ღამით ვიგრძენი როგორ გადამაწვინა სანდრომ გვერდით და წელზე ხელები შემომხვია, მეც თავი მკერდზე დავადე და ალკოჰოლით გაბრუებულს ჩამეძინა. დილით, რომ გავიღვიძე და ნახევრად შიშველი სანდრო დავინახე, ლამის გავგიჟდი. გვერდით ვცადე გადატრიალება, თუმცა აუტანელმა ტკივილმა ამიტანა. ზეწარი წამოვწიე და ნანახმა საბოოლოოდ დამარწმუნა ჩემს ეჭვებში. სწრაფად წამოვვარდი ფეხზე და სააბაზანოში შევედი. ეს როგორ დავუშვი? ეს რა გავაკეთე? შხაპი მივიღე და ჩემს საწოლში შევწექი, ფრაგმენტებად გამახსენდა გუშნდელი ღამე. სანდროსთვის როგორ შემეხედა. მას ხომ არც ვუყვარდი. როგორ ვერ მოვითმინე რამდენიმე კვირა. ეს როგორ გავაკეთე. ცრემლები მოვიწმინდე, როცა ნაბიჯების ხმა გავიგონე და თავი მოვიმძინარულე. ეხლა მასთან ლაპარაკი არ მინდოდა. ვიგრძენი როგორ შემოვიდა ოთახში დასაწოლზე ჩამოჯდა
-ვიცი რომ გღვიძავსს (ხმა მაინც არგავეცი) მარიამ დამელაპარაკე... კარგად ხარ?(სახეზე ჩამოყრილი თმები გადამიწია, მეც მეორე მხარეს გადავტრიალდი) ბოდიში, მაგრამ მხოლოდ ჩემი......
-გადი (ამოვიჩურჩულე)
ისიც ადგა და გავიდა. ვიცოდი რომ სახლიდან არ აპირებდა წასვლას, მაგრამ მეც არ შემეძლო სახლში გაჩერება, სული მეხუთებოდა. ფეხზე წამოვდექი მოვწესრიგდი და ოთახიდან გამოვედი
-მარიამ უნდა ვილაპარაკოთ (სანდრო)
-არ მინდა (წასვლა ვცადე, მაგრამ ხელი დამიჭირა და შემატრიალა)
-ესე არ გამოვა(სანდრო)
-გამიშვი, ნუ მეკარები, აღარ გამეკარო (გავუძალიანდი. თავბრუსხვევა ვიგრძენი და კედელს მივეყრდენი, სანდრო გამოიწია მაგრამ ხელი ვკარი)
-მმარიამ.. კარგად ხარ?(სანდრო)
-არ გამეკარო. არ ვარ კარგად და ეს შენი ბრალია (გაოცებული მიყურებდა) შენი ბრალია ეხლა ასე, რომ ვარ. შენი ბრალია..... ყველაფერი შენი ბრალია. ისიც შენი ბრალია რომ თავი შემაყვარე, ეგ არ იკმარე და საწოლშიც შემიტყუე. მეცოდები... და იცი რატომ? იმიტომ რომ წარსულით ცხოვრობ, წარსულით არსებობ და წარსული გიყვარს....... ხოო გიყვარს, ოღონდ სალი კი არა ის სიყვარული გიყვარს, რომელიც მასთან გაკავშირებდა, ვერასოდეს წახვალ წინ, იმიტომ რომ შენ ისევ წარსულში ხარ, აქ მხოლოდ შენს ჩრდილს ვხედავთ. ყოველთვის მარტო დარჩები იმიტომ, რომ ეგეთი ხარ.. (დავასრულე და კიბეეები ჩავირბინე, სანდროც გამოიქცა და გასასსვლელში დამეწია)
-არ გაქვსსს .............
