-არა ხომ ვამბობ ამ გოგოს ვინმე უნდა გავურიგოთქო-სალომეს ნომერი ციმციმებდა ეკრანზე
* ხო სალო-მშვიდად უპასუხა ბექამ
*ბექა, მეგის ვერ ვპოულობ, სიჭინავაც დაეძებს, არ იცი სადაა?-ანარვულებული ხმა ქონდა სალოს, მეგის გარკვევით ესმოდა მისი ხმა.
*ჩემთანაა სალო-ორივენ იგრძნო როგორ ზრუნავდა მეგობარზე, როგორი ძვირფასი იყო მისთვის მეგი- ბებოსთან ვართ და მალე დავბრუნდებით, შენ სად ხარ?
*ბავშვებთან ერთად კაფეში, არანორმალურები ხართ, როგორ იპოვეთ ერთმანეთი მიკვირს-ბრაზი გამორეოდა ხმაში სალოს.- დროზე ჩამოეგდეთ. მაგ ქალბატონს უთხარი ტელეფონთან ერთად მტკვარს გაყევითქო.
*კარგი რა სალო, ჩემთანა- გაეღიმა ბექას და მეგის დაღვრემილ სახეზე ხელი ჩამოუსვა, ტუჩის კუთხეს გაუყვა და გაიღიმეო ანიშნა,- მალე ჩამოვალთ, ვინ ხართ? მოვალთ მანდ იქნებით?
-თაზო, მარი და მაკა, მალე ჩამოხვალთ? მარტო ვარ სახლში და ჩემთან ავდივართ გოგოები, თაზომ მე გაგიყვანთო და გზიდან დაგვირეკე.
-კარგი შეგეხმიანებით- ბექამ ტელეფონი გათიშა, მეგის ტუჩებზე სწრაფად აკოცა და სამზარეულოში მოფუსფუსე ბებოს გასძახა.
-ბებო ჩვენ უნდა წავიდეთ გვეჩქარება გველოდებიან.
-კარგი ბებო, ესენი წაიღე- ბებოს დიდ პარკში ნამზადი ჩაედო,- შიმშილით ნუ მოიკლავ თავს, ამოირბინე ხოლმე და მეც ჩამოვალ მალე.
-ნუ ნერვიულობ ნუნუკა, შენი მანჩო ყოველ დღე მოდის და სადილსაც მიმზადებს და სახლსაც კეთილ სინდისიერად ალაგებს -ბექამ პარკი ჩამოართვა ბებოს და მაინც ჩაიჭყიტა შიგ.- უფ, როგორ მიყვარხარ ნუნკა.
-რა სახელებია ეგ ბექა? ის ქალი არ გადამირიო, დამხმარედ აგიყვანე რომ მშიერი არ მომიკვდე, მანჩოს ნუ ეძახი მანანა ქვია.
-კაი რა ნუნკა, კაი წავედით ჩვენ- შუბლზე აკოცა ბექამ და მეგის ანიშნა წავედითო.
-კარგად ბებო -მივიდა მეგი და მთელი გრძნობით ჩაეხუტა მთელი არსებით. -მადლობა ბე შენ ამ უძვირფასესი საჩუქრისთვის.
-მადლობა შენ ჩემო მშვენიერო, მხოლოდ შენ გინატრებდი მის გვერდით მთელი ცხოვრება.
-მშვენიერო ქალბატონებო, დიდი ბოდიში ამ იდილიას რომ გირღვევთ მაგრამ ამ მშვენიერ ქალბატონს ეჩქარება და თუ არ მივა მალე შეიძლება ტორნადო ამოვარდეს წყნეთში და მარტო ჩვენ სახლში დატრიალდეს.
-მოვდივარ- მეგი კარისაკენ გაეშურა
- მალე მინახულეთ ბებო ისევ, სანამ ჩამოვალ თბილიში აქ მარტო ვარ, იქაც მაგრამ ეს გადარეული ხანდახან მაინც მნახულობს როცა შია მაშინ მაინც. -და სიყვარულით გახედა თვალებ ანთებულ შვილისშვლს.
-კარგი ბებო მალე მეყოლება სახლში.
-ნეტა ბებო ნეტა.
სახლიდან გამოსულებს ხმა არ ამოუღიათ, მეგი ჩუმად დასცქეროდა მის ბეჭედს, ბეექა კი სიამაყეს განიცდიდა, ეამაყებოდა მისი სიყვარული და საყვარელი ბებო, ყველაზე მეტად ბეჭდის ისტორიამ მოხიბლა. როგორ უნდოდა მასაც სიცოცხლის ბოლომდე გაყოლოდა ეს სიყვარული, როგორ უნდოდა მეგისც ასე თბილად და სიყვარულით ესაუბრა მასე, მისი სახელის ხსენებისას მასაც ასევე მონატრებითა და სიყვარულით ანთებოდა თვალები, არა არ უშვებდა იმას რომ მეგის არ უყვარდა უბრალოდ ჯერ დრო ჭირდებოდა რომ მის გულში არსებული ნაკვერცხალი დიდ ცეცხლად ქცეულიყო.
-რაზე ფიქრობ?- ფიქრებიდან მეგის ხმამ გამოიყვანა.
-შენზე- წამით გაუსწორა სერიოული მზერა და ისევ გზას გახედა.
-ჩემზე?- ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა ლიზის.- და რატო?
-ხო შენზე მაცდურო ქალბატონო- გაუღიმა ბექამაც და ტუჩებზე ცალი ხელი გადაუსვა-მომენატრა შენი დაწითლებული ტუჩები და მისი არომატული და გემრიელი გემო.- მაშინვე გააჩერა მანქანა, წამებში გაიხსნა უსაფრთხოების ქამარი და ველურივით ეცა მეგის, ტუჩებიდან ყელს ჩაუყვა, ყელიდან დეკოლტეს, მკერდამდე მივიდა. მეგის ჩუმი კვნესა უფრო ახელებდა და აგიჟებდა, უფრე მეტად აღაგზნებდა. მეგიც აყვა ალერსში ახლა მან შეუცურა ხელები კისერზე, პერაგის ღილებს გახსნა დაუწყო, შიშველ მკერდზე ხელები გადაუსვა კისერში კოცნის ბილიკს გაუყვა. მეგიმ იგრძო როგორ გააკანკალა ბექას, როგორ შეწყვიტა სუნთქვა და როგორ გამოტოვა გულმა რამდენიმე დარტყმა.
-ახლა გაჩერდი თორე აქ ჯარიმას დაგვიწერენ, რაც დიდად არ მანაღვლებს მაგრამ ხელი რომ შემიშალონ შემიძლია პირველივე ადგილზე მოვკლა, ამიტომ ჯობია საღამომდე მოვიცადოთ-ხელები დაუკავა ბექამ, მოწყვეტით აკოცა და პერანგის ღილები შეიკრა.
-ისევ- ტუჩები გაბუსა მეგიმ- დღეს უკვე მეორედ.
-გინდა სახლში წავიდეთ ან სადმე ბნელ ადგილას მე წინააღმდეგი არ ვარ, თუ გინდა უკეთესი შემომთავაზე, შენი მდგომარეობა ჩემთვის უპირველეს ყოვლისა მნიშვნელოვანია და მაგ ტუჩებს თავი დაანებე.- და გამობურცულ ტუჩებე ენა გადაუსვა
-ბექა რას მიკეთებ?- ვნებიანად დაჩურჩულა მეგიმ ტუჩებზე საყელოზე მოქაჩა და მთელი ვნებით დაეკონა ბაგეზე. როცა კოცნას მორჩნენ, უფრო სწორად ჰაერი ჩაისუნთქეს, ბექა სწრაფად დაუბრუნდა მის ადგილს, და მეგის აწეულ კაბას გახედა.
-კიდევ კარგი სახლთან ახლოს ვართ, სახლში მივდივართ, სალოს მიწერე რომ გაგვიანდება, ნუნუკას წნევამ აუწია და სასწრაფოს ელოდები, მე კიდე მთვრალი ვარ და აზრზე არ ვარ, ან რაც გინდა ოღონდ მიწერე რომ უახლოეს ერთი საათი არ გცალია. -ღიმილით გახედა და მანქანა სწრაფად დაძრა ადგილიდან.
ზუსტად სამ წუთში კორპუსის წინ იყვნენ, ბექა სწრაფად გადმოვიდა მანქანიდან, სწრაფად მოუარა და მეგი კი არ გადმოიყვანა ძალით გადმოაფრინა, სწრაფად შეიყვანა პადიეზში, ლიფტი გამოიძახა და მის მოსვლამდე იქვე კედელზე მიახუტა მეგი, ისევ ველურივით დააცხრა ტუჩებზე, ყელზე, მკერდზე, დეკოლტეს ჩაუყა, მეგის გახშრებული სუნთქვა კი ჭკუასა და რეალობის შეგრძნებას უკარგავდა, როგორც იქნა ლიფტი ჩამოვიდა კარი გაიღო, ბექა კი ისევ მეგის მკერდში ჩაემალა ტუჩები.
-ბექა, ლიფტი მოვიდა, -ლივს ამოღერღა მეგიმ.
-რაო გეჩქარება როდის ავალთ?- ღიმილით ახედა მოხრილმა ბექამ, ნელ-ნელა გასწორდა და და ახლა ტუჩებზე დააცხრა.
-გეყოს ავიდეთ, უხერხულია ვინმე გამოვა- ხელის კვრით მოიშორა მეგიმ ბექა
-ამას სახლში განანებ, ჩემ სახლში- ბექამ ჩემ სახლს ხაზი გაუსვა- ორმაგად ამოვიღებ, სალომემ რომ დარეკოს ჩემი ხელით მოვკლავ- სერიოულად გახედა ბექამ, მეგი მიხვდა ახლა ვინმეს რომ შეეშალა მისთვის ხელი ნამდვილად არ დაადგებოდა კარგი დღე.- ტელეფონს ვეღარ ეღირსება და შენთან დარეკვას. ვაფშე გამორთე ტელეფონი ვითომ დაგიჯდა- გაუცინა ბექამ და ახლა ლიფტის კედელზე მიაყუდა მეგი, ის იყო ისევ უნდა ეკოცნა ახლა მეოთხეზე გამოიძახეს ლიფტი და სიბრაზისგან კბილები დაკრიჭა- რაღა ახლა მოუნდათა ამათაც კიდე
-ვატყობ ბედი არ გწყალობს დღეს
-მაინც ვერ გადამირჩები ჩემთან- კბილებში გამოსცრა ბექამ და კაბა გაუსწორა.
ლიფტში შემოსულ მეზობელს ღიმილით მიესალმა და წყნარად დადგა მის უკან ბექა, მალულად აცეცებდა ხელებს მეგისკენ, მან კი მწარედ ამოიკვნესა, მწარედ უჩქმიტა მეგიმ
-რა მოხდა ბექა კარგად ხარ?-მეზობელი უცებ მიბრუნდა მისკენ
-მადლობა ნანული დეიდა, დღეს საშინლად დავიღალე სამსახურში და კუნთები მტკივა.
-ასეც არ შეიძლება შვილო, მთელი დღეა სამსახურში ხარ. შესამჩნევად მოიკელი, ცოლი მოიყვანე შვილო და მოგივლის, ბებიაშენს კი არაფერს არ უჯერებ.
-მალე მოვიყვან გპირდებით- გაუღიმა ბექამ და მალულად გააპარა თვალი მეგისკენ რომელიც დასჯილი ბავშვივით იდგა კუთხეში რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა.
-კარგი შვილო აბა შენ იცი, ბედნიერებას გისურვებ- გაუღიმა ქალმა და ლიფტიდან გავიდა.
კარი ბოლომდე დაკეტილი არ იყო ბექა მეგის მივარდა და საჯდომზე გემრიელად მოსცხო და უჩქმიტა.
-ჩქმეტას გაჩვენებ შენ მე- ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე
-ბექუნი ეგ შენთვის არ შეიძლება ყველა გეუბნება რომ ამ ბოლო დროს საგრძნობლად მოიკელი, შენ დასვენება და კარგი კვება გჭირდება.
