ალბათ ყველას გქონიათ მომენტი როცა ძალიან ახლოს გყავს, მაგრამ მაინც ძალიან გენატრება..
ზუსტად ასახავს ეს სიტყვები ჩემ მდგომარეობას...
ახლოს მყავს, მაგრამ მაინც ძალიან მეტარება...
მისი ყოველი ჩახუტება,
ყოველი კოცნა
შეხება...
შემიძლია ნებისმიერ წამს ვიგრძნო, მაგრამ მაინც ძალიან მენატრება...
სიყვარული?
არა, ეს სიყვარულზე უფრო მეტია... მონატრებაზე, მონდომებაზე, ვნებაზე... ყველაფერზე მეტია ჩემი დამიანეს მიმართ გრძნობა...
მეშინა...
მეშინია მისი დაკარგვის.... ვიცი რომ არასდროს მოხდება, მაგრამ მაინც... არ მასვენებს ფიქრები, რომ ყოველი ბედნიერების უკან რაღაც უბედურება იმალება... თუმცა არ არსებობს ურთიერთობა, სადაც მცირედი წაკამათებაც არ არის....
ფიქრებში ვიყავი გართული დამიანეს თბილმა ხმამ რომ გამომაფხიზლა..
-სესი მზად ხარ? ხომ იცი არა ხვალ დილით ადრე უნდა გავიდეთ სკოლა იწყება ზეგ....
მსუბუქად გავუღიმე და ისევ ფიქრებს მივეცი...
ალბათ არაფერი იქნება ისე, როგორც აქამდე იყო.... დამიანემ ხვა სტატუსი დაიკავა ჩემ ცხოვრებაში.. მამა და დედაც სხვა თვალთ შეხედავს და შეიძლება საერთოდან ურთიერთობა ამიკრძალონ ჩემზე 5 წლით „დიდი“ ბიჭთან... თუმცა სხვისი აზრი ჩემთვის ყოველთვის მეორეხარისხოვანია... ერთადერთი რაც მთელი გულით მინდა ჩემი მარიამს გვერდზე ყოფნაა... მისი ზუსტი რჩევა, ვიცი რომ ცუდს არაფერ მომიტანს...
მენატრება?
რათქმაუნდა თან ძლიან.. არაა ადვილი დაკარგო ბავშვობის მეგობარი....
-სესილი რაზე ფიქრობ?
ფიქრებიდან ტყუპების ხმამ გამომიყვანა...
-რა... რა ხდება?
ამოვილაპარაკე და გაბარზებულ დებს და ახლად შემოსულ ნინის გადავხედე...
-რა ხდება კი არა ნახევარი საათია ვცდილობთ შენს ამყვექნად დაბრუნებას..
გაბრაზებულმა მომაყარა ტასომ და გარეთ გავარდა..
-რა ხდება?
გაკვირვებულმა ვკითხე კესოს და პასუხის მოლოდინში ლოგინზე კომფორტულად მოვთავსდი...
-მამაშენი ჩამოვიდა..
ჩუმად ამოილაპარაკა ნინიმ და გვერდზე დამიჯდა
-არ ინერვიულო რა სესი... - ლაპარაკში კესო ჩერთო - დამიანე ელაპარაება ეხლა და მაშინვე თბილისში წავალთ.. არ ინერვიულო რა ხო იცი არა დამიმ შენ თვალზე ცრემლი რო დაინახოს ყველაფერს გადადგამს...
ანერვიულებული ლაპარაკობდა კესო და ხელებს უმისამართოდ იქნევდა... უსიტყვოდ წამოვდექი ლოგინიდან და მისაღებში გავედი.. საიდანაც გარკვევით ისმოდა დამიანეს „თითქმის მწყობრიდან“ გამოსული ხმა...
