გეგა
წავიდა...ადგა და წავიდა...დღეს უკვე 67დღე გავიდა რაც არ მინახავს.არავისთვის არაფერი უთქვამს.თვალებით დამემშვიდობა და ოთახში შეიკეტა,აღარ მიცდია მისვლა,მივხვდი მასაც უჭირდა ყველაფერი და უფრო, რომ არ ამერია ავდექი და სახლიდან წავედი...
უნდა მეფიქრა მომხდარზე და იმაზე რა გველოდა ჩვენ.ლევანი და დაჩი უსიტყვოდ მიმიხვდნენ ყველაფერს და მთელი ღამე ისე ვსვავდით კითხვა არც ერთს დაუსვავს.ან კი რა მეპასუხა,დედაჩემი ორსულად არის და შვილი ეყოლება მეთქი.ეს იმაზე დამამცირებელი იყო ჩემი თავმოყვარეობისთვის ვიდრე მისი გათხოვება.მაგრამ ახლა თავმოყვარეობა კი არა სარას გარეშე ყოფნა მტკიოდა.დილით ნახევრად მთვრალმა შევაღე სახლის კარი და აცრემლებულ სოფიას და თავჩაღუნულ გიორგის რომ მოვკარი თვალი,თითქოს რაღაც მენიშნა.არცერთისთვის არაფერი მითქვავს,ისე ავირბინე კიბეები.სარას ოთახის კარი შევგლიჯე და ვიგრძენი ჰაერში აღარ ტრიალებდა მისი სურნელი.ირგვლივ უშოკოლადობა იყო,ოთახიც ჩემი სულივით ცარიელი დამხვდა.გაფითრებული ვაცეცებდი თვალებს და ხელჩასაჭიდს ვეძებდი, რომ მეფიქრა სარა არ წასულამეთქი.მთელი სხეულით აკანკალებულმა შევგლიჯე აბაზანის კარი და ის ბოლო იმედიც გამიქრა.სარა წავიდა,სარამ დამტოვა,მიმატოვა ჩემმა chocolate -მ.სხეულის დამორჩილებას ამაოდ ვცდილობდი,მინდოდა შემეჩერებინა კანკალი, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.მის საწოლთან ჩამუხლული ვიდექი და ზეწარს მთელი მონდომებით ვუჭერდი ხელს,კბილს კბილზე ვაჭერდი გაუსაძლის ტკივილს რომ არ ეფეთქა პირიდან.თვალებდახუჭული მის საწოლზე დავწექი და მისი სუნით გაჟღენთილ ზეწარში გავეხვიე.მენატრებოდა,უსაშველოდ და ისე მძაფრად მენატრებოდა მეგონა სიცოცხლე შევწყვიტე.
ჩემთვის ყველაფერი სულერთი გახდა,სახლში თითქმის არ შევდიოდი,არ შემეძლო დედაჩემის და გიორგის დანახვა,მათი სახეები რეალობაში მაბრუნებდა და მტკივნეულად მახსენებდა რომ სარა ჩემთან არ იყო.მთელი დღეები მასზე ფიქრებში და ოცნებებში გადიოდა.ჩემი ბუნაგიდან არ გამოვდიოდი,არც ჭამა მახსენდებოდა,არც ძილი და არც სამსახური.ყველაფერს შევეშივი,ბიჭებთანაც კი არ მივდიოდი.ერთადერთი რაც არ მწყინდებოდა და ოდნავ შვებას მგვრიდა,ეს ხატვა იყო.
ვიჯექი იატაკზე და უკვე მეათასედ დახატულ ჩემს შოკოლადს თავიდან ვხატავდი. ყველგან მისი სახე იყო,ყველა კუთხიდან სევდიანი თვალები მიმზერდნენ.მოსვენება დავკარგე,სარა მენდო მე კი ვერ შევინარჩუნე.ნეტავ შემეძლო კი რამის შეცვლა?უკვე აღარ ვიცოდი სუსტი ვიყავი თუ მის გარეშე დავუძლურდი.ხომ შემეძლო მომეკიდა ხელი და სადმე გადავკარგულიყავით,მე კი თითი არ გამინძრევია,თუმცა ვიცოდი სარა ამაზე არასოდეს დამთანხმდებოდა.ის ყველაზე გულწრფელი ადამიანია ვისაც კი შევხვედრილვარ.