-კარგი კვება და დასვენება?- ისევ გაიცინა ბექა- მიდი გადი- და უბიძგა გაჩერებული ლიფტიდან გასულიყო.
ბექას ბინაში პირველად არ მიდიოდა, ადრე როგორც მეგობარი, ძიძა და მომვლელი ისე დადიოდა, როგორც ბექა ეძახდა მას, ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა, ახლა სხვა სტატუსი აქვს, მალე ისევ სხვა სტატუსი ექნება. კართან რომ მივიდა, ბექა ჯიბეში გასაღებს ეძებდა, მეგიმ კი ფეხებში სისუსტე იგრძო, და იქვე ცივ კედელს მიეყრდნო. ბექას არ გამოპარვია მისი წამიერი ცვლილებაც კი.
-კარგად ხარ?- თბილად გაუღიმა, მხარზე ხელი ჩამოუსვა, ისევ იგრძნო როგორ გააკანკალა მეგის მისი შეხებისას, მისი უხმო თანხმობა მიიღო, კარს გასაღები მოარგო და წინ მეგი შეატარა.
მისაღებში შესულ ბექას
-ჯანდაბა ჯანდაბა -აღმოხდა და კბილები გააღრჭიალა.
მეგი კი თბილი და სათნო ღიმილით წავიდა მისაღებისკენ.
-რატო მაინც და მაინც დღეს- ბუტბუტება ბექა და თან კარს კეტავდა.
ბინაში შესულებს ბექას კართან ბარგი დახვდა, როგორც ჩანს ბატონი დადიანი მივლინებიდან დაბრუნებულა, მეგილოს შესანიშნავი ურთიერთობა ჰქონდა უფროს დადიანთან, ხშირად მიდიოდა ბექასთან და მაშინ გაიცნო, დროთა განმავლობაში კი მეგობრული ურთიერთობა ჩამოუყალიბდათ, როგორც უფროსი მეგობარი ისე იყო მეგისთვის.
მაგრამ ახლა? ახლა სულ სხვა სტატუსი ექნებოდა და არ იცოდა ამაზე უფროს დადიანს რა რეაქცია ექნებოდა. მეგი მისაღებ ოთახში დაელოდა ბექას, გული აჩქარებული ქონდა, ხელი ნერვიულობისგან დაეცვარა, სანაძლეოს დადებდა რომ ახლა სახეზე ფერი არ ედო და ტუჩებიც გალურჯებოდა, როგორ შეიძლება ადამიანის ასე უცებ ცვალეებადობა? თუ არ ხვდება მომავალ ,,სადედამთილოს ან სამამამთილოს“.
-მეგი რა გჭირს?-ბექას კარი დაეკეტა და მეგის გაფითრებულ სახეს გაეშეშებინა ერთ ადგილას, გონზე წამში მოვიდა-მეგი რა მოხდა? მითხარი ნუ მაშინებ, რა ფერი გადევს?
-აქ მამაშენია- ხმის კანკალით უპასუხა ბექამ.
-ვიცი მერე რა?
-
-რა იყო მამაჩემის როდის აქეთ ...-ბექამ ვერ დაამთავრა წინადადება მისაღებში ზრდასრული ბექა შემოვიდა, საფეთქლებთან შერეული ჭაღარით.
-აი ნახე ვინ მოსულან- ღიმილით მივიდა წყვილთან- ბავშვებო როდის მოხვედით? კარის ხმა არ გამიგია.- ჯერ მეგი მოიკითხა თბილად ჩაეხუტა, ბექას კი როგორც კარგ ძმაკაცს ისე მოეხვია, მაგრამ ისევ მალე მიუბრუნდა მეგის
-რა მოხდა კარგად ხარ? რატომ ხარ გაფითრებული?
-კი მადლობა კარგად ვარ,
-მიდი დივანზე ჩამოჯექი- ხელი შეაშველა და გაფითრებული მეგი დივანზე დასვა, ბექა კი სამზარეულოშიი გაიქცა წყლის მოსატანად- ბექა რამე თბილი მოსაცმელი მოუტანე სულ მთლად გაყინულია- წყლის ჭიქა ჩამოართვა და მეგის მიაწოდა- მიდი მოსვი
მეგიმ ხელის კანკალით გამოართვა წყალი და ცოტა მოსვა, ბექამ ზურგიდან მოაფარა მისი თბილი მოსაცმელი და შიშველ მკლავზე ნაზად დაუსვა ხელი.
-მადლობა- უთხრა და წყლის ჭიქა მიაწოდა.- მეგი ბექას სამოსში გამოეხვია, სამი ზომით დიდი მოსაცმელი, რომელსაც ბექას სურნელი ქონდა და კიდევ სუნამოსი, ახლად დასხმული სუნამოსი რომელის მეგიმ აჩუქა დაბადების დღეზე. ცხვირი მოსაცმელს გაუხახუნა და ბექას სურნელი შეუმჩნევლად შეისუნთქა, ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ბაგე ღიმილმა გაუპო, ბექას სურნელი ძალას მატებდა.
-ისევ სწრაფად დადის ხომ?- ღიმილით იკითხა უფროსმა დადიანმა და თბილი თვალებით გახედა მეგის.
-მე სწრაფად არ დავდივარ- ბრაზიანად თქვა ბექამ
-და სწრაფად რომ არ დადიხარ მაგიტომ არის მეგი გაფითრებული ხომ?
-ისე ასე მალე რატომ დაბრუნდი- პასუხს თავი აარიდა ბექამ და თვალებში ჩახედა მამას.
-შენი ამბავი რომ არ ვიცოდე ვიფიქრებდი ჩემი დანახვა არ უნდათქო და პირდაპირ ამოულაგებელი ბარგით გადავიდოდი.
-კარგია რომ არ ამოალაგე, -ღიმილით გახედა ბექამ
-ოჰოო, -ასევე მაცდური ღიმილით გახედა მამამაც- რამე ხდება?
-კი- პირდაპირ აჯახა ბექამ.
-და მე არ უნდა ვიცოდე?
-გაიგებ მალე- ღიმილით გადახედა ჯერ მამას მერე კი აცახცახებულ მეგის
-ძალიან მალე, თუნდაც ახლა, მაგრამ ახლა მეგი სალომესთან თუ არ ავიყვანე ყვირილით მოვარდება აქ, და სულაც არ მოერიდება იმის რომ შენ თორმეტი საათი იფრინე.
-და საიდან ამდენი ინფორმაცია ჩემი ფრენის გრაფიკზე?-ნეტა იცოდეთ როგორ გაახარა უფროსი დადიანი შვილის სიტყვებმა.
-დაგავიწყდა ვისი შვილი ვარ? თუ მამამ ყველაფერი იცის შვილზე რატომ არ უნდა იცოდეს შვილმა მამაზე?
-ბატონო ალექსანდრე მე წავალ ხო? -მეგი ფრთხილად წამოდგა ფეხზე, ისევ ნერვიულობდა
-კარგი რა მეგი, რამდენჯერ გითხარი, რა ბატონო ალექსანდრე ან ბიძია, სანდრო დამიძახე რა- თხოვნით გახედა ალექსანდრემ
-ან ჩვენებურად ალეკო- ახარხარდა ბექა, როცა მამის ბრაზიანი თვალები დაინახა- კარგი რა სანდრო რა მოხდება ალეკო რომ დაგიძახოთ?
-ჯერ ერთი სანდრო არა მამა- სერიოზულად დაიწყო ალექსანდრემ- და არავითარი ალეკო- მე კი ღიმილით დაამატა -მოვკლავ ნოდარას ეს რა სახელი მოაფიქრდა მაგ ცალტვინას.
ნოდარი ბავშვობის მეგობარი, ბაღელი, სკოლელი, უნივერსიტეტის ძმაკაცი, მეჯვარე და ახლა უკვე ბიზნეს პარტნიორიც კი, ბავშვობაში დაურქმევია ალეკო, ყველა ალექს და სანდროს რომ ეძახდა მხოლოდ ნოდარი ეძახდა ალეკოს და დღემდე ესე მოდიან სიყრმის მეგობრები. ნოდარს ჭამა უყვარდა, სანდრო კი ვითომ დაძალები -ჭამე ნოდარი ჭამეო
-კარგი წადით და ბავშვები მომიკითხე
-ვინ თქვა რომ მამაჩემი გაიზარდა, როგორც ბებია ამბობს ხოლმე მე უფრო სერიოზული ვარ ვიდრე მამაჩემი. -კართან მისულს გადაუჩურჩულა ბექამ მეგის
-გავიგონეე- მისაღებიდან გამოსძახათ სანდრომ -და თუ ადრე დაიშალეთ აქ ამოდით, რაღაცეები ჩამოგიტანეთ ყველას, პატიკო არ დაგავიწყდეს.
-კარგი მამა, წავედით- და კარი გამოიხურა ბექამ- ახლა მაინც მოეშვი გარეთ ვართ და ჩემს გარდა არავინ არის.
მეგიმ ჩაბნელებულ სადარბაზოს მოავლო თვალი რომელსაც მხოლოდ ბექას ტელეფონი ანათებდა ნელა გამოართვა, ცალი ხელი ჩაჭიდა ტელეფონი გამორთო და ბექას მოსაცმელის ჯიბეში ჩაიდო, უამისოდაც მშვენივრად ვხედავთ,-ორივე ხელი ყელზე შემოხვია და ტუჩებში ეძგერა, კოცნა იყო რაღაააც სასწაული. შეუდარებელი, ჯერ არ განცდილი, კოცნა ყველაფრის მთქმელი და ამავ დროულად უტყვი.
-ეს რა იყო-ბექამ ტუჩებზე დაჩურჩულა ისევ აკოცა ნაზად, მთელი ტანით აიკრა, შუბლი შუბლზე მიადო და ამ ბნელში მეგის თვალებში აცეკვებული ჭინკები დაინახა-ეს რა იყო?- ისევ გაიმერა.
-უბრალოდ კოცნა მინდოდა-მეგიმაც დაჩურჩულა და ისევ აკოცა.
-როდის აქეთია შენ ესეთ ადგილებში მიწვევ საკოცნელად? და თან ისე მკოცნი რომ მადებილებ, პასუხიც კი ვერ გაგეცი კოცნისას, რომ კოცნიან კოცნით უნდა უპასუხო შენ კიდე ისეთი ჩამიტარე რომ არ გიცნობდე მეგონებოდა რომ კოცნის საერთაშორისო ექსპერტი ხარ-ბოლო წინადადება ღიმილით დაასრულა.
-შენი მოსაცმელი ცუდ ზეგავლენას ახდენს ჩემზე და ჯობია აღარ ჩავიცვა თორე რა იცი რა მომინდება კიდე-და ისევ მიწვდა ტუჩებზე.
-პრობლემა არ მაქვს ჩემს შარვალსა და მაისურში გამოეწყო
-ჰმ, შენი შარვალი? კარგი იდეაა მომწონს, მმმ-
-მეგილო რა ბინძური აზრები მოგდის? ეს ახალგაზრდა პატიოსანი გოგო როგორ გაფუჭდი?-ღიმილით კითხა ბექამ
-მაგ ბინძურ აზრებს სახლში გაგიზიარებ და ყველას შენზე გამოვცდი და მგონი იცი რაც ახდენ ჩემზე ცუდ ზეგავლენას და ისიც იცი ვინც გამაფუჭა-ისევ ველურივით ეცა მეგი ბექას ტუჩებს, კოცნას რომ მორჩა კვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია, ჯერ უკბინა აკოცა და ნაზად გადაუსვა ენის წვერი
-მეგი ესე მეორედ ქუჩაში არ მაკოცო თორე ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ-ვნება არეულმა კბილებში გამოსცრა.
