სასიამოვნო სუნი და სითბო მაღვიძებს,თვალებს ოდნავ ვახელ და ჩემს გულზე ფეხებდაწყობილ პატარა კაცუნას ვხედავ,ბედნიერებისგან მეღიმება,ხელში ამყავს და ფრთხილად გადამყავს თავის საწოლში.ხელს არ მიშვებს,ჩემს ყელში ჰყოფს ცხვირს და ინაბება.ისევ საწოლში ვბრუნდები და გვერდით ვიწვენ.სძინავს,მე კი ღიმილით ვუყურებ მის ნაკვთებს და მამამისი მახსენდება,ჯერ მხოლოდ ერთი წლისაა და უკვე საოცრად ჰგავს გეგას.მისი თვალები გამოჰყვა,რაზეც ვოცნებობდი,მასავით თავდაჭერილია.იშვიათად იღიმის და ყველაზე მეტად რაც მაფორიაქებს გეგას თითები აქვს.სახეზე ფრთხილად ვუსვამ ცერა თითს და ყელში ვკოცნი,იღიმის.ფრთხილად ვდგები საწოლიდან და ფეხაკრეფით მივიპარები სააბაზანოში.ორსულობის დროს შეზიზღებული შოკოლადი,მშობიარობის შემდეგ ისევ შემიყვარდა.ახლაც შოკოლადის არომატის შხაპის გელს მთელს სხეულზე ვისვამ და ნეტარებისგან თვალები მელულება.მოგონებები მაწვება და ''ღამის ქურუმი'' მახსენდება,თითქმის ერთ საათს ვჩერდები წყლის ქვეშ და ყველა წვრილმანს ვიხსენებ წარსულიდან.გეგაზე ფიქრისას სულელური ღიმილი დამთამაშებს სახეზე.ჩვენი ცხოვრება კინოს ჰგავს,თუმცა არა კეთილი დასასრულით.სევდა მაწვება და ხალათით გამოვდივარ ოთახში.ჩემს პატარა კაცუნას უკვე გაუღვიძია,ფეხის თითები პირთან აქვს მიტანილი და ცდილობს პირში ჩაიდოს,ჩემს დანახვაზე ეღიმება და ჟღურტულებს.ხელში ამყავს და ლოყებს ვუკოცნი,მამამისის სურნელი აქვს.ვგრძნობ,რომ მენატრება და ცრემლები მაწვება.
-დილამშვიდობის ჩემო ლამაზებო-ოთახში ნიკოლი შემოდის და სიცილით აჰყავს ხელში ლუკა.
-მიდი ბებიასთან ჩემო პრინცო,დედიკომ თავი უნდა მოიწესრიგოს.
-ბებია კი არა ნიკოლი სარა,ან უბრალოდ ნიკი-მებუტება ნიკოლი და ლუკა სამზარეულოში გაჰყავს-გამოდი ყავას გავამზადებ,თან რაღაც უნდა გითხრა.
გასულებს თვალს ვაყოლებ და მეღიმება,ძალიან მინდა გეგა ჩვენთან იყოს და ერთად ვზრდიდეთ ლუკას. ნეტავ რას აკეთებს?ვახსოვარ?იქნება უკვე სხვა შეიყვარა...საშინელი ტკივილი მივლის ამის წარმოდგენისას და ვხვდები,რომ მის გარეშე ნახევარი ვარ,ძველი სარა არ არსებობს,დავმშვიდდი,გავიზარდე,სერიოზული და სევდიანი გავხდი,ავანტიურიზმი აღარ მიზიდავს,გამომწვევად აღარ ვიქცევი.ახლა მე დედა ვარ და ზუსტად ვიცი,რაც არ უნდა თანამედროვე დედა ვიყო,არც სოფიასავით მოვიქცევი ოდესმე და არც ნიკოლივით.ჩემს შვილს არასდროს მივატოვებ და არც მის პიროვნებას დავაკნინებ.ცუდი აზრების მოსაშორებლად თავს ვაქნევ და სარკესთან მდგარი ჩემს თავს ვუყურებ,გარეგნულად ისევ ძველი სარა ვარ,მხოლოდ ესაა თმა შევიჭერი ლუკას გაჩენის შემდეგ და შოკოლადისფრად შევიღებე.ტანსაცმელს ვიცვამ და ნიკოლთან გავდივარ.
-აი, დედიკოც მოვიდა,ახლა მე და ლუკა რძეს დავლევთ, დედა კი ყავას,არა ჩემო პატარავ?-ბავშვს თვალებს უკოცნის ნიკოლი და ვერაფრით ვერ ვიჯერებ,რომ ეს ულამაზესი ქალი,გრძელი ფეხებით,''შხვართს''რომ ვუწოდებდი,უკვე ბებიაა.
-რა მოხდა სარა?რატომ მიყურებ ასე?
