გამოვიღვიძე უცბად ხელში ტკივილი ვიგრძენი,ზევით ავიხედე და ვნახე რომ რაღაცაზე ვიყავი შეერთებული,მერე ხელზე დავიხედე და ნიკა დავინახე თავჩაღუნული,ხელი ჩემსაზე ჰქონდა ჩაკიდებული უცბად გამოვწიე ხელი და გაკვირვებული ვუყურებდი.შეშინებული მიყურებდა.მერე რაღაც მეტკინა,ძალიან მეტკინა და საწყლად ამოვიკვნესე.
-ნუკა კარგად ხარ?-და ისევ დააბრუნა ხელი ჩემსაზე,მეც უცბად მოვიშორე და სასტიკი თვალებით შევხედე.თვალებით რომლებიც ამდენი ტირილისგან სულ ჩაშავებულიყო,რომლებიც დაჟინებული მზერით უყურებდნენ მას ამაში ერია მთელი ზიზღი,ტკივილი,გაკვირვება,სიხარული,ცრემლი,სისხლი და საერთოდ ყველაფერი.
-ნუკა მომისმინე მე შენი ძმა ვარ.
-არა მე ერთი ძმა მყავს და მშვენივრად იცი ვინც
-ნუკა ყველაფერი ისე არაა როგორც გგონია
-რა არაა ნიკა რა არაა.ახლა გაგახსენდა რომ ჩემი ძმა ხარ?ახლა გაგახსენდა თურმე და გყოლია?სად იყავი ამდენი ხანი?მაშინ რატომ არ ვიყავი შენი და როცა უმოწყალოდ მამცირებდი?რატომ არ იყავი ჩემთან როცა მჭირდებოდი როცა მტკიოდა?სად იყავი როცა ვტიროდი,როცა მიხაროდა,მტკიოდა,ვიცინოდი?სად იყავი როცა გაიგე რომ კიდევ ერტი და გყავდა რომ ის ცოცხალი იყო,არსებობდა?11წელია ერთად ვართ,მაგრამ ერთხელაც არ გიფიქრია ჩემი პოვნა,რომ მოგეძებნე მიპოვიდი მალე მიპოვიდი,მაგრამ არა.არა და არა შენ არ გაინტერესებნი,არ გადარდებდი.არაფრად მიგაჩნდა ის ფაქტი რომ სადრაც და გყავდა და მას ჭირდებოდი,გელოდებოდა,ენატრებოდი.სად იყავი მაშინ როცა კინაღამ მოვკვდი?როცა ცალი ფეხი სიკვდილისაკენ მედგა?ცოტაც და ეხლა არ ვისუნთქებდი.სად იყავი ამ დროს?არა მარტო შენ სად იყო დედაშენი,მამაშენი,შენი და?რატომ გავიზარდე მე სხვა ოჯახში?რატომ იყვნენ ისინი ჩემთან როცა თქვენ უნდა ყოფილიყავით?თუმცა ამას საერთოდ არ ვნანობ ვერავინნ იოცნებებდა ასეთ ოჯახზე.ისინიყოველთვის ჩემს გვერდით იყვნენ,ჩემთან იყვნენ როცა მტკიოდა,როცა მიხაროდა.ისინი უსიტყვოდ მიგებდნენ და მთელი არსებით ვუყვარვარ.მაშინ რატომ არ ვიყავი შენი და როცა შენს გამო საავადმყოფოში მოვხვდი?სად იყავი ამიხსენი სად?ამდენი კითხვის ნიშანი რომ დამიგროვდა რატომ არ მცემ არცერთზე პასუხს?მითხარი რამე მითხარი.რატომ ხარ ჩუმად?სათქმელი არაფერი გაქვს?ამიხსენი რატომ მიმშრალებდა ყველა ცრემლს ლექსო და არა შენ?რატომ ვგრძნობდი ყოველთვის მის ჩახუტებას და არა შენსას?სად იყავი როცა მციოდა,როცა მტკიოდა?რატომ არ იყავი რატომ?არ ვიცი შეიძლება ვცდები რომ გკიცხავთ,მაგრამ რა ვქნა სხვა ახსნას ვერ ვუძებნი თქვენს საქციელს.ოდნავი გამართლებაცკი არ ასებობს ამის.მინდა მიყვარდეთ,მინდა გაპატიოთ,მაგრამ ამის უფლებას არ მაძლევს ის მტკივნეული კითხვები რომლებიც მიტრიალებს თავში,არ მაძლევს უფლებას შევიყვარო ის ვინამაც ფრთები მომაჭრა.-დავამთავრე და შევამცნიე რომ სულ სველი ვიყავი.სახეზე ცრემლები თავისით მოდიოდნენ,არც გული იყო კარგად.იყო ტკივილი,ცრემლი,სისხლი,მაგრამ ამ ყველაფერს დუმილი ინახავდა და ისიც დაირღვა.
