გოგონები თავს ძალიან უხერხულად გრძნობდნენ თუმცა არ იმჩნევდნენ, ქეთი არხეინად იჯდა სავარძელში და ცალყბად იღიმებოდა თან კი მე გადმომხედავდა და ჩემს „სიფათზე“ იცინოდა ჩვენც ვხვდებოდით რაშიც იყო საქმე და უნებლიედ წაგვსკდებოდა ხოლმე სიმწრის სიცილი. ბიჭები გაოცებული დააცოცებდნენ თვალებს ვერ გაეგოთ რაზე ან ვიზე ვიცინოდით, ერთმანეთს კოპებშეკრული გადახედავდნენ და მერე ჩვენ გადმოგვხედავდნენ ერთი სიტყვით მაგარი ღადავი სიტოაცია იყო. როგორც იქნა დემეტრე სასუსნავებით ხელში დაბრუნდა სასტუმრო ოთახში და მაგიდა გააწყო მერე გვერდით მოგვიჯდა და უაზროდ ღრეჭვა დაიწყო.“ახლა ეს ჩვენ ხო ისედაც სულელური ღიმილი დაგვკრავს სახეზე და ახლა ესეც შემოემატა“. გულში უაზროდ ვბუტბუტებდი და ჩემთვის ვიღიმოდი.
-რაიყოთ ხმა დაკარგეთ?.როგორც იქნა დემემ ხმა ამოიღო და იდეალური სიჩუმე დაარღვია.
-არა კაცო რა ხმა დავკარგეთ.წამოერად ჩაახველა ლევანმა და მდივანზე კონფორტულად მოთავსდა.
-მე ყელი მტკივა.ქეთიმ ჩვეულ რითმში დაიწყო უაზრობების ბოდიალი თუმცა ყურადღება არ მიგვიქცევია.
-ესენი ვინ გააკეთა? მშვენივრად გამოიყურება.გიომ ხელები ერთმანეთზე გაახახუნა და პიცას დაწვდა.
-ელისაბედის მეტი ვინ გააკეთებდა.(დემე)
-აბა დაბლა რომ ჩამოვედი და ამათი გაკეთებული ცომი დავინახე გული გამისკდა.(მე)
-აუ აბა ესენი რას გააკეთებდენ კაის.(ერეკლე)
-აბა მოვედიი.უცებ კარი ზუკამ შემოგლიჯა და სასტუმრო ოთახში მძიმე ნაბიჯებით შემოაბოტა.
-ზუკიი.ხმამაღლა დავიყვირე და მონატრებულ მამიდაშვილს სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ავეკარი, ისიც მხვევდა ხელებს და გაბუშტულ ლოყებს მიკოცნიდა.
-მომენატრე პრინცესა.კისერში ხმაურიანად მაკოცა და ისევ გულში ჩამიკრა.
-მეც მომენატრე თან ძალიან ძალიან.ემოციურად ვუპასუხე და მოვცილდი.
-უი გამარჯობათ.ზუკა ახლა ყველას ხელისაწევით მიესალმა და მდივანზე ჩემს გვერდით მოკალათდა შემდეგ კი ხელი გადამხვია.
-ეს ზუკაა ისინი კი ერეკლე, გიო,ლევანი და დანიელი. ზუკას დანიელის გაგონებაზე სახეზე სიბრაზემ გადაკრა, ალბათ ის დრო გაახსენდა მე რომ ამატირა, სიბრაზისგან ძარღვები დაებერა მერე კი მე გადმომხედა.
-სასიამოვნოა.მკაცრად ჩაიპალარაკა და დანიელი თავლებით შეჭამა, ხელები ისე ძლიერად მომიჭირა კინაღამ ცუდად გავხდი.
-ასე გამსრისავ.საწყლად ამოვიკნავლე და ავფართხალდი.
-მერე რა?.გაღრეჭილმა გადმომხედა და თავზე მაკოცა. ზუკას და ჩემს ასე ქმედებაზე დანიელს ძარღვები დაეჭიმა ბიჭებმა კი მამისმკვლელი მიმიკები მიიღეს. ხან ზუკას აკვირდებოდნენ ხან მე ბოლოს კი დანიელს და თვალებით რაღაცას ანიშნებდნენ.