-ბატონო დავით სესილი მძიმე მდგომარეობაშია და არ ღირს ამ ყველაფრის გამო ამხელ ამბის აატეხვა........ დიახ, ბატონო დავით ეს არარის რაღაც სასწაული, ბიჭს და გოგოს შეყვარდათ ერთმანეთი, მერე?....... მერე ის ბატონო დავით, რომ ამაში გასაგიჟებელი არაფერია, თქვნ ძალიან კარგად იცოდით, ჩემი გრძნობების შესაცებ სესილის მიმართ და ამ ყველაფერს ახელა აჟოტაჟი არ უნდა გამოეწვია...... რას ქვია არ ელოდით ესე მალე? ჩვიდმეტი წლისაა უკვე, არაა ეს ცოტა... კარგით ბატონო დავით ჩამოვალთ და დანარჩენი მაქ დვილაპარაკოთ, როგორც სესილი გადაწყვეტს ყველაფერი ისე იქნება....
-დამი
ვეცადე ანერვიულება დამემალა, და ხელების მტვრევით შევედი დამიანესთან..
-არ ინერვიულო სესილი, ყველაფერი ისე იქნება როგორც ჩვენ გვინდა... - შუბლზე მხურვალე ტუჩები მომადო და ძლიერად ჩამიხუტა - მიდი ჩაიცვი და წავიდეთ მე და შენ, ბარგს მე ჩამოვიტან.....
მცირედი თვაის დაკვრით შემოვიფარგლე და ოთახში ავედი.... 15 წუთში უკვე თბილისისკენ მიმავალ გზაზე ვიყავით.. ბავშვება ჩვენც წამოვალთო და ისე ისე გადანაწილდით მანქანებში.. მხოლოდ ბექამ განაცხადა უარი წამოსვლაზე და მის „თოჯინასთან“ ერთდა დარჩა სასტუმროში...
გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია.. ნერვიულობა უფროდაუფრო მემატებოდა, რაც უფრო ვუახლოვდებოდით თბილისს და ჩემ სახლს... სარკიდდან გარკვევით დავინახე ბავშვების მაქნანები, რომლებიც უკან მოგვყვებოდნენ..
გიო, ტასო, კესო, ცოტნე, ლაშა და ნინი..
ადამიანები რომლების გარეშეც უკვე ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენელი მეგონა და იყო კიდევაც.... ნერვიულობის პიკი იყო, როდესაც მანქანა სახლთან გააჩერა... აკანკალებულმა გამოვაღე მანქანის კარი და პირდაპირ სადარბაზოში შევედი...
კარი განერვიულებულმა ნანამ გააღო და მთელი ძლაით ჩამიკრა გულში... ჩემ უკან მდგომი დამიანე როგორც კი დაინახა ხელი უხეშად გამიშვა და სახლში შეგვატარა...
მისაღებიდან ღიმილიანი მამაჩემი გამოვიდა და ორივე ხელი ჩასახუტებლად ჰქონდა გაშლილი..
-არ მომეკარო...
ძლივს ვიცანი ჩემი ხმა, ნერვიულობისგან და სიბრაზისგან იმდენად იყო შეცვლილი...
მამაჩემმა და დედაჩემმა გაკვირვებულებმა გადმომხედეს და ბრაზიანი მზერა თავჩააქინდრული დამიანესკენ გადაიტანეს..
-ის არაფერ შუაშია... - ისევ ჩემი ჩამწყდარი ხმა და აცრემლიანებული თვალები შევანათე მშობლებს - შეიძლება ეხლა მე ვილაპარააკო?
-სესილი არ ღირს...
ანერვიულებული ხმა ამოიღო დამიანემ და ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა
-საკმარისია... - დავიყვირე და ყველას მზერც მივიბყარი... - საკარისია ამდენი ტყუილი, დამცირება, არაფრად ჩაგდება, საკმარისია... დავით იქნებ მომიყვე რა მოხდა ცამეტი წლის წინ?
მამასთვის სახელით არასდროს მიმიმართავს, ან თუ მივმართავდი დათოთი, ისიც რამის სათხოვნელად.... აშკარად შეეცვალა სახე მამას და მისაღებისკენ წავიდა... ყველანი უკან მივყევით.. დედა და მამა ტახტზე დასხდენენ დამიანე კი სავარძელთან სკამი მოაჩოჩა და ჩემ გვერდზე დაჯდა..
