დრო, დროზე ჩქარა მიქროდა,
დრო არაფერზე ფიქრობბდა,
ფიქრი რად უნდა დროს,
დროს როცა უნდა თოვს...
33ა
ბარში შესულ ბექას ეგონა სამყარო თავზე დაექცა, ეგონა გათელეს, გადააბიჯეს, შეაფურთხეს და ასე ნაცემ ნაგვემი ყინვასა და სიცივეში გარეთ დააგდეს, სასიკვდილოდ. წამში გამოერკვა, ხელიდან გამონაჟონმა სისხლმა რეალობის შეგრძნება დაუბრუნა, საერთოდ არ ტკიოდა ხელი, ხელზე მეტად გული და სული ტკიოდა. ბექამ მხნეობა მოიკრიბა, და ბავშვების მაგიდისკენ გაეშურა, უხმოდ მიესალმა ბავშვებს, მათაც შეამჩნიეს მისი ცვლილება, პატამ უხმოდ იგრძნო მისი ტკივილი როდესაც მეგის მოკრა თვალი, მიხვდა რაც გაჭირვებოდა ძმად ნაფიცს, მისივე ჭიქაში ჩაუსხა არაყი და პირამდე აუვსო, ბექამ კი ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა, უცებ იგრძნო როგორ მოედო ალკოჰოლის სიმხურვალე ძარღვებში, როგორ დაებერა ძარღვები, ვერ იპოვა სიმშვიდე მაგრამ მოემატა სიმხნევე, ასე უცებ მოკიდებოდა ერთი ჭიქა არაყი. არ ახსოვდა ბავშვობის მერე.
ცოტაც და ცრემლი მორეოდა თვალზე, ალბათ მეგიმაც იგრძნო დაჟნებული მზერა, სახეზზე ღიმილი შეეყინა, უცებ მოეშვა, მოდუნდა... არა პირიქით თითქოს ფრინველი იყო და ფრთებო დააჭრესო, დასჯილი ბავშვივით გაემართა მაგიდისკე.
და როდესაც ბექას თვალებსი დიდი ტკივილი ამოიკითხა, ამ იმედ გაცრუებას ყველაფერი ერჩა, ერჩია ტკივილს შთაენთათქა, ოღონდ მის თვალებშ არსებული ტკივილი და იმედ გაცრუება არ დაენა, ჩაწითლებულ თვალებში მის ანარეკლს ხედავდა, მარამ ეს ანარეკლი ყველაზე მეტად ახლა ტკიოდა, ყველაზე მეტად ახლა იგრძნო უძლურება, ყველაზე ძვირფას მისი დაუდევრობით როგორ კარგავდა, მაგიდასთან მისული უღონოდ დაეცა სკამზე, პირველად ებრძოდა ცრემლებს, იცოდა ერთი ცრემლიც რომ წამოსვლოდა, ეშველებოდა, ცრემლი ამ ტკივილგან გაანთავისუფლებდა, მხოლოდ ბრაზს გრძნობდა, საკუთარი თავის მიმართ, არა ცრემლებს არ დაანახებდა ბექას არც არავის მაგრამ ეს იყო ახლა, რაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა, მაგრამ თვალები მაინც ისევ ჯიუტად ეწინააღმდეგებოდა ყველაფერს
,,ხომ, გინდოდა ეს, ხოდა მიიღე, განსაცდელია და გაუმკლავდი“-ირონიულად გაისმა ალტერ ეგოს ხმა
,,გავუმკლავდები“ თვალებ ანთებულმა ჩასძახა
,,მიდი მერე“ ღიმილს არ იშორებდა ეგო სახიდან, მეგის მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო და წარმოსახვაში თმებში წვდა, ეგოს, მანაც წაავლო ხელი, შინაგანად ომში მყოფს, გარეგნულად გაყინულს გავდა თითქოს არც კი სუნთქავდა.
