-ელენე, უბრალოდ დაივიწყე! ეს არაფერი არ ყოფილა... უბრალოდ მთვრალი იყო და ვნებას აყვა, დღეს არაფერი ემახსოვრება - გაამხნევა თავისი თავი და გული დაწყდა კიდეც. სიმწრით ჩაიცინა და ოთახში დაბრუნდა. დიდხანს უნებივრია ქალბატონს წყლის ნაკადის ქვეშ... სწრაფად აარჩია ტანსაცმელი და ჩაიცვა.
სამზარეულოში ჩავიდა... მზარეული ფუსფუსებდა და გოგონას დანახვისას მაშინვე გააწყო სუფრა. რამდენიმე წუთში ოთახში დემე შემოვიდა მინერალური წყლით ხელში. აშკარად ეტყობოდა, რომ თავი უსკდებოდა. ელენემ დაინახა თუ არა მამაკაცი, მაშინვე ფეხზე წამოხტა და ოთახიდან გავარდა... იმის გაფიქრებაც კი ზარავდა, რომ შეიძლებოდა მამაკაცს რამე გაეხსენებინა წინა დღიდან, თუმცა ეს თითქმის შეუძლებელი იყო - ის ხომ ძალიან მთვრალი მოვიდა სახლში...
.............
-ჯეკ, შემოდი ჩემთან... - კომპანიაში თავის სავარძელში მოკალათდა და მეგობარსა და ასევე თანაშემწეს დაუძახა.
-რა გინდა უფროსო! - ოთახში ხარხარით შემოვიდა ჯეკი და დივანზე გაიშხლართა.
-ბიჭო, შენი უფროსი ვარ და ეგრე არ უნდა წამომიწვე წინ ბო*ი ქალივით - გაეცინა დემესაც.
-უფროსი არა ის ხარ კიდე! - ხელი აიქნია მობეზრებულად - რა გინდოდა რო მეძახდი ჰა? მოგენატრე ძვირფასო? - თვალები აუფახულა და შემდეგ ისევ აროხროხდა.
-პიდარასტის გამოხტომებს გადაეჩვიეთქო არ გითხარი მე შენ? - ჰკითხა წარბშეკრულმა.
-რა გჭირს დღეს?! - ჰკითხა დაეჭვებულმა ჯეკმა ძმაკაცს.
-რავიცი... თავი მისკდება ისე მტკივა. გუშინ კლუბის მერე რა მოხდა არ მახსოვს - თვალები მოისრისა და ამოიოხრა.
-ეგ არაფერი... მეც არ მახსოვს წესიერად - გაიცინა უდარდელად.
-ბიჭო. დღეს დილით ელენემ დამინახა თუ არა, მაშინვე გავარდა ოთახიდან. რა მოუვიდა ვერ გავიგე - დაეჭვებულმა თქვა და კაბინეტში გაიარ-გამოიარა.
-გუშინ რამე მიქარე??? - თვალები გაუფართოვდა ჯეკს და დემეს დაკვირვებით შეხედა.
-არ ვიცი. არაფერი მახსოვს!.. - ხმამაღლა თქვა აღელვებულმა დემემ.
-აუჰჰჰ... იმედი მაქვს რამე სისულელე არ გაგიკეთებია...
-და თუ გავაკეთე?! ისეთი მთვრალი ვიყავი ალბათ შუაღამეს ოთახში შევუვარდი და გავაღვიძე! ან უარესი... - სათქმელი გააწყვეტინა და ისე შეეპასუხა.
-როგორმე უნდა გავარკვიოთ რა ქენი. აშკარად რაღაცას იზავდი...- ჩაფიქრდა ჯეკი.
-ხოო... მიდი თუ ძმა ხარ რამენაირად დამეხმარე რა - იმედიანად გახედა ძმაკაცს და შემდეგ ისევ თავის სავარძელში ჩაჯდა. რამდენიმე წუთი ჯეკი ხმას არ იღებდა ალბათ მართლა სერიოზულად ფიქრობდა რისი გაკეთება შეიძლებოდა.
-დემე... საბას ცოლი რო დავალაპარაკოთ? იქნებ მაგას უთხრას რამე, მაინც ქალები არიან...
-ვინ, ლილი?
-ხო ლილი დავალაპარაკოთ.
-კარგი იდეაა - თქვა კმაყოფილმა დემემ.
-იმედია რამეს ეტყვის...
-იმედია... ახლა წადი იმუშავე და საღამოს საბას დავურეკავ ჩემთან გამოვიდეს. შენც გამო.