საოცარია ყველა ნახატში სევდიანი გამომდის სარა,ვცდილობ რამე სხივი მაინც გამოვკვეთო,მაგრამ არ გამომდის.მისი ბოლო შემოხედვა თვალებიდან არ ამომდის და ფურცელზეც ასეთი სარა გადამაქვს...
ჩვენს მატრასზე ვწევარ და სარკმლიდან შემოჭრილ მთვარეს ვუყურებ.მახსენდება ის ღამეები მასთან ერთად,რომ გავატარე და ტკივილისგან სახე მემანჭება,მახსენდება მისი კოცნის გემო,მისი სუნთქვა ჩემს ყელში,მისი ბედნიერებისგან გაბრწყინებული თვალები,მისი ვნებისგან აცახცახებული სხეული,შიშისგან და სიამოვნებისგან რომ თრთოდა ჩემს მკლავებში და აუტანლად მინდა მისი შეხება.ვკვდები მის გარეშე,არაფერს წარმოვადგენ...ვნადგურდები...
ჩემს ხელებს დავყურებ,ჩემს თითებს და ვიხსენებ ყველა წვრილმანს,რაც ამ თითებით მის სხეულზე გამიკეთებია.
თვალებს ვხუჭავ და მისი სახე არ მშორდება...ნაღვლიანი სახით მიყურებს,როგორც იმ დღეს გულწასული რომ ვიპოვე,მახსენდება მისი ათართოლებული ხელი მუცელზე,რომ ედო და მაცახცახებს.
******
ამსტერდამში ვარ,ნიკოლის ულამაზეს ბინაში და ფანჯრიდან არხს გადავყურებ.ულამაზესია აქაურობა,ლამაზია ქალაქი და ეს ძველი ქუჩაც,მაგრამ მე თითქოს ვერ ვამჩნევ ვერაფერს,ვერ აღვიქვამ ამ სილამაზეს,მხოლოდ ის მინდა,რომ თბილისში ვიყო,გეგასთან ერთად და ჩვენს შვილს ერთად ველოდოთ.ყოველ ღამით ვწვები და ცრემლებს ბალიშს ვატან,გულს ვიოხებ და დილით ჩვეულებრივი სარა ვდგები.ნიკოლისთვის ბავშვის მამაზე არაფერი მითქვამს,მაგრამ ის უთქმელადაც ხედება ყველაფერს და ხმას არ იღებს.მეუბნება,რომ ყველაფერი კარგად იქნება,რომ ის ყოველთვის ჩემთან იქნება,რომ მისი იმედი უნდა მქონდეს,მეც ვივიწყებ ყველაფერს და წლების მონატრებულ დედას პატარა ბავშვივით ვეხუტები.ვგრძნობ,რომ დაუცველი ვარ და მეშინია.
თავს უბედურად ვგრძნობ.
ხელებით ფანჯრის რაფას ვეყრდნობი და სივრცეს მიშტერებული გეგაზე ვფიქრობ, მუცელს ვეფერები და ჩემი პატარაც ფეხებს მირტყავს.უკვე ხუთი თვის ვარ, კიდევ ოთხი თვე და მის პაწაწინა სხეულს გულში ჩავიკრავ.ნეტავ ვის დაემსგავსება,ძალიან მინდა გეგასავით მეტყველი თვალები ჰქონდეს.მინდა მისი ხასიათი გამოყვეს.
-ნეტავ რას აკეთებს ახლა გეგა?როგორ ცხოვრობს?ვენატრები?იქნება უკვე დამივიწყა.-ამის გაფიქრებაზე გული ტკივილით მეკუმშება,სევდა მიპყრობს და ცრემლები ჩამომდის. ორსულობამ უფრო მტირალა გამხადა,მთელი დღე სახლში ვარ ჩაკეტილი და გეგაზე ვფიქრობ.თითქმის ყოველ დღე შევდივარ, მის ფეისბუქ გვერდზე,მაგრამ ახალი არაფერი.ერთი სული მაქვს მის შესახებ,რამე გავიგო.სკაიპს ვრთავ და მამაჩემს ვურეკავ.სოფია მპასუხობს,დაბნეული ვარ მაგრამ მაინც ვესალმები.
