შუაღამე იყო, კარების გაღების ხმამ რო გამოაფხიზლა... თხელი პიჟამოების ამარა ვიწქი დიდ ლოგინში და გაყინული სხეულის გათბობას ვცდილობდი... ფეხის ხამაზეც კი ვცნობდი დამიანეს უკვე, თვალები მაგრად დავაწირე ერთმანეთ და რაღაცის მომლოდინედ გავიყუსე..
მალევე ვიგრძენი ზურგს უკან ცხეული სხეული და სასიამოვნოდ გამცრა, მალევე ძლიერი ხელი მუცელზე და მისი ცხელი სუნთქვა ჩემ კისერში...
დამიანესგან ამგვარ საქციელს მიჩვეული ვარ, მაგრამ რეაქცია არასდროს მქონია, ეხლა კი ისეთი რეაქცია მქონდა ვერც ჩემთვის დავმალე დრც დამიანეს დავუმალე..... სხეულმა მაშინვე გამაფრთხილებელი ელექტრონები გაგზავნა ტვინში, მაგრამ ტვინი გათიშული იყო...
მსიამოვნებდა დამიანეს ყოველი ჩახუტება, ყოველი ხელის შეხება, გამოხედვა და მისი ნებისმიერი სიტყვა ტკბილი იქნებოდა თუ მწარე მნიშვნელობა არ ქონდა...
ფაქტი, ფაქტი იყო მე მიყვარდა დამიანე გიორგაძე...
ხო მიყვარდა და თან თავდავიწყებით მიყვარდა...
მაგრამ....
ეს მაგრამ რა ყველგან არსებობს... ხო შიძლება არსებობდეს ისეთი გრძნობა, წინადადება, შეგრძნება ან რაიმე სხვა, სადაც სიტყვა „მაგრამ არ იარსებებს“
მაგრამ რას გრძნობს დამიანე ჩემ მიმართ?!
თვალები უფრო ძლიერად დავაჭირე ერთმანეთს და ვეცადე არსებული ცრემელბისთვის გასაქანი არ მიმეცა. ყველანაირი გრძნობა უკუვაგდე და დაძინება ვცადე...
დამიანე თავისთვის რაღაცეებს ბუტბუტებდა, ვცდილობდი გამერკვია მისი სიტყვები, მაგრამ რამდენიმე სიტყვის გარდა ვერფაერი გავიგე და ყურადღება აღარ მივაქციე... თითოეული ასოს თქმისას მისი ტუჩები მოძრაობენ და გაუცნობიერებლად, ჩემ კანს ეხებიან.... ორივეს სასიამოვნო ჟრუანტელი გვივლის, მაგრამ ვცდილობთ დავაოკოთ...
-სესილი, ვიცი რომ არ გძინავს... - ოთახში დამკვიდებული სამარისებული სიჩუმე, დამიანეს ბოხმა ბარიტონმა გაარღვია და მთელი ძალით მისკენ მიმაბრუნა... - რატომ არ გძინავთ პატარა ქალბატონო?
უჩვეული ღიმილით მკითხა და საჩვენებელი თითი, ჩემ კურნოსა ცხირს დაკრა
-მეძინა მაგრამ, ვიღაცამ მყუდროება დამიღრვია და იძლებული გავხდი გამეღვიძა...
გაბრაზების ნიშნად ტუჩები წინ გამოვწიე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე..
-ეგრე ნუ აკეთებ... - შეცვლილი ხმით გამაფრთხილა და ვნება მოერეული მზერა ტუჩებზე „მესროლა“... - მეტი აღარ შემიძლია..
ეს თქვა და წამებში ვიგრძენი ჩემ ბაგეებზე, მისი ცხელი ბაგეები.. სასიამოვნოდ დამიარა მთელ სხეულსი ცხელმა ტალღამ... მუცელშე მთელმა ზოოპარკმა დაიდო ბინა და ათასგვარ „ სალტოებს“ აკეთებდნენ... შეწინააღმდეგების მაგივრად პირიქით მოვიქეცი, მოკლე თმასი ხელი შევუცურე და ჩემკენ მოვქაჩე...
როგორც ჩანს ჩემმა ამ საქციელმა უფრო გახელა და უფრო მომთხოვნად დამიწყო კოცნა... ბოლოს ისევ მე მოვეგე გონს და ნელა მოვშორდი მის ბაგეებს..
-ანუ?
-ანუ?
გავიმეორე მისი კითხვა და ეშმაკურად მივაჩერდი ჯერ კიდევ ვნება ჩაუმცხრალ თვალებში...
-ნუ მიყურებ ეგრე თორემ შენი ხელები კი არა ვერაფერი ვეღარ შემაშინებს...
ცოტა არ იყოს შემეშინდა და სწრაფად ავარიდე მზერა..
-მოდი დავიძინოთ..
უხერხული სიცუმე დავარღვიე და გვერდი ვიცვალე...
-მაქ არა ქალბატონო, აი აქ დაიძინებ...
ხელით მის გულზე მიმითითა და ერთი ხელის მოსმით მის სხეულზე ამაკრო..
ტანში ისევ სასიამოვნო გრძნობამ დამიარა და გამაჟრჟოლა... რაზეც დამიანეს ცალყბად ჩაეცინა..
-ნუ დამცინე..
გაბუსხულმა ჩავილაპარაკე და გვერდში პატარაზე ვუჩქმიტე..
-მეტკინა ქაჯო..
