კარები მთელი ძალით შეგლიჯა.
–მეგი სად ხარ?–მისაღებში მაღალი სიმპატიური ბიჭი იდგა და ბრაზს ძლივს იკავებდა.
–აქ ვარ–საძინებლიდან სუსტი მაღალი სიფრიფანა გოგონა გამოვიდა –რა გაღრიალებს? ან აქ როგორ შემოხვედი?
–როგორც ყოველთვის კარი ღია იყო, რამდენჯერ გაგაფრთხილე შეამოწმე დაიკეტა თუ არა თქო.
–რატომ ყვირი ან რას გევხარ? მაისურზე რა გჭირს? იჩხუბე?
–ხო, სიჭინავა ტრავმატოლოგიურში წაიყვანეს. რა გინდოდა მასთან?
–რა გინდოდა ბექა მასთან, შენ ველური ხარ ადამიანი კი არა. გოგამ რა დააშავა.
–აა, გოგა ქვია? მეცოდინება.–ცალყბდ გაიღიმა ბიჭმა
–რა გაცინებს ან რატო იჩხუბე გამაგებინე.
–იმიტომ რომ სხვის საკუთრებას რომ არ შეხედოს, გაეკაროს, გაესაუბროს და საერთოდ მისი არსებობა დაივიწყოს.
–შენ არანორმალური ხარ–გოგოს სახე შეეცვალა, ბიჭი მისკენ წავიდა, გოგო კედელს აეკრო, ბიჭი მის პირდაპირ გაჩერდა ლამის ცხვირით ეხებოდა გოგო მის ტუჩებს, გოგოს კი მისი სუნთქვა ეცემოდა ტუჩებზე.
–მითხარი გიყვარს?–ბიჭმა მკაცრად მაგრამ თბილად კითხა.
–ვინ?–ძლივს ამოთქვა დაბნეულმა
–ის შენი სიჭინავა–ბექას სახე დაემანჭა სიბრაზისგან.
–ის ჩემი არ არის.
–ძალიან კარგი, აბა მითხარი რას გრნობ მის მიმართ–ბიჭი უფრო აბნევდა გოგოს და თმებზე ეთამაშებოდა.
–არაფერს, არ მიყვარს–ძლივს აბამდა სიტყვებს ერთმანეთს.
ბიჭმა გოგონა სხეულზე აიკრო, ერთი ხელი წელზე შეუცურა, მეორე კეფაზე და მონოტორულად ეჩურჩულებოდა,
–ჩემი გოგო, ჩემი გოგო.
მეგი გაოგნებული იყო, ვერ იაზრებდა, იმდენად დაბნეული იყო, იმდენ ემოციას განიცდიდა ახლა რომ შეეძლო მთელი ცხოვრება მის მკლავებში ყოფილიყო. რომ ასე მისი გულის ძგერა მოესმინა, მისი სუნთქვა დაფრქვეოდა სახეზე.
შუბლზე ცხელი სუნთქვა იგრნო და სველი კოცნა, თვალზე, მეორე თვალზე, ცხვირზე, ტუჩის კუთხეში, ჯერ ნაზად შეეხო ტუჩები, მერე მომთხოვნი გახდა, წინააღმდეგობას არ უწევდა. საოცარ სიამოვნებას და საოცარ ენერგიას გრძნობდა სხეულში, ალერსშია აყვა ბიჭს, ტანსაცმელი შემოეძარცვათ, მონოტორულად დაასრიალებდა ხელებს ბიჭის სხეულზე, მისი თითოეული შეხება კი დენის დარტყმასავით მოქმედებდა.
მკერდზე შეხებამ რეალობის შეგრძნება დაუკარგა, საკუთარი სახელიც დაავიწყა, უწონადობის შეგრნება რომ დაეუფლა, მიხვდა რომ ბექას ხელში აეყვანა, ისე რომ კოცნა არ გაუწყვეტია, საწოლზე ფრთხილად დააწვინა, ზურში შეუცურა ხელები და უპრობლებოდ გაუხსნა ბიუსჰალტერი, რომელიც წამში მოისროლა, ტუჩიდან კისერს ჩაუყვა, ჯერ ერთი მკერდი დაუკოცნა, მერე მეორე, გოგონას სიამოვნების ოხვრა აღმოხდა, თვალები დაეხუჭა და ბიჭს მინდობოდა, ბიჭის ტუჩები მის სხეულზე დათარეშობდნენ, ისევ ტუჩებს მიაღწიეს, გოგომ ზურგზე შეუცურა თითები და მმოფერება დაუწყო.
–მეგილო თავს ძლივს ვიკავბ, შენ კი სულ არ მეხმარები ნაზად მოქცევაში.–ხელები დაუჭირა. უკანასკნელი სამოსელიც შემოეძარცვა, რამდენიმე წამში ყრუ ტკივილი იგრნო მაგრამ ტუჩები კბილებს შორის მოიქცია, ბექამ ნაზად აკოცა და დალაშქრა მისი ტუჩები, მერე სიამოვნების ზღვაში ჩაიძირა, იგრძნო როგორ გამოესხა ფრთები, როგორ ამჩატდა და როგორ მიღწია ვარსკვლავებს როგორ დადიოდა ღრუბლებზე და როგორ უცებ დაუბრუნდა მის საწოლს ბექასთან ჩახუტებულს, რომელიც მის მკერდზე სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა.
ყრუ ტკივილი მუცლის არედან ვერ შეედრებოდა განცდილ სიამოვნებას. მალე ჩაეძინა ბექას მკლავებში. და გრნობდა სიზმარში როგორ დააცოცებდა ნაზად ვიღაც მის ზურგზე თითებს და ცხოვრებაში პირველად მოწონდა რომ ვიღაც მის თმაში დაათამაშებდა თითებს. მწველ მზერას გრძნობდა, კოცნა იგრძნო, ვერ მიხვდა სიზმარი იყო თუ რეალობა და სიამოვნების ზენიტიდან დაგაეშვა მორფეოსის სამყაროში.
ბექა დადიანი, 27 წლის. მამის საადვოკატო ბიუროს ხელმძღვანელობდა. სიმპატიური, მეტისმეტადაც კი. მაღალი, სპორტული აღნაგობის, დაბალი არ შესამჩნევი წვერი, დაბალი თმა, შავი თვალები და წითელი ტუჩები. მშობლები დედა გარდაცვლილი, მამა წარმატებული ადვოკატი, ბებო ზრდიდა ბავშვობიდან.
მეგი ჯანაშია, სტუდენტი 22 წლის. მომავალი ფსიქოლოგი. რამდენიმე რეკლამის სახე. გოგონა უბრალოება და სინაზის განსახიერება. მაღალი, სუსტი ტანი, ყავისფერი თვალები და შავი გრძელი თმა. დედა საზღვარგარეთ წავიდა, ერთადერთ შვილს მომავალს მოვუწყობო და ბებიას ჩააბარა შვილიშვილი. მეგის ბებია ერთი წლის უკან გარდაიცვალა ძალიან განიცადა, მაშინ ყველაზე მეტად ბექა დაუგდა გვერდით. ის ყოველთვის მასთან იყო. მამა არც კი იცის სადაა. ახლა მარტო ცხოვრობს.
ერთმანეთი შემთხვევით გაიცვნეს რამდენიმე წლის უკან, სულ ჩხუბობდნენ, შემდეგ მეგიმ ხერხს და გამოსავალს მიაგნო, ყველაფერში ეთანხმებოდა მაგრამ ბოლოს მის აზრს ეუბნებოდ და აჯერებდა რომ ის ცდებოდა და თავად სწორი იყო.
მეგიმ რამდენჯერმე გამოიჭირა თავი რომ ბექა მასში გრძნობებს აღვივებდა, ეს არ მოეწონა და ამ გრძნობის ჩახრშობა გადაწყვიტა.
ბექა კი გაცნობიდან მისით მთვრალი იყო. სულ მის გვერდით იყო, მისი ბრაზით ანთებული სახე უყვარდა და მის თვალებში მოცინარი მისი სახე.
ბექა გოგონას სხეულზე დააცოცებდა ხელებს და წამითაც კი არ უფიქრია და არ უნანია მისი საქციელი, ,, მას ჩემი უნდა დარქმეოდა“ ,,ის ჩემია“ ,,ჩემია, ჩემი“
წარმოიგდინა მათი ქორწილი, მათი სახლი და მათი დიდი ოჯახი. ოცნებასა და ტკბილ ზმანებაში მასაც მალე დაეძინა, თბილ სხეულთან ჩახუტებულს.
არ ახსოვს რამდენ ხანს ეძინა, არც ის ახსოვდა რა დრო იყო, მხოლოდ ის ახსოვს რომ გაიღვიძა მის გვერდით მეგი აღარ იწვა და მის ადგილას თაბახის ფურცელი დახვდა მისი სახელის წარწერით. ფურცელი გაშალა და ელდა ეცა.წერილი ხელის კანკალით აიღო, ლამის მთელმა ცოვრებამ განვლო სანამ წერილი გახსნა.