-კარგი, შევეცდები, -უჩებზე აკოცა მეგიმ, ხელები ნელა ჩამოიღო მისი მხრებიდან და სხეულს ჩამოაყოლა, ბექას სხეულის რეაქცია სიგიჟემდე სიამოვნებდა, აგიჟებდა ის ფაქტი რომ მხოლოდ ბექას არ შეეძლო მისი წყობილებიდან გამოყვანა, ის ფაქტი რომ ბექა მის შეხებაზე ათას ნაწილად იშლებოდა ბევრ ბინძურ აზრს ბადებდა მის გონებაში, რას სასიამოვნო იმპულსებს გზავნიდა მის თითოეულ ორგანოში.
-კარგი წამო-მეგიმ ჯიბიდან ბექას ტელეფონი ამოიღო და ლიფტის ღილაკს თითი მიაჭირა.
-მიდი შედი-უთხრა ბექამ და საჯდომზე ხელის მირტყმით მსუბუქად უბიძგა.

-მე შენი სახე არ მომწონს, ამ ბოლო დროს საკმაოდ ფერმკრთალი ხარ-მანქანაში მჯდომს გადახედა მეგის.
-კარგი რა ბექა, მამაშენი რომ დავინახე სირცხვილისგან კინაღამ მოვკვდი ადგილზე, მერე ისეთი თვალებით გვიყურებდა და ისე შემომხედაა რამდენიმე დღის წინ მომხდარი ამბავი ზედ შუბლზე მეწერა მეგონა-სევდიანად გაუღიმა მეგიმ.
-კარგი რა რას ამბობ, თითქოს მამაჩემს არ იცნობდე, -ღიმილით გახედა, ცალი ხელით დაიჭირა საჭე და მეორე ხელი კი გოგონას მოცახცახე ხელებისკენ წაიღო, ერთი აიღო და ედ ხელის გულზე აკოცა, მეგის შვების ოხვრა აღმოხდა, ყველაფერი ერთბაშად დაავიწყდა და მოეშვა ბექას ცხელი ტუჩების შეხება რომ იგრძნო-იცოდე ეგეთი აზრები თაავში აზრადაც კი არ გაიფრინო, უეჭველი ნუნუკა ეტყოდა რამეს, ის დაურეკავდა და ალეკო ასე აცუნდრუკებული მაგიტომ იყო, ელოდა როდის ვეტყოდი მე, ხომ ხედავ თავად არც კი მკითხა რამე.
-ხო, ეგ მეც შევამნიე მოლოდინის თვალებით დაგვყურებდა ორივეს, ელოდა რომ რაღაცას ვეტყოდით.
-ცუდად რატომ გახდი? თავბრუ რატომ დაგეხვა? ფერი რატომ დაკარგე? სუნთქვა რატომ შეგეკრა.
-ვაიმე ბექა-ისტერიკული სიცილი აუვარდა მეგის-ცალკე მაინც შემეკითხე ან ამოისუნთქე მაინც.
-მიპასუხე, იქნებ შენ ჰა..?-და მისი მუცლისკენ გააპარა თვალი
ამჯერად მეგი ლამის გადაბჟირდა, ბექას დაქაჩულ თვალებე უარესად ხდებოდა, ბოლოს რამდენიმე წუთის შემდეგ როგორც იქნა დაწყნარდა და ბექას გახედა.
-მეგი მე გკითხე
-რა მკითხე?
-უფრო სწორად მიგანიშნე-შეუსწორა ბექამ
-რა? ის რომ ორსულად შეიძლება ვიყო?-და ისევ სიცილი აუვარდა
-მეგითქო-სახე დაასარიოზულა ბექამ
-კაგი რა ბექა?-მეგიმაც უცებ აიკრა სერიოზული სახე-რა ორსულად, რამდენიმე დღის უკან გვქონდა სე...სი და მის შემდეგ თავს ვიცავთ, პირველივეს რომ რამე ყოფილიყო ჯერ მაინც არ მექნება სიმპტპმები, ეს გეშლება ამხელა კაცს.
-როცა ამბავი შენ გეხება, არაფერი არ ვიცი ანუ?
-ანუ ის რომ ბექა არ შეიძლება რომ ორსულად ვიყო თან ასე მალე.
-აბა სიმპტომები?
-გადაღლილობის ბრალია, ნერვიული სტრესის და რა ვიცი კიდევ რის.
-ანუ შანსი არაა?-მთელი გულის ტკივილით და და ოხვრა ამოაყოლა თან ბექამ.
-არა-წერტილი დაუსვა მეგიმ, ხელი ნაზად ჩამოუსვა სახეზე და ფანჯარაში გაიხედა.
ბარში მისულებს გაცეცხლებული სალომე დახვდათ.
-მეგი შენ,-ვეღარ დაამთავრა სათქმელი ბექამ მეგის ტანს ხელი რომ აუსვა და ნაზად უჩურჩულა ყურში რაღაც და ბიჭებისკენ წავიდა მისასალმებლად-მგონი რაღაცეები უნდა მითხრა ხოომ?
-მე კარგად საალ, შენ-გაუცინა მეგიმ და რამდენიმე დღის უნახავი დაქალი გულში ჩაიკრა, მანაც უცებ მოხვია ხელები და როგორც ჩვეოდა ყელში აკოცა და მაშინვე უკან გადადგა ნაბიჯი.
-მოიცა შენ რა უკვე ბექას სუნამოებსაც ხმარობ-ყველამ იცოდა სალომეს შეუდარებელი ყნოსვის ამბავი, სამეგობრო მონადირე დაგეშილ ძაღლს ეძახდა.
-არა რა მისი სუნამო, მოსაცმელი მომაფარა და მისი სურნელია, ნუ მოიფიქრებ რა რაღაცეებს -და მეგობარს თვალი აარიდა.
-ყოველთვის ვხვდები რომ რაღაც რიგზე ვერ არის, ან არ არის, ყოველთვის ვხვდები როდესაც რაღაც გჭირს- და თვალებში ჩახედა მეგის
-კი სალო გეთანხმები რაღაც ჭირს, ნუ ბოლომდე არა მაგრამ დიდ სიხარულს მომანიჭბს რომ გაუჭირდება,-ზურგს უკან მოესმა სალოს ბექას ხმა და წამში ამოუდგა გვერდით მეგის, გააზრებაც კი არ აცადა სალომეს რა უთხრა, ხელმკლავი გამოდო, მეგის ანიშნა გამოგვყევიო და მაგიდასთან მივიდნენ.
მეგი დიდი სიყარულით მოიკითხეს მეგობრებმა, პაატა რაღაც სხვანაირად უყურებდა, თბილი მოციმციმე თვალებით , მეგიმ მის გვერდით მდგომ ბექას ტელეფონი უცებ ამოაცა, რომელიც სასმელის მოსატანად მიდიოდა, ტუჩებით ანიშნა ,,მჭირდებაო“ და ისევ ჩაება ბავშვებთან საუბარში.
-დღეს ჩემთან მობრძანდები და ყველაფერს დაყაჭავ სანამ უსაფუძვლო ეჭვები შემიტანია შენს პატიოსნებაში-ღიმილით გახედა სალომ მეგის და ყურთან უჩურჩულა.
-შენ ამ ბოლო დროს რაღაც ხო ჰა...-ორაზროვად გაუღიმა მეგიმ
-ეგ საღამოს, რა საღამოს ღამე ჩემთან რჩები ხვალ კვირაა, ყოველგვარი წინააღმდეგობების გარეშე-თვალები დაუქაჩა სალომ და თაზოს მალულად თავი დაუქნია.
-მეჩვენება თუ თქვენ მანდ ცალკე ერთობით? ან რა გაქვთ ამდენი საჭორაო?-თაზო გოგოებთან მივიდა და მეგის თავზე აკოცა. მეგიმ ბექასკენ გააპარა თვალი და შესამჩნევი ცვალებადობა დაინახა მის სახეზე, მეგიმ თვალი აარიდა და მოცინარ სალოს გახედა, რამდენიმე წამში ტელეფონი განათდა და შეტყობინება მოუვიდა.
,,Sheni megobari romaa, eg imas ar nishnavs rom sheuzlia rodesac unda movides da gakocos“-მეგის მესიჯის კითხვისას სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.
,,chemi shetyobineba sheni sasacilo araa, da mag borotuli gimilistvis daisjebi”-ახლა მეორე შეტყობინება მოუვიდა სანამ პასუხზე ფიქრობდა.
,,kidev kargi daaayole rom ici megobaria da siamovnebit agixsni yvelafers da davelodebi damsjelobit periods.”
-არ მითხრა ახლა რომ ბექას მიწერე თორე თავში ჩაგარტყამ რაღაცას მართლა.-როდესაც ტელეფონი დადო მეგის სალომ შეუღრინა ბექამ თვალ-მოუშორებლად.-რომელიც ღიმილით კითხულობდა ბართან მჯდომი და არ ჩქარობდა მაგიდასთან მისვლას.
-მოგვიანებით მოგიყვები ყველაფერს-მეგიმ გაუღიმა და ბავშვებს ანიშნა მაგიდასთან მოგროვდითო.
ყველა კარგად გაერთო, თოზომ და ბექამ ისე უცებ გაუგეს ერთმანეთს ვინმეს დიდი ხნის მეგობრები ეგონებოდათ, მეგიმ ამ ყველაფერს ფხიელი თვალით ვერ ვვუყურებო და უხმოდ გამოცალა ორი ჭიქა, განგებ არ იმჩნევდა ბექას დაქაჩულ თვალებს, რომელიც ანიშნებდა თვალებით, ,,მეტი აღარ გინდაო“ მაგრამ ყველა საკმაოდ გამოთვრა, ვის ახსოვდა თაზოს დაპირება და სალოსთან სახლში ქეიფის გაგრძელება.
-სანდრო ჩამოვიდა და ჩემთან ამოდით თუ გინდათო-ბექას წამოცდა, თუ განგებ თქვა, მერე ღიმილით დააყოლა-ყველასთვის საჩუქარი მაქვსო.
-ვაუ საჩუქრეებიიი-გადაიკისკისა სალომ და არყის ჭიქა აიღო-საჩუქრებს და სანდრო ძიას გაუმარჯოს.
ბექამ რაც მეგი გაიცნო სალოც მაშინ გაიცნო, მაგრამ მეგისთან თავიდანვე სხვა დამოკიდებულება ქონდა აი სალო კი მისი ჯიგარი დაიკო იყო, ხანდახან საქმეს უფუშავდა თორე .... ისე ძაან მაგრად უყვარდა, ამიტომ იყო რომ მისი ოჯახი სალოსაც კარგად იცნობდა და მეგობრობდნენ კიდეც.
-გაუმარჯოს-ერთად ატყდა ყიჟინა.
-წავიდეთ და ვნახოთ სანდრო-ფეხე ძლივს წამოდგა პატა
-წავიდეთ- აყვა ნინიც
-მოიცა ნინი-ღიმილით და თვალებ მოჭუტულმა გახედა მეგიმ, თვალებზე ხელი მოისვა ხომ არ მეჩვენებაო-შენ ხარ და არ მეჩვენები?
-არა მეგილო მე ვარ და ყურადღება არც კი მომაქციე რომ მოვედი
-მოდი ამ ჭიქით-დივანე ,,კარგად“ გასწორდა მეგი-ნინის გაუმარჯოს რომელიც არ დამინახავს როდის მოვიდა იმის მიუხედავად რომ ერთ მაგიდასთან ვსხედვართ.
ყველამ ღიმილით დალია ნინის სადღეგრძელო, მეგი ღიმილიანი სახით არ იმჩნევდა მის წინ ძარღვებ დაბერილი და ბექას ირონიული სახის მიმიკებს, ბექაც მიხვდა მეცხრე მესიჯე რომ მესიჯების წერას არი აღარ ჰქონდა, რადგან მეგიმ ტელეფონი ჩანთაში ჩააგდო და ხმაც გამოურთო.
ექვსნი ერთ მაგიდასთან სენსაცია იყო, რომ თითქმის ვეღარ ხედავდნენ ერთანეთს, სალომეს ცეკვის თავიც კი აღარ ჰქონდა ისეთი მთვრალები იყვნენ.
