-არაუშავს,-მიუგო დამიანემ,მაგრამ ხმაში შეეტყო რომ ელენეს საქციელით კმაყოფილი არ დარჩა.პატრამ მის მხარზე ჩამოდო თავი და დაიძინა,ელენეს უნდოდა გამოერთმია და დასაწვენად წაეყვანა,მაგრამ დამიანემ უფლება არ მისცა,თავად შეიყვანა დემნა საძინებელში და ელენეს საწოლზე დააწვინა,გვერდებზე ბალიშები მიულაგა და თბილი საბანი დააფარა.
-უხეშად გელაპარაკე,-მიუახლოვდა ელენე ჩურჩულით,-არ მინდოდა,უბრალოდ ძალიან დავიბენი დემნა შენს მკლავებში რომ დავინახე,-თავი იმართლა მან,დამიანეს მისი მოსმენა რატომღაც აღარ სიამოვნებდა და გაბრაზებული გამომეტყველებით გავიდა ოთახიდან.ელენე ერთხანს იდგა და უცქერდა პატარას,საკუთარი თავის უკმაყოფილო,დემნას კოცნა მოუნდა,მაგრამ მისი გაღვიძების შეეშინდა და ფრთხილად გავიდა ოთახიდან.
-კარზე არიან,-მიუგო გამოსულს დამიანემ და ელენე გასაღებად მივიდა კართან.
-დედა სად იყავი?-ჰკითხა გაურკვევლობაში ჩავარდნილმა ქალმა ნინელის
-მაღაზიაში ვიყავი შვილო,რა მოხდა?-ჰკითხა ნინელიმაც დაბნეულ შვილს და პარკები გაუწოდა,რომლებიც ხელში ეკავა,დამიანეს დანახვაზე კი გაბადრული გაემართა მისკენ და გადაკოცნა,-როგორ ხარ?-ჰკითხა მან
-შეძლებისდაგვარად კარგად,-მიუგო დამიანემ,-თქვენ?
-კარგად ვართ,-გაუღიმა ნინელიმ,-ორივეს რატომ ჩამოგტირით სახე რამე მოხდა?-შეათვალიერა კარგად
-მოდი,დაჯექი,გეტყვით რაც ხდება,-უთხრა დამიანემ და დივნისკენ მიუთითა,ნინელი აღელვებული ჩამოჯდა და სმენად იქცა,-არ ვიცი როგორ მიიღებთ ახალ ამბავს,მაგრამ ვიმედოვნებ რომ ელენეზე მეტ გულისხმიერებას და თანაგრძნობას გამოიჩენთ,-ახედა აღელვებულ ქალს და საუბარი განაგრძო,-მე მყავდა და,რომელიც ავარიაში მოყვა ჩემს სიძესთან ერთად და ორივე ადგილზე დაიღუპა,-ამოიოხრა დამიანემ,ხმაში შეეტყო რომ უჭირდა საუბარი,მაგრამ საჭიროებას მოითხოვდა.
-ძალიან ვწუხვარ,-უთანაგრძნო ნინელიმ
-მადლობ,-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა ბაგეზე და საუბარი განაგრძო,-ჩემს დას შვილი დარჩა,მე მხოლოდ დღეს გავიგე და ძალიან განვიცადე,აქამდე რომ მცოდნოდა დემნას ჩემთან წავიყვანდი,-მტკივნეულად შეჭმუხნა შუბლი და ხელები მომუშტა,მარცხენა ხელი გულზე მიიჭირა და ღრმად შეისუნთქა ჰაერი,უჟანგბადობის უსიამოვნო შეგრძნებამ იჩინა თავი საუბრის დროს.ნინელი დამუნჯებული ისმენდა მის საუბარს და თავადაც განიცდიდა დამიანეს ტკივილს.გულგრილი არც ელენე აღმოჩნდა,ცხარე ცრემლები წამოუვიდა თვალებიდან და გზა სახიდან ყელისკენ გაიკვლიეს,რაც საშინლად წვავდა გარეგნულად გულგრილ ქალბატონს.გულში ჩხვლეტავდა,თითქოს ნემსებს არჭობდნენ სათითაოდ.სწრაფად მოიშორა სახიდან ცრემლები დამიანეს რომ არ შეემჩნია და მშვიდი გამომეტყველება დაიჭირა.-მოკლედ,ბევრი რომ არ გავაგრძელო,გეტყვით რომ მინდა დემნა ვიშვილო,იმედია ამის გამო უარს არ იტყვით თქვენი შვილი ჩემი ცოლი გახდეს
-არა,-გაიოცა თვალებ ამღვრეულმა ნინელიმ,-რატომ უნდა ვთქვათ უარი,რა სისულელეა,შენს დის შვილს ისე მივიღებ,როგორც საკუთარ შვილიშვილს,-თანაგრძნობის ნიშნად ხელი ხელს დაადო.
