-ბექა ეს, - ლიზი ბექას მხარს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა სხეულის ცახცახი რომ დაემალა.
-მე ბეჭდის დასაბრუნებლად მოვედი, შენ ბექა ხარ არა- უცნობმა ხელი გაუწოდა ბექას, ისიც არ დაიბნა და მაშინვე შეაგება მისი ხელი, ისე რომ დამფრთხალი მეგი უარესად არ დაეფრთხო.
-კი ბექა ვარ, -სასიამოვნოა, განგებ არ კითხა ვინ ბრძანდებითო
-კარგით, ჩემი წასვლის დროა, უბრალოდ ბეჭდის დასაბრუნებლად მოვედი
-მადლობა- თავდახრილმა უთხრა მეგიმ.
კარები უხმოდ მიხურა ბექამ ისე რომ წამითაც კი არ გაუშია მეგისთვის ხელი, გაოგნებული მეგი დივანზე ჩამოსვა, ნაზად გაუშვა ხელი და სამზარეულოდ წყლის ჭიქით დაბრუნდა.
-მიდი დალიე და შემომხედე.- ბრძანება იყო რომელსშიც თბილი ბარიტონი ჟღერდა.
-ვერ ავიტან აქ რომ იაროს- ჩაწითლებული თვალებია მიანათა ბიჭს.
-და არც ივლის
-ნახე როგორი თბილი თვალები აქვს? არ მომწონს მისი თბილი და გამჭირვალე თვალები, არ მომწონს რომ მიყურებს, ვგრძნობ რომ არ მინდა იყოს ჩემს გვერდით, მე ხომ არ ვიცი როგორია მისი სიყვარული, მე ხომ არ ვიცი როგორია გყავდეს მამა, არც ის ვიცი როგორია როგორ გიშლის მამა ღამით სიარულს, როგორ გიკრძალავს ბიჭებთან სიარულს, როგორ ხვდება თვალების ბრიალით ქალიშვილის ყველა თაყვანისმცემლებს, მე ხომ საერთოდ არ ვიცი როგორია გყავდეს მამა, მისი მნიშვნელობაც კი არ ვიცი.- ბოლო სიტყვები მთელი ხმით იღრიალა და წყლის ჭიქა მეტლხზე მთელი სიძლიერით დაახეთქა.
-დროზე ადექი მივდივართ, თუ გინდა გამოიცვალე, დაგელოდები სამი წუთი გაქვს- ასეთი შეუვალი ჯერ ბექა არასოდეს უნახავს მეგის, საძინებელს მაშურა მოსამზადებლად, ბექამ კი მისი გასვლის შემდეგ ნომერი აკრიფა.
-ჩვეულ ადგილას, რამე უჩვეულო და მაგარი.
-
-კი მეგის ვჭირდებით
-
-მშვიდობაა უბრალოდ განტვირთვა ჭირდება
-
-კი სხვებსაც გააგებინე.
-
-კი, რაც შეიძლება სწრაფად, მალე გამოვდივართ.
სწრაფადვე გათიშა ტელეფონი, და ოთახიდან გამოსულ მეგის ააყოლა თვალი, სადა შავი მოკლე კაბა ეცვა, ლურჯი მაისური, და ოდნავ ქუსლები.
-მშვენივრად გამოიყურები
-კარგი რა, -გაიღიმა მეგიმ- ჩვეულებრივად ვარ როორც ყოველთვის.
-კარგი წამოდი გველოდებიან.
პატას ბარში მივიდნენ, მეგის ყველა იქ შეკრებილი დახვდა, ლუკას გვერდით როდისმე მოიწყენ, არაფრისგან შეუძლია რაღაც სასწაული თქვას და წარმოადგინოს, სასიამოვნო საღამო გამოუვიდათ, მეგი მოეშვა და დღევანდელი ამბები სულ დაავიწყდა.
საღამოს ბექამ მიაცილა სახლამდე, დღევანდელი დღის ჭუჭყი ჩამოირეცხა და საწოლს მიაშურა. დაძინებას შეეცადა მაგრამ მოგოებებმა საშუალება არ მიცა რომ დაესვენა, მონატრებული დედა გაახსენდა და კომპიუტერი სწოლში გადაიტანა, როდესაც ეკრანზე დედს ღიმილიანი სახე დაინახა ცრემლი მოერია
-მომენატრე დე... -უთხრა და ცრემლი ძლივს დამალა
-მეც ჩემო ლამაზო, მითხარი ა ხდება შენთან/ როგორ მიდის სწავლისა და გამოცდების საქმეები.
-ძველებურად ხომ იცი როგორი ვარ, დიპლომი ჩემია.