ბექა კი შედარებით ცოტას სვამდა, თვალებ ჭინკებ ათამაშებული უყურებდა სასმელისგან გათამამებული მეგის საქციელს, რეპლიკებს, ბექას მისი შმხედვარე ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
-ანუ მივდივართ ხომ?-ფეხზე წამოდგა ბექა და სამეგობროს გადახედა, მეგიმ მის ხელში მანქანის გასაღები რომ დაინახა, წამში აინთო განგაშის სიგნალი, იმ წამს გამოფხილდა და სწრაფად წამოდგა ფეხზე.
-ბექა ტაქსით წავალთ ყველანი-ჩამქრალი თვალებით გახედა ბექას
-რატო მე ბევრი არ დამილევია, თან ჩემთან მივდივართ ყველა და ხვალ დავარიგებ ბავშვებს
-გთხოვ რა-ცრემლ მორეულმა გახედა ბექას და ხელი გაუწოდა გასაღები მომეციო, მანაც უხმოდ გაუწოდა, ხელში ჩაუდო და ნაზად გადაუსვა თითები ისევ ნაცნობი ჟრუანტელი იგრნო, სანამ ვინმე რამეს შეამჩნევდა მანამ გამოსწია ხელი მეგიმ და ჩანთაში ჩაიდო გასაღები, ბექას კი ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
ბარიდან მალე გამოლაგდენ, ერთმანეთს ეკიდებოდნენ.
-მე მეგი უნდა წავიყვანოო სალომ და მეგის მხრებე ჩამოეკიდა, ამ ყველაფერს ბექა ჩუმი მუქარით შეხვდა და მან პატა ,,გამოიტანა“ ბარიდან, ნინის კი თაზო მოქონდა. სასაცილო შესახედავები იყვნენ, სამი წუთიც კი არ უცდიათ ტაქსი მოვიდა, წინ თაზო ჩასვეს მისი გაბარიტებიდან გამომდინარე, ბექამ მეგი მოისვა გვერდით მერე სალო, პატა და ბოლოს ნინი. ძლივს ჩაეტიენ, ბექა მალულად დააცოცებდა მეგის სხეულზე თითებს და შუმჩნევლად კოცნიდა. რის გამო მუჯლუგუნს ან ჩქმეტას ღებულობდა.
-დღევანდელი დღისთვის სასტიკად დაისჯები-ყურის ნიჟარაში უჩურჩულა ბექამ და სველი კოცნის კვალი დაუტოვა.
-სულ მოუთქმელად დაველოდები მაგ წუთებს- ახლა მეგიმ დაჩურჩულა, მხარზე თავი ჩამოადო თითქოს ეძინებოდა, მან კი ტუჩებით თარეში განაგრძო იქ, წელზე ბექას დაჭიმული ხელი იგრძლო მკერდთან კი შეკავებ-გახშირებული სუნთქვა.
-თავ-გზას მიბნევ მეგი-უთხრა და ზურგზე ააყოლა ხელი
-კარგი გავჩერდები ახლა მერე შემახსენე სად ვჩერდდები, თავიდან დაწყება აღარ მინდა ბოლომდე ვეღარ მივდივარ მერე, არ მაცლიან
-აუცილებლად შეგახსენებ-უთხრა ბექამ და წელზე მჭიდროს შემოხვია ხელი, მეგიმ კი მანქანაში მსხდომთ გადახედათ რამე ხომ არ შეამჩნიესო.
ყველა თავის სტიქიაში იყო, სალოს პატას მხარე მოეკალათა, ნინი მძღოლის სკამს ჩახუტებოდა უკნიდან და სავარაუდოდ უკვე ფშვინავდა.
-მოვედით-იდილია უცნობმა და ბოხმა ხმამ დაურღვიათ. ყველა უცებ გამოფხიზლდა, მანქანიდან გადმოლაგდენ, ახლა სამ-სამად ავიდნენ, მეგის და ბექას პაატა მოყავდათ, სალოს და ნინის თაზო, სალო საკმაოდ მხნედ გრძნობდა თავს, ათ წუთიანი წაძინების შემდეგ, რომელიც ბურდღუნით ლანძღავდა თაზოს.
-რა ჯანდაბამ გაგასუქა ამხელა კაცი, ან რას იყრი პირში ამდენსო.
ძლივს აიარეს ის ცხრა საფეხური და ლიფტთან მილაგდნენ და სასწაული როგორც იქნა ცხოვრებაშ ლიფტი დახვდათ და ლოდინი არ მოუწიათ, ბექამ სასწრაფოდ მოიძია ხურდა, ყუთში ჩააგდო და სასურველ ღილაკს თითი დააჭირა. საწაულად მალე ავიდა სასურველ სართულზე, მალე გამოლაგდენ და კართან მიეწყვნენ. ცოტა მოფხიზლებულმა პატამ ბექას ანიშნა გასაღები შინახეო და გაბმულად მიაჭირა ხელი ზარის ღილაკს. ხუთ წამშ კი კართან შრიალი გაისმა და კარიც გაიღო, ყველამ ერთად შეთქმულებივით დაიძახა
-სიურპრიზი-და ხარხარი ატეხეს.
-შემოდით-ღიმილით გახედა სანდრომ და კარს მოშორდა.

ამბობენ სიყვარულს დიდი ძალა აქვსო, როცა გიყვარს ირგვლივ ყვეა და ყველაფერი ქრება, მხოლოდ მას ხედავ და მის მოციმციმე თვალებსო, ალბათ იმიტომ ამბობენ ,,სიყვარული ბრმააო“ გიყვარდება ერთხელ და სამუდამოდ. ზოგჯერ უბრალო გატაცება ის დიდი სიყვარული გვგონია, წამში ოცნების კოშკებს ვაგებთ, მაღლა ცაში ავფრინდებით მაგრამ მერე ყველაფერი თავზე გვექცევა, წამში ვნადგურდებით, ვივიწყებთ ყველას და ყველაფერს, იმ სხვას ვაბრალებთ, მაგრამ იქნებ ჩვენი ბრალია?!
სიყვარული ხომ რჩეულთა ხვედრია, ბედნიერი ყველა ის ადამიანი ვისაც ეს გრძნობა ეწვევა, გამოცდის, სასწაულია იმ ერთადერთის პოვნა, სასწაულია მის თვალებში შენი სახის ხილვა, შენც ხომ სასწაული ხარ მისთვის, ისიც ხომ ხედავს შენს თვალებში არეკლილ მის სახეს, Tvalebs lapraki SeuZliaT, SeuZliaT bednierebisgan iyviron, itiron , თვალებით შეიძლება მოაჯადოვო ჭკუიდან გადაიყვანო, აატირო, სიტყვებით შეგიძლია მოატყუო, თვალებით ამას ვერ გააკეთებ, მზერისგან შეიძლება დაიწვა, თვალები არ ტყუიან.. სასწაულია ერთად აძგერებული ორი გული, ყველაზე სასწაული იცით რა არის? ამ ორი სასწაულის სიყვარულის ნაყოფის გულის ძგერა, სასწაულია ყოველი დღე როცა მას შენი საყვარელი ადამიანებით იწყებ, სასწაული ყოველი დილა და ყოველი საღამოა, ბედნიერი ხარ და ბედნიერებასაც კი შურს შენი, მერე რა რომ ცხოვრება გაკვეთილებს გასწავლის, ეს ხომ ის შემთხვევაა შენი სასწაულები უფრო რომ უნდა შეგიყვარდეს, უფრო უნდა დააფასო და ყველაზე მეტად რომ უნდა გაუფრთხილდე.
სასწაულია, ეს სიყვარული, ადამიანებს რას გვიშვება, გვაბედნიერებს, თავ-გზას გვავიწყებს და მერე... მერე კი გამოცდებს გვიწყობს... როდესაც გიყვარს, იქ მწარე ეჭვი გამოიჩენს თავს, ეჭვიანობაა, ეს მატყუარა გრძნობაა, შენ არ ეჭვიანობ, შენ გეშიანია მისი დაკარგვის, მაგრამ ნუ გეშინია, ეს უაზრობაა. იმიტომ, რომ თუ არ არის საბაბი, მაშინ ეჭვიანობას აზრი არ აქვს და თუ საბაბი გაქვს, უკვე აზრი აღარ აქვს იეჭვიანო. ამ გრძნობას ნუ მისცემთ თქვენს გულში ჩაბუდების უფლებას, ყველაფერი გააკეთეთ ბედნიერებისთვის, მან თქვენ გიპოვათ და უფლება არ მისცეთ რომ ის თქვენიდან წავიდეს და ნუ გგონიათ რო ყველაზე ეჭვიანებს, ყველაზე დიდი სიყვარული შეგვიძლიათო, არსებობენ ადამიანები რომელთა ღმერთამდე სიყვარული შეულიათ.
სიყვარული, ბედნიერება, მეგობრობა, ერთგულება, ეჭვიანობაც კი ღვთისგან მოვლენილი სასწაულებია რომელნიც ყველა ადამიანმა უნდა განიცადოს. დილა ბედნიერმა და ღიმილიანმა დაიწყე, ეს წარმატების საწინდარია.
........
დილა ადრიან მეგი ვიღაცის ყრუ კივილმა გააღვიძა, კივილი ლამაზი ნათქვამია, უფრო ბღავილი იყო.
-გადადი ჩემიდან, შენ ფეხს ჩემ ზურგზე რა ჯანდაბა უნდა-აშკარად სალოს ხმა იყო, გონება დაძაბა და არაფერი არ ახსოვდა, ზანტად გაახილა თვალები, სალოს ყვირილს ვიღაცის ჩუმი ბურდღუნი რომ მოყვა, წელზე თბილ ხეებს უკვე მიჩვეული იყო და ყელში თანაბარ სუნთქვას, თავი წამოყო და ბექას ბავშვურ სახეს დააცქერდა.
გონებამ წამში ჩართო განგაშის ზარები როდესაც თავისი ოთახის ნაცვლად ბექას ოთახი ამოიცნო, აქ მხოლოდ ერთხელ იყო და მინიატურული გიტარის კოლექციებმა მიიქცია ყურადღება, ეს დღემდე ჩარჩა და ახლა თაროსკენ გააპარა მზერა.
,,რა დროს გიტარებია, გირჩევ ერთი ადგილი აწიო და გაარკვიო აქ რა ხდება“-ჩასძახა ალტერ ეგომ
-ვაიმე-წამოიყვირა მეგიმ და წამში განთავისუფლდა ბექას მარწუხებისგან, ესე უცებ როგორ წამოდგა თავად გაუკვირდა მაგრამ თავი ისე საშინლად ეტკინა ლამის ძირს გაიშოტა, თვალები დახუჭა და რამდენჯერმე მშვიდად ჩაისუნთქა ამოისუნთქა. გონებამ წითელი შუქურა აუნთო და ,,გამოფხიზლდიო“ ჩასძახოდა.
-ვაიმე რამხელა ხარ, გადაეგდე ჩემიდან რაა, უნდა ავდგე-ისევ სალომეს ხმა ისმოდა სავარაუდოდ მისაღებიდაან.
-სად გადავეგდო, შენ მჭყლინტავ, რამ სიმძიმე ხარ-პატას მოგუდული ხმა იყო
-მე ვარ კიდე მძიმე, ჩემხელა ცალი ფეხი გაქვს
მეგიმ იფიქრა სანამ ერთმანეთს დახოცავდნენ გავალ და გავაშველებო და ისევ ცდილობდა წუხანდელი ამბების გახსენებას, მხოლოდ ის გაახსენდა რომ სანდროს სანახავად ამოცვივდნენ, მერე სანდრომ სასმელები გამოალაგა, სვამდნენ და ბევრს იცინოდნენ, მერე ბექამ რაღაც თქვა და დიდი აჟოტაჟი გამოიწვია, მერე ...
