ალექსმა წყლის ჭავლს შეუშვირა თავი და გონება გათიშა აღარ უნდოდა რამეზე ეფიქრა, საშინლად ტკიოდა თავიც და გულიც. ხედავდა როგორ იტანჯებოდა გედენიძე და მისი ოჯახი. 3 ღამის უძილო იყო და უკვე თვალებს ვეღარ ახელდა, გადაწყვიტა ცოტა ხანს დაეძინა ნინუცასაც ეძინა ძილის წამლების ზემოქმედებით და ძლივს დაითანხმა თემომ ალექსი სახლში წამოსვლაზე. სააბაზანოს კარი გამოიხურა და დადა დახვდა საძინებელში, უმეტყველო თვალებით ჭერს შეყურებდა და დივნის მკლავს ჩაფრენოდა ფეხებით.
-გამოხვედი?! ჩამქრალმა კითხა ძმაკაცსს.
კარგა ხანს დუმდა ალექსი და ლოგინზე გაშხლართული ჭერს შეცქეროდა,მერე კი უეცრად ფეხზე წამოხტა და დადასკენ გასწია.
-რატომ არის ეს დედა მო***ლი ქვეყანა ასე მოწყობილი დადა? რატომ მიპასუხე? რატომ უნდა ტკიოდეს სულ ერთს? რატომ უნდა ცდილობდეს მთელი ცხოვრება სულ ერთის დაჩოქებას? გათელვას და უგულო გულის კიდევ უფრო უგულობას?! რატომ დადა, რატომ? მიპასუხე... ყვიროდა ნაკაშიძე და ხელებსაც უმისამართოთ იქნევდა ჰაერში...
-ერთი, რამ ვიცი ალექს დანამდვილებით რომ ყველას ჩვენ-ჩევნი მძიმე ჯვარი გვაქვს სატარებელი და ვისაც ღმერთი უფრო მეტად ტანჯავს უფრო დიდი სიხარული ელის შემდგომ. როგორც ყოველთვის მშვიდი ხმის ტემბრით დაასრულა სათქმელი დადიანმა.
-როდის ელის სიხარული დადა როცა მოკვდება? ისიც ცუდადაა რა ვერ ხედავ რასაგავს შენი აზრით ის ადამიანია?! დედამისს ან მის ძმას, რომ რამე მოუვიდეს გადარჩება, ოპერაციას გაიკეთებს კი?! მითხარი ძმურად ექნება სიცოცხლისთვის მიზანი და სურვილი?!... სავარძელში ჩაეშვა და თავი ხელებში ჩარგო.
-სიცოცხლის სურვილი არ ექნება გეთანხმები მაგრამ მიზანი კი .... მიზანი კი ექნება რქებს თუ დაიმტვრევთ ორივე და შენ მაგ დედა აფე*****ლ შურისძიებას დაივიწყებ! დადამ მკაცრი მზერა მიაპყრო ძმაკაცსს და თვალებიდან ცეცხლებს ყრიდა .
-შენ რაებს ბაზრობ ტოოო,შენ რა გაუბერეე?! რა დროს „ჩვენზე“ საუბარია და რით ვერ შეიგნე მაგ გამო***რებულ თავში, რომ ჩემსა და ნინოს შორის სიტყვა „ჩვენ“ არ იარსებებს არააა! მე სხვა ვარ, ის სხვაა.. მე ის ..... და სიტყვა გაუწყდა ალექს...
-რა ის? რა ის? ისევ მშვიდი ხმით მაგრამ შემზარავით მიმართა დადამ.
-ის მე მეცოდება, ის მე..... არ მიყვარს.
-ჰა ჰა ჰააა... ამ ბოლოში იუმორში და ტყულებში იხვეწები ძმაკაც! თვალი ჩაუკრა და კვლავ განაგრძო.
თქვენთან უკვე სიტყვა „ჩვენს“ სამუდამოდ აქვს ბინა დადებული.
-დადა, უკვე ტვინს ტ****ვ, გაიგე რომ მე ის არ მიყვარს და საერთოდ რომც მიყვარსდეს მე მისი არასოდეს გავხდები! მკაცრად დაასრულა დიალოგი და დატოვა ოთახი ნაკაშიძემ.