დილა მშვიდობისა
,,ბექა ეს რა საშინელება ჩავიდინეთ, ეს აღარ უნდა განმეორდეს, ვწუხვარ“
p.S. ადექი რამდენი ხანია გძინავს, ვჭამოთ და გაგვიანდება და თან შენც შეხვედრა გაქვს. სწრაფად აწიე შენი ერთი ადგილი და მოეგდე გელოდები.სამზარეულოში ვარ.
რა იგრძნო წერილის კითხვისას? როგორ ინატრა თითოეული წამის მარადისობა, როგორ იგრნო მისი სამუდამოდ დაკარგვის საშიშროება, როგორ უნდოდა ამ წამს მის გვერდით ყოფილიყო.
წამში წაოდგა და სკამზე ლამაზად დაკეცილ შარვალს ისწვდა, ,,მეგილომ, ჩემმა მეგილომ დაალაგაო“ და დაამატა
–წერილის გამო დაისჯებიო–დემუქრა და ოთახი დატოვა.
მეგი სამზარეულოში დახვდა, ღიღინით ამზადებდა სადილს, ბექა კარის ჩარჩოს მიეყრდნო და უყურებდა როგორ ლაღად დაფუსფუსებდა მეგი, როგორ სათუთად ეხებოდა ყველა ნივთსა დაა ინგრედიენტს. ბექამ დიდხანს ვერ გაუძლო ცდუნებას, ზურგიდან მიეპარა, მუცელზე შემოხვია ორივე ხელი და ყურზე აკოცა.
–აააა–წამოიკივლა მეგიმ–ბექა როგორ შემაშინე–უთხრა და ბექას ხელებს მისი ხელები გადაუსვა და შემოაჭდო.
–აჰა, მე შეგაშინე კიდე–უცებ დაატრიალა და თვალებში ჩახედა–ხომ ვერ მეტყვი ეს წერილი რას ნიშნავს?–და ჯიბიდან წერილი ამოიღო.
–აა, ეს წერილიი? –გაიცინა მეგიმ–დილა მშვიდობისა გისურვე უბრალოდ.
–უბრალოდ დილა მშვიდობისა არა?–თვალებში ჩახედა ბექამ წელზე ხელები შემოხვია და მუცელზე აიკრა.
–და კიდევ სადილი მზადაა–გგაუღიმა მეგი.
–ეგ იქ არ ეწერა–ზურგზე გადაუსვა ხელები დ ტუჩებე წაეთამაშა ტუჩებით, გოგონას თვალები მიებლიტა.–ლამისაა დადნე–ყურთან უჩურჩულა ბექამ და მსუბუქად უკბინა ყურზე, შემდეგ კი სველი კოცნა დაუტოვა. გოგოს სიამოვნების ოხვრა ამოხდა.
–ბექ, ესე ნუ შვები საზიზღრობააა–ძლივს მიაბა სიტყვები
–სხვა ახსნა ვერ მოუძებნე ხომ ამ გრძნობას და ემოციას?–ღიმილით ჩატეხა ტუჩის კუთხე და ისევ სველი კოცნა დაუტოვა ახლა ყელში.
–საზიზღრობაა–თვალებში ჩახედა და ახლა თავად წაეთამაშა ტუჩებზე.
–ეგრე ხოო?–ბექამ ხელში აიყვანა, მისი ფეხები წელზე შემოიდო და მაგიდამდე მანძილი წამში დაფარა, ზედ მაგიდაზე დასვა და უფრო მაგრად აიკრა სხეულზე. გახელებული დაეწაფა მის ტუჩებს, სახეს, ყელს, მაისური წამში გადააძრო და უმისამართოდ მოიფრიალა. იგრძნო როგორ გაკანკალა გოგოს შიშველი ტანით რომ შეეხო, როგორ დაუარა ჟრუანტელმა და როგორ გააკანკალა, როგორ დაეხუჭა თვალები სიამოვნებისგან, ისევ სინაზის შენარჩუნებას ცდილობდა და ისევ ცდილობდა ფაქიზად შეხებოდა მაგრამ მეგილოს ხელების რომელიც უმისამართოდ დადიოდა ბიჭის სხეულზე ყურადღებას უფანტავდა და სინაზის შენარჩუნება უჭირდა.
ოთახში გახშირებული სუნთქვისა და ხმამაღალი ალერსის ხმები ისმოდა. შიშველი მკერდი მონაცვლეობით რომ დაუკოცნა, ხელში აიტაცა, გოგონა მყარად აეკრა, ხელები მაგრად შემოხვია ყელზე, ფეხები წელზე. ბიჭი საძინებლის გზას გაუდგა, ახლა გოგონა კოცნიდა ყელში და სველი კოცნებით გაიკვლია ბილიკი მთავარ არტერიამდე, იგრძნო როგორ შეწყვიტა გულმა ფეთქვა და როგორ გამოტოვა რამდენიმე დარტყმა. ბექას სიამოვნების ოხვრა ამოხდა და ყურთან უჩურჩულა.
–კიდევ ერთხელ მასე გააკეთებ და საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ
–არც გთხოვ რომ აგო პასუხი.–უთხრა გოგომ და ახლა ყურისკენ გადაინაცვლა. და ხმაურიანად აკოცა და მერე მსუბუქად უკბინა.
ბექამ გოგონა კი არ დასვა დააგდო და ზემოდან გადაემხო, არც ერთს არ შეუწუხებია არც დაგდებას და არც ზემოდან დამხობას, წაში შეოეძარცვათ ტანსაცმელი. ისევ სიაოვნების ზღვა და ისევ ფრთა შესხული წყვილი, სიამოვნების ოხვრა და გახშირებული სუნთქვა.
წყვილი სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა, მეგი მუცელზე იწვა, ბექა კი ის თმებს ეთამაშებოდა და შიშველ ზურგზე ეფერებოდა.
–ისევ რომ გამექცე და აქ არ დამხვდე თავს აღარ შევიკავებ–ბრაზმორეულმა უთხრა თბილად და ზურგზე კოცნის ბილიკი გაიყვანა.
–კარგი არ გავრბივარ მაგრამ– მეგის სახეზე მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა.
–მაგრამ?–კითხვა დაუბრუნა
–მგონი გაგვიანდება და საკმაოდ თან–ახლოს მიუჩოჩდა და თავად აკოცა.
–მგონი დღეს აღარ მეჩქარება–კოცნაში აყვა და გოგონა წამში მოიქცია ზემოდან დ მონატრებული ტუჩებივით დააკვდა.
–გეყოს–ღიმილით უთხრა–არ ვაპირებ შენზე ცუდი ზეგავლენა მოვახდინო და ესე გაცდუნო სულ
–შენ... ჩემზე... ცუდიიი.... ზეგავლენააა....–ისტერიკული სიცილი აუტყდა ბექას.
–დიახადაც–სიცილს ძლივს იკავებდა მეგიც–მიდი ადექი ყავას გაგიკეთებ და წადი–წამოდგომას აპირებდა ისევ ბექას მკერდზე რომ დაეცა.
–კარგი დავწყნარდები და ავდგები ოღონდ ჯერ მაკოცე–პასუხს არ დალოდებია ისე დალაშქრა გოგოს დაწითლებული ტუჩები.–მიდი ყავა გაიკეთე და წავალ.
მეგი წამოდგა და იქვე სკამზე მიკიდებული ხალათი მოისხა.
–გირჩევ ესეთ დროს სხვა რამე მოიცვა ხოლმე–ღიმილით მიარტყა საჯდომზე ხელი–კიდევ კარგი ახლა მეჩქარება.
–გეყოს და ადექი–მეგი უცებ დაიხარა და უცებ აკოცა და ოთახიდან გაუჩინარდა
–ეგეთები არ იყოს–კართან მისულს დააწია.
სამზარეულოში შესულ ბექას ყავა და ტკბილეული დახვდა მაგიდაზე, მეგი გაზქურაზე რაღაცას წვავდა. ისევ უკნიდან მიეპარა და ჩაეხუტა.
–კატლეტს ხომ შეჭამ?
–არა ხოლოდ ყავას დავლევ, მაგას საღამოს შევჭამ–ყელში კოცნიდა და თან კოცნებს უტოვებდა–მოდი დაჯექი შენც რაღაც მინდა გითრა.



ბექა პირველი მიუჯდა მაგიდას, მეგისაც ანიშნა დაჯექიო, მეგი მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა.
–მანდ არა, გვერდით დამიჯექი–მის გვერდით სკამზე მიუთითა ბექა, მეგიც უხმოდ დაყვა მის ნათქვამს.–ახლა თავიდან დავიწყოთ, მოკლედ მაგრამ მთავარი აზრი, ყველა დეტალი, არ გამოგრჩეს არაფერი, რა უნდა სიჭინავას?