-აბა არ დავლიოთ?.უცებ წამოიძახა დემეტრემ და არყის ბოთლი გახსნა.
-ჰმ აბა რაა.ქეთიმაც დაიწყო ხუნტრუცი და ჭიქები თეფშებს გვერით მიულაგა. დანიელის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი და სურვილი მიჩნდებოდა მომეკლა. არ ვიცი რატომ მაგრამ მაბნევდა, საშინლად მაბნევდა, ამ ყველაფრის თავიდან ასაცილებლად სმა დავიწყე და ცოტა დავწყნარდი. ბიჭები შიგადაშიგ ერთმანეთს მკაცრად გადახედავდნენ რაც მათ დიალოგში შესამჩნევად იკვეთებოდა.
-აუ სიმართლე თუ მოქმედება ვითამაშოთ რაა.(ნინი)
-აუ ხოო აბა ასე სმით გავიჭყიპე ცოტა გავერთოთ.(ერეკლე)
-ბოთლს მოვიტან.შემთვრალი დემეტრე ადგომას აპირებდა თუმცა მაინც ვერ ადგა და ხელი ჩაიქნია.-კაი თქვენ მოიტანეთ.ბოლოს დანებდა და ისევ პუფში ჩაეშვა.
-აგე ბოთლი აიღე სულო და გულო არაყი ლუდი ღვინო შენ რომელიც გინდა.(დანიელი)
ბოლოს წვენის ბოთლი ავირჩიეთ და დავატრიალეთ ბოთლი კი მარის და გიოს შოსრის გაჩერდა.
-მარიამ სიმართლე თუ მოქმედება?.(გიო)
-სიმართლე.(მარი)
-ჰმმ სულ რამდენი შეყვარებბული გყავდა? აბა გამოტყდი.გიომ ეშმაკურად გადახედა მომღიმარ მარიამს და თვალი ჩაუკრია.
-არცერთი. მანაც კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა და საზურგეს მიეყრდნო.
-მართლა ტო?.(გიო)
-ხოო მართლა.(მარი)
ბოთლმა ისევ განაგრძო ტრიალი რამაც თავბრუ დამახვია თუმცა ჩემსა და ერეკლეს შორის მალევე დაპაუზდა.
-სიმართლე თუ მოქმედება?.(ერეკლე)
-ჰმმ სიმართლე.(მე)
-აბა გაგვიმხილე ეგ ძალიან დაფარული საიდუმლო ვინ არის შენი შეყვარებული?.წარბები აათამაშა და ზუკას გადახედა, დანიელი გაყურსული იჯდა და ჩემს თითოეულ მიმიკას პირნათლად აკვირდებოდა ალბათ ჩემი რეაქცია აინტერესებდა.
-არავინ.მეც მოკლედ მოვუჭერი და გავიღიმე.
-მოიცა აბა შენ და ზუკა?.(სევანი)
- მე და ზუკა?.უცებ ავხარხარდი და გოგონებიც ავიყოლე ზუკა კი მაინც ცდილობდა ჩვეული სიმკაცრე შეენარჩუნებია.-სულელო ის ჩემი მამიდაშვილიაა.(მე)
-რაა?. დანიელის სახე უნდა გენახათ გაოცებული რომ წამოხტა.
-ხო რა აქამდე არ იცოდით?.(მარი)
-არა ტოოო.(ლევანი)
-ანუ შენ მარის ძმა ხარ?.(გიო)
-ხო მარის ძმა ვარ.(ზუკა)
ამ შემთხვევის მერე ბევრი ვისაუბრეთ ახლა ბიჭჭებს ღიმილი დასტყობოდათ სახეზე განსაკუთრებით კი დანიელი იღრიჭებოდა უაზროდ, ბევრი დალიეს ძალიან ბევრი მეც ბევრი დავლიე და ფეხზე ვერ ვდგავართქო ვერ ვიტყვი მაგრამ ფხიზელი ნამდვილად არ ვიყავი.