-როგორ ხარ სარა?-აშკარად უხარია სოფიას.
-გმადლობ კარგად,შენ?-არ ვიცი მღელვარება,როგორ დავფარო და უხერხულად ვიშმუშნები.
-კარგად,გმადლობ.მამა სადაა?როგორ არის?
-გასულია,მალე მოვა.
-როგორ ხართ?რას შვებით?ახალი რა ხდება?
-არაფერი,ძველებურად. ხვალ ეხოზე მივდივართ,სქესააც გავიგებთ-მხიარულად მიყვება სოფია და ვგრძნობ როგორ მეწევა მუცელი დაბლა,ტკივილი მივლის და თავბრუ მეხვევა.მავიწყდება,რომ სოფიამ ჩემს ორსულობაზე არაფერი იცის და ფეხზე ვდგები.
-სარა,შენ..შენ...-ენა ებმის სოფიას და ვხვდები,რომ დაინახა.ტკივილი მავიწყდება და ტყუილში გამოჭერილი უხერხულად ვიხედები გვერდზე.
-შენ ორსულად ხარ?-გაოგნებულია სოფია-სარა...
-ხო ორსულად ვარ-უკვე აღარ ვმალავ და ისევ ვჯდები-არ მინდოდა ასე გაგეგოთ...
-ბავშვის მამა ვინაა სარა?-აღელვებისგან წითლდება სოფია-იცის?
-არა, არ იცის და ვერც გაიგებს.
-კი მაგრამ სარა,შენ ქმარი...ბავშვს მამა სჭირდება.
-გეყოფა სოფია,ეს ჩემი საქმეა,ბავშვს მარტოც კარგად გავზრდი,დამიჯერე ამისთვის ოჯახი საერთოდ არ არის საჭირო..-სოფიასთან ლაპარაკის შემდეგ ოდნავ გულზე მეშვება, ვგრძნობ რომ აქამდეც უნდა მეთქვა სიმართლე.
მთელს კვირას ქალაქის დათვალიერებაში ვატარებ და ბოლოს დაღლილი ვბრუნდები სახლში.ოთახში შესულს მისაღებში მამაჩემი მხვდება,ნიკოლთან ერთად და ერთ წამს სირცხვილის გრძნობა მიპყრობს.მამა გაოცებული მიყურებს მუცელზე და მიღიმის.
-მაპატიე უნდა მეთქვა მამა,მაპატიე-ვეხვევი ატირებული და ამდენი ხნის ტკივილი გულიდან მეხსნება,მამა მამშვიდებს და თმებზე მეფერება.ისიც ტირის და მეუბნება,რომ ჩემს გვერდით იქნება ყოველთვის.
-სოფია როგორაა?მარტო რატომ დატოვე?-ვეკითხები დამშვიდების შემდეგ.მამა თავს ხრის,ხმას არ იღებს,მე და ნიკოლი ერთმანეთს ვუყურებთ.
-ჩვენ დავშორდით-ამბობს და თვალები ცრემლით ევსება.ყურებს არ ვუჯერებ,მიკვირს.
-არაა,კი მაგრამ თქვენ ხომ...-ვერ ვეუბნები,თქვენ ხომ ბავშვს ელოდებით მეთქი,ყელიდან არ ამომდის სიტყვა და ვჩუმდები.
-ბავშვი აღარ დაიბადება-განაჩენივით ისმის მისი სიტყვები და გული მეკუმშება-ის,ის...ექიმმა თქვა რომ განუვითარებელი იქნებოდა,რომ...სოფიამ...ბავშვი მოიშორა.
-რაა!-ერთდროულად წამოვიყვირეთ მე და ნიკოლმა.გაოგნებისგან ენა მივარდება,რას ქვია მოიშორეს?განუვითარებელი დაიბადებოდაო?შვილი მოკლეს?ჯერ არ დაბადებული ბავშვი გაწირეს?
