თავი დავუქნიე.

_ რატომ ხარ უხასიათოდ? _ მომიტრიალდა, სანამ გავიდოდა.

_ არ ვარ უხასიათოდ.

_ ხარ… შენ მე რას გამომაპარებ!

_ ალბათ სასმელმა მაწყინა, _ თვალი ავარიდე.

_ ნაბახუსევი ხარ? _ სიცილი აუტყდა, _ ტონა კონიაკი დალიე და აბა, რა მოგივიდოდა, _ გამეხუმრა.

_ ნუ დამცინი, _ ტუჩი ავიბზუე, _ და საერთოდ, დღეიდან სასმელი არ შემომთავაზო, ერთი წვეთიც კი. გასაგებია? წვენი დამაძალე მხოლოდ, როგორც არასრულწლოვანს, _ ახლა მე «გავეცი განკარგულება», რამაც კარგ ხასიათზე დამაყენა.

_ დავიმახსოვრებ, _ მორჩილად დამიქნია თავი, _ ახლა კი გავალ, თორემ საკუთარ საქციელზე პასუხს არ ვაგებ, _ თითი დამიქნია, ზღურბლს გადააბიჯა და სანამ კარს მოიხურავდა, მწველი მზერა არ მოუშორებია ჩემთვის.

მთელი სისწრაფით ავმოქმედდი. ვიბანავე, თმა გავიშრე, ავიწიე და კეფაზე ლამაზად დავიმაგრე. იცის ბიჭმა, რა მიხდება. ისეთი მაღალი ყელი მაქვს, აწეული თმა ნეფერტიტივით კისერს მიჩენს. ეტყობა, როგორი გაწაფულიცაა ქალებში, ყველა ნიუანსს წამში ამჩნევს. როცა ყველაფერს მოვრჩი და ჯერი კაბის ჩაცმაზე მიდგა, შემოსასვლელის კარი გაიღო და ვიღაცამ უბოდიშოდ შემოალაჯა ჰოლში. შიშისგან ელეთმელეთი დამემართა და ის იყო, უნდა მეყვირა, რომ გარედან ნიკას ხმა შემომესმა…

_ უკვე ორჯერ ოცი წუთი გავიდა. რა ხანია, შენი რეგლამენტი ამოიწურა.

_ ხუთი წუთი… მხოლოდ… კაბას ჩავიცვამ და მზად ვარ, _ გავძახე სიხარულისგან აფორიაქებულმა. თან მიხაროდა, ასე შინაურულად რომ გრძნობდა თავს ჩემს სახლში.

_ გელოდები!

ხალათი საწოლზე მოვისროლე და ჩაცმას შევუდექი. კაბას წავავლე ხელი, სარკის წინ დავდექი და სწორედ ისე მივიტანე სახესთან, როგორც ეს ცოტა ხნის წინ ნიკამ გააკეთა. ცოტათი გავწელე ჩაცმის პროცესი, რადგან კარი ნახევრად ღია იყო, იქნებ გულმა არ მოუთმინოს და შემოვიდეს-მეთქი, მაგრამ ამის მცდელობაც არ ჰქონია. მოთმინებით იდგა შემოსასვლელში და მელოდა. მაკიაჟს ვერას დიდებით ვერ მოვასწრებდი. სხვა გზა არ მქონდა, სახის შელამაზება უნდა დამევიწყებინა. შავი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი, რომელიც იტალიაში მქონდა ნაყიდი, მერე ვერცხლისფერი საყურე გავიკეთე და ვერცხლის მოკლე ძეწკვი ჩამოვიკიდე ყელზე, რომელიც დედამ მაჩუქა, როცა ათი წლის გავხდი. მიყვარდა ეს სამკაული. სარკეში ჩავიხედე და გავშტერდი. საოცრად მიხდებოდა შავი კაბა, იგი სხეულზე იყო მოტმასნილი და მკვეთრად უსვამდა ხაზს ჩემი თეძოების მოყვანილობას. სამოსი ერთობ სექსუალურს მაჩენდა… საინტერესოა, ნიკაზე როგორ შთაბეჭდილებას მოვახდენ? მოვეწონები კი? კიდევ ერთხელ დავტრიალდი სარკის წინ და მივხვდი, რომ უფრო დიდი ვჩანდი… თითქოს ასაკი მომემატა… თითქოს გავიზარდე… ნეტავ, ორმოცის მაინც ვიყო, _ დანანებით გავიფიქრე.

როგორც იქნა, მოვრჩი, «შანელის» ჩანთას ხელი დავავლე და გამოვედი. გული შემიქანდა, რომ დავინახე, ისეთ ფორმაში იყო. მაჯისცემა ამიჩქარდა. ნაცრისფერი პერანგი და შავი შარვალი ნამზეურ კანზე საოცარ ეფექტს ახდენდა. თვალის ფერი ისევ გაღიავებოდა.

შემომხედა და გაშეშდა.

_ ჯანდაბას! _ ხმადაბლა შესძახა.

როგორც ჩანს, უმაკიაჟოდაც ეფექტური ვიყავი, ისეთი აღფრთოვანებული მიყურებდა.

ვითომ ვერ მივუხვდი.

_ ცუდად გამოვიყურები? _ გულუბრყვილო სახე მივიღე და ტანზე დავიხედე.

_ ცუდად მე გამოვიყურები შენი შემხედვარე, _ თავის ქნევით მომიგო, _ ულამაზესი ხარ, ქალღმერითივით შეუდარებელი… და ხვდები ალბათ, რომ ერთადერთი ხარ, რომელსაც შეუძლია, მალოდინოს, _ დაიტრაბახა.

_ ეს დიდი პატივია ჩემთვის, _ ირონიულად შევნიშნე.

_ მიუხედავად იმისა, რომ შენს ირონიას საზღვარი არა აქვს, ეს მაინც სიმართლეა… რა ვქნა, სხვა გზა არ მაქვს, ასეთი «დაუნდობელი» სილამაზის პატრონს უნდა გაპატიო დაგვიანება.

_ მაგრამ უმაკიაჟოდ…

_ უმაკიაჟოდ, _ გამაწყვეტინა, _ არ მიყვარს შეთითხნილი ქალები, თუმცა შენ არაზომიერად არასდროს ხარ დახატული.

_ მე კი მგონია, რომ რაღაც მაკლია, _ მინდოდა, კიდევ ეთქვა რამე «გამაჟრჟოლებელი».

_ კავალერი და ეკიპაჟი, ლედი… და ამ წუთიდან ორივე თქვენს განკარგულებაშია, _ თეატრალურად წარმოთქვა და იდაყვში მოხრილი მკლავი გამომიწოდა.

ხელკავი გავუკეთე. სიამოვნებისაგან თავბრუდახვეული მივაბიჯებდი მის გვერდით და თავი ნამდვილი პრინცესა მეგონა.

_ იცი? _ იდუმალი ხმით მითხრა, სანამ კიბეზე ჩავდიოდით, _ როცა კაბას იცვამდი, თვალში მომხვდა, როგორი მომაჯადოებელი ფეხები გქონია… არამარტო მუხლამდე… მუხლს ზემოთაც…

ამისთანა ფეხების დანახვისას, ჩვეულებრივ, მამაკაცებს თავბრუ ეხვევათ. და თუ იმასაც მივიღებთ მხედველობაში, რომ, როცა კარს აღებ, ტანთ არაფერი გაცვია, გარდა სიფრიფანა კიმონოსი, ხომ საერთოდ… ცოცხალი რომ დავრჩი, უნდა მიხაროდეს.

ვიგრძენი, როგორ გამიხურდა ღაწვები.

_ ძალიან სასაცილოა, _ ვუკბინე.

_ სასაცილო?

_ მშვენიერი პატარა ხუმრობა გამოგივიდა.

_ სულაც არ ვხუმრობ, _ იუკადრისა.

_ მერე? არ გრცხვენია, რომ მითვალთვალებდი?

_ მრცხვენია? პირიქით, მეამაყება, რომ მე მომეცა ამის საშუალება და არა სხვას. ძალიან მაცდური ჭუჭრუტანა აქვს შენი საძინებლის კარს, მინდა იცოდე! გამიჭირდა გვერდის ავლა, _ დამაინტრიგებელი ტონით მითხრა და იდაყვი ოდნავ წამიჭირა თითებზე.

ეზოში ჩავედით თუ არა, ოდნავ წინ გამისწრო, მანქანის კარი გამოაღო და რევერანსით მითხრა.

_ თქვენი ეტლი მზადაა, პრინცესა! კონკიას მეჯლისზე ელოდებიან!

_ ჩემი ტიტული უკვე გავიგე, მაგრამ თავად ვინ იქნები, მომხიბვლელი პრინცი? _ ღიმილით ავხედე.

