ლიზა თოდაძე:
ბედნიერი და გახარებული მივუყვები ლონდონის ქუჩებს, მალე საქათველოში დავბრუნდები. უკვე ორი წელია აქ ვარ, სულ რაღაც ორ დღეში კი სახლში ვიქნები. მე ვარ ლიზა თოდაძე, 19 წლის, მყავს და და ორი უფროსი ძმა - 21 წლის მათე, 24 წლის ალესანდრე და მისი ტყუპისცალი სანდრა, ასევე მშობლები ლევანი და ნატალია.. გაფრენას რაც შეეხება, ბილეთი ჩემმა ოთახის მეზობელმა მიამ მიყიდა, ახლა მთავარია ექიმთან მივიდე და იმ წამლის რეცეპტი გამოვაწერინო, რომელიც წნევის დასარეგულირებლად მწირდება, ფრენისას ზოგჯერ წნევა მაღლა მიწევს, ამიტომ წამალი მწირდება რომ მშვიდად ვიყო, ყველაფერი უნდა მოვასწო, საათს დავხედე და მივხვდი რომ ექიმთან ვიზიტის დროა, ამიტომაც საავადმყოფოსკენ მივემართები. დაახლოებით ერთი საათი დამჭირდა და წამლის რეცეპტით ხელდამშვენებული უკან ვბრუნდები, აფთიაქში შევდივარ და რეცეპტს ვაწოდებ.
-გოგონა თქვენი ექიმი გაუგებად წერს, ამასაც თუ წერა ქვია, მეუბნება ფარმაცეპტი გოგონა, მიღიმის და წამალზე მიდის, უკან წამლით ხელში ბრუნდება, თანხას ვაძლევ და გამოვდივარ, ის რეცეპტის პურცელს უყურებს, მე კი გავდივარ.
აფთიაქში:
- ფარმაცეპტი რეცეპტს დაჰყურებს და სახე ნელ-ნელა ეცვლება, რადგანაც მიხვდა რომ სხვა წამალი გაატანა, სულ ორი ასოა განსხვავებული, ეს წნევის დასარეგულირებელია, ის კი რაც გაატანა ძლიერი ფსიქოტროპული პრეპარატია, რომელიც აუცილებლად დააძინებს, თანაც ისე ღრმად რომ...
- -გოგონა მოიცადეთ, მოიცადეთ, ყვირის ფარმაცეპტი და მისდევს,თუმცა ვერ ეწევა, რადგან ლიზა ზუსტად იმ წამს ჯდება ტრანსპორტში, -ჯანდაბაა, ახლა რა გავაკეთო-ყვირის შეწუხებული გოგონა - ამ რეცეპტზე მისი ნომერიც არაა მითითებული, გამაგდებენ, ნამდვილად გამაგდებენ, ღირსიც ვიქნები, ნეტავ უბრალოდ დააძინოს წამალმა და რაიმე უკუჩვენება არ გამოავლინოს.
ლიზა:
წამალიც ვიყიდე, დროა წავიდე და ჩემი ნივთები ჩავალაგო. აქ სწავლის გასაგრძელებლად ჩამოვედი, მომავალი მეცნიერი ვარ. მართალია სწავლა არ დამიმთავრებია, მაგრამ აქ ვეღარ ვძლებ, დროა სახლში დავბრუნდე, იქ მირჩევნია. აქაურობას ალღო ვერ ავუღე, საბუთებიც უკვე გამოვიტანე და საქართველოსი გადავგზავნე.
აი ფრენის დროც დადგა, ყველაფერი მოვაგვარე, მეგობრებს გამოვემშვიდობე და რეგისტრაციაც გავიარე, ახლა თვითმფრინავში ვზივარ და მივფრინავ, თავს ვერ ვგრძნობ კარგად,წამალი ამოვიღე და უნდა დავლიო, ვფიქრობ ჩემთვის, მაგრამ მაინც ვსვამ, მე ხომ „ეს“ წამალი ექიმის რეცეპტით ვიყიდე, ასე რომ საშიში არა, ძილი მერევა, მალე თბილისის აეროპორტში ვიქნები, ძალიანაც კარგი თუ დამეძინება, ფრენას ვერ გავიგებ..
რამდენიმე საათში თვითმფრინავი ბათუმის აეროპორტში ეშვება, არ მოგესმათ, ბათუმის, ოხ მია...
-გოგონა გამოფხიზლდით - მაღვიძებს სტიუარდესა, მეც მეღვიძება, მაგრამ თავბრუ მესხმის, , ყველაფერს ბუნდოვნად ვხედავ. ძალებს ვიკრებ, რომ ავდგე, რაც ასე თუ ისე გამომდის, ვფიქრობ და ასე გამოვდივარ აეროპორტიდან..