-მადლობ,-გაუხარდა დამიანეს,-ძალიან კეთილშობილი ადამიანი ხართ,რა იქნებოდა ცოტა კეთილშობილება თქვენი შვილისთვის გეწილადათ,-ახედა ისევ ელენეს
-ნუ გგონია, რომ როცა ადამიანი გარეგულად არაფერს იმჩნევს,შინაგადაც ასე იყოს,ელენეს არ უყვარს,როდესაც მისი ტკივილი გარეგნულად ჩანს,მისი სიცივე არაფერს ნიშნავს,-დაამშვიდა ნინელიმ და შვილს ახედა,რომელიც ცივად დასცქერდა ორივეს.
-ჩემზე საუბარს მორჩით?-ჰკითხა უკმაყოფილოდ და ჰოლიდან სამზარეულოში გადაინაცვლა.
-ახლა დემნა სადაა?-მიუბრუნდა ისევ დამიანეს ნინელი
-ელენეს ოთახში,სძინავს,მეშინოდა რომ ამიტირდებოდა,მაგრამ მშვიდად იყო
-ალბათ, შენზე ბევრს უყვებოდნენ სახლში
-შესაძლებელია,-გაეღიმა მამაკაცს და წამოდგა,-სამზარეულოში შევალ,-მიუგო ნინელის და ელენეს შეაკითხა.
ქურასთან იდგა და კოვზს მომცრო ქვაბში ურევდა.
-რას აკეთებ?-ჰკითხა ინტერესით დამიანემ და ქვაბს ჩააცქერდა,წყალი მალე ფუხფუხს დაიწყებდა.
-ნინელიმ თევზი იყიდა და უნდა მოვხარშო,-გასცა პასუხი ელენემ და თევზის დაჭრა განაგრძო
-დაგეხმარები,-უთხრა დამიანემ და დანა მოიმარჯვა
-არ მითხოვია,-გაგულისებულმა ელენემ მიუგო,-მე ვიზამ,-მიუგო მან
-ორი ხელი ნელია და ოთხი ხელი მალე მოაკეთებს საქმეს და მალეც დაისვენებს,-ღიმილნარევი ხმით მიუგო დამიანემ და თავი არ მიანება უკვე დაფაზე დასაჭრელად გადმოღებულ თევზს,-ამ თევზზე ბავშვობიდან ვგიჟდები,-დააყოლა მოგვიანებით
-მე მეზიზღება თევზი,-თქვა ელენემ და ნაჭრები მარილიან წყალში ჩაყარა
-თუ გეზიზღება ხელს როგორღა კიდებ,-დაბნეულმა შეხედა და დაჭრა განაგრძო,-წესით უნდა გზარავდეს,რაც მეზიზღება,შეხება მზარავს.
-არ ვიცი,როცა მიწევს სხვა გზა არ მაქვს,თანაც მალე მოვრჩი
-ვისი დამსახურებაა?-ეშმაკურად შეხედა დამიანემ და თევზიანი ხელები ცხელ წყალს შეუშვირა,ამ დროს მოუნდა ელენესაც დაბანა და იდაყვი მიჰკრა გვერდზე.
-გაიწიე,მზარეულო,-სიცილით უთხრა და ხელის საპონი წაისვა,რომთევზის სუნი გაეცალა,ცხიმთან ერთად.