_ ეჰ… პრინცობა როდის მეღირსება, არავინ იცის. ჯერჯერობით ისევ გომბეშოდ ვრჩები, ვიღაც-ვიღაცებს კი სულაც არ ვეცოდები.

_ სად მივდივართ? _ სიტყვა ბანზე ავუგდე.

_ იქ, სადაც პრინცესას ეკადრება.

_ არ მითხრა ახლა, მართლა მეჯლისზე გეპატიჟებიო.

_ ნუუუუუ… დაახლოებით ასეა, რესტორანში მივდივართ. უნდა გაქეიფო, მერე კი გაცეკვო, სანამ შენს ფეხსაცმელს ძირი არ გაცვდება… მერე როგორ არის იმ ზღაპარში?

_ რომელ ზღაპარში?

_ მოჯადოებული პრინცესა ღამღამობით მიწისქვეშეთში რომ მიიპარება საცეკვაოდ. ორმოცი წყვილი ფეხსაცმელი მოგაქვს?

სიცილი ამიტყდა.

_ არა, არ მომაქვს, ამიტომაც, როგორც კი გაცვდება, ეგრევე უკან ვბრუნდებით!

_ როგორც მიბრძანებთ, ბელა დონა! _ ჩაუიტალიურა ნიკამ და ნელი სვლით გაუყვა გზას.

8 8 8

ყურადღებით ვაკვირდებოდი მის სახეს, სანამ ოფიციანტს შეკვეთას აძლევდა. ჩემთვის უცხო დასახელების კერძების გარდა, ნიკამ მანგოს წვენი (ჩემთვის) და მარტინი (თავისთვის) შეუკვეთა.

გაკვირვების ნიშნად წარბები ავზიდე.

_ რა იყო, არ მოგწონს? _ მკითხა, ჩემი გამოხედვა რომ დაიჭირა, _ შენ თვითონ არ მითხარი, დღეიდან ალკოჰოლი არ შემომთავაზოო? მე კი პირობას არასდროს ვარღვევ.

არაფერი ვუპასუხე იქამდე, სანამ მიმტანმა სასმელი არ შემოდგა მაგიდაზე, მერე კი დავიქოქე.

_ იცი? ეს კაბა რომ ჩავიცვი, მივხვდი, რომ გავიზარდე, უფრო ასაკოვანი გავხდი, ანუ სულაც არ ვარ არასრულწლოვანი და მცირე დოზით ალკოჰოლი ჩემთვისაც შეიძლება, _ მსუბუქი გაღიზიანება შეინიშნებოდა ჩემს ნათქვამში, რითაც ვაგრძნობინე, რომ ერთი რიგითი ქალი არ ვიყავი და მისგან არასერიოზულ მიდგომას არ მივიღებდი.

_ ძალიანაც კარგი… მაშინ, შენი ნებართვით, მოცემულ პირობას დავარღვევ და სასმელსაც შემოგთავაზებ.

_ მშვენიერი გადაწყვეტილებაა.

_ ხედავ, როგორი შურით სავსე თვალებით მოგჩერებიან ქალები? რას გეუბნებოდი! _ ხელების ფშვნეტით მითხრა.

ირგვლივ მიმოვიხედე, თუმცა შურით დაბრმავებული ვერავინ შევამჩნიე.

_ შენ ასე გგონია? _ ეჭვნარევი ხმით ვკითხე.

_ გინდა, შევამოწმოთ? _ მისი დანისლული თვალები დაჟინებით მომშტერებოდა, თითქოს ყველაზე იდუმალი აზრების წაკითხვას ცდილობსო.

_ არა, არ მინდა, _ კეკლუცად გადავაქნიე თავი.

_ მაშინ შევსვათ… შენი ყველაზე გულითადი სურვილების ასრულებისა იყოს, ლოლა! _ თქვა, მომიჭახუნა და აუჩქარებლად დალია.

დიდხანს შევყურებდი… მანამ, სანამ ჭიქა არ დაცალა და ლუკმა არ მიაყოლა, შემდეგ კი ჩემი მანგოს წვენი ავიღე და მოვწრუპე.

_ დიდი მადლობა, ნიკა.

_ სულ ეს არის? _ კოპები შეიკრა, _ აკი… _ მოულოდნელად მზერა გაექცა და სწრაფად შეეცვალა გამომეტყველება… დავინახე, ნელ-ნელა როგორ ეცვარებოდა ოფლით შუბლი.

მის მზერას თვალი გავაყოლე… დამცინავი იერით «პირდამშვენებული», დაახლოებით ნიკას ხნის სიმპათიური მამაკაცი სწრაფად გვიახლოვდებოდა.

_ როგორც ვხედავ, დროს უქმად არ კარგავ, ნიკუშ! _ უსიამოვნოდ მომხვდა გულზე უცნობის ტონი… დაგროვილი ბოღმა ადვილად იკითხებოდა მის ხმაში…

_ ჯერ გამარჯობა უნდა თქვა, ლადო, _ კბილებში გამოცრა ნიკამ და ისეთი გამანადგურებელი მზერით ახედა თავს წამომდგარ მამაკაცს, რომ მივხვდი, სიტუაცია იძაბებოდა.





სისხლმა ძარღვებში მოძრაობა შეწყვიტა და ერთ ადგილას გაჩერდა. კი არ გაჩერდა, ფიზიკის კანონის მიხედვით, წინაღობა რომ დახვდა, ინერციით უკან დაიწყო დახევა, რამაც ჩემი «ალმურმოდებულობა» გამოიწვია. დამფრთხალი კნუტივით მივაჩერდი ლადოს, რომელმაც ნიკადან მზერა ჩემზე გადმოიტანა და ეთნოგრაფიული ინტერესით შემათვალიერა. ისეთი გაკვირვებული სახე ჰქონდა, თითქოს შვიდ საოცრებათაგან ერთ-ერთი აღმართულიყო მის წინ… ალექსანდრიის შუქურა… თუ ხეოფსის პირამიდა… თუ სემირამიდას დაკიდებული ბაღები…

_ ახალი მსხვერპლია? _ თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის, ისე ჰკითხა ნიკას…

ჩემმა კავალერმა მწარე ღიმილით გადააქნია თავი და მოსულს ირიბად ახედა.

_ ჰო… ნადირობის სეზონი გავხსენი. დაკმაყოფილდი? _ უპასუხა და ნიკაპზე შენელებული მოძრაობით ჩამოისვა ხელი, თითქოს წვერს ივარცხნისო.

_ ამისთანა ლამაზ გოგოს პატრონი არ გყავს? _ უცნობმა ამჯერად შეკითხვა ჩემი მისამართით «გამოისროლა». ისედაც დაძაბული… და არეული… და გადარეული მთლად ავირ-დავირიე…

_ შენ თუ რამე გაქვს სათქმელი, მე მითხარი, ლადო, მაგას შეეშვი, _ ოლიმპიური სიმშვიდით შენიშნა ნიკამ.

_ შე-ენ? შენ რა უნდა გითხრა, ბიჭო! საერთოდ ხარ კი იმის ღირსი, რომ ხმა გაგცე? _ ზიზღით აიმაღლა ხმა მამაკაცმა.

_ ჰოდა, წადი მაშინ! _ იმავე ტონით გააგრძელა ნიკამ.

_ ნუ მასწავლი, რა უნდა გავაკეთო! ისიც გეყოფა, ჩემი და რომ მოინელე! გგონია, გაპატიე? ცხოვრების ბოლომდე არ მოგასვენებ, იცოდე! სადაც უნდა იყო და როგორც უნდა იყო!

_ წადი, ლადო, შენს მაგიდას დაუბრუნდი! თუ რამე გაქვს სათქმელი, სხვა დროს შევხვდეთ, საღ გონებაზე და ვისაუბროთ, არ არის პრობლემა.

_ და რატომ ახლა არა? გგონია, მთვრალი ვარ?

_ მე არაფერი მგონია. უბრალოდ, აქ სალაპარაკო სიტუაცია არ არის.

_ არა, ხომ? იმიტომ, რომ შენმა ახალმა კონკიამ არ გინდა სიმართლე გაიგოს?

ნიკას სახე გაუფითრდა. ერთიანად დაეჭიმა ძარღვები ყელზე და ნიკაპი აუცახცახდა. არც მე ვიყავი უკეთეს დღეში. «კონკიას» ხსენებამ საბოლოოდ გამანადგურა.

_ წადი-მეთქი, მგონი, გასაგებად გითხარი! _ მუქარით სავსე ხმით ამოთქვა ჩემი ოცნების მამაკაცმა და ფეხზე წამოიჭრა.