-ხელი გამიშვი, არ გამეკარო. რამდენიმე კვირაც და გავქრები შენი ცხიოვრებიდან (დავიყვირე. დავაიგნორე ბექა და დემე, რომლებიც თურმე აქ იყვნენ, კარები გავიხურე და კიბეებზე ჩავირბინეე
-რა მოხდა რა გაყვირებდათ?(აკო შემხვდა,
თუმცა ხმა არ გავეცი. მანქნის კარები გავაღე და საშინელი ხმით მოვწყვიტე ადგილს, დავინახე აივანზეგამოვარდნილი სანდროდა დემეც. უაზროდ დავხეტიალობდი, არ ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი. ასეთ დროს ჩვეულებრივ გოგოები მათ ახლობლებთან მიდიან , ვინც შეძლებს რომ დაამშვიდოს..... ან დაქალთან, თუმცა ნინასთან რომ ავსულიყავი სანდრო გაიგებდა და არ მინდოდა. ეხლა, რომ დედა მყოლოდა მასთან წავიდოდი და მის კალთაში ვიტირებდი, თუმცა ისიც არ მყავს.... მაგრამ ვიცოდი ადგილი სადაც შემოძლო წასვლა. დედაჩემის და მამაჩემის სასაფლაოზე მივედი და იქვე ჩამოვჯექი, რამდენიმე წუთი ხმას არ ვიღებდი
-თქვნი ბრალი.... მარტო, რომ არ დაგეტოვებიეთ და ლევანის ხელში ა ჩაგეგდეთ ესე არ მოხდებოდა. ნეტა მეც თქვენთან ვიყო, ნეტა მეც მომკვდარიყავი, ეხლა ხომ ასე არ მეტკინებოდა..... სანდროსთან როგორ დავბრუნდე? ან რომ არ დავბრუნდე სად წავიდე? რა გავაკეთ? ხომ შეგეძლო რომ ეს ტკივილი ჩემთვის აგეცილებინათ? ადდამიანი შემიყვარდა, თუმცა ის ჩემსდამი არაფერს გრძნობს.... როგორ მოვიქცე?(ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზა. მოსაღამოვდა, თან ბავშვები მირეკავდნენ, თუმცა არცერთს არ ვუპასუხე. მანქანაში ჩავჯექი და სახლში წავედი. კარები გავაღე და მივხვდი, რომ სანდრო აქ არ იყო. ტელეფონს დავხედე ნინა რეკავდა, უკვე მერამდენეთ. არმინდოდა გამენერვიულებიაამიტომ ვუპასუხე
-როგორც იქნა. სად ხარ?(ნინა)
-სახლში (მე)
-სანდროს დაურეკე და უთხარი (ნინა)
-არ დავურეკავ (მე)-
-რა მოხდა?(ნინა)
-ნინა ჩემთან მოდი რა გთხოვ (მე)
-რა მოხდა? კარგი მოვდივარ (ნინა)
ტახტზე ჩამოვჯექი. მალე ნინაც მოვიდა, მიაც თან მოყვა
-კარგად ხარ?(ნინა მომვარდა)
-ვაიმე აღარ იტყვით ან შენ ან სანდრო, რა მოხდა?(მია)
-მარიამ ამოიღე ხმა(ნინა)
-ჩემმა ძმამ რამე დაგიშავა? ცუდად მოგექცა? ძალა იხმარა?(მია)
-არა (მე)
-აბა რა გჭირთ (ნინა)
-არ მინდა ლაპარაკი (მე“)
-რატომ დამირეკე?(ნინა)
-მარტო არ მინდოდა ყოფნა (მე)
-ხომ კარგად ხარ?(მია)
-უბრალოდ არ მინდა ლაპარაკი და სანდროს დაურეკეთ, უთხარით რომ სახლში ვარ (მე)
-იცის უკვე (მია)-
-სად იყავი გეძებდნენ ბიჭები (ნინა)
-დედჩემთან და მამაჩემთან (მე)
-როცა ხასიათზე იქნებით იმედია მოგვიყვებით ყველაფერს (მია)
-მოსაყოლი არაფერია (მე)
-ღმერთო ესენი გამაგიჟებენ (თქვა მიამ და სახლში ბექა შემოვიდა, უკან კი აკო მოყვა)
-ვახ სახლში ხარ ?(ბექა)
-გეძებდით (აკო)
-აქ ვარ (მე)
-რა მოხდა მარიამ არ გვეტყვით ?(ბექა)
-არაფერი. მეძინება (ვთქვი და ჩემს ოთახში ავედი. გამოვიცვალე და საწოლში შევწექი. რამდენიმე წუთში ნინა ამოვიდა და საწოლზე ჩამოჯდა
-შუქი არ აანთო (მე)
-კარგი. არ მეტყვი რა მოხდა?(ნინა)
-მე არ მინდოდა ნინაა (ცრემლები წამომივიდა)
-კარგი დაწყნარდიდა ისე მომიყევი (ნინა)
-გუშინ კლუბში ბევრი დავლიეთ და........ (ხმა გამიწყდა)
-სანდრომ ძალა იხმარა?(ნინა)
-არაა არ უხმარია და ეგ არის საშინელება. ჩემი უმმეცრება და წამიერი სისუსტე არ ვიცი ვის გადავაბრალო ნინა (მე)
-კარგი დაწყნარდი საყვარელო. არაფერია. ყველაფერი გაივლის (ნინა/0
-არავის უთხრა (მე)
-დაწყნარდი.