-ოქეი ბრატ - ფეხზე წამოხტა და კაბინეტიდან გავიდა.
საღამოს ყველა დემესთან შეიკრიბა. ელენე იმდენად იყო მეცადინეობით გართული, რომ ვერც გაიგო სტუმრების მოსვლა. მაშინ გამოფხიზლდა, როდესაც მისი ოთახის კარი ლილიმ შეაღო.
-ელე, როგორ ხარ?
-კარგად, შენ? - გოგონას გადაეხვია და თბილად გაუღიმა.
-მეც ნორმალურად. მეცადინეობდი? - ჰკითხა და თვალი მაგიდისკენ გააპარა.
-ხო, მაგრამ არაუშავს, მოვრჩი უკვე - თქვა და ყველაფერი უჯრაში ჩაყარა. - საბაც აქაა? ჩავალ მივესალმები...
-არ გინდა... სალაპარაკო მაქვს - კარისკენ წასული გოგონა მოაბრუნა და თვითონ საწოლზე დაჯდა.
-რამე სერიოზულია? - იკითხა დაეჭვებულმა.
-მოდი პირდაპირ გეტყვი, კარგი?
-კაი - თქვა და თვითონაც საწოლზე მოკალათდა.
-დემეზე მინდა გელაპარაკო - უთხრა და ფრთხილად შეხედა.
-რა გვაქვს დემეზე სალაპარაკო - მხრები აიჩეჩა და სევდიანად გაიღიმა.
-აი ეგ ღიმილი ქალბატონო. გამაგებინე რა ხდება... - მიმართა მტკიცე ტონით.
-არ ვიცი
-გიყვარს ხო? - გააწყვეტინა და პირდაპირ ჰკითხა.
-მგონი ჰო... - თავი ჩახარა და დაეთანხმა.
-მაშინ მარკთან რა გინდა
-ვიფიქრე დემეს დავივიწყებთქო - გულუბრყვილად აიჩეჩა მხრები.
-რა?? რატომ უნდა დაივიწყო დემე?! - ჰკითხა გაკვირვებულმა ლილიმ.
-მას ხომ სხვა უყვარს - თქვა და უფრო დასევდიანდა.
-ვინ სხვა უყვარს გოგო არ გამაგიჟო ახლა! საიდან მოიტანე ეგ სისულელე!
-თვითონ მითხრა - ახლა ამანაც გაიკვირვა და ლილის მზერა გაუსწორა.
-თვითონ გითხრა სხვა მიყვარსო?
-არა, მთლად ეგრე არ უთქვამს...
-კარგი. არ აქვს მნიშვნელობა როგორ გითხრა. დამიჯერე არავინ სხვა არ უყვარს
-შენ რა იცი
-ვიცი. ზუსტად ვიცი რომ ეგრეა. ახლა კი მობილური აიღე და მარკს დაშორდი. სისულელეს აკეთებ - თქვა და მობილური გაუწოდა.
-ახლა მაგის თავი არ მაქვს, მერე დაველაპარაკები - უპასუხა დაღლილმა.
-კარგი, როგორც გინდა მაგრამ მალე მოაგვარე. - კიდევ ბევრი ილაპარაკეს და ლილიმ მოახერხა გაეგო რა გააკეთა მთვრალმა დემემ. ელენეს ისედაც უნდოდა ეს ვინმესთვის მოეყოლა, რადგან უჭირდა ყველაფრის თავისთვის შენახვა. ვინმესთან ემოციების გაზიარება სჭირდებოდა და ასეთად ლილი დაიგულა.
-დიდი მადლობა... - გოგონას გადაეხვია და შემდეგ გულწრფელად გაუღიმა.
-ეს რა ვარდებია?! - წარბი აზიდა გაკვირვებულმა ლილიმ და დამჭკნარ ვარდებს გადახედა.
-არ ვიცი... ვიღაც მახვედრებს დილაობით - თქვა შედარებით გახარებულმა.
-ოჰჰ! შეყვარებულია ქალბატონი! წამო ჩავიდეთ ახლა ქვემოთ და შენი მოწყენილი სახე აღარ დავინახო - გამაფრთხილებლად ასწია საჩვენებელი თითი, შემდეგ კი გაიცინა და ოთახიდან გავიდა. მას უკან ელენეც მიჰყვა.
-ელენიკოს გაუმარჯოს! - მიესალმნენ საბა და ჯეკი გოგონას და შემდეგ ისევ ქეიფი განაგრძეს.