–პირდაპირ გეთქვა ყველაფერი წვრილად მომიყევიო–გაეცინა მეგის
–ხოდა მომიყევი,–ბექამ ყავის ფინჯანი ხელში აიღო და თვალები გაუსწორა მეგის–აბა გისმენ.
–გუშინ დილით დამირეკა გოგამ საქმე მაქვს და გამოდიო, სკვერში შევხვდი, მერე მისი დაჟინებით სკვერის წინ რომ პატარა კაფეა იქ დავჯექით–შედეგ სიცილით დაამატა–რაც შეუკვეთა გითხრა?
–მეგილო, რას სიჭინავას ეხება ის სასაცილო არ არის–უთხრა ძარღვებ დაბერილმა ბექამ–მიდი განაგრძე.
–კაფეში რომ დავსხედით–გააგრძელა მეგიმ მაგრამ ტელეფონის ხმამ შეაწყვეტინა. ბექას ურეკავდნენ. ტელეფონს რომ დახედა სახე შეეცვალა.
–მამუკაა უნდა ვუპასუხო–უთხრა და ტუჩებზე ნაზად გადაუსვა თითებიი–მაცდურად გამოიყურება–შემდეგ კი ტელეფონს დასწვდა და მკაცრად უპასუხა.
–
–რა მოხდა?
–
–კარგი ნახევარ საათში მან ვარ და დამელოდეთ, არაფერი მოიმოქმედოთ
–
–არა, არავითარი საბუთები, დამელოდოს
–
–უთხარი რომ გზაში ვარ და მოვდივარ
–
–მამუკა რამდენჯერ გითხრა დამელოდეთ.–გაბრაზებულმა გათიშა ტელეფონი და მეგი ერთი ხელის მოსმით კალთაში ჩაისვა. თავი მის მკერდში ჩარგო და ღრმად შეისუნთქა.
–როდის მოასწარი წყლის გადავლება?–ღიმილით კითხა
–როცა შენ წერილის კითხვით იყავი გართული
–ხოო... ეგ კიდე გასარკვევი დაგვრჩა....
–სიამოვნებით დაგელოდები.
–დიდხანს არ გალოდინებ–შემდეგ კი შეფიქრიანდა–ჩემი მაისური აღარ ვარგა ხოომ? რა ჩავიცვა?
–ჩემსას გათხოვებდი მაგრამ სტანდარტია და არ ჩაგეტევა.–შემდეგ კი ღიმილით უთხრა–გოგას რამდენიმე მაისური და პერანგია ჩემთან და აგირჩევ.
–რაა?–ბექა სიბრაზისგან ფეხზე წამოხტა და ლამის დააცემა, სწრაფად შეაშველა ხელი– მის მაისურებს შენთან რა უნდა?–ძლივს იკავებდა ბრაზს.
–აქ რომ რჩებოდა მაშინდელია–სრული სერიოზულობით ამბობდა მეგი და გულში კი ხარხარებდა, ძირს იყო გართხმული და სულს ძლივს ითქვადა, გარეგნულად კი არაფერი ეტყობოდა.
–გინდა ორივე ცოცხლად გაგატყავოთ? არა ჯერ იმ ახვარს მივხედავ, ეგ როგორ არ მითხარი, ეგ როგორ დამიმალე, არ ცხრებოდა ბექა.
–რავიცი მეგონა გაიგებდი–როგორ უჭირდა სიცილის შეკავება მეგის, მაგრამ ღიმილი მაინც გაეპარა ტუჩის კუთხეში.
–მეგი ეს რა სასაცილოა? საერთოდაც არა–უკვე სიბრაზეს ვეღარ აკონტროლებდა და ვერც ხმასაც, ოთახში ნერვიულად დააბიჯებდა და თან გოგას ეუქრებოდ–ეგ არაკაცი, ეგ ნაბი––რი, ეგ ს–ი, ეგ ნაბ–––რი, მაგის დედას შ–ი.– მეგი ითმინა ითმინა და ბოლოს ბოლო ხმაზე ახარხარდა. ბექასთან მივიდა და მაგრად ჩაეხუტა.
–მეგი ამიხსენი აქ რაა სასაცილო–უთხრა და მისი ხელები მოიშორა.
–შენ.. ნორმალური... არ ხარ... –სიცილით ძლივს ამბობდა–როგორ დაიჯერე ან როგორ დაგაჯერე მიკვირს
–მეგი გინდა ამიხსნა თუ მოვიკითხო მისი ყველა მდედრობითი სქესი?–ბექას ცოტაღა აკლდა ბოლო აფეთქებადე.
–კარგი გეხუმრე, გოგასი კი არა ჩემი ირაკლი რომ იყო ჩემთან, ბიძაშვილი, – ბექას გაოცებულ სახეს რომ შეხედა ისევ სიცილი უნდოდა მაგრამ თავი შეიკავა, არ უნდოდა ისევ გაებრაზებინა– მან დატოვა რაღაცეები და მის კარადაშია.
მეგიმ რომ დაამთავრა ბექას სახეზე შვების ღიმილმა გადაუარა, მეგის მივარდა და ველურივით მიახეთქა კედელს. ველურივით დაუკოცნა ტუჩები და ხალათის კვანძს დაეჯაჯგურა. წამით მოწყვეტილმა მეგიმ მის ტუჩებზე დაიჩურჩულა.
–წინააღმდეგი არ ვარ მაგრამ გაგვიანდება
–ნუ მახსენებ რომ უნდა წავიდე და ესე უნდა დაგტოვო–მეგის სახეზე გაკვირვება რომ ამოიკითხა, დააზუსტა–შენი ჩაცმულობა ვიგულისხმე–და ისევ ტუჩებზე გადაინაცვლა.
–გაგვიანდება–ტუჩებს მოწყდა მეგი–წადი თორე მალე მე აღარ გაგიშვებ.
–კარგი მივდივარ მივდივარ–მეგის სხეული ნაზად მოიშორა და კარისკენ უბიძგა–მიდი ირას რამე მაისური ამირჩიე, სამსახურში რომ ჩავიცვა.
მშენივრად მოირგო ირაკლის კრემისფერი პერანგი, სანამ მეგი აუთავებდა საკუთარი თავისიც კი შურდა და ამაყობდა ამ გოგოს როგორც იქნა მისი დაერქვა და ბოლოს წერტილსაც დუსვამდა ყველაფერს და დააგვირგვინებდა.
მეგიმ კარამდე მიააცილა, გამოშვიდობება ყველაზე რთული აღმოჩნდა.
–როგორც კი მოვრჩები მაშინვე შენთან მოვალ, თუ გინდა პირდაპირ ჩემთან ადი, რამდენი ხანი უნდა ვიარო ერთი და იგივე ტანსაცმელით–ბექა ეჩურჩულებოდა და თან ყოველი სიტყვის შემდეგ ნაზად კოცნიდა.
–კარგი წადი ახლა და დაგირეკავ, ან შენ დამირეკე, მე არ მოგაცდინო
ისევ აკოცა, ამჯერად ველურივით დააცხრა.
–საღამომდე უნდა მეყოსო– და სანამ კარს დახურავდა კიდევ ერთხელ მობრუნდა და აკოცა.
მეგი აბაზანისკენ გაეშურა მოვწესრიგდებიო, პირსახოცი რომ აიღო, კარზე გაბმული ზარი იყო–კიდევ დაავიწყდა რამე თუ ამდენად აკლია რომ მობრუნდაო–გაეღიმა და არც შეუმოწმებია ისე გააღო კარი.
შეკრთა, ელდა ეცა, გაფითრდა, სახე შეეცვალა, შიშის ჟრუანტელმა დაუარა და კარის სახელურს მაგრად ჩაეჭიდა რომ არ წაქცეულიყო.
მეგის სახეზე ფერებმა გaდაურბინეს მის წინ კარების ჩარჩოზე მიყუდებული ირონიული, დამცინავი ღიმილით გუგა სიჭინავა იდგა. მეგიმ თავი უხერხუულად იგრძნო, ხალათს ხელი მაგრად ჩაჭიდა, ბურუსიდან გამოერკვა...
–გუგაა... აქ რა გინდა?
–მეგიიი–გაწელა გუგამ–ესეთ ფორმაში რატომ ხარ?– მეგის სისხლმა თავში აასხა, ნერვები ძლივს მოთოკა.
–უნდა მებანავა გუგა, უნივერსიტეტში უნდა მივიდე, დღეს სამზე მაქვს მხოლოდ ლექცია და თავს ძილის უფლება მივეცი.
–მარტო გეძინა თუ...–თვალებში ჩახედა გუგამ.
–ხომ იცი რომ მარტო არასდროს მძინავს– არ ჩამორჩა მეგი თვალების ბრიალში, შემდეგ კი მკაცრად დაამატა–გინდოდა რამე თუ რატომ მოხვედი? თუ იმის საკითხვად მარტო მეძინა თუ არა?