***************** ********************** ********************* *********************************
თვალების გახელა მინდოდა, მაგრამ ვერ ვახელდი, მეგონა ყოველივე სიზმრის ნაწილი იყო, მინდოდა წავსულიყავი და ჩემებს ჩავხუტებოდი, მაგრამ თვალების გახელა მიჭირდა თითქოს და სველი ტომრები მქონდა ჩამოკიდებული, მეგონა თვალებს თუ გავახელდი სიზმარი დასრულდებოდა და ეს უბედურება რეალური არ იქნებოდა.
-გონს მოდის...
-ნინ, გაახილე აბა ნელ-ნელა თვალები მე შენთან ვარ აი, და ხელი მოკიდა დათომ.
-ვერ ვახელ.... ძლივს ამოიხავლა გედენიძის ქალმა.
-გააახელ მიდი...
-ალექს შენ ხარ?... იკითხა და პასუხის მოლოდინში გაისუსა.
-არა ალექსი არ ვარ დათო ვარ ნინ, დათო ბერიშვილი.
-დათოოოო.... ნელა თვალები გაახილა და დათოს მიაპყრო მრავლის მკითხველად.
-როგორ ხარ ჩემო მახინჯო? თბილად ჰკითხა დათომ და შუბლზე აკოცა.
-მითხარი რომ ის ყველაფერი სიზმრის ნაწილი იყო და ჩემები....ჩემები კარგად არიან...თვალები აუწყლიანდაა და ტუჩები სატირლად დაბრიცა.
-ახლა კარგად მომისმინე, კაი...დამპრდი, რომ მომისმენ და ისტერიკებს არ ატეხ. უხმოდ დაუქნია თავი და მოსასმენად მოემზადა.
წუხელ ჩამოფრინდი გვიან, როგორც კი შევძელი. რეალობაა ყველაფერი ნინ და ვერ შევცლით, უფლის ირწმუნე, მან ხომ ყველა სირთულე დაგაძლევინა და აქაც არ მიგატოვებს მერწმუნე... ცრემლებმა დენა იწყეს, ოღონდ მდუმარედ.
ახლა შენი ნერვიულობა არ შეიძლება, რომ გითხრა არ ინერვიულომეთქი,მაშინ სულელი უნდა ვიყო,მაგრამ ეცადე შენს თავს გაუფრთხილდე არ ხარ კარგად, ანალიზები არ მომწონს, გერმანიაში გადავაგზავნე და 1 თვეში პასუხები იქნება. შენები, რომ გაიღვიძებენ ხომ გინდა რომჩაეხუტოო?! აკოცო ამიტომ გთხოვ ოდნავ მაინც დამშვიდდი.
-გაიღვიძებენ კი დათ/! იქნებ მათაც ისე არ გაიღვიძონ, როგორც ჩემმა გიომ და მამიკომ.
-ეგ არ თქვა მერწმუნე ესენი გაიღვიძებენ და მალე. ისევ აკოცა ლოყაზე და ხელზე მაგრად მოუჭირა ხელი.
ახლა კიდევ ერთ ამბავსაც გეტყვი გერმანიაში გადავაყვანინე დედა მარიამმი და ნიკა.
-რააა?! უჩეოდ?! ხმას უმატა და ტირილსაც ნინომ.
-ჩუუუ.... დრო არ ითმენს აქ არაა ის აპარატურა რაც მათ სჭირდებათ გამოსაჯამრთელბლად,ამიტომ გავგზავნე იქ,ხომ გინდა რომ კარგად იყვნენ არა?!
-მაგრამ, მე ხომ ვერ დავემშვიდობე....
-დასამშვიდობებელი არაფერია ისინი მალე გამოკეთდებიან ირწმუეე, გთხოვ...
-ახლავე წავიდეთ ჩვენც...
-მე წავალ მაგრამ შენ ვერ წამოხვალ მინიმუმ 1 კვირა მაინც.
-რააა? გაგიჟდი დათო? იკივლა ნინუცამ.
-ნერვული კრიზი გაქვს და უნდა იწვე,მშვიდად და წყნარად, ასე რომ ბრძოლას აზრი არ აქვს, ალექსი და სხვა შენი მეგობრები გარეთ არიან და მოგხედავენ, მე მათ ვჭირდები გადავწყვიტე დედას სტენტირება გავუკეთო, რომელიც ძაალიან საშიშია მაგრამ ეფექტიანი და გერმანია ამის საშუალებას მომცემს, ხოლო ნიკოს... მაგრამ ამას შენ ვერ გაიგებ.
-რატომ ექიმი ვაროოო და არქიტექტორ-ბიზნესმენი ვერ გაიგებოოო?! დაუბრიალა თვალები გოგომ.
