ნამდვილი,წრფელი სიყვარული ყველა ბარიერს გადალახავს-ო ამნობენ,თუმცა კი ვერაფრით ვაგებინებ გონებას ზემოთხსენებულს.გულს ისევ მღრნის ცოდვა,ცოდვა რომელიც მახრჩობს და სულიერად მაჩანაკებს...განა მარტივია დანაკუწებული სულით ცხოვრება,რომელიც თითოეულ ნაბიჯზე მახსენებს ჩემს დანაშაულს.
ეს გაუსაძლისია...


***
ვეტმფრენი თბილისის აეროპორტში ეშვება,ზურას აღშფთებულ სახეს შვების ღიმილი ცვლის.ხელს მკიდებს და გადასვლაში მეხმარება,საშინელი ქარი სახეს მისუსხავს და სულ ერთიანად მაკანკალებს.ფიქრები ისევ ქაოტურად მოქმედებენ და მე ვხვდები,რომ ასე ყოფნა გაუსაძლისია.ვიგან ან რისგან ცდილობს ჩვენს დაცვას ზურა?ნეტავ ასეთი მნიშვნელივანი ვარ მისთვის რომ ასეთ რისკზე მიდის რომ გადამარჩინოს?
-მართა ფერი არ გადევს,იქნებ თავს ძალა დაატანო და არაფერზე იფიქრო?-კოპებ შეკრული მარგარეტი ცდილობს დამამშვიდოს.
-არ შემიძლია...-ვბუტბუტებ და მუცელზე ხელს ვისვამ,ჩემი პატარა საკმაოდ აქტიურია.
-ასე ჩემს ნათლულს ავნებ!-წარბებს კრავს მარგარეტი და ჩემს მუცელს ეფერება.
-კარგი ჰო,მშვიდად ვარ-ვამბობ ღიმილით და ფანჯარაში ყურებას განვაგრძობ.არ მიკითხავს სად მივყავდით ზურას,იქნებ პასუხი არც კი გაეცა.ყველანაირად ვცდილობ მისი არსებობა არ შევიმჩნიო და ასე გავაგრძელბ 'ის მხლოდ ჩემი შვილის მამაა!' ვამბობ გონებაში და თვალებს ვხუჭავ. 'თავის მოტყუება არ გამოგდის მართა,ვიცი როგორ გენატრება მისი სითბო' ხითხითებს ჩემი ალტერ ეგო დანერევები მეშლება.
-აღარ შემიძლია!-ხელებს თავზე ვიჭერ და კანკალი მივარდება.


***
მანქანა გზის პირას ჩერდება,გაოგნებული მარგარეტს ვუყურებ ის მხოლოდ მხრებს იჩეჩავს და ჩანთას იღებს.თვალებს აქეთ-იქეთ ვაცეცებ თუმცა ტყის მეტს ვერაფერს ვხედავ.
-სად ვართ?-ვეკითხები ზურას.
-აქ ვერ მოგვაგნებენ-მპასუხობს და კარებს მიღებს.
-ჰო აქ რობინ ჰუდი ან ტყის ნიმფები გადაგვარჩენენ-ვამბობ წარბშეჭმუხნული და მისი დახმარების გარეშე გადმოვდივარ ავტომობილიდან.
ტეში ვიწრო ბილიკით შევდივართ,გზა გაუვალია ეკალ-ბარდები სიარულში გზას გვიშლის,წინ ორი მამაკაცი მიდის და გზას გვუსუბთავებს.
დაღლილობა მძლევს და აქლოშინებული ხეს ვეყრდნობი,თუმცა წამის მეასედში საყრდენი მეცლება და თვალებ გაფართოვებული ვუყურებ მომღიმარ ზურას.' არ იყო საჭირო'-ვბუტბუბ ვითომ განაწყენებული და ხელებს კისერზე ვხვევ.
ერთსაათიანი წვალების შემდეგ უზარაზარი სახლი მეშლება თვალწინ.წითელი კრამიტით ნაშენებ სახლზე მწვანედ გადაკრულიყო ხავსი.სახლი დიდი ოყო ასე სამი სართულით,სახურავთან კი პატრა სათვალთვალო კოშკის მაგვარი შენობა იდგა.ერთი შეხედვით საზარელი სანახავი იყო ტყის სიღრმეში მდგარი სასახლე,რომელსაც მზის სხვი ალბათ არც არასოდეს უნახავს უზარმაზარი ხეების წყალობით.
ჩემი დამარგარეტის ოთახი გვერდიგვერ აღმოჩნდა რაც საგრძნობლად მახარებს.ოთახში ვიკეტები და სააბაზანოში შევდივარ,ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს სამყაროში რაც კი მტვერია მე მაქვს აკიდებული.კედებს ვიხდი და ვხედავ რომ ფეხი საგრძნობლად მაქვს შეშუპებული,ტანისამოსს ვიხდი და თბილი წყლით სავსე ჯაკუზში ვწვები...
აბაზანიდან გამოსვლისას მგონია ხელახლა დავიბადე,თბილ ელასტიკებს და სვიტერს ვიცვამ, კაპიშუნს თავზე ვიფარებ და ოთახიდან გავდივარ.მარგარეტის ოთახში ვიხედები,სძნივავს.მარტო მიწევს სამზარეულოს მოძებნა,თუმცა სურნელით მალევე ვპოულობ და ზურას ვხედავ აშკარად ვახშამს ამზადებს.კომფორტულად ვჯდები სკამზე და ხელებს მუცელზე ვიწყობ.
-ახლა უნდა ამოვსულიყავი რომ დამეძახა თქვენთვის-ამბობ ღიმილით.
-მარგარეტს სძინავს,ჩვენ კიდევ ძალიან გვშია.-ვამბობ და მომლოდინე მზერას ვაბყრობ.
-ბოსტნეულის სალათის მეტი ვერაფერი მოვამზადე-ამბობს და სალათით სავსე თეფშსა და ალუბლის წვენ მიდებს წინ.
-ვიცი რომ მხოლოდ ბოსტნეულის სალათი მომზადება იცი-ვკისკისებ მე და ჭამას ვიწყებ.
-ექიმთან ბოლოს როდის იყავი?-ინტერესით მეკითხება ზურა.
-ორი კვირის წინ,რატომ?
-არა ისე...გოგოა თუ ბიჭი?-მეკითხება ისევ.
-არ ვიცი,ხანდახან მგონია რომ ერთი კიარა რამდენიმე მიზის მუცელში-ვამბობ ღიმილით და წვენს ვწრუპავ.
-ყოჩაღ მამას-იცინის ზურა.
-ყოჩაღ დედას-ვამბობ წარბაწეული და ცარიელ თეფშს ვრეცხავ.
-დედიკო გაკაპასდა-ყურთან მეჩურჩეუება ზურა და მუცელზე ხელებს მხვევს.
-ზურა რას აკეთებ-ვლუღლუღებ მე და ვცდილობ ხელიდან გავუსხლტე.
-ნუ გარბიხარ-ჩურჩულებს და ყელში ცხელ კოცნას მიტოვებს..როგორ მინდა არაფერი ვიგრძნო,არც ჟრუანტელი და არც აჩქარებული გულისცემა...ასე მგონია ჩემი გულის ფეთქვა ყველგან ისმის...ბედნიერებისგან თუ სირცხვილისგან ლოყები მიხურდება და ღაწვებ დასველებული ვუყურებ როგორ ჩამუხლულა ზურა ჩემს ფეხებთან და ჩვენს პატარას რაღაცას ებუტბუტება.
სინდისის ხმა ჩაქუჩივით მირტამს და ფეთიანივით ვხტები გმზე,დასაძინებლად მივდივარ-თქო ხმა წართმეულმა წავილუღლუღე და ოთახიდან გავიძურწე.