–არ უბრალოდ აქვე ვიყავი და შემოვიარე, მანქანიდნ გადმოსვლისას კი შევამჩნიე შენი ,,მეგობარი“ მგონი ბექა ხოომ? მანქანაში ჯდებოდა, აქ იყო?
–არაა აქ არ ყოფილა,–არ დაიბნა მეგი–ეტყობა პატასთან იყო, ხომ იცი როგორი მეგობრები არიან? და გასკვირია რატომ არ შემომიარა.–მეგიმ თავის თავს ქვეცნობიერში ტაში დაუკრა ესეთი კარგი მსახიობური ნიჭის გამომჟღავნებისთვის.
გოგამ მათ შორის მანძილი წამის მეასედში დაფარა და მეგის წინ გაჩერდა, თითებით თმა გადაუწია ყურზე, ლოყას ჩამოყვა, მხარზე გადავიდა დ მთლიან ხელს ჩამოყვა, თითებთან გაჩერდა და ნაზად გადაუსვა თითები.
მეგიმ რა იგრძნო? ზიზღი, სიძულვილი, ყველა უარყოფითი ემოცია ერთად და ხელი სწრაფად გამოგლიჯა, იმის მიუხედვად რომ გოგას წინააღმდეგობა არ გაუწევია. ის სამი წამი როც გოგა მას ეხებოდა, ყველა ის ადგილი სადაც მისი შეხება იგრძნო, ეწვოდა, ტკიოდა, სხეულთან ერთად სულიც ტკიოდა, თითქოს მისმა შეხებამ დაღი დაასვა. სხეული არ შესამჩნევად აუკანკალდა, ჯერ არ დაბადებული სიყვარულის დასამარების შეეშინდა, ბოლო ძალა მოიკრიბა და ისე რომ გოგა აზრზეც ვერ მოვიდა ხელი კრა და კარი ცხვირ წინ გადაუკეტა.
მეგი მაშინვე აბაზანაში შევიდა და ცივ წყალს მიუშვირა სახე, სულის დამწვრობებს ცივი წყალი ვერ შველოდა. თვითონაც ვერ ხვდებოდა, რატომ იმოქმედა გოგას შეხებამ ასე, გამალებით იხეხავდა იმ ადგილებს სადაც მის შეხებას გრძნობდა, ტირილი არ ჩვეოდა მაგრამ ისე იმოქმედა გოგამ მასზე რომ ეხლა რომ არ ეტირა გული გაუსკდებოდა. წყალი დააგუბა და შიგ ჩაწვა. დროის შეგრნება დაეკარგა, ვერაფერს გრძნობდა გარდა იმისა რომ ისევ უხურდა სხეული.
გონს რომ მოეგო სულ გაყინული იყო, ჩაძინებოდა, ცოტა დამშვიდებული იყო, მომხდარის აღდგენა დაიწყო, ისევ საზარელი ფიქრები მოეძალა, ფიქრებიდან კი კარზე ზარის და ტელეფონის ხმამ გამოიყვანა, ქაფიანი ამოვიდა და გრძელი პირსახოცი შემოიხვია, ფეხაკრეფით მივიდა კართან და თვალით გახედა, სუნთქვაც კი შეკრული ქონდა, იქ კი ბექას სახე რომ დაინახა, წამში გახსნა კარი. სახლში შესვლაც კი არ დააცადა ისე ჩაეხუტა და ქაფიანი სხეულით აეკრა. ბექამაც მაშინვე მოხვია ორივე ხელი სახლში შეიყვანა და კარი ფეხით მიკეტა.
–მითხარი კარგად ხაარ?–ანერვიულებული იყო ბექა და ფრთხილად მოიშორა მეგის სხეული–მთელი დღეა გირეკავ გწერ და არ მპასუხობ მითხარი რა მოხდა? ან ქაფიანი რატომ ხარ? რატომ კანკალებ?– ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით მიაყარა–თვალებზე რა გჭირს? შენ რა იტირეე? მეგი მითხარი რამე თორე არ ვიცი რა უნდა ვიფიქრო.
მეგი კი მის წინ უაზროდ იდგა და თვალებში უყურებდა.
–კი ახლა კარგად ვარ.–ამოისუნთქა და შემდეგ გააგრძელა–შენ რომ წახვედი გოგა მოვიდა რამდენიმე წამში, შემეშინდა, მაგრად შემეშინდა.
–რაა–იღრიალა ბექამ–მაგის დედას შ–..ი, ეგ ახ...ი ბიჭი, ცოცხლად დავმარხავ ეგ ს..ი.–მითხარი რამე დაგიშავა? შეგეხო? რამე გითხრა?
–არა არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მხარზე შემეხო, სახლში არ შემომიშვია, რომ შემეხო ხელი ვკარი და კარი გადავკეტე–მშვიდად ეუბნებოდა მეგი.
–ეგ ს..ი, როგორ გაბედა აქ მოსვლა–რომ დაინახა მეგი სიცივისგან თუ ნერვიულობისგან ნახევრად ქაფიანი როგორ კანკალებდა, წამში მოკლა გოგა მის გონებაში და დაასამარა, რეალობაში კი, მეგის ხელი მოკიდა, ხელში აიყვანა და აბაზანაში შეიყვანა, ძირს ჩამოსვა წყალი მოუშვა და დაუბებული წყალი შეამოწმა,– შენ რა ამ წყალში იბანავე? ყინულივით წყალია გაცივდები.
–მისი შეხება ისე მეწვოდა–სიმართლე უთხრა მეგიმ–მეგონა ცეცხლი მეკიდა და ცოცხლად ვიწვოდი. შემდეგ კი ჩამძინებია, დროის შეგრძნება დავკარგე და უნივერსიტეტიც გავაცდინე.
–ჩემი გოგო, როგორ განერვიულა იმ ახ...ა–ბექამ წყალი გაუშვა, მეგი აბაზანაში ჩასვა და თავად დაუწყო თმის დაბანა, გაუქაფა, ჩამობანა, ბალზამი წაუსვა, წყალი გადაავლო. მთლიან სხეულზე ნაზად ეფერებოდა, მეგის თვალები დაეხუჭა და ნეტარებას მიეცა. თავიდან კი გაუძალიანდა, შერცხვა.ბექამ კი ყურში ჩაჩურჩულა–ჩემი არ უნდა შეგრცხვეს, შენ მე მეკუთნი–მისმა სიტყვებმა კი მალამოსავით იმოქმედეს, ბოლომდე მიენდო. ბექას არც კი გაუხდია, მთლიანად დასველდა, მეგის დაბანას რომ მორჩა მხოლოდ მაშინ გაიხადა და მეგისთან ერთად აბაზანაში ჩაწვა. თავიდან ნაზად ფრთხილად ეფერებოდა მაგრამ მერე როგორც ყოველთვის ველურივით დააცხრა.
მეგის თვალები დაეხუჭა და ბოლომდე მინდობოდა, ბექა იმდენად ალერსიანი იყო რომ ძნელი იყო თავი შეგეკავებინა, მეგი ალერსში აყვა, მკერდით აეკრა ბექას, ასევე შიშველ მკერდზე, ვნების ოხვრა ამოხდათ ორთავეს და დამშეულებივით ეცნენ ერთმანეთს. მთლიანად მოთხვარეს და დაასველეს აბაზანა, ყველგან ქაფი იყო, ორთავეს დაავიწყდათ დილანდელი ინციდენტი. წყალი რომ გაუცივდათ უცევ გადაივლეს და საძინებელში გაცვივდნენ, შიშველ ბექას მეგიმ სახე აარიდა ბექამ გულიანად გადაიხარხარა.
–რაო, პრინცესავ ჯერ არ გინახივარ ხოო დედიშობილა?–მივიდა ბექა და ნახევდა შიშველ მკერდზე აკოცა რომელსაც პირსახოცი ძლივს უფარავდა.
მეგის თვლები მიელულა, ბექამ ჯერ ერთი მკერდი დაუკოცნა შემდეგ მეორე, მეგის სიამოვნების ოხვრა ამოსდიოდა.
–ბექა,... გაჩერდიი.... ბექა... ჩავიცვაათ უნდა...–ძლივს აბამდა სიტყვებს ერთმანეთს
–მოიცა რა დროს ჩააცმა ლიზი, ტანსაცმელი არსად გაგექცევა.–უთხრა და პირსახოცი წამში მოაშორა და ოთახის შორეული კუთხისკენ ისროლა, წამში გაჩდნენ საწოლზე, ოთახში ვნება მორეულთა ხმები ისმოდა. ძალა გამოცლილნი საწოლს მიესვენენ, როგორც ყოველთვის ახლაც ბექა დათარეშობდა მეგის მხრებზე. სასიამოვნო იდილია ტელეფონის ხმამ დაურღვიათ, მეგი ძლივს წამოდგა, ტელეფონის მოსაძებდა, მისაღებში იპოვა დივანზე მიგდებული. დედა ურეკავდა.