-გადაეგდე გვერდით ნუ მიწვები გაიგეე-ისევ გააწყვეტინა სალოს კივილმა ფიქრი კედელზე მიყუდებულ მეგის.
-ორივეს მოვკლავ-ჩუმად დაიჩურჩულა, უშფოთველად მზინარე ბექას გადახედა და მერე საფეთქლებზეე მიიჭირა ხელები.
-ღმერთო რა მჭირს?- დაიჩურჩულა, კარი ფრთხილად გააღო და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-აი ზუსტად შენ გეძებდი,- არეული სახით იდგა მის წინ სალომე, რომელის სამზარეულოს კედელზე მიყრდნობოდა და ხელში ფურცელი ეჭირა,-ეს რას ნიშნავს?
-მოიცა ჯერ არ მითხრა-შეაწყვეტინა მეგიმ, წყალი გამოიღო, ყინულები ჩაყარა, ისედაც ყივნიან წყალში, ჯერ შუბლზე მიიდო, წყალი სულ მოუთქმელად დალია და სალომეს ანიშნა დაიწყეო
-მაშ ასე პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ-დაიწყო სალომ და ფურცელი გაშალა.
,,ძვირფასო რძალო და შვილო, როგორ მიხარი თქვენი ამბავი არ იცით, ბედნიერებას გისურვებთ, ამდენ ხანს როგორ მალავდით ამ ამბავს? რძალუკა შენი დაპირება მახსოვს სახლიდან არ გაგდების თაობაე და მიხარია რომ ისევ ძალაშია, კიდევ კარგი ბექა ასეთი ცოლი რომ გეყოლება გვერდით თორე საკთრ მამას დაუკითხავად გააგდებდი გარეთ. სალო და პატა, ჩემ მოსვლამდე ჯვარი არ დაიწეროთ მეც დამელოდეთ, ამ დილით ექვსე მიდიოდით ჯვრის დასაწერად და არ გაგიშვით მაპატიეთ, ხო თაზო და ნინი უკვე კვარიათში არიან და მომავალზე ზრუნავენ. მე სამსახურში წავედი და იმედია ჩემ მოსვლამდე რამე სიჭკვიანეს ა ჩაიდენთ, მეც დამელოდეთ.“
თქვენი ცანცანა ალექსი (სანდრო) ძია.. 

ახლა სამზარეულოში რომ შეგეხედათ, ორი ფიტული დაგხვდებოდათ, სალო და მეგი, გაფითრებულ- გაშტერებულ- გაოგნებულ- გაოცებულ- შეშინებულ- გაშეშებულები.
მათ უკან კი თმააბურზგნულ, სახე დამანჭლი გაღიმებული ბიჭები იდგნენ და მალულად დააჯახეს მუჭები ერთმანეთს,
-საღოლ ალექს რა -უჩურჩულა პატამ ბექას-კარგი ნამუშევარი აქვს
-უკეთესიც შეიძლებოდა-მეგიზე თვალმოუშორებლად უთხრა ბექამ
-ნახე ამათ უკეთესი რას დამართებდა
-სასწრაფო დაგვჭირდებოდა.
-ეს მართალია რაც აქ წერია?-შეუტია მეგიმ
-მე რავიცი, რაღაცას იტყუებიან, მე არაფერი ვიცი, მითუმეტეს არც პატას უთქვამს რამე-მერე ღიმილით დაამატა -დილა მშვიდად დავიწყეთ ისე ხოომ?
-ბექააააააა-ბოლო ხმაზე დაიყვირაა მეგიმ-მერე კი უცებ წაიშინა ხელები თავზე, სალოს კი ნაბეღლავის ბოთლი მიედო შუბლზე.
-რა გაღრიალებს მეგი? და არ გინდა ამიხსნა რა რძლობაზე წერს სანდრო?, შენ რა ბექას უთხარი რომ გიყვარს?
-არა, შენ კარგად ხარ?-თვალები დაუბრიალა მეგიმ სალოს, -ეგ არც კი გაიფიქრო და ჩუმად.
-და აქ რატომ წერია რომ შენ და ბექა ერთად ხართ-თვალებში ჩახედა სალომ
-ეგ ის არის რის მოყოლაც არ მაცადე
-ანუ? რამე ხდება?
-კი, სამი დღეა
-რააა? -თვალები დაქაჩა სალომ, და მე ახლა უნდა ვიგებდე ამ ყველაფერს?-სახე გაბადრული სალო მეგის გაფითრებულ სახეს შესცქეროდა და ღიმილით ეპობოდა ბაგე.
-როგორ მიხარია-ჩაეხუტა მეგობარს, როგორც იქნა ჩემო მეგილო, გეშველა.
-ჩუმად არ გაიგონოს, და რაღაც ვერ გავიგე.
ბექამ ყველაფერ გაიგონა იცით? სხეულის ყველ ნაწილი გაუთბა, იცით რატომ? ეგონა რომ იმ დღეს მეგიმ ვნებები ვერ დაიმორჩილა, ბექამ კი მოშვების ნება არ მისცა, უფრო აბნევდა და კოცნიით ათრობდა, ახლა კი იგებს შემთხვევი რომ მეგის ის უყვარს, უყვარს უყვარხარ, მილიონჯერ გაიმეორა გონებამ წამში ,,უყვარხარ“ ,,მას შენ უყვარხარ“. ამდენხანს ხომ გაგიჟებით უყვარდა ეს გოგო ახლა კი, ახლა .. ახლა მას ეკუთნის მხოლოდ მას, გულით, სულით, სხეულითაც კი...
-ბექაა-კიდევ ერთი დაძახება გაიგონა მეგის, სახე დაალაგა თითქოს არაფერი გაეგონოს, მაგრამ თვალებში ათამაშებული ჭინკები და მოგიზგიზე ცეცხლი ვერ ჩააქრო, ახლა ყველაზე მეტად მეგის სხეული ჭირდებოდა, ვნებების ქარცეცხლი, რომ ეს მოგიზგიზე ცეცხლი ჩაექრო თორემ მთელი სხეული დააეწვებოდა.
-რა მოხდა მეგი-თმების სწორებით შევიდა სამზარეულოში ბექა და დახლზე მიყრდნობილ მეგის ცნობისმოყვარე მზერა მიაპყრო.-რა ხდება?
-ეს უნდა ნახო?-სალოს გახედა და ანიშნა წერილი ნახეო
-სად იყო? მაცივარზე მიკრული, გვეღადავება ხო?-თვალებს არ უჯერებდა სალო,-ან ეს ბოლოს სმაილი რა იყო?
-შენი ცანცარა მამამთილიკო, -მერე კი ღიმილით დაამატა ბექამ-რაო მე სახლიდან ვაგდებდი? არ მახსოვს, მოიცა რააო, თაზო და ნინი დაქორწინდნენო? ახლა მოეგო ყველა გონს.
-მართლა?-პირი დააღო სალომ
-რა არ წაგიკითხავს?-კითხვა შეუბრუნა ბექამ
-კი მაგრამ ვერ გავიაზრე აქ იმდენი რამე წერია-მერე კი თავისთვია ჩაიდუდუნა სალომ-ოხ ალექსანდრე გნახავ მე შენ.
ბექა წერილტან ერტად გაუჩინარდა სამზარეულოდან ,მისაღებიდან რარაც ხმები ისმოდა, მაგრამ ამ დილანდელი ამბებიდან იმდენად იყვნენ გაოგნებულები რომ სიტყვების გარჩევაც კი ვერ შეძლეს. სამზარეულოში უცებ ისევ ბექა დაბრუნდა ოდნავ მოწესრიგებული, სხვა მაისური სახეზე წყალი შეესხა და დალაგებოდა, მეგისთან მივიდა წინ ტუფლები დაულაგა.
-მიდი ჩაიცვი მივდივართ, შეგცივდება ფეხზე ფეხშველა ხარ-მერე კი სალოს მიუბრუნდა,- ჩვენ გვეჩქარება, შენ პატა გაიყვანს და ორ საათში წავიდეთ იმათ სანახავად.

-მე ჯერ მამაშენი უნდა ვნახო - სერიოზულად გახედა სალომ,- რამ ააცანცარა ამხელა კაცი, მამაშენი მაინც არ იყოს-ღიმილით ჩაუკრა თვალი
-ნახე და უთხარი შვილმა ცოტა დაჭკვიანდი შვილიშვილი უნდა გაარდოთქო
-რაა?-მეგიმ და სალომ ერთად იყვირეს
-არაფერი რა იყო ვიხუმრე, სწრაფად წამოდი-მეგის ხელი დაავლო და კარისკენ წაიყვანა, სააბაზანოდან გამოსულ პატას თვალი ჩაუკრა და ხმამაღლა კი ეს უთხრა
-პატა მე და მეგი გავდივართ სალო მიიყვანე რა შინ, გასაღები კი იცი სადაც უნდა დადო-ისევ ჩაუკრა თვალი და მეგი კარისკენ ,,წაიღო“
-მოიცა სახლი ასე უნდა დავტოვოთ-შეეწინააღმდეგა მეგი და ხელის განთავისულფელას შეეცადა მაგრამ უშედეგოდ.
-ნუ ფართხალებ რაა-თვალები აუთამაშა ბექამ-ნუნუკას გოგო მოვა და მიალაგებს
-ბექა უხერხულია
-მოიცა რაა-თვალი ჩაუკრა ბექამ და კარისკენ წაიყვანა-ბავშვებო ჩვენ გავედით
მხოლოდ მანქანაში ამოიღო ხმა მეგიმ
-სად მივდივართ?
-შენთან სახლში
-რატომ?
-ვითომ ვერ ხვდები? გუშინ დილის მერე ასე რომ დამტოვე, ჩემზე არ ფიქრობ?
-როგორ ასე?-მიამიტურად მიაჩერდა მეგი
-მაგას მაშინ გაჩვენებ რომ მივალთ
გზაში ხმა არ ამოუღიათ არც ერთს, მხოლოდ ბექას ხელი დადიოდა მეგის ტანზე უმისამართოდ, განგებ არ იმჩნევდა მეგის დაქაჩულ თვალებს და ,,გზას უყურე“-ს
ისევ დაედარათ ლიფტში მეზობელი, ამჯერად მეგის. ცდილობდა სხეულის სიმხურვალე და ლოყების აფორაჟება არ შეემჩნია, კარის გაღება ბოლომდე არ აცადა, ბექამ ლამის შეგლიჯა და იქვე კართან კედელზე მიაჯახა და ზედ აეკრა.
-ბექა ვერ ვსუნთქავძლივს ამოიჩურჩულა მეგიმ და მოშორების ნაცვლად უფრო აეკრა ბექას სხეულს და მაისურის ქვეშ შიშველ ზურგზე აალრიალა ხელები.
-გეთანხმები სუნთქვა გიჭირს-უთხრა და წამში გადააძრო კაბა
-ხო არა-ცინიკურად გაეღიმა მეგის, წამით დაიბნა ბექას წინ შიშველი იდგა, ნახევრად შიშველი,-ხოდა მგონი შნ გცხელა არა?-ახლა მან გააძრო მაისური და ქამარს წაავლო ხელი გასახნელად, თვითონაც ვერ გაიაზრა რას აკეთებდა მაგრამ იმდენად სიამოვნებდა ბექას რომ ეხებოდა და ბექას დაბნეული თვალები მეტ ვნებას აღვივებდა მასში, ბოლოს და ბოლოს თავადაც მიეცემოდა ბოლომდე თავდავიწყებას და ,,გაფუჭებული ქალის იმიჯი აირტყა“ ჯერ ქამარი გაუხსნა მერე, ღილი.
-მოიცა ნუ ნერვიულობ-ჩურჩულით უთხრა ბექამ რომელმა წამის დაბნეულობა დაევიწყებინა და შარვალი წამებში გაიხადა, მეგი ხელში აიტაცა და იქვე მისაღების დივანზე დასვა და ზემოდან მოექცა ფეხებშორის, მეგიმ წელზე შმოხვია ფეხები და მთელი გრძნობით აყვა კოცნაში.