ორივენი დამუშტული ხელებით იდგნენ ერთმანეთის პირისპირ. არ ვიცი, რა მოხდებოდა, ამ დროს კიდევ ერთი უცნობი რომ არ გამოჩენილიყო, რომელიც მათ გაშველებას შეეცადა.

_ რა გჭირთ, ხალხო, რა დღეში ხართ! _ დაბალმა, ჯმუხმა მამაკაცმა ლადოს ხელი მხარზე მოხვია და იქაურობას ძალით გაარიდა, _ სად გგონია, ძმაო, თავი, რა ლაწირაკივით იქცევი, ამის დროა ახლა? წამოდი, გელოდებიან, სირცხვილია! _ და შფოთის ხასიათზე მოსული «ძმა» ჯიკავ-ჯიკავით წინ გაიგდო, თან ბოდიში მოგვიხადა, _ მე მაპატიეთ, თუ შეიძლება, ნასვამია და ვერ ზომავს. არ გეწყინოთ, თქვენი ჭირიმე!

კვლავ მარტონი დავრჩით… მე ნიკას არ ვაშორებდი მზერას, ნიკა _ იატაკს… მე _ გაოცებული და იმედგაცრუებული, ნიკა _ განერვიულებული და… თავმოყვარეობაშელახული.

_ შეგიძლია ამიხსნა, აქ რა ხდება? _ აღელვების დასაფარავად, ძალიან ხმადაბლა ვკითხე.

_ არა! _ მოკლედ მომიჭრა, თავი ასწია და თვალებით გამბურღა, _ ეს შენ არ გეხება!

_ არც კონკია? რიგით მერამდენე ვარ, ის მაინც მითხარი, _ არ ვისვენებდი.

_ შენ პირველი ხარ, ვინც ურიგოდ გამოვატარე, _ ცალყბად გამიღიმა.

_ ამისთვის დიდი მადლობა, _ ხმა ამიკანკალდა…

ოღონდ ახლა ტირილი არ წამსკდეს, ოღონდ ახლა არა, ღმერთო!

_ მადლობად არ ღირს… რაც უნდა მოხდეს, შენ ჯერჯერობით ჩემი კომპანიის თანამშრომლად ითვლები, ასე რომ… ნებისმიერ შემთხვევაში, გამარჯვებული მაინც მე ვარ.

_ და მე?

მივხვდი, რომ ეშინოდა, ჩემთვის თვალი გაესწორებინა, ამიტომ კვლავ იატაკს «ჩაახუტა» მზერა.

_ შენ… შენ წაგებული არ ხარ… საკმარისია?.. ძალიან გთხოვ, ახლა ეჭვიანი ქალივით სცენებს ნუ გამიმართავ… მოვა დრო და ყველაფერს აგიხსნი.

აღმაშფოთა მისმა პასუხმა. საშინელმა ტკივილმა თავში პულსირებულად დამიწყო ცემა… თითქოს მარწუხები წამიჭირეს საფეთქლებზე… ძლიერად… უფრო ძლიერად… კიდევ… კიდევ…

_ ლოლა, კარგად ხარ? _ მისმა შეშფოთებულმა ხმამ გამომაფხიზლა.

_ არა, კარგად არ ვარ.

_ მოდი, წავიდეთ აქედან, _ თქვა და ოფიციანტს ანიშნა, ანგარიში მოგვიტანეო…

_ წავიდეთ?

_ ჰო, ახლავე! _ სწრაფად წარმოთქვა და ხელი დამიჭირა, _ მენდე, გთხოვ, _ მერე ძლიერად მომიჭირა მაჯაზე თითები და გააგრძელა, _ უბრალოდ, წარმოიდგინე, რომ საათმა თორმეტი დაჰკრა და ჩვენი ეტლი მალე გოგრად გადაიქცევა. ასე არ არის იმ ზღაპარში?

_ რომელ ზღაპარში, ჩემამდე სხვას რომ უყვებოდი? _ არ დავინდე.

_ შენ არაფერი იცი… ამიტომ ნაადრევად ნუ განმსჯი… გთხოვ… _ მუდარით აევსო თვალები.

პირველად ვნახე ასეთი უმწეო და დაუცველი… ოფლით დაწინწკლოდა შუბლი… შემეცოდა… და შევიბრალე… და დავმორჩილდი…

მანქანაში ორივე ჩვენ-ჩვენთვის ვფიქრობდით. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა, მაგრამ ვერაფერს ვეკითხებოდი, სანამ თავად არ გაუჩნდებოდა ამის სურვილი. ვინ იყო ის გოგონა, ვისზეც ლადო ლაპარაკობდა? რა აკავშირებდა ნიკას მის დასთან? შემთხვევით, ეს ის მდივანი ხომ არ არის, ამ დღეებში რომ გაექცა? სახელი მაინც ეხსენებინათ, მარიკას ვკითხავდი და რაღაცას მაინც გავიგებდი… იქნებ თავად მიამბოს, რა ხდება? რას იზამს ახლა, კორპუსთან ჩამომსვამს და დამემშვიდობება? არა, ეს შეუძლებელია! ამას არ ვაპატიებ!.. მაგრამ რა პრეტენზიები მაქვს მასთან? სიყვარული ამიხსნა? რამეს შემპირდა? არც ერთი და არც მეორე… მაშინ რა მინდა? რისთვის უნდა მოვთხოვო პასუხი? იმისთვის, რომ ვიღაცას ჩემამდე გული ძალიან ატკინა? მერედა, მე ვინ მეკითხება?

ფიქრებიდან მანქანის დამუხრუჭების ხმამ გამომარკვია. ნიკამ რომელიღაც ვიწრო, ჩაბნელებულ ქუჩაზე გადაუხვია და ფარები ჩააქრო. მერე მთელი ტანით მოტრიალდა ჩემკენ… სიბნელეში მხოლოდ მისი თვალები ანათებდა ფოსფორივით… მივხვდი, რაც უნდოდა. სანამ მოვიფიქრებდი, გამეპროტესტებინა თუ არა, დამასწრო, ჩემკენ გადმოიხარა და სურვილით აცახცახებულმა მკლავებში მომიქცია… სულმოუთქმელად მკოცნიდა… თავდაპირველად ვერ ვგრძნობდი, მსიამოვნებდა თუ არა მისი ცხელი მკერდის შეხება, მისი გაწაფული თითების მოუსვენარი მოძრაობა ჩემს სახესა და მკერდზე… მერე კი…

როგორ მომწყურებია მისი ალერსი… ჩემი სხეულის ყველა უჯრედი, ყველა წერტილი სასიყვარულო თამაშებს ყოფილა დანატრებული. მინდოდა, ყველაზე მიმალულ ადგილებს მიწვდენობა მისი ტუჩები, რაც შეიძლება, მეტი სიამოვნება განმეცადა, თითქოს უკანასკნელად ვხვდებოდი და დახარბებული ვიყავი… ერთადერთი, რაც იმწუთას უცნაურად მომეჩვენა, მისი ცივი ტუჩები იყო… რატომ უნდა ჰქონოდა ვნებით გახელებულ მამაკაცს ტუჩები ცივი?

_ მინდიხარ… _ წარმოთქვა ჟინმორეულმა და სწორედ ამ ერთი სიტყვით გააფუჭა ყველაფერი…

წამსვე მოვეგე გონს და ხელი ვკარი, რომ მომეცილებინა.

_ წავიდეთ! _ ყინულივით ცივი ხმით განკარგულება გავეცი.

_ მოიცა… კიდევ ცოტა ხანს… _ სუნთქვაგახშირებულმა ძლივს დაილაპარაკა.

_ წავიდეთ, ახლავე! _ ოდნავადაც არ შევარბილე ტონი.

მაშინვე გასწორდა და საზურგეს მიეყრდნო… ერთხანს ორივენი ჩუმად ვისხედით.

_ მაპატიე… ვეღარ გავაკონტროლე თავი, _ დახშული ხმით დაიწყო თავის მართლება.

_ ეგ არაფერი, _ რბილად ვუთხარი, _ თავის გაკონტროლება შენზე არანაკლებ გამიჭირდა, _ «სოლიდარობა» გამოვუცხადე, თუმცა ტონი არც ახლა შემიცვლია.

მძიმედ ამოიხვნეშა, მერე თავი უკან გადასწია და ოდნავ ჩემკენ შემოაბრუნა.

_ შეიძლება, ერთი რამ გთხოვო?

_ თხოვნას გააჩნია.

_ ამაღამ ჩემთან დარჩი.

_ არა, ეგ გამორიცხულია.

_ და პირობას გაძლევ, ახლოსაც არ გაგეკარები. უბრალოდ, მარტო არ მინდა ყოფნა… ამაღამ მარტო გავგიჟდები… გთხოვ.

პასუხისგან თავი შევიკავე.

_ ძალიან გთხოვ…

_ არ ვიცი… _ ამოვიოხრე.