ასე ფიქებში „ჩაძირული“ ვჯდები ტაქსში და მისამართს ვკარნახობ, ღმერთო რა მჭირს, როგორი გაბრუებული ვარ, თითქოს რაიმე მოვწიე, ლაპარაკსაც ძლივს ვახერხებ, სადაცაა ისევ ჩამეძინება, რომ ტაქსის მძღოლი მაფხიზლებს,უკვე მოვედითო.. კორპუსში შევდივარ, რომელიც არ მეცნობა, „ჩემს“ ბინაში ვაპირებ შესვლას, კარი ღიაა, ნეტავ რატომ? ახლა ხომ შუაღამეა... აი შევედი, ოო, როგორი შეცვლილია აქ ყველაფერი, რა თქმა უნდა, სანდრომ ხომ ახლა გაარემონტა.. წამალი რა ძალაინ მოქმედებს, სავარძელში ჩავჯექი და წამალს ახლა დავაკვირდი, ჯიბეში რეცეპტის მეორე ნაწილი მიდევს, ასე არ უნდა მოქმედებდეს, ამდენ ხანს... წამალზე ასოებსაც კი ვერ ვარჩევ. კარის ხმაა, ნეტავ ვინაა, ოხ მათე, თუ ისევ ვიღაც გოგო მოათრიე ჩემი ხელით მოგკლავ, ოღონდ ჯერ გამოვფხიზლდე, უცხო ხმა ჩამძახის, რომ გამოვფხიზლდე,
ბიჭი, რომლის სახლშიც ახლა ლიზა შეიჭრა, არც მეტი და არც ნაკლები ლუკა დადვანია, ცნობილი ბიზნესმენი და ქველმოქმედი, 25 წლის, დასაოჯახებელი, მაღალი, მხარბეწიანი, მუიქი შავი თმით და ღრმა შავი თვალებით, ლიზა კი უბრალოდ, პატარა ბარბის თოჯინაა, გრძელი ქერა თმით და მუქი მოლურჯო-მომწვანო თვალებით, არც მაღალი, მაგრამ დაბალიც არ ეთქმის
ლუკა:
შუაღამისას მეზობელმა დამირეკა, როგორც ჩანს ლია ბებო ისევ ცუდად იყო, სასწრაფოდ ჩავიცვი და ისე გავვარდი კარიც კი არ დავკეტე. ლია ბებო მოვასულიერეთ და სახლში დავბრუნდი, სინათლე ავანთე და რას ვხედავ, ვიღაც უცხო და პატარა გოგონა სავარძელში ზის და სძინავს, იქვე მისი ჩემოდანია, ეტყობა მისამართი შეეშალა.. უნდა შვაფხიზლო, შეიძლება ელოდებიან და ეძებენ, შარი არ მჭირდება, ვცდილობ გამოვაღვიძო, მაგრამ არ იღვიძებს, ესღა მაკლდა, ნეტავ რა სჭირს.. ხელში ავიყვანე და საწოლზე დავაწვინე, ღმერთო რაზე ვფიქრობ. ლია ბებოსთთან გავედი და მის ექთანს ვტხოვე გამომყოლოდა, სიტუაცია ავუხსენი, მაგდამ გოგონასტან გავედი, სავარძელზე კი რაღაც წამალი და ფურცლები ყრია, ავიღე და მაგდას შევუტანე, ის დააკვირდა ფურცლებ, მერე წამალს და გაოცებისგან თვალები შუბლზე აუვიდა
-ბატონო ლუკა, ეს რეცეპტი წნევის დასარეგულირებელია წამლისაა, წამალი კი სულ სხვაა, ძლიერი ფსიქოტროპული პრეპარატია, ნარკოტიკივით მოქედებს, მათი დასახელებები ძალიან გავს ერთმანეთს, ალბათ აფთიაქში აერიათ, სხვანაირად შანსი არაა, ვერ იყიდდა, კიდევ კარგი დააძინა და სხვა რაიმე ჩვენება არ გამოავლინა, აცალეთ გამოიძინოს და რომ გამოფხიზლდება მერეც გავსინჯავ, ამ დროისთვის გულისცემაც ნორმალური აქვს და წნევაც, ამიტომ წავალ, თუ დაგჭირდით არ მოგერიდოთ, ნებისმიერ დროს დაიძახეთ..
-კარგი მაგდა, გმადლობ, ღამემშვიდობისა. რა უპასუხიმგებლობაა, თუ კი წამლების გარჩევა არ იცი რაღას მუშაობ აფთიაქში, ასე ვინ იქცევა, საშინლად გავბრაზდი, ვერ ვიტან ისეთ ადამიანებს, რომლებიც ასე უპასუხისმგებლოდ იქცევიან და სხვის სიცოცხლეს საფრთხეს უქმნიან, ცოტა ხანს უცნობ გოგონასთან დავრჩი, ვაკვირდები და რაღაც უცნაურს ვგრძნობ, ნეტავ ვინაა, იქნებ ეძებენ, პატარა ბავშვს გავს, რა სიფრიფანაა, თავს ვაქნევ ამ ფიქრების გასაფანტად... დროა დავწვე, გოგონას დავაფარე და ოთახიდან გამოვედი