დაღლილს მალე ჩამეძინა. შუაღამეს გამომეღვიძა. წყალი საშინლად მწყუროდა. მეც ავდექი და ქვევით ჩავედი. წყლით ხელში კიბეებზე ამოვედი და რაღაც ხმები შემომესმა. აშკარად სანდროს ოთახიდან მოდიოდა. ცნობის მოყვარეობამ მძლია და კარები ფრთხილად ჩამოვწიე
-არრ უნდა მექნა... ბოდიში.. ესს არრ 9სანდრო ბოდავდა რაღაცეებს, ახლოს მივედი , სულ ოფლიანი იყო, გარეთ საშინლად წვიმდა, ეს სულელი კიდევ სველი ტანსაცმლით იწვა. რამდენჯერმე დავუძახე, მაგრამ ვერ გამოვაფხიზლე. პერაგის ღილები შევუხსენი და სველი ტანსაცმელი გავხადე, ზემოდან კი პლედი გადავაფარე. სამზარეულოში ჩავედი და სველი პირსახოცი ამოვიტანე. მაღალი სიცხე ჰქონდა. შუბლზე დავაფინე და რამდენჯერმე გამოვუცვალე. დაღლილი საწოლის კიდეზე ჩამოვჯექი და იქვე ჩამეძინა. დილით როცა გავიღვიძე, პლედი მეფარა და სანდროს ხელი ჰქონდა წელზე შემოხვეული. ადგომა ვცადე და სანდროსაც გაეღვიძა
-როგორ ხარ?(მე)
-როგორ ვიქნები, გუშინ ჩემთან ანგელოზს ეძინა(სანდრო)
-სანდრო მომისმინე, არ გინდა.. მირჩევვნია ყველაფერი დავივიწყოთ და ეს რამდენიმე კვირა ჩვეულებრივად გავატაროთ, მეჩხუბე, მენაგლე რასაც ადრე აეთებდი და დაივიწყიი ის ღამე (ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი)
რამდენიმე კვირა სანდრო არც კი დამლაპარაკებია და ჩემს ბრძანებას ასრულებდა, სახლში ყოველთვის გვიან ბრუნდებოდა. ერთ დღესაც გვიან ავდექი, თითქმის შუა დღე იქნებოდა. მოვწესრიგდი და სამზარეულოში შევდი. თან წონაშიც მოვიმატე და ნერვები მეშლებოდა. კარებზე ზარის ხმა იყო და გასაღებად წავედი
-მარიამ საყვარელო როგორ ხრა?(ლელა იყო_
=კარგად თვენ? შემოდით 9მე)
-წონაში მოგიმატია, მაგრამ ძალიან გიხდება(ლელა
-ყავას დალევთ ?9მე)
-არა საყვარელო. ხო რისთვის მოვედი, მაღაზიებში მინდოდა გავლა, მია მომყვება და ვიფიქრე მარიამიც წამოვა თქო (ლელა)
-იცით მეე......... (ძალიან მეზარებოდა)
-ანუუ მოდიხარ?9ლელა, ეს ქალი ისეთი საყვარელი იყო, რომ უარს ვერაფერზე ვეუბნებოდი
-მანქნის გასაღებს ავიღებ და წავიდეთ (მე)
-არ გინდა მძღოლი მახლავს (ლლელა)
გავემზადე და გავყევი ლელას საყიდლებზე. ცენტრში მისულებს მიაც იქ დაგვხვდა. მაღაზიები დავლაშქრეთ და ძალიანაც დავიღალე. თუმცა ლელა ისეთი ენერგიული იყო რა დაღლიდა. სალაროსთან მისულებს პრობლემა შეგვექმნა
-თქვენი ბარათი გაყინულია (უთხრეს ლელას)
-როგორ?(ლელა)
-არაფერია მე გგადავიხდი (მია)
-კარგი საყვარელო (ლელა)
გამოვედით და ყველაფერი მანქანაში ჩავალაგეთ, მიამ მეჩქარებაო და სახლში წავიდა. ჩვენც მანქანაში ჩავჯექით