_ გემუდარები… ცუდად ვარ, ლოლა, ძალიან ცუდად, გესმის?

_ მესმის…

_ ჰოდა. დარჩი, კარგი? სახლში ვერ წავალ, დედაჩემის თავი არ მაქვს… ეგრევე შემატყობს, რაც მჭირს და კითხვებს დამაყრის…

გადაწყვეტილება ჩემდა მოულოდნელად მივიღე.

_ კარგი, დავრჩები, მაგრამ მხოლოდ ერთი პირობით.

_ არა, მაგ პირობას ვერ მივიღებ! _ მიმიხვდა, _ უფრო სწორად, სხვა დროს, ოღონდ ამაღამ არა, ნუთუ არ შეგიძლია, გამიგო?

_ შემიძლია…

_ ესე იგი, ჰო-ო?

_ ჰო, _ მივუგე და «სიცელქის» დროს ჩამოშლილი თმის გასწორებას შევუდექი.

8 8 8

_ დავლიოთ რამე? _ მკითხა ნიკამ, ოთახში რომ შევედით.

_ გაქვს დასალევი? _ ჩანთა დივანზე მივაგდე და ფეხსაცმელი გავიხადე, რომელმაც ძალიან მატკინა ფეხი.

_ შენ რა, ორივე ფეხზე გაცვია? _ ღიმილით მომიტრიალდა.

_ აბა? არ უნდა მეცვას? _ გავიოცე.

_ რა ვიცი… მეგონა, ცალი კიბეზე გაგძვრა… წესით, ასე უნდა მომხდარიყო…

_ მე დღეიდან აღარ ვარ კონკია, _ სევდა გავურიე ნათქვამს და თვალი თამამად გავუსწორე.

თითქოს ტყვია მოხვდაო, ისე შეირხა… ნაკვთები გაუქვავდა…

_ და აღარასდროს მომმართო ასე! _ შეუვალი ვიყავი.

ორი ნაბიჯი გადმოდგა ჩემკენ… ფეხშიშველმა ორი ნაბიჯით მეც უკან დავიხიე… კიდევ გადმოდგა… კიდევ დავიხიე…

_ ხომ შემპირდი, ახლოს არ გაგეკარებიო? _ ჩურჩულით შევახსენე.

_ მე კონკიას შევპირდი, შენ კი არა, _ შეცვლილი ხმით მითხრა და მომიახლოვდა.

უკან დასახევი აღარ მქონდა… კედელს ავეკარი. ახლა რომ კოცნის უფლება მიმეცა, თავს ვეღარ მოვერეოდი…

_ გეშინია? _ ნიშნის მოგებით აზიდა წარბები.

_ არა, _ თავხედურად ჩავხედე თვალებში.

_ და გინდა, ასე დამტოვო? _ უფრო ახლოს მოვიდა და შუბლი შუბლზე მომადო. მისი ცხელი სუნთქვა სახეში მცემდა.

_ როგორ ასე? _ ჩემი ჩურჩული მე ძლივს მესმოდა.

_ გომბეშოდ… შენ ხომ გახვედი ზღაპრიდან… მე რა ვქნა? მაშინ კვლავ ადამიანად მაქციე. ამის წამალი მხოლოდ შენ იცი, _ ლაპარაკ-ლაპარაკში მკლავებზე წამეტანა.

_ არ ვიცი… რა უნდა გავაკეთო? _ ათრთოლებულმა ხელისგულები მკერდზე მივაბჯინე, რომ შემეჩერებინა.

_ უნდა მაკოცო… თან ეს უბრალო კოცნა არ გეგონოს… ამ კოცნით სიყვარული უნდა გამოხატო, _ მისმა ხელებმა ნელ-ნელა ჩემი ყელისკენ აიწია.

_ მე შენ არ მიყვარხარ, _ ვიცრუე.

_ მატყუებ… და შენ უკეთ იცი ეს, _ ძლივს გასაგონად ლაპარაკობდა, თან ცხვირით ჩემს თმაში დახეტიალობდა, _ მაგიჟებს შენი სურნელი… შენი აფროდიზიაკების სურნელი… მანგოც… ალოეც… ავოკადოც… მაგნოლიაც… კიდევ? დამეხმარე, თორემ ვეღარ ვიგონებ.

_ ხახვი! _ ჩემსავე ნათქვამზე ამიტყდა სიცილი, არადა, რა დროს სიცილი იყო!

_ ხახვინიორიკამაოხრახუში, _ ერთ სიტყვასავით სხაპასხუპით მიაყარა და უეცრად შემიშვა ხელი, _ დამცინი, არა?

_ არა, ნიკა, რა სისულელეა… გავიხუმრე მხოლოდ…

_ მშვენიერი დრო შეარჩიე სახუმაროდ.

_ მაპატიე… ვიფიქრე…

_ დამცინი… და ახია ჩემზე… _ აინუნშიც არ ჩააგდო ჩემი თავის მართლება, _ იცი, როგორ მინდოდა დღეს შენთვის საუკეთესო საღამო მეჩუქებინა? ვერც კი წარმოიდგენ… სამწუხაროდ, არ გამომივიდა… ამასთან ერთად, შენი ნდობაც დავკარგე… ალბათ სამუდამოდ.

_ ამ საღამოს შენ ბევრი ფული დაკარგე და არა ჩემი ნდობა, _ შევუსწორე.

_ ფულის დედაც… ერთადერთი რამ არ მინდა… შენს თვალში ნაძირალა გამოვჩნდე.

_ არც მიფიქრია, _ თვალები დავხუჭე, არ შემეძლო მისი გასაცოდავებული სახის ყურება.

_ მინდა, ერთი რამ იცოდე. შენამდე კონკია არასდროს ყოფილა! არავისთვის მიმიმართავს ასე, გეფიცები… ეს იმას უნდოდა, კონკია ყოფილიყო. მთხოვდა, ასე დამიძახეო… მე კი ამ სახელს მისთვის ვერ ვიმეტებდი… ვერც ერთ ქალს ვერ მოვარგე… ერთის გარდა… ის ერთი კი შენ ხარ.

მესიამოვნა მისი სიტყვები, რომელიც რატომღაც, შორიდან ჩამესმა. თვალები გავახილე. დივანზე იჯდა, ჩემგან მოშორებით და თითქოს თავისთვის ლაპარაკობდა.

_ სხვისი ნათხოვარი კაბებით დადიოდა, სანამ გავიცნობდი… მერე ავავსე საჩუქრებით… დავხუნძლე… ზედმეტი მომივიდა ალბათ… ამიტომაც მიტირა დედა…

ხმას არ ვიღებდი, ფეხის მონაცვლებასაც ვერ ვბედავდი, არ გავაწყვეტინო-მეთქი… არადა, დამიბუჟდა მარცხენა ფეხი. თითების ამოძრავება ვცადე, თუმცა, ამან არ მიშველა…

_ ქალი შემაძულა საერთოდ… მისი ასაკის ქალი…

_ რამდენი წლის იყო? _ შეკითხვა თავისით გამექცა და ენაზე ვიკბინე, თუმცა უკვე გვიან იყო.

_ ალბათ შენი ხნის… დაახლოებით, _ მიპასუხა და დადუმდა, კარგა ხანს სიტყვა არ დაუძრავს.

_ მერე? _ ვეღარ მოვითმინე.

_ სხვა დროს იყოს… ახლა არ მინდა ამაზე ლაპარაკი. მოდი, დავლიოთ, _ ბოლო წინადადება ხმამაღლა წარმოთქვა, მუხლებზე დაიტყაპუნა ხელისგულები, წამოდგა და ოთახიდან გავიდა… ალბათ სამზარეულოში… ალბათ სასმლის მოსატანად.

დრო ვიხელთე და ფეხი მოვინაცვლე… როგორ მომეშვა…

_ ეს ბინა იმიტომ ვიქირავე, რომ ვერავინ მომაგნოს. განსაკუთრებით იმ ადამიანებმა, ვინც მის თავს მახსენებს, _ შემობრუნდა თუ არა, გააგრძელა, თან მაგიდაზე ბოთლი და ჭიქები შემოდგა, _ მის გამო საუკეთესო ძმაკაცი დავკარგე. იმ პერიოდში ასე მეგონა, ყველაფერი დამთავრდა… მეზიზღებოდა ჩემი თავი… მას მერე ქალის არ მჯერა… მათ შორის არც შენი… მაპატიე, მაგრამ ასეა. ყველა ქალს ერთი რამით აქვს ტვინი გაცხელებული… არ გეწყინოს… ისე შეგიძლიათ კაცის დაღალატება, თვალსაც არ დაახამხამებთ, თუკი ვერაფერს გამორჩებით მას.

