოტახანში მანქანა ჩერდება, რეზი გოგოს ანიშნებს, რომ გადავიდეს. ნატალი ჩუმათ იხსნის ღვედს და უხმაუროდ გადადის მანქანიდან. რეზი მანქანასაა მიყრდნობილი, ღრმად სუნთქავს. გოგონა ჩუმათ აპარებს მისკენ მზერას. თითქმის ერთი საათი ჩუმათ არიან. ბოლოს სიჩუმეს ნატალი არღვევს.
- რეზი...
- უნდა ვილაპარაკოთ...
- ჰოო...რეზი...მე...
- მომისმინე ნატალი...
- რეზი...
- უბრალოდ მომისმინე ნატ.
- კარგი.
- იცი, როცა ვხედავ როგორ ტირი, რა მემართება? გული ნაწილებად მეფლითება. ვერ ვიტან შენს ცრემლებს ნატ. ბავშობიდან ასე იყო, შენ ჩემთვის განსაკუთრებული იყავი. არ მიყვარდა როცა შენ ლურჯ თვალებში ცრემლს ვხედავდი. მინდოდა ყველაფერი დამელეწა, მინდოდა ყველა მომეკლა ვინც გატირებდა. მაშინ აღგქვი ჩემს უმცროს დად, დად რომელიც ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა. გიცავი, შენს ყველა სურვილს ვასრულებდი. ყველა თაყვანისმცემელს გაშორებდი, არ მინდოდა ვინმეს ზედმეტად შემოეხედა შენთვის ან გული ეტკინათ. მერე შეიცვალე, ჩემს მიმართ შეიცვალე. გაცივდი, ვხვდებოდი რომ გკარგავდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა მიზეზით. შენ არ იცი მაშინ რა მჭირდა, როგორ მტკიოდა შენი სიცივე. არ მინდოდა შენი დაკარგვა. არ ვიცი რა მოხდა, მაგრამ ისევ დამიახლოვდი, ისევ მაგრძნობინე რომ ჩემთან იიყავი. ჩემს ყველა გოგოს, თბილად ხვდებოდი. თბილად მექცეოდი, მე კი უზომ ბედნიერი ვიყავი.
- რეზი...
- გთხოვ ნატალი, უბრალოდ მომისმინე და მერე, თუნდაც შეგძულდე, რასაც შენ გადაწყვეტ ისე იქნება.
- კარგი, გისმენ.
- ჩვენ ისევ თბილი ურთიერთობა გვქონდა. მერე ჩავაბარეთ, აქაც ერთად ვიყავით. ყველაფერი კი აკოს დაბადების დღის მერე შეიცვალა. მაშინ პირველად დავინახე შენში ქალი. ლამაზი და სექსუალური ქალი. პირველდა ვიგრძენი შენს მიმართ ვნება. ჩემს თავსზე გავბრაზდი, ვსვავდი, ყველაფერს ვსვავდი რაც მომხვდებოდა. მაგ დღეს გავიცანი მარი. მარი დამეხმარა ამ გრძნობის დავიწყებაში. ის სხვანაირი მომეჩვენა, არა ისეთი, როგორიც ის გოგოები არიან ვისთან ერთადაც ერთ ღამეს ვატარებ. მარი სხვაა, წმინდაა. შემიყვარდა. ურთიერთობა ავაწყვეთ და თქვენს გასაცნობად მოვიყვანე. მაშინ დავინახე შენს ლამაზ თვალებში, ყველაზე დიდი ტკივილი, სიბრაზე და სიძულვილი. არ ვიცი ასე ცივად რატომ მოექეცი. ამაზე ბევრი ვიფიქრე, ბოლოს ისიც კი ვიფიქრე რომ გიყვარდი. სასაცილოა არა? შენ ნატალის, რომელიც მე რეზის ძმსავით მიყურებ შეგიყვარდი. იმ დღის მერე ისევ გაცივდა ჩვენი ურთიერთობა. ჩხუბი დავიწყეთ. როცა დემეტრე გამაცანი და მითხარი რომ შენი შეყვარებული იყო, მისი მოკვლის სურვილი გამიჩნდა. ვერ ვიტანდი როცა გეხებოდა, ვერ ვიტანდი როგორ გიყურებდა. ეგოისტურად ვიქცეოდი, დემეტრეც კი ჩამოგაშორე, იმისდამიუხედავად რომ ვიცოდი, როგორ გეტკინებოდა, მაგრამ ვერ ავიტანე გესმის, ვერ ავიტანე ის რომ მასთან თავს კარგად გრძნობდი და რომ გიყვარდა. ვიეჭვიანე, ჰო პირველად ვიეჭვიანე. მაშინ კი როცა, მეხუტებოდი და ტიროდი, თავი ვერ შევიკავე ნატ და გაკოცე. მესიამოვნა გესმის, მესიამოვნა შენი ტუჩები, მინდოდა იმ მომენტში ჩემი ყოფილიყავი. არ ვიცი ნატ, არ ვიცი რა გრძნობაა ეს, მაგრამ ვიცი რომ, მაგიჟებ, ვიცი რომ მინდიხარ, ვიცი რომ არ მინდა ჩემგან შორს იყო, არ მინდა რომ ვინმე გეხებოდეს.