-გისმენ დავით, არაფერი გაქვს მოსაყოლი? - ანერვიულებულმა მძიმე ნერწყვი გადაყლლაპა და თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია... -კარგი მაშინ მე მოვყვები... არა მე არა ერთი ადამიანი მოყვება...
-სესილი ეგ არ ღირს...
-არა დამიანე, რადგან დავიწყე ბოლომდე მივიყვან საქმეს... გამარჯობათ ქალბატონო ირინა, შეგიძლიათ თქვენ და ნია ჩემთან მოხვიდეთ?.... მისმართს ეხლავე მოგწერთ... კარგით მადლობთ, შეხვედრამდე...
-ვინ იყო მამი?
-არ გაბედო და მამი არ დამიძახე.. - გაბარზებულმა ბოლოხმაზე ვიღრიალე და იქვე მდგომი ვაზა კედლეს მთელი ძალით მივარტყი... - ცოტახანი მოითმინე და გაიგებ ვინც იყო...
ნახევარი საათი ხმა არავის არ ამოგვიღვია, მამაჩემი თავჩაღუნული იჯდა და რაღაცეებს ბუტბუტებდა, დედა კი გაურკვევლობით გაცებული ტიროდა, დამიანე ჩემი სიმტკიცით გაოცებული მიყურებდა, მე კიდე ირონიული სიცილით ვუყურებდი წინ მჯდომ „წყვილს“... სიჩუმე კარებზე გაბმულმა ზარმა ზარმა დაარღვია.. კარების გასაღებად წასული დედაჩემის გულწასულმა კივილმა ჩვენამდეც მოაღწია და დაფეთებული მამა შემოსასვლელში გავარდა, რასაც მცირედი სეკურთხება მოყვა... ნელ წამოვდექი და შემოსავლეში გავედი... სამი თვალი ერთმანეტზე იყო მიბყრობილი და გაოცებულ ამოძახიებს ვერ იკავებდნენ..
-დავით ნანა გაიცანით ეს ქალბატონი ირინაა ეს კი მისი შვილი ნია... ოუ როგორც ჩანს ჩემი გაცნობ საჭრო არაა.. დაჯექით ყველა და ქალბატონი ირინა ყველაფერს მოგვიყვება....
-შე ბო*ო ქალო, ხო გითხარი , რომ ბავშვი მოგესორებინა, ფულიც მოგეცი.. არ მჭიდებოდა ზედმეტი პრობლემები..
დედაჩემი მაშინვე მიწვა თმებში ირინას და ძირს დააგდო, ოთახი ნიას გამაყრუებელმა ტირილმა მოიცვა..
-სკმარისია... - კიდევ ერთხელ დავიყვირე და სათიტაოდ გადავხეე ყველას... - დამი გთხოვ ბავშვი ქვემოთ ჩაიყავნე და ნინის, კესოს ან ტასოს დაუტოვე დ აამოდი ისევ..., თქვნ კიდე მისაღებზე დაჯექით ყველანი..
ირინას წამოდგომასი დავეხმარე და უკან გავყევი..
-ჯერ მე დავიწყებ და მერე თქვენ გააგრძელეთ... რას ნიშნავს დედა ფული მიეცი რომ ბავშვი მოეშორბინა..
-არ გესმის სესილი შენ..
-მესმის და ძალიან კარგადაც, რაც გითხარი მიპასუხე...
წყობილებიდან გამოსულმა კიდევ ერთხელ დავიყვირე და მომლოდინე თვალებით მივაჩერდი
-იმას რომ არ მინდოდა ნაბი*ვარ ყოლოდა მამაშენს..
-წესიერად ილაპარაკე ჩემ დაზე
-მაგრამ, როგორც ჩანს აბორტი არ გაიკეთა და ის როგორც შენ უწოდებ შენი დაა...
- თუ გახსოვთ ფული უკან მოგიბრუნეთ დაა ისიც გითხარით, რომ სულ რო პრეზიდნეტად დაგენიშნეთ ამ ბავშვს მაინც გავაჩენდი, ბავშვის ბრალი არაფერია თუ მამა უვარგისი ყავს..