–ხო დეე– როგორ ესიამოვნა თბილი ტკბილი, მონატრებული ხმა, ყველა დარდი და საფიქრალი დაავიწყდა, მხოლოდ ის უნდოდა ამ წამს ჩახუტებოდა და როგორც ბავშვობაში თავი მის კალთაში ჩაედო და დედას მის გრძელ თმებზე ეთამაშა.
ბექა მისაღებში კართან გაჩერებულიყო და უყურებდ როგორი ბედნიერი იყო, ნაღვლიანი, მაგრამ დაინხა წამით დაინახა დიდი სიყვარული და პატივისცემა დედის მიმართ, დიდი მონატრება და სადღაც შიგნით დიდი ტკივილი.
მეგიმ საუბარი რომ დაამთვრა მიბრუნდა და ფიქრებში გართული ბექა ნახა, ისე გამოთიშულიყო ამ სამყაროდან მეგის მიახლოებაც კი ვერ იგრძნო, მანამ სანამ კოცნით არ გუკვალა მთავარ არტერიაზე კოცნის ბილიკი.
–მხოლოდ შენთვის–წელზე ხელები მოხვია ბექამ –მხოლოდ შენთვის რომ ბედნიერი იყო, რომ შენ თვალებში მუდამ ბედნიერება იყოს, მხოლოდ ბედნიერება და სიხარული დათარეშობდეს შენს სახეზე ამისთვის მთელ დედამიწას ფეხ ქვეშ გაგითელავ.
–მხოლოდ ჩვენთვის –შეუსწორა მეგიმ.
–წამო ჩავიცვათ–უთხრა ბექამ– და მგონი ისევ ირას გარდერობით მომიწევს სარგებლობა, ჩემი სულ ქაფიანია.
–წინააღმდეგი არ ვარ ნახევრად შიშველმა იაროო ჩემს სახლში.–მაცდურად უთხრა მეგიმ და ტუჩებე წაეთამაშა
–მე წინააღმდეგი არ ვიქნები საერთოდ შიშველს რომ გხედავდე სულ და შენი ვნება აშლილი ფიქრებით გეგმებს რომ არ მიფუშავდე, ოღონდ დღეს არა–ხელში აიყვანა საძინებელში შეიყვანა და საწოლზე დასვა.
–უნდა მოგამზადო, მივდივართ
–კარგი და სად?
–მეგი ზედმეტად მენდობი.
–რატომ
–ჯერ ის კი არ მიტხარი სად მივდივართო, არამედ ჯერ დამეთანხმე და მერე მკითხე სად მივდივართო.–როგორ გაუხარდათ ორივეს, ორივემ გაორმაგებული გულის ცემა იგრძნო.
ბექამ თავის ხელით გაუკეთა მაკიაჟი,
–ცოტა რამ გამეგება, ხელოვნებათ მცოდნეობას ვსწავლობდი ჩუმად და ფერთა გამაზე მეკეტება, მაკიაჟი კი იოლი ამბავიაო–უთხრა მეგის და მკრთალი ოდნავ შესამჩნევი მაკიაჟი გაუკეთა. გარდერობიდან შავი მოკლე კაბა გადმოიღო, დედას გამოგზავნილი, ისიც ბექამ ჩააცვა, ფეხსაცმელიც ბექამ შეურჩია, თმები ჩამოუვარცხნა, და მზად იყო, ბექა წინ ელეგანტური ქალბატონი იდგა.
–გინდა სარკეში ჩაიხედო?–კითხა ბექამ
მეგიმ უხმოდ დაუქნია თავი, კარადის დიდ სარკესთან მივიდა და იქედან ულამაზი გოგონა უმზერდა, თვალებში ბედნიერების ნაპერწკლებით.
–ახლა ირა გარდერობს ვესტუმრები და მოვალ.–სარკეს მიჩერებულ მეგის უთხრა, მანაც უხმო თანხმობა მიცა და ბექაც სარკიდან გაუჩინარდა.
რამდენიმე წუთში კი ოთახში მშვენიერი ჯენტმენი შემოვიდა კლასიკურ ფორმაში გამოწყობილი.
–მგონი ერთმანეთს ვუხდებით ხოომ?–მან საკრესთან მდგომ გოგონას ნაზად გაუცინა.
სარკის ანარეკლმა მოძრაობა დაიწყო, შუშისფერი თვალები მეტყველი გაუხდა და გამჭირვალე.
–ზე სიმპატიური ხარ –სითბო და სიყვარული გამოესახა სახეზე.
–უმშვენიერესი ხარ–გოგონას მიუახლოვდა სხეულე აიკრო და მთელი გრძნობით ჩაიკრა გულში.
–რატო გამოვეწყვეთ–იკითხა მეგიმ
–ესე უცებ არ მინდოდა მაგრამ ახლა მეტ ლოდინს არ ვაპირებ, –დასერიოზულდა ბიჭი–მაგრამ არაფრის არ შეგეშინდეს, არა აქვს მნიშვნელობა ვინ რას იტყვის, მთავარი მაინც ჩემი აზრი და გადაწყვეტილებაა. მთავარია შენ იყო კარგად, ჩემი ხომ გჯერა?
მეგიმ უხმოდ დაუქნია თავი, ბექამ გასაღები აიღო მეგის წელე მოხვია ხელი და მსუბუქად უბიძგა კარისკენ. მანქანაში უხმოდ ჩაჯდნენ, ბიჭს გოგოსთვის ჩაებღუჯა ხელი ცალი ხელით მართავდა საჭეს. რამდენჯერმე აიღო და ხელისგულზე აკოცა, ხანდახან მალული და მშიერი მზერა მინი კაბისკენ გაურბოდა, ხანდახან ხარბი მერა ზედ რჩებოდა და გოგონა აფხიზლებდა.
–მშვიდად მივიდეთ სადაც მივდივართ.
–რატომ არ მეკითხები სად მიმყავხარ?
–მენდობიო ხომ მკითხე ხოდა მეც გენდობი და თან არ მიყვარს წინასწარ ნერვიულობა ან სიურპრიზის გაფუჩება, ან თუნდაც რამე სხვა, გულწრფელი რეაქცია ჯობიაა...
–ზედმეტად კარგი ხარ ამ დედა ნატირები ცხოვრებისთვის, და ჩემი ამოტრიალებული სამყაროსთვის.
–ბექა არ მომწონს რასაც ამბობ, ზედმეტად მაშინებ, ხომ იცი არაფერს არ ვითხოვ.
–და მიტომ გეუბნები, რაც მოხდა მაინც ზედმეტად უმწიკლო და სუფთა ხარ. მეშინია ჩემი თავის რამე არ გავნო, მაგრამ ეგოისტობა მაიძულებს შენ ჩემი იყო. მხოლოდ ჩემი და ვინც ოდნავ მაინც მოგიახლოვდება ცოცხლად დავმარხო.
–მაშინებ. ვიცი რომ სასწაულები არ ხდება, ვიცი რომ თოვლის ბაბუა არ არსებობს, ვიცი რომ ჩამოვარდნილ ვარსკვლავს სურვილის შესრულება არ შეუძლია ჩაფიქრებაც რომ მოასწრო. არ მჯერა დამთხვევების, არ მჯერა სახეზე თბილი ღიმილისა და ცივი თვალების, დიდი ხანია უკვე რაც აღარ მჯერა, დიდი ხანია ზღაპრებს აღარ ვკითხულობ და ვიცი რომ პრინცები არ არსებობენ, მივხვდი რომ მხოლოდ წამით უნდა იცხოვრო, რომ წამის სიმშვენიერე იგრძნო. ბოლომდე შეიგრძნო ბედნიერება მანამ სანამ ამის შესაძლებლობა გექნება. ვიცი რომ სრულყოფილი ბედნიერება არ არსებობს, შეიძლება განიცადო კიდეც მაგრამ მის სანაცვლოდ ცხოვრებამ მძიმე გაკვეთილი მოგიწყოს. ეს ცხოვრების დაუწერელი კანონია, კბილი კბილის წილ.–მეგიმ ახლა შეამჩნია ბექას მანქანა გაეჩერებინა და მონუსხულივით უსმენდა, მეგის ხელისგულები დაუკოცნა, შუბლე ტუჩები მიადო სწრაფად დაქოქა მანქანა მოაბრუნა და საპირისპირო მიმართულებით გაუყვა გზას, ისევ ცალი ხელით მართავდა ცალით კი გოგონას ხელი ჩაებღუჯა და უკოცნიდა, ხანდახან ჩამოშლილ თმას გადაუწევდა და თითებით გაიკვლევდა გზას ყელისკენ. მერე ისევ და ისევ. მონოტორულად დააცოცებდა თითებს, ბოლოდ მუხლებე დაადო. იგრნო როგორ გააცახცახა მეგის და ტუჩის კუთხე ჩატეხა, ღიმილი გაეპარა.