-გინდა ვიცეკვოდ- ბექას ხმამ გამოიყვანა ომის ქარცეცხლისგან, მხოლოდ ახლა დაუბრუნდა რეალობას, სად იყო, როგორ იყო, მუსიკა შეცვლილიყო და ნაზი მუსიკის ჰანგებს დაეფარათ ყველაფერი.
,,ეტყობა ვინმემ განგებ შეუკვეთა ეს მუსიკა, აქ ხომ ასეთი რამეები იშვიათაად ხდება“ ისევ საკუთარ თავთან გააბა საუბარი, ,,მოიცა რაო? „ ჩაეკითხა საკუთარ თავს ,,რაო და ბექამ წამოდი ვიცეკვოთო“ -უპასუხა თვალ დალურჯებულმა მეორე მემ და ყინული მიიდო შუბლზე. ,,ფმ, ეგრე მოგიხდება, - ეშმაკურად გაეღიმა მეგის და თვალ გასიიებულ ალტერ ეგოს გაცილდა და რეალობას დაუბრუნდა“
ბექას ანთებული თვალებით გახედა, მანც ხელი გაუწოდა, ,,მაინც არ კარგავს ტეტმენულ ხასიათს“ გაიფიქრა და აცახცახებული ხელი შეაგება. იგრძნო როგორ გაუთბა სხეული, იგრძნო როგორ გატბა და მოეშვა, ისევ იგრძნო თავისუფლება სხეულმა, ისევ იგრძნეს ვენებმა სისხლის მიმოქცევა, გულმა გამალებით დაიწყო ბაგა-ბუგი, ბექას სხეულმა ისევ დაუბრუნა საკუთარ სხეულს, წყვილებს შეერივნენ, შუა გულისკენ გაიკვლია ცეკვით ბექამ გზა, ნაზად ააყოს მუსიკის ჰანგებს ტანი.
-ისევ გყინული გაქვს ხელები, რატომ ნერვიულობ?- კითხა ბექამ და თითებიდან დაწყებული მთელ მკლავს ააყოლა ხელი, იგრძნო მეგის სხეულის ცვალებადობა, მკაცრი სახის მიუხედავად მაინც გაეპარა ღიმილი ტუჩის კუთხეში. მეგის მოეშვა და თავისუფლად ამოისუნთქა, იგრძნეს ფილტვებმა ჰაერის ნაკადი და თავისუფლად გაიშალნენ. მეგიმ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ მის ნებას დაყვა ცეკვის დროს. გადაყვლეფილ ხელზე ნაზად, შეუმჩნევლად გადაუსვა თითი, და გაბუსულმა შეხედა ბექას.
-აბა შენ თვითონ მითხარი რა მოხდა? და რა დავინახე მე? -სერიოზული სახით ჩახედა მეგის თვალებში და მათკენ მოშტერებული ოთხ წყვილი თვლლი ჯიუტად დააიგნორა და მჭიდროდ აიკრა გოგო სხეულზე, სხეულმაც გამოსცა იმპულსები, ორგანიზმში დაიარა თხემიდან ტერფამდე, ,,ოხ, ეს ვნება, ყველგან და ყველაფერში როგორ ერევა“
-ვცეკვავდი- მთელი ძალა და ღომე მოიკრიბა რომ ეს ერთი სიტყვა ეთქვა, და მთელი მარაგი ჰაერისა ერთად ამოუშვა
-ანუ მხოლოდ ცეკვავდით? -ირონიით გაიღიმა ბექამ
-კი, მხოლოდ ვცეკვავდით -დაუდასტურა მეგიმ
-და აქ რატომ გეხებოდა? -წელზე აუსრიალა ხელი
-ცეკვისას ხდება ხოლმე
