და მგონი მართალიცაა... მგონი არაფერი გამოსწორდება.. სიმშვიდეს ვერასდროს ეღირსება, და შეიძლება არც კი უნდა სიმშვიდე შეიზლება თავს ძალით იტანჯავს.. მიდის და ახსენდება ყველა მომენტი თავისი ცხოვრებიდან.. თითქოს ამ ყველაფერმა თვალწინ გაურბინაო და ამ ფიქრებში ბილიკით მიმავალ სახლს დაინახავს... რა საკვირველი დააკაკუნებს და იქიდან საოცრად თბილი ადამიანი გამოვა..
–უკაცრავად შეიძლება შემოვიდე? (ტირილით კითხულობს მარი)
–მობრძანდით...
–ვინ არის ნანუჩი? (კითხულობს სახლში მყოფი პატარა ბიჭუნა, რომელიც გამოდის და მისი საყვარელი დიდი თვალებით შესცქერის მარიამს... როგორ გაუთბო გული ამ პატარა ბიჭუნამ.. ცრემლები მოიწმინდა და პატარას ჩაეხუტა.. არც კი იცნობდა მას მაგრამ მისი თვალები იმდენად შეუყვარდა თავი ვეღარ გააკონტროლა და მოეხვია.. მოეხვია მთელი გრძნობით.. ისე თითქოს საკუთარ შვილს ეხვევაო ეს ბავშვი ისევ მისი საყვარელი თვალებბით გაოცებული შესცქეროდა მარის მაგრამ მის სიყვარულში ისე ჩაება ბიჭუნა რომ მანაც ისე მოეხვია როგორც დედას და გრძნობს თუ თანდათან როგორ უსველდება მხრები ცრემლებისაგან.. ეგრეთწოდებული „ნანუჩი“ კი არაფერს ამბობს მხოლოდ უყურებს ამ საოცრად ლამაზ პეიზაჟს და შორიდან ტკბება ამ სანახაობით... ისევ ისმის ნაბიჯების ხმა და ეხლა კაცი შემოდის ოთახში რომელშიც მარი ბიჭუნა და „ნანუჩი“ იმყოფებიან, შემოდის და რას ხედავს.. და რას გრძნობს მაგრამ ეს ყველაფერი მთავარი არააა... მთავარი მხოლოდ ბავშვის სიტყვებია... ჩუმი სიტყვები რომელიც ყველას გულს მისწვდა, განსაკუთრებით კი მარის და იმ მამაკაცს რომელიც ეხლახანს შემოსულიყო, „დედიკო“ ისევ იმეორებს ბავშვი და ეხლა უკვე ისიც ტირის... ორი გულთბილი ადამიანი კი რომელიც ამ ყველაფერს ესწრებოდა მხოლოდ შესცქეროდა მათ და როგორც იქნა ისინი დაშორდნენ ერთმანეთს.. დაშორდნენ, ისევ ისეთი გრძნობი და სიყვარულით, ისევ ისეთით როგორითაც მათი პირველი შეხვედრა ივსებოდა.. და ბავვშის ნათქვამი „დედიკო“ ეს ხომ საოცრება იყო... )
–მამიკო... გთხოვ მითხარი რომ ის დედიკოა.
–მაპატიე მირ.. ის სენი დედიკო არ არის...
–გთხოვ უთხარი რომ დარჩეს...
–თუ მან მოინდომებს.. (თქვა კაცმა რომელიც ძალიან სიმპატიურად გამოიყურებოდა, მწვანე თვალებითა და გრძელი თმით ოდნავ წვერებითა და სასწაულებრივი ღიმილით.. აი იცით ვის გავდა? აი მსახიობი როა იან სომელჰარდერი... ეხლა კი მან მარის მიუბრუნდა...
–აბა ახალგაზრდა ქალბატონო დარჩებით დღეს ჩვენთან?
–მე არ შემიძლია.. მაპატიეთ...
–გთხოვ დედიკო.. მაპატიეთ დეიდა.. (დაიმორცხვა პატარა ბიჭუნა და მისი დიდი ყავისფერი და საოცრად საყვარელი თვალებით მარიამს შეხედა...)
–კარგი დავრჩები პატარავ.. ოღონდ უნდა გამეცნო, შემდეგ კი ყველა აქ მცხოვრები გამაცნო და ჩვენ ვიქნებით მეგობრები არა’? (ბავშვმა არაფერი უპასუხა მხოლოდ მოეხვია მარის და ასე იყვნენ 10 წუთის განმავლობაში, კაცი რომელიც იანს გავდა და „ნანუჩი“ იქ აღარ ჩანდნენ, მხოლოდ ის ორნი და ცახუტებით გამოწვეული სითბო.. )
–კარგი პატარავ წამოდი სახლში შევიდეთ (თქვა ჯერ კიდევ მოუწესრიგებელმა მარიმ)
–კარგი დე... უბრალოდ კარგი... (ეხლა კი ბუჭუნამ..)
–რამდენი წილს ხარ სიხარულო?
–7–ის ვარ თქვენ რამდენის ხართ?
–მე 27–ის ვარ (უპასუხა მარიმ და ეხლა უკვე სახელი იკითხა.. მისი სახელი მირო აღმოჩნდა, ის კაცი კი რომელიც იანს მივამსგავსეთ მიროს მამა აღმოჩნდა მისი სახელი კი ალექსანდრეიყო. „ნანუჩი“ კი რომელსაც ასე მოფერებით ეძახდნენ სინამდვილესი კი ნანა ერქვა მიროს მომვლელი ყოფილა.. მოკლედ მირომ ყველა გააცნო მარის მაგრამ მხოლოდ ზედაპირულად მარი არ იყო მოწესრიგებული ასე რომ მათი გაცნობა პირადად ეუხერხულა და ჯერჯერობით მხოლოდ ბიჭუნას ნაამბობს დაჯერდა.. შემდეგ კი როცა მოწესრიგდა და წინანდელთან შედარებით საოცრად ლამაზი გახდა ყველას გაცნობა გადაწყვიტა... ისე გრძნობდა იქ თავს თითქოს საკუთარ სახლშიაო მას ხომ ყველა ასე თბილად ექცეოდა განსაკუთრებით კი პატარა მირო რომელიც უკვე საკუტარი შვილივით უყვარდა.. ალექსანდრე კი რომელიც ახლახანს გაიცნო, ისეთი კეთილი და თბილი იყო მარიამის მიმართ რომ მარის უნდოდა რაიმეთი გადაეხადა და ასეთი რამ შესთავაზა..
–იქნებ მირო დამიტოვოთ ხოლმე და მე მოვამზადებ სკოლისათვის, თაანაც ამ ბავშვის მიმართ ისეთი სიყვარული გამიჩნდა რომ სიამოვნებით გავატარებდი მასთან დღეში ერთ ორ საათს მაინც... თანაც იმედი მაქვს ისიც არ იტყოდა ჩემტან ყოფნაზე უარს...
–კარგი მაგრამ დღეში მხოლოდ 1–2 სათი მეტი არა მარიამ.. კარგი? და რამდენი გადაგიხადო?
–ფული არ მჯირდება, ამ ბავშვთან ყოფნა ჩემთვის ყველაფერია...
იმედია მოგეწონათ ახალი თავი..
რატომღაც აღარ აქტიურობთ..
–არ მოგეწონათ გაგრზელება ალბათ ხო?