ნატალი იდგა და უსმენდა რეზის, ბიჭს რომელიც უსაზღვროდ უყვარდა. ტიროდა, ტკიოდა, რეზის ტკივილი მას უფრო ტკიოდა. უნდოდა მოხვეოდა, მაგრამ ვერ ბედავდა. უნდა ეთქვა რომ უყვარდა, მაგრამ ეშინოდა. ყველაფრის მერეც კი ეშინოდა.
- მხოლოდ ერთხელ ნატ, მხოლოდ ერთხელ მომეცი უფლება რომ შენთან ვიყო. გეფიცები, გეფიცები თუ მოინდომებ შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავქრები წავალ.
-რეზი...მე...მე
ნატალი რეზის ჩაეხუტა. ორივე გრძნობდა როგორ აუჩქარდათ პულსი, როგორ დაიწყო სისხლმა მოძრაობა. რეზიმ გოგონას შუბლზე აკოცა, მანქანის კარი გაუღო და ჩასვა. თვითონაც ჩაჯდა და ელვის სისფრაფით მოწყდა ადგილს. ერთ საათში მანქანა, კიკეთში რეზის სახლთან გაჩერდა. ბიჭმა გოგონას შეხედა, ტუჩის კუთხე ჩატეხა, მანქანიდა გადავიდა, გოგონა ხელში აიყვანა და სახლში შევიდა. საწოლზე დააწვინა, თმები გადაუწია, ცოტახანს აკვირდებოდა გოგონას სახის ნაკვთებს, უნდოდა კარგად შეესწავლა გოგონას სახე. შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.
სიცივე იგრძნო. თვალები ერთმანეთს დააშორა, მიხვდა რომ თავის საწოლში არ იწვა. მიმოიხედა, ოთახი ეცნო. ოდნავ გაიღიმა. ახლა ბედნიერია. ზუსტადაც რომ ბედნიერია, რადგან რეზისთან ერთადაა. საბანი გადაიფარა. კარის ხმაზე გაიხედა, დაინახა რეზი, რომელსაც გოგონასთვის საჭმელი მოქონდა. ბიჭი ლოგინზე ჩამოჯდა, ხელით გოგონას ლოყას შეეხო. იგრძნო როგორ დააყარა გოგონას ბუსუსებმა, გაეღიმა. გოგონა ბიჭს მიუახლოვდა, მათ შორის მანძლი შეამცირა და ბიჭის ტუჩებს შეეხო. რეზიმ ცალი ხელი წელზე მოხვია, ცალი კითმებში შეუცურა. კოცნიდნენ, მთელი გრძნობით. მონაცვლეობით უკოცნიდა, გოგონას ზედა და ქვედა ტუჩებს. არ უნდოდა გაჩერება, უნდოდა დაესაკუთრებინა, უნდოდა გოგონასთვის პირველი ყოფილიყო. ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, იგრძნო გოგონას დახორკლილი კანი. ნატალი არ ეწინააღმდეგებოდა. სწრაფად მოაშორა გოგონას სხეულიდან მაისური, ტუჩები ყელზე გადაიტანა, ყელიდან ლავიწზე,ლავიწიდან მკერდზე. გოგონამ სიამოვნებისგან წამოიკვნესა, ბიჭს თმაზე მოქაჩა და მკერდი წინ გაწია. გააზრებაც კი ვერ მოასწრო ისე სწრაფად მოექცა ბიჭი ზემოდან. თავისი სუსტი თითები ბიჭის მაისურის ქვეშ შეაცურა, ტუჩებზე დააცხრაა და მაისური გადააძრო. ცოტახანში ქვედა საცვლის ამარა იწვა, სიამოვნებისგან კვნესოდა, მთელი სხეულით ეკვროდა ბიჭს. რეზის ერთი ხელი გოგონას ქვედა საცვლისკენ ჩააცურა, ტუჩები მკერდზე მიაწება, ქვედა საცვალიც გახადა და გოგონას ტუჩებს შეეხო. მალე ოთახში მათი სიამოვნების ხმები ისმოდა.