-ჩემი ნიჭიერი.
-დე.. რაღაც უნდა გითხრა-სახე დაუსერიოზულდა მეგის
-რა მოხდა მეგი- სახე შეეცვალა ქალსაც
-დე არ ინერვიულო შენ ხომ? -შეევედრა გოგონა
-მეგი მითხარი და მე გადავწყვეტ ვინერვიულო თუ არა, არ ვიცი რა ვიფიქრო ახლა, უარესად მანერვიულებ უკვე.
-კარგი დე არ ინერვიულო და მე კარგად ვარ.
-მეგან- დედას ასე არასოდეს არ მიუმართავს მისთვის, ეს მისი ნამდვილი სახელია მამამ უწოდა.
-დედა, გუშინ თემური იყო მოსული, არ ვიცოდი ვინ იყო, თავიდან მაღაზიაში შევეჩეხე, მერე უნივერსიტეტთანაც მოვკარი თვალი, ბოლოს კი აქ მომაკითხა, კაფეში გავყევი და იქ ვისაუბრეთ, ყველაფერი მომიყვა, თქვენი მთელი წარსული.-მეგი დედის სახეს არ უყურებდა და საუბრის ბოლოს რომ დაინახა სახე შეეცვალა, მისი ნაზი სახე ცრემლებს დაენამათ- დე მე იმიტომ ხომ არ მოგიყევი რომ გეტირა, არ ინერვიულო რა გეხვეწები
გთხოვ არ იტირო რა, -მეგისაც შეეცვალა ხმა.
-და შენ რა უთხარი? როგორ მოიქეცი?- დამშვიდებას ცდილობდა ქალი
-მე ავდექი და წამოვედი, იცი როგორ ვინერვიულე, ლამის ისტერიკა დამემართაა, მერე ბექა მოვიდა, გადაირია ის ცალკე, რას გავხარო, ძლივს დავმშვიდდი.
-მეგი კარგად მომისმინე და ნუ აფეთქდები როგორც შენ გჩვევია ისე. დამშვიდდი და კარგად მომისმინე.
-შენც რამმე უნდა მითხრა და გული გამიხეთქო? ან იქნებ შენი შვილიც არ ვარ -გაღიმება ცადა მეგიმ
-ხო გიშვილე და საოცრად მგავხარ, თვალების გარგა ყველაფერი ჩემი გაქვს, ესე შემთხვევით.- გაიღიმა ქალმა და საოცრად ლამაზი იყო ამ წამს, ცრემლიანი თვალები როგორ დაფარა ღიმილმა.
-კარგი ხომ ვიცი, ნაშვიები რომ ვარ, მაგრამ იქნებ ასე პირდაპირაც არ უნდა გეთქვა? -გადაიკისკისა მეგიმ.
-მეგი კარგად მომისმინე, - დასერიოზულდა ქალი ეკრანიდან
-რამე ხდება დე?
-მეგი მე ვიცოდი თემური რომ მოვიდოდა შენთან -მეგის არ გამოპარვია როგორი სითბოთი წარმოსთქვა ქალმა კაცის სახელი, თითქოს შორიდან ეფერებაო, - ის დიდი ხნის წნ შემეხმიანა მე, აი მაშინ თითქმის ერთი თვის ჩამოსული ვიყავი აქ, ყველაფერი აინტერესებდა შენზე, გონს რომ მოვეგე უკვე გვიანია მაგრა იქნებ შანსი მომცე რომ გავიცნო ხელთავიდანო.
-მერე მე ამ ყველაფერს რატომ ვიგებ ახლა? თითქმის სამი წლის შემდეგ?
-მას პირობა მივეცი რომ ის თავად მოვიდოდა შენთან, როდესაც შეძლებდა, როცა ამის გამბედაობას მოიკრებდა. მას თვითომ სურდა თავად ეთქვა ყველაფერი, მე ყველაფერს მის სასარგებლოდ გეტყოდი და პატიებასაც შეძლებდი, მაგრამ მას ასე მარტივი პატიება არ უნდოდა, უნდოდა პირადად მისგან გაგეგო ყველაფერი შელამაზების გარეშე, შედეგს შენ თვითონაც ხედავ როგორია.
-და მე ახლა რა უნდა ვქნა?