-მახსენდება როგორ ვეჭვიანობდი შენს სილამაზეზე,ძალიან ლამაზი და ახალგაზრდა ბებია ხარ-ყავის ფინჯანს ორივე ხელს ვკიდებ,თითქოს მინდა გამათბოს და ფანჯრიდან ამსტერდამს გავყურებ.-ყველაზე მეტად წელიწადის ამ დროს მიყვარს თბილისი.მომენატრა.
-მერე შეგიძლია წახვიდე-მეუბნება ნიკოლი და ტანში მცრის,ვერაფრით წარმომიდგენია ჩემი უკან დაბრუნება,მე ხომ საბოლოოდ გავწყვიტე ურთიერთობა ყველასთან.ელენესაც კი არ ვეხმიანები,მეშინია მისგან გეგას ამბის გაგება.მამაჩემს ხანდახან კი ველაპარაკები,თუმცა არც სოფიაზე ვეკითხები, არც გეგაზე,ეს მისთვისაც მტკივნეულია.-სარა მე შვებულებში ვარ დღეიდან,ორი კვირა სახლში ვიქნები და...
-და რას მთავაზობ ნიკოლ-მთელი ტანით ვბრუნდები და წარბებს ვკრავ.
-წადი თბილისში.დაელაპარაკე გეგას.უთხარი ბავშვზე,უფლება აქვს იცოდეს, რომ შვილი ჰყავს -ნიკოლი თბილად მიღიმის,მე კი სიბრაზე მიტანს.
-რას მეუბნები ნიკოლ?სად დავბრუნდე?იქიდან რატომ წამოვედი გახსოვს?-ნერვიულად ვიწევ თმას ყურს უკან და ფინჯანს ნიჟარაში ვდებ.
-ყველაფერი მახსოვს და მაშინ სწორად მოიქეცი,თუმცა ახლა ყველაფერი შეიცვალა,თქვენს ერთად ყოფნას,ხელს არაფერი აღარ უშლის-ნიკოლი დგება და ხელს მხარზე მადებს-წადი და დაიბრუნე ცხოვრება,დაიბრუნე შენი ადგილი.
-არა ნიკოლ,ჩვენ ვერ ვიქნებით ერთად, ხომ იცი არა?თან შეიძლება ახლა უკვე სხვა უყვარს.მერე რა ვქნა?ისევ თავიდან გადავიტანო ყველაფერი?-უკვე ტირილის პირს მისული ნიკოლს ზურგს ვაქცევ,არ მინდა ცრემლები დავანახვო.
-მომისმინე სარა,ნუ მალავ ცრემლებს,მშვენივრად ვხვდები,რომ გტკივა,ვიცი რომ ღამეებს ტირილში ათენებ.სარა შენს თავზე კი არა, ახლა ბავშვზე იფიქრე,მამის გარეშე არ უნდა გაიზარდოს.შენ ხომ იცი რა ძნელია როცა ოჯახი არ გყავს?ნუ მოიქცევი ჩემსავით,ნუ იქნები ლაჩარი.-ნიკოლი თავისკენ მაბრუნებს,ლოყაზე ხელს მისვამს და გულში მიკრავს.მე თავს ვეღარ ვიკავებ და ვტირი.
-დედიტო-მესმის ლუკას ხმა და ვშეშდები,მან პირველად დამიძახა დედა.ნიკოლს ხელს ვუშვებ და ცრემლებს ვიმშრალებ,ბავშვი ხელში ამყავს,გულში ვიკრავ და ვკანკალებ.ის სიზმარი მახსენდება,ბავშვის ხმა რომ ჩამესმოდა და ვხვდები ლუკას ხმა,როგორ ჰგავს სიზმარში გაგონილს.ეს თითქოს ნიშანი იყო ჩემთვის.
-წავალ,ხვალვე გავფრინდები თბილისში ნიკოლ.მაგრამ ლუკას აქ ვტოვებ.-წელში ვსწორდები და ურყევი გადაწვეტილებით,თავდაჯერებული ვუღიმი ბავშვს.-დედიკო მამიკოსთან მიდის ჩემო პრინცო.
-კი მაგრამ სარა მერე ლუკა?
-ჯერ უნდა დავრწმუნდე,რომ გეგას ისევ ვუყვარვარ...მერე ვეტყვი ბავშვზე.
-და თუ...-ნიკოლი სიტყვას აღარ ამთავრებს,მაგრამ მე ვხვდები რასაც გულისხმობს.
-მაინც ვეტყვი,ის მამამისია,შენ მართალი ხარ,ახლა მიზეზი აღარ არსებობს სიმართლე,რომ დავუმალო.