-გამარჯობათ ბიჭებო - გაუღიმა ამანაც და თვალი დემესკენ გააპარა. გაღიმებული მამაკაცი პირდაპირ თვალებში უყურებდა და არც იმჩნევდა იმას, რომ გოგონას უხერხულ მდგომარეობაში აგდებდა.
სუფრას ქალბატონებიც მიუსხდნენ. ლილიმ ადგილი ქმრის გვერდზე დაიკარა. ელეს კი მოუწია დემეს გვერდზე დამჯდარიყო. კარგად მოილხინეს და სტუმრები გააცილეს. შემდეგ გოგონამ სუფრის ალაგება დაიწყო.
-მოგეხმარები - უთხრა დემემ და მანაც აიღო თეფშები ხელში.
-არაა საჭირო, მეთვითონ მივხედავ - უპასუხა ელენემ და საქმიანობა განაგრძო. მამაკაცი მაინც დაეხმარა მაგიდის მილაგებაში, მალე მოაწესრიგეს იქაურობა და დასაძინებლად გაემართნენ.
.............
-რა გაარკვია ლილიმ? - მეორე დღეს დემემ ტელეფონი მოიმარჯვა და ძმას დაურეკა აღელვებულმა.
-მომესალმე მაინც - გაეცინა საბას.
-ხო იცი რო არ მცალია მაგისთვის - უხალისოდ უპასუხა და კაბინეტში გაიარ-გამოიარა.
-ბიჭო, მეც არ ვიცი რა ქენი ეგეთი, მაგრამ ლილის რომ ვკითხე თავი უკმაყოფილოდ გააქნია - თქვა დასერიოზულებულმა.
-აუჰჰ... ეგ ცუდია მგონი ხო - ჩაილაპარაკა თავისთვის.
-სავარაუდოდ კი - დაეთანხმა ისიც.
-გადასარევი დამშვიდება იცი - ჩაიცინა ცინიკურად. - დღეს საღამოს კლუბში გელოდებით, ტელეფონში გასარჩევი თემა არაა ეგ - დაუბარა ძმას და მუშაობა განაგრძო. მთელი დღე ვერაფერზე მოახდინა კონცენტრირება. ელენეს თავიდან ვერ იგდებდა და ის ფაქტი აგიჟებდა, რომ საერთოდ არაფერი ახსოვდა.
-რა ჯანდაბად დავლიე ამდენი! - მუშტი დაარტყა მაგიდას და თავი ხელებში ჩარგო. თავში ათასი იდეა უტრიალებდა, მაგრამ ვერცერთს ვერ ეჭიდებოდა.
დროზე ადრე გამოიქცა კომპანიიდან და კლუბისკენ გაემართა. ჩვეული ადგილი დაიკავა და სასმელი შეუკვეთა. მალე საბა და ლილიც გამოჩნდნენ და მისკენ წამოვიდნენ.
-როგორ ხარ? - ჰკითხა ლილიმ გაურკვეველი ემოციით და ტყავის დივანზე კომფორტულად მოთავსდა.
-ცუდად. ძაან მივქარე? - ჰკითხა გოგონას შიშით და სმენა დაძაბა.
-როგორ გითხრა... ერთი შეხედვით დიდი არაფერი, თუმცაა - ბოლო სიტყვა ოდნავ გაწელა და ტუჩზე იკბინა. მოკლედ უთხრა დემეს თავისი „გმირობის“ შესახებ და დადუმდა.
-რა იდიოტი ვარ - ხელი სახეზე მოისვა მამაკაცმა და სასმლიანი ჭიქა ჩაცალა.
-გეუბნებოდი წამო ჩემთანთქო მარა არ დამიჯერე! - შეეპასუხა საბა.
-შენღა მაკლიხარ რა - თქვა გაღიზიანებულმა. - ახლა ელენეს თვალებში როგორ შევხედო - დამწუხრდა და ლილის გახედა იმ იმედით, რომ გოგონა რამეს ურჩევდა.
-ან დაელაპარაკე და უთხარი რომ გიყვარს, ან კიდევ არ შეიმჩნიო. ბოლო-ბოლო ისეთი მთვრალი იყავი არაფერი გახსოვდა, ელენემ მითხრა მშვიდად იმიტომ ვარ რომ სავარაუდოდ არაფერი ემახსოვრებაო...
-ასე გულს ვერ ვატკენ. ეგონება რომ სიმთვრალის გამო ვნებას ავყევი
-მართალი ხარ. დაელაპარაკე და პირდაპირ უთხარი - საუბარში ჩაერთო საბა.
-ხო, ალბათ მასე ჯობია. მაგრამ ჯერ არა, მაგის დროც მოვა...