-ჩემი ხარ ჩემი-ჩაჩურჩულა ბექამ და უკანასკნელი სამოსელიც შემოაძარცვა სხეულიდან.
დაიმახსოვრეთ და მხურვალედ მიიკარით გულზე ახლობელი ადამიანი, იმიტომ, რომ ეს ერთადერთი განძია, რომელიც შეიძლება გულიდან გასცე. დაიმახსოვრეთ და უთხარით "მიყვარხარ", როცა ამას მართლა გრძნობთ. კოცნას ან ჩახუტებას შეუძლია გამოასწოროს ნებისმიერი უსიამოვნება, თუკი ეს გულიდან მოდის. დაიმახსოვრეთ და ხელები ჩასჭიდეთ ერთმანეთს, დააფასეთ მომენტები, იმიტომ, რომ ერთხელაც, ეს ადამიანი აღარ იქნება თქვენს გვერდით. იპოვეთ დრო სიყვარულისთვის, იპოვეთ დრო საუბრისთვის და იპოვეთ დრო გაუზიაროთ ყველაფერი, რისი თქმაც გინდათ. იმიტომ რომ ცხოვრება იზომება არა ამოსუნთქვა–ჩასუნთქვების რაოდენობით, არამედ მომენტებით, როცა ჭარბი ემოციისგან სუნთქვაც კი გეკვრებათ!....

ადამიანები ალბათ გვიან აცნობიერებენ რომ სიყვარულია თვით ბედნიერებაა და არა მდგომარეობა, რომელიც ამ სიყვარულით მიიღე თუ ვერ მიიღე, ადრენალინის დიდი დოზა სიყვარულის მგომარეობაშია და არა მიღებული ბედნიერებისა თუ უბედურების შედეგში,არც ვნებებში, როგორც კი სრულდება ეს მდგომარეობა იქვე ადამიანები იწყებენ მსგავსი განცდის ხელახალ ძიებას, გრძნობენ რომ ამის გარეშე უჭირთ ცხოვრება ,იწყება დეპრესია, უხასიათობა და სიცარიელის აუტანელი შეგრძნება,, ყველაზე საინტერესო მაინც ძიების პროცესია, გეჩვენება რომ იპოვე, ხვდები რომ ეს ის არაა რაც გინდოდა და ასე შემდეგ... მაგრამ ერთმანეთში ახლართულ ამ ორ სხეულს რომ დავყურებ და ვხედავ ყველა სასწაულის და ყველა გრნობის ერთად მჯერა. სიყვარული ყველაფერს გადალახავს, ყველაფერს აიტან.
ცხოვრება ნელა მიდის, ზოგჯერ გარბის, ზოგჯერ კი საერთოდ ჩერდება. არსებობს წამი რომელიც გინდოდა არასოდეს დამდგარიყო და წამი რომლის მარადიულობასაც განატრებინებს. ყველაფერი იცვლება, მოგონებები ხუნდება, ერთ დროს საყვარელი და ძვირფასი ადამიანები შენთვის უმნიშვნელო ხდებიან.
მახსოვს ცხოვრების მძიმე გაკვეთილი რმ ვერ გავიარე და საყვარელ ადამიანს გამოვემშვიდობე, თავიდან ქუჩა-ქუჩა დავრბოდი და მის თვალებს დავეძებდი, მახსოვს როგორ ჯიუტად ვიხსენებდი მის სახეს, მაგრამ დრო ჩემზე ჯიუტი აღმოჩნდა და მოგონებები წამიშალა, როგორ ჯიუტად ვცდილობდი მისი სახე აღმედგინა, ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ, მთელი სილუეტი აღვიდგინე და თვალები, სახე... სახეს ვერ ვიხსენებდი, ეს ჩრდილთან ბრძოლას გავდა, ბოლოს დავიღალე და თავი ვანებე, მერე..? მერეე... მერე... მერე დაიწყო გაუთავებელი სიზმრები და მხოლოდ სივრცესა და უსასრულობაში მოციმციმე, თვალები.
მოგონებები ხომ ჩვენში ღმრად დამკვიდრებული დიდი ძველი ბერმუხასავით ფესვებ გადგმულია. დროთა ცვალებადობას მაინც არ უშინდება და მიუხედავად რომ ის მიტოვებულია, მაინც ურყევად დგას და არ უშინდება ჟამთა ცვლას, ღრმად დაკარგული მოგონება და ბერმუხა თითქოს ერთმანეთს გვანან, ბერმუხას იხსენებს მზისგან დასიცხული მგზავრი და თავს აფარებს, მივიწყებულ მოგონებას კი ისევ ნაცნობი თვალები გახსენებს.
ლიზი ისევ სიზმარმა გააღვიძა. უკვე ერთ კვირაე მეტია ერთი და იგივე ესიზმრება დიდად არ ჯერა, მაგრამ მან დააფრთხო უკვე მეშვიდედ ნანახმა ერთი და იგივემ, ,,მოციმციმე თვალებმა“ ნანახმა და თითქოს დავიწყებულმა.
ლიზი საწოლზე წამოჯდა და სიზმრის გახსენებას შეუდგა ისევ. სუნთქვა არეული იყო, ტუმბოზე დადებულწყალს გადაწვდა და მოსვა, ისევ ადგილე დააბრუნა, წამოჯდა.
,,თითქმის ერთი კვირაა ბექა არ უნახავს და უკვე გიჟს გავს, სიზმრებიც კი არეული ესიზმრება, სიზმარი რა ნახა სიზმარში... ნაზი და სევდიანი თვალები, საკმაოდ მოხდენილი და სიმპატიური პირი სახე, მაღალი შუბლი, უკან გადავარჩხნილი და საფეთქლებთან ვერცხლისფრათ შევერცხნილი, ალბათ ორმოც წლამდე. სადღაც უნახავს ეს თვალები, ვერ იხსენებს სად, ყველა შესაძლო ვარიანტი და მოგონება განიხილა, აებნა ისევ თავიდან დაიწყო გახსენება, მერე ისევ სიზმარი დაალაგა და ბოლოს ყველაზე უაზრობა რომ მიიღო,
-ეხ ლიზი ახლა გააფრინე შენ, დროზე ადექი და მოემზადე თორე მე ჩაგიბარებ გამოცდებს?-ჩაეკითხა საკუთარ თავს და პასუხი რომ ვერ მიიღო ხმამაღლა გადაიკისკისა-მგონი მერხევა-დაამატა ხმამაღლა, საწოლიდან წამოდგა და სააბაზანოს მიაშურა დილის პროცედურებისთვის.
უკვე ერთ კვირაზე მეტია იმ შეგრძნებით დადის თითქოს უკან ვიღაც დაყვება და უთვალთვალებს, მაღაზიიდან რომ გამოდიოდა ვიღაცას დაეჯახა მამაკაცს რომ არ დაეჭირა ძლიერი ხელებით გოგონა ძირს გაიშოტებოდა.
-უკაცრავად ბოდიშს გიხდით ვერ დაგინახეთ-მოიბოდიშა მეგიმ და მხრებზე შემოჭდობილ ხელებს დახედა გამიშვიო.
-არაუშავს-თბილი ბარიტონით უთხრა მამაკაცმა სახეში დააცქერდა და მხრებიდან ნელა მოაშორა ხელები.
,,ღმერთო ეს ხმა საიდანღაც მეცნობა, ძალზედ ნაცნობი, შორეული და დავიწყებული, სიზმარი... სიზმარში ვნახე მისი თვალები, თბილი, ნაცნობი და შორეული“
-კარგით, ნახვამდის-დაემშვიდობა მეგი
-დროებით- დაეწია ხმა.
დიდხანს არ უფიქრია იმაზე თუ როგორ დაემშვიდობა, კორპუსის ეზოში ბექას მანქანა რომ დაინახა, ერთი კვირის მონატრებამ და ნაგროვებმა ემოციამ ერთად იფეთქა და გული აუჩქარა. იფიქრა გვერდს ჩუმად ავუვლი, თითქოს ვერ დაინახ, მაგრამ რომ დაინახა ბექა ვიღაც სიმპატიურს როგორ გახარებით უხსნიდა რაღაცას, ვეღარ მოითმინა, პარკი იქვე დადო და მთელი ალით გაიქცა და ჩაეხუტა.
-ჰეი როგორ ხარ მშვენიერო?-ბექამ მაგრად მოხვია ხელები და ყელში ჩარგო ცხვირი-რაო სუნამო გამოვცვალეთო?
-მომენატრე-ჩაჩურჩულა მეგიმ და უკან ირონიული ჩაცინება გაიგონა, უცებ მოშორდა ბექას სხეულს და გვერდით დაუდგა ხელი კი არ გაუშვა.
-ეს ლუკაა ... ლუკა ეს კიი..-დაიწყო გაცნობა ბექამ
-ეს კი მშვენიერი მეგი არა?-ღიმილით გაუწოდა სახე აფაკლულ გოგოს
-სასიამოვნოა- გაუწოდა ხელი მეგიმ და ჩამოართვა-მოიცა შენ ლუკა-თითქოს რაღაც გაახსენდაო მეგის.
-კი ლუკა ვარ
-ეს ის ლუკაა?-ახლა ბექას შეხედა მეგიმ
-კი ის ლუკა-ორივე დაეთანხმა უცებ ღიმილით.
-მიხარია რომ გაგიცანი-გაუღიმა მეგიმ
ლუკა ბექას ბავშვობის მეგობარი, რომელის წლებია უკვე წასულია გერმანიაში ჯერ სწავლობდა, მერე მუშაობდა, მერე კაი ბიჭობდა და წლებიც გაეპარა.
-ძალიან მიხარია რომ დაბრუნდი
-მეც ძალიან, ჩემი სიცოცხლე კი დაკავებული დამხვადა-ცრემლების იმიტაცია გააკეთა და სევდიანი სახით გახედა ბექას- მიღალატა, სხვაში გამცვალა და მიწასთან გამასწორა
-ლუკა ისევ ისეთი ცანცარა როგორ ხარ როგორც შვიდი წლის წინ?
-რა ჩემი ბრალი დრო და მანძილმა თუ შენი თავი ვერ დამავიწყა?
მეგი თავიდანვე ვერ მიხვდა თუ ვისზე ამბობდა, ბექას დაძარღული ყელი, დაჭიმული ხელი და ლუკას შეკავებული ,,ცრემლები“ რომ დაინახა ბოლო ხმაზე ახარხარდა და ბექას მხარზე ჩამოადო თავი.
-მეგი-თვალები დაუქაჩა ბექამ
-ვაიმე ბექუჩიკო რა სახე გაქვს?-განაზდა ლუკა- ჩემი ერთადერთი სიცოცხლე ხარ შენ და რა ვქნა?
-ლუკა-დაიდუდუნა ბექამ-ისევ ისეთი ცანცარა ხარ როგორიც წახვედი- შემდეგ კი ღიმილით დაამატა იმედი მქონდა რომ ცოოტა მაინც გეშველებოდა შენ კი უარესობისკენ მიდიხარ, ერთი უკიდურესობიდან მეორე უკიდურესობაში.
-ამ საღამოს ჩემთან ხომ მოხვალ ბექუნიკო
-ლუკა მე ბექა ვარ და რაღაც უნიკოები, გაიგე-კბილებში გამოცრა ბექამ
-ვაიმე ჩვენი პრინცი გაბრაზდაო
-გაჩერდით აღარ შემიძლია მეტი- სიცილისგან სულს ლივს ითქვამდა მეგი, რომელის არ იმჩნევდა ბექას დაქაჩულ თვალებს.
-კარგი წავედი მე-დასერიოზულდა ლუკა-სასიამოვნო იყო მეგი შენი პირადად გაცნობა, როგორც იქნა მეღირსა ამდენი წლის -და როდესაც ბექას სახეს წააწყდა უცემ მოკეტა- მოკლედ საღამოს ჩემთან გელოდებით, ჯერ ბებრები, მამაჩემმა დაიჯინა შენ ჩამოდი და ეგ უნდა აღვნიშნოთო, მალე დაიშლებიან და მერე დილამდე გადავათენებთ.