შეპასუხება არ მიცდია. შეიძლება სადღაც მართალიც იყო. გამორჩენის მიზნით ბევრი ქალი ცდილობს მამაკაცთან დაახლოებას, თუმცა ამ მხრივ არც კაცები არიან გამონაკლისნი.

_ მოდი, ამ უცაბედად ირიბად დაცურებულ ღამეს გაუმარჯოს, კარგად რომ დაიწყო და ცუდად რომ გაგრძელდა… იმედია, ლამაზად დამთავრდება, _ ორაზროვნად წარმოთქვა და ჭიქა გამომიწოდა.

ახლოს მივედი და გამოვართვი. ფეხი ჯერ კიდევ მიბჟუოდა. მის პირდაპირ დავჯექი… შევხედე… შავბნელი აზრებით დაძაბვოდა მამაკაცური შუბლი… ღარები გასჩენოდა თითქოს…

_ გაუმარჯოს! _ ვთქვი მეც.

ორივემ თითქმის ერთდროულად დავლიეთ… და ერთდროულად დავცალეთ… და ერთდროულად დავიჭყანეთ… და გაგვეცინა… ერთდროულად…

_ ერთიც? _ ქვემოდან ამომხედა.

_ ერთიც, _ თავი დავუქნიე და ახლა მე ჩამოვასხი.

ღიმილით ადევნებდა თვალს ჩემს ხელს. «კაცურად» ჩამოვასხი, არაფერში «ჩავჭრილვარ».

_ გენაცვალე მაგ თითებში! _ შესძახა და ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა.

მეორე ჭიქა უსიამოვნოდ გადავიდა ყელში… წამიც და მომეკიდა სასმელი… ცუდ გუნებაზე დავდექი… გულიც დაიღალა კონიაკით დამძიმებული სისხლის ძარღვებში მიმოქცევით… თანდათან დაგროვებული ბოღმა უეცრად ერთად მომაწვა… ახლა სამყარო ყველაზე საზიზღარ სიტყვებს მოისმენს… რომელსაც მე ვიტყვი… სიძულვილით… მონანიებით… სისასტიკით სავსე აღსარებას… და ნიკა ამ «წმინდა» წუთების მოწმე გახდება…

_ მე კიდევ მამაკაცებს ვერ ვიტან! იმიტომ, რომ ყველა კაცი ერთნაირია! ერჩით ქალებს, დაღალატება შეუძლიათო… თქვენ უქმნით ამის ფონს და იმიტომ… გამორჩენა უყვართო… არ იცით ყურადღების ფასი და იმიტომ… _ «ვაჯაზებდი» ჩემთვის, _ და საერთოდ, ქალის ფასი არ იცით… მათი მოტყუება ერთი სიტყვით შეგიძლიათ… ერთი შეხედვით… ისინიც იჯერებენ, ბოლომდე იხარჯებიან თქვენი გულისთვის და მერე კონკიასავით იმედის თვალით ელოდებიან ზღაპრის კეთილ დასასრულს… რომელიც არა და არ დგება… და არც არასდროს დადგება… იმიტომ, რომ კონკიები მარტო ზღაპრებში არიან… რეალობაში კი მხოლოდ იმედაგცრუებული ქალები არსებობენ, _ მონოლოგი დავამთავრე და იმწამსვე მივხვდი, რომ ჩემმა უაზრო «აღსარებამ» შვება ვერ მომგვარა… პირიქით, უარესად გამიფუჭა გუნება…

თვალებგაფართოებული მისმენდა. მერე წამოდგა და ოთახში გაიარ-გამოიარა… მერე კედელთან შეჩერდა, ზურგით მიეყრდნო და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო. ხმას არ იღებდა…

_ ცოტა შევთვერი… ჯობია, წავიდე, _ ჩავილუღლუღე და ავდექი…

ნიკა კედელს მოშორდა… მომიახლოვდა… მომეხვია… ჩემს ლოყას ახსოვდა მისი ლოყა… ხელს _ მისი ხელი… თითქოს ერთხელ უკვე იყო ასე… საუკუნის წინ… როცა პირველად მოვედი ამქვეყნად… მაშინაც ეს ოთახი იყო… ასეთივე დაძაბული და სამარისებური სიჩუმე იდგა… მაკოცა… ტუჩები ცივი ჰქონდა… ესეც მახსოვს… მგონი, დეჟავუ განვიცადე… სახე ავარიდე.

_ არ გინდა, _ ვთქვი.

_ რატომ?

_ არ გინდა, _ თავმოყვარეობის გამო ვთქვი ეს… არადა, ამწუთას ვის სჭირდებოდა ჩემი თავმოყვარეობა, ვის დაჰკარგვოდა…

ნიკაპქვეშ საჩვენებელი თითი ამომდო და თავი ამიწია… მერე თვალებშუა გამიტარა მზერა და შიგ სულში ჩამიძვრა… მერე კვლავ შემიშვა ხელი… შებრუნდა და ფანჯარას მიუახლოვდა…

_ წადი… ნება შენია… _ გულგრილად წარმოთქვა.

როგორც ჩანს, ჩემსას მივაღწიე _ ისედაც უსიამოვნო საღამო უარესად უსიამოვნო გავუხადე… ფიქრებით მოფერება დავუწყე… ვეუბნებოდი ყველაზე თბილ სიტყვებს… და ყველაზე ნაზს… და ყველაზე სასიამოვნოს… და ყველაზე საჭიროს… ისეთ სიტყვებს, რომლებიც არასდროს მითქვამს მისთვის… და, როგორც ვატყობდი, ალბათ ვერც ვერასდროს ვეტყოდი…

თვალებით ფეხსაცმელს და ჩანთას დავუწყე ძებნა… როგორ არ მინდოდა წასვლა…

ხომ გაგიგონიათ, «თავს ზევით ძალა არ არისო»? ეს ის მდგომარეობაა ალბათ, როცა ძალა ერთ მხარეს გექაჩება, შენ კი სხვა მხარეს იწევ… მე ვიყავი ახლა ამ მდგომარეობაში…

გასასვლელისკენ დავიძარი… როგორ დამმძიმებია სხეული… თვალის ქუთუთოებიც… ცრემლებმა დაამძიმა ალბათ… და სევდამ…

_ დარჩი! _ ნიკას ხმამ ოთახი ექოსავით გაავსო.

აი, ახლა კი ვიგრძენი შვება… სხეულიც მსწრაფლ შემიმსუბუქდა… თვალის ქუთუთოებიც, იმიტომ, რომ ცრემლებმა გზა ღაწვებისკენ გაიკვლიეს… შვების ცრემლებმა…

«დარჩი!» _ რა ლამაზი სიტყვაა… რა საყვარელი… რა სასურველი… რა საჭირო… და დროული…

_ წამო, თეთრეულს მოგცემ, გამოცვალე, _ ცივ-თბილი ხმით საძინებელში შემიძღვა.

_ იყოს, არ მინდა ახალი, რაც არის, იმაში ჩავწვები, _ მორჩილი ბავშვივით მივყევი უკან.

_ იმაში სხვა იწვა. არ მინდა, სხვის ნაწოლში ჩაგაწვინო, გასაგებია? _ მკაცრად მომიგო და გარდერობი გამოაღო, _ აქ არის, შენ თვითონ აიღე! _ მერე თავჩაღუნულმა გვერდით ჩამიარა, რომ ჩემი ცრემლების მიზეზი არ ეკითხა, _ თუ რამე დაგჭირდეს, დამიძახე…

ახლა რა დამაწვენდა! ან რა დამაძინებდა! ან რა მომასვენებდა! თეთრეული საწოლზე მივაგდე და უკან გამოვედი. ნიკა დივანზე იჯდა და კონიაკს წრუპავდა.

_ წყალი წასულა, დაბანა გამორიცხულია, _ თქვა ჩემს დანახვაზე.

_ არა უშავს, ავიტან… მარტო სვამ? _ მივედი და გვერდით მოვუსკუპდი.

_ ჰო.

_ მეც დამისხი.

_ არ გინდა, დათვრები და უარეს სისულელეებს მომახლი მერე.

_ მაშინ არც შენ დალიო.

_ აბა რა ვაკეთო?

_ ვილაპარაკოთ.

_ რაზე?

_ რა ვიცი, რამეზე.

_ შენ რა დედაჩემივით მელაპარაკები… იმანაც ასე იცის _ ნიკაკო, ვილაპარაკოთ რამეზე, _ ხმა ქალივით დაიწვრილა და მიმიკებითაც ქალს მიჰბაძა.

თავი ვერ შევიკავე და გულიანად გავიცინე. ისიც ამყვა. როგორ უხდებოდა სიცილი… მის შუბლზე აღეჭდილი შავბნელი აზრები სადღაც გაქრა, ნათელი გადაეფინა სახეზე.

