მეორე დღეს ლანა, თვალებაციმციმებული შემოდის ჩემს კაბინეტში:
-ქალბატონო, გმადლობთ, რომ გამიშვით გუშინ!
--გეყო! მეორედ ეს არ მოხდება-საჩვენებელი თითით ვანიშნებ, რომ გაჩუმდეს.
ლანა, თავჩახრილი გადის კაბინეტიდან.
-ამას, რა მოუვიდა? როგორი გახარებული იყო, რომ შემოვიდა და გამოსული...-კარში დათა არველაძე იდგა.
ეს რა მოულოდნელი სიურპრიზისავით გამოცხადდება, ხოლმე?!
-თუმცა, რა კიტხვა უნდა ამას შენ მოუშალე ნერვები ხომ ამ გოგოს?! -თვალები მოჭუტა და ისე შემომხედა.
-ბატონო დათა, ყოველთვის ასე გაუფრთხილებლად უნდა მოხვიდე ხოლმე?-შევუტიე მე.
რატომღაც დანაკლისს ვგრძნობ, ჩემი პროფესიონალიზმის. არა, არ მოგეჩვენოთ, რომ მე დათას თვალების ფარგლებს გარეთ ვიძახი! თითქოს დათასგან თავს ვერ ვიცვამ! თორემ არველაძის შავი თვალების გარეთ გადმოვდგამ თუ არა ნაბიჯს, ჩემს პროფესიონალიზმში ეჭვი არ შემეპარება!

-მანამდე, სანამ შენი გული იტყვის!-თქვა და კედელს მიეყუდა.
ჩემი გული? ასეთი სულელური გამომეტყველება მგონი არასდროს მქონია! მე მტკიცე ქალს, ეს ერთი მამაკაცი მაბნევს?!
აზრები თავიდან გავიფანტე და საქმეზე დავიწყე ლაპარაკი:
დათა, დღესვე შენს კომპიტერში რაც კი ფოტოები მოგეპოვება შენი და შენი ცოლის ყველა გამომიგზავნე!-ვუთხარი მე.-იმედია არ დაგავიწყდება!
-ხო, გამოგიგზავნი! ახლოვდება სასამართლო. -დასერიოზულდა დათა არველაძე.
-კარგი, იმეილზე გამომიგზავნე!-ჩემი კაბინეტიდან გადის.
-ლანა!-ვეძახი ჩემს თანაშემწეს.
-დიახ!-ნაწყენი ჩანდა.
-შეგიძლია დღეს ადრე წახვიდე სამსახურიდან! ოღონდ ერთი პირობით!-თითს ვუწევ გამაფრთხილებლად.-თუ იმ ახალ მოსულ ბიჭს ინახულებ! ხო, რა ქვია? ლაშა!-გავიცინე და ლანაც ამყვა სიცილში.
***
საღამოს სახლში დაღლილი მივედი და საჭმელი გავიმზადე. კომპიუტერი ჩავრთე და დათას დავურეკე:
-სად არის ფოტოები?-ვკითხე და თან იმეილის კოდი ავკრიფე.
-აუ, ინტერნეტი გამეთიშა! ახლა მოუნდათ, რა ეს გათიშვა.-ჩაილაპარაკა მან.
-რას ქვია ინტერნეტი გაგეთიშა? მე დღეს უნდა ვიმუშაო!-გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-აუ ხვალ, რომ იყოს და დღეს დაისვენო?-მკითხა მან.
-ჩემთან, მოდი და ფოტოები დისკზე ან სადმე გადაიტანე და ისე მოდი!-მობილური გავთიშე და ცარიელი თეფში გავრეცხე. ხალათი გავიხადე და თეთრი, მოკელ კაბა ჩავიცვი. წითელი ტუჩსაცხი წავისვი და თმები გავიშალე.
ცოტა ხანში კარზე ზარის ხმა გაისმა. სარკეში ჩავიხედე და კმაყოფილი კარის გასაღებათ გავემართე. კარში დათა არველაძე იდგა და წვერზე ხელს ისვამდა.
-მოდი!-ხელით ვანიშნე, რომ შემოსულიყო.
-კეთილი იყოს ჩემი ფეხი!-თქვა და ჟილეტი გაიხსნა.-აი სურათები!-ფლეშ მეხსიერება გამომომიწოდა.
-ყავა? ჩაი?-ვკითხე მას.
-აუ, ძალიან მშია და რამე გექნება საჭმელი.-დივანზე დაჯდა.
მისი თავხედობისგან გაკვირვებული, გავსწიე სამზარეულოსკენ.
მაცივრის კარი გამოვაღე და სალათა ,,ცეზარი" გამოვიღე. თეფშთან ერთად შევიტანე და წინ დავუდგი.
-რა იყოთ, ქალები ამის გარდა არაფერს ჭამთ?-თქვა და სალათის ფურცელს ჩანგალი ჩაარჭო.
-თუ ჭამ, ჭამე!-ვუთხარი და მის მოპირდაპირე მხარეს დავჯექი. ფლეშ მეხსიერება კომპიუტერს შევუერთე და ფაილი გავხსენი და დათა არველაძის და ნინი იმნაძეს ფოტოებს დავაკვირდი. ერთი ფოტო გავხსენი. დათა მარტო იდგა, თოვლისგან არემარე გათეთრებულიყო, იღიმოდა, ისეთი ღიმილით მე, რომ მაბნევს ხოლმე, მისი შავი თვალებიდან სითბო ასხივებდა. სურათიდან, დათას შევხედე, რომელიც კმაყოფილებისგან თავს ცერა თითს სწევდა. ვუყურებდი და რამდენი წამს გასტანა ასე.
-რას მიყურებ, მოგეწონე?-წამწამები ააფახუნა და გაიცინა.
დავიბენი, როგორც ყოველთვის მჩევია მის შემხედვარე.
-კარგი, გმადლობ, რომ სურათები მალევე მომაწოდე.
-არაფრის! კარგად გამოიყურები!-მითრა და ადგა. მეც ავდექი კარების დასაკეტად, მაგრამ მისმა ხელებმა შემაჩერეს. თავი ამაწევინა და სახე ახლოს მომიტანა. ჰაერი შევისუნთქე და აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს, რადგან დათას თვალებში ყურება, ჩემთვის მარცხია.
-ხელი გამიში!-ვუბრძანე და გვერდზე გავიწიე, თუმცა მისი ხელები ისევ ჩემს მკლავებს ეხებოდა. -გამიშვი!-კიდევ ერთხელ გავუმეორე.
-როგორც, შენ იტყვი!-მითხრა და ჩემს ტუჩებს შეეხო. ხელები გამიშვა და თვალი ჩამიკრა.
ამას ჩვევად აქვს თვალის ჩაკვრები თუ?!
გასასვლელისკენ გაემართა და მე დამტოვა მარტო და მასზე განუწყვეტლივ ვფიქრობდი.
---------------------------------------------------------
ყველას ძალიან დიდ მადლობას გიხდით! მადლობთ, რომ მაფასებთ და ამით ძალიან მახარებთ! მგონი ჯობს, რომ უფრო მალე დავდო და შედარებით ცოტა, ვიდრე დიდი ხნის შემდეგ. ამიტომ, მაპატიეთ პატარა თავები. კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა! ველი თვქნეს შეფასებებს!