დილით რომ გავიღვიძე უცხო ოთახში ვიყავი... მალევე გამახსენდა გუშინდელი დღე და სახეზე ღიმილმა გადამირბინა. მალევე მოვწესრგდი და სამზარეულოში გავედი. მაგიდასთან უკვე იჯდა დამიანე და გემრიელად სეექცეოდა საუზმეს..
-დილამშვიდობისა
ჩახლეჩილი ხმით მივესალმე და წყლის დასალევად კარადიდან ჭიქა გამოვიღე
-დილამშვიდობის ხმაზე რა გჭირს?
თავის აუწევლად მიპასუხა და საუზმობა განაგრძო.. მხოლოდ მაშინ დავაკვირდი რომ ხმა იმაზე მეტად მქონდა წართმეული ვიდრე დლაობით მაქვს ხოლმე.
-არაფერია გადმივლის..
უცებ ვიცრუე და წინ დავუჯექი... ღრმად ჩავიძირე მის მწვანე თვალებში და გვიან გავანაალიზე რომ დებილივით ვიყავი მიჩერებული. ვცდილობდი გამეგო ვინ იყო სინამდვილეში დამიანე.. მაგრამ მხოლოდ ულამაზეს მწვანე თვალებს და მასში ჩაბუდებულ სევდას ვხედავდი...
-რამე ხდება სესილი?
ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამიმიყვანა და თვალები სწრაფად დავახამხამე..
-არა არაფერი უბრალოდ რაღაც მინდა რომ გკითხო
-გისმენ
-მთელი სამი თვეა უკვე იმ სასაფლაოზე დავდივარ.. და საკმაო დროსააც ვატარებ იქ... მთელი ის პერიოდი რაც იქ ვარ არასდროს არავინ არ მოსულა რომელიმე საფლავის „სანახავად“... მიყრუებული ადგილია და ერთადეერთი საფლავი რომელსაც მუდამ ეტყობა ადამიანის ხელი მარიამისაა დაა...
-ანუ გაინტერესებს რატომ ვიყავი იმდღეს სასაფლაოზე?
-ხო
შვებით ამოვისუნთქე როცა მის სახეზე შეუმჩნეველმა ღიმილმა გადაირბინა და მოსასმენად უკეთესად მოვკალათდი სკამზე.. ყავის ჭიქას ორივე ხელი ძლიერად შემოვხვიე და ტუჩებთან მივიტანე..
-იცი სულ 22 წლის ვარ და თავი 82 წლის კაცი მგონია... არა ფიქრებით და რაღაცებით არა უბრალოდ ცხოვრებამ ისე მოითანა რომ სულ პატარას მომიწია ბევრი ტკივილის გადატანა... 15 წლის ვიყავი როცა დედა და მამა გაშორდნენ.. დედა ღალატობდა მამას.. მამა კი იმ დროს საქართველოში ძალიან ცნობილი ბიზნესმენი იყო და ეს ყველაფერი მისი კარიერის შეურაცხყოფად მიიღო და დედას გაშორდა.. დედამ კი ეს ყველაფერი მის დამცირებად და თავი მოიკლა... 15 წელი სახუმარო თემა ნამდვილად არაა. გარდატეხის ასაკი ისედაც პრობლემები მშობლებთან და ამან საერთოდ დააგვირგვინა... 2 წლის მერე წაავედით საზღვარგარეთ მე და მამა... ამ ხნის განმავლობაში იქ ვიყავით და ვცდილობდით აგვეწყო ნორმალური ცხოვრება, მაგრამ როგორც ყოველთვის ქალის გარეშე არაფერი გამოდის და მამამ მეორე ცოლი მოიყვანა... ეს ყველაფერი დედას გარდაცვალებიდან 3 წლის მერე მოხდა.. თვრამეტი ლის ვიყავი თუმცა მაინც ყველაფერს ძალიან რთულად ვუდგებოდი, საშინლად არ მინდოდა მამას მეორე ცოლი მოეყვანა. ჩემ „დედინაცვალთან“ მუდმივი პრობლემები