_ მაშინ შენს იტალიურ გარდერობზე ვისაუბროთ, _ გამხიარულდა.

_ ოოოჰ! არ გვინდა! _ კეკლუცად გავაპროტესტე.

_ აბა, რა გინდა? არ მითხრა ახლა, კიდევ ხათუნაზე მომიყევიო, თორემ გავგიჟდები!

ჰოპ! არის! სახელი წამოცდა. ამის მოსმენა მინდოდა მხოლოდ! ხვალ ყველაფერს გავარკვევ… უმისოდაც. მოვკვდები და მიწიდან ამოვიღებ ინფორმაციას, ქვეყანას შევაწრიალებ და გავიგებ, რა დაუშავა ასეთი მას ხათუნამ, თუ მან ხათუნას!

_ არა, არ მინდა, _ დაყვავებით ვუთხარი და თავი მხარზე დავადე.

_ დაგამძიმე ამ საღამოს, არა? ჩემი ბრალია… სხვაგან უნდა წამეყვანე, შევცდი.

_ არა, რა სისულელეა, უკვე დამავიწყდა, რაც მოხდა.

_ კი, როგორ არა! დაგიჯერებ!.. დედიკოსაც ასე ატყუებ ხოლმე?

დედაჩემის მოულოდნელმა ხსენებამ შემაკრთო. წელში გავსწორდი და ჩავახველე.

_ მე დედა არ მყავს… _ ჩუმად ვთქვი.

_ არ გყავს? ეგ რა მითხარი… მაპატიე… _ თავი უხერხულად იგრძნო და შეწუხებულმა მხარზე მომხვია ხელი, _ დიდი ხანია?

_ თერთმეტი წელია… მამამ გამზარდა… და ბებიამ… და ბაბუამაც…

_ ესე იგი, მართლა კონკია ყოფილხარ.

_ ჰო, ოღონდ ნათხოვარი ტანსაცმლით არ დავდივარ, _ წარბები ავზიდე.

_ აბა, ეს იტალიური კაბები საიდან, კეთილი ჯადოქრის ჯოხის აქნევით?

_ იტალიიდან. ზოგს ბებია მყიდულობს, ზოგსაც მე თვითონ… რომში.

_ სამოგზაუროდ დადიოდი?

_ არა, დედა იყო იტალიელი. ბებია-ბაბუა იქ ცხოვრობს.

_ მართლა? გადამრიე! რა გვარის დედა გყავდა?

_ გატუზო… ბაბუა რომში ცხოვრობს, ბებია სიენადან არის, იქაც აქვთ სახლი.

_ რას ამბობ! მაფიოზი ბაბუა გყოლია, გატუზოებს მთელი კლანი აქვთ, იცი?

_ ვიცი, მაგრამ ჩემებს მაგათთან საერთო არაფერი აქვთ, _ გავიღიმე.

_ ესე იგი, «მაფიოზა» კონკია ხარ, არა?.. ოოო! გამოდის, თითის აწევით უნდა გელაპარაკო, თორემ თუ გაწყენინე, დამბრიდავენ, _ ხუმრობდა ნიკა.

_ ასე რომ, ჭკვიანად იყავი, _ ავკისკისდი.

_ არადა, ერთ ულამაზეს ფრანგს ჰგავხარ ძალიან… იტალიელს, თანაც მაფიოზს _ ისე რა.

_ ვის ვგავარ? _ მივხვდი, ვისაც გულისხმობდა, მაგრამ ვითომ ვერ მივხვდი.

_ სოფი მარსოს, ჩემი ოცნების ქალს.

_ მართლა ვგავარ? მერედა, ამას მიმალავდი აქამდე?

_ ვიფიქრე, თავში არ აუვარდეს-მეთქი.

_ უკვე ამივარდა… შენამდე იცი, რამდენმა მითხრა?

_ ვხვდები და ამიტომაც არ გეუბნებოდი. არ მინდოდა, განვმეორებულიყავი. ცოტა თვალების ფერშია განსხვავება.

_ გააჩნია, რა მაცვია… მუქ ფერებში თვალებიც მიმუქდება.

_ ვიცი, ბრმა არ ვარ… იტალიაში ხშირად დადიხარ?

_ ყოველ წელს თითქმის… წელს ვეღარ წავედი მხოლოდ, მამა იყო ცუდად და…

_ მამას რა დაემართა?

_ ინფარქტი… უნივერსიტეტიდან დაითხოვეს და ინერვიულა, ამიტომაც მჭირდებოდა სამსახური.

_ გასაგებია… ყველაფერი გა-სა-გე-ბია… _ დამარცვლით ჩაილაპარაკა და უეცრად მომიტრიალდა.

_ მოდი, ახლა ერთს გაკოცებ და წადი, დაიძინე, თორემ შენი სიახლოვის ატანა აღარ შემიძლია. ცუდად მხდი.

მისი სიტყვებისგან თვალ-სახე გაბრწყინებულმა პირ-ცხვირი მივუშვირე. მაკოცა… მოწყურებულად… ხანგრძლივად… ვერ მელეოდა… და ეგრევე გაუცივდა ტუჩები! რა უცნაურია…

_ კარადაში ახალთახალი პიჟამა დევს პარკში, ქალის. იარლიყი მოაცალე და ჩაიცვი. ხვალ კი თან წაიღე, გჩუქნი, _ ჩურჩულით მითხრა და ცხვირით ლოყაზე გამეხახუნა.

თვალებით მივეფერე და «ჩემს ოთახს» მივაშურე. ტანთ გავიხადე, სამკაულები მოვიხსენი, უკვე ნაჩუქარი ლურჯი პიჟამა ჩავიცვი და ლოგინში შევხტი. შუქი არ ჩავაქრე… ყოველი შემთხვევისთვის… პირობა კი მომცა, მაგრამ ნასვამი კაცის ნდობა შეიძლება?.. რა ვიცი…

თვალები დავხუჭე… ახლა არაფერზე შემეძლო ფიქრი, მაგრამ ხვალ… რაღაც-რაღაცებს აუცილებლად გავარკვევ და მერე ყველაფერს თავის ადგილს მივუჩენ. ხვალ ყველაფერი სხვანაირად იქნება, თუ… ამაღამ კიდევ არ მოხდა რამე…

უეცრად თითქოს რაღაც გაფხაჭუნდა. შეშინებულმა თავი წამოვწიე… დავინახე, როგორ ნელა ჩამოიწია კარის სახელურმა… გულმა ბაგაბუგი დამიწყო… დაუკაკუნებლად შემოვა? ამას არ იზამს! საწოლზე წამოვჯექი და კარს მივაშტერდი… მოლოდინმა გული გადამიწურა… ის აჭიანურებდა შემოსვლას… კარის გაღებასაც… დაკაკუნებასაც… მე კი ათრთოლებული ველოდი მის გამოჩენას… და იმას, რაც მერე უნდა მომხდარიყო… შინაგანად მზად ვიყავი ამისთვის… ალბათ, გაცნობის პირველივე დღიდან… უბრალოდ, არ ვაღიარებდი აქამდე, რადგან ბოლომდე საკუთარ თავთანაც არ ვიყავი გულახდილი… არასდროს… ეს კარგია თუ ცუდი?.. არ ვიცი…





ბოლოს მაინც დააკაკუნა ნიკამ. როგორ შევკრთი… ასე მეგონა, გულმა ტყაპანი მოადინა მუცლის ღრუში და ნაწლავებში გაიხლართა, ისეთი ჩხვლეტა ვიგრძენი… იგი ჩემს პასუხს არ დალოდებია, ისე შემოვიდა, ხელში უკვე კარგად ნაცნობი ხალათი ეჭირა.

_ აი… ეს მოგიტანე, დილით დაჭირდება, საღამოს კაბით ხომ არ ირბენ… _ ოდნავ გასაგონი ხმით მითხრა, ხალათი სკამზე გადაფინა და მაშინვე გავიდა.

_ გმადლობ, _ მივაძახე და როგორც კი კარი გაიხურა, ღრმად ჩავისუნთქე… იმედი გამიცრუვდა… მეგონა, უჩემოდ ვეღარ მოითმინა და… თურმე ტყუილად მეგონა.

მოულოდნელად ისევ შემოვიდა.