-აუ მეძინება მე წავალ დავიძინებ აბა ჰე გაერთეთ.ყველას ხელი დავუქნიე და ჩემს ოთახში ავედი. საათს რომ დავხედე 4 საათი ხდებოდა ამიტომ პირდაპირ ლოგინზე დავენარცხე და 3 წამშივე დაგავეშვი სიზმრების სამყაროში. შუა ძილში ვიყავი როდესაც კარის ჭრიალის ხმამ შემაფხიზლა. საშინლად მეძინებოდა ამიტომ არც შევიმშნიე ვიფიქრე გოგონები ამოვიდნენთქო და ძილი გავაგრძელე თუმცა რაღაცამ არ მომასვენა არც საწოლი შეირხა არც არაფერი ამიტომ ინტერესმა მძლია და თვალები გავახილე ლოყაზე მიკრული თმა სახიდან გადავიწიე და ბუნდოვან სილუეტს დავაკვირდი. დიდხანს ვაკვირდებოდი თუმცა მაინც ვერ ვხედავდი ბოლოს თვალი რომ მოვისრისე სავარძელში მჯდომი დანიელი დავინახე დათვალები ვჭყიტე.-აქ რაას აკეთებ?.ხმაწასულმა ძლივს შევეკითხე და თავი გავაქნიე ხომ არ მეჩვენებათქო.
-შენ გიყურებ.
-რატომ?.
-წეღან ვიეჭვიანე და კარგად ვერ შეგათვალიერე.
-იეჭვიანე?.
-ხო ვიეჭვიანე ზუკაზე.
-რატომ?.
-იმიტომ რომ მომწონხარ და მგონი მიყვარხარ კიდეც.
-ჰაჰ ვიშუტკავეთ? გადი ახლა ოთახიდან.
-მე სიმართლეს გეუბნები არ გჯერა?.
-არა არ მჯერა.ტუჩები წინ გამოვბზიკე და თავი გავაქნიე.
--ასე ნუ აკეთებ ტუჩებს თორემ იცოდე გავსინჯავ.
-გადი რაა, და მაგას ვერც გაბედავ.
-რომ გავბედო?.
-იმედს ვიქონიებ რომ ვერ გაბედავ.
-იმედი არ გიშველის.დანიელი სავარძლიდან ადგა და ჩემი საწოლისკენ დაიძრა, მეც უცებ ავფართხალდი და ლოგინიდან წამოხტომა ვცადე თუმცა მალევე მტაცა მკლავში ხელი და ისევ საწოლში დამაბრუნა.
-რას აპირებ?.აკანკალებულმა ვკითხე და აცრემლებული თვალებით ავხედე.
-ეგ შენი გამოხედვა აღარ გაჭრის.ეს თქვა თუ არა იმწუთასვე მოექცა ჩემს მაღლა და ჩემს ბაგეებს გიჟივით დააკვდა, გონება ამერია ყველაფერი უეცრად გაქრა თითქოს სამყარო გაჩერდა თუმცა ძველმა მოგონებებმა მაინც დაიწყეს კადრებივით ამოტივტივება გონებაში და თვალზე მომდგარ მარილიან წვეთებს უფლება მივეცი საზღვარი გადმოეკვეთათ.-რა გატირებს?.გაოცებული იყო დანიელი ჩემი ასეთი რეაქციით არ ეგონა თუ ვიტირებდი.
-ახლა არაფრით არ განსხვავდები კოკასგან.ატირებულმა ვუთხარი და თავი მუხლებში ჩავრგე.
-მაპატიე არ მინდოდა ასე ყოფილიყო.
-მაგრამ შენ ეს უკვე გააკეთე ახლა რა აზრი აქვს.
-ელისაბედ მე მინდოდა რომ დამემტკიცებინა.სიტყვა არ ქონდა დამთავრებული როცა გავაწყვეტიე.
-რა შენი მაგარი ბიჭობა თუ ბაბნიკობა?.
-არა ის რომ შენდამი რაღაც გრძნობა გამაჩნია.
-მაგრამ შეგეძლო ეს სხვანაირად დაგემტკიცებინა.
-როგორ?.
-თავი გამანებე და გადი ჩემი ოთახიდან.
-კი მაგრამ ელისაბედ.
-გადი მეთქი!.თითი კარისკენ გავიშვირე და მთელი ხმით დავუყვირე.