-აქ რატომ? -ახლა წელს ჩაყვა ქვემოთ- ან აქ? -ახლა თეძოსკენ გადაინაცვლა- ან იქნებ მითხრა ასე რატომ? -უცებ ჩამოიშორა გოგონას სხეული და წამებში ზურგით აიკრო, ისევ უმისამართოდ დაასრიალებდა ხელებს მის სხეულზე- ვერც კი შენიშნეს როგორ შიცვალა მუსიკა, ორივე ისევ ის ე ძველებურად ნაზად აყოლედნენ მუსიკის ჰანგებს ტანს, მანამ სანამ ვიღაც არ დაეჯახათ და ეს მოჩვენებითი სიმშვიდის რუტინა არ დაურღვიათ. მუსიკა შეცვლილიყო, მაგიდასთან აპირებდნენ დაბრუნებას, როდესაც ისევ შეიცვლა მუსიკა, და ამ გარემოსთვის უჩეულო ნელი ვალსი ჩაირთო, ბექას სიამოვნებსგან გაეღიმა, ,,პატას ნახელავია, დამშვიდებას მაცდის“ გაიფიქრა და ერთი ნაბით დაშორებულ მეგის ისევ ხელი დაავლო და ახლა უკვე ნაზად აიკრა, ყელში ნაზი სუნთქვა მიაფრქვია, ყელში ნაზი კოცნა დაუტოვა, თითქოს და შეუმჩნეველი, შემდეგ უკვე ყურთან, ტუჩის კუთხეში, რამდენიმე კოცნა დაუტოვა, სწრაფი და შეუმჩნეველი, მეგი ელოდა როდის გადავიდოდა ტუებზე ბექა კი არ ჩქაობდა, თუ არც აპირებდა კოცნას? რაა? გულზე აიკრა, თავზე აკოცა და ცეკვა განაგრძეს, ისე რომ ტუჩებს არ შეხებია. მეგიმ მაგრად უჩქმიტა მკლავზე, ბექა ეოდა მის ასეთ მოქცევას, ნაზად გადაუსვა ხელი თავზე და შუბლზე აკოცა.
-მომწონს მე შენი ჩიჩლაკი თმები- გაუღიმა ბექამ და გულზე დაადებინა თავი. სასიამოვნოდ შეყვნენ მუსიკას, მის ჰანგებში ჩაიძირნენ, მოწყდნენ სამყაროს და მხოლოდ ორნი დარჩნენ აქ და მთელ სამყაროში.
აი რა მოხდა, მეგის შესვლიდან ბარში, მაგიდასთან რამდენიმე კურსელი, სალო პატა და კიდევ ერთი ბიჭი იყო, ყურადღებაც კი არ მიუქცევია. სალოსთან საბარი უნდოდა, გადმოენთხია ყველაფერი, მაგრამ პატამ სასმელი დაუსხა, ერთს მეორე მოყვა მეორეს მესამე, მოეშვა თავისუფლება იგრძნო და თავისუფლად შეძლო ესუნთქა. საცეკვაო მოედნისკენ გააპარა თვალი, სალოს ხელი დაავლო და საცეკვაოდ გაიყვანა, მთლიანად მთელი სხეულით გრძნობდა მუსიკას და თავდავიწყებას მიეცა, არ მიუქცევია ყურადღება, სალოს ხელები როგორ შეცვალეს მძიმე დაზარღვულმა ხელებმა, ყურადღება არ მიუქცევია, ისევ თვალდახუჭული განაგრძობდა ცეკვას, არც ხელებს იმჩნევდ, მარამ მწველ მზერას გრძნობდა, მთელ სხეულში რომ უვლიდა და ძალას აცლიდა, უცებ გამოერკვა და თვალები გაახილა, სწორედ ის უცნობი ბიჭი ეცეკვებოდა, სწრაფად გაეცალა მას, ბიჭმა უკმაყოფილოდ გაუღიმა და ცეკვა განაგრძო ისევ ვიღაც გოგონასთან ერთად. მეგიმ ბექას ჩაწითლებულ თვალებს რომ გახედა მაგიდისკენ გაემართა, სწორი მაგრამ მყარი ნაბიჯით, ბექას გამოხედვამ წამში გამოდევნა ალკოჰოლი ორგანიზმიდან, ვერც თავად მიხვდა ეს როგორ მაგრამ მაინც, საოცრად ფხილზლად გრძნობდა თავს, ეს ყველაზე ნაკლებად უნდოდა ახლა, შეხედა როგორ დაცალა ბექამ უკვე მეორე ჭიქა და მაგიდას მიუჯდა მის პირდაპირ“
-წავიდეთ? - უკვე დედამიწაზე დაბრუნებულს მშვიდად კითხა ბექამ
-ჰო, სად?