_ მე პირობას ყოველთვის ვასრულებ, ამიტომაც გადამირჩი ამაღამ, სხვა დროს შეუბრალებელი ვიქნები, _ ღიმილით დამიქნია თითი, შუქი ჩამიქრო და ნელა გაიხურა კარი…

მთელი ღამე ვბორგავდი, ვერაფრით დავიძინე. ყოველ გაფაჩუნებაზე თავს ვწევდი და გულისფანცქალით ველოდი მის გამოჩენას… ამაოდ…

დათვლა დავიწყე… ცხვრების… არ მომეწონა, ბევრი თანხმოვანი ფიქრშიც კი ძნელი გამოსათქმელი აღმოჩნდა… ჩიტებზე გადავედი… ეს მომეწონა… ერთი ჩიტი, ორი ჩიტი, სამი ჩიტი… როდის-როდის ჩამეძინა…

ჯერ კარგად არც იყო გათენებული, რომ გამომეღვიძა. უცებ ვერ გავაცნობიერე, სად ვიყავი და გაკვირვებულმა მოვავლე მზერა ოთახს… გამეღიმა… ერთ ჭერქვეშ გვეძინა და ერთმანეთის სიახლოვით ვერ დავტკბით… მობილური მოვიძიე, ჩავრთე და საათს დავხედე. რვა ხდებოდა… ნეტავ რას აკეთებს? იმას თუ ეძინა? გემრიელად გავიზმორე, მერე ხალათს გადავწვდი, ჩავიცვი და საძინებლიდან ფეხის წვერებზე შემდგარი გამოვედი, არ გავაღვიძო-მეთქი…

დივანზე მიწოლილიყო, წელზევით შიშველი… მარცხენა ხელი ლოყის ქვეშ ამოედო და უმანკო ჩვილის გამომეტყველებით ეძინა, ლოყაწითელ ვაშლატამას მიუგავდა ტუჩები… საყვარლად გაპობოდა შუაზე… თითქოს მათაც ცალ-ცალკე ეძინათ მის სახეზე…

სამზარეულოში შევიპარე და კარადა გამოვაღე. სანამ გაიღვიძებს, ყავას მოვუმზადებ. ვცდილობდი, უხმაუროდ მემოქმედა. გაზქურა ავანთე, ჯეზვე ცეცხლზე შემოვდგი და კოვზით ყავის მორევა დავიწყე. უცებ დაჟინებული მზერა ვიგრძენი, ზურგი ამეწვა. მოვიხედე. ნიკას დოინჯი შემოეყარა და ნამძინარევი თვალებით უცნაურად მომჩერებოდა. ისე როგორ შემოიპარა, რომ ვერ გავიგე? მისი მზერა სულს მიბურღავდა. დაბნეულმა ჯეზვეს ტარს ვტაცე ხელი, როგორც წყალწაღებულმა _ ხავსს.

_ დილ მშვიდობისა, _ ალერსიანად მომესალმა.

_ დილა მშვიდობისა, _ მივუგე დამორცხვებულმა და ჩემი საქმე გავაგრძელე.

_ როგორ გეძინა?

_ კარგად, _ მოვატყუე.

_ მეც, _ იმანაც მომატყუა.

უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა. იდგა და მიყურებდა. უცნაური გამომეტყველება არ შეცვლია.

_ რამე მოხდა? _ ვერ მოვითმინე და შევხედე.

_ არაფერი… უბრალოდ, დღეს რაღაც სხვანაირი ხარ… თითქოს სხვა ხარ.

_ ჰო, დაუბანელ-დაუვარცხნელი ასე გამოვიყურები, მხოლოდ ამაშია მთელი ჩემი იდუმალება.

მომიახლოვდა და ზურგს უკან დამიდგა… თავბრუ დამახვია მისი სხეულის სურნელმა…

_ ყავას მიხარშავ? _ ტუჩები ყურის ბიბილოზე მომადო და ჩურჩულით მკითხა.

_ ჰო… _ თვალები დავხუჭე…

_ მერე? იცი, როგორი ყავა მიყვარს?

_ არა… ისეთს ვხარშავ, როგორიც მე მიყვარს, _ ხმა ამიკანკალდა.

_ საინტერესოა… ახლავე გავიგებ, როგორი გემოვნება გაქვს, _ გამხიარულდა.

_ შენისთანა ზესიმპათიურთან რომ ვურთიერთობ, ეგ უკვე მეტყველებს ჩემს გემოვნებაზე, _ ირონიულად შევნიშნე.

_ ნუ იკბინები ამ დილაადრიან, თორემ ღამე დამთავრდა, იცოდე! _ დამემუქრა და ხელები მხრის თავებზე ძლიერად წამიჭირა.

_ თორემ რა? _ აშკარად ვიწვევდი.

_ მე გიკბენ, მით უმეტეს, რომ ჩემს პირობას ვადა გაუვიდა, _ კვლავ დაიჩურჩულა და ბიბილოზე მსუბუქად მიკბინა.

გამასავით აღმავალ-დაღმავალი რიტმით ამიჩქროლდა სისხლი… ძლივს მოვასწარი გაზქურის გადაკეტვა, კინაღამ გადმომივიდა ყავა.

_ მე შევალ, გადავივლებ, კარგი? შენ კი იქამდე სუფრა გაშალე, პატარა ქალო! _ ღრმად შეისრუტა ჩემი სურნელი და ეშმაკური ღიმილით გამშორდა.

ბედნიერებისგან გაბრუებულმა ყავა ფინჯნებში გავანაწილე და ჩემს ფიქრებს გავუღიმე. ერთი თვის წინ რომ შემძლებოდა ჩემს მომავალში შემეხედა და იქ სხვა მამაკაცის სამზარეულოში მოფუსფუსე დამენახა ჩემი თავი, უადგილო ხუმრობად ჩავთვლიდი ამ სიტუაციას, ან სასიამოვნო ზმანებად. ცხოვრება ჭეშმარიტად სიურპრიზებითაა სავსე! და თანაც როგორი! ხელები გავშალე და კიდევ ერთხელ ნეტარებით გავიზმორე…

სანამ გამოვიდოდა, ყავაც გაცივდა. მე კი როგორ არ მიყვარს ნელ-თბილი ყავა… ან ძალიან ცხელი უნდა დავლიო, ან ყინულივით ცივი… სხვანაირად გემოს ვერ ვატან.

როგორც იქნა, გამოჩნდა… შიშველ ტანზე პირსახოცი შემოეხვია… მისი დაკუნთული სხეული ხარბად შევათვალიერე… და მოურიდებლად… შეიძლება ითქვას, უტიფრადაც… მაშინვე «აუღო ალღო» ჩემს მზერას… მსწრაფლ მომეჭრა, ჰაერი შეისუნთქა და ტუჩებზე დამაკვდა… მანამ მკოცნიდა, სანამ ყველაფერი არ გადამავიწყდა ამქვეყნად… სამსახურიც, სახლიც, ყავაც, არსებობაც კი… ვგრძნობდი მხოლოდ მის მომთხოვნ ტუჩებს და გამოცდილ ხელებს, ჩემი სხეულის ყოველ უჯრედს რომ აღაგზნებდა, პირსახოცის სქელი ხალათის გარედანაც კი. თანდათან ისევ გაუცივდა ტუჩები… რა ემართება? რაღა მაინცდამაინც მაშინ, როცა მე მკოცნის? რა საოცარია…

მყუდრო «ოჯახური» იდილია მობილურის ზარმა დაარღვია. ურეკავდნენ.

_ საკუთარ ბინაშიც კი არ მაცლიან შენით ტკბობას, _ მოჩვენებითი სიბრაზით მითხრა და ტელეფონს დაწვდა, რომელიც ვიბრაციის გამო რობოტივით დაცოცავდა მაგიდაზე.

_ ჰო! _ გულგრილი ტონით უპასუხა ვიღაცას, _ გამოვდივარ უკვე, ათ წუთში მანდ ვიქნები! _ მერე მე მომიბრუნდა, _ უნდა გავიქცე, ცხრაზე შეხვედრა მაქვს, ვერ დავაგვიანებ.

მხრები ავიჩეჩე, შენი საქმის შენ იცი-მეთქი. მუხლებში კი ძალა წამერთვა, არ მინდოდა, წასულიყო. ნიკა ფინჯანს დაწვდა და სამიოდე ყლუპით ნალექიანად «შეყლაპა» ჩემი უდიდესი მონდომებით მოდუღებული ყავა, მერე ტანსაცმელს დაავლო ხელი და სააბაზანოში შეიკეტა.