-ნუკა-მითხრა და მომიახლოვდა.მე ვერ შევიკავე,ყველაფერი გავთელე,დავივიწყე და ჩავეხუტე მაგრად ჩავეხუტე.
-მენატრებოდი ძალიან მენატრებოდი.სად იყავი?რატომ არ ჩანდი?მე ხომ უზომოდ მეატრებოდა ეს ჩახუტება.მენატრებოდი.
-მეც მენატრებოდი დაიკო-მითხრა.მე კი უცბად მოვშორდი ისევ მოვშორდი.მას არ აქვს უფლება ასე დამიძახოს,ასე მხოლოდ ლექსო მეძახის.ეს მხოლოდ მას შეუძლია მხოლოდ მას და სხვას არავის.
-არა ასე ნუ მეძახი ეს მხოლოდ ლექსოს შეუძლია და სხვას არავის.
-კარგი ბოდიში.
-სად არის ლექსო,დემე,დედა და მამა?
-ქვევით არიან დავუძახო?
-არა მე თითონ ჩავალ
-არა არსად წახვალ ჯერ კიდევ სუსტად ხარ
-შენ არ გეკითხები სად წავალ და სად არა-ბრაზით ვუპასუხე და წამოდგომა ვცადე.
-დაგეხმარები ასე შეიძლება დაეცე.
-არ მწირდება შენი დახმარება სიარული ვიცი.-ვუთხარი და ძვლივ-ძვლიობით კიბესთან მივედი მერე ლექსო მოვიდა და ხელში აყვანილი სავარძელში ჩამსვა.მიმოვიხედე თვალში უცხოები მომხვდნენ რაც საერთოდ არ გამიხარდა.
-ლექსო დემე სად არის?
-შენთვის რაღაცეებს ყიდულობს-მითხრა და ვიღაც გოგოსთან დაჯდა ალბათ მიხვდით ვისთანაც ანუკასთან.მე კი დაღვრემილი დავხედე ჩემს მუცელს და მივხვდი რომ მშიოდა.
-დე-დავიძახე და დედაჩემთან ერთად ვიღაც უცხო ქალი წამოდგა.მე კი გაკვირვებულმა დედას ვანიშნე ვინ არისთქო მან კი მიპასუხა
-დედაშენია
-არა დედაჩემი შენ ხარ და სხვა არავინ-ვუთხარი და ვთხოვე ჩემთვის წვენი მოეტანა.წამოდგომა ვცადე მაგრამ უშედეგოდ.ამასობაში კარი დემემ შემოაღო მეკი სიხარულით წამოვფრინდი და მაგრად ჩავეხუტე.
-ნელა პრინცესა-მითხრა და ხელი მომხვია.
-რა მომიტანე?-ვკითხე და ჩანთებისკენ გავაპარე თვალი.
-რაც შენ გიყვარს.ჰე მიდი დაჯექი მე ჩამთებს სამზარეულოში შევიტან.
-კარგი- ვუთხარი და რბილად დავეშვი სავარძელში.მერე მზერა იმ ’’უცხო ქალს’’მივაპყრე.ისიც მიყურებდა და თვალები ცრემლით ევსებოდა.მეც მივარდებოდა ერთი ცრემლი,მაგრამ შევიკავე და ხელით შევიმშრალე.
-ძამიკო შენ შეყვარებულს არ გამაცნობ?-ვთქვი და ბოლოში მივაყოლე-ჩემს დას?
-ნუკა მორჩი
-რა გინდა არ შეიძლება საკუთარი და გავიცნო?