-მეც დასაბანი ვარ,-გაუწყრა დამიანე და არაფრის დიდებით არ უთმობდა,-დავიბან და მერე,-უთხრა და საპონი მანაც გადაისვა და ხელები ისევ ცხელ წყალს მიუშვირა,როცა დაბანას მორჩა ხელები შეიმშრალა და გზა ელენეს დაუთმო,-მიბრძანდი სულსწრაფო,-ჩამოეცალა, ქაფის მოსახდელი და ჯამი აიღო და ქურასთან მივიდა,-ქაფი არ უნდა ჩავიდეს თორემ თევზი ჭუჭყიანი გამოვა,-თქვა მან
-არ ვიცოდი,-დაებრიცა სახე ელენეს,-ისე მასწავლი ყველაფერს,თითქოს ორი წლის ბავშვი ვიყო,-შეუტია გაბრაზებულმა მამაკაცს.
-მაშ რამდენის ხარ?
-ისე მეკითხები ვითომ არ იცოდე,გაიწიე მე მივხედავ,-ქაფქირის გამორთმევა სცადა,მაგრამ დამიანემ ნება არ მისცა.
-სხვა რამე გააკეთე ამას მე მოვათავებ,-უთხრა და საქმე გააგრძელა.
ელენე ცხვირაბზუებული გავიდა სამზარეულოდან და ნინელისთან მივიდა.
-გიორგი სადაა?-ჰკითხა მივიწყებული მამის ამბავი
-სადაცაა მოვა,-მიუგო ნინელიმ და საათს შეხედა,მისი ნათქვამი გამართლდა,მალევე გაისმა კარზე ხმა და ელენე გასაღებად გაემართა.
-ჩემი ლამაზი,-მოეხვია გიორგი შვილს და აკოცა,-უჩემოდ ხოარმოიწყინეთ?-ჰკითხა ელენეს
-ორი ღამეა შინ არ ყოფილხარ,რატომ მამა?-ეჭვით შეხედა ელენემ მამას,-რამე სერიოზულია?
-არაფერი,-დაბნეულობა დაეტყო ხმაში გიორგის,-ბევრი საქმე მქონდა,-აუხსნა შვილს
-სულ ასე მოუცლელი ხარ ხოლმე?
-ელენე!-მოესმა დამიანეს ხმა,-მოდი ერთი წუთით
-ამას რაღა უნდა,-ლასლასით გავიდა სამზარეულოში,-გიორგის ვესაუბრებოდი,რა მოხდა ასეთი?
-მოვიდა?-გაბადრული გამომეტყველებით გავიდა დამიანე ჰოლში,-როგორ ხარ?-ჰკითხა დივნაზე მიწოლილ გიორგის
-კარგად შვილო,შენ როგორ ხარ?-მოიკითხა მანაც,-ჩემს შვილს ხოარ აბრაზებ?-ეჭვნარევი ხმით ჰკითხა დამიანეს
-ცივ ნიავს არ ვაკარებ,-უთხრა დამიანემ,-ხომ ასეა?
-კი ასეა,-დაეთანხმა ნინელიც
-დამანახეთ ერთი ეგ ცივი ნიავი,-გამოენთო ელენე,-დამიანემ დააშინა და იმიტომ აღარ მეკარება,-სიცილით უთხრა გიორგის,-მამა შენთვის ახალი ამბავი გვაქვს,-ხმა შეცვალა წამსვე.
-რამე ცუდია?-შეშინდა გიორგი,დამიანე კი მიხვდა რა ახალ ამბავზე საუბრობდა ელენე და ამბის ხელმეორედ მოყოლას არც კი ფიქრობდა.
-ელენე შენ უთხარი,-ნება მისცა ელენეს და მანაც მოუყვა დემნას მათთან არსებობის ამბავი.
-საწყალი ბავშვი,-დარდიანად აღმოხდა ორიოდ სიტყვა მამაკაცს და თვალებში ჩამდგარი ცრემლი შეიმშრალა,-მანახეთ აბა ჩემი შვილიშვილი,-თქვა მან და წამოდგა,ნათქვამმა სამივე დაადუმა და ერთობლივად იგრძნეს ტკივილიც და ბედნიერებაც.
გიორგი კი მძინარე დამიანეს სანახავად გაემართა,უკან მიჰყვა დამიანეც.


პ.ს მართალია პატარაა,მაგრამ მაინც ველი თქვენს კომენტარებს. ძალიან მახარებს.