_ გასაღები შენთან იყოს, მერე გამოგართმევ… მაპატიე, რომ გტოვებ, მაგრამ შინ უნდა გავიარო გამოსაცვლელად. მაგვიანდება! წავედი! _ გამოსულმა ჩქარ-ჩქარა მომაყარა, ლოყაზე მაკოცა და გავარდა…

დივანზე დავეხეთქე… ჭირსაც წაუღია ყავა, თანაც თბილი… აღარაფერი მინდოდა ახლა… თან მიხაროდა, რომ წავიდა, თან მწყინდა. ამჯერადაც გადავრჩი… თუმცა ვიცი, დიდხანს არ გასტანს ასე და ძალიან მალე ყველაფერი მოხდება… მერე? რა იქნება მერე, როცა თავისას მიაღწევს? საკმარისია კი ჩემთვის მისი საყვარლობა? ან კი რამდენ ხანს ვიქნებით ერთად? ვინ იცის, რამდენი ჩემნაირი ჰყავს ან ჩემზე უკეთესი! ხომ ფაქტია, რომ ცოლად არ შემირთავს? მაგრამ… ვითომ რატომ არ შემირთავს? რა მჭირს დასაწუნი ამისთანა გოგოს? სულელივით ცარიელ კედლებს გავუღიმე. რაც იქნება, იქნება. ახლა ამის განსჯის დრო არ არის, სამსახური მელოდება!

8 8 8

ოფისში დიდი ფაციფუცი დამხვდა. ახალ შენობაში გადავდივართო, მითხრა დაცვის უფროსმა, რომლის სახელი ვერა და ვერ დავიმახსოვრე… მარიკა დერეფანში შემეჩეხა.

_ ყველანი გადავდივართ? _ არც მივესალმე.

_ არა, ჯერ ის ინვენტარი გადააქვთ, რაც მუშაობას ხელს არ შეუშლის, დანარჩენი საღამოს.

_ ჩვენი მიხმარება საჭირო არ იქნება?

_ რას ამბობ! რა მიხმარება, მუშები დაიქირავეს… რას შვრები, როგორ ხარ?

_ არა მიშავს, შენ?

_ მე რა… დედაა ცუდად, წუხელ სასწრაფო გამოვიძახეთ, საშინელი თავის ტკივილი ჰქონდა.

_ რა დაემართა?

_ შაკიკი აწუხებს და ხშირად აქვს შეტევები. დავიღალე, რა.

_ რა ცუდია… _ შემეცოდა.

_ მგონი, ვიშოვე სამსახური.

_ მართლა? სად?

_ ნოტარიუსის თანაშემწედ.

_ რას მელაპარაკები! მერე? მაგ საქმის რამე გაგეგება?

_ როგორ არა, მე ხომ იურიდიული დავამთავრე.

_ ვაუ! რომ არასდროს გითქვამს? _ გულწრფელად გამიხარდა.

_ გეგონა, მდივნობის მეტი არაფერი ვიცოდი? _ გაეცინა.

_ არა, ეგ არც მიფიქრია, მაგრამ იურისტი თუ იყავი, ვერ წარმოვიდგენდი.

_ მაააშ! როდის გნახო ერთი გემრიელად? მომენატრა შენთან ჭორაობა.

_ მეც მომენატრა, თან საქმე მაქვს შენთან. წამო, თუ გცალია, ყავა დავლიოთ.

_ წამოვალ, სანამ საქმეს მომაყრიან.

ცოტა ავნერვიულდი, რადგან ვიმედოვნებდი, რომ მარიკასგან საჭირო ინფორმაციას გავიგებდი. თედო არ ჩანდა, ამიტომ ჩურჩულით ლაპარაკიც არ გვიწევდა.

_ მარი, შენ მეტრეველის ყოფილ შეყვარებულზე რამე იცი? _ შეფარვით დავიწყე და ქაფქაფა ყავა ისეთი დოზით მოვსვი, ყელი ჩამეწვა.

_ ყოფილ შეყვარებულზე? არა, არაფერი, _ თავი გადააქნია მარიკამ.

_ ხათუნა ჰქვია… აბა, გაიხსენე.

_ არაფერი ვიცი, ლოლა. არც არასდროს გამიგია. რა იყო, მოხდა რამე?

_ არა, უბრალოდ, რაღაც მაინტერესებდა. მაგის მდივანს რა ერქვა, ბოლოს რომ ჰყავდა?

_ ფიქრია… რა სისულელეა, მაგასთან არაფერი ჰქონია. არ მეტყვი, რა ხდება?

_ ჯერ გავიგებ და მერე მოგიყვები. რაც არ ვიცი, რა გითხრა? _ მაინც არ გავხსენი კარტები, _ ნეტავ, ვის ეცოდინება? _ ცალი თვალი მოვჭუტე და შევაცქერდი.

_ ყველაზე ახლოს მასთან თედოა, დიდი ხნის მეგობრები არიან. მაგას ეცოდინება, მაგრამ როგორ გინდა გაიგო.

_ არა, თედოს ხომ არ ვკითხავ, რა სისულელეა… კარგი, დაივიწყე. ისე ვიკითხე, თორემ რა ჩემი საქმეა…

_ შენ რაღაცას მიმალავ, გოგონი… _ გამიცინა მარიკამ, _ არა გაქვს სურვილი, გამენდო?

_ გაგენდობი, როცა გავარკვევ რაღაც-რაღაცებს, ჯერ ადრეა, _ თვალი ჩავუკარი.

ამ დროს კარი გაიღო და თედო გამოჩნდა. მარიკა აილეწა მის დანახვაზე.

_ ხომ არავინ დამირეკა? _ იკითხა და მხოლოდ მერე მოგვესალმა.

_ არა, არავინ.

_ ყავა! თანაც, სასწრაფოდ! _ მიბრძანა და კაბინეტში შეიკეტა.

_ მერე გნახავ, წავედი, _ სევდანარევი ხმით თქვა მარიმ და გავიდა.

თედო ტელეფონზე ელაპარაკებოდა ვიღაცას, ყავა რომ შევუტანე.

_ … ყველაფერი გამირკვიე და თუ ეგ საქმე გამოვიდა, «მაღარიჩი» ჩემზე იყოს, ძმაო! _ კარგ ხასიათზე ჩანდა ჩემი «ნომერი ორი» ბოსი.

დაველოდე, სანამ საუბარს მორჩებოდა.

_ კიდევ ხომ არ გნებავთ რამე, შეფ? _ გავუღიმე.

_ ჰო, მნებავს, _ დაღლილი ტონი დაიყენა უცებ.

სმენად ვიქეცი. გამომცდელად შემათვალიერა…

_ წუხელ სახლში არ იყავი? _ იმდენად არ ველოდი ასეთ შეკითხვას, ჭიანჭველებმა დამირბინეს ტანში, სიწითლემ ერთიანად ამკრა სახეზე, მაგრამ არ დავბნეულვარ.

_ სახლში ვიყავი, _ ჯიქურად გავუსწორე მზერა.

_ აბა, ტელეფონთან რატომ არ მოხვედი, რეკვით რომ გავსკდი?

_ სახლის ტელეფონს გულისხმობ? ხაზია დაზიანებული. მობილურზე უნდა დაგერეკა.

_ გამორთული გქონდა.

_ მართლა? არც შემიმჩნევია, ალბათ დამიჯდა.

_ არც ნიკა ყოფილა წუხელ სახლში… _ შემპარავად გააგრძელა.

_ იმის მობილურიც გამორთული იყო? _ საჩვენებელი თითი ყვრიმალზე ჩამოვისვი.

_ არ ვიცი… მის მობილურზე არ მიცდია დარეკვა.

_ რამე გადაუდებელი საქმე გქონდა? _ ირონიას არ ვეშვებოდი.

_ ჰო. მინდოდა გამეფრთხილე, რომ დღეს ახალ ოფისში გადავდიოდით.

_ ა!

_ როგორ ჩაიარა შეხვედრამ?

_ ნიკამ არ გითხრა? _ ცალი წარბი მრავალმნიშვნელოვნად ავზიდე.

_ ჯერ არ მინახავს.

_ ჰკითხე და გეტყვის. მას არ უთქვამს ჩემთვის, თედოს მოუყევიო, თუმცა არც ის უთქვამს, არ მოუყვეო… ამიტომ, ჯობია, თვითონ გითხრას… მაპატიე… კიდევ გინდოდა რამე?

_ თავისუფალი ხარ… და დროზე დამიმთავრე გუშინდელი საქმე! _ მკაცრად დააყოლა.

_ საღამომდე ჩაგაბარებ, ნახევარზე მეტი გაკეთებულია, _ ნაზად შევღიმე და კარისკენ საპატიო ყარაულში მდგომი ჯარისკაცივით ქუსლით შევტრიალდი, თან ეშმაკური ღიმილი დამთამაშებდა სახეზე, თუმცა თედო ამას ვერ ხედავდა…

საღამომდე თავაუღებლად ვიმუშავე. ქანცი გამწყდა, ვეღარ ვაზროვნებდი… საქმეს რომ მოვრჩი, მერეღა დავაფიქსირე, რომ მთელი ნახევარი დღის განმავლობაში ნიკა ერთხელაც არ გამხსენებია… გამიკვირდა. როგორ შემიტყუა თურმე სამუშაომ. რატომ არ მირეკავს?