-ოხ ნინუც... აკოცა და წამოდგა. ჭკუით.
-დათო, დათოოოო.... იკივლა მაგრამ დათო უკვე ოთახშში აღარ ჩანდა.
******************* ***********************8 ********************
შავ-თეთრმა მოიცვა ჩემში და ჩემს ირგვლივ ყველაფერი,როგორ მძულდა სიცოცხლე იმ წუთებში არავინ იცოდა,ფანჯარაში უმისამართოდ ვიცქირებოდი, რომ კარის ხმა გავიგე,არ მაიტერესებდა ვინ იქნებოდა ვინაიდან ყველას ერთი ფასი ჰქონდა ჩემთვის. მერე მხრებზე ხელის შეხება ვირძენი და უმალ დამაყარა ტაომ,თუმცაღა ესეც არანაირ გრძნობას იწვევდა უკვე ჩემში... მერე ვიგრძენი მისი სურნელი და სითბო მკვეთრად და მისი მხურვალე ტუჩები ჩემს თავზე.
-ამასაც გაუძლებ,მჯერა რომ გაუძლებ შენ უძლიერესი გოგო ხარ....არადამაჯერებელი ხმით ამბობდა ნაკაშიძე და თან მის სურნელს ისრუტავდა,საოცარ სურნელს,რომელიც ჩვეულ სევდაზე უფრო დიდი სევდით იყო გატენილი.
ნინუცა ხმას არ იღებდა,არც ტიროდა უბრალოდ იდგა გაშეშებული,უგრძნობლად მყოფი.
-ნინ ხომ კარგად ხარ,ხმას რატომ არ იღებ? შეშფოთებულმა ამოთქვა სიტყვები ნაკაშიძემ და მისკენ შემოატრიალა ქალი.
ამოიღე ხმა რა,რამე მითხარი,ნუ მაშინებ. არ წყვეტდა შფოთვას ნაკაშიძე.
-რა უნდა ვთქვა ალექს?! უჩვეულო სიმშვიდით წარმოთქვა სიტყვები ქალმა,თვალები დახუჭა და გაღიმება სცადა ცრემლების შესაკავებლად.
-ვიცი ძნელია, მაგრამ....ხელის თითები ტუჩებზე ააფარა ნინუცამ ალექსს და გააწყვეტინა სიტყვა შუაზე.
-არ გინდა გთხოვ,არ გინდა .... არადამაჯერებელი სიტყვების მოსმენა მომბეზრდა,დავიღალე...ტკივილით დავიღალე,უგულობით,უოჯახობით,მარტოობით და უსიყვარულობითაც დავიღალე! ასეთი რა შევცოდე,რა დავაშავე,ვის რა ვავნე,რომ ასე ვიტანჯები ნეტავ?! რა ცოდვა მქონდა მე ან ჩემს გვარს?! ამ კითხვებზე ვეძებ პასუხს და ვერ ვპულობ.
-მჯერა რომ შენი გაზაფხულიც მოვა,ლამაზი ატმისყვავილებით მოქარგული გაზაფხული. მხურვალე დიდი ღვინისფერი ტუჩები მიაკრა ქალის შუბლს და ძლიერად მოხვია მკლავები ნაკაშიძემ.
-მე არ მჯერა ალექს,რომ ჩემი ატმისყვავილებით მოქარგული გაზაფხული, მოვა. ამოისლუკუნა და მკერდზე მიადო თავი.
-დაიჯერე,გპირდები,რომ მოვა და შენს სევდის სურნელს გაფანტავს მისი ჯადოსური სურნელი. მერწმუნე მალე მოვა....

არ ვიცი რა გამომივიდა ამ გამოცდების ქაოსში ვარ და რას ვწერ და რას ვაკეთებ აზრზე არ ვარ,მალე დამთავრდება ყველაფერი ცოტასაც გაუძელით ჩემო შოკოლადებო და დიდ მსუყე თავებს გაჩუქებთ :*
უყვარხართ თვენს ალექსანდრას ძაალიან,აბა ბევრ-ბევრ კომენტარებს ველოდები და იქნებ თუ დრო ჩამივარდა დაგიდოთ გამოცდების დასრულებამდეც ერთი თავი ;)
ვიცი,რომ მეტს ელოდით,მეტ განვითარებას ისტორიისას მაგრამ ვერ ვასწრებ ქაოსი მაქვს და სულ არაობას მგონი სჯობს არა?!
თქვენი სითბოთი გამათბეთ ტკბილებო,მომენატრეთ <3