-კარგი! ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკებთ.კარი ბრთხილად გამოიხურა და გარეთ გავიდა.ცოტახანში ემოციებიგან დაღლილს ჩამეძინა და მეორე დრეს შუადღის 3 საათზე გამეღვიძა. ზლოზინით მოვემზადე და ბრთხილად ჩავედი მისაღებში იქ კი ყველა დამხვდნენ. ზოგი თავზე ყინულს იდებდა ზოგი მინერალურ წყალს მიირთმევდა ზოგიც კი მჟავე კიტრს აგემოვნებდა.მეც გადავწყვიტე ამ გუნდისთვის მხარი ამება და მინერალურ წყალს დავტაცე ხელი.
-მოხვედი ქაა?.ნინის განწირული კნავილი შემომესმა და გამეცინა.
-ხო მოვედი.
-თავიი. ქეთიმ იმხელა ხმაზე დაიყვირა ყველას შეგვეშინდა.
-იდაყვიი. ქეთის მარი აყვა და ახლა ორივე ჭირისუფალივით ბოლო ხმაზე გაჰკიოდნენ.
-იდაყვი რა შუაშია?.(გიო)
-ქეთის გავკარი თავში.(მარი)
-გეუბნები ხისთავიანიათქო და არ გესმის.(ნინი)
-ვინარის გოგო ხისთავიანი?.(ქეთი)
-შენ სხვა ვინ უნდა იყოს.(ნინი)
-რავიცი ხისთავიანების მთელ ჯოგს ვხედავ.(ქეთი)
-ჩვენ ვართ ხისთავიანები?.(ლევანი)
-ხო თქვენ ყველა.(ქეთი)
-აუ ტო რა გინდა ჩვენგან ვაფშე?.(ერეკლე)
-ოო რა უნდა მინდოდეს პროსტო ხისთავიანები ხართ.(ქეთი)
-აუ მგონი სკლეროზი დამეწყო .(დემე)
-რატო რაიყო?.(დანიელი)
-შენი სახელი დამავიწყდა შენსძმობასვფიცავარ.(დემე)
-დანიელი.(გიო)
-აბა რა თვეა?.(მე)
-დეკემბერი.(დემე)
-და რა რიცხვია?.(ზუკა)
-23 რაიყო ეგ კი მახსოვს რომ 23 დეკემბერია.(დემე)
-მოიცა რათქვი? 23 დეკემბერია?.(მე)
-აა ბიჭო ეს ყოფილა სკლეროზიანი თუ ყოფილა.(დემე)
-არა არა ღმერთოჩემო ეს რა გავაკეთე როგორ დამავიწყდა.თავში ხელები შემოვირტყი და მუხლებზე დავემხე.
-რამოგივიდა გოგო?.(ზუკა)
-რას ვაკეთებ?.უკვე ტირილამდე ვიყავი მისული გული ამოვარდნაზე იყო.-ხვალ როგორ დამავიწყდა.(მე)
-ვაიმე ჩემი დაწყნარდი ხვალ ყველაფერს მოვაგვარებ შენ არ იდარდო.(დემე ჩემთან მოვიდა და გულში ძლიერად ჩამიკრა მე კი გამწარებულმა ტირილი დავიწყე.
-ღმერთოჩემო ხვალ შენი მშობლების წლისთავია.(მარი)
-მართლა ტო?.(დანიელი)
-მე კიდევ აქ რას ვაკეთებ უაზროდ ვსვავ ვმხიარულობ და შავებიც გავიხადე, რა გავაკეთე? რას ვაკეთებ?. ჩემს ტანსაცმელზე დავიხედე და ისევ ტირილი დავიწყე, მთელს სახლში ისმოდა ჩემი გამაყრუებელი ტირილის ხმა ამის გამო კი ცუდად ვხდებოდი.
-გოგო დაწყნარდი შენ რა მართლა აპირებდი შენი მთელი ცხოვრება გეგლოვა?.(ზუკა)
-თავი გამანებეთ.ბოლოს სიმწრისგან მთელ ხმაზე დავიყვირე და სახლიდან მთელი სისწრაფით გავარდი.

მოკლედ ძალიან გამეხარდა რომ გაგახსენდით. მართლა არ ველოდი ასე თბილად თუ შემხვდებოდით. დიდი ბოდიშით შეცდომებისთვის. იმედია მოგეწონებათ.. იმედია კომენტარებს არ დაიშურებთ მიყვარხაართ ძალიანნ