მქონდა, სულ ვჩხუბობდით, ირონიულად ველაპარაკებოდი და მოკლედ მასხრად ავიგდე.. ისიც ძალიან ჩვეულებრივად მიტარებდა ამ ყველაფერს და ნერვები უფრო მეშლებოდა.. მათი ქორწინებიდან 1 წლის თავზე კი გავიგე რომ მამასგან შვილს ელოდებოდა. სიმართლე გითხრა ძალიან გამიხარდა მაგრამ იმ ქალის მიმართ დამოკიდებულება არ შემიცვლია... ისევ ისეთი ირონიული ტონით ვლაპარაკობდი და ასე შემდეგ... სულ მალე გვიგე რომ პატარა და მეყოლებოდა და ცოტა ურთიერთობის დათბობა ვცადე და გამომივიდა კიდეც. მე და მამა სულ ვკამათობდით ჩემი ასეთი დამოკიდებულების დროს.. ერთ დღესაც როგორც ყოველთვის კლუბში ვიყავი მეგობრებთან ერთად მამამ რომ დამირეკა და მითხრა შენი და იბადება სასწრაფოდ მოდიო.. ჯერ მხოლოდ შვიდი თვის ორსული იყო და რაც არ უნდა ცუდი ურთიერთობა მქნოდა დედინაცვალთან და მამასთან ჩემი პატარა და არაფერ შუაში იყო და ამის გამო მის დაკარგავს არ ვაპირებდი.. სამშბიაროში მისულს კი უკვე ყველაფერი დამთავრებული დამხვდა... მამა სკამზე იჯდა გაშეშებული ექიმები კი დამწუხრებული სახით ედგენენ თავზე..
დამიანეს თვალზე ცხელმა სითხემ იწყო დენა, არც მე ვიყავი ნაკლებ დღეში, ცრემლები ერთმანეთს მიყვებოდა მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი...
-დამი აღარ გააგრძელო
ზლივს ამოვილაპარაკე სამი სიტყვა და მისკენ წავედი ჩასახუტებლად..
-2 წელი მამა ყოველ დღე დადიოდა ვიკას და ბავშვის საფლავზე.. -გზაში გამაშეშა მისმა სიტყვება და ისევ სკამზე დავჯექი.. - მე ძაალა არ მქონდა რომ იქამდე მივსულიყავი. სინდისი მღრღნიდა შიგიდან რომ ესეთ კარგ ადამიანს ესე ცუდად ვექცეოდი... დედაცმის გამო ყველა ქალი შემძულდა და სწორედ ამიტო ვერ ვიტანდი ვიკას.. თუცა ქალების მიმართ სიყვარული რამ დამიბრუნა რომ მკითხოს ადამიანმა მხოლოდ ერთ პასუხს ვეტყვი ჩემმა დამ, რომელმაც სულ 2 წუთი იცოცხლა... სწორედ მაშინ მივხვდი ყველა ქალი ერთნაირი რომ არ იყო.. მაშინ დავფიქრდი რომ ადამიანები განსხვავებულები არიან... არავის არ უნდა რომ იყოს ნარკომანი, პათოლოგი, გიჟი, ბო*ი... ესეთებად ცხოვრება აყალიბებს მათ... შეიძლება არც დედაჩემს უნოდოა მამაცემის ღალატი მაგრამ ფაქტი სახეზეა... ყველაფრის მიუხედავად დედაც და ვიკაც ძალიან მიყვარს.. როცა მოსკოვში ვარ ყოველთვის მივდივარ ვიკას სასაფლაოზე, ხოლო როცა საქართველოში ვარ ყოველთვის მივდივარ დედას სასაფლაოზეც... მაშინ შენ რომ შეგხვდი დედას სასაფლაოზე მივდოდი იმ დღის ჩამოსული ვიყვაი საქართველოში ამდენი წლის მერე პირველად... მთელ 7 წლი გავიდა რაც საქართველოშო არ ვყოფილვარ და მაშინვე იქით წავედი სადაც გული მიმწევდა....
მგონი დავაკმაყოფილე შენი ცნობისმოყვარეობა ხომ?