–სად მივდივართ–მეგიმ ხმა მხოლოდ მაშინ ამოიღო როდესაც თბილის გასცდნენ და წყნეთის აღმართს შეუდგნენ.
–მეგონა არ გაინტერესებდა.–ღიმილით გახედა ბექამ
–უკვე მაინტერესებს, ისე უბრალოს
–ბებო, წყნეთშია, მშია და გვჭმევს რამეს, ნუ გეშინია ხომ იცი როგორ უყვარხარ–ბექამ დაინახა როგორ შეკრთა მეგი, შეეცადა დაემშვიდებინა–კარგი რა როდის იყო ნუნუკა ვინმეს კბენდა არ იცნობდე მაინც.
–პირველად არ მივდივართ მასთამ მაგრამ მაინც ასეთ ფორმაში არასდროოს ვუნახივარ, მეუხერხულება–უთხრა საბრალო სახით და ტანზე დაიხედა, ასეთი მოკლე კაბა ნუნუჩკას არ მოწონს და მე რატომ უნდა მნახოს.
–შენ მას ყველანაიი მოეწონები, ხომ იცი როგორ უყვარხარ.
–პირველად ვნერვიულობ ნუნუსთან შეხვედრისას.
–ნუთუ ბებიამ შეგაშინა?
–რაა?–ვერ გაიგო მეგიმ რა იგულისხმა ბექამ.
ბექამ მანქანა დიდ ჭიშკართან გააჩერა, სწრაფად მოუარა მეორე მხარეს, მეგის ღიმილით გაუღო კარი და მანქანიდან გადმოსვლაზე დაეხმარა, ხელზე ეამბორა, და შუბლზე ეამბორა, მეგის ეოცა მისი საქციელი, ირგვლივ მიმოიხედა, კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო, კოცნა დააკლდა, არ მოეწონა, ბექას ნაზი ამბორი, უფრო მეტი უნდოდა, გაბრაზება არ შეიმჩნია მაგრამ წამში დასახა სამაგიერო გეგმა. ბექას არ გამოპარვია მისი გაბუსი ტუჩები და ამღვრეული თვალები.
–რა იყო ეხლა ეს?–პირველად გაბრაზდა მეგი
–რაზე მეკითხები?–გაიოცა ბექამ თითქოს მე რაში მადანაშაულებო
–როგორ მომექეცი ახლა შეენ მე?
–მოვედი და მანქანიდან გადმოსვლაში მოგეხმაე
–მერე?
–მერე ხელზე გეამბორე–ღიმილით უთხრა ბექამ, მერე გაიოცა, ისე ოსტატურად შეკრა წარბები გეგონებოდ მართლა სხვა ეამბორა მის ადგილასო.–და რა არ მოგეწონა?
–არა, მაგის მერე რა გააკეთე
–რა არა, არ მოგეწონა თუ არ გეამბორე და უბრალოდ გაკოცე–ღიმილით კითხა, და კარისკენ წაიყვანა.
–ნუ მეხუმრები ბექა, გეკითხები.–თვალები დაუბრიალა მეგიმ.
–ოჰ, თვალების ბრიალი ვიცითო?
–ბექა ამბორის მერე რა გააკეთე?–ახლა მკაცრად კითხა მეგიმ
–შუბლზე ნაზად გაკოცე, იმიტომ რომ შენი იდეალურად წაცხებული ტუჩსაცხი არ გამეთხაპნა.–ღიმილით უთხრა ტუჩის კუთხე ჩატეხა და კოცნა დაუტოვა ღიმილის კუთხეში.
–ანუ ტუჩსაცხი გამეთხაპნებოდა ხოო?–ღიმილით გახედა მეგიმ
–ხო, ჩემ ისეალურ მაკიაჟს ვერ გავაფუჩებდი.
–კარგი წამო შევიდეთ–უთხრა და ისე რომ ბექას დაასწრო კარის შეგება და ეზოში პირველი შეაბიჯა.
–ნუნუკააა–ეზოდან გასძახა ბექამ–ჩამოვედი მშია
მეგი ღიმილით მოუბრუნდა, –ჯერ რომ მოგეკითხა არ ჯობდა? და მერე გეთქვა მშიაო?
–იცის მშიერი რომ ამოვიდოდი და დამახვედრებს რამეს, ხაჭპურს აცხობს რომ იცოოოდეე.. დიდი ნერწყვი გადაყლაპა ბექამ, მეგის წელე მოოხმია ხელი და თითებით ნელ–ნელა ქვემოთ დაიწყო ჩამოცოცება.
–გაგიჟდი– უცებ მოიშორა მისი ხელი გოგომ
–რა იყო?–გაიკვირვა ბექაამ, მომენატრა შენი შეხება და შენი სხეული
–გეყოს აქ არა.
–ეს ჩემი სახლია–სახე გაუმკაცრდა ბექას
–შენი სახლია მაგრამ აქ ბებოა არ დაგავიწყდეს და მასთან ურთიერთობას არ გავიფუჭებ შენ გამო, რაც არ უნდა მოხდეს, რომ ვუყურებ ჩემი ბებოს თვალები აქვს–სევდა ჩაუდგა მეგის თვალებში, ბექამ წამში ჩაიკრა გულში და ის ობოლი ცრემლი მოწმინდა, ღიმილით უთხრა
–შედევრს მიფუჭებ, ნაზად აკოცა და როცა მოშორდა სახლის კარიც გაიღო და იქედან საშუალო სიმაღლის, სათნო და თბილი სახის მოხუცი გამოვიდა. მეგი პირველი წავიდა მისკენ
–ბებო როგორ მომენატრე–უთხრა მეგიმ და მთელი გულით ჩაეხუტა.–როგორ ხარ?
–კარგად ჩემო გოგო–მანაც მოხვია თბილი ხელები–რამ გაგახსენათ ჩემი თავი? მეგიმ მოფერებას რომ მორჩა მერე მიუბრუნდა ბექას–მოდი დამანახე შენი თავი ახლოდან.
–როგორ ხარ ნუნუკა? ხომ არ მოიწყინე ააქ უჩემოდ?
–კარგად ვარ ბებო, შენ კიდე მოიკელი?–ახლა შვილიშვილს ჩაეხუტა, მაგრამ უცებ მოშორდა–ვაიმე ხაჭაპური, შემოდით ბებო გენაცვალოთ.–უთხრა და პირველი შევიდა კარში სწრაფი ნაბიჯიით
–ხომ ნახე ბებო ეგრევე მიხვდა რომ მოკლებული ვარ. სამ დღეში ლანდს დამამსგავსე–ღიმილით უთხრა ბექამ და მკერდისკენ გააპარა ხელი.
–არ შეიზლები–ხელი დაუჭირა მეგიმ და ყურთან უჩირჩულა, არ შეიძლება მოკლებული ხარ–და მსუბუქად უკბინა.
–შენ კი ვერ შეგატყო მოკლე კაბობა, ისეთი მოკლებული ვარ. მოფერება და სიყვარული მჭირდება.
–წამო შევიდეთ, უხერხულია.
მისაღებში კი ბებოს უკვე გაემზადებინა სამ კაცზე მაგიდა, ისეთი გემრიელი სუნები ტრიალებდა, ბექამ ვეგარ მოითმინა პირდაპირ აიღო დიდი ნაჭერი ხაჭაპური. ჯერ თავად უკბიჩა შემდეგ მეგის მიუტანა ტუჩებთან, მეგიმ უარის ნიშნად თავი გააქნია.
–ჩემ თავს გაფიცებ ერთი ლუკმ–ჩუმად უჩურჩულა. მეგიმ ჩაკბიჩა და გემრიელიაო ხელით ანიშნა, ბექამ კი ყურთნ უჩურჩულა–ესე იგი გიყვარვარ!
მეგიმ ძლივს გადაყლაპა ის ერთი ლუკმაც და ბექას კმაყოფილ სახეს გახედა, რომელიც ის იყო მდივანზე დაჯდა და უკანასკნელი ლუკმა პირისკენ გაიქანა, მეგის თავით ანიშნა დაჯექიო. ისიც უსიტყოდ მიუჯდა.
–ბებო, მოდი ერთ წამს–ხმამაღლა გასძახა სამზარეულოში მოფუსფუსეს. როგორც კი ლუკმა გადაყლაპა.

მეგიმ კითხვის ნიშნით გახედა ბექას არ მოეწონა მისი იდუმალი გამოხედვა. მან კი ჩუმად უჩურჩულა:
-იცოდე ხმა არ ამოიღო და არაფერი შეგეტყოს- ბებოც გამოვიდა სამზარეულოდან ცხელი ხაჭაპურიც ხელში.
-ბებო მოდი ერთ წამს ჩამოჯექი -ისევ გაუმეორა ბექამ
-კი ბებო გენაცვალოს-მის წინ დივანე ჩამოჯდა და ბექას მიაჩერდა
-ბებო ცოლი მომყავს.-პირდაპირ და შესავლის გარეშე უთხრა.