-კაი, მოვალთ და მადლობა-თბილად გაუღიმა მეგიმ და ბექას მკლავებს დაახწია თავი
-მაგრამ ცოტა დაგვაგვიანდება-დაამატა ბექამ
-კაი ხო, ოღონდ მოდით.-დაემშვიდობა ლუკა და მაცდურად ჩაუკრა ბექას თვალი.
-ძაან მაგარი ტიპია-ღიმლით გახედა მეგიმ მიმავალ ლუკას, რომელმაც ტაქს დაუქნია ხელი-რა მანქანა აღარ ყავს? შენგან ვიცოდი რომ ყველგან მისი მანქანით დადის.
-კი ყავდა-ღიმილით უთხრა ბექამ- გაყიდა, ახალი უნდა.-მიდი აიღე პარკი და ავიდეთ, ბექამ რამდენიმე პარკი გადმოიღო მანქანიდან და მეგის ანიშნა წინ წადიო.
-აუ, მაჭამე რა რამე-ბინაში ასულმა საცოდავად გახედა მეგის-იმის მიუხედავად რომ შაბათია დღეს მთელი დღეა სამსახურში ვარ, სულ არ ვეცოდები სანდროს.
-წამო რამე გავაკეთოდ და ვჭამოთ მეც მინდა.-გაუღიმა მეგიმ და სამზარეულოს მიაშურა.
რა არის ყველაზე დიდი ბედნიერება? განცდილი წამი რომლის მარადიულობასაც ნატრობ, კიდევ? ის სიხარული რომელსაც სხვა ადამიანი ერთი გამოხედვით აგრძნობინებს, სხვა? ოო... სხვა... სხვა მოგვიანებით ყველა გრძნობის ამოხეთქვა ერთად და ნარნარი ცაში. ბედნიერება შეუცნობელი და ენით აღუწერელი ბედნიერება, ნეტარება და სიცოცხლის წყურვილი.
დრო მიდის გარემოებების მიუხედავად გრძნობები უცვლელი რჩება, საყვარელ ადამიანში უფრო მეტ საინტერესო სხივებს ხედავ, ადამიანი ხომ გადუშლელი წიგნია რომელის უნდა ნახო გაეცნო და წაიკითხო, ბევრი სიახლე და ბედნიერი წარუშლელი მოგონება დაიტოვო. ცხოვრება გამოცდას გვიწყობს, ამას მაშინ აკეთებს როდესაც ყველაზე ნაკლებად ველით.
-მეგი სად ხარ?-ტელეფონში ბექას ბრაზიანი ხმა ისმოდა.
-უნივერსიტეტის ეზოში, ბავშვებთან ერთად
-რას აკეთებ?
-ახლა კობა ლექტორს აჯავრებდა და ბევრი ვიცინეთ.
-რა ელოდები- ბექას სახეზე უკვე შესამჩნევი ღიმმილი დათარეშობდა
-ნათია უნდა გამოვიდეს და სალოს ველოდები, სალოსთან ვაპირებთ ასვლას, ჯერ სახლში უნდა ავირბინო ჯერ.
-კარგი გკოცნი და ჭკვიანად
-მეც და ფრთხილად იარე.
-მეგი რა გავიწყდება?-ტელეფონის გათიშვას აპირებდა ბექას ხმა რომ ჩაესმა
-რაა-გაიოცა გოგომ.
-რაც დიდი ხანია არ გითქვამს
-მომენატრე და გკოცნი
-ეგ ხოო?-გაბრაზდა ბექა-კაი მიდი და ჭკვიანად
-კაი-გათიშა ტელეფონი და ბავშვებს შეუერთდა ისევ მეგი, კობა მისი კურსელი და მეგობარი იყო, უკვე ოთხი წელია მეგობრობენ, გვერდით მიუჯდა და ბიჭმაც გაუცნობიერებლად მოხვია ხელი, მეგის არანაირი დისკომფორტი არ შექმნია, და ყურადღებაც არ მიუქცევია.
,,sanam xelebi davatexe, jobia xeli moaSoros Seni mxrebidan, manam sanam tavs jer kidev vakontroleb da rame ar davmarte“
,,beqa? Sad xar?”
,,aaa… mixvdi beqa rom var? chishkartan gelodebi swrafad”.
მეგიმ სწრაფად მოიშორა კობას ხელი, და ფეხზე წამოდგა.
-ბავშვებო მე მივდივარ, სალომესთან ამოვალ პირდაპირ, არ დამელოდოთ.
მათ სიტყვის თქმაც კი ვერ მოასწრეს ისე უცებ გაიქცა მეგი.
ბექას უნდოდა მონატრებული გოგონა ენახა, ტელეფონში სურათებს დასცქეროდა და საშინელმა მონატრებამ სძლია, სამუშაო საათების დამთავრებამდე ჯერ კიდევ დიდი დდრო იყო დარჩენილი, არც ისე, სამუშაო ხვალისთვის გადადო, დაიბარა ხვალ დავამთავრებ ახლა გავდივარო და პირდაპირ უნივერსიტეტისკენ აიღო გეზი. დაინახა მეგი კურსელებთან ერთად როგორ ისინოდა, არ ელოდა ასე გულახდილად თუ ეტყოდა ყველაფერს და გაუთიშა. იფიქრა : -უცებ მივეპარებიო-მერე კი ხმამაღლა დაამატა-როგორ ცანცარებ ამხელა კაციო და გაეღიმა. სიცილი სახეზე შეახმა და შეეყინა როცა მეგის ვიღაც დიდმა მსუქანმა მუტრუკმა ხელი მხრებზე გადახვია და გაუღიმა, ნუ არც მსუქანი იყო და არც მუტრუკი მაგრამ მისი მეგი მხოლოდ მისი იყო და შეხებითაც კი არ უნდა შეხებოდა სხვა.
-რა მოხდა ბექა?-კარს გაფითრებული მეგი მიუხლოვდა და ბექასკენ ჩასახუტებლად წასული უცებ გაქვავდა ბექას სახის დანახვაზე
-ანუ რა მოხდა?-ირონიული ღიმილი აკიაფდა ბექას სახეზე
-ხო რა მოხდა მითხარი-ბრაზი გაკრთოდა მეგის ხმაში
-მე მეკითხები რა მოხდას მეგი?
-კი შენ გეკითხები, რა მოხდა?
-ვინ იყო ის აყლაყუდა, ვინ ჩემი ფეხებია რომ გეხება?
-ჩემი კურსელი კობა, პირველად დაგვინახე ერთად? რა გჭირს? რა დაგემართა?
-მე რა მჭირს? მე რა დამემართა კიდე?-ლამის იყო ბოლო ხმაზე აყვირებულიყო ბექა
-სცენებს ნუ მიმართავ აქ, მე აქ ვსწავლობ და თითქმის ყველა მიცნობს-თვალი გააყოლა მათკენ მოშტერებულ სამ გოგონას რომელის გაფაციცებით აკვირდებოდნენ წყვილს და ზანტად მიიწევდნენ წინ.
-არ მაინტერესებს ვინ გიცნობს და ვინ არა გაიგე?
-ბექა დაწყნარდი და წესიერად ამიხსენი რა გინდა? რა მოხდა და რა არ მოგეწონა?- მშვიდი ხმით მიმართა მეგიმ
-ჩაჯექი-მანქანისკენ ანიშნა და პირველი გაემართა, მეგიც უკან გაყვა დასჯილი ბავშვივით
-იქნებ ამიხსნა რამ გადაგრია?-ბექას სახლში დივანზეჩამომჯდარმა მეგიმ გაცეცხლებულ ბექას მშვიდად კითხა.
-მე შენ მიყვარხარ-მის წინ უცებ გაჩერდა თვალებში დააშტერდა და მოლოდინის მზერა მიაპყრო.
მეგი ჯერ გათეთრდა, გამწვანდა, გაყვითლდა, გაშავდა და ბოლოს დაუბრუნდა ადამიანობას, ცისარტყელობას რომ დაანება თავი. იცოდა, როგორ არ იცოდა მაგრამ ამას ახლ ათუ ეტყოდა ნამდვილად არ ეგონა, ცოლობაც ხო ასე უცებ და ექსპრონტად თხოვა, ,,მოთხოვა“. ახლა კი სიყვარულის ახსნა, როგორ არ უთქვამს მანამდე ,,მიყვარხარო“ მაგრამ ამდენა მნიშვნელობა არ მიუნიჭებია მისთვის, როგორ განსხვავდებოდა მაშინდელი და ახლანდელი სიტყვები ერთმანეთისგან. მეგი თვალს არ ახამხამებდა, არც რამე ემოცია ეხატა სახეზე, უბრალოდ ბექას თვალებისთვის გაეშტერებინა თვალები.
-მეგი -ჩავარდნილი და თბილი ხმით დაუძახა
-
-მეგი
-
-მეგი გაიგე რა გითხარი?-ხმა უმკაცრდებოდა ბექას
-ჰოო
-რა ჰო, გოგო ამოიღე ხმა-სიბრაზე გაკრთოდა ხმაში.
-ხო
-მეგი, ამის დედას ....ცი, მითხარი რამე, თუ არ მეტყვი ხმა მაინც ამოიღე-როგორ აშინებდა მეგის გაშტერებული და უტყვი თვალები, მერე ხელი ნელა ჩამოუსვა ლამის გაყინულ მხრებზე, იგრძნო როგორ შეირხა და როგორ გასცა მეგის გრძნობები მისმა სხეულმა.- ჩემი გოგო როგორ გაყინულხარ, რა დაგემართა?-გულზე მიიხუტა მეგი და ხელები მონოტორულად უსმევდა მხრებზე-ჩემი გოგო, მიყვარხარ ჩემო გაყინულო-ნაზად უჩურჩულა ყურთან და სველი კოცნა დაუტოვა.
-ბექა რა მითხარი?-მეგის ხმა უკრთოდა და ცდილობდა მხნეობა მოეკრიბა.
-დაიჯერე? ნუთუ?-ახლა ბექას გაეცინა და დააჩერდა ათრთოლებულ სხეულს-მეგი რა გჭირს? ასე მაშინ არ კრთოდი პირველად რომ გეხებოდი დღეს რა გჭირს?
-ბექა...
-ხოო?
-რა მითხარი მართალია?
-მეგი ახლა არ გადამრიო თორე რაც გითხარი და გავაკეთე იცოდე ყველაფერს ვინანებ და არც ერთს არ გვარგებს ეს დამიჯერე. და შენ?
-რა მე?
-შენი პასუხი
-ბექ, ჩემი პასუხი შენ ჩემზე უკეთ იცი.
-და რომ არ ვიცი-მხრებიდან ნაზად მოაშორა ხელები და გაბუსული ბავშვივით დაჯდა.
-ნუ იბუტები ჩემო პატარა ბუტიავ - ბუტიას გაგონებაზე ბექას ტუჩის კუთხეში გაეღიმა, მაგრამ არ შეიმჩნია, მეგი ახლოს მიჩოჩდა მასთან ხელი გულზე დაად და უთხრა- აი, ეს გეტყვის ჩემ პასუხს, ის დაგანახებს ყველაფერს და როცა მზად იქნება ხმამაღლაც გაიგონებს ამას, მას მიენდე ის არასოდეს მოგატყუებს და გიღალატებს, ის მუდამ გიერთგულებს და მისი სიყვარული მუდამ დაგიცავს, ნუ ეჭვიანობ, შენ ჩემზე უკეთ იცი ყველაფერი და ისიც რომ მიზეზი ამის არ გაქვს.
მეგიმ ლოყაზე აკოცა ნაზად, ფეხზე წამოდგა, ჩანთა აიღო და კარისკენ გაემართა.
-ჩემო ბუტია, წამო სალოსთან მელოდებიან ბავშვები, უკვე მერამდენედ არ ვპასუხობ და ვწერ რომ მალე მივალ ვეღარ დავითვალე.