ტირილიანი ხმით ამოილაპარაკა ირინამ და დამანსავეს სახით მჯდომ მამას გახედა..
-გისმენ დავით..
ამჯერად მამაჩემზე გადავდი და კორიგ ახსნა განმარტებას ველოდი...
-რას მისმენ სესილი რას?ორივე თქვა ყველაფერი და შენც ძალიან კარგად იცი ყველაფერი, ეს ალბათ არა ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული დამიანეს დამსახურებაა რომ ყველაფერი იცი... მოვკლავ... მოვკლავ...
-საკმარისია, დამიანე არაფერ შუაშია... მე გავარკვიე ეს ყველაფერი და მორჩეს სპექტაკი ეხლა... რატომ არ მითხარით არცერთმა რომ და მყავდა, ხომ იცოდით არა როგორ მინდოდა და რომ მყოლოდა... იცოდით და არ მითხარით, ეხლა ხომ ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა, უბრალოდ უბრალოდ... მე მივდივარ თქვენ არ ხართ იმის ღირსი, რომ მშობლები გერქვათ..
-სესილი შვილო მომისმინე
-არავითარი შვილო ნანა, არავითარი... მორჩა ჩვენი დედაშვილობა აქ დამთავრდა... ქალბატონო ირინა გაგიყვანთ სახლში...
ცრემლები მუჭით მოვიწმინე და კარებისკენ წავედი...


5 წლის შემდეგ...
-ძალიან მეშინია ნინი... ყველაფერი მოწესრიგებულია?
-ვაიმე დაწყნარდი სესილი, კაბა გაცვია, მაკიაჟი მზადაა, მეჯვარეები გყავართ, სიძე გყავს დარბაზი მზადაა და რაც ყველაზე მთავარია ჩემი ნათლულიც აქააა და მეეტი რაღა გინდა...
ღიმილით ჩაილაპარაკა ნინიმ და ოდნავ წმოზრდილ მუცელზე მაკოცა..
-ისე ბიჭია თუ გოგო?
ამოილაპარაკა უკვე კარგად გაბერილმა ტასომ და ისევ მჟავე კიტრი ჩაკბიჩა...
-საღამოოს
ეშმაკურად ჩავილაპარაკე და გარეთ გავედით...
ჯვარი სამებაში დავიწერეთ,დარბაზი კი ულამაზესი იყო.. უკვე ყველა გაქანებულ სმაში იყო, მთელ დარბაზში ჩემმა ხმამ რომ გაიელვა...
-ყველას ყურადღება თუ შეიძლება... არ დავიწყებ ბანალურ ტექსთებს რო 6 წლის წინ გავიცანი ბიჭი, რომელიც ეხლა ჩემი მეუღლე და ჩემი პირველი შვილების მამაა და ასე სემდეგ და ასე შემდეგ...უბრალოდ ერთს ვიტყვი რო დამიანე გიორგაძე ძალიან მიყვარს და გილოცავ მამიკო პირველივე ჯერზე ტყუპები და თან ორივე ბიჭი ცოტა არ იყოს ძალიან ვაჟკაცურია...
ბოლო წინადდება სიცილით ცავილლაპარაკე და გაშტერებულ დამიანეს გავხედე... წამებში აღმოვჩნდი ჰაერში და მერე დამიანეს გულმკერდე აწეპებული...
-დამი
-ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?!
-არსებობს.
-რა არის შენი ბედნიერება?
-სესილი მაისურაძე და ჩემი ორი ვაჟკაცი...
დაიხარა და გაბერილ მუცელზე ცხელი ტუჩები მომადო....


---------------
პირველ რიგში ყველას გილოცავთ ახალ წელს და შობას <3 ღმერთმა მრავალს დაგასწროთ <3
მეორე ვიცი რო თქვნი იმედები ვერ გავამართლე, არ იყო ისეთი მოთხრობა , როგორც წინები... მაგრამ ვიმედოვნებ რომ მოგეწონებათ მაინც <3 ხვალ აუცილებლად დავდებ ახალ მოთხრობას <3