-რატო ბებო?
- რა რატო ნუნუკა? ცოლი რატო მოყავს ადამიანს არ იცი? ცოლი მინდა შვილი და თბილი საჭმელი.
-ვინ მოგყავს ბებო მერე.
-მეგი
-ვიინ?
-რააა?
ნუნუკამ და მეგიმ ერთად შეიცხადეს ნუნუკა მალე მოეგო გონს მეგისთან მივიდა და უცებ წამოაყენა, გაოგნებული გოგო გულში ჩაიკრა.
-შენ გენაცვალოს შენი ბებო, ჩემო ლამაზო გოგო როგორ გამახარეთ, აწინ რაღა მომკლავს, თქვენი შემხედვარე, ჩემო ლამაზებო-მერე ბექას მიუბრუნდა-როგორც იქნა თვალებში გამოიხედე და დაინახე ეს ანგელოზივით გოგო? მოდი ბებო გაკოცო და მოგილოცო.
მეგი კი ისევ გაკვირვებული გაოცებული და გაოგნებული იყო ჯერ კიდევ ბექას სიტყვები ჩაესმოდა ყურებში და მოსმენილს იაზრებდა.
,,ცოლი მომყავს“ ,ცოლი მომყავს“ ,,ცოლი მომყავს“-ჩაესმოდა ყურებში.
*მე მისი ცოლი მისი შვილების დედა მისი მეგური ცხოვრების ბოლომდე*-გულში სითბო ჩაეღვარა. მზე მთვარე და ვარსკვლავები მის ირგვლივ ტრიალებდნენ. წამში დაავიწყდა ყველა ის ტკივილი და იმედგაცრუება რაც კი ამ წამამდე განეცადა, რაც კი ცხოვრებას მისთვის მწარე გაკვეთილი მოეწყო. ბექამ ყველა ტკივილი დაავიწყა იმედი ჩაუნერგა და სიხარული აჩუქა.
ცხოვრება ხომ ამოუხსნელი ფენომენია ბედნიერება და უბედურება ერთმანეთს ანაცვლებენ. დედამიწაზე შესაძლებელი ბედნიერება იმ აზრით ფერმკრთალდება, რომ ან ჩვენ მივატოვებთ მას, ან ის დაგვტოვებს. ჰოი, ნეტავ ადამიანებს შეეძლოთ, რომ ბედნიერება დამოკიდებული არაა გარეგნულ გარემოებებზე, არამედ გულის შინაგან მდგომარეობაზე. საოცარია არა ? ბედნიერების მოსაპოვებლად ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას გადალახავენ ხოლმე, ის კი ჩვენშია, ჩვენს გულში, სადაც თითქმის არც ვიხედებით.. ბედნიერებას ტკივილიც ახლავს თან მაგრამ მან არ უნდა შეგვაშინოს და არ უნდა მივცეთ საშუალება რომ მიწასთან გაგვასწოროს. მაგრამ ამ შემთხვევაში ყველაფერი სხვაგვარადაა, ყველაფრის მიუხედავად რაც წარსულში გამოიარა, მაინც გამოვიდა მისი წილი მზე სუსხიანი ზამთარი ზაფხულის მწველმა მზემ შეცვალა. ბექამ მას მეორე სიცოცხლე აჩუქა იცოდა რომ მნიშვნელოვანი იყო მაგრამ ამდენად? პატივისცემა, სითბო სიყვარული, ბედნიერება, ზღაპარი სიყვარულისა და იგრძნო რამხელა ბედნიერებაა იმის ცოდნა რომ ვიღაცას ამ ქვეყნად სიცოცხლეზე მეტად უყვარხარ. ცხოვრება ხომ ამოუხსნელი ფენომენია, სურვილს სწორედ მაშინ გვისრულებს როდესაც ამას ყველაზე ნაკლებად მოველით და ამ სურვილის გარეშე მიჩვეულები ვართ ცხოვრებას.
ფიქრებიდან ბექას შეხებამ გამოიყვანა.
-კარგად ხაარ?-და წელე შემოხვია ხელი
-მგონი ჯერ ჩემთვის უნდა გეკითხა ხო?-დაბნეულმა ღიმილით კითხა.
-რა უნდა მეკითხა-გაიოცა ბექამ
-რაც ბებოს უთხარი ის და არ ... -ვეღარ დაამთავრა სათქმელი ოთახში გაღიმებული ბებო შემოვიდა.
-ჩემო ლამაზებო, ბებო გენაცვალოთ, მეგი მოდი ბებო ჩემთან- მაგიდასთან სკამზე ჩამოჯდა ნუნუკა და მისკენ წამოსულ მეგის გახედა-ბებო გენაცვალოს შენ ჩემო ლამაზო გოგო, ჩემო დახატულო, მოდი აქ დამიჯექი-უთხრა მასთან მისულ მეგის და მის გვერდით სკამზე მიუთითა
-აქ ვარ ბებო-დაიმორცხვა მეგიმ და ნაზად ჩამოჯდა.
-შენც მოდი ჩემო ბიჭო, -ახლა ბექას გახედა მან კი ორ ნაბიჯში დაფარა მათ შორის ნაბიჯი ნუნუკამ კი გააგრძელა-ბებო ეს ჩემმა ბებიამ მაჩუქა-მუჭი გახსნა და ხელისგულზე ულამაზესი ვარდის ფორმის ბეჭედი გამოჩნდა-მაშინ ადრე გარიგებები იყო, მაგრამ ბებიას და ბაბუას ერთმანეთი ყვარებიათ, ბაბუა ჯარში გაუწვევიათ, შორეულ რუსეთში, მაგრამ დრომ და მანძილმა მათ სიყვარულს ვერაფერი დააკლო. რამდენიე წელში დაბრუნდა ბაბუა რუსეთიდან, შეცვლილი მაგრამ სიყვარულით აღსავსე, იმ საღამოსვე მივიდა ბებიასთან და ხელი სთხოვა ამ ბეჭდით, დიდხანს ცხოვრობდნენ, შვიდი შვილი გააჩინეს. ეს ბეჭედი მათი სიყვარულის სიმბოლო იყო, ბებიამ მე გადმომცა-ბექას სევდიანი თვალებით გახედა- გახსოვს ბაბუაშენი როგორი სიყვარულით ყვებოდა მისი სიყვარულის ისტორიას? დღემდე მომყვება, მისი სითბო, -ცრემლი აკიაფდა მის თვალზე, მაგრამ წამსვე უკუაგდო და ბექას მიუბრუნდა- რომ გიყურებ მისი თვალები გაქ, გახსოვდეს ბაბუაშენის გამოხედვ გაქ, სახელიც მან დაგარქვა, მასავით მესაკუთრე ხარ-ბექას ღიმილი გაეპარა ტუჩის კუთხეში-რა გაცინებს შე მაიმუნო, ის რომ მხოლოდ ახლანდელმა თაობამ იცის რა არის სიყვარული? თუ ის რომ ადრე მხოლოდ ძალით და გარიგებით აქორწინებდნენ? ადრე უფრო დიდი სიყვარული იყო შვილო, ადრე უფრო აფასებდნენ და უყვარდათ, ახლა კი ამ სიტყვამ მნიშვნელობა დაკარგა.
-ბებო შენ რა..-ბექამ სიტყვებს ვერ მოაბა თავი, მაგრამ ბებო მიხვდა, მიხვდა რას გულისხმობდა, იგრძნო, მანაც სწორედ ხომ ასე დაიწყო ჩუმად გულში რეზოს სიყვარული.
-კი ბებო, თითქმის სამოცდაათს მივუკაკუნე, მაგრამ დღემდე ისე მწამს იმ გრნობის და შეგრძნების რაც მაშინ ბაბუაშენის დანახვისას ვიგრძენი. ასეა დღემდე, დამტოვა ცალად მაგრამ იქ დამხვდება და ისევ გამიკვალავს უკვალავ გზას. მუდამ მის სურათთან ერთად ვიძინებ, ბებიებო ამას მოგვიანებით გავაგრელებთ-შემდეგ კი სუნთქვა შეკრულ, განაბულ მეგის ხელი მოკიდა, მისი აცახცახებული, ხელები მის ხელებში მოიქცია, მარცხენა არათითზე ბეჭედი მოარგო და ცალი ხელით მიიკრა გულზე. -ეს ბებო ჩემგან, მარჯვენა არათითზე შენი ქმარი გაგიკეთებს, მინდა მუდამ გწამდეთ თქვენი სიყვარულის, ცხოვრება ბევრ განსაცდელს გამოგიგზავნით და თუ ერთმანეთი გეყვარებათ თქვენს მაგივრად თქვენი სიყვარული თქვენს მაგივრად მოაგვარებს ამ ყველაფერს, ყველაფერი მარტივად დაიწყეთ, არ გაართულოდ, იყავით მუდამ ერთმანეთზე შეყვარებულები და ისტორია თავად მოყვება თქვენს სიყვარულის ამბებს, ისე გიყვარდეთ ერთმანეთი რომ თქვენმა მომავალმა თქვენი სიყვარული გზამკვლევად გამოიყენონ, თქვენი ერთობა მეტი უნდა იყოს ვიდრე სიყვარული. გიყვარდეთ და გამრავლდით ბებიებო.