დილის სინათლემ შეაწუხა, უსიამოვნოდ შეიშმუშნა, იგრძნო მძიმე ხელი მის მუცელზე, გაახსენდა სასიამოვნო ღამე. თვალები გაახილა, თავი ბიჭის გულზე ედო, უსმენდა ბიჭის გახშირებულ გულისცემას. ბედნიერებას გრძნობდა, ახლა ყველაზე ბედნიერი იყო, უყვარდა, ჰო ზუსტადაც რომ უყვარდა. სხეული დაუბუჟდა, გადაწყვიტა მადგარიყო, ბიჭის ხელი ნელა გადაწია, წამოიწია, საბანი გადაიძრო, გაღიმებულმა შეხედა მის სიყვარულს და სააბაზანოში შევიდა მოსაწესრიგებლად. გამოსვლისას ბიჭს ისევ ეძინა, მისკენ დაიხარა და ტუჩებზე შეეხო. იგრძნო როგორ მოხვია ხელი ბიჭმა.
- ჩემი პატარა...
ბიჭმა გოგონა მკერდზე მიიხუტა, თმაზე დაუწყო თამაში. არცერთს უნდოდა უერთმანეთოდ ყოფნა. გოგონამ თავი აწია, ბიჭს თვალებში ჩახედა, ხელი ლოყაზე შეახო.
- მიყვარხარ!
ბიჭს გაეღიმა და გოგონას ტუჩებს დაეწაფა.


. . .
ლექციაზე ვსხედვართ მე და ნატალი, ვცდილობთ რომ ლექტორს მოვუსმინოთ, აუდიტორიაში რეზი შემოდის, ლექტორს ბოდიშს უხდის და ნატალი გარეთ გაყავს. ჰმ...საინტერესოა რა მოხდება. თავს ფანჯრისკენ ვაბრუნებ, მეღიმება ნატალის და რეზის შემხედვარე. ცოტახანში რეზის მანქანა ადგილს წყდება. მე კი თვალს გარეთ მოსიარულე სილუეტებს ვუშტერებ. ისევ ვიღებ ფოტოაპარატს და ისევ ვიწყებ სურათის გადაღებას.
- აქ მაინც გაჩერდი ტო (ნიკა)
- კაი რა, ხომ იცი ვერ ვცილდები (ანა)
- ის ორი სად მოტყდნენ? (ნიკა)
- სალაპარაკო აქვთ (ანა)
- შენც იმას ფიქრობ რასაც მე? (ნიკა)
- აჰამ...დარწმუნებულიც კი ვარ (ანა)
- ჰმ... იმედია უჩვენოდ არ გაიპარებიან ტო (ნიკა)
- შანსი არ აქვთ ნიკუშ. (ანა)
- დავკლავ ღორივით ორივეს (ნიკა)
- რა იდიოტი ხარ რა (ანა)
- შენ რას შვები ისე? (ნიკა)
- რაზე მეკითხები? (ანა)
- რაზე კი არა ვიზე გოგო (ნიკა)
- ნიკა...(ანა)
- გეტყობა ანუშ (ნიკა)
- შემეშვი (ანა)
- მე ვერ გამომაპარებ, ხო იცი არა. ეგრევე დავწვი ტო (ნიკა)
- მართლა იდიოტი ხარ რა (ანა)
- ისე ვნებიანად კოცნიდი რო (ნიკა)
- მოიცა შენ რა...ანუ...რა გამოდის, სურათი შენ გადაიღე? (ანა)
- მე არა ტო მიქელამ (ნიკა)
- ოოოო, შემეშვი იდოტო (ანა)
- მეც მიყვარხარ ანუშ (ნიკა)
ნიკა ლოყაზე მკოცნის და აუიტორიიდან გადის. ეს ბიჭი ჩემი ცხოვრებაა. კაფეტერიაში ჩავდივარ, ყავას ვუკვეთავ და მაგიდასთან ვჯდები. მობილურზე შეტყობინება მომდის. სახე მებადრება, როცა ალექსანდრეს ნომერს ვხედავ.
"მომენატრე"
"მეც მომენატრე"
" გელოდები დღეს"
" მალე გნახავ"
ალექსანდრე მისამართს მწერს. ჩანთას ვიღებ, შეკვეთას არ ველოდები სიე გავდივარ კაფედან. ტაქსს ვაჩერებ, ვჯდები და მისამართს ვეუბნები. გზაში დაძაბული ვარ, ვნერვიულობ, არ ვიცი რა ქვია ჩვენს ურთიერთობას, მხოლოდ ის ვიცი რომ ალექსანდრე მაგიჟებს.