-ნუკა ცუდად იქცევი მეთქი
-აა მე ვიქცევი ცუდად?ნეტა ამდენი წლების განმავლობაში ვინ იქცეოდა ცუდად?შენ იცი რომ ესეთი არ ვარ უბრალოდ ასეთად მაქციეს.
-ვიცი რომ ასეთი არ ხარ და მორჩი და ერთხელდა სამუდამოდ გაიგე ისინი შენი ოჯახის წევრები არიან
-რომელი ოჯახის წევრები ლექსო რომ მიმატოვეს და არაფრად ჩამაგდეს? რომლებმაც შენი და ასეთად აქციეს?მაგარი ოჯახი მყლია.
-ნუკა სენ ხომ ჩემი თბილი დაიკო ხარ რატომ იქცევი ასე?
-არც მე არ მინდა ასე მოქცევა.მეც მინდა მიყვარდეს ისინი მაგრამ ძნელია ლექსო გესმის?ძალიან ძნელია.ისინი არც ახლა იღებენ ხმას ახლაც ამდენი წლის მერე ჩუმად მიყურებენ ვერ ბედავენ ჩემზე შემოხედვას.დიახ მაპატიეთ,მაგრამ თქვენი შვილი ვარ.
-...-ყველა ჩუმად იყო.მერე ’’დედაჩემთან’’მივედი და მუდარით ვუთხარი.
-მითხარი რატომ მაქციე ასეთად?რატომ დამაჭერი ფრთები?რატომ მჩუქნი მუდამ ამ დიდ ტკვილს?-მერე ჩემ ’’დასთან’’მივედი.
-შენ მაინც მითხარი მიპასუხე ჩემს ცრემლებზე რაიმე მითხარი.მარტო ნიკას ლაპარაკი არ კმარა.მოგწონს თუ არა შენც ჩემი და ხარ-ვუთხარი.ის კი ჩემკენ წამოვიდა ჩამეხუტა და ტირილი მორთო.ჩემ სხეულს ეხებოდა მისი ცრემლები და ეს იმდენად მტკივნეული იყო.
-რამდენი წელი,რამდენი წელი ვოცნებობდი ამ ჩახუტებაზე.რამდენჯერ დამსიზმრებია შენი სახე რამდენჯერ დამიხატავს შენი თვალები,რამდენჯერ მიოცნებია მათში ჩამეხედა.ახლა კი ეს მომენტი დადგა და ვერაფერს ვაკეთებ ვერ ვბედავ შენს თვალებში ჩახედვას,შენს ცრემლიან და ტკივილით სავსე თვალებში ჩახედვას-ის ისეთი თბილია,ეს ჩახუტება იმდენად შვებად მექცა.ვიგრძენი დის ჩახუტება,ვიგრზენი სისხლი როგორ მოძრაობდა ჩემ სხეულში.შემდეგ მისი ხელები მომშორდა.
-გთხოვ კიდევ ერთხელ კიდევ ერთხელ ჩამეხუტე.-ვუთხარი და ცრემლიან თვალებში ჩავხედე.
-მეც ვოცნებობდი დაფარული ოცნებით ვოცნებობდი.მენატრებოდი,მენატრებოდი
-დაიკო გთხოვ ნუ ტირი ჩემ გამო ნუ ტირიმე შენც ცრემლებსაც კი არ ვიმსახურებ.
-კი მაგრამ რატომ არ მეძებდი?რატომ?რატომ?
-ძალა არ მქონდა მეშინოდა შენთან შეხვედრის,მეშინოდა რომ ვერ მიმიღებდი.
-არა შენ გეგონა რომ ცუდი ვიქნებოოდი.იმის გეშინოდა რომ არ ვიქნებოდი ისეთი კარგი როგორიც გეგონა,გეშინოდა არაფრად ჩამეგდე და ცემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წაგეშალე.
-მაგრამ შენ ისეთი კარგი ხარ არ ვიმსახურებ შენნაირს ასე რომ გაგიგებ თუ უარმყოფ.
-როგორ უარგყო როგორ როცა მთელი ცხოვრების ნანატრი და გამომიჩნდა როგორ უარგყოთ ყუველი თქვენგანი,როგორ გაგკიცხოთ როცა მე ამის უფლება არ მაქვს.მე ხომ არ ვიცი ვინ ვარ.ეს საიდუმლოა.
-უბრალოდ ჩამეხუტე დაიკო
-დაიკო.