ბექა წამოდგა, მეგის წინ დაუდგა და მაცდურად გაუღიმა
-ძლივს ჩემთან მოგიყვანე, მარტოები ვართ, ალეკო დასავლეთშია, კაცმა არ იცის როდის ჩამოვა, ნუნუკა ჟუჟასთან არის წასული მის დასთან, სამი დღით, მარტო ჩემი ხარ ახლა დ არ ვაპირებ ახლა სადმე გაგიშვა.
- - - - - - - -
ცხოვრება რაა... ხან მონატრება ხან გაოცება, ერთმანეთისთვის ვეღარ ვიცდით ფიქრის მონები, გუშინდელი დღე დღევანდელზე იყო ოცნება, ხვალ კი ვიცხოვრებთ დღევანდელი მოგონებებით.
- - - - - - -
ცხოვრება ეს არის ენდობოდე გრძნობებს და იყენებდე შანსებს, კარგავდე და პოულობდე ბედნიერებებს, აფასებდე მოგონებებს და არ მიტიროდე წარსულში დარჩენილებს, სწავლობდე წარსულიდან და აანალიზებდე რომ ადამიანები იცვლებიან, ზოგჯერ მათ დრო და გარემოებები ცვლის, ზოგჯერ ცხოვრება, ყველაზე მტკივნეული მაშინ ხდება ეს შეცვლა როცა იგებ რომ ეს შენით მოხდა.
უნივერსიტეტიდან დაბრუნებული მეგი დასაძინებლად მიდიოდა როდესაც კარზე ზარის ხმამ ნერვები მოუშალა.
-ვინ უნდა იყოს ახლა-ჩაიდუდღუნა და კარისაკენ გაემართა.
-გამარჯობათ?-მიესალმა უცნობ მამაკაცს რომელიც თბილი თვალებით უღიმოდა-,,ღმერთო ეს თვალები სადღაც მინახავს, რა ნაცნობი და შორეულია, მოიცა ამ კაცს არ დაეჯახე მარკეთტში?- ჩასძახა ეგომ.
-შეიძლება ვისაუბროთ?-თბილად კითხა უცნობმა
-ვინ ბრძანდებით?- თვალებში ჩააჩერდა მეგი
-მეე-- დაიბნა მამაკაცი-შეიძლება შემოვიდე და იქ ვისაუბროთ?
-ვინ ბრძანდებით?- მკაცრად კითხა მეგიმ
-დამიჯერე ცუდი განზრახვა არ მაქვს, რაც უნდა გიამბო შენ მე და დედაშენს გვეხება- დედაშენი მეგის არ მოეწონა ისე წარმოთქვა მაგრამ თბილად და სიყვარულიტ წარმოთქვა.
-როგორ თუ ჩვენ სამს, ნატოს საიდან იცნობ? ან მე რა მაკავშირებს თქვენთან.
-დავიჯერო ჩემი თვალები არ გეცნობა, ასე ჯიუტად რომ მიყურებ?- მეგიმ მის თბილ თვალებს ისევ ჩახედა და რაღაც დაინახა, სადღაც შორეეული წარსულის ლანდი.
-კარგი ვისაუბროთ ოღონდ აქ არა- ოთახს მოავლო თვალი. იქვე საკიდიდან ჩანთა ჩამოიღო, კარი გადაკეტა და კიბეებზე დაეშვა.
-როგორც ყოველთვის არა?- დაეწია უცნობის სიტყვები და უკან დაედევნა კიბეებზე ჩამავალ მეგის.
-უკაცრავად?- მიუბრუნდა მეგი
-მოგვიანებით აგიხსნი-თბილად გაუღიმა მამაკაცმა და სადარბაზოდან გამოსულმა მანქანისკენ ანიშნა
-არა აქვე კაფეში დავსხდეთ, ქუჩის მეორე მხარეს.- უცნობი უხმოდ დაეთანხმა და და წინ წასულს გვერდით ამოუდგა.
მეგის გულსა და გონებაში რა ხდება? სრული კატასტროფა, ყველა სტიქია ერთად, როგორ ეცნობოდა ეს უცნობი, როგორ, როგორ, მაგრამ ვერ იხსენებდა, არც კი იცის რას განიცდიდა იმ წამს როცა ნატო უხსენა, მონატრებული დედა, მაგრამ ეჭვები ღრნიდა, ყველაფერი უნდა გაეგო, სულ ყველაფერი. ენდობოდა უცნობს, მისი თბილი თვალების სჯეროდა იცოდა რომ არაფერს დაუშავებდა, მიზეზის გარეშე ენდობოდა და ყოველ გაფიქრებაზე, ეკლებად ერჭობოდა სხეულზე ეს უნებლიე ნდობა, ,,არა კიბეებიდან უნდა დამეგორებინა“-გაიფიქრა უცებ და კაფის კარი შეაღო.
კაფე მოათვალიერა, აქ სულ სიწყნარეა, იმის მიუხედავად რომ ხალხი სულ ყყავთ, აქ ხალხი დასასვენებდა განსატვირთად მოდის, თვალი მოავლო და შორეულ კუტხეში მდგარი მაგიდისკენ დაიძრა, ჯიუტად არ გაუხედავს უცნობისკენ, გუმანით გრძნობდა რომ უკან მოყვებოდა. სკამზე დაჯდა ჩნთა გადაკიდა, უცნობი მის წინ მოკალათდა და ახლა მეგის დააშტერდა თვალებში.
-დედაშენის თვალები გაქვს-სევდიანად უთხრა უცნობმა
-ხო ამას ხშირად მეუბნებიან-და თავი დახარა, საკუთარ თითებს დააშტერდა.
-ორი ცივი ყავა და ხილის ასორტი - მათ მაგიდასთან მოსულ ოფიციანტს მიმართა უცნობდა და მისი წასვლის შემდეგ მეგის ნაზად გაუღიმა- ვიცი რომ ტკბილეული არ გიყვარს, ხილზე რას იტყვი/
-აქ რატომ მომიყვანეთ? რა უნდა მითხრათ? ბევრი დრო არ მაქვს ხვალ გამოცდა მაქვს და უნდა მოვემზადო.
-ერთი ისტორია უნდა მოგიყვე.
-აქ ისტორიის მოსასმენად მომიყვანეთ?-გაბრაზება დაეტყო მეგის
-მოდი მომისმინე და მერე მისაყვედურე კარგი?
- -- - --
-წლების წინ, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ბიჭი ვიყავი, უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, არქიტექტურა მიზიდავდა, ისე ჩავაბარე მშობლებმა არ იცოდნენ, მერე გაიგეს პირველი კურსი რომ დავხურე, ყოველთვის კარგი სტუდენტი ვიყავი, გამორჩეული, სწავლით, მაგრამ ბაბნიკი ვიყავი, მანამ სანამ ერთ მშვენიერ დღეს მოცქრიალე გოგონას არ დავეჯახე, ღიმილიანი სახით მომიხადა ბოდიში იმის მიუხედავად რომ ჩემი ბრალი იყო, მან მომიხადა ბოდიში- მონუსხულ მეგის მიაშტერდა უცნობი- მეგობრებთან ერთად იყო, ერთი გამიღიმა და გაშტერებული დამტოვა, მან გამიღიმა როცა სხვა გამლანძღავდა და უკანასკნელი ნაძირალასავით მომექცეოდა, ის განსაკუთრებული იყო და მჯერა და ვიცი რომ დღემდე ასეა. მერე უკვე ვუთვალთვალებდი კიდეც, მოგეხსენება ბაბნიკების ამბავი, როგორ ვიქნებოდი, სულ უკან დავყვებოდი, ეს კი მან არც კი იცოდა, სულ მომღიმარს ვხედავდი, მაშინაც კი ამაყად და მხნედ იდგა როცა საყვარელი მამიკო გამოეცალა ხელიდან, მაინც ჯიუტად იღიმოდა, მაინც გულწრფელი იყო მისი ღიმილი, გგონია არ ტკიოდა, ყველაზე მეტად მას ტკიოდა, მისი ყველაფერი იყო, მისი საყრდენი, იცი ეს ყველაფერი საიდან ვიცი?
- ... -მეგი მონუსხული უსმენდა უცნობს და ხმას ვერ იღებდა.
-სანამ ერთ საღამოს არ მივხვდი რომ სიგიჟემდე მიყვარდა, ეს მაშინ მოხდა როცა მამა გარდაეცვალა, სამი დღე რომ არ გამოჩნდა, მეოთხე დღეს მისი მისამართი გავიგე და ... საშნელება დამხვადა, საშინლად იყო, თვალები ჩაცვენოდა, კიდევ გამხდარიყო, თთვალები ტირილისგან დაწითლებოდა, მაშინ არ შევუმჩნევივარ როდესაც მის ჯუფს სამძიმარზე მივყევი, სწორედ იმ საღამოს მივხვდი რომ მისი ღიმილი ჩემთვის ყველაფერი იყო.
-მერე?-უცნობმა თავი რომ დახარა და თხრობა აღარ გააგრძელა მეგიმ ამოიღო ხმა, -ამ ყველაფერს ისეთი სიყვარულით ყვებით რომ ძნელია არ მოინუსხო და არ დაგაინტერესოს მისმა მომავალმა.
-ხოო?-უცნობს გაეღიმა და განაგრძო-იმდენი მოვახერხე რომ მის სამეგობრო წრეში მოვხვდი, მის გარშემო ხშირად ვმოძრაობდი, თითქმის სულ მის გვერდით ვიყავი, ის კი ჯიუტად არ მიმჩნევდა, მე კი ელეთ- მელეთი მემართებოდა, ძალიან გაუჭირდა მაგრამ ღიმილი მაინც დაიბრუნა, მერე დავმეგობრდით, მე მიყვარდა მაგრამ ჩემი გრძნობის გამომჟღავნების დრო არ იყო, ის ისეთი სუფთა და სათუთი იყო რომ არ მინდა ის ყველაფერი დამენგრია რასაც თითქმის ერთი წელი მოვანდომე რომ ამეშენებინა. მერ ვიღაც ბიჭი დავინახე მის გვერდით, ის ყურადღებას არ აქცევდა მაგრამ მაინც, სშინლად ვიეჭვიანე, ის ბიჭი გავაფრთხილე რამდენჯერმე, მერე ვცემე კიდეც მაგრამ რეაქცია არ ქონდა, ბოლოს გადავწყვიტე რომ გოგონასთვის ყველაფერი მეთქვა, ოდნავ მეგრძნობინებინა მაინც, ნელ-ნელა ნაბიჯ-ნაბიჯ შევძელი და თავი შევაყვარე, ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მაშნ როდესაც გავიგე რომ მასაც ვუყვარდი, ვუფრთხილდებოდი მაგრამ მაინც ვერ დავიცავი, წლების შემდეგ მას როცა ყველაზე მეტად ვჩირდებოდი. -უცნობმა ღრმად ამოისუნთქა და თავი დახარა, ღრმა ოხვრა აღმოხდა.
-მერე?- სევდიანი ხმით კითხა მეგიმ.
-მერე? -გამოცოცხლდა უცნობი გაიღიმა მთელი გრძნობით და გულით, ,,ღმერთო საიდან მეცნობა ეს ღიმილი“ -ისევ გაიფიქრა მეგიმ, უცნობმა კი მთელი სიყვარული ჩადო სამ სიტყვაში- მერე იყო ქორწილი.

..............................
ბავშვებოო.... ბიბოო შენ განსაკუთრებით.. მაოცებ ჩემო ლამაზო, შენი გამძლეობითა და მონდომებით.. როგორ მელოდები დაუღალავად... ანნე მჯერა რაღაც სასწაული მოიფიქრე ცემს საწამებლად რომ ეს ისტორია მალე დავამთავრო და დადება ვაღირსო.. სანამ ბოლომდე მივალ, ხომ უნდა შეგახსენოთ რა მოხდა, რა იყო... და კომენტარები ნუ დაგეზარებათ...