ღიმილით წამოვიდა ცემკენ და ცრემლების „ნიაღვარი“, რომ შენიშნა ადგილზე გაშეშდა..
-კარგი რა სესლი ეს იმიტომ ხო არ მითქვამს რომ ცრემლად დაღვრიიყავი, უბრალოდ შენი გადაწყვეტილება იყო რომ ეს ყველაფერი მეთქვა და აღარ იტირო რა გთხოვ ვერ ვიტან ქალი რომ ტირის რის გამიც არ უნდა ტიროსდეს ჩემ სირცხვილად მიმაჩნია... ხო აღარ იტირებ?
ნიკაპი ორი თითი ამაწევინა და თვალებში ჩამხედა... თანხმოვბის ნიშნად ტავი დავუქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე...
-ძალიან კაი მაშინ ეხლა ავდგეთ და რაიმე ფილმს ვუყუროთ..
-არა მე წავალ ორი დღეა სახლში ნორმალურად არ ვყოფილვარ...
ასადგომად მოვემზადე ძლიერმა ხელებმა ჰაერში რომ ამიტაცა და მისაღებში დივანზე დამსვა..
-ქალბატონო სესილი, სულ დამავიწყდა თქვენთვს მეთქვ, თქვენი მშობლებს და მამაჩემს საერთო ბიზნესი აქვთ როგორც იცით, ხოდა გარკევული ვიზიტით ორი კვირთ წავიდნენ გერმანიაში და დაბრუნდებიან მალე, მანამდე კი მე ანუ დამიანე თქვენი ანუ სესილის „ძიძა“ უნდა ვიყო.. ეხლა კი წავლთ შენთნ ოღონდ ზუსტად 10 წუთში ჩაალაგებ ყველანაირ თბილ ტანსაცმელს და წამოვალთ..
-კი მაგრამ თბილი ტანსაცმელი რათ მინდა? ნუ ძალიან თბილი..
-ბაკურიანში მივდივართ სესილი... - ბოლოხმაზე იყვირა ტაში შემოცხო და მანქანის გასაღები აიღო - ჰე ეხლა დიდხანს გელოდო?
20 წუთიც არ დაგვჭირდა სახლამდე მისასვლელად.. ყველანირი თბილი რაც გამაჩნდა ერთი ხელის მოსმით ჩავყარე ჩემოდანში და პირადი ნივთების შეგროვება დავიწყე...
-მზად ხარ?
სამზარეოულოში მყოფმა დამიანემ თავ გამყო და როდესაც ჩემგან დასტური მიიღო მაშინვე გაომართვა ჩემოდანი და სადარბაზოში გავიდა...
-დამიანე კი მაგრამ კიდე ვინები მოდიან?
-გიო და ნინი და გიოს მამიდაშვილი კიდე
-ეე რა მაგარია როდის მივდივართ?
-ხვალ
-აუუუ რა მაგარიაა.
პატარა ბავშვივით შევიცხადე და ფეხები ავაბაკუნე....
გამაყრუებელი სიჩუმე კი ჩემმა ტელეფონის ხმამ დაარღვი...
-გისმენთ
-......
-რომელი ხართ?
-......
-კარგით მომწერეთ მისმართ და დღესვე მოვალ..
როგორც კი ტელეფონი გავთიშე დამიანემ კითხვის ნიშნის თვალები მომაბყრო, რაც ნიშნავდა რომ ყველაფერი უნდა მეთქვა
-ვიღაც ქალი იყო... აუცილებელი საქმე მაქვს დღესვე უნდა გნახოო.. შენ ოჯახს ეხებაო.. მიამართს მომწერეს და ეეხლავე უნდა შევხვდდე..
-კარგი მაჩვენე
მისმაართი ვაჩვენე და მანქანა მოატრიალა..
-ერთად შევხვდებით...
მეტი არაფერი უთქვამმს და დანიშნულების ადგილამდე არცერთს არ ამოგვიგია ხმა...


მაპატიეთ დაგვიანებისთვის და პატარა თავისთვის უბრალოდ მეტი ვეღარ მოვასწარი ....: იმედია მოგეწონებათ ..ღირს გაგრძელება?