-როგორადაც შენ მიგაჩნია სწორად, როგორადაც შენ მიგაჩნია სწორად ისე უნდა მოიქცე, უკვე დიდი გოგო ხარ, მე გადაწყვეტილებას შენს მაგივრად ვერ მივიღებ, შენ თვითონ შეგიძლია გადაწყვიტო და მოიმკა შენივე საქციელი, ოღონდ მანამდე კარგად დაფიქრდი, ყველაფერი გაანალიზე, მე არ ჩავერევი თქვენს ურთიერთობაში, მე მინდა შენ იყო ბედნიერი, მთავარი ჩემთვის ესაა, მთავარია შენ იღიმოდე გულწრფელად და გახარებული იყო, მე სულს შენს გვერდით ვიქნები, კიდევ დაელაპარაკე სანამ რამეს გადაწყვეტ, ისევ ნახე, თვალები არ ტყუიან ხომ იცი ჩემო გოგონა, მიენდე მათ.
-დე მაბედნიერებ რომ მყავხარ.
-ჩემი გადარეული გოგო
-მე კიდევ რაღაც უნდა გითხრა- გაუღიმა ეკრანს და კამერას ბეჭდიანი ხელი გაუსწორა
-მეგი ეს რა ბეჭედია?
-ბექამ ცლობა მთხოვა, ეს კი ნუნუკამ მაჩუქა რამდენიმე დღის წინ, დანარჩენი შენმა ქმარმა გაგიკეთოსო.
-და მე ამას ახლა რატომ უნდა ვიგებდე?- გაბრაზდა ქალი, - და აქამდე რატომ არ ვიცოდი შენ და ბექას ერთმანეთი თუ გიყვარდათ?
-კარგი რა დედა, მე ვიცოდი? ნუნუკასთან ავყევი, რაღაცეები აუტანეთ როგორც ყოველთვის, იქ გამოუცხადა ნუნუს ცოლი მომყავსო, მეც გამიკვირდა არაფერი არ ვიცოდი, არავისზე არ უთქვამს ვხვდებიო, ნუნუკამ როგორც იცის შეიცხადა, მგონი დავიღუპეო, მერე რომ ვკითხეთ ვინთქო, მეგიო რომ თქვა, გავქვავდი, ნუნუკამ შენზე უკეთეს ვის ვინატრებდიო და ეს ბეჭედი გამიკეთა.
-მერე - ღიმილით უყურებდა ქალი ეკრანს
-მგონი არ გაგიკვირდა ხო? -მეგის აღშფოთება დაეტყო სახეზე
-არა, როგორ არა, მიკვირს, თან ძალიან, - სახე გაიმკაცრა ქალმა, მაგრამ თვალები ყიდნენ, -რატო არ მითხარი ამდენ ხანს, სად არის ბექა, რა ხდება თქვენს შორის?
-დედა უფრო მკაცრად თორე ვიფიქრებ რომ მატყუებ რაღაცას- ლამის ცოფებს ყრიდა მეი.
-მეგი, დედიკო უნდა წავიდე ახლა, მეძახიან, მოგვიანებით შემოვალ ისევ და ვისაუბროთ, სანამ რამე გადაწყვეტილებას მიიღებ კარგად დაფიქრდი და მერე გადაწყვიტე, ასჯერ გაზომე და მერე გაჭერი, თუ საჭირო გახდა ას მეერთედაც გაზომე, გული დაიმშვიდე და შნ და ბექამ ერთად დამირეკეთ. არ მომწონს თქვენი ნაუცფათევი გადაწყვეტილებები მე.
-დედა მგონი გაგვიანდებოდა ხომ?
-წავედი მე და ჭკვიანად იყავი შენ, ბექას დაუჯერე- ქალმა ღიმილით დაარიგა შვილი და პასუხს არც კი დაელოდა ისე გათიშა კომპიუტერი.
-ესენი მეღადავებიან ხომ?- ჩაილაპარაკა მეგიმ და ტელეფონის ძებნა დაიწყო, იქვე ტუმბოზე იდო წიგნის ქვეშ, სასწრაფოდ აკრიფა უკვე კარგად გადაზეპირებული ნომერი და პასუხს დაელოდა
-მეგი... -ღიმილით უპასუხა ბიჭმა
-სწრაფად ჩემთან გაჩდი...- უთხრა და პასუხს არც დაელოდა ტელეფონი ისე გათიშა.

----------
მოგესალმებით ჩემო კარგებო, მოგვიანებით გილოცავთ ბარბარობას, საბაობას და ნიკოლოზობას, ნახე დავდე დაგვიანებული 15-ე თავი, მაპატიეთ რომ ვაგვიანებ ამას დავამთავრებ და იმედია მერე აღარ გალოდინებთ, მუზები გამექცნენ, როგორც იქნა დავიბრუნე და იმედია კარგად დავაკავე, ფანჯრები კარგად ჩავრაზე. არ გამიბრადეთ რა.. მეც ხომ საშინელი გრაფიკი მაქვს.