მეგიმ ეს მოხუცი ხომ მთელი გულით უყვარდა და მისი დაკარგული ბებოს სიყვარულს უვსებდა, ახლა გაასმაგებით იგრნო მისი სიყვარული. მთელი გულით ჩაეხუტა. ბექა მათი შემყურე ჩუმად ეღიმებოდა ბოლოს ისიც მივიდა და ორივეს ჩაეხუტა.
-თქვენ ჩემი ცხოვრების ორი უმნიშვნელოვანესი ქალბატონები ხართ-ჩუმად უჩურჩულ ორივეს, შემდეგ კი ოდნავ მოშორდა და უკან დაიხია, მეგის შეხედა თვალებში და უთხრა.
-წინააღმდეგი არ ვიქნები ცხრა თვეში მესამეც რომ მყავდეს-ისევ გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა.
-ბებო გენაცვალოთ თქვენ, მოდი მაგიდასთან დასხედით, მშიერები იქნები და ცოტა მაინც შეჭამეთ.-ღიმილით შევიდა სამზარეულოში
-კარგი ბებო, ხომ იცი მე სულ მშია-მიაძახა სამზარეულოს კარებში გაუჩინარებულ ქალს, შემდეგ კი მეგის ხელი მოკიდა და მაგიდისკენ წაიყვანა.
-ისე მგონი ხელი ჯერ ჩემთვის უნდა გეთხოვა და თუ თანხმობას მოგცემდი პირველი შენ უნდა მოგეცა ბეჭედი-ირონია ჟღერდა მეგის ხმაში.
-წინ მთელი ღამე და შაბათ კვირა მაქვს
-რისთვის?
-შენთვის ხელის სათხოვნელად
-კი როგორ არა, სხვა საქმეები მაქვს მე უფრო მნიშვნელოვანი-მაცდურად გაუღიმა მეგიმ
-რომელი?
-სიჭინავა
-მეგი მაგ თემაზე არ ვხუმრობთ-დაასერიოზულა ბექამ-დილანდელი არ დამვიწყებია და სამაგიერო მიეზღვება.
ბექას არ მოეწონა როგორ ჩახარა მეგიმ თავი, როგორ წაეშალა სახე, როგორ აუცახცახდა მხრები, ხელიგადახვია და გულზე მიიხუტა.
-არ იფირქრო რომ შენ მე ტკივილს მოგაყენებ როდისმე, ან ჩემ გამო ცრემლებს დაღვრი და თუ ჩემ გამო არ იტირებ გამოდის რომ იმ არარაობის გამო მითუმეტეს არ უნდა იტირო.-ტუჩებზე მიადო ლოყა, ნიშნად მაკოცეო, და როცა მისი ამეტყველებული სახე დაინახა მაშინვე შეაბრუნა სახე და ტუჩები დაუკოცნა.
-ბებო არ შემოვიდეს-მოშორდა მეგი მის ტუჩებს
-ნუ მაფიქრებინებ რომ ჩემ კოცნაზე მეტად ნუნუკასთან ჭორაობა გინდა და იმ ამბის მოსმენა როგორ მოიყვანა ბაბუმ ცოლად და როგორი იყო მათი პირველი ნაზი ამბორი ხელზე.-ფხუკუნი აუვარდა ბექას და მუჯლუგუნიც მიიღო გვერდში.
-წავიდეთ რა-მუდარა ისმოდა მეგის ხმაში
-ჯერ ჭამე რამე და მერე წავიდეთ, დღეს მთელი დღეა არაფერი გიჭამია-სერიოზულად გახედა ბექა, ხელი ზურგზე აუცურა და მერე ხერხემალს ჩამოყვა, უკანალზე რომ ჩავიდა მეგიმ უცებ დაუჭირა ხელი
-აქ არა, აქ არა...-თვალები დაუბრიალა
-ჭამე კალორიები გჭირდება, არ მინდა ხელში ჩამადნე-მაინც უჩქმიტა უკანალზე და კისერში სველი კოცნა დაუტოვა. იგრძნო როგორ გაცრა და როგორ დაუარა ჟრუანტელმა მთელ სხეულში მეგის. როგორ გასცრა და როგორ მინაბა თვალები.-მიყვარხარ სულის გავლით გულამდე, სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.-ჩაჩურჩულა ყურში და ხაჭაპურს მიუბრუნდა, მეგი კი დატოვა გაოგნებული.
-მეგი ბებო, რატო არაფერს არ ჭამ?-სამზარეულოდან გამოსული ნუნუკას ხმამ გამიყვანა ფიქრებიდან.
-მადლობა ბებო, უგემრიელესია ყველაფერი.-უთხრა მეგიმ
-ეს უნდა გასინჯო, ნუნუკას საფირმო ნახელავია-ბექამ ხაჭაპურის დიდი ნაჭერი გადმოუღო.
მეგიმ ნაზად, უღიმღამმოდ დაიწყო ჭამა, მეორე მესამე ლუკმის შემდეგ კი მიხვდა რომ მშიერი იყო, დილიდან არაფერი არ ეჭამა მაგრამ მეტი ვეღარ გადაიღო. ბექას უჩურჩულა.
-სალო რომ არ ვნახო გადაირევა და მშიერი მგელივით მოვარდება ბინაში ჩემთან.
-ეგ არ მაწყობს, გადარევა კი არა ბინაში მოხტომა, ამიტომ ჯობს მალე ნახო და დაამშვიდო.
-ხო აბა რა, ხელს ხომ შეგიშლის შენი ბინძური ააზრების განხორციელებაში?-ღიმილით გადაჩურჩულა მეგიმ და სახე გაუწითლდა
-ვიცი რაც წარმმოიდგინე სახეზე დაგეტყო და გპირდები შეგისრულებ კიდეც-ყურთან უჩურჩულა და მსუბუქად უკბინა, მის მოკლე კაბას წაეტანა და ხელი შეუცურა, მეგიმ ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია ოხვრა რომ არ ამოყოლოდა და ხმამაღლა არ დაეყვირა.
-ბექა გაჩერდი,-ძლივს ჩურჩულებდა მეგი- ნუ სარგებლობ ნუნუკას საპირფარეშოში ყოფნით თან მაგიდასთან ვსხედვართ
-კარგია ნუნუკა თუ გავიდა მე არც შემიმჩნევია, თუ მაგიდასთან არა გინდა სახლი დაგათვალიერებინო და ყველაზე მნიშვნელოვანიი ჩემი ოთახი გაჩვენო?
-ჯერ არა, მაგრამ სალომე აქ ამოვა, -მეგიმ მოციმციმე ტელეფონი დაანახა, სალოს სურათით, და უამრავი უპასუხო ზარი აჩვენა მეგიმ.
-არა მაგ გოგოს ვიღაც უნდა გავუჩინო ან უნდა გავაცნო თავი რომ დაგანებოს, არა დაგვანებოს.
-ბებო ჩვენთან ერთად რატო არ ჯდება სუფრასთა ?-კითხა მეგიმ ბებო რომ სამზარეულოში მოფუსფუსე დაინახა.
-ალბათ ხელს არ გვიშლის-უთხრა ბექამ, მაგრამ მაინც გასახა ბებოს-ბებო მოდი ჩვენთან რაა
-მოვდივარ ბებო გენაცვალოთ, რაღაცეებს გიმზადებთ წასაღებად.
-კარგი ნუნუკა მალე მოდი.-ბექას არ ქონდა დამთავრებული სიტყვა მის ტელეფონზე ზარი გაისმა და ნომრის დანახვისას ორივეს სახე შეეცვალათ და ჭამას ანებეს თავი.


..........................................
საღამო მშვიდობის აჩემო ლამაზებო, კარგებო და საყვარლებო... გილოცავტ კიდევ ერთხელ 2016 წლის შემობრძანებას, მრავალს დაესწარით სიყვარულითა და სიხარულით... გჯეროდეთ ახალი წლის სასწაულის და აუცილებლად აგისრულდებათ... მრავალს დაესწარით კიდევ ერთხელ შობა ახალ წლებს...
და, აი რა.. იმდენი ხანია ვწერ ამ ისტორიას თქვენ კი არა მე დამავიწყდა უკვე და გადავწყვიტე რომ შეგახსენოთ სამ ნაწილად გაიყოფა, ბევრს აღარ დაელოდებით და მოვამთავრებ.. შემაფასეთ და მირჩიეთ... არ დამინდოთ... და ბოდიში შეცდომებისთვის..