***
დილით ადრე მეღვიძება,უფრო სწორად ცელქი ნიმფა მაღვიძებს რომელიც მუცელზე გამეტებით მირტყავს.ბედნიერს მეღიმება და საწოლიდან ვდგები.ფეხშიშველი მივდივარ დარებებთან,დილაა მაგრამ აქ მზეც კი არ ათბობს ყინულივით ცივ,თითქოს და მიტოვებულ სასახლეს...
დილის პროცედურების ჩატარების შემდეგ მარგარეტთან შევდივარ თუმცა ოთახში არ მხვდება.უკვე ვხვდები რომ უგემრიელეს საუზმეს დამახვედრებს და ასეცაა.უგემრიელესი შოკოლადის პუდინგებით გვიმასპინძლდება და ისევ ისმენს ჩემს ქება-დიდებას.

***
უკვე ერთი კვირაა გასული მას შემდეგ რაც ზურამ აქ მოგვიყვანა,სინდისი მკარნახობს რომ ასე გაგრძელება არ შემიძლია. 'საბოლოოდ გავარკვევ ყველაფერს' ვამბობ გულში და ზურასთან სასაუბრო დიალოგს გონებაში ვაწყობ.
საღამურებს ვიცვამ და საწლოში ვწვები,მთელი ღამე ვერაფრით ვიძინებ ერთი სული მაქვს როდის გათენდება და საბოლოოდ გავარკვიო ყველაფერი.თვალებს ძლიერად ვხუჭავ და დასაძინებლად ვემზადები როცა კარის ღრჭიალი მესმის.
პულასცია მემატება,სუნთქვაც კი მავიწყდება და ვეყინები ერთ პოზაში...
ერთი შეხება,მხოლოდ ერთი და ვდუნდები...ჰო ეს ისაა,ვინც გაიფიქრეთ.
საბანს წევს და გვერდით მიწვება,თბილ ხელებს მხვევს და გულზე მიხუტებს. 'ამას რატომ აკეთებს?' ვეკითხები ჩემს თავს და ჯიუტად არ ვახელ თვალებს.ანუ მას ყოველ ღამე ჩემს გვერდით სიძინავს მე სულელი კი ვერ ვხვდებოდი! სისინებს ჩემი ალტერ ეგო.
-როდის მომიყვები...-ვამბობ ჩურჩულით და თვალებს ძლიერად ვხუჭავ.
-დღეს არა მართა,ოღონდ დღეს არა...შენ არც კი იცი რა მტკივნეულია ეს ჩემთვის-ნაღვლიანად ამბობს ზურა და შუბლზე მკოცნის.


-------
ჩემო კარგებო ესეც შემდეგი თავი,იმედი მაქვს ცუდი არ გამოვიდა...კიდევ ერთი თავი და მოვრჩები,ხვალ შიძლება ვერ ავტვირთო ამიტომ არ მიწყინოთ... ♥ გამიზიარეთ თქვენი აზრი.
უყვარხართ ♥მარიამი♥-ს ♥