*****
აეროპორტიდან გამოსული თბილისის ჰაერს ფილტვებში ღრმად ვუშვებ და ვხვდები,რომ აქაურობა სიგიჟემდე მომნატრებია.სამშობლოს სხვა სურნელი აქვს,დედაზე უფრო ტკბილი სურნელი.ბედნიერებისგან გული საგულედან მიხტება და სახეზე ღიმილი არ მშორდება.უკვე ვიცი,რაც არ უნდა მოხდეს,შევრიგდებით მე და გეგა თუ არა,მე მაინც დავბრუნდები თბილისში,ლუკასაც ჩამოვიყვან,აქ ვასწავლი,აქ გავზრდი.იმ ადგილებში ვატარებ სადაც მე მიყვარდა სიარული,მამამისის სიახლოვეს.ის ბიჭია და აუცილებლად სჭირდება მამა.ტაქსიში ვჯდები და სახლში მივდივარ.სადარბაზოში შესვლისას ფეხები მიკანკალებს,კიბეებზე ძლივს ავდივარ და ''ღამის ქურუმთან''პირველ შეხვედრას ვიხსენებ.სხეულში სასიამოვნო სითბოს
ვგრძნობ,ვნებები თავს მახსენებს,გეგასთან მოსალოდნელი შეხვედრის წარმოდგენისას გული მითთრთის.
მამას ჩემი დანახვა უკვირს,თუმცა ძალიან უხარია,გულში მიკრავს აკანკალებული ხელით და თმებზე მეფერება.აშკარად მოტეხილი მეჩვენება,გადატანილ ტკივილს კვალი დაუტოვებია,თმები შევერცხლილი აქვს,ნაოჭებიც ემჩნევა,თვალებში კი ის სხივი აღარ უკიაფებს,ასე რომ მიყვარდა.ბავშვობაში მასთან ჩახუტებული ძილი მახსენდება,მახსენდება,როგორ მვარცხნიდა,როგორ მბანდა და როგორ მივლიდა,მონატრება და სიყვარული თავს ისევ მახსენებს და მის მკერდზე თავმიყრდნობილს მეძინება.
ჩემს საწოლში მეღვიძება და ასე მგონია ისევ ის თინეიჯერი გოგო ვარ,ორი წლის წინ რომ ვიყავი.მახსენდება,რომ ელენე უნდა ვნახო და სასწრაფოდ ვემზადები.ელენესაც უკვირს ჩემი დანახვა,თუმცა მსუბუქი საყვედურების შემდეგ მირიგდება და მეხვევა.ჩვენს საყვარელ ბარში მივდივართ და დიდხანს ვსაუბრობთ,ვიგებ რომ ელენე და ლევანი დანიშნულები არიან და მალე ქორწილი ექნებათ,ნოე თურმე ლიკას ხვდება და ამაზე გულიანად მეცინება.მინდა გეგაზე ვკითხო,მაგრამ ვერ ვბედავ,ელენე ეშმაკურად მიღიმის.
-მკითხე.
-რაა?-გულწრფელად მიკვირს მე.
-გეგაზე,ხომ გაინტერესებს არაა-ეცინება ელენეს-დღეს საღამოს ბიჭებთან ერთად თავის სახლში იქნება.ლევანმა მითხრა,რომ ფეხბურთს უნდა უყურონ.-მეუბნება ელენე და მიღიმის.
-ანუ?-ვერ ვხვდები ელენეს ქარაგმებს.
-სოფია აღარ ცხოვრობს მასთან,რაც მამაშენს დაშორდა პეკინის ბინაში გადავიდა.-თვალს მიკრავს ელენე.
-შენ რა ეშმაკი ხარ?-მეცინება.ელენეს ვეუბნები,რომ ჩემი ჩამოსვლის შესახებ არავის უთხრას და კმაყოფილი ვტოვებ ბარს.
ახლა ჩემი ჯერია,მე უნდა შევაყვარო თავი გეგას,თუ რა თქმა უნდა ისევ არ ვუყვარვარ.ძველ ნივთებში სოფიას სახლის გასაღებს ვპოულობ და გეგასთან მივდივარ,ჯერ შუადღეა,ვიცი რომ ამ დროს სახლში არ იქნება,კარს ფრთხილად ვაღებ და სახლში შევდივარ.ფრთხილად მივუყვები კიბეებს,გეგას ოთახთან ვჩერდები და აჩქარებული გულისცემის დარეგულირებას ვცდილობ.საკეტს ვატრიალებ და ოთახში შევდივარ.ჩანთიდან ჩემს სუნამოს ვიღებ და მის ბალიშს ვაპკურებ.მერე სააბაზანოში შევდივარ და შხაპის გელს ვუცარიელებ,სანაცვლოდ კი ჩემს შოკოლადის გელს ვასხავ.
დღევანდელი გეგმა შესრულებულია.კმაყოფილი სახით გამოვდივარ ქუჩაში და ფეხით მივსეირნობ.
აპრილია,ქუჩებში იასამნის სურნელი ტრიალებს.თბილა,მზე ანათებს და ვგრძნობ რომ თბილისიდან წასვლის შემდეგ, პირველად ახლა გავთბი,სულიერად გავთბი...