. . .
ოც წუთში ტაქსი სამ სართულიანი სახლის წინ ჩერდება. მძღოლს ფულს ვუხდი და მანქანიდან გადავდივარ. სახლის წინ ვჩერდები, ათი წუთის შემდეგ ვაწვები ზარის ღილაკს. რამდენიმე წამში ნაბიჯების ხმა მესმის. გული გამალებით მიცემს, სადაცაა ამომივარდება. კარები იღება, ჩვენი თვალები ერთმანეთშ ხვდება. კარებში, სპორტულ შარვალში, წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე დგას. თვალებს მის დაკუნთულ სხეულზე ვაჩრებ, ნერწყვს ვყლაპავ და სახლში შევდივარ. საკმაოდ მყუდრო და ლამაზი სახლია, იმდენად მომწონს რომ აღფრთოვანებას ვერც ვმალავ. ალექსანდრე უკნიდან მეხუტება, მისი შეხებისას ერთიანად მივლის სიმხურვალე, მისკენ ვბრუნდები და თვალებში ვუყურებ. ცოტახანში ჩვენი ბაგეები ერთმანეთშ ეხება. უჰაერობა მის ტუჩებს მაშორებს, ალექსანდრე თმას გვერძე მიწევს, ლოყაზე მკოცნის, ხელში ავყვარა და დივანზე მსვავს, თითონ კი მისაღებიდან გადის. რამდენიმე წუთში უკან ბრუნდება ორი ბოკალით და წითელი ღვინის ბოთლით. დივანზე, ადგილს, ჩემს გვერდით იკავებს. ბოკალში ღვინოს ასხამს და მაწვდის. ღვინოს გამომშრალ ყელში ერთიანად ვუშვებ. ბოკალს მაგიდაზე ვდებ და ალექსანდრეს ვუყურებ. რა აქვს ასეთი ამ ბიაწს რაც მაგიჟებს? ვცდილობ ამოვხსნა რა მიზიდავს ასე მასში.
- მომენატრე ანა...
- მეც ალექსანდრე...
ჩემკენ იხრება და ტუჩებზე მოწყბეტით მკოცნის. ღვინოს ბოლომდე სვავს და ბოკალს ისიც მაგიდაზე დებს. მე მეღიმება. მახსენდება ჩემი და ალექსანდრეს სურათი, ფოტოაპარატს ვიღებ და ვრთავ, სურვილი მიჩნდება ალექსანდრეს ჩვენი სურათი ვანახო. აი ისიც სურათს ვპოულობ და ალექსანდრეს ვაწვდი აპარატს. ის ღიმილით უყურებს.
- ეს სურათი მინდა...(ალექსანდრე)
- დაგიბეჭდავ..(ანა)
- ახლავე მინდა ანა...
- მაგრამ, ახლა ვერ დავბეჭდავ...
- ცდები.
ალექსანდრე დივნიდან მაყენებს და მესამე სართულზე ერთ-ერთ ოთახში ავყავარ. ოთახში შესვლისას თვალები მიფართოვდება. ეს ოთახი კი არა სამოთხეა. უამრავი ძველებური ფოტოაპარატი, უამრავი გასამჟღავნებელი მანქანები, უამრავი დაუბეჭდავი ლენტები. ღმერთო სამოთხეში ვარ.
- ეს..საოცრებაა
- ეს ოთახი შენთვისაა ანა...
- ალექსანდრე ეს ხომ, ეს ხომ ჩემი ოცნებაა...
- მე კი ოცნებას გისრულებ.