იმ დღეს სახლში გვიან მივიდა. ისე, რომ ელენე არ ენახა.
მეორე დღეს გოგონა კინოში მიდიოდა მარიასთან, მარკთან და კიდევ რამდენიმე მეგობართან ერთად. კარგ კომედიას უყურა და ბევრიც იხალისა. მიუხედავად დადებითი განწყობისა, მთელი საღამო მარკის დაჟინებულ მზერას გრძნობდა. უკვე აღარ სიამოვნებდა მასთან ყოფნა. დემესთან უნდოდა... ან ნიღბიანთან... არ იცოდა რომელთან უფრო, მაგრამ არც შეეძლო არჩევანის გაკეთება, რაღაც ამოუხსნელი ძალა იზიდავდა ორივესკენ და წინააღმდეგობის გაწევას ვერ ახერხებდა.
-გაგაცილებ - უთხრა მარკმა კინოს დასრულების შემდეგ, ცალი ხელი ხელზე მოკიდა, მეორეთი კი თმებზე წაეთამაშა.
-არ მინდა, მირჩევნია ჩემით წავიდე - თბილად გაუღიმა და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
-რატომ? შუაღამისას ქუჩაში სიარული საშიშია - თქვა დამრიგებლური ტონით.
-მარტოობა მინდა და არ შემეწინააღმდეგო კაი?
-კარგი, მაგრამ სახლში რომ მიხვალ მომწერე აუცილებლად - მარკმა ამოიოხრა, შემდეგ კი ელენეს შუბლზე აკოცა და წავიდა.
გოგონა განათებულ ქუჩას დაუყვა და საღამოს გრილი, სასიამოვნო ჰაერი ჩაისუნთქა. უნდოდა ნიღბიან უცნობზე ეფიქრა, თუმცა არ გამოსდიოდა... გონების კონცენტრირებას ვერ ახდენდა და ამაში ვერც გამაგრილებელი სიო შველიდა. საბედნიეროდ კინო სახლთან ახლოს იყო და ფეხით მისვლა პრობლემას არ წარმოადგენდა.
მოსახვევში უეცრად ვიღაცამ ხელი პირზე ააფარა, ზურგზე აეკრო და ერთი ჩიხში შეათრია. შიშისგან კინაღამ გული წაუვიდა, თუმცა მაინც ფხიზლად იყო და დაკვირვებულად აცეცებდა თვალებს თითქმის უკუნით სიბნელეში.
-მომენატრე მარწყვის ტუჩებიანო - ყურში ნაცნობმა ხმამ უჩურჩულა და გოგონაც მალევე მოდუნდა. -არ იყვირო, თორემ გავბრაზდები - გააფრთხილა და ხელი ნელა ჩამოიღო მისი პირიდან. ელენე მაშინვე მისკენ მიბრუნდა და თავისი ნიღბიანი დაინახა, ზუსტად იმავე ფორმაში გამოწყობილი, როგორშიც კარნავალზე იყო...
-შენ? - ჰკითხა გაკვირვებულმა
-ხო... გახსოვარ? - უპასუხა ბოხი ხმით და ხელები წელზე შეუცურა. ელენეს ჟრუანტელმა დაუარა და გული აუჩქარდა. -მიხარია ჩემს ვარდებს მაინც რომ ინახავ - დაიჩურჩულა ისევ და გოგონას თავისი სუნთქვა მიაფრქვია. ელენემ მაშინვე გაივსო ფილტვები სასიამოვნო სურნელით და ბაგეები ოდნავ დააცილა ერთმანეთს. -თავს ძლივს ვიკავებ, რომ ეგ ლამაზი ტუჩები არ დაგიკოცნო - თქვა ვნებისგან დახშული ხმით და გოგონას სახე იმდენად მიუახლოა, რომ ოდნავი მკვეთრი მოძრაობის შემთხვევაში აკოცებდა.
-საიდან იცი რომ ვინახავ? - ჩურჩულითვე ჰკითხა და ნერწყვი ძლივს გადააგორა.
-შენი აზრით ვარდებს ოთახში ვინ გიტოვებს - ირონიულად ჩაიცინა ნიღბიანმა და გოგონას ტუჩის ფორმა ცერა თითით მოხაზა. დაკვირვებული მზერით მიშტერებოდა ელენეს ტუჩებს და თვალებში ცეცხლი ენთო -ძლივს ვიკავებ თავს ეგ მარწყვის ტუჩები რომ არ დაგიკოცნო - გაიმეორა ისევ ვნებიანად და წელზე მოხვეული ხელით უფრო მჭიდროდ აიკრო გოგონა.