-სახლში დაგტოვებ- მშვიდად უთხრა ბექამ და მაგიდისკენ გაემართნენ
-დამტოვებ? -გულ გატეხილმა დაუბრუნა კითხვა.
-ხო დაგტოვებ და მე უნდა გავიდე საქმეები მაქვს.
-ამ შუა ღამისას?
-ხო რაღაცეები უნდა მოვამზადო, და ჩვენ საუბარი არ დაგვიმთავრებია.- სერიოზული სახით მიაჩერდა თვალებში. მაგიდას მიუსხდნენ ისევ, ყველანი აქ იყვნენ იმ უცნობი ბიჭის გარდა.
-მე მეგი უნდა გავიყვანო, წამოხვალთ? თან გაგიყოლებთ. - ბავშვებს გახედა ბექამ
-არა.
-არა- ყველამ დარჩენა გადაწყვიტა, შეიძლება წასვლა უნდოდათ მაგრამ, ყველა გრძნობდა, ამ ორს ეს საღამო უნდა გაერკვიათ და მათი ყოფნა უფრო დაძაბავდა სიტუაციას.
ყველას დაემშვიდობნენ, მეგიმ ტელეფონი და ჩანთა აიღო, ბექამ წინ გაატარა, მის სხეულს ვნებიანად ააყოლა თვალი და ნერწყვი მძიმედ გადაუშვა სხეულში. არაფერს იმჩნევდა ცდილობდა, ცივად მოქცეოდა, მაგრამ ყოველი მისი თავაზიანი მოქმედება მის წინააღმდეგ იყო. მანქანას მიუახლოვდნენ, ჩასხდნენ კიდეც მაგრამ ხმს არც ერთი არ იღებდა, მეგი ტელეფონს აწვალებდა, საათს ამოწმებსო თითქოს, აანთებდა, ჩააქრობდა. დამცავს მოხსნიდა გაუკეთებდა, სიტყვებს ეძებდა, როგორ უნდა დაეწყო, გრძნობდა ბექა მისგან ელოდა პირველ ნაბიჯებს. პირველი სიტყვა მისი უნდა ყოფილიყო.
-გაჩერდი თორე ფანჯრიდან ვისვრე შენს ტელეფონს. - ნერვებ მოშლილმა უთხრა ბექამ და საჭეს მაგრად მოუჭირა ხელები, ამდენი თავშეკავება ერთიანად შემოეფშვნა ხელში და მაგრად მისცხო საჭეს. არ უნდოდა ბავშვებთან ერთად გაერკვია ყველაფერი, თავადაც იცოდა არაფერი რომ არ იყო, მაგრამ არ მოწონდა მეგის ესეთი დაუფიქრებელი მოქცევები...
-რამდენიმე ჭიქა დავლიე, სულ სამი, მე და სალო ვცეკვავდით, ვერ გავიგე როგორ შეცვალა იმ ვიღაცამ სალო, მართლა არ ვიცი.- დამნაშავე რომ იყო მიხვდა და თავი დახარა.