-თქვენ,თქვენ ნამდვილი მონსტრები ხართ!ეს როგორ გააკეთეთ,თქვენი შვილი როგორ მოკალით?როგორ გაიმეტეთ?თქვენ ოჯახი გაქვთ,ერთმანეთი გყავთ.ეს როგორ გააკეთეთ?-ტკივილისგან სახე მეშლება,ნერვებს ვეღარ ვიოკებ და ხმამაღლა ვყვირი,ეს რა გააკეთეს?შვილი როგორ მოკლეს,მათ ხომ ერთმანეთი ჰყავთ,ოჯახი აქვთ,მე კი მარტო ვარ,მაგრამ მაინც არ მიფიქრია მისი მოშორება,გულშიც კი არ გამივლია აზრად.მე მათ გამო წამოვედი,მათი ცხოვრების დანგრევა არ მინდოდა.ჩემი შვილი გავწირე,ჩემი სიყვარული შევწირე,მათ კი საკუთარი ხელებით გამოუტანეს განაჩენი საკუთარ თავს.-როგორ ხართ ასეთი უსინდისოები?მეგონა გიცნობდით?მეგონა თქვენს ბედნიერებას ვანგრევდი.მე თქვენზე ვიფიქრე,ჩემი თავი გავიმეტე სატანჯველად,თქვენ რომ ბედნიერები ყოფილიყავით.ჩემს სიყვარულზე ვთქვი უარი,ჩემს შვილს მამა წავართვი და ახლა გამოდის რომ ეს ყველაფერი ამაო იყო.ჩემი ტანჯვა სისულელე იყო?
-სარა რას ამბობ?კარგად ხარ?შენ...შენ...ვერ გავიგე.
-რა ვერ გაიგე მამა?ეგოისტები ხართ ორივე,საშინელი ეგოისტები,ყოველთვის მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობდით,შვილებზე არც ერთს არ გიფიქრიათ.ცხოვრება აგვირიეთ,ჩვენზე ერთ წუთს არ დაფიქრებულხართ.გვაიძულებდით ერთ ჭერქვეშ გვეცხოვრა,ერთმანეთს როგორც და-ძმა ისე მოვქცეოდით,არც კი გიფიქრიათ ამ დროს ჩვენ რას ვგრძნობდით-ნერვებისგან კანკალი მივარდება,ცრემლები ღაპა-ღუპით მომდის და ვგრძნობ ემოციებისგან როგორ მტკივა მუცელი.ორივე ხელს მუცელზე ვიჭერ,თითქოს მეშინია ვინმემ არ წამართვას.
-სარა არ გინდა-ხელზე მექაჩება ნიკოლი.
-მინდა დედა,დიახ მინდა...მთელი ცხოვრება შენ გადანაშაულებდი,რომ დამტოვე,მაგრამ ვხვდები დამნაშავე მამაჩემია,ამ ადამიანთან ის წლებიც როგორ გაძელი ისიც მიკვირს.მან ხომ ძმაკაცის ცოლთან გააბა რომანი,ხო მამა მე ყველაფერი ვიცი.ვიცი რაც გააკეთეთ შენ და სოფიამ,თქვენ ჩვენ, მე და გეგას ცხოვრება დაგვინგრიეთ,ბედნიერება წაგვართვით.თქვენ ეგოისტები ხართ-უკვე ვეღარ ვჩერდებოდი,აღარ შემეძლო გაჩუმება,აღარ მაინტერესებდა თუ სიმართლეს გაიგებდნენ.ვხვდებოდი რომ ისინი ყველაზე უარესად მოიქცნენ.აქამდე ჩემს თავს ვადანაშაულებდი მომხდარში,ახლა ვხვდები რომ ტყუილად.
-სარა-სახე ეშლება მამაჩემს და დივანს ეყრდნობა.
-ხო მამა,თქვენ დამინგრიეთ ცხოვრება.შენმა საქციელმა მე შემიწირა,იცი რომ გეგა შენზე შურის საძიებლად მიყენებდა?-ამ სიტყვებზე თვალები უფართოვდება,ერთიანად ტყდება-ჩუმად დამიახლოვდა,თავი შემაყვარა,ისე რომ არ ვიცოდი ვინ იყო,მერე ყველაფერი გავიგე,გავიგე ასე რატომ მოიქცა და არც ვამტყუნებ.მიუხედავად იმისა,რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა,თქვენსავით ეგოისტურად არ მოვქცეულვართ,მხოლოდ საკუთარ თავზე არ გვიფიქრია.
-სარა შენ...ბავშვის მამა...