-მარიამ საყვარელო, ნიკოლოზთან მინდა კომპანიაში წასვლა, ბარათის საქმეს მოვაგვარებ და შენც ხომ წამოხვალ? თან სანდროს ნახავ (ლელა) უიი ხო ნიკოლოზმა მითხრა რომ საბუთებზე გაქვს ხელი მოსაწერიი
-კარგი წამოვალ
მალე მივედით კომპანიაშიც
-შენ სანდროსთან წადი, მას ექნება საბუთები . მე კიდევნიკოლოზთან მივალ(ლელა)
მეც წავედი სანდროს კაბინეტისკენ და მის კარებთან , ჩემი კლასელი დავინახე, ნატა, რომელლსაც ვერ ვიტანდი და ვერც მიტანდა. ყოველთვის დამცინოდა იმის გამო რომ მშობლები არ მყავდა და თან ზუკოც ამ გოგომ ამიმხედრა
-მარიამ აქ რა გინდა?(ნატა)
-რა შენი საქმეა?(მე)
-აქ შენნაირი გოგოები არ დადიან, უფროსწორად ადგილი არ არის მათი (ნატა)
-სანდრო აქ არის?(მე)
-ვინ ბატონი ალექსანდრე? მასთან რა გესაქმება?(ნატა)
-ნატა გამატარე, სანდროსთან საქმე მაქვს (მე)
-ბატონ სანდროსთან, ალბათ გინდოდა რომ გეთქვა(ნატა)
-ამას ხედავ >?(ხელი ავუფრიალე წონ სადაც საქორწინო ბეჭედი მეკეთა)
-შენ რა ზუკოს გაყევი ცოლად? ღმერთო როგორ მეცოდები,მაგის ხელში (ნატა)
-სანდროს ცოლი ვარ და ჯობს გამატარო(მე)
-ჯერ ერთი სანდრო აქ არ არის და მეორეც მაგ იდიოტობას არ დავიჯერებ, სანდრო შენ არც კი შემოგხედავს (ნატა)
ამასთან ჩხუბის თავი ნამდვილად არ მქონდა და უკან გამოვბრუნდი. დავინახე ლელა მოდიაოდა
-რა იყო შვილო მოაწერე უკვე ხელი? სად არის სანდრო? მარიამ კარგად ხარ? ფერი არ გადევს?(თავბრუს ხვევა ვიგრძენი და იქვე სავარძელში ჩავჯექი
-წყალი მოიტანეთ (დაიყვირა ლელამ და რამდენიმეჭიქა წყალი ერთად მომაჩეჩეს. ჭიქა ავიღე და ბოლომდე ჩავცალე
-აქ რა ხდება? (სანდროს ხმა იყო) მარიამ?> ლელა აქ რა გინდათ?
-შენ რა სანდროსთან არ შესულხარ?(ლელამ მკითხა, უარის ნიშნბნად თავი გავაქანე)
-რა ჭირს?(სანდრო ლელას მიუტრიალდა)
-ჩემი ბრალია შვილო დღეს ბევრი ვიარეთ და ეტყობა დაიღალა. მოიცა სასწრაფო გამოვიძახოთ ან ექიმთან წავიყვანოთ, წნევა ექნება დაბალი (ლელა)
-არ მინდა, უკვე კარგად ვარ (ფეხზე წამოვდექი თუმცა ისევ საშინელი თვბრუს ხვევა ვიგრძენი და რომ არა სანდრო ალბათ იატაკზეც გავწვებოდი)
-ფრთხილად (დაიყვირა და ხელები წელზე შემომხვია. მეც პერანგზე ჩავეჭიდე და თავი მკერდზე მივადე)
-სახლში წამიყვანე გთხოვ (თქვი თუ არა ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა)
-ექიმთან წავიდეთ (სანდრო)
-არ მინდა, გამივლის (მე)
ხმა არც ერთს აღარ ამოგვიღია. სადარბაზოში შევედით და სანდრომ ლიფტი გამოიძახა. ვერ ვიტანდი ლიფტს და არც არასდროს ვსარგებლობდი. მაგრამ ეხლა უნდა შევსულიყავი. მეექვსე სართულზე გაჩერდა და მეც უფრო მაგრად ჩავეჭიდე სანდროს. კარები გაააღო და მეც ჩემს ოთახში შევედი