-ხომ იცი რომ არ მომწონს ასე რომ იქცევი? ხომ იცი არ მომწონს რომ ვინმე გეხება? მითხარი ასე ავგე ყველგან გამოგყვე და გიდარაჯო ვინმე არ შეგეხოს? მერე მე ავდგე და ვცემო ხომ? ჯერ ის არ მომწონს ესე მგლებივით რომ გიყურებენ, მერე ის რომ ვიცი რასაც ფიქრობენ, ეს აზრი ჭკიიდან მშლის, მინდა ისე გაუფრთხილდე შენს თავს როგორც აი ამ ბეჭედს უფრთხილდები, -უთხრა ბექამ და მეგის თითზე ნუნუკას ნაჩუქარი ბეჭედისკენ მიუთითა.
-მაპატიე- მშვიდად უთხრა მეგიმ, ამ ერთ სიტყვაში მთელი გრძნობა ჩადო, მთელი გული და სული. ყველაფერი რაც გააჩნდა.
-მიდი აირბინე და შეიძლება ვერ გნახო ხვალ, პროცესი მაქვს და მეეჭვება რომ თავისუფალი დრო საერთოდ თუ გამომიჩნდა, მერე ისევ ნუნუკა უნდა გავიყვანო და ალბათ ვერ შევძლებ.- არ გაუგია როგორ მივიდნენ კორპუსთან და როგორ გააჩერა ბექამ მანქანა გაოცებულმა მოათვალიერა მიდამო.
-კარგი ჰო- ჩამწყდარი ხმით უთხრა მეგიმ
-შეძლებ რომ ამ ერთ დღეში ცოცხალი გადარჩე? ვინმეს არ გადაეყარო? შარი არ აიკიდო? და არ იჩხუბო? -ღიმილით მაგრამ სერიოზული ხმით უთხრა ბექამ.
-მგონი შევძლებ არ მოვიკლა თავი... --გაბუსული აპირებდა გადასვლას როდესაც ბექამ სწრაფად მოატრია მისკენ და სწრაფად დაუგემოვნა ტუჩები. მომთხოვნად კოცნიდა, მეგიმ სწრაფად შემოხვია კისერზე ხელები და თავადაც მომთხოვნად კოცნიდა. ჰაერის მარაგი რომ ამოეწურატ სწრაფად შეწყვიტეს კოცნა და შუბლი მიადო ბექამ, მისი გახშირებული სუნთქვა მეგის ეცემოდა სახეზე, და მის ათრთოლებულ სხეულს იმპულსების ნაკადად ეღვრებოდა.
-მიდი ადი სწრაფად.- ბექამ მოწყვეტით აკოცა და თავად გაუღო კარი, ვითომ შემთხვევით აასრიალა მეგის ფეხზე ხელი და გასწორადა. - ადი და ჭკვიანად
-თავს გაუფრთხილდი.- სევდა ჩამდგარი თავლებით გახედა მეგიმ და მანქანიდან გადავიდა..
-გასწავლი მე შენ ჭკუას- ღიმილით გახედა ბექამ ზანტად მიმავალ სხეულს რომელსაც ფეხები უკან რჩებოდა, უცებ მობრუნდა მეგი, სწრაფად გააღო კარი და ისე რომ ბექამ რეაგირებაც კი ვერ მოასწრო ტუჩები დაუკოცნა, როგორ სწრაფადაც ოვიდა ისე სწრაფად დატოვა, ამჯერად მხნე და სწრაფი ნაბიჯით აირბინა კიბეები და უკვე გაღებულ ლიფტის კარებში შეხტა მაცდური ღიმილით სახეზე.

........
მოგესალმებით ემო საყვარლებო, მიხარია რომ მაბედნიერებთ და ასე ძალიან მოგწონთ. მგონი ყველაფერი გაიხსენეთ რაც იყო, ახლა კი თავს შემოგთავაზებთ, ძალა არ მეყო დასამთავრებლად. აღარ დავაგვიანებ შემდეგი თავიც დაწყებულია და მალევე შემოგთავაზებთ... ბოდიში შეცდომებისთვის... მიყვარხართ მე თქვენ...
თქვენი ნახევრად მძინარე ტეროოო...