ცალი ხელით დაიწყო ნატკენის ზელვა, ცალით კი ისევ მე ვყავდი „დაჭერილი“.. კიდე ათასგვარ სისულელეზე ვილაპარაკეთ და ბოლოს ორივე მორფეოის სამყაროში გადავესვით...
დილით როგორც ყოველთვის შუბლზე დამიანეს ცხელმა ტუჩება გამაღვიზეს, მაგრამ ამჯერად სხვანაირად ცხელი იყო მისი ტუჩები.... თვალები ზანტად გავხილე და ნიკაპით გულმკერდე დავერდენი
-დილამშვიდობის პატარა ქალბატონო
ძილისგან მისი ისედაც ბოხი ხმა ურესად დაბოხებული იყო
-დილამშვიდობისა
მთქნარებით ვუპასუხე და ასადგომად მოვემზადე
-საით მიიპარები ქალბატონო?
-ქვემოტ უნდაა ჩავიდე დღეს ჩემი მორიგეობაა.. - მოსაბეზრებლად ჩავილაპარაკე და მომღიმარ დამიანეს გადავხედე - რა გაცინებს?
-არაფერი, უბრალოდ შენ მონდომებაზე მეცინება, თბილისში როცა ვართ გეხვეწები საჭმელი გააკეთე თქო დ აქ ერთი სული გაქ როდის დაიწყებ არა?
-კარგი რა ხო იცი რ...
სიტყვის დამტავრება არ დამცალდა, ქვემოდან საშინელი ყვირილის ხმა რომ გავიგეთ, უცებ იქვე მიგდებული მოკლე ხალათი შემოვიცვი და უკვე გასულ დამიანეს გავეკიდე.. სანახაობამ კი შემძრა
ტასო, კესო და ნინი გაშეშებულები იდგენ ერთ ადგილას... გიო, გიორგი და ცოტნე კი ბოლო ხმაზე გაკიოდნენ ბექას უმსგავსო საქციელის გამო.....
-დამი რა ხდება?
სიბრაზისგან აწითლებულ დამიანეს გადავხედე და საშინელების მოლოდინსი თვალები დავხუჭე
-არაფერი სესილი, გოგონები აიყვანე ოთახში და სანამ არ გეტყვი მანამდე არ გამოხვდეთ...
ჩემდა გასაკვირად წყნრად თქვა მაგრამ, მიანც იგრძნობოდა სიბრაზის ნოტები მის ხმაში..
ნელა მივუახლოვდი გოგონებს უკან და მეც მათსავით ერთ ადგილას გავშეშდი... ბიჭები ისევ აგრძელებდნენ ჩხუბს, ბექა კი ისევ ისე იყო..
ტახტზე, ვიღაც გოგოსთან ერთად იწვა სრულიად შიშველი....
-სესილი
გონებაში ძლივს შემოაღწია დამიანეს გაბრაზებულმა ტონმა და მალევე მოვეგე გონს.. გოგონებს ხელი დავავლე და ზემოთ ჩემ ოთახში ავიყვანე...
-მიყვარს - 10 წუთიანი დუმილის შემდეგ როგორც იქნა ხმა ამოვიღე და გაშტერებული გოგოები ამქვეყნად მოვაბრუნე.. ყველამ გშტერებულმა შემომხედეს და დიდი კითხვის ნიშნიანი თვალები მომაბყრეს - კარგით ხალხო რა გჭირთ დამიანეზე ვამბობ..
სიცილით განვუმარტე და ყელას სახეზე გადარბენილმა ღიმილმა, წამებში გამამხიარულა და უფრო დარწმუნებული გავხდი ჩემ თავსი, რომ ნამდვილად ღირდა მათი მეგობრებად დაყენება..
-ხო გეუბნებოდი, არა ვიცოდი რა.. მაღიარეთ ხალხო, ჯერ კიდე როდის გითხარით რომ ამ ორ გადარეულს ერთმანეთი შეუყვარდებოდათ... იმენა გიჟი ვარ რა..
წამოიყვირა კესომ და აქეთ იქით ხტუნვა დაიწყო...
-მოიცა მოიცა რა თქვი?
გაოებულმა თავი წამოვყავი და ერთ ადგილას გამსრალ კესოს გადავხედე..
-ოპს მგონი ზედმეტები მომივიდა... მე წავალ ქვემოთ გავიგებ ბიწები როგორ არიან..
უცებ დაიძვრინა თავი და ოთახიდან გაქრა...
-ჩვენც წავალთ იქნებ გაშველება ჭირდებათ...
ნელ ნელა წამოდგნენ ნინი და ტასოც და ოთახიდან გავვარდნენ. დამტოვეს მარტო ჩემ ფიქრებთან... ვერ გავიგე როგორ შემოვდა დამიანე ოთახში.. გონზე მხოლოდ მუცელზე ძლიერი ხელების შემოხვევამ მომიყვანა..
-დამი
-ჰოუ
-რა ხდება ქვემოთ?
-არაფერი ისეთი ეხლა ბიწები ელაპარაკებიან, თუ არ გაჭრა მერე სხვაგვარად დაველაპარაკები მე....
დამაიმედებლად ჩამიკრა თვალი და კისერში სველი კოცნა დამიტოვა
-დამი
-რა?
-ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?!
-არსებობს
-მართლა?
-მართლა
-რა არის შენი ბედნიერება მაშინ?
-შენ
-მე?
-ხო შენ სესილი მაისურაძე ჩემი ბედნიერებაა..
-შენი?
-დამიანე გიორგაძე ჩემი ბედდნიერებაა...
ნელა შემომატრიალა მისკენ და ბაგეებზე დამაცხრა...