-მაკოცე - გაბედულად შეეპასუხა უცნობის ზემოქმედების ქვეშ მყოფი გოგონა და თვალები დახუჭა კოცნის მოლოდინში. ნიღბიანმა ჩაიცინა და ახლა ყელზე ჩააცურა გრძელი თითები.
-ჯერ ადრეა პატარა ქალბატონო - თქვა და გოგონას მზერა გაუსწორა.
-რატომ - ამოილუღლუღა გრძნობებით დატყვევებულმა
-ჩშშ... - იმწამსვე გააჩუმა და მისი კისრისკენ დაიხარა. ელენეს ცხელმა ტალღამ დაუარა და თავბრუ დაეხვა, ხოლო როდესაც უცნობის გახურებული ტუჩები იგრძნო არტერიაზე, კინაღამ იქვე ჩაიკეცა. ნიღბიანმა ახლა მარჯვენა ხელი შეუცურა წელზე, მარცხენა კი მკერდზე მოკიდა და მჭიდროდ მოიქცია თავის ხელისგულში. გოგონამ სიამოვნებისგან ამოიკვნესა და ქვედა ტუჩს კბილები დააჭირა კიდევ რომ არ წამოსცდენოდა რამე.
-მაგიჟებ - გაიგო მამაკაცის ხმა და გული აუჩქარდა.
-ჩემს კითხვაზე მაინც არ გიპასუხია - ვნებისგან მიბნედილი ხმით თქვა და მამაკაცს ხელის თითები მჭიდროდ ჩაავლო, როდესაც ნიღბიანმა ყურის ბიბილოზე მსუბუქად უკბინა.
-რა კითხვაზე? - ყურში ჩასჩურჩულა და მარცხენა ხელით ისევ მოზომა გოგონას მკერდი.
-ასე ნუ შვები... - ამოიკვნესა და თვალები დახუჭა.
-რატომ? ვიცი რომ ძალიან გსიამოვნებს... - თქვა და ახლა ორივე ხელი თეძოზე ჩაავლო - მაგრამ ეს უფრო გაგიჟებს... - ჩაილაპარაკა თავდაჯერებულად და ჩაიცინა. საწყალ ელენეს თავი ყველაზე უსუსურ არსებად მიაჩნდა იმ მომენტში. უცნობი მამაკაცი მას სრულიად იმორჩილებდა. ვნებისგან გონებადაკარგული თვითონ დაიხარა უცნობისკენ და მთელი გრძნობით აკოცა კისერში. იგრძნო როგორ დააყარა ტაომ უცნობს და სასიამოვნოდ გასცრა ტანში.
-ჩემს თავშეკავებულობას ნუ ცდი... - ამოიხრიალა მამაკაცმა და უეცრად გოგონა კედელზე ააკრა. მოწყურებული ეცა კისერზე და ოსტატურად დაუკოცნა, შემდეგ მარჯვენა ხელი საჯდომზე ჩააცურა და მჭიდროდ ჩაავლო თითები. ელენეს სიამოვნების ხმები წამოსცდა ბაგეებიდან და თვალები დახუჭა. ნიღბიანმა გოგონას მარცხენა ფეხი წელზე შემოიდო, მეორე ხელი კი წელზე შეუცურა და თავისკენ მიიზიდა. კოცნით მიუახლოვდა ყურს, შემდეგ კი ტუჩებისკენ წამოვიდა, თუმცა ჩაუარა და ნიკაპზე დაასო კბილები. ელენემ ისევ უღონოდ ამოიკვნესა და მთელს ტანზე წვა იგრძნო, ყველგან ცეცხლი ეკიდა სადაც კი მამაკაცი ეხებოდა...
-გახსოვდეს, მხოლოდ ჩემი ხარ... - უჩურჩულა ყურში, შემდეგ კი ცხვირზე აკოცა პატარა ბავშვივით და ისე წავიდა ელენე აზრზეც ვერ მოვიდა.
მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა, როდესაც გრილმა ნიავმა ოდნავ მკვეთრად დაუბერა და სახეზე მოელამუნა.
-ეკოცნა მაინც!.. - ჩაიდუდუნა ტუჩებდაბუშტულმა და ხელებგადაჯვარედინებული უკმაყოფილოდ გაუდგა სახლის გზას...

...........
ესეც შემდეგი თავი...
ძალიან მიყვარხართ ყველა...
უსაყვარლესები და უტკბესები მყავხართ!!!