მთელი ძალით ვეხუტები, ღრმად ვისუნთქავ მის სურნელს. აპარატს ვართმევ და გასამჟღავნებელი მანქანისკენ მივდივარ. ვიწყებ სურათის გამჟღავნებს. სველ სურათშ თოკზე ვამაგრებ, ცოტახანში მზად იქნება. ალექსანდრე და მე ოთახს ვტოვებთ და ისევ მისაღებში ვბრუნდებით. კიდევ ერთ ჭიქა ღვინოს ვსვამთ. ღვინო მათამამებს, ალექსანდრეს ტუჩებს ვაშტერდები. ის ხვდება ჩემს სურვილს, თუჩის კუთხეს ტეხს და მკოცნის. მთელი სხეულით ვეწებები მას. ვცდილობ მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქო. ალექსანდრე ხელს ჩემი კაბის ქვეშ აცურებს მე კი ხელს მის შიშველ ზურგზე დავატარებ. ცოტახანს ვჩერდები, თავს გვერდით ვწევ და თვალებში ვუყურებ. არ მინდა ეს წამი ოდესმე დამთავრდეს. ისევ ვაწებებ ტუჩებს ტუჩებზე. ალექსანდრეს ხელში ავყავარ და ოთახისკენ მივყავარ. კარებს ფეხით ხურავს, კოცნს არ წყვეტს, ლოგინზე მაწვენს და ჩემს ზემოდან მექცევა. ხელი შარვლისკენ გამირბის, რამდენიმე წამში ალექსანდრეს სპორტული შარვალი იატაკზე ვარდება, მას კი ჩემი კაბა მიყვება. ახლა მის წინაშე საცვლებით ვარ. ის კი ჩემს მკერდზე დააცურებს თავის ტიჩებს. მის ხელს ზურგზე ვგრძნობ და წამებში ზედა საცვალის გარეშე ვრჩები. ვხვდეი რომ ღრმად შევტოპე, ამისთვის არ ვარ ჯერ მზად. მაგრამ არ ვიცი რამდენად შეძლებს ალექსანდრე თავის შეკავებას.
- ალექსანდრე...გთხოვ...
- მოგეფერები...
- არ ვარ მზად ალექსანდრე...
- მენდე ანა, მხოლოდ მოგეფერები.
მისი ტუჩები ჩემს მოშიშვლებულ მკერდს ეხება, მე კი სიამოვნებისგან ვკვნესი. ჩემი რეაქციის მცხვენია, ქვედა ტუჩს კბილებს ვაჭერ. იმდენად მსიამოვნებს მისი შეხება, რომ ალბათ მალე გონს დავკარგად. ერთი ხელი ქვედა საცვლისკენ მიაქვს და თითებით იწყებს მოძრაობას. სიამოვნებისგან, ზეწარს ვუჭერ ხელებს. ცოტახანში მის თითებს საცვლის შიგნით ვგრძნობ. ახლა უფრო მეტ სიამოვნებას ვღებულობ. თავს მაღლა წევს და ჩემს ტუჩებს ეხება. ხელებს თმაში ვუცურებ და ჩემკენ ვქჩავ. ცალი ხელით ფეხზე მეფერება, ცალი ხელი კი ჩემი საცვლის ქვეშ მოძრაობს. მისი ტუჩები ჩემს სხეულზე დაძრწის. ტუჩებით ისევ მკერდს ეხება. ახლა რომ არ გაჩერდეს, თავს ვეღარ შევიკავებ და მივცემ უფლებას ჩემში შემოვიდეს.
- მაგიჟებ ანა...
- ალექსანდრე... გეყოფა გთხოვ...
მეტი აღარ შემიძლია, ვგრძნობ როგორ დუნდება ჩემი სხეული, ვგრძნობ როგორ მინდა მეეტის მიღება. ცალი ხელს ალექსანდრეს საცვლის ქვეშ ვაცურებ.
- ანა..
ჩემს სმენას მისი დახშული ხმა წვდება, თითქოს ვფხიზლდები, მაგრამ ალექსანდრეს მოქმედებები, გააქტიურებისკენ მომიწოდებს. თავს ვერ ვერევი და მისი საცვალიც იტაკზე ვარდება. ღრმად ვსუნთქავ, ხელებს მის სხეულზე დავატარებ, ს ფეხებს წელზე მახვევინებს, არსებულ მანძილს ამცირებს. ნელი ბიძგით იწყებს, ტკივილს ვგრძნობ, ხელებს ვმუშტავ, რამოდენიმე ბიძგის შემდეგ, მხოლოდ სიამოვნებას ვგრძნობ, ბიძგები ძლიერდება და ჩემი სიამოვნებაც პიკს აღწევს.
ემოციებისგან დაღლილს მავიწყდება, რომ დედა არ გამიფრთხილებია. ტელეფონს ვიღებს და დედას ვატყობინებ, რომ ნატალისთან ვრჩები. მობილურს გვერდით ვაგდებ, ალექსანდრეს მკერდზე თავს ვადებ, ხელებს ვხვევ და ვიღიმი. ის ხელს წელზე მადებს, თავზე მკოცნის.
- მიყვარხარ ანა!
მისი სიტყვების გაგონებისას, თავს მაღლა ვწევ, ტუჩებში მოწყვეტით ვკოცნი.
- მეც მიყვარხარ ალექსანდრე!

________
ბოდიში დაგვიანებისთვის ბავშვებო, ვერ ვახერხებდი ატვირთვას...იმედია მოგწონთ ვინც კითხულობთ...